Vrijheid bedreigt ons

[Unionist]

Onderstaand artikel stond gisteren in de Katern-bijlage van het ND. Er hoef niet over gediscussieerd te worden. Lees maar gewoon en denk er eens over na.

Vrijheid bedreigt ons

door aldwin geluk

Als je door de ogen van christenen uit de Derde Wereld naar de Nederlandse kerk kijkt, is er maar weinig om trots op te zijn.


Ik voel ogen in mijn rug prikken. Al ruim twee weken. Het zijn ogen van de wereldkerk. Die kijkt mee bij alles wat ik doe, bij iedere ontmoeting die ik heb en bij elk gesprek dat ik voer, nu ik weer terug ben in Nederland.

Op het Lausanne-congres voor wereldevangelisatie, dat begin deze maand plaatsvond in Thailand waren ze er: bijna 1700 christenen uit vrijwel alle landen. Samen dachten zij na over de wereld waarin zij leven, en hoe zij die tot in alle uithoeken kunnen bereiken met evangelie van Jezus Christus.

Er werden hartverscheurende verhalen verteld door mensen die moeten lijden om hun geloof. Ondanks de val van de Muur zijn verdrukking en vervolging van christenen nog aan de orde van de dag. In landen als Noord-Korea en China, Laos en Vietnam, op het hele Arabische Schiereiland, in vele door moslims gedomineerde landen in Afrika, en zelfs in Mexico kunnen mensen die Jezus Christus volgen worden vervolgd, mishandeld, opgesloten en gedood.

Eén verhaal is mij in het bijzonder bijgebleven: dat van vier christenmeisjes in Bagdad. Een Jordaanse zendeling die al jarenlang in Irak werkt, vertelde het.

Eind augustus werden deze meisjes op een zondag door onbekenden gekidnapt, toen zij uit de kerk kwamen. Nadat hun families lange tijd in onzekerheid hadden gezeten, kregen zij een telefoontje van een van de meisjes, die nog steeds werden vastgehouden door moslimfundamentalisten. Zij was in tranen. ,,Alsjeblieft, vergeet ons'', zei zij tegen haar familie. ,,Doe maar alsof wij nooit hebben bestaan. We worden elke dag verkracht, en mogen geen kleren dragen. Ze staan ons zelfs niet toe ons ondergoed aan te trekken. Als Jezus van ons houdt, zal Hij ons door de dood een uitweg bieden.''

Hoop

In contrast met deze schrijnende geschiedenis staan de vele hoopvolle berichten die ook uit de Arabische wereld komen. Moslims in volstrekt gesloten gebieden die door dromen en visioenen tot geloof in Jezus Christus komen, en een zoutend zout worden. Soms zonder enige hulp van buitenaf weten zij hun eigen volksgenoten met het evangelie te bereiken. De keerzijde? Een tot Christus bekeerde moslim loopt grote kans dat hij zijn vrienden en familie, zijn baan en zijn aanzien in de buurt kwijtraakt. 'Ja' zeggen tegen Jezus betekent in de praktijk vaak ook 'ja' zeggen tegen een sociaal isolement.

Er zijn gelukkig ook verheugende berichten over enorme groei van het christendom in Afrika, Zuid-Amerika en Azië. Toch hebben die vaak een schaduwrand. De Keniaanse dominee die zo enthousiast over de groei van het christendom had zitten vertellen, moest wel terug naar een continent waar aids hele generaties uit de samenleving wegvreet en waar hongersnood, geldgebrek, corruptie en stammenconflicten nog altijd aan de orde van de dag zijn. ,,En toch'', zei hij tegen ieder die het maar wil horen, ,,de kerk groeit en bloeit in Afrika. Halleluja!''.

Bijzondere ontmoetingen en verhalen, die mij nog wel even zullen bijblijven. Het zijn de blikken van deze christenen die ik in mijn rug voel prikken, nu ik weer terug ben in Nederland.

Ondanks onze rijke theologische geschiedenis, onze christelijke universiteiten en onze vele kerken is Nederland geen christelijke natie meer. Een land waarvan nog slechts twintig procent van de inwoners naar de kerk gaat en waar liberale theologie hoogtij viert, is niet iets om trots op te zijn. In het buitenland wordt Nederland unaniem beschouwd als zendingsveld.

