Schriftuurlijk bevindelijke prediking

[memento]

Ik zie alleen niet in, hoe deze verzen bewijzen dat het werkhuis een stand van het genadeleven is. Paulus, een Farizeeër die altijd ijverig was voor God (dacht hij tenminste), ontmoet Christus en is uitgewerkt. Hij at en dronk niet, met andere woorden: hij vastte. Vasten was in die tijd een manier om ernstig te bidden, om zich in gebed aan God te weiden. Ik zie niet in, hoe dit vergeleken kan worden met "het werkhuis". We lezen hier immers helemaal niet, dat Paulus probeert zich bij God aangenaam te maken door zijn werken, dat hij denkt zelf nog iets aan zijn zaligheid te moeten doen.

Heel eenvoudig: het werk waarmee een farizeeër zich aangenaam wilde maken bij God is vasten.

Ik denk dat deze conclusie niet helemaal gegrond is. Als dat zo zou zijn, zou je verwachten dat God Paulus onderwijst dat hij alleen door het geloof zalig moet worden. Dat lezen we nergens.

Overigens: ook de pinksterlingen riepen uit: mannenbroeders, wat moeten we doen om zalig te worden.

We lezen nergens, dat zij aan de slag gaan, maar juist dat Petrus hen oproept om te geloven. Hij roept op: Wordt behouden! (Hand. 2:40) Niet: U bent reeds behouden, of: u bent reeds op de goede weg, of: u bent reeds bekeerd, vertroost u maar met het feit dat u in "het werkhuis" gebracht bent...


Maar met mijn vraag bedoelde ik meer: Kun je een Schriftgedeelte noemen, waarin duidelijk onderwezen wordt, dat "het werkhuis" binnen de bekering valt?

[refo]

Ik denk dat Saulus wel even uitgewerkt was.
Hij was ijverig genoeg geweest, maar dat was verkeerd gericht.

Het wachten was op nadere instructies. Lees maar:
En de Heere zeide tot hem: Sta op, en ga in de stad, en u zal aldaar gezegd worden, wat gij doen moet.

Ik schat in dat Saulus in die drie dagen die dat duurde zichzelf niet alvast wat aangenaam bij God wilde maken.
Als we het toch over standen hebben: dat was voor Saulus een gepasseerd station.

[Erasmiaan]

Het gaat om de gewillige gezindheid van de mens om álles voor de Heere te doen. Dát is het werkhuis. Dat is de liefde die ingestort wordt.

[Tiberius]

Ik zie alleen niet in, hoe deze verzen bewijzen dat het werkhuis een stand van het genadeleven is. Paulus, een Farizeeër die altijd ijverig was voor God (dacht hij tenminste), ontmoet Christus en is uitgewerkt. Hij at en dronk niet, met andere woorden: hij vastte. Vasten was in die tijd een manier om ernstig te bidden, om zich in gebed aan God te weiden. Ik zie niet in, hoe dit vergeleken kan worden met "het werkhuis". We lezen hier immers helemaal niet, dat Paulus probeert zich bij God aangenaam te maken door zijn werken, dat hij denkt zelf nog iets aan zijn zaligheid te moeten doen.

Heel eenvoudig: het werk waarmee een farizeeër zich aangenaam wilde maken bij God is vasten.

Ik denk dat deze conclusie niet helemaal gegrond is. Als dat zo zou zijn, zou je verwachten dat God Paulus onderwijst dat hij alleen door het geloof zalig moet worden. Dat lezen we nergens.

Dat onderwijs krijgt hij van Ananias.

Overigens: ook de pinksterlingen riepen uit: mannenbroeders, wat moeten we doen om zalig te worden.

We lezen nergens, dat zij aan de slag gaan, maar juist dat Petrus hen oproept om te geloven. Hij roept op: Wordt behouden! (Hand. 2:40) Niet: U bent reeds behouden, of: u bent reeds op de goede weg, of: u bent reeds bekeerd, vertroost u maar met het feit dat u in "het werkhuis" gebracht bent...

Hun vraag is juist, wat ze moeten doen. Daarop krijgen ze onderwijs van de apostel. Zo is het bij de HC ook.

Maar met mijn vraag bedoelde ik meer: Kun je een Schriftgedeelte noemen, waarin duidelijk onderwezen wordt, dat "het werkhuis" binnen de bekering valt?

