Dus om de troost, waarvan zondag 1 spreekt, te beleven, zijn volgens jou slechts twee stukken nodig? Verlossing en dankbaarheid.
De bevindelijke ellendekennis plaats je dus, in tegenstelling tot de Catechismus, buiten deze troost?
Of heb ik het mis?

Tiberius schreef:Dus om de troost, waarvan zondag 1 spreekt, te beleven, zijn volgens jou slechts twee stukken nodig? Verlossing en dankbaarheid.
De bevindelijke ellendekennis plaats je dus, in tegenstelling tot de Catechismus, buiten deze troost?
Of heb ik het mis?

Ik weet niet of je de vraag zó moet stellen. Je zult het met me eens zijn dat er aan de verlossing ellendekennis voorafgaat. En nee, die zou ik niet in de troost willen plaatsen.
Dat er een blijvende ellendekennis is in het leven van de christen, is een andere zaak.

Tiberius schreef:Dus om de troost, waarvan zondag 1 spreekt, te beleven, zijn volgens jou slechts twee stukken nodig? Verlossing en dankbaarheid.
De bevindelijke ellendekennis plaats je dus, in tegenstelling tot de Catechismus, buiten deze troost?
Of heb ik het mis?

Het stuk der ellende uit de HC, is het stuk waar een verkoren zondaar verloren gaat voor God. Hier leeft hij z'n hel en verdoemenis in, op een geestelijke wijze, vanwege dat hij de toorn van God en de donder van Zijn heilige wet op zijn arme verloren ziel voelt branden. Welk een troost ligt hierin verborgen...? Kijk, op de wijze hoe jij wellicht redeneert, is een zondaar al getroost, en zgn. verlost (zonder toepassing), wanneer hij in beginsel zijn schuld thuis krijgt. Zo wordt idd het stuk der ellende binnen de GG wel uitgelegd, maar dát is de geestelijke ontdekking, maar is nog NIET het stuk der ellende. Een mens leert pas daar ten volle zijn ellende voor God kennen en inleven, wanneer hij in deze ellende moet omkomen voor God. Begrijp je nu ook dat velen in onze dagen door zulk een verkeerde uitleg, eigenlijk té vroeg getroost worden...? Hoevelen hebben hun schuld thuis gekregen, maar bij wie het nimmer tot een zielsverlossing is gekomen...?

DWW schreef:

Tiberius schreef:Dus om de troost, waarvan zondag 1 spreekt, te beleven, zijn volgens jou slechts twee stukken nodig? Verlossing en dankbaarheid.
De bevindelijke ellendekennis plaats je dus, in tegenstelling tot de Catechismus, buiten deze troost?
Of heb ik het mis?

Het stuk der ellende uit de HC, is het stuk waar een verkoren zondaar verloren gaat voor God. Hier leeft hij z'n hel en verdoemenis in, op een geestelijke wijze, vanwege dat hij de toorn van God en de donder van Zijn heilige wet op zijn arme verloren ziel voelt branden.

Onderbouw dit nou eens vanuit Gods heilig en onfeilbaar Woord.
Zondekennis is noodzakelijk, alle 3 de stukken zijn noodzakelijk, in Christus geloven is noodzakelijk.
Maar jou invulling van zonde en ellende kennis, waar vind ik die in Gods woord?

Johann Gottfried Walther schreef:

DWW schreef:

Tiberius schreef:Dus om de troost, waarvan zondag 1 spreekt, te beleven, zijn volgens jou slechts twee stukken nodig? Verlossing en dankbaarheid.
De bevindelijke ellendekennis plaats je dus, in tegenstelling tot de Catechismus, buiten deze troost?
Of heb ik het mis?

Het stuk der ellende uit de HC, is het stuk waar een verkoren zondaar verloren gaat voor God. Hier leeft hij z'n hel en verdoemenis in, op een geestelijke wijze, vanwege dat hij de toorn van God en de donder van Zijn heilige wet op zijn arme verloren ziel voelt branden.

Onderbouw dit nou eens vanuit Gods heilig en onfeilbaar Woord.
Zondekennis is noodzakelijk, alle 3 de stukken zijn noodzakelijk, in Christus geloven is noodzakelijk.
Maar jou invulling van zonde en ellende kennis, waar vind ik die in Gods woord?