Schaamte

Met de verhalen van de wereldkerkgangers zo vlak na dit zendingscongres nog vers in mijn geheugen, merk ik dat ik mij tegenover hen, ondanks alle mooie dingen die hier ook gebeuren, steeds meer schaam.

Ik schaam mij bijvoorbeeld voor de haatgolf tegen moslims die door Nederland rolt, waartegen christenen maar amper stelling durven nemen. Hoe is het gesteld met de liefde die Christus had voor juist díe mensen die iedereen met de nek aankeek?

Ik schaam mij ook voor de grote rijkdommen die wij Nederlanders te verdelen hebben, en die wij zo graag in kerkgebouwen steken. Hoeveel geld geven wij uit aan onszelf, en hoe weinig aan de ander?

Ik schaam mij voor de geesteloze samenwerking waarin het Samen-op-Wegproces is uitgemond, en voor de val van de kerkpolitiek waarin zoveel hervormde en gereformeerde kerkleiders zijn getrapt. Hoeveel enthousiasme, tijd en menskracht van zeer gemotiveerde kerkleden is, ook in andere kerken, de afgelopen veertig jaar niet verloren gegaan in vergaderzaaltjes?

Ik schaam mij voor mijn hervormde broeders die na de kerkfusie tussen hervormden, gereformeerden en lutheranen niet meer met elkaar door één deur kunnen. Zijn we dan vergeten wat God zelf ons in de Bijbel voorhoudt over onderlinge liefde en de gang naar de wereldlijke rechter?

Ik schaam mij voor het grote aantal kerkscheuringen in Nederland. Terwijl in Thailand diep werd nagedacht over wereldzending, botste en scheurde het in Kampen opnieuw. Wat is het toch moeilijk de ander uitnemender te achten dan jezelf.

Ik schaam mij voor evangelischen die op een weinig geestelijke manier zieltjes winnen onder kerkpubliek en kwetsbare jongeren en ouderen oproepen zich af te keren van hun kerk en zich, ook al zijn zij door diepgelovige ouders als kind al ten doop gehouden, als volwassene nog eens te laten dopen. Het kan Gods werk toch niet zijn dat het teken van de doop scheiding en achterdocht tussen zijn kinderen tot gevolg heeft?

Ik schaam mij voor leden van traditionele kerken die het niet kunnen laten telkens weer de verschillen met evangelischen te benadrukken. Hoeveel kostbare tijd gaat er niet verloren met discussies en polemieken, die alleen maar leiden tot meer geesteloosheid en verdeeldheid?

Ik schaam mij voor al die keren dat christenen in hun kerk of gemeente hun vernieuwingszin doordrukken ten koste van de andersdenkenden in de gemeente. En tegelijk schaam ik mij voor christenen die elke vorm van vernieuwing bij voorbaat afwijzen, en koste wat kost blijven vasthouden aan het verleden. Is het christelijk geloof niet bij uitstek een beweging die het is gelukt een weg door culturen heen te gaan, zonder daarbij de eigen traditie te vergeten?

Ik schaam mij voor de blinde vlekken die zoveel Nederlandse christenen hebben voor de nood in hun eigen omgeving. Hoeveel mensen lopen er niet rond met grote psychische problemen, op zoek naar verlossing?

Ik schaam mij voor de gebrekkige mate waarin wij in Nederland gehoor geven aan de bijbelse opdracht 'Bid zonder ophouden'. Hoe afhankelijk weten wij ons eigenlijk van God?

Ik schaam mij tegenover alle vervolgde en verdrukte christenen wereldwijd, voor al die momenten waarop ook ikzelf de smoes 'geen tijd' gebruik om niet te bidden, niet in de Bijbel te lezen, niet naar de kerk te gaan, niet te spreken over mijn geloof en geen gehoor te geven aan Gods roepstem. Is onze vrijheid soms de grootste bedreiging van ons geloof?

Zendingsbevel

Toegegeven: het is erg gemakkelijk om van een internationaal zendingscongres terug te komen, en te concluderen dat er in Nederland van alles mis is, zonder oog te hebben voor alle zegeningen. Bovendien realiseer ik mij, terwijl ik dit opschrijf, dat ik zelf deel uitmaak van de kerk in Nederland, en dus ook deel in de schuld.

