Nadenken over je begrafenis

[Miscanthus]

Zo vreemd is dat niet om daar over na te denken. We denken allemaal na over welke zorgverzekering voor het geval ons ziekte overkomt. Waarom zouden we er dan niet over nadenken als de dood komt?

In de dienst zou Gods genade en liefde in Zijn Zoon Jezus Christus centraal moeten staan. Die eersteling geworden is.

Graag zou ik gezang 237 laten zingen op het graf:
(Het vertoont gelijkenis met het slotkoraal uit de Johannes Passion.)

O Heer, als uw gena 't gedoogt,
laat dan mijn ziel, in U verhoogd,
voor eeuwig zijn geborgen.
Het lichaam, in der aarde schoot
geborgen zonder pijn en nood,
verwacht de jongste morgen.
Dat dan uw stem mij wekken moog',
dat ik U zie met eigen oog,
gezeten op uw glorietroon
in heerlijkheid, o 's Vaders Zoon.
Heer Jezus Christus, hoor m' altijd, verhoor m' altijd,
dat ik U prijz' in eeuwigheid!

Oude Hervormde Bundel (1938)

De schriftlezing op het graf zou moeten zijn uit 1 Kor 15 vanaf vers 35


Het lijkt mij persoonlijk beter -ook voor de verwerkng van afscheid dat gezinsleden en-of familie de kist dragen en er ook aarde op scheppen. Paulus vergelijkt het graf ook met een tuin waarin verderfelijke lichamen gezaaid worden en van waaruit onverderfelijke lichamen opgewekt worden.

Voor een sample kijk in het topic "Ach Herr" bij muziek en gedichten.

[memento]

Dat betekent dat we met levensheiliging bezig moeten zijn en niet telkens met de vraag of het wel echt is en of we ons wel een kind van God kunnen rekenen op grond van onze kenmerken. Dat kunnen we op grond van Gods tgenadige toezegging. Dat is de vaste grond.

Ik denk dat wij dan verschillend denken over wat heiligmaking is. Heiligmaking is in mijn ogen wat Calvijn beschrijft in hoofdstuk 1 van zijn institutie, nl. het steeds meer leren kennen van jezelf, en het steeds meer leren kennen van God. Vanuit die dubbele kennis zullen we anders gaan leven (heiliger). Maar die kennis doet ons ook steeds weer groter zondaar worden. Zoals de oudjes zeiden: Minder zonden doen, en groter zondaar worden.

[Miscanthus]

[. Vanuit die dubbele kennis zullen we anders gaan leven (heiliger).

Die kennis doet ons vaster hechten aan de rots, en maakt dat ik seteds minder twijfel aan de trouw en liefde van God. Hij maakt ons klaar voor straks.

Maar die kennis doet ons ook steeds weer groter zondaar worden. Zoals de oudjes zeiden: Minder zonden doen, en groter zondaar worden.

Waar staat dat in de Bijbel?

[rekcor]

Dat betekent dat we met levensheiliging bezig moeten zijn en niet telkens met de vraag of het wel echt is en of we ons wel een kind van God kunnen rekenen op grond van onze kenmerken. Dat kunnen we op grond van Gods tgenadige toezegging. Dat is de vaste grond

Grappig, het lijkt wel of we op dit forum toch steeds bij de hetzelfde onderwerpen uitkomen (willekeurig welke topic):

- wanneer is iemand een kind van God?
- wat houdt het leven van de heiliging in?

(geen verkeerde vragen overigens, wel opvallend)

[Mara]

In BhP schrijft ds. Hoefnagel een serie over de begrafenis. Deze keer gaat het o.a. over de tekst op de rouwkaart.
Maar ook over het feit, dat een dominee een begrafenis moet leiden en de overledene moet "laten liggen".
Een uitdrukking die zoveel betekent als zwijgen over de vraag waar de overledene in de eeuwigheid is. Men weet het niet en er is in ieder geval geen grond voor om aan te nemen dat de overledene goed heen is. Dus laat men de overledene "liggen".