Daar is hier al heel veel keer naar gevraagd, maar daar wordt gewoon geen antwoord op gegeven...

Je zou de voorafgaande ellendekennis het overtuigende werk van de Geest kunnen noemen (Joh. 16), en de blijvende ellendekennis de zelfkennis van Rom. 7 (Paulus).
Bedoelen jullie zoiets?

Luther schreef:

Afgewezen schreef:

Mister schreef:Jouw Bijbel is toch vele malen dikker dan de mijne, begrijp ik.
Je verwijt Ds. Kersten te veel geschematiseer en even vrolijk maak je je er zelf ook schuldig aan...

Nee, mister, dat is onzin. Als de Bijbel zelf aangeeft wat een gelovige is en wat de 'kenmerken' van een gelovige zijn, zou de Bijbel dan vervolgens bekeerlingen beschrijven waar dit allemaal níét voor geldt?
Jij en Jean maken de fout door ervan uit te gaan, dat wat niet opgeschreven staat er ook niet is. Maar daar kun je natuurlijk geen enkel bewijs van geven.
Als er staat dat Lydia's hart geopend werd zodat zij acht gaf op hetgeen van Paulus gesproken werd, vullen jullie in: o, maar dat ging heel soepel allemaal, o, ze had helemaal geen schuldbesef, o, ze voelde zich geen verloren zondaar voor God, etc. etc.
Kijk, dan lezen júllie dingen die er niet staan!
Want waar dat 'hart openen' uit bestond, wordt ons híér niet meegedeeld. Maar wel op andere plaatsen van de Bijbel. En daarin val ik DWW van harte bij.

Ik begin inmiddels ook het spoor een beetje bijster te raken...
Want als ik het goed begrijp, bedoelt DWW dat bijvoorbeeld de bekeringsgeschiedenis van Levi de tollenaar toch langer is dan in Mattheüs 9 vers 9 beschreven staat: "En Jezus, van daar voortgaande, zag een mens in het tolhuis zitten, genaamd Mattheüs; en zeide tot hem: Volg Mij. En hij opstaande, volgde Hem."

Eerst een vraag aan DWW en Afgewezen; daarna nog een citaat.

Mijn vraag is: Moeten we de geschiedenis van Levi zo lezen, dat hij al een tijdje in zijn ongeluk liep, de vloek van de wet ervaarde en in die toestand is verloren gegaan onder het recht Gods, en dat op precies dat moment de Heere Jezus langs kwam? Volgens mij leg je dan echt meer in de geschiedenis dan er daadwerkelijk staat.

Nu nog een citaat van ds. W. Pieters over deze tekst: "Gemeente, als je met de bekeringsgeschiedenis van Levi naar een onder ons bekende uitgeverij gaat en je zegt: Ik wil deze bekeringsgeschiedenis graag uitgeven. Dan zegt men: Ga maar terug, dat verkoopt niet; dat is veel te kort, er moet nog meer bij."

Hetgeen ik noemde (15 punten) aangaande Lydia de purperverkoopster, is ook wel degelijk van toepassing op Levi de tollenaar. Toen Christus hem riep tot Zijn gemeenschap, en om Hem te volgen waren ook wel degelijk deze woorden uit Joh. 6:37-44 op hem van toepassing.

