Belijdenis doen

[Erasmiaan]

Maar wanneer ze tot jaren des onderscheids komen, dan komen ze op het punt:

1. Ze getuigen van hunzelf ware gelovigen te zijn, en doen daarvan openbare belijdenis
2. Ze getuigen vijanden van Christus te zijn, en verlaten de gemeente
3. Ze worstelen met de kwestie, maar blijven getrouw (als dooplid!) de middelen waarnemen. En het is de taak van de kerkenraad, met hun gedurig te werken en blijven werken. (DL 1-16)

Ik ben vooral benieuwd naar de visie van Tiberius en Erasmiaan op punt 3.

Ik ben het met punt drie eens, behalve dat ik het woordje "doop" ook tussen haakjes zou willen zetten.

Kijk, de ideale situatie is punt 1. Maar de praktijk is dat er vaak sprake is van punt 3. Deze mensen volledig uitsluiten van het doen van belijdenis lijkt me geen optie. Maar ze wel klem zetten.

[parsifal]

Ik vraag me hier sterk af of het niet een verkeerd beeld van de tafel van de Heere is die de wortel van het probleem is. Juist iemand met een zwak en aangevochten geloof mag en moet gebruik maken van het sacrament. Het is niet het geloof dat deze mensen bij de Heere doet horen, het is juist wat de Heere Jezus aan het kruis gedaan heeft, het avondmaal is in die zin ook belijdenis dat we zelfs ons geloof niet tot de Heere kunnen brengen. (En ja deze belijdenis is een uiting van geloof, maar er wordt gekeken naar het object van het geloof niet naar het geloof zelf).

Avondmaal moet niet een automatisme zijn, net als doop of belijdenis dat hoort te zijn. Verder ben ik het met Jongere eens dat belijdenis altijd verbonden moet worden met de doop. Ik krijg nu vaak het idee dat de belijdenis als een groter gebeuren wordt gezien dan de doop van een kind.

[Luther]

Overigens ligt daar niet mijn eerste bezwaar. Mijn hoofdbezwaar (misschien inmiddels wat ondergesneeuwd) is het wegzetten van hele groepen belijdeniscatechisanten als ongelovigen op basis van een eigen onjuiste houding tijdens de geloofsbelijdenis en gesprekken met wat pubers.

Ik denk dat je mij daarmee bedoelt. Jammer dat je weer die onjuiste houding noemt, volgens mij had ik dat al recht gezet. En in de tweede plaats schets je nu een even negatief beeld van de leeftijd onder de belijdenisgroep op een wijze die je wilt bestrijden m.b.t. belijdeniscatechisanten.

Inhoudelijke reactie: Het gaat niet om het wegzetten van hele groepen belijdeniscatechisanten... Als dat al gebeurt, gebeurt dat door de predikanten zelf (en ik heb in de loop van de jaren heel wat belijdenisdiensten meegemaakt, zowel in GG, als in PKN-GB). Ofwel ze worden als groep als ongelovigen aangesproken: "We hopen van harte dat jullie dat goed, dat nimmermeer vergaat, eenmaal zullen leren kennen en dat de Heere ook in jullie harten door hartvernieuwende genade plaats zal mag voor de enige Middelaar van behoud, de Heere Jezus Christus."
Ofwel als groep worden aangesproken als verbondskinderen die nu hun doop hebben overgenomen en mogen getuigen van hun liefde tot Christus en ook verwacht worden aan het eerstvolgende HA.
Tegen beide heb ik bezwaar, terwijl ik bij jou vooral huiver opmerk tegen de laatstegenoemde ontwikkeling.

Ik bedoel jou niet (alleen), hoor; je merkt die gedachte bij meerdere. En uit reactie daarop vervalt men in een extreem standpunt.

Wat je huiver tegen laatstgenoemde aanspraak betreft: die delen we dan inderdaad.
Tegen eerstgenoemde aanspraak kan ik onmogelijk bezwaar maken. Wat zou je die jonge mensen anders toewensen?

