Huwelijk en scheiding en de kerken

[refo]

Daartoe had Jezus het recht ook niet, dus dat zegt niet zoveel.

Mss dat ik iets verkeerd begrijp, maar hoe bedoel je dit?

Waarom had Hij dan wel het recht om andere zonden aan de kaak te stellen?
Welk recht heeft Hij niet, Die alle macht is gegeven over de hemel en de aarde?

"Mij is gegeven alle macht in hemel en op [de] aarde" (Matteüs 28:18)

Aan de kaak stellen is wat anders dan veroordelen. Jezus was tijdens zijn omwandeling op aarde een 'gewoon' (hoewel ongewoon) Burger.

[joepie]

Daartoe had Jezus het recht ook niet, dus dat zegt niet zoveel.

Mss dat ik iets verkeerd begrijp, maar hoe bedoel je dit?

Waarom had Hij dan wel het recht om andere zonden aan de kaak te stellen?
Welk recht heeft Hij niet, Die alle macht is gegeven over de hemel en de aarde?

"Mij is gegeven alle macht in hemel en op [de] aarde" (Matteüs 28:18)

Aan de kaak stellen is wat anders dan veroordelen. Jezus was tijdens zijn omwandeling op aarde een 'gewoon' (hoewel ongewoon) Burger.

Dat is niet waar. Zegt Hij niet zelf:
Lucas 7: 48 En Hij zeide tot haar: Uw zonden zijn u vergeven.
Daarbij is Hij bij zijn omwandeling op aarde God EN mens geweest.

[memento]

Doe me even je mail dan stuur ik je alvast een stuk tekst. En verder raad ik je van harte aan (nogmaals) Marten Bucer ter hand te nemen. Kunnen we dan weer eens een boom op zetten.

Well, we zijn bezig met een discussie. Mijn uitdaging aan jou is dus om jouw standpunten hier op dit forum te onderbouwen, mbv bijbelteksten, zodat iedereen erop kan reageren.

Mijns inziens is het niet mogelijk een discussie te voeren als je vooraf niet voldoende kennis hebt op gedaan. Wat weerhoud je ervan de stukken te lezen die ik je aandraag? Je plaatst hierzelf nota bene een link naar een Engelse tekst, waarin je jouw mening ziet weerspiegeld.
En uitdaging? Zo voelt het voor mij niet. 'k Hoop dat je je eerst wilt verdiepen in die teksten. Uitdaging daar hoort voor mij een competitie gevoel bij. En dat is wel het laatste waar deze discussie om vraagt. Een scheiding maakt immers enkel verliezers. Overigens gaf ik hieronder een aantal teksten waarop niet gereageerd is.

BV, ik heb al je postings nog eens nagelezen, en je onderbouwt in geen enkele (nog in de artikelen die je citeerd) de visie dat je scheiden mag, als het huwelijk niet meer voldoet aan de bedoeling van het huwelijk.

Kijk, we zijn het er over eens dat in gevallen van mishandeling scheiden soms de enige optie is. Maar in alle andere gevallen, waar is dan de bijbelse grond. Maw: Citeer eens wat bijbelteksten die zeggen dat het mag. Als die er zijn, is citeren toch niet zo moeilijk, en is er toch geen reden om het niet te doen? Als die teksten er niet zijn, zeg dat dan gewoon, en onderbouw waarom je mening dan alsnog opgaat. Kortom, wat zijn je argumenten, en wat is je bijbelse onderbouwing...

[Erasmiaan]

Ik snap het nog steeds niet helemaal. ( ik laat de vrijzinnigheid even rusten, anders blijven we daar oeverloos over door zeuren)

Als iemand bewust door overspel het huwelijk verbreekt, dus even niet op de manier van mozes (hardigheid des harte?), dan kan je de verlatene toch geen hardigheid verwijten?

of doe je dat ook niet?

Ik weet niet goed wie je met alle bedoeld. Bedoel je wij, als menselijk geslacht? Ik ben toch niet verantwoordelijk voor het gedrag van een overspelige? Ik acht mezelf niet beter dan zo iemand, maar ik heb die zonde niet gedaan. Achan werd particulier gestraft voor de zonde die hij had gedaan. Het volk Israel werd gestraft omdat ze een ongestrafte zondaar in hun midden hadden.