In de grote kerk van Dordrecht staat de volgende tekst: (ds. Hoefnagel zet er wel bij: ik hoop dat ik hem correct doorgeef)

O mens, sta stil, die thans in weelde leeft,
of die bedroefd in kommer kwijnt en leeft.
De dood genaakt, zij staat u dra te ontmoeten,
of gij uw lijf nu haat, of streelt of spaart,
het dient ter spijs van 't ongediert in d'aard,
uw graf ligt klaar, en mooglijk aan uw voeten.
Maar daar uw vlees dat u dan thans bedekt.
eens met de ziel zal worden opgewekt,
ter zaligheid, of tot de helse pijnen,
zo zie wel toe dat gij uw vlekken hoedt,
en zuiver wast in 's Lams onschuldig bloed;
zo zult gij met een bruiloftskleed verschijnen.

Aangrijpend!

ds. Hoefnagel vindt de reden om de overledene te "laten liggen" altijd heel erg. Want onduidelijkheid over iemands leven is ook duidelijkheid en is dat niet erg?
En beseffen we wel dat verloren gaan het allerergste is wat een mens kan overkomen? Zeker als die mens opgegroeid is onder Gods Woord!
Hij die geroepen wordt om tijdens een begrafenis Gods Woord te prediken moet daarom op de ernst van de verlorenheid wijzen. Maar wee de prediker die dat onbewogen en zonder tranen doet! En eveneens wee die prediker die zegt dat de overledene verloren is. Hij mag niet op Gods rechterstoel gaan zitten. Ook al heeft men geen grond om te hopen, men moet de overledene echt laten liggen. Zijn taak is het de nabestaanden de twee wegen te verkondigen.

Het stuk eindigt met een beklemmende vraag:
Toen ik op catechisatie vertelde van de dood van een 13-jarig meisje, was de vraag meteen: "En waar is zij nu?"
ds. heeft toen geantwoord: "als het jou nu eens overkwam en de mensen zouden aan mij vragen of er hoop is voor je, wat zou ik dan moeten antwoorden?"

Ik heb dit stukje bewust in dit topic geplaatst. Misschien is het goed om na te denken wat er op onze rouwkaart zou moeten staan?
Een tekst? Een Psalm? Of weten onze geliefden welke Psalm ons tot troost geweest is?

[henriët]

In BhP schrijft ds. Hoefnagel een serie over de begrafenis. Deze keer gaat het o.a. over de tekst op de rouwkaart.
Maar ook over het feit, dat een dominee een begrafenis moet leiden en de overledene moet "laten liggen".
Een uitdrukking die zoveel betekent als zwijgen over de vraag waar de overledene in de eeuwigheid is. Men weet het niet en er is in ieder geval geen grond voor om aan te nemen dat de overledene goed heen is. Dus laat men de overledene "liggen".

In de grote kerk van Dordrecht staat de volgende tekst: (ds. Hoefnagel zet er wel bij: ik hoop dat ik hem correct doorgeef)

O mens, sta stil, die thans in weelde leeft,
of die bedroefd in kommer kwijnt en leeft.
De dood genaakt, zij staat u dra te ontmoeten,
of gij uw lijf nu haat, of streelt of spaart,
het dient ter spijs van 't ongediert in d'aard,
uw graf ligt klaar, en mooglijk aan uw voeten.
Maar daar uw vlees dat u dan thans bedekt.
eens met de ziel zal worden opgewekt,
ter zaligheid, of tot de helse pijnen,
zo zie wel toe dat gij uw vlekken hoedt,
en zuiver wast in 's Lams onschuldig bloed;
zo zult gij met een bruiloftskleed verschijnen.

