Maar al te waar, Zita. En sowieso lees je in de Bijbel veel over geboorte en kinderen, en hoewel het natuurlijk niet zou moeten, is dat toch op een of andere manier moeilijk.

Verder ook: de psalmen 113, 127 en 128.

Zita schreef:respect, vlinder!
Wat in dit kader ook zo moeilijk is, is dat in de Bijbel alle echtparen die kinderloos zijn, en met dit verdriet naar de HEERE gaan, verhoring van dit gebed krijgen, en alsnog de kinderzegen ontvangen.

Daar heb ik nooit bij stil gestaan!

Zita schreef:Wat in dit kader ook zo moeilijk is, is dat in de Bijbel alle echtparen die kinderloos zijn, en met dit verdriet naar de HEERE gaan, verhoring van dit gebed krijgen, en alsnog de kinderzegen ontvangen.

Wat vind je/jullie daar precies moeilijk aan? Die weg is toch nog steeds open?

Mara schreef:Vlinder heeft het over de sfeer bij lotgenoten. Dat is eigenlijk altijd wel zo. Je deelt hetzelfde verdriet, maar omdat je allemaal verschillende mensen bij elkaar zet, die hun verdriet op eigen wijze beleven, gaat dit niet automatisch goed !
Soms ontmoet je iemand die hetzelfde beleeft of niet eens, maar waar je echt van hart tot hart mee kunt spreken.
Die je ten diepste begrijpt.
Het is menselijk, men wil elkaar opzoeken, ontmoeten, om het verdriet te delen. Maar helaas werkt dat in de praktijk niet (zo goed).

Daarom zou het binnen een kerkelijke gemeente goed zijn als een ieder met zijn nood en verdriet zich daar veilig en begrepen zou voelen. Als één lid lijdt lijden alle leden. Ik heb wel eens gehoord dat in de vroege kerk de hele gemeente met de ouders de dopeling liet dopen en zo ook als gehele gemeente de verantwooderlijkheid voor het geestelijk welzijn van deze kinderen op zich nam. Ik ken zelf een juf die hoewel ze zelf geen kinderen had tot grote zegen is geweest voor veel kinderen die zij mocht onderwijzen maar vooral mocht vertellen van Gods oneindige liefde.

huisman schreef:

Mara schreef:Vlinder heeft het over de sfeer bij lotgenoten. Dat is eigenlijk altijd wel zo. Je deelt hetzelfde verdriet, maar omdat je allemaal verschillende mensen bij elkaar zet, die hun verdriet op eigen wijze beleven, gaat dit niet automatisch goed !
Soms ontmoet je iemand die hetzelfde beleeft of niet eens, maar waar je echt van hart tot hart mee kunt spreken.
Die je ten diepste begrijpt.
Het is menselijk, men wil elkaar opzoeken, ontmoeten, om het verdriet te delen. Maar helaas werkt dat in de praktijk niet (zo goed).

Daarom zou het binnen een kerkelijke gemeente goed zijn als een ieder met zijn nood en verdriet zich daar veilig en begrepen zou voelen. Als één lid lijdt lijden alle leden. Ik heb wel eens gehoord dat in de vroege kerk de hele gemeente met de ouders de dopeling liet dopen en zo ook als gehele gemeente de verantwooderlijkheid voor het geestelijk welzijn van deze kinderen op zich nam. Ik ken zelf een juf die hoewel ze zelf geen kinderen had tot grote zegen is geweest voor veel kinderen die zij mocht onderwijzen maar vooral mocht vertellen van Gods oneindige liefde.

Ik heb een vriendin die in een evangelische gemeente kerkt. Hun kinderen zijn opgedragen, zo heet dat. Dan neem je idd als gemeente mede de verantwoording voor het kind. Dat is wel mooi. De jong volwassenen kunnen ervoor kiezen zich te laten dopen. Mijn vriendin vertelde onlangs dat er 13 (!) jongeren waren gedoopt. Zij bedankten hun ouders voor liefdevolle opvoeding en het voorbeeld om christelijk te leven. Sommige van die jongeren waren tot tranen geroerd.
Dat staak haaks op hoe het bij ons gaat. Ik weet het, zo komt de mens centraal te staan. Maar toch kan ik me niet aan een zekere "jaloersheid" ontworstelen. Er gaat zo wel iets van uit denk ik. Laten we dan maar in het midden houden hoe "echt" het is. Dat oordeel ligt niet bij ons.