Niets anders. Het gaat me om het automatisme waarmee predikanten hun belijdenisgroep als ongelovigen zien.

[Wilhelm]

Maar het hoeft voor mij niet scherper. Ik denk dat Voetius de juiste insteek geeft, die ook recht doet aan hoe de apostelen handelden (inzake Simon de tovenaar) en wat de Dordtse Leerregels aangeven.

.

Dus deze aanspraak van Voetius richting de catechisanten zou ook in onze belijdenisdiensten gebruikt moeten worden?

Na het jawoord spreekt de dienaar de zegenwens uit dat God, Die het goede werk in deze catechisanten „door Zijn genade begonnen, en dusver gebracht heeft, hen daarin bevestige en het meer en meer voltrekke tot de dag van Christus” (”Politicae ecclesiasticae”, deel 1, pag. 757).

[Afgewezen]

1. Ze getuigen van hunzelf ware gelovigen te zijn, en doen daarvan openbare belijdenis
2. Ze getuigen vijanden van Christus te zijn, en verlaten de gemeente
3. Ze worstelen met de kwestie, maar blijven getrouw (als dooplid!) de middelen waarnemen. En het is de taak van de kerkenraad, met hun gedurig te werken en blijven werken. (DL 1-16)

Dat is, mijns insziens, de bijbelse leer op dit punt. Dat is ook de praktijk van de vaderen.

Dit lijkt me eigenlijk de beste manier om met deze kwestie om te gaan. Maar voor mij vallen degenen die nog zoekend zijn onder 3. en niet onder 1., zoals Bert stelt.

[Wilhelm]

1. Ze getuigen van hunzelf ware gelovigen te zijn, en doen daarvan openbare belijdenis
2. Ze getuigen vijanden van Christus te zijn, en verlaten de gemeente
3. Ze worstelen met de kwestie, maar blijven getrouw (als dooplid!) de middelen waarnemen. En het is de taak van de kerkenraad, met hun gedurig te werken en blijven werken. (DL 1-16)

Dat is, mijns insziens, de bijbelse leer op dit punt. Dat is ook de praktijk van de vaderen.

Dit lijkt me eigenlijk de beste manier om met deze kwestie om te gaan. Maar voor mij vallen degenen die nog zoekend zijn onder 3. en niet onder 1., zoals Bert stelt.

Eens!
Waarbij mensen die worstelen en zovaak moeten erkennen een zwak geloof te hebben, gewezen mogen en moeten worden op het feit dat hun zonden vergeven zijn

[Tiberius]

Maar het hoeft voor mij niet scherper. Ik denk dat Voetius de juiste insteek geeft, die ook recht doet aan hoe de apostelen handelden (inzake Simon de tovenaar) en wat de Dordtse Leerregels aangeven.

.

Dus deze aanspraak van Voetius richting de catechisanten zou ook in onze belijdenisdiensten gebruikt moeten worden?

Na het jawoord spreekt de dienaar de zegenwens uit dat God, Die het goede werk in deze catechisanten „door Zijn genade begonnen, en dusver gebracht heeft, hen daarin bevestige en het meer en meer voltrekke tot de dag van Christus” (”Politicae ecclesiasticae”, deel 1, pag. 757).

Mooi wat je bij Voetius gevonden hebt, inderdaad. Het is Gods genade, dat jonge mensen belijdenis mogen afleggen. Daarom keer ik me ook zo tegen die verdachtmakingen, als zou het "alleen maar" verstandswerk zijn of zelfs bedrog. Maar dat het inderdaad meer en meer volmaakt mag worden totdat men Christus ten volle mag kennen.
Citeer dan overigens ook de waarschuwingen maar inzake de levensheiliging die hij zijn belijdeniscatechisanten meegaf. En zij "die zich kwamen te ontgaan" in uitgaansleven of levensstijl, werden direct onder tucht gezet.