Als je met die alle de verlatene bedoelt dan redeneer ik hetzelfde. De verlatene heeft geen schuld aan de verbreking van het huwelijk. De verlatene hoeft ook niet opnieuw het huwelijk aan te gaan. Dat hoef ik namelijk ook niet met jan en alleman. Dus de verlatene ook niet.

Met alle bedoel ik het ganse menselijke geslacht. Wij hebben met z'n allen de zonde in de wereld gebracht. Het huwelijk is van voor de scheppingsordening hoor! Ik denk dat de Heere Jezus dat bedoelt met "om de hardigheid uwer harten". Wij hebben de zonde in de wereld gehaald. Dus wij moeten ook met z'n allen berouw tonen over die zonde. Maar volgens mij kun je dat al genoegzaam uit mijn vorige posting opmaken.

Onzin Erasmiaan. Al zou ik het hele stukje gequote hebben, dan blijft de opmerking walgelijk.
Als een soort stuiptrekking, zo'n soort beschuldigend vingertje. Dat dat ons dan maar eens wat meer mocht bevliegen, dat we elkaar altijd zo goed weten te wijzen op elkaars zonden.

Jij blijft ook na mijn verduidelijking nog de zelfde mening toegedaan over mijn post? Jammer, maar dan heb je me toch verkeerd begrepen.

[joepie]

Dus je denkt dat de hardigheid uws harten niets te maken heeft met het overspel wat er plaats vind en wat de reden tot scheiden zou kunnen zijn?
Ik denk juist dat de hardigheid van het hart veel te maken heeft met het overspel.
Is het niet zo dat wij de ander maar moeilijk kunnen vergeven?
Ook in geval van overspel?
En dat dat te maken heeft met de hardheid van ons hart?
Dus dat de scheidbrief niet gegeven werd omdat er overspel was, maar omdat er geen vergeving binnen het huwelijk meer mogelijk was, hardheid van het hart.
Als er overspel is, is er nog steeds geen opdracht, of leiver gezegd een gebod tot scheiden.

Wat zou volgens jou eigenlijk wel de hardigheid van het hart zijn waarom Mozes wel een scheidbrief af gaf?

[jacob]

Ik snap het nog steeds niet helemaal. ( ik laat de vrijzinnigheid even rusten, anders blijven we daar oeverloos over door zeuren)

Als iemand bewust door overspel het huwelijk verbreekt, dus even niet op de manier van mozes (hardigheid des harte?), dan kan je de verlatene toch geen hardigheid verwijten?

of doe je dat ook niet?

Ik weet niet goed wie je met alle bedoeld. Bedoel je wij, als menselijk geslacht? Ik ben toch niet verantwoordelijk voor het gedrag van een overspelige? Ik acht mezelf niet beter dan zo iemand, maar ik heb die zonde niet gedaan. Achan werd particulier gestraft voor de zonde die hij had gedaan. Het volk Israel werd gestraft omdat ze een ongestrafte zondaar in hun midden hadden.

Als je met die alle de verlatene bedoelt dan redeneer ik hetzelfde. De verlatene heeft geen schuld aan de verbreking van het huwelijk. De verlatene hoeft ook niet opnieuw het huwelijk aan te gaan. Dat hoef ik namelijk ook niet met jan en alleman. Dus de verlatene ook niet.

Met alle bedoel ik het ganse menselijke geslacht. Wij hebben met z'n allen de zonde in de wereld gebracht. Het huwelijk is van voor de scheppingsordening hoor! Ik denk dat de Heere Jezus dat bedoelt met "om de hardigheid uwer harten". Wij hebben de zonde in de wereld gehaald. Dus wij moeten ook met z'n allen berouw tonen over die zonde. Maar volgens mij kun je dat al genoegzaam uit mijn vorige posting opmaken.

Onzin Erasmiaan. Al zou ik het hele stukje gequote hebben, dan blijft de opmerking walgelijk.
Als een soort stuiptrekking, zo'n soort beschuldigend vingertje. Dat dat ons dan maar eens wat meer mocht bevliegen, dat we elkaar altijd zo goed weten te wijzen op elkaars zonden.