Wat dacht je dat ik met mijn antwoord bedoelde?
Een voorbeeld, wat overigens met vele uit te breiden is.

[memento]

Het gaat om de gewillige gezindheid van de mens om álles voor de Heere te doen. Dát is het werkhuis. Dat is de liefde die ingestort wordt.

Dat is niet hoe ik het heb uitgelegd gekregen in verschillende preken (rechts GG). Het werkhuis werd daar voorgesteld als het resultaat van de overtuiging van de wet. Men ervaart de heiligheid van God, voelt de schuld der zonde, en tracht in een laatste wanhopige poging het zélf met God in orde te maken. Pas na zich dood te werken, komt er ruimte voor Christus.

Nu geloof ik, dat zoals hier beschreven veel voorkomt in de weg tot bekering. Ik zou het echter niet tot de bekering willen rekenen (de voorbeelden die Tiberius geeft bewijzen ook helemaal niet dat "het werkhuis" binnen de bekering valt). Het ontkent immers juist de essentiële kern van genade, namelijk dat ik zó diep verloren lig, dat ik slechts door een Ander gered kan worden. Het is een laatste poging van de oude mens, om te voorkomen dat hij zich over moet geven.

Tiberius: Juist je voorbeeld van de prediking van Petrus bewijst dat het werkhuis búiten de bekering valt. Deze mannen waren ontdekt. Vragen: Wat moeten we doen? Petrus antwoord: "Wordt behouden!" (Hand. 2:40) Niet: U bent reeds behouden, of: u bent reeds op de goede weg, of: u bent reeds bekeerd, vertroost u maar met het feit dat u in "het werkhuis" gebracht bent...

[Erasmiaan]

Het gaat om de gewillige gezindheid van de mens om álles voor de Heere te doen. Dát is het werkhuis. Dat is de liefde die ingestort wordt.

Dat is niet hoe ik het heb uitgelegd gekregen in verschillende preken (rechts GG). Het werkhuis werd daar voorgesteld als het resultaat van de overtuiging van de wet. Men ervaart de heiligheid van God, voelt de schuld der zonde, en tracht in een laatste wanhopige poging het zélf met God in orde te maken. Pas na zich dood te werken, komt er ruimte voor Christus.

Nu geloof ik, dat zoals hier beschreven veel voorkomt in de weg tot bekering. Ik zou het echter niet tot de bekering willen rekenen (de voorbeelden die Tiberius geeft bewijzen ook helemaal niet dat "het werkhuis" binnen de bekering valt). Het ontkent immers juist de essentiële kern van genade, namelijk dat ik zó diep verloren lig, dat ik slechts door een Ander gered kan worden. Het is een laatste poging van de oude mens, om te voorkomen dat hij zich over moet geven.

Tiberius: Juist je voorbeeld van de prediking van Petrus bewijst dat het werkhuis búiten de bekering valt. Deze mannen waren ontdekt. Vragen: Wat moeten we doen? Petrus antwoord: "Wordt behouden!" (Hand. 2:40) Niet: U bent reeds behouden, of: u bent reeds op de goede weg, of: u bent reeds bekeerd, vertroost u maar met het feit dat u in "het werkhuis" gebracht bent...

Dan heb je het misschien toch niet helemaal begrepen...

[Tiberius]

Nee, dat vrees ik ook.

Memento, ik denk dat juist het voorbeeld van de pinksterlingen en Paulus aangeeft, dat ze levendgemaakt zijn; of wil je zeggen dat dode zondaren dergelijke vragen stellen?

[eilander]

Het gaat om de gewillige gezindheid van de mens om álles voor de Heere te doen. Dát is het werkhuis. Dat is de liefde die ingestort wordt.

Dat is niet hoe ik het heb uitgelegd gekregen in verschillende preken (rechts GG). Het werkhuis werd daar voorgesteld als het resultaat van de overtuiging van de wet. Men ervaart de heiligheid van God, voelt de schuld der zonde, en tracht in een laatste wanhopige poging het zélf met God in orde te maken. Pas na zich dood te werken, komt er ruimte voor Christus.