[Fjodor]

Dan leg je dus een andere grens aan als de vaderen, zie de vragen van Voetius.
Doopleden die ja kunnen en mogen zeggen op de vragen van Voetius zou jij dan niet (althans niet allen) belijdend lid laten worden.

Voor de vragen van Voetius is toch ook een waar geloof nodig of heb ik dat mis?
2.
Belooft u dat u door Gods genade in de belijdenis van deze zaligmakende leer standvastig zult blijven, en in haar
zult leven en sterven?
de genade wordt hier genoemd, omdat je weet: zonder deze genade zal ik niet standvastig zijn. Alleen als je beseft wat
ds genade inhoudt en dus van de almacht en trouw van God overtuigd bent, kun je eerlijk ‘ja’ zeggen op deze vraag.

3.
Belooft u dat u overeenkomstig deze heilige leer uw leven altijd godvruchtig, eerbaar (= eervol) en onberispelijk
zult inrichten, en dat u uw belijdenis met goede werken zult versieren?

Beloven godvruchtig (godvrezend), eerbaar (zodat iedereen respect voor je heeft) en onberispelijk (zodat niemand je van
onoprechtheid kan betichten) te leven heeft alleen inhoud wanneer je de HEERE hartelijk liefhebt.
Met goede werken wordt bedoeld wat antwoord 91 van de Catechismus daarover zegt: die voortkomen uit een waar geloof,
overeenkomstig Gods wet, alleen Hem ter ere gebeuren. Onmisbaar is dus het ware geloof.

Zeker, maar kan je je niet voorstellen, dat er mensen zijn, die hier ja op kunnen antwoorden, maar nog niet kan geloven, dat Jezus Christus voor zijn zonden gestorven is?

Nee, dit kan ik me niet voorstellen.
Volgens mij zijn deze vragen nog moeilijker met ja te beantwoorden dan de vraag of iemand geloof dat Jezus Christus voor zijn zonden gestorven is.
Je draait op deze manier de volgorde van de reformatie totaal om.

Als het wel voorkomt dat mensen hier ja op antwoorden terwijl ze nog niet kunnen geloven dat Jezus Christus voor hun zonden gestorven is dan zijn ze waarschijnlijk totaal verkeerd onderwezen, en is ze niet geleerd dat wij pas gaan werken nadat we dat geloof ontvangen hebben.

[Tiberius]

Waarbij mensen die worstelen en zovaak moeten erkennen een zwak geloof te hebben, gewezen mogen en moeten worden op het feit dat hun zonden vergeven zijn

... in zoverre ze die weldaad met een gelovig hart aannemen.

[Wilhelm]

Maar het hoeft voor mij niet scherper. Ik denk dat Voetius de juiste insteek geeft, die ook recht doet aan hoe de apostelen handelden (inzake Simon de tovenaar) en wat de Dordtse Leerregels aangeven.

.

Dus deze aanspraak van Voetius richting de catechisanten zou ook in onze belijdenisdiensten gebruikt moeten worden?

Na het jawoord spreekt de dienaar de zegenwens uit dat God, Die het goede werk in deze catechisanten „door Zijn genade begonnen, en dusver gebracht heeft, hen daarin bevestige en het meer en meer voltrekke tot de dag van Christus” (”Politicae ecclesiasticae”, deel 1, pag. 757).

Mooi wat je bij Voetius gevonden hebt, inderdaad. Het is Gods genade, dat jonge mensen belijdenis mogen afleggen. Daarom keer ik me ook zo tegen die verdachtmakingen, als zou het "alleen maar" verstandswerk zijn of zelfs bedrog. Maar dat het inderdaad meer en meer volmaakt mag worden totdat men Christus ten volle mag kennen.
Citeer dan overigens ook de waarschuwingen maar inzake de levensheiliging die hij zijn belijdeniscatechisanten meegaf. En zij "die zich kwamen te ontgaan" in uitgaansleven of levensstijl, werden direct onder tucht gezet.