Jij blijft ook na mijn verduidelijking nog de zelfde mening toegedaan over mijn post? Jammer, maar dan heb je me toch verkeerd begrepen.

Je geeft geen antwoord op mijn hoofdvraag, zou je dat nog willen doen?

[rekcor]

Ik snap het nog steeds niet helemaal. ( ik laat de vrijzinnigheid even rusten, anders blijven we daar oeverloos over door zeuren)

Als iemand bewust door overspel het huwelijk verbreekt, dus even niet op de manier van mozes (hardigheid des harte?), dan kan je de verlatene toch geen hardigheid verwijten?

of doe je dat ook niet?

Ik weet niet goed wie je met alle bedoeld. Bedoel je wij, als menselijk geslacht? Ik ben toch niet verantwoordelijk voor het gedrag van een overspelige? Ik acht mezelf niet beter dan zo iemand, maar ik heb die zonde niet gedaan. Achan werd particulier gestraft voor de zonde die hij had gedaan. Het volk Israel werd gestraft omdat ze een ongestrafte zondaar in hun midden hadden.

Als je met die alle de verlatene bedoelt dan redeneer ik hetzelfde. De verlatene heeft geen schuld aan de verbreking van het huwelijk. De verlatene hoeft ook niet opnieuw het huwelijk aan te gaan. Dat hoef ik namelijk ook niet met jan en alleman. Dus de verlatene ook niet.

Met alle bedoel ik het ganse menselijke geslacht. Wij hebben met z'n allen de zonde in de wereld gebracht. Het huwelijk is van voor de scheppingsordening hoor! Ik denk dat de Heere Jezus dat bedoelt met "om de hardigheid uwer harten". Wij hebben de zonde in de wereld gehaald. Dus wij moeten ook met z'n allen berouw tonen over die zonde. Maar volgens mij kun je dat al genoegzaam uit mijn vorige posting opmaken.

Onzin Erasmiaan. Al zou ik het hele stukje gequote hebben, dan blijft de opmerking walgelijk.
Als een soort stuiptrekking, zo'n soort beschuldigend vingertje. Dat dat ons dan maar eens wat meer mocht bevliegen, dat we elkaar altijd zo goed weten te wijzen op elkaars zonden.

Jij blijft ook na mijn verduidelijking nog de zelfde mening toegedaan over mijn post? Jammer, maar dan heb je me toch verkeerd begrepen.

Je geeft geen antwoord op mijn hoofdvraag, zou je dat nog willen doen?

We zouden toch niet meer hele posts quoten?

[jacob]

ik weet van niks

[Barryvrouw]

BV, ik heb al je postings nog eens nagelezen, en je onderbouwt in geen enkele (nog in de artikelen die je citeerd) de visie dat je scheiden mag, als het huwelijk niet meer voldoet aan de bedoeling van het huwelijk.

Kijk, we zijn het er over eens dat in gevallen van mishandeling scheiden soms de enige optie is. Maar in alle andere gevallen, waar is dan de bijbelse grond. Maw: Citeer eens wat bijbelteksten die zeggen dat het mag. Als die er zijn, is citeren toch niet zo moeilijk, en is er toch geen reden om het niet te doen? Als die teksten er niet zijn, zeg dat dan gewoon, en onderbouw waarom je mening dan alsnog opgaat. Kortom, wat zijn je argumenten, en wat is je bijbelse onderbouwing...

Wat dat betreft lijken we dan op elkaar..... Ik heb je nu al heel wat materiaal aangeboden, maar ik heb nog steeds geen mailadres gezien. Kijk ik heb geen linkje naar de teksten die mijn mening onderbouwen. (Ergens noem ik Ezra 10, daar heb ik je reactie niet op gezien).
Vind het een beetje flauw van je om een opsomming te vragen. Waarom wil je jezelf niet beter verdiepen?
Moet je alles kunnen verklaren? Hoe verklaar jij dan de overspelige vrouw die eigenlijk gestenigd moest worden en waarvoor niemand de 1e steen nam? En die ook door Jezus niet werd veroordeeld?
Het lijkt misschien erg slap, maar ik trek me terug uit deze discussie. De manier van redeneren van enkelen hier is voor mij zo herkenbaar. Zo zonder pastoraal medeleven. Dan weet ik dat jij hebt gelezen in je Bijbel Mattheus, maar dan is er nog zoveel meer. En als je die moeite niet wilt nemen, dan blijf je maar hangen in het anders dan om overspel....