Mara schreef:

huisman schreef:

Mara schreef:Vlinder heeft het over de sfeer bij lotgenoten. Dat is eigenlijk altijd wel zo. Je deelt hetzelfde verdriet, maar omdat je allemaal verschillende mensen bij elkaar zet, die hun verdriet op eigen wijze beleven, gaat dit niet automatisch goed !
Soms ontmoet je iemand die hetzelfde beleeft of niet eens, maar waar je echt van hart tot hart mee kunt spreken.
Die je ten diepste begrijpt.
Het is menselijk, men wil elkaar opzoeken, ontmoeten, om het verdriet te delen. Maar helaas werkt dat in de praktijk niet (zo goed).

Daarom zou het binnen een kerkelijke gemeente goed zijn als een ieder met zijn nood en verdriet zich daar veilig en begrepen zou voelen. Als één lid lijdt lijden alle leden. Ik heb wel eens gehoord dat in de vroege kerk de hele gemeente met de ouders de dopeling liet dopen en zo ook als gehele gemeente de verantwooderlijkheid voor het geestelijk welzijn van deze kinderen op zich nam. Ik ken zelf een juf die hoewel ze zelf geen kinderen had tot grote zegen is geweest voor veel kinderen die zij mocht onderwijzen maar vooral mocht vertellen van Gods oneindige liefde.

Ik heb een vriendin die in een evangelische gemeente kerkt. Hun kinderen zijn opgedragen, zo heet dat. Dan neem je idd als gemeente mede de verantwoording voor het kind. Dat is wel mooi. De jong volwassenen kunnen ervoor kiezen zich te laten dopen. Mijn vriendin vertelde onlangs dat er 13 (!) jongeren waren gedoopt. Zij bedankten hun ouders voor liefdevolle opvoeding en het voorbeeld om christelijk te leven. Sommige van die jongeren waren tot tranen geroerd.
Dat staak haaks op hoe het bij ons gaat. Ik weet het, zo komt de mens centraal te staan. Maar toch kan ik me niet aan een zekere "jaloersheid" ontworstelen. Er gaat zo wel iets van uit denk ik. Laten we dan maar in het midden houden hoe "echt" het is. Dat oordeel ligt niet bij ons.

Jammer dat je met dit voorbeeld komt, kinderen opdragen en niet het teken en zegel van de doop meegeven is nameloos arm. Daar kan ik absoluut niet jaloers op worden.

huisman schreef:

Mara schreef:

huisman schreef:

Mara schreef:Vlinder heeft het over de sfeer bij lotgenoten. Dat is eigenlijk altijd wel zo. Je deelt hetzelfde verdriet, maar omdat je allemaal verschillende mensen bij elkaar zet, die hun verdriet op eigen wijze beleven, gaat dit niet automatisch goed !
Soms ontmoet je iemand die hetzelfde beleeft of niet eens, maar waar je echt van hart tot hart mee kunt spreken.
Die je ten diepste begrijpt.
Het is menselijk, men wil elkaar opzoeken, ontmoeten, om het verdriet te delen. Maar helaas werkt dat in de praktijk niet (zo goed).

Daarom zou het binnen een kerkelijke gemeente goed zijn als een ieder met zijn nood en verdriet zich daar veilig en begrepen zou voelen. Als één lid lijdt lijden alle leden. Ik heb wel eens gehoord dat in de vroege kerk de hele gemeente met de ouders de dopeling liet dopen en zo ook als gehele gemeente de verantwooderlijkheid voor het geestelijk welzijn van deze kinderen op zich nam. Ik ken zelf een juf die hoewel ze zelf geen kinderen had tot grote zegen is geweest voor veel kinderen die zij mocht onderwijzen maar vooral mocht vertellen van Gods oneindige liefde.

