Maanenschijn schreef: ↑01 feb 2025, 15:47
DDD schreef:Ik heb het gelezen. De tekst lijdt aan hetzelfde euvel als die van veel bijdragen ter synode: het zijn preken voor eigen parochie, niet overtuigend voor diegenen die een of meer cruciale stellingen niet delen. Zulke teksten kunnen dus niet echt helpen om naar elkaar te luisteren, maar zijn voornamelijk dienstig in het kader van het zelfverstaan.
Overigens ben ik mij ervan bewust dat ik daar zelf ook niet altijd aan ontkom. Het is heel moeilijk communiceren over dingen die mensen zo diep raken als de beleving van hun geloof.
Hoe moeten de teksten zijn om wel naar elkaar te luisteren en niet alleen dienen voor het zelf verstaan. Vanzelf met het uitgangspunt dat de vrouw in het ambt, homoseksualiteit en verwante zaken niet de toets van de het Bijbels verstaan kunnen doorstaan. Want dat laatste is natuurlijk het/ons vertrekpunt.
Welke teksten moeten er dan geuit worden richting degenen die deze cruciale stellingen niet delen?
Allereerst: spreken veronderstelt luisteren. Daarmee voelt de ander zich gehoord. Het gaat er dus niet alleen om wat jij als persoon allemaal wel of niet kunt verdragen, maar ook dat je probeert in de schoenen van de ander te gaan staan.
Daarvoor hoef je je eigen opvattingen niet prijs te geven. Maar daarvoor moet je wel inzien waarom de ander er anders over denkt. Tot aan de pauze is dat met sprekers van de rechterflank nauwelijks aan de orde gekomen. Men heeft (zelf) pijn. Men vindt het treurig en heeft uitentreuren geluisterd, zegt men. Maar het blijkt niet uit de woorden. Wezenlijk inzicht in het verschil van inzicht komt niet naar voren. Wel dat er sprake zou zijn van een andere Christus. Dat is een kwalificatie. Een heel negatieve kwalificatie zelfs, zonder veel onderbouwing, en zonder uit te gaan van het gezichtspunt van de andersdenkende. Daar wordt niemand wijzer van.
Je vertrekpunt heeft hier maar heel weinig mee te maken. Je kunt heel duidelijke meningen hebben, vaste overtuigingen, en toch de ander willen zien en horen vanuit zijn eigen perspectief. Dat is wat Paulus bedoelt als hij zegt: in ootmoed moet de één de ander uitnemender vinden dan zichzelf.
Het is op zich al een uitdaging om mensen die niet meer in dialoog geloven, aan een dialoog te laten meedoen. Vaak leidt dit er -in ieder geval in eerste instantie- vooral toe dat mensen hun eigen gedachten gaan uitventen, zonder naar de ander te luisteren.
Soms denken mensen: als je iets al weet, dan hoef je ook niet meer te luisteren. Daarmee doe je de ander geen recht.
Het bespreken van polariserende onderwerpen, kan de polarisatie aanwakkeren. De manier van spreken die het moderamen heeft gekozen, heeft daar wellicht ook voor gezorgd. Het was wel de bedoeling om aan te sluiten bij voorgaande sprekers, maar verhelderende vragen en een gesprek hebben maar beperkt plaatsgevonden.
Het systeem heeft niet ondervangen dat er een verschil kan zijn tussen wat de een zegt en wat de ander hoort. Op die manier horen sprekers dus ook niet terug hoe hun woorden overkomen op de ander(sdenkende).
Het zou een hoop helpen als niet het eigen begrip vooropstaat, maar het begrip van de gespreksgenoot. Het opschorten van de eigen overtuigingen, in ieder geval voor de duur van de luisteroefening, helpt daarbij. Het gekozen gespreksmodel van gisteren voorziet daar niet in. Net als in de Tweede Kamer trouwens. Wat mij betreft, zou dat wel een goede manier zijn (maar goed, ik begrijp ook dat dit op eerdere bijeenkomsten juist wél is geprobeerd). Je ziet ook dat de uitkomsten dan verschillen (al vrees ik dat daar ook andere oorzaken voor zijn, als daar is een gebrekkige representatie van het grondvlak).
Al met al: luisteren gaat vóóraf aan het spreken. Zoals Samuel al zei op advies van Eli: Spreek Heere,
want uw knecht luistert.