De bijbeltekst die tijdens het Lausanne-congres voor wereldevangelisatie verreweg het vaakst werd geciteerd, was het zendingsbevel uit Matteüs 28: ,,Mij is gegeven alle macht in de hemel en op aarde. Gaat dan heen, maakt al de volken tot mijn discipelen en doopt hen in de naam van de Vader en van de Zoon en van de Heilige Geest en leert hen onderhouden al wat Ik u bevolen heb. En zie, Ik ben met u al de dagen tot aan de voleinding der wereld.'' Dit waren de laatste woorden die Jezus zijn twaalf discipelen - ons, zijn kerk - meegaf voordat hij ten hemel voer. Zowel het bevel om uit te gaan, als de belofte van Jezus' nabijheid zijn nog ook vandaag in Nederland nog actueel. Het is dan ook hoog tijd dat wij als Nederlandse christenen ons leven langs de meetlat van deze zendingsopdracht leggen.

Nederland is een van de meest vrije landen ter wereld, er liggen hier breed geplaveide wegen voor de verspreiding van het evangelie. Anders dan in China, mag je hier net zoveel bijbels in huis hebben als je wilt en staat er geen gevangenisstraf op het organiseren van een bijbelkring. Anders dan in Noord-Korea, mogen hier overal kerkdiensten en evangelisatiebijeenkomsten worden georganiseerd, zonder de dreiging van deportatie naar een werkkamp. Anders dan in Jemen, mag je hier gewoon je buren vertellen dat Jezus van hen houdt. Anders dan in Sudan, trekken hier geen milities door de straten om de huizen van christenen in brand te steken en vrouwen en meisjes te verkrachten.


Een wijs man heeft eens gezegd: 'Je bent óf zendeling óf zendingsveld'.

Kies maar.

[Joannah]

Onderstaand artikel stond gisteren in de Katern-bijlage van het ND. Er hoef niet over gediscussieerd te worden. Lees maar gewoon en denk er eens over na.

Vrijheid bedreigt ons

door aldwin geluk

Als je door de ogen van christenen uit de Derde Wereld naar de Nederlandse kerk kijkt, is er maar weinig om trots op te zijn.


Ik voel ogen in mijn rug prikken. Al ruim twee weken. Het zijn ogen van de wereldkerk. Die kijkt mee bij alles wat ik doe, bij iedere ontmoeting die ik heb en bij elk gesprek dat ik voer, nu ik weer terug ben in Nederland.

Op het Lausanne-congres voor wereldevangelisatie, dat begin deze maand plaatsvond in Thailand waren ze er: bijna 1700 christenen uit vrijwel alle landen. Samen dachten zij na over de wereld waarin zij leven, en hoe zij die tot in alle uithoeken kunnen bereiken met evangelie van Jezus Christus.

Er werden hartverscheurende verhalen verteld door mensen die moeten lijden om hun geloof. Ondanks de val van de Muur zijn verdrukking en vervolging van christenen nog aan de orde van de dag. In landen als Noord-Korea en China, Laos en Vietnam, op het hele Arabische Schiereiland, in vele door moslims gedomineerde landen in Afrika, en zelfs in Mexico kunnen mensen die Jezus Christus volgen worden vervolgd, mishandeld, opgesloten en gedood.

Eén verhaal is mij in het bijzonder bijgebleven: dat van vier christenmeisjes in Bagdad. Een Jordaanse zendeling die al jarenlang in Irak werkt, vertelde het.

Eind augustus werden deze meisjes op een zondag door onbekenden gekidnapt, toen zij uit de kerk kwamen. Nadat hun families lange tijd in onzekerheid hadden gezeten, kregen zij een telefoontje van een van de meisjes, die nog steeds werden vastgehouden door moslimfundamentalisten. Zij was in tranen. ,,Alsjeblieft, vergeet ons'', zei zij tegen haar familie. ,,Doe maar alsof wij nooit hebben bestaan. We worden elke dag verkracht, en mogen geen kleren dragen. Ze staan ons zelfs niet toe ons ondergoed aan te trekken. Als Jezus van ons houdt, zal Hij ons door de dood een uitweg bieden.''