Mag ik hierbij ook eens de bekering van de Samaritaanse vrouw noemen, uit Joh. 4. Dan lezen we in Joh. 4:4, dat Hij door Samaria moest gaan. Waarom? Ik heb hier eens een stukje over geschreven, waarin ik geestelijk dreigde vast te lopen, vanwege dat ik het moeilijk vond om te verklaren, hoe ik vanuit de Schrift moest bewijzen, dat nadát Christus zich aan haar ziel had geopenbaard, ook wel degelijk haar zonden vergeven waren. Ik kwam er maar niet uit. Tenslotte, mocht ik m’n handen vouwen, en de Heere in een kort gebed vragen, hoe deze ik deze moeilijkheid toch moest verklaren. Waarop er, na het moment dat ik amen had gezegd, zo deze woorden in mijn hart vielen: “Want, de Zoon des mensen is gekomen om te zoeken en zaligen dat verloren was.” Wat waren deze woorden toch zeer van toepassing op deze vrouw die in hoererij leefde met meerdere mannen. Maar nu komt het, deze vrouw moest, opdat Christus Zich aan haar zou kunnen openbaren, wél eerst haar verlorenheid voor Hem in gaan leven. Daartoe ging hij haar ontdekken, zeggende: “haal Mij uw man”. Kijk, Luther dit is nu de weg der geestelijke ontdekking, Rom. 3:20. Die vrouw wordt eerlijk gemaakt, en bekent dat zij geen man heeft, maar meerdere mannen heeft. Christus vervolgt het gesprek met haar, en al pratende ging de H. Geest in haar werken met Zijn geestelijke doemwet ten dode. Maar, deze Wet preekte haar het levende Water niet. Nee, dat deed Christus. De Wet wees innerlijk op haar tekort, en wees haar erop dat zij buiten dit levende Water stond, en ook dat zij zonder dit levende Water, voor eeuwig verloren moest gaan. Christus predikte haar het Evangelie om te drinken van dit levende Water, hetgeen Hij Zelf was, overeenkomstig Jes. 55:1. Dan zegt Hij: Maar de ure komt, en is nu, wanneer de ware aanbidders den Vader aanbidden zullen in geest en waarheid; want de Vader zoekt ook dezulken, die Hem alzo aanbidden, Joh. 4:23. Waarop zij zeer begerig werd om te drinken van dat Water, niet wetende dat deze woorden op haar sloegen, en zei haar laatste woorden sprak: De vrouw zeide tot Hem: Ik weet, dat de Messias komt (Die genaamd wordt Christus); wanneer Die zal gekomen zijn, zo zal Hij ons alle dingen verkondigen, Joh. 4:25. Wie had haar deze dingen bekend gemaakt? Hetzelfde beeld als bij de moordenaar naast Jezus. Wie had die moordenaar bekend gemaakt dat Hij de Heere was Die naar Zijn paradijs zou gaan? Daar moet dus een innerlijke nood zijn geweest, bij die vrouw, hoe diep weet niemand, alleen Hij Die ook haar Borg en Zaligmaker wilde wezen. Hoe kon Hij haar tot een Redder zijn, wanneer er geen onhoudbare zielennood bij die vrouw geweest was. Christus moest immers door Samaria gaan. Toch niet om alleen zomaar een praatje met haar te maken…? Waarop Christus Zich aan haar verloren ziel openbaart als het levende Water. Jezus zeide tot haar: Ik ben het, Die met u spreek, Joh. 4:26. Hier sprak Christus tot haar woorden van heil, verlossing en vrede. Waarop zij haar kruikje liet staan, en van haar geloof in Hem ging getuigen in het dorpje waar ze woonde, zeggende: Komt, ziet een Mens, Die mij gezegd heeft alles, wat ik gedaan heb; is Deze niet de Christus?, Joh. 4:29.

Toen ik hier later nog eens met een Ger. Gem.-dominee over sprak, zei hij me, dat deze vrouw nog met een geopenbaarde Jezus de dood in moest gaan, wilde het wel voor haar wezen. Waarop ik hem zei: ‘Dominee, toch…?’ Wat hij wellicht bedoelde, is een heenwijzing naar Jezus wanneer een ziel getrokken wordt in Gods opzoekende liefde en goedertierenheden, Rom. 2:4. Kijk, dan zou hij gelijk gehad hebben. Maar, ik zei hem dat zulk een uitleg op deze vrouw toch echt niet van toepassing was. Maar, ik kon praten wat ik wilde, het hielp geen zier. Toch hebben we elkander hartelijk gegroet, maar ik gevoelde me vreemd geworden van mijn broederen. Toen ik een paar dagen later de Bijbel las, en ik de gehele eerste zendbrief van de apostel Johannes ging lezen, werd ik bepaald bij deze volgende woorden: “Een iegelijk, die gelooft, dat Jezus is de Christus, die is uit God geboren; en een iegelijk, die liefheeft Dengene, Die geboren heeft, die heeft ook lief dengene, die uit Hem geboren is, 1 Joh. 5:1.” Hiermee werd ik weer krachtig bepaald bij het geloof van die hoerachtige Samaritaanse vrouw in haar Heere Jezus Christus. Ongedacht en onverwacht werden mij deze dingen geschonken, tot onderwijs, tot vertroosting en tot vermaning, van Hem Wiens Naam toch alleen wonderlijk is, Richt. 13:18.

