Bijbelse grond voor echtscheiding ??

[Luther]

En nogmaals ik wil niet walsen over de gevoelens van het aangifte doen. En ja, ik heb situaties meegemaakt waar sprake was van incest. Middelbare schooltijd. En ja, er is toen geen aangifte gedaan. Er bleef een sfeer hangen van onduidelijkheid. En het slachtoffer was psychisch kapot!

Toch heeft Luther wel een heel terecht punt. Aangifte doen is enorm zwaar en daarnaast is de kans groot dat de zaak geseponeerd wordt wegens onvoldoende bewijs. Ook dat laat slachtoffers na.
Het is wel een heel teer onderwerp, ik denk dat de kern moet zijn dat het slachtoffer niet gedwongen wordt tot het doen van aangifte. Als die stap gezet wordt, zal het een weloverwogen eigen keus moeten zijn.

Precies, Jo-Ann.

En Lien75, je wilt niet weten wat een druk je op slachtoffers legt als je het morele kompas dat je hier verwoordt, oplegt aan een ander.
En jazeker, het is heel onbevredigend als er geen aangifte komt, maar let wel: dat is het vaak vooral voor de omstanders.

[Terri]

Het lijkt mij verschrikkelijk om aangifte te doen tegen je eigen vader. Die jou zou moeten beschermen! Of je eigen broer, niet minder erg. Als je een boek leest over dit onderwerp, zie je, hoe dit levenslang zijn sporen achterlaat. Vooral als vader geen spijt betuigt.
Of moeder zogenaamd van niets weet en er alsnog ook niet over wil praten.
Het is lastig om in gradaties van erg > erger > ergst te spreken, maar overspel omdat je man niet van je dochter af kan blijven, lijkt mij persoonlijk erger dan een slippertje met een vreemde vrouw.
Ik maak van dichtbij mee, hoe een jong meisje nu in therapie zit, in een instelling, omdat de vriend van haar moeder niet van haar af kon blijven. Dit kon jaren doorgaan en ging met veel geweld en chantage gepaard. Moeder ontkent het nog steeds, ze gelooft haar dochter niet. Ze denkt dat ze het allemaal verzonnen heeft.
Hoe kan een meisje van, toen 8 jaar, zulke gruwelijke details verzinnen?
Het meisje is in de instelling tot (evangelisch) geloof gekomen. Ze zegt nu dat God tegen haar gezegd heeft, dat ze haar stiefvader moet vergeven.

Ik heb moeite met je woordgebruik "slippertje". Je gebruikt dat nu voor de tweede keer. Dat is de manier waarop de wereld over overspel spreekt. Daaraan moeten wij niet meedoen, want het gaat om trouw. De trouw is dan voorgoed geschonden, je kunt elkaar vergeven, maar je kunt het nooit meer terugdraaien.
Het woord "slippertje" vind ik daarbij zeer ongepast. Het heeft zoiets in zich als: nou ja, dat was even een keertje van het spoor af, maar snel weer vergeten en vrolijk verder.

Mee eens, het gaat hier over zo diep ingrijpende dingen, want ontrouw ( noem het liever zo) van je man of vrouw moet je ook zeker niet onderschatten.
Doe je ongetwijfeld ook niet, maar het komt nu gewoon heel nonchalant over.

[Mara]

