jakobmarin schreef:Ik zie veel jongeren van onze gemeenten naar conferenties van stichting Heart Cry en naar avonden van Jij daar! gaan. Zij voelen daar dat zij iets missen wat andere bezoekers bezitten. Dit horen zij in de eigen gemeente niet! Na een of nkele bezoeken voelen deze jongeren zich bekeerd! Deze jongelui nemen steeds meer Ger. Gem.-jeugd mee. Dit geeft ook in de gezinnen veel verdeeldheid. Ik maak mij zorgen hierover. Of is dat niet nodig?
Henk.
Lang heb ik geaarzeld of ik deze vraag in Daniël moest beantwoorden. Ik kon de vraagsteller ook ‘afdoen’ met een mailtje. Ik ben nog nooit op zo’n conferentie of avond geweest, ook al ben ik het al een tijd van plan. Dat neemt niet weg dat dit onderwerp wel belangrijk is. Ook ik zie jongeren — en ouderen — naar conferenties van Heart Cry gaan en avonden van Jij daar! bezoeken. Is dat erg? Het is toch juist mooi dat jongeren op zoek zijn naar God? Dat is ook zo. Gelukkig kom ik ze ook tegen. Jongeren die uitzien naar het spreken van de Heere in hun leven. Omdat ze hebben leren inzien dat ze niet kunnen bestaan voor God. Omdat het grote gebrek, de zonde, hen voortdurend voor ogen zweeft en hen schuldig stelt. Ze zien uit naar de verlossing die in Christus is en die de Heere door Zijn genade aanwijst in het Evangelie. Ze ervaren dat het alleen in de weg van het wonder, gewerkt door de Heilige Geest, kan veranderen in hun leven. Ik spreek soms jongeren die — vaak in alle schuchterheid en bescheidenheid — kunnen overtellen Wie Christus voor hen is geworden. Dat bemoedigt en maakt ook klein.
Charismatisch
Zijn de zorgen van de vraagsteller dan terecht? Eerlijk gezegd, denk ik van wel. Niet omdat ik zijn algemene stelling onderschrijf: “Na een of enkele bezoeken voelen deze jongeren zich bekeerd!” Dit zat zeker niet voor alle jongeren gelden. Bovendien moeten we niet direct negatief oordelen als jongeren tot verandering komen en hun oude, wereldse levensstijl achter zich laten en ernst gaan maken met het Koninkrijk Gods.
Op internet staat een visiedocument van Heart Cry en de Jij daar! -avonden zijn veelal per video terug te kijken. Zo heb ik me wat verdiept in de sfeer en inhoud van deze bewegingen. En dan rijzen ook bij mij vragen, die ik hier maar gewoon verwoordt.
Het blijkt dat Heart Cry en Jij daar! — ik scheer ze voor het gemak maar even over één kam — brede, interkerkelijke bewegingen zijn voor “allen, die de Naam van Christus liefhebben in welke traditie ze ook staan en bij welke kerk of gemeente ze ook behoren.”
Dat is een mooie doelstelling. Wie zou er iets op tegen kunnen hebben? Maar als dit betekent dat ds. 0. Bottenbley ‘van harte’ wordt uitgenodigd te spreken, dan roept dat bij mij vragen op.
Ds. Bottenbley is een innemende, charismatische man, maar voorganger van de Vrije Baptisten Gemeente ‘Bethel’ in Drachten. Wie de website van zijn gemeente bezoekt, ontdekt dat hij een heel andere theologie voorstaat en een heel andere visie op kerk-zijn heeft, dan wij op grond van Schrift en belijdenis hebben. In een doopdienst op 29 juni 2008 verrichtte hij bijvoorbeeld bij mensen afkomstig uit andere kerken, de overdoop. Onbegrijpelijk en onverantwoord om zoekende jongeren met zijn boodschap te confronteren. Het feit dat er ook reformatorische predikanten spreken als ds. D.J. Budding en ds. H. van der Belt, maakt de verwarring compleet. Alsof het allemaal, niet uitmaakt.
Heiligmaking
In het visiedocument — overigens: goed dat dit opgesteld is — van Stichting Heart Cry staat geschreven: “Te midden van alle verwarring en verdeeldheid is het ons verlangen dat mensen uit verschillende kerken, met verschillende achtergronden elkaar weer zouden vinden aan de voeten van Christus.”
Laat ik daar dan maar klip en klaar over zijn: Heart Cry en Jij daar! werken juist verwarring in de hand. Niet alleen door ds. Bottenbley uit te nodigen, maar ook door de evangelische sfeer op sommige avonden, door een activistische opstelling van sommige leidslieden, en dit vervolgens weer te weerspreken in bijvoorbeeld een visiedocument. De manier waarop over rechtvaardiging en heiliging wordt gesproken, lijkt gereformeerd en daardoor betrouwbaar, maar er zijn vanuit de gereformeerde theologie behoorlijke vragen bij te stellen. Het accent wordt gelegd op het overwinningsleven uit Romeinen 8. Je wordt op aarde nooit zondeloos, maar je kunt wel bevrijd worden van het bewuste, concrete zondigen. aldus Arjan Baan in een reactie op een interview in Het Friesch Dagblad.
Dit is aantrekkelijk, maar is het bijbels? Het willen is wel bij mij, maar het goede te doen, dat vind ik nier, verzucht Paulus in Romeinen 7; 18. Hij moet wassen, maar ik minder worden (Johannes 3: 30). is dát niet juist heiligmaking?