[zwartwit]

Bijbelse echtscheidingsgronden

We zagen reeds dat het huwelijk naar de Schrift een verbond tussen man en vrouw is voor het gehele leven. Echtscheiding verdraagt zich niet met het wezen van het huwelijk. Bij huwelijksproblemen moet de ambtelijke zorg zich toespitsen op de beantwoording van de vraag hoe man en vrouw elkaar weer in liefde zullen kunnen aanvaarden. Die vraag staat centraal en niet de afweging of de gehuwden nu wel of niet uit elkaar mogen gaan. Toch kan er sprake zijn van een zodanige verwording door de macht der zonde, dat van een verder samenleven van de echtgenoten moet worden afgezien. Het huwelijk is onontbindbaar, tenzij... In bijbels licht bezien, zijn er twee echtscheidingsgronden.

5.1. Buitenechtelijk geslachtsverkeer

De Heere Jezus spreekt daarover onder meer in Mattheüs 5 vers 32 en 19 vers 9: „Maar Ik zeg u, dat zo wie zijn vrouw verlaten zal, anders dan uit oorzaak van hoererij, die maakt dat zij overspel doet; en zo wie de verlatene zal trouwen, die doet overspel" (5:32). „Maar Ik zeg u, dat zo wie zijn vrouw verlaat, anders dan om hoererij, en een andere trouwt, die doet overspel, en die de verlatene trouwt, doet ook overspel" (19:9). Christus spreekt hier duidelijk uit dat 'porneia', buitenechtelijk geslachtsverkeer, een reden is voor het toestaan van echtscheiding. De onschuldige partij mág scheiden, maar dat is overigens geen strikte eis. Vanzelfsprekend geldt wat hier van de vrouw gezegd wordt ook voor de man. Het rapport van de Generale Synode van 1977 merkt hierbij zeer terecht op, dat er echtbreuk wordt gepleegd door élke seksuele handeling buiten het huwelijk.5 Het gaat om de strekking van de woorden van Christus. Die strekking is, dat in het huwelijk nooit een dérde in het spel mag komen. Daarom is het hebben van een homoseksuele, lesbische of pedofiele relatie een bijbelse echtscheidingsgrond. Het zal eveneens duidelijk zijn, dat dit bij incest het geval is.