Het lijkt mij verschrikkelijk om aangifte te doen tegen je eigen vader. Die jou zou moeten beschermen! Of je eigen broer, niet minder erg. Als je een boek leest over dit onderwerp, zie je, hoe dit levenslang zijn sporen achterlaat. Vooral als vader geen spijt betuigt.
Of moeder zogenaamd van niets weet en er alsnog ook niet over wil praten.
Het is lastig om in gradaties van erg > erger > ergst te spreken, maar overspel omdat je man niet van je dochter af kan blijven, lijkt mij persoonlijk erger dan een slippertje met een vreemde vrouw.
Ik maak van dichtbij mee, hoe een jong meisje nu in therapie zit, in een instelling, omdat de vriend van haar moeder niet van haar af kon blijven. Dit kon jaren doorgaan en ging met veel geweld en chantage gepaard. Moeder ontkent het nog steeds, ze gelooft haar dochter niet. Ze denkt dat ze het allemaal verzonnen heeft.
Hoe kan een meisje van, toen 8 jaar, zulke gruwelijke details verzinnen?
Het meisje is in de instelling tot (evangelisch) geloof gekomen. Ze zegt nu dat God tegen haar gezegd heeft, dat ze haar stiefvader moet vergeven.

Ik heb moeite met je woordgebruik "slippertje". Je gebruikt dat nu voor de tweede keer. Dat is de manier waarop de wereld over overspel spreekt. Daaraan moeten wij niet meedoen, want het gaat om trouw. De trouw is dan voorgoed geschonden, je kunt elkaar vergeven, maar je kunt het nooit meer terugdraaien.
Het woord "slippertje" vind ik daarbij zeer ongepast. Het heeft zoiets in zich als: nou ja, dat was even een keertje van het spoor af, maar snel weer vergeten en vrolijk verder.

Mee eens, het gaat hier over zo diep ingrijpende dingen, want ontrouw ( noem het liever zo) van je man of vrouw moet je ook zeker niet onderschatten.
Doe je ongetwijfeld ook niet, maar het komt nu gewoon heel nonchalant over.

Daarom zei ik dit: In het woord slippertje zit voor mij geen goedkeuring! Zeker niet.
Zo praat de wereld er inderdaad over, een eenmalige misstap.
Soms begint een buitenechtelijke verhouding op deze manier.
Ik dacht dat men hier na bijna 4 jaar posten, toch wel zou weten dat ik hier zeker niet nonchalant over doe!

[Terri]

Mara ik zei niet dat je nonchalant doet, maar dat het vanwege je stijl van schrijven zo overkomt.
Ik schrijf er zelfs bij dat je het ongetwijfeld zo niet bedoelt........

[Sheba]

En nogmaals ik wil niet walsen over de gevoelens van het aangifte doen. En ja, ik heb situaties meegemaakt waar sprake was van incest. Middelbare schooltijd. En ja, er is toen geen aangifte gedaan. Er bleef een sfeer hangen van onduidelijkheid. En het slachtoffer was psychisch kapot!

Toch heeft Luther wel een heel terecht punt. Aangifte doen is enorm zwaar en daarnaast is de kans groot dat de zaak geseponeerd wordt wegens onvoldoende bewijs. Ook dat laat slachtoffers na.
Het is wel een heel teer onderwerp, ik denk dat de kern moet zijn dat het slachtoffer niet gedwongen wordt tot het doen van aangifte. Als die stap gezet wordt, zal het een weloverwogen eigen keus moeten zijn.

Precies, Jo-Ann.

En Lien75, je wilt niet weten wat een druk je op slachtoffers legt als je het morele kompas dat je hier verwoordt, oplegt aan een ander.
En jazeker, het is heel onbevredigend als er geen aangifte komt, maar let wel: dat is het vaak vooral voor de omstanders.

Het enige dat ik heb gezegd is aangifte moet, ook na oprechte schuldbelijdenis, tenzij dat de schade voor het slachtoffer groter wordt. Maar dat is heel wat anders je doet zonodig aangifte. Daar zit iets in van in principe hoeft het niet.... Het blijft een feit dat we van misdaden, en dat is incest zeker, aangifte moeten doen. Het is namelijk een strafbaar feit. Ik leg ook geen morele druk op. Het enige is dat je in de bijbel leest dat God de misdaad van David vergeeft en toch straft omdat Zijn Naam ermee gemoeid is. Verder als die daad binnen de kerk plaats vindt is de naam van de Heere er naar de buitenwereld ook mee gelasterd. Je ziet het al aan het feit dat geen stijl met het antwoord aan de haal gaat dat Kole gaf. En echt ik wil niet onderdoen voor de ernst en de vernedering die een slachtoffer voelt bij aangifte. Maar het slachtoffer is al vernederd door de daad zelf.... in die zin is het een vervolg van....
En de vertrouwenspersonen moeten biddend om het slachtoffer staan. En steunen in alles!

