Prediking en verkiezing

[Ander]

N.a.v. van een opmerking van memento m.b.t. Calvijns visie op de verkiezing in de topic over de doop. Ik begrijp het niet helemaal wat hij daar bedoelt. Om niet off-topic te raken een nieuwe topic daarover. Ik heb een boekje met 13 preken over de onverdiende verkiezing van Jakob en de verwerping van Ezau uit 1562. Daaruit een citaat.

Waarom behoren sommigen aan God toe en anderen niet? Dat komt niet daarvandaan, dat ze sterfelijke mensen zijn. Want onze natuur is gelijk, we zijn allemaal door één Vader geschapen. Maar sommigen horen God toe en de anderen worden verworpen, omdat het Hem zo behaagde. De eerstgenoemden erkent Hij als de Zijnen en de anderen, al zijn ze Zijn schepselen, zijn toch op geen enkele manier met Hem vertrouwd. Hij erkent ze niet als huisgenoten, omdat Hij ze heeft uitgesloten van Zijn verkiezing.
Hier zijn we dus dat het geloof een bijzondere gave van God is, die niet voortkomt uit onze vrije wil of daaruit, dat we onszelf vooruit hebben weten te werken of vlugger van begrip zijn dan de anderen, maar omdat het God behaagd heeft Zijn geheim te verklaren aan die Hij heeft verkoren.
Daarom zei Jesaja: wie zal geloven als hij ons hoort? Want Jesaja heeft gepredikt over de dood en de opstanding van onze Heere Jezus Christus. Hij heeft als het ware de banier opgericht en heeft verkondigd, dat ieder zich met God moet laten verzoenen en dat de arme zondaars in genade zullen worden aangenomen. Hun voldoening en gerechtigheid liggen klaar en God wil niet anders dan genadig zijn voor allen die Hem zoeken.
Heeft Jesaja zó gepreekt? Maar tegelijk roept hij uit, wie zal geloven, als hij ons hoort? Waarom hij dat doet? Omdat hij in de geest de brutale trots van de ongelovigen zag, omdat ze het met God niet eens kunnen worden, maar opstandig zijn en altijd klaarstaan om tegen God een grote mond op te zetten. Altijd weer hebben ze hun dwaze hersenschimmen, zodat ze Hem niet gehoorzaam zijn.
Jesaja laat ons dus weten dat zijn onderricht niet door velen zal worden aangenomen. Maar hij laat erop volgen, wat er de reden van is, namelijk dat Gods arm, dus Zijn kracht en vermogen niet aan allen openbaar wordt. God laat daarin zien, dat we niet in onszelf de kracht hebben, om in beweging te komen, binnen te gaan, ons voor te bereiden of wat dan ook, maar dat God dat ter hand moet nemen. Omdat dit niet algemeen geldt, volgt daaruit dat het geloof voortkomt uit de bron van Gods verkiezing.
Als we dat verstaan hebben, kan er geen sprake van zijn, dat we al het onderricht, dat God ons in de Heilige Schrift geeft, maar begraven. Want als Hij ons Zijn heil verklaard heeft, spoort Hij ons aan en vermaant en dreigt ons. Zouden wij dan kunnen zijn zoals die warhoofden zeggen: waarom worden wij zo bepreekt? Als God ons voor Zich heeft verkoren, kunnen we niet verloren gaan en als we verworpen zijn, waar dient dan alle voorlichting toe, die we ooit kunnen horen? Ja, maar alles stemt goed overeen, als we maar maat houden. We hebben al gezegd, dat het geloof voortkomt uit de verkiezingen. Zoals God ons heeft verkoren, zo roept Hij ons in de tijd, zoals we dat later breder uiteenzetten als we er een betere gelegenheid voor hebben.
Maar in alle geval is God niet met Zichzelf in tegenspraak. Zoals Hij ons betuigt, dat Hij ons door Zijn loutere genade verlicht tot het geloof in het Evangelie en de kennis van onze Heere Jezus Christus, zo wil Hij ook dat wij leven in vreze en beven. Hij wil dat wij door Zijn bedreigingen worden getroffen, en tot Hem worden vergaderd. Dat alles wil Hij.
Daar hebben we nu twee uitspraken, waar de mensen, trots en brutaal als ze zijn, een tegenstelling maken. En toch passen ze goed samen. Jezus Christus zegt in Matt. 11: Komt tot Mij allen die belast zijt en in moeite verkeert en ik zal u verlichting geven, zo zult gij rust vinden voor uw zielen. Zo nodigt de Zoon van God ons uit, niet twee of drie van ons, maar allen zonder uitzondering. Want Hij zegt: komt allen tot mij die beladen zijt. En toch zegt Hij op een andere plaats: Niemand kan tot Mij komen als het hem niet door de vader gegeven is. Niemand kan dus tot Jezus Christus kmoen, als hij niet getrokken wordt door de hemelse Vader.
Dat lijkt met elkaar in tegenspraak - maar dan wel alleen naar het oordeel van de mens - als er gezegd wordt, dat Jezus Christus ons allen tot Zich nodigt en er dan op volgt, dat niemand tot Hem kan komen als hij niet getrokken wordt door de Vader. Ja, maar zoals gezegd werd: als God ons algemeen het heil in Zijn enige Zoon aanbeidt, maakt Hij daarmee de verworpenen des te minder te verontschuldigen wegens hun ondankbaarheid, omdat ze zo'n groot goed hebben veracht.
Maar de verkorenen worden getroffen, want God spreekt tot hen niet alleen uiterlijk, maar ook innerlijk. Daarom zegt de Heere Jezus Christus op een andere plaats: wie het van de Vader gehoord heeft, zal tot Mij komen.
Zoals ik al gezegd heb is het zo, dat, als het Evangelie wordt gepredikt, God als het ware zelf spreekt. En toch komen niet allen tot Jezus Christus. Er zijn er, die als ze het gehoord hebben, zich nog veel verder terugtrekken. Want dan laat de duivel ze in zo'n laaiende woede ontbranden dat ze meer dan ooit doorslaan.
Dat komt daar vandaan dat er een dubbel horen is, het ene heeft alleen betrekking op de prediking, want de stem van de mens kan niet in het hart van de hoorders doordringen. Als ik het Woord verkondig, moet ik er naar luisteren, om zo door de Geest van God te worden onderwezen. Want anders zou het Woord, dat ik spreek, mijzelf en de anderen geen nut doen, als het mij niet van Boven gegeven is en alleen maar uit mijn brein opkomt. De stem van de mens is enkel een klank, die in de lucht teloorgaat. Toch zegt Paulus dat het een kracht van God is om allen die geloven te behouden.
Als God dus spreekt door de mond van mensen voegt Hij er de innerlijke genade van de Heilige Geest aan toe, om de leer niet onnut te laten blijven, maar die vruchtbaar te laten zijn. Zo is het voor ons alsof we de hemelse Vader horen, als Hij namelijk in het verborgene tot ons spreekt door de Heilige Geest en zo komen we tot onze Heere Jezus Christus.
Dit moeten we vasthouden, dat als God ons Zijn eeuwige verkiezing doet kennen en er zo’n getuigenis van geeft, dat er niet aan te twijfelen valt, Hij ons dan laat zien dat dit ons welzijn, ons behoud betekent. En dat we met dit alles winst kunnen doen, als we ons niet te veel vrijheid veroorloven, er drieste taal tegen Hem uitslaan en koppige twistgesprekken met Hem gaan voeren. Want stellig is de echte blijdschap van de gelovigen, dat ze worden voorgelicht aangaande Gods verkiezing.