Zeker dat blijft staan!
Maar dit als uitgangspunt nemend, dan zal er toch ook een huisbezoek plaatsvinden als H. Avondmaalsgang uitblijft en de vraag gesteld worden waarom men afblijft van de tafel, terwijl men het ja woord heeft uitgesproken?

[Afgewezen]

Dan maar de bloemhoven injagen?

Wat bedoel je met deze uitdrukking? Is voor mij als gewone PKN'er geheel onbekend. Of gebeurt dat "injagen" alleen in kerken ter rechterzijde daarvan?

Het is een Bijbelse uitdrukking:

Ezechiël 13: 20 Daarom, zo zegt de Heere HEERE: Ziet, Ik wil aan uw kussens, waarmede gij aldaar de zielen jaagt naar de bloemhoven, en Ik zal ze uit uw armen wegscheuren; en Ik zal die zielen losmaken, de zielen, die gij jaagt naar de bloemhoven.

De uitdrukking wordt in onze kringen gebruikt als het gaat over het mensen zalig spreken op verkeerde gronden.

Overigens gaan in onze gemeente allen die geloofsbelijdenis hebben afgelegd aan het Avondmaal. Dat wordt door de kerkenraad ook van de nieuwe leden verwacht en tijdens de aannemingsavond worden zij daarop gewezen. Als ouderling heb ik dit zelf verschillende malen meegemaakt.

Maar dit gaat te ver begrijp ik. Er moet nog iets extra's bij het geloof komen?

Er moet niet iets extra's bij het geloof komen, het geloof ís het 'extra', dat ieder dooplid nodig heeft.

[Afgewezen]

Waarbij mensen die worstelen en zovaak moeten erkennen een zwak geloof te hebben, gewezen mogen en moeten worden op het feit dat hun zonden vergeven zijn

... in zoverre ze die weldaad met een gelovig hart aannemen.

Voor de zoveelste maal: de uitdrukking 'in zoverre' betekent niet 'naarmate', maar gewoon iets als 'als ze maar'.

[Fjodor]

Verder moeten belijdenis en avondmaal in principe op één lijn staan (ik doe hierin uiteraard geen uitspraak over individuele gevallen), zodat we met Calvijn kunnen zeggen dat wij voor leden der kerk zouden houden hen, die door de belijdenis des geloofs en de voorbeeldigheid des levens en het deelgenootschap aan de sacramenten met ons dezelfde God en Christus belijden. (Institutie, IV, I, 8).
En wat hier niet bij hoort, hetzij door geen belijdenis af te willen leggen, hetzij door niet aan het avondmaal te gaan, hetzij door een principieel verkeerde levenswandel, hebben wij, naar ons menselijk feilbaar oordeel te houden voor ongelovigen. Wie hier wel bij behoort hebben we, weer volgens Calvijn, volgens het oordeel der liefde te houden voor kinderen van God.
Zo simpel is het.

[Wilhelm]

Waarbij mensen die worstelen en zovaak moeten erkennen een zwak geloof te hebben, gewezen mogen en moeten worden op het feit dat hun zonden vergeven zijn

... in zoverre ze die weldaad met een gelovig hart aannemen.

Laten we de "zoverre" discussie maar niet voeren. Dan heb je de opstellers van de HC niet aan je kant.

[Wilhelm]

Waarbij mensen die worstelen en zovaak moeten erkennen een zwak geloof te hebben, gewezen mogen en moeten worden op het feit dat hun zonden vergeven zijn

... in zoverre ze die weldaad met een gelovig hart aannemen.

Voor de zoveelste maal: de uitdrukking 'in zoverre' betekent niet 'naarmate', maar gewoon iets als 'als ze maar'.

Juist, beluister anders de HC preken over zondag 23 eens van ds. G.J. Baan.