Nu geloof ik, dat zoals hier beschreven veel voorkomt in de weg tot bekering. Ik zou het echter niet tot de bekering willen rekenen (de voorbeelden die Tiberius geeft bewijzen ook helemaal niet dat "het werkhuis" binnen de bekering valt). Het ontkent immers juist de essentiële kern van genade, namelijk dat ik zó diep verloren lig, dat ik slechts door een Ander gered kan worden. Het is een laatste poging van de oude mens, om te voorkomen dat hij zich over moet geven.

Tiberius: Juist je voorbeeld van de prediking van Petrus bewijst dat het werkhuis búiten de bekering valt. Deze mannen waren ontdekt. Vragen: Wat moeten we doen? Petrus antwoord: "Wordt behouden!" (Hand. 2:40) Niet: U bent reeds behouden, of: u bent reeds op de goede weg, of: u bent reeds bekeerd, vertroost u maar met het feit dat u in "het werkhuis" gebracht bent...

Dan heb je het misschien toch niet helemaal begrepen...

Nee, Erasmiaan, dat geloof ik niet. Zoals jij het "werkhuis" uitlegt, ligt dat in het stuk van de dankbaarheid. Zoals memento het hier aangeeft, heb ik het ook altijd gehoord: een mens probeert eerst zelf alles te doen, om er achter te komen dat hij er niets aan kan doen en niets aan hoeft te doen.

[memento]

Het gaat om de gewillige gezindheid van de mens om álles voor de Heere te doen. Dát is het werkhuis. Dat is de liefde die ingestort wordt.

Dat is niet hoe ik het heb uitgelegd gekregen in verschillende preken (rechts GG). Het werkhuis werd daar voorgesteld als het resultaat van de overtuiging van de wet. Men ervaart de heiligheid van God, voelt de schuld der zonde, en tracht in een laatste wanhopige poging het zélf met God in orde te maken. Pas na zich dood te werken, komt er ruimte voor Christus.

Nu geloof ik, dat zoals hier beschreven veel voorkomt in de weg tot bekering. Ik zou het echter niet tot de bekering willen rekenen (de voorbeelden die Tiberius geeft bewijzen ook helemaal niet dat "het werkhuis" binnen de bekering valt). Het ontkent immers juist de essentiële kern van genade, namelijk dat ik zó diep verloren lig, dat ik slechts door een Ander gered kan worden. Het is een laatste poging van de oude mens, om te voorkomen dat hij zich over moet geven.

Tiberius: Juist je voorbeeld van de prediking van Petrus bewijst dat het werkhuis búiten de bekering valt. Deze mannen waren ontdekt. Vragen: Wat moeten we doen? Petrus antwoord: "Wordt behouden!" (Hand. 2:40) Niet: U bent reeds behouden, of: u bent reeds op de goede weg, of: u bent reeds bekeerd, vertroost u maar met het feit dat u in "het werkhuis" gebracht bent...

Dan heb je het misschien toch niet helemaal begrepen...

Ik vrees van niet:

1 predikant gaf aan in de preek: Velen van Gods volk komen nooit verder dan het werkhuis.

Aan een andere predikant heb ik persoonlijk gevraagd of hij echt bedoelde zoals ik het geïnterpreteerd had. Zijn antwoord was: Bij de eerste ontdekking van de wet begint het geestelijke leven. Velen van Gods kinderen komen nooit verder dan de eerste ontdekkingen der wet, en komen nooit tot een vrijspraak in de vierschaar. Op vervolgvragen was het antwoord: Velen van Gods kinderen leren Christus nooit kennen als Borg en Middelaar, slechts als profeet die hen onderwijst in hun ellende.

Het gaat mij niet om dat toevallig GG-predikanten dit zeiden. Deze gedachte leeft (misschien) ook wel in andere kerkgenootschappen. Het gaat mij erom: Is deze gedachte Bijbels? De citaten die Tiberius aanvoert, vindt ik alles behalve overtuigend.

[-DIA-]

Het gaat om de gewillige gezindheid van de mens om álles voor de Heere te doen. Dát is het werkhuis. Dat is de liefde die ingestort wordt.

Dat is niet hoe ik het heb uitgelegd gekregen in verschillende preken (rechts GG). Het werkhuis werd daar voorgesteld als het resultaat van de overtuiging van de wet. Men ervaart de heiligheid van God, voelt de schuld der zonde, en tracht in een laatste wanhopige poging het zélf met God in orde te maken. Pas na zich dood te werken, komt er ruimte voor Christus.

