DDD schreef:Het ligt wellicht aan mij, maar ik kan mij er geen spagaat bij voorstellen. Kun je dat wat nader toelichten?

Als het geen spagaat zou zijn geweest zou ze hem wel aangegeven hebben toch?

@Bourdon16: Voel je er niet vervelend over dat je het verhaal geplaatst hebt hoor. Dat het mij een hoop doet en de reacties daarna ook, dat hoort nu eenmaal bij mij en ik vind zelf de winst belangrijker dan de last die ik ervan heb.
Bovendien haal ik er zelf, naast het ongemak óók winst uit: het begrip, het feit dat dit verhaal geloofd wordt en de erkenning die ik op die manier op mezelf betrek doet me heel erg goed.
Wat Helma treffend schreef: zo’n artikel haalt oude wonden open (maar het is mijn verantwoordelijkheid dat ik het lees, niet de jouwe) en verschillende reacties waren daarna als balsem. Die ervaring heb ik nu ook

@DDD: eigenlijk kan ik het niet beter zeggen dan Merel (en zeker niet zo kort en krachtig)
Het maakte het voor mij ingewikkeld om aan te geven omdat ik alleen maar goede bedoelingen bij je lees.

Wat mogelijk ook meespeelt is de kracht van herhaling. Je werd niet goed begrepen en bleef dus uitleggen wat je precies bedoelde. Neveneffect was dat ik dus heel vaak in steeds andere woorden wantrouwen/ afkeuring lees (wat jij vast niet zo bedoelt).
Alles wat geschreven wordt, komt voor jou op de millimeter en ik voel me dan op woorden gevangen. Met mijn hoofd weet ik wel dat dat gewoon bij jou past en dat je me niet in een hoek wilt drijven maar gewoon duidelijkheid wilt. Ik moet dan erg mijn best doen om in mijn hoofd te blijven omdat ik weet dat het mijn gevoeligheden zijn.
Eerlijk gezegd weet ik nu al dat ik niet precies genoeg formuleer, dat ik je het idee geef dat ik je dingen in de schoenen schuif die je niet gezegd hebt. Probeer mijn bijdrage niet naar de letter maar naar de geest te lezen.
Maar nogmaals: Wat Merel zegt, dekt de lading wel.

@Helma: ingewikkeld is dat hè! Je hoopt dat dit nooit meer iemand zal overkomen, maar hoe voorkom je dat?! Hoe kan het dat mensen er dicht omheen niet ingrijpen?!
Ik denk dat je niet moet onderschatten hoe pathologisch een gezin waarin zoiets speelt is.

Als ik naar mijn eigen moeder kijk, die kon absoluut niet tegen mijn vader op. Haar identiteit was ‘mevrouw van de dominee’ en daarmee kon ze zich staande houden in het leven omdat het voor haar een kwestie was van gastvrij zijn, kraambezoeken doen, visites, vrouwenvereniging, dat soort dingen.
Maar verder, als persoon, stond ze absoluut niet stevig in haar schoenen en leunde ze op mijn vader. Ze had niet de innerlijke kracht om hem aan te spreken op zijn gedrag.
Ik denk dat ze ergens wel voelde dat ze dat zou moeten doen, maar ze kon het niet en hoe leef je dan met jezelf verder?! Mijn moeder sloot haar ogen en merkte dus niets, zag niets van wat er onder haar ogen afspeelde.
Het moet voor haar ingewikkeld zijn geweest om als Christen het goede te willen doen maar het niet te kunnen. Dat geeft een innerlijk conflict en dan was het voor haar een uitweg om mij de schuld te geven. In die fantasiewereld kon zij zich toch een goede moeder voelen.
Je staat er van te kijken hoe creatief een geest is om verklaringen te bedenken zodat je met jezelf verder kunt leven.
Je eigen man aangeven, dat is nogal wat. Daar moet je echt stevig voor in je schoenen staan en dat staat lang niet iedereen.

Dat is ook de enige verklaring die ik kan geven Johanna. Ik heb dat vaker gemerkt in soortgelijke dillema's; als men de situatie erkent moet men het probleem onder ogen gaan zien en de consequenties dragen. En daar deinst men voor terug omdat ze de consequenties niet overzien voor zichzelf. En dan ga je jezelf ergens toch voor de gek houden. En het misschien nog wel geloven ook. Ik denk dat veel vrouwen echt wel weten dat hun man dader is. Maar de gevolgen niet overzien als het uitkomt. En dus net doen alsof het er niet is.

Ik heb verschillende keren met zo'n vrouw gepraat, waar het exact zo werkte. Als ik haar met feiten confronteerde gaf ze toe. Wist ze het zelf ook. Maar zodra ze thuis was schoot ze direct weer in de ontkenning. En ik snapte het ergens ook nog.



Wat moet jij ontzettend eenzaam geweest zijn....