[memento]

@Ander: Ik had het daar niet over Calvijns visie op de uitverkiezing, maar Calvijns visie op de reikwijdtevan het offer van Christus.

Calvijn stelt (even heel kort door de bocht): Christus stierf voor de zonde der wereld. Zijn verdienste is genoeg (Engels: sufficient) voor de hele wereld, maar slechts productief (Engels: efficient) in de uitverkorenen.

Calvijn kan op basis hiervan zeggen dat Gods heil allen wordt aangezegd. Omdat het offer van Christus daadwerkelijk genoeg is voor een ieders zonde, is het afwijzen van Zijn offer door niet te geloven, ook zo erg. Je wijst dus een reële mogelijkheid van zalig worden af.

Wat is het verschil met de "particuliere verzoeningsleer"? Dat is het adres, de reikwijdte. Calvijn stelt dat het offer van Christus een algemeen offer is. Hij stierf niet voor bepaalde zonden, maar Hij stierf voor de ondeelbaar zondelast (want hoe zou je de zondelast kunnen delen, hoe kan je de erfzonde delen?). Je zou kunnen zeggen: Voor "de zondigheid". De "particuliere verzoeningsleer", zoals in Engeland populair geworden is, stelt daartegen: Christus stierf slechts voor de zonden van de uitvekorenen. Dat levert problemen op. In de eerste plaats wat betreft het aanbod van genade, want wat heb je tegen niet-uitverkorenen te zeggen (mannen als Boston hadden hier trouwens een antwoord op). Het andere is: Het afwijzen van het offer van Christus door niet-uitverkorenen is niet echt een zonde meer, je wijst namelijk iets af wat toch niet voor jou is. Dit stelt voor vragen, hoe dit te harmoniseren valt met teksten dat Christus gestorven is voor de zonde der wereld, en dat het afwijzen van Hem zonde is.

Een voorbeeld:

Calvijn: Er was eens een arme man, die dreigde om te komen van de honger. Iemand zei tot hem: Ik weet een prins, die overvloedige voorraadschuren vol voedsel heeft, ga tot hem, want hij heeft genoeg om ook jou eten te geven (ja, hij heeft zelfs zoveel dat hij alle bedelaars in de hele wereld kan voorzien, en nog steeds over hebben), en hij heeft nog nooit een bedelaar weggestuurd.

Particuliere verzoening: Er was eens een arme man, die dreigde om te komen van de honger. Iemand zei tot hem: Ik weet een prins, die overvloedige voorraadschuren vol voedsel heeft. In die schuur liggen pakketjes voedsel, op elk pakketje staat een naam van een bedelaar. Ga eens naar die prins, om te kijken of er ook een pakketje voor jou is.

Nu is dit natuurlijk te kort door de bocht. Maar het laat wel het verschil zien. Bij Calvijn is er genoeg voor iedereen, hoewel natuurlijk alleen de bedelaar die komt daar wat aan heeft. Bij particuliere verzoening is er een beperkte voorraad. Er is genoeg voor degenen die zullen komen, maar niet meer. Mannen als Boston hebben oplossingen gezocht en gevonden om binnen de visie van de particuliere verzoening tóch een aanbod te hebben. Hoewel je in die tradities steeds de vraag naar boven ziet komen: Als Christus offer beperkt is tot de uitverkorenen, hoe weet ik dan of zijn offer wel voor mij is?

In de Nederlandse traditie zie je 2 sporen. Het ene spoor zie je onverdeeld Calvijns visie volgen. Het andere spoor heeft, meestal door invloed van de Erskines en Boston, Calvijns visie vermengd met de particuliere verzoeningsvisie. Zo kan je in 1 preek horen dat het offer van Christus "genoegzaam" is voor de zonden van 10 werelden (Calvijn), terwijl men even latere zegt dat Christus alleen voor de uitverkorenen gestorven is (particuliere verzoening). Ik denk dat deze dogmatische vermenging veel spraakverwarring tot gevolg heeft, en maakt dat de discussie rondom het aanbod van genade haast niet te voeren is.

