Dr. P. de Vries: "SRA en Heart Cry zijn eenzijdig"

"Jaren geleden heb ik twee keer met vreugde gesproken voor de SRA. Niet lang daarna kwam een zekere eenzijdigheid in zwang. het aanbod van genade leek zo ongeveer het enige thema dat aan de orde gesteld moest worden. Ik raadde het bestuur aan om ook andere thema's als de verdorvenheid van de mens en het belang van zelfonderzoek aan de orde te stellen. Ook adviseerde ik een toezichtsorgaan op te richten waarin predikanten uit de omgeving een plaats zouden hebben. Daar is niets mee gedaan. In plaats daarvan zag je op een gegeven moment duidelijk een verbreding van het sprekersbeleid. Wie nu de SRA-site raadpleegt, bemerkt uit columns die geschreven zijn door de secretaris dat hij wel wil weten van de algenoegzaamheid van het offer van Christus, maar niet dat het geloof zelf voortvloeit uit Zijn offer. Iets wat je heel duidelijk vindt in Joh. 10:11. Wat ik pijnlijk mis is de taal van Efeze 2:4 en 5. Uit het sprekersbeleid van Heart Cry is ook duidelijk dat men daar het arminianisme niet als gevaar ziet; Sprekers die voluit arminiaans zijn, mogen er het woord voeren. Mijn verontrusting heb ik publiek geuit toen Heart Cry haar eerste conferentie organiseerde en daarbij een spreker uitnodigde die het zgn. overwinningnsleven (Keswick teaching) voorstond. Dat dit geen incident is, blijkt wel uit het feit dat er op de SRA-site in positieve zin naar die leer wordt verwezen, terwijl er op de site van Heart Cry apart aandacht wordt besteed aan Andrew Murray, een 19e-eeuwse Zuid-Afrikaanse theoloog die van het overwinningsleven een groot voorstander was. Ik beluisterde zelf wat toespraken van Zuid-Afrikaanse predikanten die het overwinningsleven voorstaan. Wat mij opviel is dat er allereerst van geloof werd gesproken, zonder de bekering in de zin dat je zonden je van harte vijand worden en je die haat en vliedt. Van Lodenstein liet in zijn tijd daarin wel een heel ander geluid horen. die wees kerkgangers er duidelijk op dat zijn nog onbekeerd en onwedergeboren waren. Als men oproept met concrete zonden te breken, is dat juist, maar dat is niet een tweede fase in het geestelijke leven. Dit hoort al bij de eerste: een hartelijke keuze om in alles voor de Heere te leven. Mij viel op hoe weinig radicaal de uitgenodigde Zuid-Afrikaanse predikanten waren. Helaas kom ik ook jonge mensen tegen die beweren op een Heart Cry-conferentie bekeerd te zijn, terwijl ik ze op grond van hun levensstijl niet graag belijdenis zou laten afleggen. Men heeft dan met de meest grove zonden gebroken, maar verder niet. Eigenlijk hanteert men een oppervlakkige visie op de zonde. Als in ons Doopformulier gesproken wordt over 'uit zwakheid in zonden vallen', gaat het over misstappen als die van David en Petrus. Hier is het woord 'soms' op zijn plaats. Maar het Doopformulier bedoelt bepaald niet uit te sluiten dat zelfs de allerheiligsten maar een klein beginsel van de nieuwe gehoorzaamheid hebben. In het Avondmaalsformulier lees ik dat ware gelovigen er smart over hebben dat hun geloof zo zwak is en dat wij God niet met zo'n ijver dienen als behoort. Die taal mis ik volledig bij de mensen achter SRA en Heart Cry. De Bijbel leert me nergens een tweedeling tussen ware christenen die wel en geen overwinningsleven leiden. Elke ware Christen heeft een radicale keuze gemaakt en elke ware christen moet nog klagen voer zijn gebreken en nog altijd veel leren en afleren. Zelfs in de heiligste verrichtingen bedoelen we nog onszelf. De mensen achter SRA en Heart Cry verduisteren het Evangelie van Jezus Christus als de volkomen Middelaar. Als Paulus spreekt over het overwinningsleven, is dat niet gebaseerd op zijn volledige overgave aan Christus, maar op Christus' volledige overgave aan het kruis voor hem, zoals wij lezen in Romeinen 8 vers 37: 'In dit alles zijn wij meer dan overwinnaars, door Hem, Die ons liefgehad heeft.' naar een opwekking waarbij deze zaken beleefd worden, zie ik dagelijks uit."

Bron: GezinsGids, jaargang 9, nr. 61, 9 oktober 2008

En de rest van het artikel ?
A. Baan komt toch ook nog aan het woord ?

Democritus schreef:@afgewezen

Wat versta jij onder neo-bevindelijkheid? Wel een mooie term overigens

Wat zijn de kenmerken en waarin wijkt het af van het gereformeerd belijden zoals verwoord in de Bijbel en drie formulieren?