Aangrijpend!

ds. Hoefnagel vindt de reden om de overledene te "laten liggen" altijd heel erg. Want onduidelijkheid over iemands leven is ook duidelijkheid en is dat niet erg?
En beseffen we wel dat verloren gaan het allerergste is wat een mens kan overkomen? Zeker als die mens opgegroeid is onder Gods Woord!
Hij die geroepen wordt om tijdens een begrafenis Gods Woord te prediken moet daarom op de ernst van de verlorenheid wijzen. Maar wee de prediker die dat onbewogen en zonder tranen doet! En eveneens wee die prediker die zegt dat de overledene verloren is. Hij mag niet op Gods rechterstoel gaan zitten. Ook al heeft men geen grond om te hopen, men moet de overledene echt laten liggen. Zijn taak is het de nabestaanden de twee wegen te verkondigen.

Het stuk eindigt met een beklemmende vraag:
Toen ik op catechisatie vertelde van de dood van een 13-jarig meisje, was de vraag meteen: "En waar is zij nu?"
ds. heeft toen geantwoord: "als het jou nu eens overkwam en de mensen zouden aan mij vragen of er hoop is voor je, wat zou ik dan moeten antwoorden?"

Ik heb dit stukje bewust in dit topic geplaatst. Misschien is het goed om na te denken wat er op onze rouwkaart zou moeten staan?
Een tekst? Een Psalm? Of weten onze geliefden welke Psalm ons tot troost geweest is?

Dit vind ik nu echt iets om vooral niet te delen op rf. Maar een ieder staat daar verder vrij in.

[Mara]

Dat hoeft ook niet letterlijk Henriët.
We kunnen het algemeen houden.
Het kan voor iemand een punt van overdenking zijn.

[-DIA-]

In BhP schrijft ds. Hoefnagel een serie over de begrafenis. Deze keer gaat het o.a. over de tekst op de rouwkaart.
Maar ook over het feit, dat een dominee een begrafenis moet leiden en de overledene moet "laten liggen".
Een uitdrukking die zoveel betekent als zwijgen over de vraag waar de overledene in de eeuwigheid is. Men weet het niet en er is in ieder geval geen grond voor om aan te nemen dat de overledene goed heen is. Dus laat men de overledene "liggen".

In de grote kerk van Dordrecht staat de volgende tekst: (ds. Hoefnagel zet er wel bij: ik hoop dat ik hem correct doorgeef)

O mens, sta stil, die thans in weelde leeft,
of die bedroefd in kommer kwijnt en leeft.
De dood genaakt, zij staat u dra te ontmoeten,
of gij uw lijf nu haat, of streelt of spaart,
het dient ter spijs van 't ongediert in d'aard,
uw graf ligt klaar, en mooglijk aan uw voeten.
Maar daar uw vlees dat u dan thans bedekt.
eens met de ziel zal worden opgewekt,
ter zaligheid, of tot de helse pijnen,
zo zie wel toe dat gij uw vlekken hoedt,
en zuiver wast in 's Lams onschuldig bloed;
zo zult gij met een bruiloftskleed verschijnen.

Aangrijpend!

ds. Hoefnagel vindt de reden om de overledene te "laten liggen" altijd heel erg. Want onduidelijkheid over iemands leven is ook duidelijkheid en is dat niet erg?
En beseffen we wel dat verloren gaan het allerergste is wat een mens kan overkomen? Zeker als die mens opgegroeid is onder Gods Woord!
Hij die geroepen wordt om tijdens een begrafenis Gods Woord te prediken moet daarom op de ernst van de verlorenheid wijzen. Maar wee de prediker die dat onbewogen en zonder tranen doet! En eveneens wee die prediker die zegt dat de overledene verloren is. Hij mag niet op Gods rechterstoel gaan zitten. Ook al heeft men geen grond om te hopen, men moet de overledene echt laten liggen. Zijn taak is het de nabestaanden de twee wegen te verkondigen.