[Ander]

@Ander: Ik had het daar niet over Calvijns visie op de uitverkiezing, maar Calvijns visie op de reikwijdtevan het offer van Christus.

Calvijn stelt (even heel kort door de bocht): Christus stierf voor de zonde der wereld. Zijn verdienste is genoeg (Engels: sufficient) voor de hele wereld, maar slechts productief (Engels: efficient) in de uitverkorenen.

Calvijn kan op basis hiervan zeggen dat Gods heil allen wordt aangezegd. Omdat het offer van Christus daadwerkelijk genoeg is voor een ieders zonde, is het afwijzen van Zijn offer door niet te geloven, ook zo erg. Je wijst dus een reële mogelijkheid van zalig worden af.

Wat is het verschil met de "particuliere verzoeningsleer"? Dat is het adres, de reikwijdte. Calvijn stelt dat het offer van Christus een algemeen offer is. Hij stierf niet voor bepaalde zonden, maar Hij stierf voor de ondeelbaar zondelast (want hoe zou je de zondelast kunnen delen, hoe kan je de erfzonde delen?). Je zou kunnen zeggen: Voor "de zondigheid". De "particuliere verzoeningsleer", zoals in Engeland populair geworden is, stelt daartegen: Christus stierf slechts voor de zonden van de uitvekorenen. Dat levert problemen op. In de eerste plaats wat betreft het aanbod van genade, want wat heb je tegen niet-uitverkorenen te zeggen (mannen als Boston hadden hier trouwens een antwoord op). Het andere is: Het afwijzen van het offer van Christus door niet-uitverkorenen is niet echt een zonde meer, je wijst namelijk iets af wat toch niet voor jou is. Dit stelt voor vragen, hoe dit te harmoniseren valt met teksten dat Christus gestorven is voor de zonde der wereld, en dat het afwijzen van Hem zonde is.

Een voorbeeld:

Calvijn: Er was eens een arme man, die dreigde om te komen van de honger. Iemand zei tot hem: Ik weet een prins, die overvloedige voorraadschuren vol voedsel heeft, ga tot hem, want hij heeft genoeg om ook jou eten te geven (ja, hij heeft zelfs zoveel dat hij alle bedelaars in de hele wereld kan voorzien, en nog steeds over hebben), en hij heeft nog nooit een bedelaar weggestuurd.

Particuliere verzoening: Er was eens een arme man, die dreigde om te komen van de honger. Iemand zei tot hem: Ik weet een prins, die overvloedige voorraadschuren vol voedsel heeft. In die schuur liggen pakketjes voedsel, op elk pakketje staat een naam van een bedelaar. Ga eens naar die prins, om te kijken of er ook een pakketje voor jou is.

Nu is dit natuurlijk te kort door de bocht. Maar het laat wel het verschil zien. Bij Calvijn is er genoeg voor iedereen, hoewel natuurlijk alleen de bedelaar die komt daar wat aan heeft. Bij particuliere verzoening is er een beperkte voorraad. Er is genoeg voor degenen die zullen komen, maar niet meer. Mannen als Boston hebben oplossingen gezocht en gevonden om binnen de visie van de particuliere verzoening tóch een aanbod te hebben. Hoewel je in die tradities steeds de vraag naar boven ziet komen: Als Christus offer beperkt is tot de uitverkorenen, hoe weet ik dan of zijn offer wel voor mij is?

In de Nederlandse traditie zie je 2 sporen. Het ene spoor zie je onverdeeld Calvijns visie volgen. Het andere spoor heeft, meestal door invloed van de Erskines en Boston, Calvijns visie vermengd met de particuliere verzoeningsvisie. Zo kan je in 1 preek horen dat het offer van Christus "genoegzaam" is voor de zonden van 10 werelden (Calvijn), terwijl men even latere zegt dat Christus alleen voor de uitverkorenen gestorven is (particuliere verzoening). Ik denk dat deze dogmatische vermenging veel spraakverwarring tot gevolg heeft, en maakt dat de discussie rondom het aanbod van genade haast niet te voeren is.

Dank je!

[memento]

Nu er toch een topic over is, ben ik wel benieuwd naar jullie mening hierover. Welke visie spreekt je meer aan? En hoe ga je om met de moeilijke kanten van die visie?

[huisman]

Nu er toch een topic over is, ben ik wel benieuwd naar jullie mening hierover. Welke visie spreekt je meer aan? En hoe ga je om met de moeilijke kanten van die visie?

Onze D.L. zijn het dan het meest mat Calvijn eens. Er is verschil tussen verwerving en toeëigening.

2-3. Deze dood van den Zone Gods is de enige en volmaakte offerande en genoegdoening voor de zonden; van oneindige kracht en waardigheid, overvloediglijk genoegzaam tot verzoening van de zonden der ganse wereld.

2-4. En deze dood is daarom van zo grote kracht en waardigheid, omdat de Persoon, Die dien geleden heeft, niet alleen een waarachtig en volkomen heilig mens is, maar ook de eniggeboren Zone Gods, van éénzelfde eeuwig en oneindig wezen met den Vader en den Heiligen Geest, zodanig als onze Zaligmaker wezen moest. Daarenboven, omdat Zijn dood is vergezelschapt geweest met het gevoel van den toorn Gods en van den vloek, dien wij door onze zonden verdiend hadden.

2-5. Voorts is de belofte des Evangelies, dat een iegelijk, die in den gekruisigden Christus gelooft, niet verderve, maar het eeuwige leven hebbe; welke belofte aan alle volken en mensen, tot welke God naar Zijn welbehagen Zijn Evangelie zendt, zonder onderscheid moet verkondigd en voorgesteld worden, met bevel van bekering en geloof.

2-6. Doch dat velen, door het Evangelie geroepen zijnde, zich niet bekeren, noch in Christus geloven, maar in ongeloof vergaan, zulks geschiedt niet door gebrek of ongenoegzaamheid van de offerande van Christus, aan het kruis geofferd, maar door hun eigen schuld.