Voor mezelf vind ik het ook een aangrijpende gedachte dat dit soort zaken ook in mijn omgeving kunnen afspelen zonder dat ik ook maar iets in de gaten heb. Wat een leed en eenzaamheid moet dat geven bij betrokkenen.

helma schreef:Dat is ook de enige verklaring die ik kan geven Johanna. Ik heb dat vaker gemerkt in soortgelijke dillema's; als men de situatie erkent moet men het probleem onder ogen gaan zien en de consequenties dragen. En daar deinst men voor terug omdat ze de consequenties niet overzien voor zichzelf. En dan ga je jezelf ergens toch voor de gek houden. En het misschien nog wel geloven ook. Ik denk dat veel vrouwen echt wel weten dat hun man dader is. Maar de gevolgen niet overzien als het uitkomt. En dus net doen alsof het er niet is.

Ik heb verschillende keren met zo'n vrouw gepraat, waar het exact zo werkte. Als ik haar met feiten confronteerde gaf ze toe. Wist ze het zelf ook. Maar zodra ze thuis was schoot ze direct weer in de ontkenning. En ik snapte het ergens ook nog.



Wat moet jij ontzettend eenzaam geweest zijn....

Dank je wel helma. Die eenzaamheid was afschuwelijk en is dat nog steeds eigenlijk. Dat zit erg diep blijkbaar.
Het is verdrietig om een moeder en broers te hebben maar geen contact.

johanna schreef:

helma schreef:Dat is ook de enige verklaring die ik kan geven Johanna. Ik heb dat vaker gemerkt in soortgelijke dillema's; als men de situatie erkent moet men het probleem onder ogen gaan zien en de consequenties dragen. En daar deinst men voor terug omdat ze de consequenties niet overzien voor zichzelf. En dan ga je jezelf ergens toch voor de gek houden. En het misschien nog wel geloven ook. Ik denk dat veel vrouwen echt wel weten dat hun man dader is. Maar de gevolgen niet overzien als het uitkomt. En dus net doen alsof het er niet is.

Ik heb verschillende keren met zo'n vrouw gepraat, waar het exact zo werkte. Als ik haar met feiten confronteerde gaf ze toe. Wist ze het zelf ook. Maar zodra ze thuis was schoot ze direct weer in de ontkenning. En ik snapte het ergens ook nog.



Wat moet jij ontzettend eenzaam geweest zijn....

Dank je wel helma. Die eenzaamheid was afschuwelijk en is dat nog steeds eigenlijk. Dat zit erg diep blijkbaar.
Het is verdrietig om een moeder en broers te hebben maar geen contact.

Pas wel op wat je hier deelt Johanna.
Met de informatie die je nu deelt zitten er wel speurneuzen tussen die nu gaan zoeken naar wie je bent etc.

Dat bedacht ik me ook bourdon en heb mijn post gewijzigd. Wil jij die laatste zin er ook uithalen?
Edit: dank je wel

merel schreef: Ik denk dat dit door jouw werk komt. In jouw/mijn werk zijn wij gewend om alles wat geschreven is 'in twijfel' te trekken of te zoeken naar de onderbouwing. Hierdoor kan het lijken alsof het verhaal niet geloofd wordt. Terwijl het vooral om de verwerking van feiten gaat.

Precies. Ik heb het niet zozeer over de vrouw die slachtoffer is, gehad. Ik had het over de mijns inziens slechte kwaliteit van het artikel. Het artikel is zo geschreven, dat meer dader-gelovige mensen zich er niets van aan hoeven te trekken terwijl het 'de andere kant' alleen maar bevestigt dat precieze feiten er niet zo toe doen.

@Johanna:
Volgens mij druk je je heel duidelijk uit hoor. Ik denk dat ik het goed kan volgen. Ik kan me ook wel in de analyse van merel vinden.

DDD schreef:
Dat maakt om allerlei redenen uit. Onder andere omdat de betreffende mensen vermoedelijk voor een belangrijk deel nog steeds in functie zijn.

Het kan jou toch niet verbazen dat er een doofpot cultuur heerst in orthodoxe kerken?

Bourdon16 schreef:

johanna schreef:

helma schreef:Dat is ook de enige verklaring die ik kan geven Johanna. Ik heb dat vaker gemerkt in soortgelijke dillema's; als men de situatie erkent moet men het probleem onder ogen gaan zien en de consequenties dragen. En daar deinst men voor terug omdat ze de consequenties niet overzien voor zichzelf. En dan ga je jezelf ergens toch voor de gek houden. En het misschien nog wel geloven ook. Ik denk dat veel vrouwen echt wel weten dat hun man dader is. Maar de gevolgen niet overzien als het uitkomt. En dus net doen alsof het er niet is.

Ik heb verschillende keren met zo'n vrouw gepraat, waar het exact zo werkte. Als ik haar met feiten confronteerde gaf ze toe. Wist ze het zelf ook. Maar zodra ze thuis was schoot ze direct weer in de ontkenning. En ik snapte het ergens ook nog.



Wat moet jij ontzettend eenzaam geweest zijn....