Wat ik versta onder neo-bevindelijkheid? Het is een godsdienst, met vele belevingen en bevindingen, die echter uit de mens opkomt.
Voor een goede weergave ervan kan ik niet beter doen dan verwijzen naar het boekje van Arie Maasland, 'Zoektocht', dat geheel in de toonzetting van deze neo-bevindelijkheid is geschreven.
Het boekje gaat over Job. Job verlangt, Job zoekt, Job probeert te geloven, Job komt er eindelijk achter dat hij geloven mag.
Dat is de bekering van Job.
Opvallend is hoe het begin beschreven wordt: "Er was verlangen in hem gewekt. Christen (uit de Christenreis. Afg.) - zoals Christen wilde hij worden. Even zuiver, even gelukzalig. Hij wilde komen op de plaats waar de dood niet meer was, geen rouw meer of moeite. Waar God Zelf alle tranen van de ogen afwiste. Etc."
Ik leg hiernaast nu een citaat uit het boekje van prof. Wisse, 'De droefheid naar God' (ik vertaal het hier en daar maar een beetje in hedendaags Nederlands om een 'taalkloof' te voorkomen): "Hoe ontstaat nu die droefheid? Zij ontstaat uit het gevoel en besef van Godsgemis."
Tot zover lijkt het nog wel op het verhaal van Job. Maar nu verder: "En hoe ontstaat dit besef (...)? Wel, pas dan, maar dan ook zeer zeker, als de liefde van God in onze harten wordt uitgestort. Als God Zich zo kennelijk en krachtig aan ons en in ons laat gelden, dat wij tot de ontroerende gewaarwording komen, die God is de waarachtige God, ook de heilige God, Die het waard is door ons bemind te worden, en de ziel daartegenover dan ontdekt, dat zij ver is van die God, ja, Hem mist."

In het boekje van Job is God in feite Zelf niet aanwezig. Het boek is gevuld met de gedachten van Job over God.
In de beschrijving van prof. Wisse zie je hoe God Zelf, als Persoon, in het leven van een mens binnenkomt.
Als je dit verschil niet 'voelt', ben ik bang dat ik je het niet uit kan leggen.

Wilhelm schreef:En de rest van het artikel ?
A. Baan komt toch ook nog aan het woord ?

alsof dat wat uitmaakt

Tiberius schreef:
Hij zegt het niet, maar wat ik eruit concludeer (en ik ook zie en hoor) is dat de "gelovige" zelf kan gaan geloven, wanneer hij maar wil. Met eerbied gesproken heeft de Heilige Geest niets meer te doen bij zulke mensen. Daar zit hem wat mij opvalt steeds de kneep.

Gisteravond in de eerste lezing van de Heartcry heeft Ds Maritz heel duidelijk de doodstaat van de mens benadrukt en gezegd dat de natuurlijke mens niets kan aannemen.
Dat we alleen op grond van Christus kruisverdienste kunnen aannemen door het geloof
Het is God die de wedergeboorte in je werkt en vandaaruit door de kracht van de Heilige Geest Hem door geloof aannemen.
Dat we vanuit onze eigen wil God niet kunnen aannemen, want dat dat God niet kan behagen


Joh 6 : 36,37

@ Afgewezen

Als ik het goed begrijp dan zeg je:

Neo-bevindelijkheid kenmerkt zich door het zoeken van de gelovige wat in zijn perceptie uitmond in het geloven (bekering). Maar is ten diepste ik-gericht.

Daar tegenover staat de klassieke bevindelijkheid welke zich kenmerkt met een droefheid naar God. Echter deze droefheid wordt gewerkt door het geloof in Jezus Christus (bekering) en is op God gericht en niet op de mens.

Oftewel het verschil zit in de gerichtheid Ik versus God gericht.

Verwoord ik het zo juist?

Democritus schreef:@ Afgewezen

Als ik het goed begrijp dan zeg je:

Neo-bevindelijkheid kenmerkt zich door het zoeken van de gelovige wat in zijn perceptie uitmond in het geloven (bekering). Maar is ten diepste ik-gericht.

Ja, omdat het ook opkomt uit het ik. Terwijl als God werkt, wordt het ik aangeraakt en veranderd.

Democritus schreef:Daar tegenover staat de klassieke bevindelijkheid welke zich kenmerkt met een droefheid naar God. Echter deze droefheid wordt gewerkt door het geloof in Jezus Christus (bekering) en is op God gericht en niet op de mens.

Oftewel het verschil zit in de gerichtheid Ik versus God gericht.

Verwoord ik het zo juist?

Niet helemaal. Ik zou liever willen zeggen dat de droefheid naar God, om deze term maar te gebruiken (Paulus zelf gebruikt de term strikt genomen in een andere zin), uitloopt óp het geloof in Jezus Christus.
En dat geloof ontsteekt de Heilige Geest in ons hart door Christus aan onze ziel te openbaren, zodat de boodschap van het Evangelie levende werkelijkheid wordt in ons hart.

@Afgewezen

Even om het begrippenkader gelijk te trekken en te voorkomen dat we straks langs elkaar heen praten.