2-7. Maar zovelen als waarachtiglijk geloven, en door den dood van Christus van de zonden en het verderf verlost en behouden worden, die genieten deze weldaad alleen uit Gods genade, hun van eeuwigheid in Christus gegeven, welke genade Hij niemand schuldig is.

Is ook geen gevaarlijke leer als je wat hieronder staat ook maar beseft.

2-6a. Die het onderscheid tussen verwerving en toeëigening daartoe gebruiken, opdat zij den onvoorzichtigen en onervarenen dit gevoelen zouden kunnen inplanten, dat God, zoveel Hem aangaat, aan alle mensen die weldaden, die door den dood van Christus verkregen worden, gelijkelijk heeft willen mededelen; maar dat sommigen de vergeving der zonden en het eeuwige leven deelachtig worden, anderen niet, dat zulk onderscheid hangt aan hun vrijen wil, dewelke zichzelven voegt bij de genade, die zonder onderscheid aangeboden wordt, en dat het niet hangt aan die bijzondere gave der barmhartigheid, die krachtiglijk in hen werkt, opdat zij zichzelven die genade boven anderen zouden toeëigenen.
Want dezen, zich houdende alsof zij dit onderscheid in een gezonde mening voorstelden, trachten den volke het verderfelijk venijn van de Pelagiaanse dwalingen in te geven.

[Geka]

@Ander: Ik had het daar niet over Calvijns visie op de uitverkiezing, maar Calvijns visie op de reikwijdtevan het offer van Christus.

Calvijn stelt (even heel kort door de bocht): Christus stierf voor de zonde der wereld. Zijn verdienste is genoeg (Engels: sufficient) voor de hele wereld, maar slechts productief (Engels: efficient) in de uitverkorenen.

Calvijn kan op basis hiervan zeggen dat Gods heil allen wordt aangezegd. Omdat het offer van Christus daadwerkelijk genoeg is voor een ieders zonde, is het afwijzen van Zijn offer door niet te geloven, ook zo erg. Je wijst dus een reële mogelijkheid van zalig worden af.

Wat is het verschil met de "particuliere verzoeningsleer"? Dat is het adres, de reikwijdte. Calvijn stelt dat het offer van Christus een algemeen offer is. Hij stierf niet voor bepaalde zonden, maar Hij stierf voor de ondeelbaar zondelast (want hoe zou je de zondelast kunnen delen, hoe kan je de erfzonde delen?). Je zou kunnen zeggen: Voor "de zondigheid". De "particuliere verzoeningsleer", zoals in Engeland populair geworden is, stelt daartegen: Christus stierf slechts voor de zonden van de uitvekorenen. Dat levert problemen op. In de eerste plaats wat betreft het aanbod van genade, want wat heb je tegen niet-uitverkorenen te zeggen (mannen als Boston hadden hier trouwens een antwoord op). Het andere is: Het afwijzen van het offer van Christus door niet-uitverkorenen is niet echt een zonde meer, je wijst namelijk iets af wat toch niet voor jou is. Dit stelt voor vragen, hoe dit te harmoniseren valt met teksten dat Christus gestorven is voor de zonde der wereld, en dat het afwijzen van Hem zonde is.

Een voorbeeld:

Calvijn: Er was eens een arme man, die dreigde om te komen van de honger. Iemand zei tot hem: Ik weet een prins, die overvloedige voorraadschuren vol voedsel heeft, ga tot hem, want hij heeft genoeg om ook jou eten te geven (ja, hij heeft zelfs zoveel dat hij alle bedelaars in de hele wereld kan voorzien, en nog steeds over hebben), en hij heeft nog nooit een bedelaar weggestuurd.

Particuliere verzoening: Er was eens een arme man, die dreigde om te komen van de honger. Iemand zei tot hem: Ik weet een prins, die overvloedige voorraadschuren vol voedsel heeft. In die schuur liggen pakketjes voedsel, op elk pakketje staat een naam van een bedelaar. Ga eens naar die prins, om te kijken of er ook een pakketje voor jou is.

Nu is dit natuurlijk te kort door de bocht. Maar het laat wel het verschil zien. Bij Calvijn is er genoeg voor iedereen, hoewel natuurlijk alleen de bedelaar die komt daar wat aan heeft. Bij particuliere verzoening is er een beperkte voorraad. Er is genoeg voor degenen die zullen komen, maar niet meer. Mannen als Boston hebben oplossingen gezocht en gevonden om binnen de visie van de particuliere verzoening tóch een aanbod te hebben. Hoewel je in die tradities steeds de vraag naar boven ziet komen: Als Christus offer beperkt is tot de uitverkorenen, hoe weet ik dan of zijn offer wel voor mij is?

In de Nederlandse traditie zie je 2 sporen. Het ene spoor zie je onverdeeld Calvijns visie volgen. Het andere spoor heeft, meestal door invloed van de Erskines en Boston, Calvijns visie vermengd met de particuliere verzoeningsvisie. Zo kan je in 1 preek horen dat het offer van Christus "genoegzaam" is voor de zonden van 10 werelden (Calvijn), terwijl men even latere zegt dat Christus alleen voor de uitverkorenen gestorven is (particuliere verzoening). Ik denk dat deze dogmatische vermenging veel spraakverwarring tot gevolg heeft, en maakt dat de discussie rondom het aanbod van genade haast niet te voeren is.