Nu geloof ik, dat zoals hier beschreven veel voorkomt in de weg tot bekering. Ik zou het echter niet tot de bekering willen rekenen (de voorbeelden die Tiberius geeft bewijzen ook helemaal niet dat "het werkhuis" binnen de bekering valt). Het ontkent immers juist de essentiële kern van genade, namelijk dat ik zó diep verloren lig, dat ik slechts door een Ander gered kan worden. Het is een laatste poging van de oude mens, om te voorkomen dat hij zich over moet geven.

Tiberius: Juist je voorbeeld van de prediking van Petrus bewijst dat het werkhuis búiten de bekering valt. Deze mannen waren ontdekt. Vragen: Wat moeten we doen? Petrus antwoord: "Wordt behouden!" (Hand. 2:40) Niet: U bent reeds behouden, of: u bent reeds op de goede weg, of: u bent reeds bekeerd, vertroost u maar met het feit dat u in "het werkhuis" gebracht bent...

Overtuiging van de wet, ook een overbuiging, gepaard gaande met een liefde voor de wet, liefde tot de God van die Wet. Je krijgt alles lief wat van God is, zelfs een verdoemende wet. Al verdoemd de wet je, dan zeg je toch: amen! Op dat plekje komt de mens van nature niet, dat begrijpt hij ook niet. Als we dat met ons vertstand proberen te verklaren val je toch door de mand, want het wordt toch wel gevoeld of het echt is. Of ken je ze niet, de kunstenmakers, die alles nabootsen wat God werkt? Luther had er ook kennis van, hij kende de 'aap van God'. Je stelt het hier heel menselijk voor, en zo'n voorstelling is van alle geestelijkheid ontbloot. Het heilgeheim wordt aan Zijn vrinden, naar Zijn vreêverbond getoond.

[Erasmiaan]

Het gaat om de gewillige gezindheid van de mens om álles voor de Heere te doen. Dát is het werkhuis. Dat is de liefde die ingestort wordt.

Dat is niet hoe ik het heb uitgelegd gekregen in verschillende preken (rechts GG). Het werkhuis werd daar voorgesteld als het resultaat van de overtuiging van de wet. Men ervaart de heiligheid van God, voelt de schuld der zonde, en tracht in een laatste wanhopige poging het zélf met God in orde te maken. Pas na zich dood te werken, komt er ruimte voor Christus.

Nu geloof ik, dat zoals hier beschreven veel voorkomt in de weg tot bekering. Ik zou het echter niet tot de bekering willen rekenen (de voorbeelden die Tiberius geeft bewijzen ook helemaal niet dat "het werkhuis" binnen de bekering valt). Het ontkent immers juist de essentiële kern van genade, namelijk dat ik zó diep verloren lig, dat ik slechts door een Ander gered kan worden. Het is een laatste poging van de oude mens, om te voorkomen dat hij zich over moet geven.

Tiberius: Juist je voorbeeld van de prediking van Petrus bewijst dat het werkhuis búiten de bekering valt. Deze mannen waren ontdekt. Vragen: Wat moeten we doen? Petrus antwoord: "Wordt behouden!" (Hand. 2:40) Niet: U bent reeds behouden, of: u bent reeds op de goede weg, of: u bent reeds bekeerd, vertroost u maar met het feit dat u in "het werkhuis" gebracht bent...

Dan heb je het misschien toch niet helemaal begrepen...

Ik vrees van niet:

1 predikant gaf aan in de preek: Velen van Gods volk komen nooit verder dan het werkhuis.

Aan een andere predikant heb ik persoonlijk gevraagd of hij echt bedoelde zoals ik het geïnterpreteerd had. Zijn antwoord was: Bij de eerste ontdekking van de wet begint het geestelijke leven. Velen van Gods kinderen komen nooit verder dan de eerste ontdekkingen der wet, en komen nooit tot een vrijspraak in de vierschaar. Op vervolgvragen was het antwoord: Velen van Gods kinderen leren Christus nooit kennen als Borg en Middelaar, slechts als profeet die hen onderwijst in hun ellende.