Ik heb een vriendin die in een evangelische gemeente kerkt. Hun kinderen zijn opgedragen, zo heet dat. Dan neem je idd als gemeente mede de verantwoording voor het kind. Dat is wel mooi. De jong volwassenen kunnen ervoor kiezen zich te laten dopen. Mijn vriendin vertelde onlangs dat er 13 (!) jongeren waren gedoopt. Zij bedankten hun ouders voor liefdevolle opvoeding en het voorbeeld om christelijk te leven. Sommige van die jongeren waren tot tranen geroerd.
Dat staak haaks op hoe het bij ons gaat. Ik weet het, zo komt de mens centraal te staan. Maar toch kan ik me niet aan een zekere "jaloersheid" ontworstelen. Er gaat zo wel iets van uit denk ik. Laten we dan maar in het midden houden hoe "echt" het is. Dat oordeel ligt niet bij ons.

Jammer dat je met dit voorbeeld komt, kinderen opdragen en niet het teken en zegel van de doop meegeven is nameloos arm. Daar kan ik absoluut niet jaloers op worden.

In jouw of onze optiek misschien arm. Voor die mensen niet ! Ik zei ook, laten we er maar geen oordeel over uitspreken. Evangelische mensen beleven hun geloof heel anders dan wij. Op hun blijmoedigheid en Godsvertrouwen kan ik wel eens jaloers worden ja.
Ik noemde dit feit omdat de gemeente IN ZIJN GEHEEL verantwoordelijk is voor alle opgedragen kinderen.
Ik denk dat heel veel leden hier toch wel eens zwaar in teleurgesteld zijn.
Voelen wij ons verantwoordelijk voor de kinderen van de andere gemeenteleden ?
Niet mee bemoeien zal het vaak zijn.

Tiberius schreef:

Zita schreef:Wat in dit kader ook zo moeilijk is, is dat in de Bijbel alle echtparen die kinderloos zijn, en met dit verdriet naar de HEERE gaan, verhoring van dit gebed krijgen, en alsnog de kinderzegen ontvangen.

Wat vind je/jullie daar precies moeilijk aan? Die weg is toch nog steeds open?

In veel zo niet alle gevallen was er sprake van onvruchtbaarheid of ouderdom.
Dan is de weg niet zo open als jij hier schetst.

huisman schreef: Ik ken zelf een juf die hoewel ze zelf geen kinderen had tot grote zegen is geweest voor veel kinderen die zij mocht onderwijzen maar vooral mocht vertellen van Gods oneindige liefde.

Zo'n juf ken ik ook!

Mara schreef: In jouw of onze optiek misschien arm. Voor die mensen niet ! Ik zei ook, laten we er maar geen oordeel over uitspreken. Evangelische mensen beleven hun geloof heel anders dan wij. Op hun blijmoedigheid en Godsvertrouwen kan ik wel eens jaloers worden ja.
Ik noemde dit feit omdat de gemeente IN ZIJN GEHEEL verantwoordelijk is voor alle opgedragen kinderen.
Ik denk dat heel veel leden hier toch wel eens zwaar in teleurgesteld zijn.
Voelen wij ons verantwoordelijk voor de kinderen van de andere gemeenteleden ?
Niet mee bemoeien zal het vaak zijn.

Natuurlijk zijn wij als gemeenteleden ook mede verantwoordelijk voor de kinderen van de gemeente. Dat hangt niet af van het al dan niet opdragen of dopen. De ouders zijn natuurlijk in de eerste plaats verantwoordelijk, dat mag duidelijk zijn.

huisman schreef:

Mara schreef:

huisman schreef:

Mara schreef:Vlinder heeft het over de sfeer bij lotgenoten. Dat is eigenlijk altijd wel zo. Je deelt hetzelfde verdriet, maar omdat je allemaal verschillende mensen bij elkaar zet, die hun verdriet op eigen wijze beleven, gaat dit niet automatisch goed !
Soms ontmoet je iemand die hetzelfde beleeft of niet eens, maar waar je echt van hart tot hart mee kunt spreken.
Die je ten diepste begrijpt.
Het is menselijk, men wil elkaar opzoeken, ontmoeten, om het verdriet te delen. Maar helaas werkt dat in de praktijk niet (zo goed).