Toch graag een reactie hierop. Ik geloof inderdaad dat Calvijn, als het gaat over het offer van Christus, zowel de algenoegzaamheid voor allen, alsook de toepassing slechts aan de gelovigen (uitverkorenen) leerde. Alleen heb ik wel moeite met het feit dat de term particuliere verzoening hier wordt gehanteerd alsof die afwijkt van Calvijn zelf.
Dat is m.i. echt onjuist. De leer van Calvijn is juist de leer van de particuliere verzoening.
Niet voor niets is 1 van de 'five points of calvinism' de leer van de 'limited atonement'. Ook al is het offer van Christus algenoegzaam voor de hele wereld (en daarmee inderdaad de grond van het evangelie-aanbod!), tegelijkertijd stierf Christus met het doel om Zijn uitverkorenen daadwerkelijk tot de zaligheid te brengen. Christus verwierf niet slechts de mogelijkheid van zalig worden voor alle mensen, maar ook de werkelijkheid van zalig worden voor Zijn uitverkorenen.

Kortom: de leer van de particuliere verzoening is de leer van Calvijn (en van de Erskines en Boston!), en sluit het algemeen aanbod van genade aan allen op grond van de algenoegzaamheid van het offer van Christus tegelijkertijd in. Die (calvinistische) lijn vinden we eveneens in de DLR.

[Geka]

Hier nog een mooie toevoeging, die ik zojuist vond:

4
Particular Redemption

Did Christ die for the elect only, or for all men?" The answer has been much prejudiced by ambiguous terms, such as "particular atonement," "limited atonement," or "general atonement," "unlimited atonement," "indefinite atonement." What do they mean by atonement? The word (at-one-ment) is used but once in the New Testament (Rom. 5:11), and there it means expressly and exactly reconciliation. This is proved thus: the same Greek word in the next verse, carrying the very same meaning, is translated reconciliation. Now, people continually mix two ideas when they say atonement: One is, that of the expiation for guilt provided in Christ's sacrifice. The other is, the individual reconciliation of a believer with his God, grounded on that sacrifice made by Christ once for all, but actually effectuated only when the sinner believes and by faith. The last is the true meaning of atonement, and in that sense every, atonement (at-one-ment), reconciliation, must be individual, particular, and limited to this sinner who now believes. There have already been just as many atonements as there are true believers in heaven and earth, each one individual.
But sacrifice, expiation, is one— the single, glorious, indivisible act of the divine Redeemer, infinite and inexhaustible in merit. Had there been but one sinner, Seth, elected of God, this whole divine sacrifice would have been needed to expiate his guilt. Had every sinner of Adam's race been elected, the same one sacrifice would be sufficient for all. We must absolutely get rid of the mistake that expiation is an aggregate of gifts to be divided and distributed out, one piece to each receiver, like pieces of money out of a bag to a multitude of paupers. Were the crowd of paupers greater, the bottom of the bag would be reached before every pauper got his alms, and more money would have to be provided. I repeat, this notion is utterly false as applied to Christ's expiation, because it is a divine act. It is indivisible, inexhaustible, sufficient in itself to cover the guilt of all the sins that will ever be committed on earth. This is the blessed sense in which the Apostle John says (1 Jn. 2:2): "Christ is the propitiation (the same word as expiation) for the sins of the whole world."2
But the question will be pressed, "Is Christ's sacrifice limited by the purpose and design of the Trinity"? The best answer for Presbyterians to make is this: In the purpose and design of the Godhead, Christ's sacrifice was intended to effect just the results, and all the results, which would be found flowing from it in the history of redemption. I say this is exactly the answer for us Presbyterians to make, because we believe in God's universal predestination as certain and efficacious so that the whole final outcome of his plan must be the exact interpretation of what his plan was at first. And this statement the Arminian also is bound to adopt, unless he means to charge God with ignorance, weakness, or fickleness. Search and see.
Well, then, the realized results of Christ's sacrifice are not one, but many and various:
1. It makes a display of God's general benevolence and pity toward all lost sinners, to the glory of his infinite grace. For, blessed be his name, he says, "I have no pleasure in the death of him that dieth" (Ezek. 18:32).
2. Christ's sacrifice has certainly purchased for the whole human race a merciful postponement of the doom incurred by our sins, including all the temporal blessings of our earthly life, all the gospel restraints upon human depravity, and the sincere offer of heaven to all. For, but for Christ, man's doom would have followed instantly after his sin, as that of the fallen angels did.
3. Christ's sacrifice, wilfully rejected by men, sets the stubbornness, wickedness, and guilt of their nature in a much stronger light, to the glory of God's final justice.
4. Christ's sacrifice has purchased and provided for the effectual calling of the elect, with all the graces which insure their faith, repentance, justification, perseverance, and glorification. Now, since the sacrifice actually results in all these different consequences, they are all included in Gods design. This view satisfies all those texts quoted against us.
But we cannot admit that Christ died as fully and in the same sense for Judas as he did for Saul of Tarsus. Here we are bound to assert that, while the expiation is infinite, redemption is particular. The irrefragable grounds on which we prove that the redemption is particular are these: From the doctrines of unconditional election, and the covenant of grace. (The argument is one, for the covenant of grace is but one aspect of election.) The Scriptures tell us that those who are to be saved in Christ are a number definitely elected and given to him from eternity to be redeemed by his mediation. How can anything be plainer from this than that there was a purpose in God's expiation, as to them, other than that it was as to the rest of mankind? (See the Scriptures regarding the immutability of God's purposes—Isa. 46:10; 2 Tim. 2:19.)
If God ever intended to save any soul in Christ (and he has a definite intention to save or not to save toward souls), that soul will certainly be saved (Jn. 10:27-28; 6:37-40). Hence, all whom God ever intended to save in Christ will be saved. But some souls will never be saved; therefore some souls God never intended to be saved by Christ's atonement. The strength of this argument can scarcely be overrated. Here it is seen that a limit as to the intention of the expiation must be asserted to rescue God's power, purpose, and wisdom. The same fact is proved by this, that Christ's intercession is limited (see Jn. 17:9, 20). We know that Christ's intercession is always prevalent (Rom. 8:34; Jn. 11:42). If he interceded for all, all would be saved. But all will not be saved. Hence, there are some for whom be does not plead the merit of his expiation. But he is the "same yesterday and to-day and forever" (Heb. 13:8). Hence, there were some for whom, when be made expiation, he did not intend to plead it. Some sinners (i. e., elect) receive from God gifts of conviction, regeneration, faith, persuading and enabling them to embrace Christ, and thus make his expiation effectual to themselves, while other sinners do not, But these graces are a part of the purchased redemption, and bestowed through Christ. Hence his redemption was intended to effect some as it did not others (see above.)
Experience proves the same. A large part of the human race were already in hell before the expiation was made. Another large part never hear of it. But "faith cometh by hearing" (Rom. 10:17), and faith is the condition of its application. Since their condition is determined intentionally by God's providence, it could not be his intention that the expiation should avail for them equally with those who hear and believe. This view is destructive, particularly of the Arminian scheme.
"Greater love hath no man than this, that a man lay down his life for his friends" (Jn. 15:13). But the greater includes the less, whence it follows, that if God the Father and Christ cherished for a given soul the definite electing love which was strong enough to pay the sacrifice of Calvary, it is not credible that this love would then refuse the less costly gifts of effectual calling and sustaining grace. This is the very argument of Romans 5:10 and 8:31-39. This inference would not be conclusive. if drawn merely from the benevolence of God's nature, sometimes called in Scripture "his love," but in every case of his definite, electing love it is demonstrative.
Hence, it is absolutely impossible for us to retain the dogma that Christ in design died equally for all. We are compelled to hold that he died for Peter and Paul in some sense in which he did not for Judas. No consistent mind can hold the Calvinistic creed as to man's total depravity toward God, his inability of will, God's decree, God's immutable attributes of sovereignty and omnipotence over free agents, omniscience and wisdom, and stops short of this conclusion. So much every intelligent opponent admits, and in disputing particular redemption, to this extent at least, he always attacks these connected truths as falling along with the other.
In a word, Christ's work for the elect does not merely put them in a salvable state, but purchases for them a complete and assured salvation. To him who knows the depravity and bondage of his own heart, any less redemption than this would bring no comfort.