Dank je wel helma. Die eenzaamheid was afschuwelijk en is dat nog steeds eigenlijk. Dat zit erg diep blijkbaar.
Het is verdrietig om een moeder en broers te hebben maar geen contact.

Pas wel op wat je hier deelt Johanna.
Met de informatie die je nu deelt zitten er wel speurneuzen tussen die nu gaan zoeken naar wie je bent etc.

Triest als mensen dat laatste gaan doen.

Ambtenaar schreef:

DDD schreef:
Dat maakt om allerlei redenen uit. Onder andere omdat de betreffende mensen vermoedelijk voor een belangrijk deel nog steeds in functie zijn.

Het kan jou toch niet verbazen dat er een doofpot cultuur heerst in orthodoxe kerken?

Nee. Maar dat brengt toch niet mee dat ik dat allemaal maar normaal moet vinden? Of dat ik er blij mee moet zijn als De Waarheidsvriend daar op zijn eigen manier aan meewerkt?

DDD schreef:

Ambtenaar schreef:

DDD schreef:
Dat maakt om allerlei redenen uit. Onder andere omdat de betreffende mensen vermoedelijk voor een belangrijk deel nog steeds in functie zijn.

Het kan jou toch niet verbazen dat er een doofpot cultuur heerst in orthodoxe kerken?

Nee. Maar dat brengt toch niet mee dat ik dat allemaal maar normaal moet vinden? Of dat ik er blij mee moet zijn als De Waarheidsvriend daar op zijn eigen manier aan meewerkt?

Nu zie ik boven het online artikel wel staan dat het een blog is.
Ik begrijp dat niet helemaal bij dit artikel maar ik wil het maar gemeld hebben..

DDD schreef:

Ambtenaar schreef:

DDD schreef:
Dat maakt om allerlei redenen uit. Onder andere omdat de betreffende mensen vermoedelijk voor een belangrijk deel nog steeds in functie zijn.

Het kan jou toch niet verbazen dat er een doofpot cultuur heerst in orthodoxe kerken?

Nee. Maar dat brengt toch niet mee dat ik dat allemaal maar normaal moet vinden? Of dat ik er blij mee moet zijn als De Waarheidsvriend daar op zijn eigen manier aan meewerkt?

Niet alleen in reformatorische kerken. Dat heerst bij heel veel verenigingen.

Daarom vond ik het vorig jaar ook zo ' dapper' dat een reformatorische predikant meerdere zussen had aangespoord om aangifte te doen tegen hun vader. Volgens mij was die vader ook lid vd kerkenraad, maar dat weet ik niet zeker.

Dapper is wellicht het verkeerde woord. Het zou niet meer dan normaal moeten zijn.

windorgel schreef:Voor mezelf vind ik het ook een aangrijpende gedachte dat dit soort zaken ook in mijn omgeving kunnen afspelen zonder dat ik ook maar iets in de gaten heb. Wat een leed en eenzaamheid moet dat geven bij betrokkenen.

Dat is op zich waar. Maar er zijn in veel (de meeste?) gevallen wel duidelijke tekenen. Al moet je ook niet overdrijven. Ik kan me nog herinneren dat ik mij zorgen maakte toen mijn broer op zondagmiddag even naar de kamer van mijn zus ging. Dat is ook weer niet goed.

Maar als een gezin sociaal geïsoleerd leeft en geen buitenstaanders toelaat, is dat een belangrijke risicofactor. En leerkrachten en andere volwassenen kunnen door opmerkingen in gesprekken met kinderen natuurlijk wel beïnvloeden hoe zeker kinderen van zichzelf zijn. Alleen al door als je bij anderen op bezoek gaat, de kinderen volwaardig bij het gesprek te betrekken, kun je de kans dat zulke dingen gebeuren, verkleinen.

DDD schreef:

windorgel schreef:Voor mezelf vind ik het ook een aangrijpende gedachte dat dit soort zaken ook in mijn omgeving kunnen afspelen zonder dat ik ook maar iets in de gaten heb. Wat een leed en eenzaamheid moet dat geven bij betrokkenen.

Dat is op zich waar. Maar er zijn in veel (de meeste?) gevallen wel duidelijke tekenen. Al moet je ook niet overdrijven. Ik kan me nog herinneren dat ik mij zorgen maakte toen mijn broer op zondagmiddag even naar de kamer van mijn zus ging. Dat is ook weer niet goed.

Maar als een gezin sociaal geïsoleerd leeft en geen buitenstaanders toelaat, is dat een belangrijke risicofactor. En leerkrachten en andere volwassenen kunnen door opmerkingen in gesprekken met kinderen natuurlijk wel beïnvloeden hoe zeker kinderen van zichzelf zijn. Alleen al door als je bij anderen op bezoek gaat, de kinderen volwaardig bij het gesprek te betrekken, kun je de kans dat zulke dingen gebeuren, verkleinen.

Ik denk dat je een te hoge pet hebt van de kwaliteiten van de gemiddelde leerkrachten.