Het stuk eindigt met een beklemmende vraag:
Toen ik op catechisatie vertelde van de dood van een 13-jarig meisje, was de vraag meteen: "En waar is zij nu?"
ds. heeft toen geantwoord: "als het jou nu eens overkwam en de mensen zouden aan mij vragen of er hoop is voor je, wat zou ik dan moeten antwoorden?"

Ik heb dit stukje bewust in dit topic geplaatst. Misschien is het goed om na te denken wat er op onze rouwkaart zou moeten staan?
Een tekst? Een Psalm? Of weten onze geliefden welke Psalm ons tot troost geweest is?

Dit vind ik nu echt iets om vooral niet te delen op rf. Maar een ieder staat daar verder vrij in.

Volgens mij geeft dit juist stof om over na te denken.
Juist nuttig en nodig lijkt mij.

[henriët]

In BhP schrijft ds. Hoefnagel een serie over de begrafenis. Deze keer gaat het o.a. over de tekst op de rouwkaart.
Maar ook over het feit, dat een dominee een begrafenis moet leiden en de overledene moet "laten liggen".
Een uitdrukking die zoveel betekent als zwijgen over de vraag waar de overledene in de eeuwigheid is. Men weet het niet en er is in ieder geval geen grond voor om aan te nemen dat de overledene goed heen is. Dus laat men de overledene "liggen".

In de grote kerk van Dordrecht staat de volgende tekst: (ds. Hoefnagel zet er wel bij: ik hoop dat ik hem correct doorgeef)

O mens, sta stil, die thans in weelde leeft,
of die bedroefd in kommer kwijnt en leeft.
De dood genaakt, zij staat u dra te ontmoeten,
of gij uw lijf nu haat, of streelt of spaart,
het dient ter spijs van 't ongediert in d'aard,
uw graf ligt klaar, en mooglijk aan uw voeten.
Maar daar uw vlees dat u dan thans bedekt.
eens met de ziel zal worden opgewekt,
ter zaligheid, of tot de helse pijnen,
zo zie wel toe dat gij uw vlekken hoedt,
en zuiver wast in 's Lams onschuldig bloed;
zo zult gij met een bruiloftskleed verschijnen.

Aangrijpend!

ds. Hoefnagel vindt de reden om de overledene te "laten liggen" altijd heel erg. Want onduidelijkheid over iemands leven is ook duidelijkheid en is dat niet erg?
En beseffen we wel dat verloren gaan het allerergste is wat een mens kan overkomen? Zeker als die mens opgegroeid is onder Gods Woord!
Hij die geroepen wordt om tijdens een begrafenis Gods Woord te prediken moet daarom op de ernst van de verlorenheid wijzen. Maar wee de prediker die dat onbewogen en zonder tranen doet! En eveneens wee die prediker die zegt dat de overledene verloren is. Hij mag niet op Gods rechterstoel gaan zitten. Ook al heeft men geen grond om te hopen, men moet de overledene echt laten liggen. Zijn taak is het de nabestaanden de twee wegen te verkondigen.

Het stuk eindigt met een beklemmende vraag:
Toen ik op catechisatie vertelde van de dood van een 13-jarig meisje, was de vraag meteen: "En waar is zij nu?"
ds. heeft toen geantwoord: "als het jou nu eens overkwam en de mensen zouden aan mij vragen of er hoop is voor je, wat zou ik dan moeten antwoorden?"

Ik heb dit stukje bewust in dit topic geplaatst. Misschien is het goed om na te denken wat er op onze rouwkaart zou moeten staan?
Een tekst? Een Psalm? Of weten onze geliefden welke Psalm ons tot troost geweest is?

Dit vind ik nu echt iets om vooral niet te delen op rf. Maar een ieder staat daar verder vrij in.

Volgens mij geeft dit juist stof om over na te denken.
Juist nuttig en nodig lijkt mij.

Maar voor mij persoonlijk hoeft dat niet via rf. Maar spreek ik daar met Jean over. Dat bedoel ik eigenlijk. Dit zijn van die dingen die ik niet in de openbaarheid wil bespreken.