[jvdg]

Ik val er even tussen in.
Wat baat mij deze discussie, terwijl ik met duizend vragen loop?
Kan dan niemand mij de verkiezing en de prediking ter zaligheid wijzen, dan alleen maar middels een dogmatische benadering?
Wie kan mij wijzen op de Zaligheid dan door Jezus alleen?

Houdt het daar dan op, en wijs alleen op Jezus Christus alleen.

Ik weet nu al dat deze posting wordt genegeerd, maar het is een vraag voor velen.

[huisman]

Ik val er even tussen in.
Wat baat mij deze discussie, terwijl ik met duizend vragen loop?
Kan dan niemand mij de verkiezing en de prediking ter zaligheid wijzen, dan alleen maar middels een dogmatische benadering?
Wie kan mij wijzen op de Zaligheid dan door Jezus alleen?

Houdt het daar dan op, en wijs alleen op Jezus Christus alleen.

Ik weet nu al dat deze posting wordt genegeerd, maar het is een vraag voor velen.

Maar dan wel als het Lam Gods, Dat de zonde der wereld wegneemt! Die Bijbelse ruimte mag toch klinken ?

[Geka]

Ik val er even tussen in.
Wat baat mij deze discussie, terwijl ik met duizend vragen loop?
Kan dan niemand mij de verkiezing en de prediking ter zaligheid wijzen, dan alleen maar middels een dogmatische benadering?
Wie kan mij wijzen op de Zaligheid dan door Jezus alleen?

Houdt het daar dan op, en wijs alleen op Jezus Christus alleen.

Ik weet nu al dat deze posting wordt genegeerd, maar het is een vraag voor velen.

Beste jvdg,

Vanuit je reactie lijkt het alsof je deze discussie zonder waarde acht voor mensen die met duizend vragen lopen.
Maar als er bij die 1000 vragen ook een vraag bij is rondom de mogelijkheid van zalig worden voor een verloren zondaar door het bloed van Christus, dan heeft deze discussie wel degelijk waarde.
De algenoegzaamheid van Christus' offer is de grond van de onvoorwaardelijke evangelienodiging tot allen!
En de leer van de particuliere verzoening is de garantie van de heerlijke zekerheid dat het offer van Christus ook effectief zal zijn tot zaligheid van verloren zondaren. Juist dit laatste aspect is de enige hoop van een schuldig mens, die hunkert naar het bloed van Jezus. Want de leer van de beperkte verzoening is niets anders dan het wijzen op Jezus Christus (en Zijn Geest) alleen!
Zie de laatste zin van het geciteerde artikel:

In a word, Christ's work for the elect does not merely put them in a salvable state, but purchases for them a complete and assured salvation. To him who knows the depravity and bondage of his own heart, any less redemption than this would bring no comfort.

[refo]

Ik vraag me af of 'particuliere' verzoening werkelijk zo bijbels is. In een individualistische tijd als de onze gaat dat er natuurlijk in als koek.

Maar God werkt altijd in een verbond en dat is altijd met een groep mensen. Vandaar is er ook de stelligheid van oude tijden dat er niet getwijfeld hoeft te worden aan de zaligheid van jonggestorven kinderen. En hoeft er niet gevreesd te worden dat het paspoort verloopt.

Juist de leer van de particuliere verzoening leidt tot geweldige twijfel. Dat zie je aan de reactie van jvdg. Je kunt de zaligheid zomaar mislopen ook al zou je je hele leven een kerkbank verslijten en bid je er dagelijks of vaker om.

De nadruk moet op iets anders gelegd worden. Zie bv Romeinen 10. Geen hoge dingen, geen diepe dingen. Belijd met de mond en geloof met het hart. Dat is het.
Maar door alle dogma's blijft men twijfelen. Aan God. Hoe is dat toch gekomen?