Johann Gottfried Walther schreef:

DWW schreef:

Tiberius schreef:Dus om de troost, waarvan zondag 1 spreekt, te beleven, zijn volgens jou slechts twee stukken nodig? Verlossing en dankbaarheid.
De bevindelijke ellendekennis plaats je dus, in tegenstelling tot de Catechismus, buiten deze troost?
Of heb ik het mis?

Het stuk der ellende uit de HC, is het stuk waar een verkoren zondaar verloren gaat voor God. Hier leeft hij z'n hel en verdoemenis in, op een geestelijke wijze, vanwege dat hij de toorn van God en de donder van Zijn heilige wet op zijn arme verloren ziel voelt branden.

Onderbouw dit nou eens vanuit Gods heilig en onfeilbaar Woord.
Zondekennis is noodzakelijk, alle 3 de stukken zijn noodzakelijk, in Christus geloven is noodzakelijk.
Maar jou invulling van zonde en ellende kennis, waar vind ik die in Gods woord?

Lees : http://refoforum.nl/forum/viewtopic.php ... 20#p382820


Lees : http://refoforum.nl/forum/viewtopic.php ... 47#p382847

DWW schreef:

Johann Gottfried Walther schreef:

DWW schreef:

Tiberius schreef:Dus om de troost, waarvan zondag 1 spreekt, te beleven, zijn volgens jou slechts twee stukken nodig? Verlossing en dankbaarheid.
De bevindelijke ellendekennis plaats je dus, in tegenstelling tot de Catechismus, buiten deze troost?
Of heb ik het mis?

Het stuk der ellende uit de HC, is het stuk waar een verkoren zondaar verloren gaat voor God. Hier leeft hij z'n hel en verdoemenis in, op een geestelijke wijze, vanwege dat hij de toorn van God en de donder van Zijn heilige wet op zijn arme verloren ziel voelt branden.

Onderbouw dit nou eens vanuit Gods heilig en onfeilbaar Woord.
Zondekennis is noodzakelijk, alle 3 de stukken zijn noodzakelijk, in Christus geloven is noodzakelijk.
Maar jou invulling van zonde en ellende kennis, waar vind ik die in Gods woord?

Lees : http://refoforum.nl/forum/viewtopic.php ... 20#p382820


Lees : http://refoforum.nl/forum/viewtopic.php ... 47#p382847

Jouw manier van redeneren is: Als ik 3 zwarte schapen heb gezien, dan moet elk volgend schaap wat ik zie ook zwart zijn. En je dan toch een wit schaap (Lydia bv) tegenkomt, dan zeg je dat het een wit-geverfd zwart schaap is, of het helemaal geen schaap is...

Heel overzichtelijk en rechtleinig enzo, maar het doet denk ik geen recht aan de werkelijkheid.

DWW schreef:

Tiberius schreef:Dus om de troost, waarvan zondag 1 spreekt, te beleven, zijn volgens jou slechts twee stukken nodig? Verlossing en dankbaarheid.
De bevindelijke ellendekennis plaats je dus, in tegenstelling tot de Catechismus, buiten deze troost?
Of heb ik het mis?

Het stuk der ellende uit de HC, is het stuk waar een verkoren zondaar verloren gaat voor God. Hier leeft hij z'n hel en verdoemenis in, op een geestelijke wijze, vanwege dat hij de toorn van God en de donder van Zijn heilige wet op zijn arme verloren ziel voelt branden. Welk een troost ligt hierin verborgen...? Kijk, op de wijze hoe jij wellicht redeneert, is een zondaar al getroost, en zgn. verlost (zonder toepassing), wanneer hij in beginsel zijn schuld thuis krijgt. Zo wordt idd het stuk der ellende binnen de GG wel uitgelegd, maar dát is de geestelijke ontdekking, maar is nog NIET het stuk der ellende. Een mens leert pas daar ten volle zijn ellende voor God kennen en inleven, wanneer hij in deze ellende moet omkomen voor God. Begrijp je nu ook dat velen in onze dagen door zulk een verkeerde uitleg, eigenlijk té vroeg getroost worden...? Hoevelen hebben hun schuld thuis gekregen, maar bij wie het nimmer tot een zielsverlossing is gekomen...?