[helma]

Kerkenraden moeten dit beslist serieus oppakken; en ik ben bang dat dat nog te vaak niet gebeurt.
Te gauw wordt er gerelativeerd. En het slachtoffer krijgt min of meer toch ook een beschuldigende vinger toegewezen.
Ik weet van een situatie dat het feit van incest op tafel werd gelegd door ouders (in dit geval ging het om een ander familielid die een van de kinderen aangetast had) en dat de moeder werd ontraden aan het Avondmaal te gaan.
En alle nabije familieleden zeiden: zand erover. En namen het kwalijk dat de persoon in kwestie ter verantwoording werd geroepen. Dus werden de ouders (!) bij de kerkenraad aangeklaagd in een voorbereidingsweek.
En de kerkenraad koos geen partij maar wees wel op de psych. omstandigheden van het kind die het ook best verzonnen zou kunnen hebben, want ze was psychisch niet sterk... (nee, ze was allang beschadigd!)

[Mara]

Mara ik zei niet dat je nonchalant doet, maar dat het vanwege je stijl van schrijven zo overkomt.
Ik schrijf er zelfs bij dat je het ongetwijfeld zo niet bedoelt........

Tis okay

[Jo-Ann]

Kerkenraden moeten dit beslist serieus oppakken; en ik ben bang dat dat nog te vaak niet gebeurt.

Wat zou precies de rol van kerkenraden moeten zijn in dit soort zaken? Hoe zou die zo vervuld kunnen worden dat er geen mensen beschadigd worden en zij hun pastoraat naar alle betrokken partijen op een goede wijze kunnen laten zien?

[Sheba]

Tip die iemand ooit eens gaf. niet dezelfde ambtsbroeder als voor het slachtoffer en de dader. Zo kan je de dingen veel beter gescheiden houden.

[MarthaMartha]

ik kan heel goed begrijpen wat Lien bedoelt. En toch begrijp ik Luther ook.
Het woord 'zonodig' van dhr. Kole vind ik te zwak.
Doe aangifte of de nadelen daarvan zouden groter moeten zijn dan het 'voordeel' (beetje raar begrip in dit geval)

Probleem in dit soort zaken is vaak dat er onvoldoende bewijs is, zeker als de dader ontkent.
In dat geval blijft het slachtoffer in de kou staan omdat hem/haar geen recht is gedaan en tegelijk wandelt de dader met opgeheven hoofd over de aarde - "dat zei ik toch, ik heb niks gedaan".
Zonder proces - waarbij je deze dingen zorgvuldig afweegt en bespreekt met het slachtoffer - hou je wel druk op je dader omdat er een onbeantwoorde vraag ligt.

[Jo-Ann]

Toch blijft dit een onderwerp met veel nuances.
Ik heb ook gezien hoe zwaar het is om beschuldigd te worden van zoiets vreselijks door je eigen vrouw en dat dat gewoon voetstoots geloofd wordt door de kerkenraad en de man voor het Sanhedrin moet verschijnen.
Slot van het liedje: vrouw heeft allang weer een nieuwe relatie (blij dat ze zogenaamd een goede reden had om te scheiden) en de man is kapot.
En natuurlijk snap ik ook de andere kant: het zal je maar overkomen en het wordt gebagatelliseerd en niet geloofd.
Daarom blijft mijn vraag staan: hoe zou een kerkenraad goed kunnen handelen in dit soort situaties?