5.1.1. De overspelige verhouding (affectieve relatie)

Bijzondere aandacht vraagt de zogenaamde affectieve relatie. Het woord affectief betekent genegenheid, gunst, ingenomenheid of liefde. In de door ons gebruikte uitdrukking is de betekenis: liefde in een overspelige zin. Het gaat bij deze affectieve relatie niet om gewone vriendschappelijke contacten met derden, die door ieder ander positief worden uitgelegd, maar door een zeer jaloerse echtgenoot of echtgenote ten onrechte worden opgevat als een bewijs van ontrouw van de andere partij in het huwelijk. De door ons bedoelde overspelige verhouding blijkt altijd uit contacten van zeer bedenkelijke aard. Men loopt nu eenmaal als gereformeerd man niet gearmd met de vrouw van een ander in de bossen van de Veluwe. En een gehuwde vrouw kan nu eenmaal in het licht van het Woord niet met een vreemde man gaan winkelen of dineren in het centrum van een stad-op-afstand en daarbij met hem omgaan als een verliefd meisje.
Uiteraard moet de waarneming van één zo'n bedenkelijk contact altijd aanleiding zijn tot een hartelijk christelijk vermaan, zoals bedoeld wordt in Mattheüs 18 vers 15 tot 17. Weigert men ondanks herhaald waarschuwen zo'n relatie te verbreken, dan zal de zaak ter kennis van de kerkenraad moeten worden gebracht. De ouderlingen zullen met Gods hulp, in de weg van vermaning en advies, alles doen om de betrokkenen te brengen tot berouw, tot het verbreken van de zondige verhouding en tot het herstel van het wederzijds vertrouwen-in-liefde binnen het betreffende huwelijk.
Blijft de persoon in kwestie echter weigeren om de zondige relatie te verbreken, dan kán dat leiden tot een vordering tot echtscheiding door de andere partij, die wijst op de voortdurende ontrouw van betrokkene. De kerkenraad zal na onderzoek niet anders kunnen vaststellen, dan dat een dergelijke affectieve relatie, die onomstotelijk bewezen is, een vorm van echtbreuk is. En echtbreuk is in het licht van de Schrift een aanvaardbare reden tot echtscheiding,. Men kan als kerkenraad in zo'n geval niet stellen, met een beroep op een zin uit het rapport van de Generale Synode van 1977, dat het buitenechtelijk geslachtsverkeer bij een dergelijke affectieve relatie niet is bewezen en dat er daarom geen sprake van echtbreuk zou zijn. Dan doen we immers afbreuk aan de diepe zin van de woorden van Christus en aan de geest van het genoemde rapport, dat slechts algemene richtlijnen geven wil en geen volledigheid beoogt.
Geslachtsgemeenschap buiten het huwelijk is in dergelijke gevallen meestal niet als zodanig bewijsbaar, maar de reeks dubieuze ontmoetingen spreekt duidelijke taal. In Schotse presbyteriaanse kring zegt men dan bijzonder bondig, dat er sprake is van 'circumstancial evidence': de omstandigheden tonen helder aan dat er sprake is van echtbreuk. Prof. J. Douma zegt dan terecht in zijn boek 'Echtscheiding', waarvan de recente derde druk een kritische kennisneming zeker waard is, dat in zulke gevallen de billijkheid gebiedt van overspel te spreken.6

5.2. Redenen van godsdienstige aart! (religionis causa)

Een tweede bijbelse echtscheidingsgrond vinden we in 1 Korinthe 7 vers 15: „Maar indien de ongelovige scheidt, dat hij scheidt: de broeder of de zuster wordt in zodanige gevallen niet dienstbaar gemaakt, maar God heeft ons tot vrede geroepen."
De kanttekening van de Statenbijbel bij deze tekst is heel duidelijk. Het gaat om haat vanwege het geloof. Deze haat gaat zo ver, dat de ongelovige partij de gelovige verlaat. In Korinthe kwam het vrij vaak voor dat van een echtpaar de man of vrouw overging tot het christelijk geloof. De andere echtgenoot bleef heiden. Soms liet deze uit haat tegen de ware religie dan de echtgenoot die tot geloof gekomen was, in de steek. Een Schriftgetrouw hedendaags exegeet als de vrijgemaakte hoogleraar Dr. J. van Bruggen komt vandaag nog tot dezelfde conclusie als in de kanttekening is verwoord. Hij schrijft in een studie over 1 Korinthe 7: „We moeten hier denken aan de gevallen waarin een ongelovige weigert om een huwelijk met een christen voort te zetten: de gelovige wordt voor de keus gesteld om het geloof de deur uit te zetten of zelf de deur uit te gaan... Christenen verlaten hun echtgenoten niet, maar zullen het soms wel te dragen krijgen, dat deze hen verlaten".7
Ook hier geldt dat we moeten letten op de strekking van de aangehaalde tekst. Douma merkt in het reeds genoemde boek van zijn hand zeer terecht op, dat dit Schriftwoord ook geldt voor een man die zich bij de Jehovagetuigen aansluit en vervolgens niet ophoudt om vrouw en kinderen met sektarische gevoelens te indoctrineren.8 Als deze man na een periode van hevige conflicten over de bijbelse leer, de Schrift en de christelijke opvoeding zijn vrouw verlaat, is er sprake van een duidelijke parallel met 1 Korinthe 7 vers 15. Als iemand voortdurend voor de keus wordt geplaatst tussen God en de eigen man of vrouw, kan dat de verwoesting en ontbinding van het huwelijk ten gevolge hebben.