[SecorDabar]

In BhP schrijft ds. Hoefnagel een serie over de begrafenis. Deze keer gaat het o.a. over de tekst op de rouwkaart.
Maar ook over het feit, dat een dominee een begrafenis moet leiden en de overledene moet "laten liggen".
Een uitdrukking die zoveel betekent als zwijgen over de vraag waar de overledene in de eeuwigheid is. Men weet het niet en er is in ieder geval geen grond voor om aan te nemen dat de overledene goed heen is. Dus laat men de overledene "liggen".

In de grote kerk van Dordrecht staat de volgende tekst: (ds. Hoefnagel zet er wel bij: ik hoop dat ik hem correct doorgeef)

O mens, sta stil, die thans in weelde leeft,
of die bedroefd in kommer kwijnt en leeft.
De dood genaakt, zij staat u dra te ontmoeten,
of gij uw lijf nu haat, of streelt of spaart,
het dient ter spijs van 't ongediert in d'aard,
uw graf ligt klaar, en mooglijk aan uw voeten.
Maar daar uw vlees dat u dan thans bedekt.
eens met de ziel zal worden opgewekt,
ter zaligheid, of tot de helse pijnen,
zo zie wel toe dat gij uw vlekken hoedt,
en zuiver wast in 's Lams onschuldig bloed;
zo zult gij met een bruiloftskleed verschijnen.

Aangrijpend!

ds. Hoefnagel vindt de reden om de overledene te "laten liggen" altijd heel erg. Want onduidelijkheid over iemands leven is ook duidelijkheid en is dat niet erg?
En beseffen we wel dat verloren gaan het allerergste is wat een mens kan overkomen? Zeker als die mens opgegroeid is onder Gods Woord!
Hij die geroepen wordt om tijdens een begrafenis Gods Woord te prediken moet daarom op de ernst van de verlorenheid wijzen. Maar wee de prediker die dat onbewogen en zonder tranen doet! En eveneens wee die prediker die zegt dat de overledene verloren is. Hij mag niet op Gods rechterstoel gaan zitten. Ook al heeft men geen grond om te hopen, men moet de overledene echt laten liggen. Zijn taak is het de nabestaanden de twee wegen te verkondigen.

Het stuk eindigt met een beklemmende vraag:
Toen ik op catechisatie vertelde van de dood van een 13-jarig meisje, was de vraag meteen: "En waar is zij nu?"
ds. heeft toen geantwoord: "als het jou nu eens overkwam en de mensen zouden aan mij vragen of er hoop is voor je, wat zou ik dan moeten antwoorden?"

Ik heb dit stukje bewust in dit topic geplaatst. Misschien is het goed om na te denken wat er op onze rouwkaart zou moeten staan?
Een tekst? Een Psalm? Of weten onze geliefden welke Psalm ons tot troost geweest is?

Een ieder zij hier vrij in.
Het is een zaak voor de nabestaanden of de wens van de overledene.
Het beste lijkt mij om te kiezen voor eenvoudigheid, bescheidenheid en soberheid.

Een tekst, of psalm of gedicht op een rouwkaart of rouwadvertentie of grafsteen,
kan ook juist vragen, ja zelfs verbazing oproepen.
Ik ga hiervan maar geen voorbeelden geven.

Als ik een begraafplaats bezoek, dan zie ik daar soms zoveel grafstenen met teksten,
dat ik weleens denk: Waarom vind ik daar zo weinig van terug in onze dagelijkse maatschappij (der levenden)?

Maar goed, ik wil met mijn reactie voorzichtig zijn.

[ejvl]

Een tekst, of psalm of gedicht op een rouwkaart of rouwadvertentie of grafsteen,
kan ook juist vragen, ja zelfs verbazing oproepen.
Ik ga hiervan maar geen voorbeelden geven.