[Peregrina]

Ik zoek naar een bijbels voorbeeld:
David deed de zonde met Bathseba en liet haar man vermoorden. David had berouw. Toch werd het kind dat geboren werd hen door de dood ontnomen. David had nb zijn zonde beleden? Had berouw. God vergaf en nam toch hun kind door de dood weg...

13 Toen zeide David tot Nathan: Ik heb gezondigd tegen den HEERE! En Nathan zeide tot David: De HEERE heeft ook uw zonde weggenomen, gij zult niet sterven.
14 Nochtans, dewijl gij door deze zaak de vijanden des HEEREN grotelijks hebt doen lasteren, zal ook de zoon, die u geboren is, den dood sterven.

Misschien is dat het antwoord wel. Rechterlijke straf omdat de vijanden van de Heere hierdoor hebben kunnen lasteren?

Bedankt voor je duidelijke voorbeeld!
Toch weet ik niet of je hieruit een algemene geldende regel moet halen, die in elke situatie gehandhaafd wordt. De Heere Jezus geeft Petrus namelijk een heel andere leefregel mee: hij moet zijn broeder zeventigmaal zevenmaal vergeven. Er is sowieso een groot verschil tussen verborgen zonden en openbare zonden!

Maar ik merk uit de reacties in deze discussie dat mijn ervaringen met dit onderwerp verschillend zijn met die van anderen. In mijn (nabije) omgeving heb ik enkele situaties meegemaakt waarin er een eerlijke benadering was door de kerkenraad. Dus ik heb niet zo sterk de gedachte dat daders meestal de hand boven het hoofd gehouden wordt.
Als het gaat om de manier waarop de kerkenraad hier goed mee om kan gaan: het kan nuttig zijn om in gesprek te gaan met familieleden van het gezin waar het probleem speelt. Niet in elke familie zijn wijze mensen, maar wanneer die er zijn, kunnen ze een enorme steun zijn voor het slachtoffer, de moeder en de overige kinderen in het gezin. Ook in het geval van valse beschuldiging, zoals Jo-Ann noemt, kunnen broers en zussen van het echtpaar voor aanvullende informatie zorgen en steun verlenen. Maar nogmaals, dit kan niet in elke familie.

[Sheba]

Ik zoek naar een bijbels voorbeeld:
David deed de zonde met Bathseba en liet haar man vermoorden. David had berouw. Toch werd het kind dat geboren werd hen door de dood ontnomen. David had nb zijn zonde beleden? Had berouw. God vergaf en nam toch hun kind door de dood weg...

13 Toen zeide David tot Nathan: Ik heb gezondigd tegen den HEERE! En Nathan zeide tot David: De HEERE heeft ook uw zonde weggenomen, gij zult niet sterven.
14 Nochtans, dewijl gij door deze zaak de vijanden des HEEREN grotelijks hebt doen lasteren, zal ook de zoon, die u geboren is, den dood sterven.

Misschien is dat het antwoord wel. Rechterlijke straf omdat de vijanden van de Heere hierdoor hebben kunnen lasteren?

Bedankt voor je duidelijke voorbeeld!
Toch weet ik niet of je hieruit een algemene geldende regel moet halen, die in elke situatie gehandhaafd wordt. De Heere Jezus geeft Petrus namelijk een heel andere leefregel mee: hij moet zijn broeder zeventigmaal zevenmaal vergeven. Er is sowieso een groot verschil tussen verborgen zonden en openbare zonden!

Maar ik merk uit de reacties in deze discussie dat mijn ervaringen met dit onderwerp verschillend zijn met die van anderen. In mijn (nabije) omgeving heb ik enkele situaties meegemaakt waarin er een eerlijke benadering was door de kerkenraad. Dus ik heb niet zo sterk de gedachte dat daders meestal de hand boven het hoofd gehouden wordt.
Als het gaat om de manier waarop de kerkenraad hier goed mee om kan gaan: het kan nuttig zijn om in gesprek te gaan met familieleden van het gezin waar het probleem speelt. Niet in elke familie zijn wijze mensen, maar wanneer die er zijn, kunnen ze een enorme steun zijn voor het slachtoffer, de moeder en de overige kinderen in het gezin. Ook in het geval van valse beschuldiging, zoals Jo-Ann noemt, kunnen broers en zussen van het echtpaar voor aanvullende informatie zorgen en steun verlenen. Maar nogmaals, dit kan niet in elke familie.

