huisman schreef:-DIA- schreef:huisman schreef:GJdeBruijn schreef:Dit forum floreert bij de gratie van de tegenstellingen tussen links en rechts.
Consensus is niet in het belang van een forum.
Bijkomend voordeel is dat je elkaar beter leert kennen van binnenuit.
Is links en rechts een Bijbelse term?
Nee denk ik niet.
Het is Bijbels meer: Die met ons zijn/die tegen ons zijn.
Heel zwart/wit in feite.
Maar zo radicaal is Gods Woord wel!
.
Nog radicaler dan dat DIA. Dit is het echte onderscheid:
Die den Zoon heeft, die heeft het leven; die den Zoon van God niet heeft , die heeft het leven niet.
Ja. dat weten we allemaal wel, daar mogen we wel van uit gaan tenminste.
Maar hoe krijg ik een genadig God? Een God die Recht is? Die de zonden nooit door de vingers zal zien?
Die de zonden niet ongestraft kan laten?
Is er enig middel om die welverdiende straf te ontkmomen en wederom tot genade te komen?
God wil dat aan Zijn Recht genoeg geschiede, toch? Daarom moeten wij aan haar (de wet), VOLKOMEN
betalen, óf dooronszelf, óf door een Ander.
Wie is Die Ander? Hoe wordt Hij de mijne en ik de Zijne? Weet ik het, met meer dan een menselijk bedriegelijk
en arglistig hart?
Rechtvaardig door het geloof alleen. Door de toegerekende gerechtigheid van Christus.
Ja we weten dat wel, maar de vraag die ik mijzelf en anderen ook wel mag stellen is of we een geschonken
Christus kennen, van de Vader gegeven. of... dat we er zelf iets bij verzonnen hebben waardoor we dat
dan maar voor waarachtig houden? Ik dacht dat het wel een onderzoek waard is. Nee, ik stel me daar niet
buiten, want ik heb precies zo'n arglistig hart als iedereen hier.
Ken ik mezelf? Weet ik wat zonde is? Ken ik echt de droefheid naar God? Is God in mijn ziel begonnen
of.. Dodelijk is het hart immers? Dat zijn dingen waar ik wel iets van meen te weten...
Maar ik weet ook dat hier de grond niet in ligt. Begrijp je? Dan zoek je toch een Fundament dat houdbaar
is?
Laat het eens tot onze oren mogen ingaan, dat is mijn wens. Wat godsdiesnt is geen spelletje, en ook
geen hobby. Het leven is ernstig, en daar leven wij altijd maar zo makkelijk aan voorbij. En dat zou ik
niet zo stellig kunnen zeggen, ware het niet dat dit mijn eigen bevinding tot mijn schande is geworden.
Ik denk toch een beetje te kennen van de arglistigheid, ja, dodelijkheid van ons hart, van nature.
Of... Weet ik dat door de uiterlijke prediking? Begrijp je dat je dan toch niet zo'n hoogvlieger kunt worden?