Hoop

In contrast met deze schrijnende geschiedenis staan de vele hoopvolle berichten die ook uit de Arabische wereld komen. Moslims in volstrekt gesloten gebieden die door dromen en visioenen tot geloof in Jezus Christus komen, en een zoutend zout worden. Soms zonder enige hulp van buitenaf weten zij hun eigen volksgenoten met het evangelie te bereiken. De keerzijde? Een tot Christus bekeerde moslim loopt grote kans dat hij zijn vrienden en familie, zijn baan en zijn aanzien in de buurt kwijtraakt. 'Ja' zeggen tegen Jezus betekent in de praktijk vaak ook 'ja' zeggen tegen een sociaal isolement.

Er zijn gelukkig ook verheugende berichten over enorme groei van het christendom in Afrika, Zuid-Amerika en Azië. Toch hebben die vaak een schaduwrand. De Keniaanse dominee die zo enthousiast over de groei van het christendom had zitten vertellen, moest wel terug naar een continent waar aids hele generaties uit de samenleving wegvreet en waar hongersnood, geldgebrek, corruptie en stammenconflicten nog altijd aan de orde van de dag zijn. ,,En toch'', zei hij tegen ieder die het maar wil horen, ,,de kerk groeit en bloeit in Afrika. Halleluja!''.

Bijzondere ontmoetingen en verhalen, die mij nog wel even zullen bijblijven. Het zijn de blikken van deze christenen die ik in mijn rug voel prikken, nu ik weer terug ben in Nederland.

Ondanks onze rijke theologische geschiedenis, onze christelijke universiteiten en onze vele kerken is Nederland geen christelijke natie meer. Een land waarvan nog slechts twintig procent van de inwoners naar de kerk gaat en waar liberale theologie hoogtij viert, is niet iets om trots op te zijn. In het buitenland wordt Nederland unaniem beschouwd als zendingsveld.

Schaamte

Met de verhalen van de wereldkerkgangers zo vlak na dit zendingscongres nog vers in mijn geheugen, merk ik dat ik mij tegenover hen, ondanks alle mooie dingen die hier ook gebeuren, steeds meer schaam.

Ik schaam mij bijvoorbeeld voor de haatgolf tegen moslims die door Nederland rolt, waartegen christenen maar amper stelling durven nemen. Hoe is het gesteld met de liefde die Christus had voor juist díe mensen die iedereen met de nek aankeek?

Ik schaam mij ook voor de grote rijkdommen die wij Nederlanders te verdelen hebben, en die wij zo graag in kerkgebouwen steken. Hoeveel geld geven wij uit aan onszelf, en hoe weinig aan de ander?

Ik schaam mij voor de geesteloze samenwerking waarin het Samen-op-Wegproces is uitgemond, en voor de val van de kerkpolitiek waarin zoveel hervormde en gereformeerde kerkleiders zijn getrapt. Hoeveel enthousiasme, tijd en menskracht van zeer gemotiveerde kerkleden is, ook in andere kerken, de afgelopen veertig jaar niet verloren gegaan in vergaderzaaltjes?

Ik schaam mij voor mijn hervormde broeders die na de kerkfusie tussen hervormden, gereformeerden en lutheranen niet meer met elkaar door één deur kunnen. Zijn we dan vergeten wat God zelf ons in de Bijbel voorhoudt over onderlinge liefde en de gang naar de wereldlijke rechter?

Ik schaam mij voor het grote aantal kerkscheuringen in Nederland. Terwijl in Thailand diep werd nagedacht over wereldzending, botste en scheurde het in Kampen opnieuw. Wat is het toch moeilijk de ander uitnemender te achten dan jezelf.

Ik schaam mij voor evangelischen die op een weinig geestelijke manier zieltjes winnen onder kerkpubliek en kwetsbare jongeren en ouderen oproepen zich af te keren van hun kerk en zich, ook al zijn zij door diepgelovige ouders als kind al ten doop gehouden, als volwassene nog eens te laten dopen. Het kan Gods werk toch niet zijn dat het teken van de doop scheiding en achterdocht tussen zijn kinderen tot gevolg heeft?

Ik schaam mij voor leden van traditionele kerken die het niet kunnen laten telkens weer de verschillen met evangelischen te benadrukken. Hoeveel kostbare tijd gaat er niet verloren met discussies en polemieken, die alleen maar leiden tot meer geesteloosheid en verdeeldheid?