[jvdg]

@refo, in mindere mate, en @ Geka, ik voel me onbegrepen.

Ik ellendig mens, wie zal mij verlossen.....?

[Bert Mulder]

Ik vraag me af of 'particuliere' verzoening werkelijk zo bijbels is.

Dan spreek je wel tegen hoofd 2 van de DL....

[memento]

@Ander: Ik had het daar niet over Calvijns visie op de uitverkiezing, maar Calvijns visie op de reikwijdtevan het offer van Christus.

Calvijn stelt (even heel kort door de bocht): Christus stierf voor de zonde der wereld. Zijn verdienste is genoeg (Engels: sufficient) voor de hele wereld, maar slechts productief (Engels: efficient) in de uitverkorenen.

Calvijn kan op basis hiervan zeggen dat Gods heil allen wordt aangezegd. Omdat het offer van Christus daadwerkelijk genoeg is voor een ieders zonde, is het afwijzen van Zijn offer door niet te geloven, ook zo erg. Je wijst dus een reële mogelijkheid van zalig worden af.

Wat is het verschil met de "particuliere verzoeningsleer"? Dat is het adres, de reikwijdte. Calvijn stelt dat het offer van Christus een algemeen offer is. Hij stierf niet voor bepaalde zonden, maar Hij stierf voor de ondeelbaar zondelast (want hoe zou je de zondelast kunnen delen, hoe kan je de erfzonde delen?). Je zou kunnen zeggen: Voor "de zondigheid". De "particuliere verzoeningsleer", zoals in Engeland populair geworden is, stelt daartegen: Christus stierf slechts voor de zonden van de uitvekorenen. Dat levert problemen op. In de eerste plaats wat betreft het aanbod van genade, want wat heb je tegen niet-uitverkorenen te zeggen (mannen als Boston hadden hier trouwens een antwoord op). Het andere is: Het afwijzen van het offer van Christus door niet-uitverkorenen is niet echt een zonde meer, je wijst namelijk iets af wat toch niet voor jou is. Dit stelt voor vragen, hoe dit te harmoniseren valt met teksten dat Christus gestorven is voor de zonde der wereld, en dat het afwijzen van Hem zonde is.

Een voorbeeld:

Calvijn: Er was eens een arme man, die dreigde om te komen van de honger. Iemand zei tot hem: Ik weet een prins, die overvloedige voorraadschuren vol voedsel heeft, ga tot hem, want hij heeft genoeg om ook jou eten te geven (ja, hij heeft zelfs zoveel dat hij alle bedelaars in de hele wereld kan voorzien, en nog steeds over hebben), en hij heeft nog nooit een bedelaar weggestuurd.

Particuliere verzoening: Er was eens een arme man, die dreigde om te komen van de honger. Iemand zei tot hem: Ik weet een prins, die overvloedige voorraadschuren vol voedsel heeft. In die schuur liggen pakketjes voedsel, op elk pakketje staat een naam van een bedelaar. Ga eens naar die prins, om te kijken of er ook een pakketje voor jou is.

Nu is dit natuurlijk te kort door de bocht. Maar het laat wel het verschil zien. Bij Calvijn is er genoeg voor iedereen, hoewel natuurlijk alleen de bedelaar die komt daar wat aan heeft. Bij particuliere verzoening is er een beperkte voorraad. Er is genoeg voor degenen die zullen komen, maar niet meer. Mannen als Boston hebben oplossingen gezocht en gevonden om binnen de visie van de particuliere verzoening tóch een aanbod te hebben. Hoewel je in die tradities steeds de vraag naar boven ziet komen: Als Christus offer beperkt is tot de uitverkorenen, hoe weet ik dan of zijn offer wel voor mij is?

In de Nederlandse traditie zie je 2 sporen. Het ene spoor zie je onverdeeld Calvijns visie volgen. Het andere spoor heeft, meestal door invloed van de Erskines en Boston, Calvijns visie vermengd met de particuliere verzoeningsvisie. Zo kan je in 1 preek horen dat het offer van Christus "genoegzaam" is voor de zonden van 10 werelden (Calvijn), terwijl men even latere zegt dat Christus alleen voor de uitverkorenen gestorven is (particuliere verzoening). Ik denk dat deze dogmatische vermenging veel spraakverwarring tot gevolg heeft, en maakt dat de discussie rondom het aanbod van genade haast niet te voeren is.

Toch graag een reactie hierop. Ik geloof inderdaad dat Calvijn, als het gaat over het offer van Christus, zowel de algenoegzaamheid voor allen, alsook de toepassing slechts aan de gelovigen (uitverkorenen) leerde. Alleen heb ik wel moeite met het feit dat de term particuliere verzoening hier wordt gehanteerd alsof die afwijkt van Calvijn zelf.
Dat is m.i. echt onjuist. De leer van Calvijn is juist de leer van de particuliere verzoening.
Niet voor niets is 1 van de 'five points of calvinism' de leer van de 'limited atonement'. Ook al is het offer van Christus algenoegzaam voor de hele wereld (en daarmee inderdaad de grond van het evangelie-aanbod!), tegelijkertijd stierf Christus met het doel om Zijn uitverkorenen daadwerkelijk tot de zaligheid te brengen. Christus verwierf niet slechts de mogelijkheid van zalig worden voor alle mensen, maar ook de werkelijkheid van zalig worden voor Zijn uitverkorenen.

Kortom: de leer van de particuliere verzoening is de leer van Calvijn (en van de Erskines en Boston!), en sluit het algemeen aanbod van genade aan allen op grond van de algenoegzaamheid van het offer van Christus tegelijkertijd in. Die (calvinistische) lijn vinden we eveneens in de DLR.

Dat is, denk ik zo, een verwarring in termen. Calvijn leerde particuliere verzoening. Echter, wat later in de Engelstalige wereld particuliere verzoening is genoemd, is een variatie van wat Calvijn leerde.