Als ik een begraafplaats bezoek, dan zie ik daar soms zoveel grafstenen met teksten,
dat ik weleens denk: Waarom vind ik daar zo weinig van terug in onze dagelijkse maatschappij (der levenden)?

Maar goed, ik wil met mijn reactie voorzichtig zijn.

Ik heb hier ook over nagedacht, en volgens mij komt dit door de enorme liefdeloosheid die in Nederland de boventoon voert, met ver-eet en verbeid elkaar, niets neemt men van elkaar over, het word weggeslagen en vertrapt, niet serieus genomen, onderling word er niet meer gesproken of zelfs gegroet, met strakke gezichten langs elkaar heen lopen, er word gewezen en geoordeeld.
En ik denk dat er velen zijn die zich dan wat terugtrekken en zo toch een leven met God hebben, zonder dat het zo direct in de openbaarheid komt, en op een grafsteen kan het dan wel weer juist openbaar komen, stillen in den lande zeg maar.

[MarthaMartha]

In BhP schrijft ds. Hoefnagel een serie over de begrafenis. Deze keer gaat het o.a. over de tekst op de rouwkaart.
Maar ook over het feit, dat een dominee een begrafenis moet leiden en de overledene moet "laten liggen".
Een uitdrukking die zoveel betekent als zwijgen over de vraag waar de overledene in de eeuwigheid is. Men weet het niet en er is in ieder geval geen grond voor om aan te nemen dat de overledene goed heen is. Dus laat men de overledene "liggen".

In de grote kerk van Dordrecht staat de volgende tekst: (ds. Hoefnagel zet er wel bij: ik hoop dat ik hem correct doorgeef)

O mens, sta stil, die thans in weelde leeft,
of die bedroefd in kommer kwijnt en leeft.
De dood genaakt, zij staat u dra te ontmoeten,
of gij uw lijf nu haat, of streelt of spaart,
het dient ter spijs van 't ongediert in d'aard,
uw graf ligt klaar, en mooglijk aan uw voeten.
Maar daar uw vlees dat u dan thans bedekt.
eens met de ziel zal worden opgewekt,
ter zaligheid, of tot de helse pijnen,
zo zie wel toe dat gij uw vlekken hoedt,
en zuiver wast in 's Lams onschuldig bloed;
zo zult gij met een bruiloftskleed verschijnen.

Aangrijpend!

ds. Hoefnagel vindt de reden om de overledene te "laten liggen" altijd heel erg. Want onduidelijkheid over iemands leven is ook duidelijkheid en is dat niet erg?
En beseffen we wel dat verloren gaan het allerergste is wat een mens kan overkomen? Zeker als die mens opgegroeid is onder Gods Woord!
Hij die geroepen wordt om tijdens een begrafenis Gods Woord te prediken moet daarom op de ernst van de verlorenheid wijzen. Maar wee de prediker die dat onbewogen en zonder tranen doet! En eveneens wee die prediker die zegt dat de overledene verloren is. Hij mag niet op Gods rechterstoel gaan zitten. Ook al heeft men geen grond om te hopen, men moet de overledene echt laten liggen. Zijn taak is het de nabestaanden de twee wegen te verkondigen.

Het stuk eindigt met een beklemmende vraag:
Toen ik op catechisatie vertelde van de dood van een 13-jarig meisje, was de vraag meteen: "En waar is zij nu?"
ds. heeft toen geantwoord: "als het jou nu eens overkwam en de mensen zouden aan mij vragen of er hoop is voor je, wat zou ik dan moeten antwoorden?"

Ik heb dit stukje bewust in dit topic geplaatst. Misschien is het goed om na te denken wat er op onze rouwkaart zou moeten staan?
Een tekst? Een Psalm? Of weten onze geliefden welke Psalm ons tot troost geweest is?

Een ieder zij hier vrij in.
Het is een zaak voor de nabestaanden of de wens van de overledene.
Het beste lijkt mij om te kiezen voor eenvoudigheid, bescheidenheid en soberheid.