Wat is jouw definitie in dit geval van '' droefheid naar God'' versus dat van Paulus.

Democritus schreef:@Afgewezen

Even om het begrippenkader gelijk te trekken en te voorkomen dat we straks langs elkaar heen praten.

Wat is jouw definitie in dit geval van '' droefheid naar God'' versus dat van Paulus.

Bij Paulus gaat het om droefheid bij hen, die al gelovig zijn.
Wat Wisse ermee bedoelt, is wat ik liever zou omschrijven als 'heimwee naar God', of, zoals het ook wel gezegd wordt: 'heimwee naar een onbekende God'.

Afgewezen,
Kan ook een bepaald Godsbeeld meespelen?

Ik neem aan dat de weg anders is voor een buitenkerkelijke dan voor iemand die vooral opgegroeid is met het
Godsbeeld van God als strenge Rechter die oordeelt over onze zonden.

Ariene schreef:
Ik neem aan dat de weg anders is voor een buitenkerkelijke dan voor iemand die vooral opgegroeid is met het
Godsbeeld van God als strenge Rechter die oordeelt over onze zonden.

dát kun je wel zeggen, ook al komt diegene tot geloof. maar ja, er wordt hier dan meteen met de vinger(s) gewezen op "dat is geen wáár geloof, want het komt uit hem/haarzelf"

Afgewezen schreef:

Democritus schreef:@Afgewezen

Even om het begrippenkader gelijk te trekken en te voorkomen dat we straks langs elkaar heen praten.

Wat is jouw definitie in dit geval van '' droefheid naar God'' versus dat van Paulus.

Bij Paulus gaat het om droefheid bij hen, die al gelovig zijn.
Wat Wisse ermee bedoelt, is wat ik liever zou omschrijven als 'heimwee naar God', of, zoals het ook wel gezegd wordt: 'heimwee naar een onbekende God'.

En toch, Afgewezen, ik ben wel benieuwd waar jij heel concreet in de bijbel een dergelijke bekeringsweg leest. Misschien de Pinksterdag? Eigenlijk valt het me op dat de bijbel maar weinig tijd besteed aan wat wij de 'toeleidende weg' noemen, en die een groot deel van onze preken beslaat.

Nog nooit zo´n vaag topic gelezen.

Het geweten is feilbaar omdat het geweten deels gevormd is door de opvoeding, en deels gebruikt wordt door God.
Daarom moet elk gevoel bij welke prediking dan ook getoetst worden aan het Woord van God.
Dat betekent; geen dominee napraten.
Dat betekent; niet je geweten of je gevoel volgen.

Gian schreef:Het geweten is feilbaar omdat het geweten deels gevormd is door de opvoeding, en deels gebruikt wordt door God.
Daarom moet elk gevoel bij welke prediking dan ook getoetst worden aan het Woord van God.

Helemaal mee eens. Daarnaast:
Jer 17,9 - Arglistig is het hart, meer dan enig ding, ja, dodelijk is het, wie zal het kennen?

En dan moeten we op ons gevoel vertrouwen of het goed zit met een preek van een dominee???

Daarnaast geven veel personen die op hun gevoel afgaan wat het betreft het keuren van een predikant aan dat ze zelf onbekeerd zijn. Dat betekend: geestelijk dood, blind voor de waarheid van God. Moeten we op het gevoel van een geestelijk blinde afgaan, en daar enige waarde aan hechten?

Wat ben ik dan blij dat wij hebben het profetische Woord, dat zeer vast is. En gij doet wel, dat gij daarop acht hebt, als op een licht, schijnende in een duistere plaats, totdat de dag aanlichte, en de Morgenster opga in uw harten.

freek schreef:

Afgewezen schreef:

Democritus schreef:@Afgewezen

Even om het begrippenkader gelijk te trekken en te voorkomen dat we straks langs elkaar heen praten.

Wat is jouw definitie in dit geval van '' droefheid naar God'' versus dat van Paulus.

Bij Paulus gaat het om droefheid bij hen, die al gelovig zijn.
Wat Wisse ermee bedoelt, is wat ik liever zou omschrijven als 'heimwee naar God', of, zoals het ook wel gezegd wordt: 'heimwee naar een onbekende God'.

En toch, Afgewezen, ik ben wel benieuwd waar jij heel concreet in de bijbel een dergelijke bekeringsweg leest. Misschien de Pinksterdag? Eigenlijk valt het me op dat de bijbel maar weinig tijd besteed aan wat wij de 'toeleidende weg' noemen, en die een groot deel van onze preken beslaat.

Maasland besteedt in zijn boekje ook veel tijd aan een zgn. toeleidende weg. En daar gaat het eigenlijk al fout. Want de vraag is niet of die weg kort of lang is, maar de eerste vraag is of het God Zelf is die het leven van een mens binnenkomt. Dat laatste mis ik in het boekje van Maasland.
En de tweede vraag is: waar brengt ons die toeleidende weg? Het gaat er namelijk om dat we zondaar voor God worden. Ook dat aspect mis ik bij Maasland.