Een bekende verdediger van Calvijns visie is Andrew Fuller. Vertegenwoordigers van de variatie zijn de Erskines en Boston. Het grote voordeel van de visie van Calvijn is m.i.:
1. Door te spreken over sufficient voor allen, maar efficient voor de uitverkorenen, heb je de hele aanbod-discussie niet (historisch gezien zie je dat de "Engelse variant" steeds weer vragen oproept rondom het aanbod, en zelfs in veel gevallen geleid heeft tot het ontkennen van het aanbod)
2. De Engelse variant heeft geen antwoord op de vraag: Hoe is de zondelast te delen? Het is zo, dat je kan zeggen dat Christus alleen de zonden van de Zijnen wegdroeg, en die van anderen niet. Maar hoe zit het dan met collectieve zonden? Hoe zit het dan met de erfzonde? Kan die opgedeeld worden? En hoe zit het met de kosmische element van Christus verlossingswerk (de nieuwe hemel en nieuwe aarde), want die zijn niet 1 op 1 gelinkt aan de zonden van specifieke mensen, en moeten toch verdiend worden.
3. De visie van Calvijn steunt op de traditie van de kerk. Heel duidelijk vind je dat in sommige van Luthers preken terug*. Fuller accentueert sterker, en stelt: Christus sterft voor de zonde der wereld, en voor de verzoening van de uitvekorenen. Let wel: Dit is nog steeds limited atonement (beperkte verzoening). Christus verzoent alleen de Zijnen. Alleen, de zondelast waarvoor hij stierf was de ondeelbare zondelast van deze hele gevallen schepping. Door onderscheid te maken tussen verdienste en verzoening kan je spreken van een verdienste van Christus die echt daadwerkelijk genoeg is tót verzoening, maar dat de verzoening zelve slechts betaald is voor de uitverkorenen. Hoewel ook dit uiteindelijk maar een dogmatisch stamelen is, waarmee je probeert om de breedte van het Bijbelse spreken in één definitie te vangen.

Uiteindelijk is het mij om het even welke visie iemand aanhangt. Zowel de visie van Erskines/Boston als de visie van Calvijn/Fuller hebben hun waarde. Uiteindelijk is m.i. vraag belangrijker hoe die visie functioneert in denken en prediking. Zolang een visie de volgende Bijbelse elementen maar in ieder geval een plaats geeft:
1. Het kan onverkort zeggen: Christus stierf voor de zonden der wereld.
2. Het beperkt de verdienste van Christus niet tot de zaligheid van de uitverkorenen (dat zou een te beperkt spreken zijn over het offer van Christus), maar omvat ook de algemene genade, alsmede het kosmische element.
3. Het kan onverkort zeggen: Zijn verdienste is zó volmaakt, dat ook voor u vergeving mogelijk is.
4. Aan de andere kant moet duidelijk zijn: Christus verdienste baat u niets, indien u niet gelooft.
5. Christus heeft niet alleen de zondeschuld ongedaan gemaakt met Zijn verdienste, Hij heeft ook de verzoening (inclusief het toepassende werk van de Heilige Geest) voor de Zijnen verdient.
6. De goedwilligheid van God jegens elke hoorder en jegens de zaligheid van elke hoorder kan onverkort blijven staan.

------------------
Luther over Joh. 3:16: Gelooft gij nu, dat gij een mens zijt? Als gij dit niet kunt geloven of weten, grijp uzelf aan in de boezem of aan de neus, of gij niet evengoed mens zijt als ieder ander. Waarom wilt gij uzelf dan uitsluiten buiten het woordje wereld, omdat Christus met klare woorden zegt, dat God Zijn Zoon niet alleen aan de heilige maagd Maria of aan Petrus of Paulus gegeven, maar dat Hij Hem aan de wereld gegeven heeft, opdat allen die de naam van mensenkinderen dragen, Hem zullen aannemen. Wanneer ik Hem nu niet wil aannemen, alsof Hij mij niet toebehoort en gij wilt Hem ook niet aannemen, dan volgt daaruit, dat deze woorden van Christus niet waar moeten zijn, daar Hij zegt, dat Hij aan de wereld gegeven is. Daarom moet gij uit deze woorden besluiten, dat dit Geschenk u even goed toebehoort als Petrus of Paulus, omdat gij even zozeer mens en een stuk der wereld zijt als zij.

[Geka]

Beste Memento,

Bedankt voor je reactie.
Je reactie geeft inhoudelijk je visie helder weer (en die deel ik op zich), maar waar het mij om gaat is de grond waarop jij beweert dat er een onderscheid is tussen Calvijn/Fuller en de door jouw genoemde 'Engelse variant' waarvan de Erskines en Boston vertegenwoordigers zouden zijn. Daar ben ik erg benieuwd naar.

Ook al heeft Calvijn (begrijpelijk gezien de tijd waarin hij leefde) zich minder expliciet uitgesproken over de leer van de verzoening, toch vind je bij hem zowel de algenoegzaamheid van het offer van Christus voor de hele wereld, alsook de particuliere verzoening voor Gods uitverkorenen. Beide aspecten vind je eveneens bij Boston en de Erskines.
Naast deze overeenkomst in de 'grondstructuur' van de verzoeningsleer zijn er zeker ook accentverschillen tussen Calvijn en wie dan ook, maar de continuiteit is hier m.i. vele malen groter dan de verschillen.

De leer van de beperkte verzoening is dus nadrukkelijk ook de leer van Calvijn, in tegenstelling tot de visie van Arminius en de latere Amyraldisten die juist hiervan niet willen weten. Een leerzaam boekje hierover is het boekje van ds. C. Harinck over de uitgestrektheid van de verzoening.

@jvdg: Jammer dat je je niet begrepen voelt. Begrijp je wel de strekking van het laatste zinnetje van het Engelstalige artikel over de beperkte verzoening?