Ik schaam mij voor al die keren dat christenen in hun kerk of gemeente hun vernieuwingszin doordrukken ten koste van de andersdenkenden in de gemeente. En tegelijk schaam ik mij voor christenen die elke vorm van vernieuwing bij voorbaat afwijzen, en koste wat kost blijven vasthouden aan het verleden. Is het christelijk geloof niet bij uitstek een beweging die het is gelukt een weg door culturen heen te gaan, zonder daarbij de eigen traditie te vergeten?

Ik schaam mij voor de blinde vlekken die zoveel Nederlandse christenen hebben voor de nood in hun eigen omgeving. Hoeveel mensen lopen er niet rond met grote psychische problemen, op zoek naar verlossing?

Ik schaam mij voor de gebrekkige mate waarin wij in Nederland gehoor geven aan de bijbelse opdracht 'Bid zonder ophouden'. Hoe afhankelijk weten wij ons eigenlijk van God?

Ik schaam mij tegenover alle vervolgde en verdrukte christenen wereldwijd, voor al die momenten waarop ook ikzelf de smoes 'geen tijd' gebruik om niet te bidden, niet in de Bijbel te lezen, niet naar de kerk te gaan, niet te spreken over mijn geloof en geen gehoor te geven aan Gods roepstem. Is onze vrijheid soms de grootste bedreiging van ons geloof?

Zendingsbevel

Toegegeven: het is erg gemakkelijk om van een internationaal zendingscongres terug te komen, en te concluderen dat er in Nederland van alles mis is, zonder oog te hebben voor alle zegeningen. Bovendien realiseer ik mij, terwijl ik dit opschrijf, dat ik zelf deel uitmaak van de kerk in Nederland, en dus ook deel in de schuld.

De bijbeltekst die tijdens het Lausanne-congres voor wereldevangelisatie verreweg het vaakst werd geciteerd, was het zendingsbevel uit Matteüs 28: ,,Mij is gegeven alle macht in de hemel en op aarde. Gaat dan heen, maakt al de volken tot mijn discipelen en doopt hen in de naam van de Vader en van de Zoon en van de Heilige Geest en leert hen onderhouden al wat Ik u bevolen heb. En zie, Ik ben met u al de dagen tot aan de voleinding der wereld.'' Dit waren de laatste woorden die Jezus zijn twaalf discipelen - ons, zijn kerk - meegaf voordat hij ten hemel voer. Zowel het bevel om uit te gaan, als de belofte van Jezus' nabijheid zijn nog ook vandaag in Nederland nog actueel. Het is dan ook hoog tijd dat wij als Nederlandse christenen ons leven langs de meetlat van deze zendingsopdracht leggen.

Nederland is een van de meest vrije landen ter wereld, er liggen hier breed geplaveide wegen voor de verspreiding van het evangelie. Anders dan in China, mag je hier net zoveel bijbels in huis hebben als je wilt en staat er geen gevangenisstraf op het organiseren van een bijbelkring. Anders dan in Noord-Korea, mogen hier overal kerkdiensten en evangelisatiebijeenkomsten worden georganiseerd, zonder de dreiging van deportatie naar een werkkamp. Anders dan in Jemen, mag je hier gewoon je buren vertellen dat Jezus van hen houdt. Anders dan in Sudan, trekken hier geen milities door de straten om de huizen van christenen in brand te steken en vrouwen en meisjes te verkrachten.


Een wijs man heeft eens gezegd: 'Je bent óf zendeling óf zendingsveld'.

Kies maar.

Inmiddels is er deze week weer het Lausanne congress, nu in Kaapstad, meer dan 4000 wereld-evangelisten uit alle hoeken der wereld.
Alleen de chinese en noordkoreaanse christenen mochten er niet naar toe en werden tegengehouden door de politie van hun land.
En wij?
Schamen we ons nog wel eens, zoals Unionist hier jaren geleden al schreef?

[Johann]

Zo, dat onderwerp stond er nogal lang, geen antwoord...


Er zit oneindig veel schuld bij ons,
We zouden ons wel eens heel erg mogen schamen, het is verschrikkelijk hoe de vervolgde Christenen leven moeten.
Hoe goed hebben wij het dan? Of moet ik zeggen hoe slecht hebben wij het?

Het geeft in ieder geval stof tot nadenken:

En wij?
Schamen we ons nog wel eens, zoals Unionist hier jaren geleden al schreef?

[ZWP]

Wat een confronterend artikel...
Had in eerste instantie niet door dat het al 6 jaar oud was, maar er is (helaas) weinig veranderd.