Een tekst, of psalm of gedicht op een rouwkaart of rouwadvertentie of grafsteen,
kan ook juist vragen, ja zelfs verbazing oproepen.
Ik ga hiervan maar geen voorbeelden geven.

Als ik een begraafplaats bezoek, dan zie ik daar soms zoveel grafstenen met teksten,
dat ik weleens denk: Waarom vind ik daar zo weinig van terug in onze dagelijkse maatschappij (der levenden)?

Maar goed, ik wil met mijn reactie voorzichtig zijn.

Ja, wij weten wel van elkaar welke tekst we graag op rouwkaart/grafsteen zouden willen hebben.
Dat is ook goed om met elkaar te delen en dat achterblijvenden weten wat je wensen zijn.
sowieso is het goed om over deze dingen na te denken, het betreft een gebeurtenis die zeker komen zal (als de Heere Jezus niet eerder terugkomt!)

Dat je op een begraafplaats veel teksten ziet komt denk ik door twee dingen:
Veel grafstenen zijn al ouder, vroeger gingen veel meer mensen naar de kerk dan in onze tijd.
Bij huidige graven: christenen laten zich begraven, de meeste niet-christenen kiezen voor crematie, dus logisch dat je in verhouding veel meer teksten ziet dan dat het een afspiegeling is van de maatschappij in onze tijd.

[Jvslooten]

Ik denk er voor mij zelf al een poos over na, maar blijf het lastig vinden om concreet te worden... de dood is vaak zo dichtbij, en toch voor mijn gevoel ook weer ver weg. Wat ik mooi vond om te lezen was het volgende opiniartikel op refdag: Begrafenis = geloofsbelijdenis.

(via: http://www.refdag.nl/opinie/toegespitst ... s_1_396968)

[MarthaMartha]

Ik denk er voor mij zelf al een poos over na, maar blijf het lastig vinden om concreet te worden... de dood is vaak zo dichtbij, en toch voor mijn gevoel ook weer ver weg. Wat ik mooi vond om te lezen was het volgende opiniartikel op refdag: Begrafenis = geloofsbelijdenis.

(via: http://www.refdag.nl/opinie/toegespitst ... s_1_396968)

Veel begrafenisondernemers hebben speciale boekjes om in te vullen die je kunnen helpen om wel heel concreet te worden. Je kunt beginnen met de makkelijke/vanzelfsprekende zaken (zoals wie op de hoogte gesteld moeten worden enzo en waar adressen gevonden kunnen worden), en de moeilijker dingen daarna doen, maar zo'n handleiding helpt je er een beetje doorheen....

[Mara]

Als er een langdurig ziekbed is, is er ruimte om de dingen te overpeinzen en elkaar te vertellen. Toch merk ik daar ook wel bij velen een terughoudendheid of verlegenheid in. En dat is niet zo vreemd, de dood is de laatste vijand die overwonnen moet worden. Hebben we daar geen stervensgenade voor nodig?
Maar weten onze kinderen:
* deze Psalm zingt vader zo graag
* deze tekst was mijn moeder zo tot troost

Spreken wij met onze geliefden over de tere hartenzaken? Ik weet het, er moet ruimte en gelegenheid zijn.
Het kan zo teer liggen en als je dan bang bent, niet begrepen te worden. Maar soms geeft de Heere een woord op zijn tijd en dat kan diepe indruk maken.

Ik heb het afgelopen jaar meer dan gemiddeld aan een graf moeten staan. Soms was er iemand zo weggenomen. Zo gezond en sterk, en opeens was de boom geveld.
Ik zag de familie wanhopig zoeken naar een passende tekst. Ze wisten het eigenlijk niet en komen dan met eentje die je heel vaak ziet.
Ik sla mijn ogen op tot het gebergte, vanwaar mijn hulp komen zal.
Of: Mijn genade is u genoeg.