5.2.1. De Westminster Confessie en kwaadwillige verlating

Het is uiteraard van veel belang hoe men in de gereformeerde traditie het begrip 'kwaadwillige verlating' heeft uitgelegd. We erkennen naast Gods Woord geen enkele autoriteit, zo belijden we met de Nederlandse Geloofsbelijdenis. Dat wil niet zeggen dat kennisneming van de uitleg die oude theologen aan 1 Korinthe 7 vers 15 hebben gegeven, zonder belang zou zijn. We begeren ook te staan in de gemeenschap van de kerk der eeuwen.
Daarbij is het opvallend dat de kwestie van de kwaadwillige verlating ook een plaats heeft ontvangen in een voluit gereformeerd belijdenisgeschrift, namelijk de Westminster Confessie (1647). Artikel 24 van dit belijdenisgeschrift handelt over 'Het huwelijk en de echtscheiding'. In paragraaf 6 van dit artikel wordt beleden: „Hoewel de verdorvenheid van de mens zo groot is, dat hij geneigd is om naar argumenten te zoeken om op onrechtmatige wijze te scheiden degenen die God in het huwelijk samengevoegd heeft, toch is er geen voldoende reden om de band van het huwelijk te verbreken dan bij overspel of zulke moedwillige verlating die op geen enkele manier door de kerk of door de burgerlijke overheid geheeld kan worden. Daarbij moet een publieke en ordelijke procedure in acht genomen worden, en de betreffende personen dienen niet aan eigen wil en vrijheid van handelen in eigen zaak te worden overgelaten".9 Als Schriftbewijs noemt de Westminster Confessie Mattheüs 19 vers 8 en 9, 1 Korinthe 7 vers 15 en Mattheüs 19 vers 6.

5.2.2. Beza en Voetius over 1 Korinthe 7 vers 15

In de uitspraak van de belijdenis van Westminster wordt al duidelijk dat ons gereformeerde voorgeslacht het begrip kwaadwillige verlating, dat in verband wordt gebracht met 1 Korinthe 7 vers 15, in het algemeen ruim heeft geïnterpreteerd. Dat geldt bijvoorbeeld voor belangrijke gereformeerde theologen als Calvijn, Beza, Amesius, W. á Brakel en Van Maastricht. Bij een man als Beza (1519-1605) hebben gevallen van kwaadwillige verlating waarbij haat tegen de godsdienst niet het hoofdmotief is, altijd nog met de ware religie te maken. Een man die zijn vrouw verlaat en zich in een ander land vestigt, kan immers met een ongelovige gelijk worden gesteld. Hij onttrekt zichzelf aan elk ambtelijk opzicht en aan de gemeenschap der kerk. Daarmede is hij een verlater van de religie en van zijn vrouw geworden. Hij schendt op duidelijke wijze Gods gebod ten aanzien van het huwelijk. Daarom kan hij zijn plaats in de gemeente van Christus niet behouden. Hij is ten volle tuchtwaardig en zal uiteindelijk van de gemeente des Heeren moeten worden afgesneden.
Voetius (1589-1676) gaat nog iets verder, omdat hij in de tekst uit 1 Korinthe 7 een bepááld geval ziet, dat op andere gevallen naar analogie kan worden toegepast. Deze redenering op grond van het overeenkomstige leidt hem tot de volgende benadering, die Prof. Douma als volgt samenvat: Als een (ten onrechte) verlatene wegens de religie ontslagen is van de huwelijksband, dan geldt dat naar analogie voor elke verlatene wegens welke andere reden hij of zij dan ook (ten onrechte) verlaten mag zijn.10 Als dit niet waar zou zijn, aldus Voetius, ontstaat er immers een absurde consequentie. Dan zou een kwaadwillige man of vrouw, die de andere partij in de steek laat, deze partij willekeurig en levenslang de staat van weduwe of weduwnaar kunnen opleggen en zo haar of hem van het gebruik en de vruchten van het huwelijk hebben kunnen beroven. Zo'n persoon zou dan naar eigen believen kunnen scheiden wat God bijeen had gebracht. Het is duidelijk dat de benadering van Voetius harmonieert met de aangehaalde uitspraak van de Westminster Confessie. Als de kwaadwillige verlating op geen enkele manier meer door de kerk of de overheid kan worden geheeld, is er sprake van een geoorloofde echtscheidingsgrond.