Daarom zou het binnen een kerkelijke gemeente goed zijn als een ieder met zijn nood en verdriet zich daar veilig en begrepen zou voelen. Als één lid lijdt lijden alle leden. Ik heb wel eens gehoord dat in de vroege kerk de hele gemeente met de ouders de dopeling liet dopen en zo ook als gehele gemeente de verantwooderlijkheid voor het geestelijk welzijn van deze kinderen op zich nam. Ik ken zelf een juf die hoewel ze zelf geen kinderen had tot grote zegen is geweest voor veel kinderen die zij mocht onderwijzen maar vooral mocht vertellen van Gods oneindige liefde.

Ik heb een vriendin die in een evangelische gemeente kerkt. Hun kinderen zijn opgedragen, zo heet dat. Dan neem je idd als gemeente mede de verantwoording voor het kind. Dat is wel mooi. De jong volwassenen kunnen ervoor kiezen zich te laten dopen. Mijn vriendin vertelde onlangs dat er 13 (!) jongeren waren gedoopt. Zij bedankten hun ouders voor liefdevolle opvoeding en het voorbeeld om christelijk te leven. Sommige van die jongeren waren tot tranen geroerd.
Dat staak haaks op hoe het bij ons gaat. Ik weet het, zo komt de mens centraal te staan. Maar toch kan ik me niet aan een zekere "jaloersheid" ontworstelen. Er gaat zo wel iets van uit denk ik. Laten we dan maar in het midden houden hoe "echt" het is. Dat oordeel ligt niet bij ons.

Jammer dat je met dit voorbeeld komt, kinderen opdragen en niet het teken en zegel van de doop meegeven is nameloos arm. Daar kan ik absoluut niet jaloers op worden.

En daarbij, wanneer kinderen niet gedoopt worden door ouders, zijn ouders zelfs nalatig en halen de toorn van God over zich.
Mozes had zijn vermoedelijk tweede zoon niet besneden, maar het gaf wel dat Gods toorn op zich ruste.
Zijn vrouw heeft het hem letterlijk voor de voeten geworpen.

Zie ex 4:24-26

Hier mogen we toch wel lessen uit trekken.

jvdg schreef:

huisman schreef: Ik ken zelf een juf die hoewel ze zelf geen kinderen had tot grote zegen is geweest voor veel kinderen die zij mocht onderwijzen maar vooral mocht vertellen van Gods oneindige liefde.

Zo'n juf ken ik ook!

ik ook. Veel kinderen op de (Bijbel)club hadden/hebben een plaats in haar hart en gebeden. En ze is nu getrouwd en heeft zelf een kindje!!

helma schreef:

jvdg schreef:

huisman schreef: Ik ken zelf een juf die hoewel ze zelf geen kinderen had tot grote zegen is geweest voor veel kinderen die zij mocht onderwijzen maar vooral mocht vertellen van Gods oneindige liefde.

Zo'n juf ken ik ook!

ik ook. Veel kinderen op de (Bijbel)club hadden/hebben een plaats in haar hart en gebeden. En ze is nu getrouwd en heeft zelf een kindje!!

Geweldig!

Upquark schreef:

helma schreef:

jvdg schreef:

huisman schreef: Ik ken zelf een juf die hoewel ze zelf geen kinderen had tot grote zegen is geweest voor veel kinderen die zij mocht onderwijzen maar vooral mocht vertellen van Gods oneindige liefde.

Zo'n juf ken ik ook!

ik ook. Veel kinderen op de (Bijbel)club hadden/hebben een plaats in haar hart en gebeden. En ze is nu getrouwd en heeft zelf een kindje!!

Geweldig!

Ik dacht juist dat dit soort voorbeelden niet zo gepast waren, als ik Vlinder goed gelezen heb.

Mara schreef:Ik dacht juist dat dit soort voorbeelden niet zo gepast waren, als ik Vlinder goed gelezen heb.

Klopt......in zoverre dat in dit geval er nog een natuurlijke weg was.
Ik waardeer nog altijd de predikant die ons huwelijk heeft mogen inzegenen dat hij hier rekening mee heeft gehouden bij het voorlezen van het huwelijksformulier.
Het spaarde toch pijn.