Hebben we het in de Gereformeerde Gemeenten dan zo goed voor elkaar? Nee. We zijn een verzameling van zondaren. Er heerst veel lauwheid, er is achterdocht en kritiek. Dat moet ons met schuld aan de voeten van de Heere brengen. Intussen hopen we in het kerkelijk jeugdwerk toch iets aan die verwarring te kunnen doen. Om jongeren juist te verbinden aan hun eigen kerkelijke gemeente. Omdat ik ervan overtuigd ben dat de Heere juist onder de prediking, onder de bediening van het genadeverbond, Zijn genade wil verheerlijken. Laten alle jongeren zich — net als Bartimeüs — langs die weg neerzetten. Laten ze hun plaats innemen in de gemeente. Onder de prediking, op de catechisatie, in het jeugdwerk. De Heere wil dat zegenen. Tot de eer van Zijn Naam en tot jouw zaligheid!
Laurens Kroon
Uit: Daniel, 23 mei 2008
Laurens Kroon probeert uit alle macht begrip op te brengen voor Heartcry en Jij daar, maar de teneur van het stukje uit Daniël is duidelijk: een waarschuwing tegen deze bewegingen en een afweging die in het voordeel van de Gereformeerde Gemeente uitvalt.
Laat ik daar dan tegenover stellen, dat de jongeren die kiezen voor de bijeenkomsten van Heartcry of Jij daar evengoed een afweging hebben gemaakt. Hun conclusie is een andere: zij waarderen Heartcry en Jij daar positiever ten opzichte van hun kerk. Belangrijk om op te merken is, dat er een intensieve relatie is tussen Heartcry + Jij daar en de gevestigde reformatorische kerkgenootschappen. De personen die er aan verbonden zijn hebben er sterke banden mee. Je zou kunnen zeggen dat de nieuwe bijeenkomsten niet los gezien kunnen worden van de traditionele gereformeerd-protestantse kerkgenootschappen.
Dat is van belang. Want het gaat hier niet om een vreemde sekte, niet om een of ander niet-gereformeerd kerkgenootschap, niet om een vrije groep of een evangelische gemeente. Nee het is een scheut uit de wortel van het gereformeerd protestantisme zelf. In die traditie wil men ook staan. Vandaar dat de jongeren die er komen er niet zo'n zwart-wit beeld op na houden als Laurens Kroon uiteindelijk hanteert. Vanuit de machtige bestuurslaag van predikanten heeft Kroon natuurlijk geen enkele speelruimte. De Daniël is op jongeren-niveau toch een officiële bron van de GG te noemen. Kroon móet als spreekbuis van de GG wel duidelijk zijn en is als belangenbehartiger dan ook zwart-wit.
De jongeren hebben echter twee loyaliteiten. Enerzijds willen ze blijven bij de gereformeerde leer, anderzijds is er inderdaad iets dat hen aantrekt in de bijeenkomsten van Heartcry en Jij daar.
Wat dat is, heb ik in een andere posting al geprobeerd uit te leggen. Ik denk, dat dat te maken heeft met de diep gevoelde behoefte om als christen serieus genomen te worden. Dat wil zeggen: men wil christen zijn en ook zo genoemd worden. Men wil erkenning, dat wat zij aan geloofservaringen hebben en de weg die zij afleggen tegen de geseculariseerde meerderheid in, een waarachtige christelijke levensweg is. Men wil zich niet meer eindeloos willen verdedigen tegenover wantrouwende gezichten, die hun bekering niet als waarachtig beschouwen, die vragen stellen bij hun enthousiaste geloof, die allerlei geestelijk bevindelijke kenmerken missen en die ook nog eens met een scheef oog kijken naar de avondmaalsgang van deze (vaak) jongeren.
Kortom, men is dodelijk vermoeid van de heilloze kerksplijtende discussies over de leer en de dogmatiek, waarbij het werkelijke christelijke leven geheel in de verdrukking komt en waarbij kerkverbanden overeind worden gehouden bij de
gratie van het grote aantal onbekeerden en de vermeende afwezigheid van de
gratie van waarachtig nieuw geestelijk leven.
Wel de leer en niet het leven.
Is dat de dodelijke cocktail in de kerken, die bewegingen als Heartcry en Jij daar hebben opgeroepen?
Zij doen nu precies het tegenovergestelde: ze kijken om zich heen en constateren, dat er wél veel christelijk leven is. Dat er wel gelovigen zijn en dat de wedergeboorte geen zeldzame gebeurtenis is, die merkwaardigerwijs alleen aan predikanten en ouderlingen schijnt toe te vallen. Men herkent het werk van God in zichzelf en bij elkaar. Op de dooddoener, dat dat geen écht christelijk leven is, wordt terecht niet meer gereageerd. Dus zeggen ze:
Wel het leven, niet de leer.
Misschien wat eenzijdig, maar dat moet niet de kern van de analyse zijn. De kern is, dat de beweging een latent aanwezige behoefte heeft weten te kanaliseren.
De reactie van Laurens Kroon zal deze beweging alleen maar meer wind in de zeilen blazen. Want van dit soort reacties wil men juist af. Er zijn wel belangrijker zaken.
Veel jongeren ervaren hun keuze voor het christelijk geloof in deze tijd als een niet-vrijblijvende:
Het gaat in deze tijd om het èchie!!
Verontwaardigd zal men dus de kritiek, dat het allemaal niet goed, waar en echt is van de hand wijzen.
gravo