5.2.3. De uitleg van á Marck

Toch was er onder de gereformeerde theologen in het verleden ook een kleine minderheid die kwaadwillige verlating in ruime zin als echtscheidingsgrond heeft afgewezen. Deze minderheid werd gevormd door Ursinus en de Voetiaan à Marck.
Joh. à Marck (1656-1731) verzet zich duidelijk tegen de algemene aanvaarding in zijn tijd van kwaadwillige verlating als echtscheidingsgrond, zoals Voetius die had aangegeven: „En dat eindelijk ook de Kwaatwillige Verlaatinge van de eene Echtgenoot aan de andere geene genoechsaame reeden van Echtscheidinge en Nieu Houwelijk geeft / gelijk men dat eevenwel doorgaans stelt en met toestemminge van de Ooverheijt doet / uit kracht van de plaatse 1 Cor. VII:15".11
De Leidse hooileraar was van mening dat deze tekst moet worden gezien als een door Paulus gegeven uitzondering op de regel van Christus. Zoals bij élke uitzondering het geval is, dient ook deze uitzondering strikt naar de letter te worden gelezen. Men mag daaruit, gelet op de andere uitspraken van de Schrift over huwelijk en echtscheiding, niet de conclusie trekken dat echtscheiding om een andere reden dan haat-tegen-het-Evangelie geoorloofd zou zijn.
Het is duidelijk dat er onder de oude gereformeerde theologen geen algehele overeenstemming over de betekenis van 1 Korinthe 7 vers 15 bestond.

Bron

[joepie]

Als je dan "gronden" aan haald waarop de Bijbel laat zien dat je wel mag scheiden, moet je niet vergeten om erbij te vermelden dat ervoor staat: 8 Hij zeide tot hen: Mozes heeft u met het oog op de hardheid uwer harten toegestaan uw vrouwen weg te zenden, maar van den beginne is het zo niet geweest.
Het heeft dus te maken met de hardigheid van de harten, niet omdat het mag.
Het gebod blijft altijd: Gij zult niet echtbreken.

[Gabrielle]

, maar van den beginne is het zo niet geweest..

Juist, en dáár moesten we eens wat meer naar kijken.
Hoe heeft God het huwelijk bedoeld?
Dat man en vrouw hun ouders zouden verlaten en samen tot één vlees zouden zijn.

En als het daar mis gaat, op welke manier dan ook, dan is m.i. scheiden een mogelijkheid. Dan voldoet het niet meer aan het scheppingsdoel/opdracht

[Miscanthus]

En als het daar mis gaat, op welke manier dan ook, dan is m.i. scheiden een mogelijkheid. Dan voldoet het niet meer aan het scheppingsdoel/opdracht

wat bedoel je precies met: "daar"?

[Gabrielle]

En als het daar mis gaat, op welke manier dan ook, dan is m.i. scheiden een mogelijkheid. Dan voldoet het niet meer aan het scheppingsdoel/opdracht

wat bedoel je precies met: "daar"?

in de eenheid die er moet zijn tussen man en vrouw.
Dat is niet iets dat er maar een beetje bijhoort, dat is een heel belangrijk aspect van het huwelijk, zo belangrijk zelfs, dat God het op verschillende plaatsen in de Bijbel duidelijk aangeeft.
Dat Hij man en vrouw zo mooi geschapen heeft en hen de opdracht tot eenheid meegeeft.
En juist daar kan het op vele manieren misgaan, denk aan overspel, incest, onthouding ( zonder beider toestemming) etc. etc.

[Miscanthus]

Maar het lijkt nu net alsof je op lichamelijke eenheid doelt. Eenheid wil zeggen: verkleefd aan elkaar. Dus delen van geloof, hoop, liefde, zorgen, angsten vreugde en last but not least het bed.
mee eens?