Ja dat klopt. Maar ook al krijgt iemand de straf voor zijn misdaad. Dat wil nog niet zeggen dat je de ander niet hoeft te vergeven dan, of misschien zelfs vergeven hebt.
Het één spreekt het ander niet tegen.

We hebben ons menselijk vergeven... (Zand erover etc) Maar er is ook de vergevende liefde die we in Christus hebben als we in Hem zijn. En dan kan je de ander liefhebben omdat je zelf ook zo'n zondaar bent. En gun je de ander dezelfde vrijspraak die jezelf hebt mogen ontvangen. Toch mag je als omstander de ander daar nooit toe dwingen, het vergeven. Dat vergeven volgt echt vanzelf wel als het goed zit tussen die persoon en God. (ik weet even niet hoe ik het moet verwoorden)

Verder als je iemand vergeeft, neemt dat niet de pijn en verdriet van de daad zelf weg. Het kan anders worden misschien... Maar het blijft een diepe wond. De herinnering, de confrontatie iedere dag weer is iets dat iets met je blijft doen. De daad blijft bestaan. Iemand is voor zijn leven beschadigd. Maar je kunt de ander wel vergeven. De ander komt naast je te staan ahw. (Alhoewel ik hier echt mbt tot dit onderwerp heel voorzichtig in ben. Het woord vergeven wordt zo snel in de mond genomen terwijl van de ander eigenlijk gestorven is...)
Maar de daad. Die tot spot van de Heere kan zijn voor de wereld. Die moet nog steeds "bestraft" worden. Zodat duidelijk is, dat deze daad strafbaar is.
En ik ben ervan overtuigt dat als de dader echt berouw heeft, dat ook zo zal zien. Hij zal ook niets ontkennen. En de gevolgen van zijn daad aanvaarden.

Zoals de Heere met Zijn oneindig vergevende Liefde David vergaf.... De daad kreeg een vervolg in de straf in het wegnemen van zijn zoon door de dood, voor de spotters met de Heere.

Wbt het vals beschuldigen. Dat lijkt me echt ontzettend moeilijk. En in zo'n geval is de beschuldigde een slachtoffer.Wel komen dit soort valse beschuldigingen niet voor waar werkelijk een goed huwelijk is. Toch? Het komt in ieder geval niet uit de lucht vallen.
En hoe verkeerd dat vals beschuldigen ook is. Hoe in en in gemeen.Dan moet toch met beiden partijen gesproken worden. Wat is er gebeurd, hoe heeft dit zover kunnen komen, hulp etc.
Maar doordat er situaties zijn van valse beschuldigingen mag het nooit zo zijn dat de echte misdaad ongestraft blijft voor het oog van de wereld. Want daarmee geef je het signaal af dat wat God zo mooi ingeschapen heeft bestemd voor binnen het huwelijk.... dat daar wel slordig, verkeerd mee omgegaan mag worden.

[Tiberius]

Ds. Silfhout, één van de samenstellers van "De heilige huwelijkse staat" geeft in ND de heldere lijn van de GG aan. http://www.nd.nl/artikelen/2014/januari ... ver-incest

[Luther]

Ds. Silfhout, één van de samenstellers van "De heilige huwelijkse staat" geeft in ND de heldere lijn van de GG aan. http://www.nd.nl/artikelen/2014/januari ... ver-incest

Mooi, bewogen, pastoraal en bijbels-evenwichtig antwoord van ds. Silfhout!