Het gaat mij niet om dat toevallig GG-predikanten dit zeiden. Deze gedachte leeft (misschien) ook wel in andere kerkgenootschappen. Het gaat mij erom: Is deze gedachte Bijbels? De citaten die Tiberius aanvoert, vindt ik alles behalve overtuigend.

memento, stop maar met dit soort oncontroleerbare beweringen. Van de post van DIA is een hoop te leren.

[Erasmiaan]

Dan heb je het misschien toch niet helemaal begrepen...

Nee, Erasmiaan, dat geloof ik niet. Zoals jij het "werkhuis" uitlegt, ligt dat in het stuk van de dankbaarheid. Zoals memento het hier aangeeft, heb ik het ook altijd gehoord: een mens probeert eerst zelf alles te doen, om er achter te komen dat hij er niets aan kan doen en niets aan hoeft te doen.

Zie DIA.

[memento]

Overtuiging van de wet, ook een overbuiging, gepaard gaande met een liefde voor de wet, liefde tot de God van die Wet. Je krijgt alles lief wat van God is, zelfs een verdoemende wet. Al verdoemd de wet je, dan zeg je toch: amen! Op dat plekje komt de mens van nature niet, dat begrijpt hij ook niet. Als we dat met ons vertstand proberen te verklaren val je toch door de mand, want het wordt toch wel gevoeld of het echt is. Of ken je ze niet, de kunstenmakers, die alles nabootsen wat God werkt? Luther had er ook kennis van, hij kende de 'aap van God'. Je stelt het hier heel menselijk voor, en zo'n voorstelling is van alle geestelijkheid ontbloot. Het heilgeheim wordt aan Zijn vrinden, naar Zijn vreêverbond getoond.

Precies wat ik betoog: Geestelijk leven is erkennen dat ik zó doemwaardig ben voor God, dat ik totaal afhankelijk ben van Zijn genade. Uitgewerkt voor Hem. Zolang de mens nog werkt, beseft hij zijn totale verlorenheid niet, en beseft hij niet dat hij voor 100% afhankelijk is van Gods genade in Christus.

Zolang de mens nog meent door werken zichzelf aangenaam te kunnen maken voor God, is hij nog buiten Christus in de wereld, geen hoop hebbende! Juist omdat de duivel graag Gods werk na-aapt, kan het voorkomen dat mensen onder de indruk komen van de wet, en daardoor hard gaan proberen de wet te houden. Zonder ooit aan de wet te sterven, zonder ooit te leren zien dat ze zo hopeloos verloren liggen dat zij zalig gemaakt moeten worden. Juist omdat dit zelfbedrog voorkomt, moet het aangewezen worden dat het zonde is, om te menen dat wij onszelf bij God aangenaam kunnen maken, dat wij menen iets voor God te kunnen doen, ja dat het zonde is om zelf te werken in plaats van ons door Christus zalig te laten maken.

[Tiberius]

Op vervolgvragen was het antwoord: Velen van Gods kinderen leren Christus nooit kennen als Borg en Middelaar, slechts als profeet die hen onderwijst in hun ellende.

Dit klopt dus niet. Zoals ik eerder al zei (misschien wat onduidelijker): mensen die rust vinden in hun gemis, hebben het ware gemis niet.

Het gaat mij niet om dat toevallig GG-predikanten dit zeiden. Deze gedachte leeft (misschien) ook wel in andere kerkgenootschappen.

Ik denk dat geen enkele predikant in de gereformeerde gezindte dit zal zeggen.

[Tiberius]

Overtuiging van de wet, ook een overbuiging, gepaard gaande met een liefde voor de wet, liefde tot de God van die Wet. Je krijgt alles lief wat van God is, zelfs een verdoemende wet. Al verdoemd de wet je, dan zeg je toch: amen! Op dat plekje komt de mens van nature niet, dat begrijpt hij ook niet. Als we dat met ons vertstand proberen te verklaren val je toch door de mand, want het wordt toch wel gevoeld of het echt is. Of ken je ze niet, de kunstenmakers, die alles nabootsen wat God werkt? Luther had er ook kennis van, hij kende de 'aap van God'. Je stelt het hier heel menselijk voor, en zo'n voorstelling is van alle geestelijkheid ontbloot. Het heilgeheim wordt aan Zijn vrinden, naar Zijn vreêverbond getoond.

Precies wat ik betoog

Dat waag ik te betwijfelen...