volgens mij praat je nu lang luther heen. Die zegt bijna hetzelfde als jij. nl. dat het gaat om mensen onderling. God staat boven alles, de mensen (incl. jezelf) staan allemaal naast elkaar.artistiek schreef:Ik ben het toch niet helemaal met je eens. In de kanttekening staat bij 'verloochene zichzelf' het woord 'achterstellen' en dat betekend 'onderschikken' of 'minder achten'. Het gaat niet over onze naaste!! Het gaat over Hem, Die oneindig ver boven ons staat. God liefhebben BOVEN alles. Dus ook boven onszelf!! Daarom is ook de gelijkenis van de barmhartige Samaritaan mijns inziens geen goed vergelijk...Luther schreef:NEE, dat is helemaal niet hetzelfde als jezelf afkeuren, althans als je dat bedoelt als: jezelf minderwaardig achten.artistiek schreef:Toch heeft Marnix wel gelijk want wat staat er in Markus 8: Zo wie achter Mij wil komen, die verloochene zichzelven, en neme zijn kruis op, en volge Mij.
Dus wie zalig wil worden moet zichzelf wel degelijk verloochenen. Maar dat is in mijn beleving hetzelfde als jezelf veroordelen/afkeuren etc..
Het heeft niets met zelfbeeld te maken, maar met wie je bent voor de Heere.
Jezelf verloochenen is dat je in de praktijk brengt, wat de Heere Jezus aan Zijn discipelen leerde, namelijk om elkaars voeten te wassen. En daarnaast: Je naaste liefhebben als jezelf.. (en dus niet ten koste van jezelf...) De Heere roept ertoe op om jezelf te verloochenen. Dat is: om je eigen ik niet centraal te stellen.henriët schreef:het lastige is dat dat vaak in bepaalde kerken zo wel wordt 'aangeleerd'daar is geen evenwicht te vinden, met alle gevolgen van dien..![]()
![]()
Jezelf verloochenen is wel degelijk iets anders dan jezelf afkeuren,
maar hoe eea zit, ben ik nog aan t uitdenken enzo.
Jezelf afkeuren is miskennen dat je als mens ook waarde hebt, ook voor God. Dat vraagt de Heere niet van ons. Een gezond besef van eigenwaarde strijdt helemaal niet met het verloochenen van jezelf in Bijbels opzicht.
Neem de gelijkenis van de barmhartige Samaritaan. Die man verloochende zichzelf! Hij ging van z'n ezel af en legde de gewonde man erop. Zijn ik stond niet centraal.
Tegelijkertijd stelde hij grenzen: Hij legde de man op de ezel en niet op zijn eigen nek. Dan zou zelfverloochening veranderd zijn in zelfvernietiging, en dat vraagt de Heere niet van ons. Hij neemt ook niet de totale zorg over, hij vraagt dus ruimte voor zichzelf, maar hij draagt de zorg over aan de waard. We lezen niets van zelfafkeuring etc.
Jezelf afkeuren is veel meer hori
De gelijkenis van de verloren zoon komt in dezen beter tot z'n recht lijkt me: ik ben niet meer waardig uw zoon genaamd te worden; maak mij als een van uw huurlingen
We moeten ons verootmoedigen voor God, maar onszelf niet vernederen ten opzichte van een ander.
Het probleem is vaak dat men denkt dat een verootmoediging voor God hetzelfde is als jezelf minder waardig achten als een ander. En dat is fout!