Als een mens het eens wordt met God, dan is het niet moeilijk meer. Dan mag God doen wat Hij wil. Zijn doen is rein en Zijn oordeel gans rechtvaardig. Dat is geen benauwde plaats. Een zondaar is benauwd VOOR dat hij door God word ingewonnen. Al Gods volk getuig hetzo: Als de zondaar het recht Gods toevalt, is dat niet benauwd. Zolang een mens daar niet komt, en dat doet niemand van nature, kan het onder de donder der wet een verschrikking zijn... Dat wordt het God ontmoeten,. en niet te kunnen.

Toch vraag ik me af of de verschillen die er nu lijken te onstaan , werkelijk fundementele verschillen zijn. Worden er misschien andere accenten gelegd , of is er misschien soms wat onbegrip door de gekozen bewoordingen ?

Het verraste me toen ik een boekje aan het lezen was hoe er daarin over de ware bekering gesproken werd en de voorwaarden ontkracht werden voordat iemand tot Christus zou mogen komen.
Een boekje waar we het waarschijnlijk allen van harte mee eens kunnen zijn.
Wat vinden jullie van het volgende citaat ?


1.
De vernedering voor God in de ware boetvaardigen komt voort uit de liefde tot God, hun goedertieren Vader, en dus uit haat tegen die zonden , die Hem mishaagd hebben. En dit kan niet zonder geloof.
2.
De droefheid naar God, omdat wij Hem beledigd hebben door onze zonden ,bewijst al dat er een liefde tot God moet zijn. Nu is het onmogelijk dat wij God zouden liefhebben, voordat wij door het geloof weten dat wij door God geliefd zijn.
3.
Niemand kan zich tot God bekeren, tenzij hij eerst door God bekeerd wordt. En nadat hij bekeerd is, heeft hij berouw, zo zei Efraim (Jer 31v19) : Zekerlijk, nadat ik bekeerd ben , heb ik berouw gehad. De waarheid is dat een zondaar die zich bekeerd , eerst gelooft dat God zal doen hetgeen Hij beloofd heeft, namelijk zijn zonden vergeven en zijn ongerechtigheden wegnemen. En dan berust hij in de hoop daarvan, en verlaat uit dien hoofde de zonde en zijn oude levenskoers, omdat deze God mishagen; en hij gaat doen hetgeen Hem behagelijk en aangenaam is. Dus eerst wordt Gods liefde ervaren, en de vergeving der zonden geloofd, en daarop volgt dan een verandering van levenswandel.

Als we dit kunnen onderschrijven, zullen we ook meer oog krijgen voor de verschillen waar er in dit topic over gesproken wordt.

memento schreef:

DWW schreef:

Johann Gottfried Walther schreef:

Tiberius schreef:Dus om de troost, waarvan zondag 1 spreekt, te beleven, zijn volgens jou slechts twee stukken nodig? Verlossing en dankbaarheid.
De bevindelijke ellendekennis plaats je dus, in tegenstelling tot de Catechismus, buiten deze troost?
Of heb ik het mis?

Het stuk der ellende uit de HC, is het stuk waar een verkoren zondaar verloren gaat voor God. Hier leeft hij z'n hel en verdoemenis in, op een geestelijke wijze, vanwege dat hij de toorn van God en de donder van Zijn heilige wet op zijn arme verloren ziel voelt branden.

Onderbouw dit nou eens vanuit Gods heilig en onfeilbaar Woord.
Zondekennis is noodzakelijk, alle 3 de stukken zijn noodzakelijk, in Christus geloven is noodzakelijk.
Maar jou invulling van zonde en ellende kennis, waar vind ik die in Gods woord?

Jouw manier van redeneren is: Als ik 3 zwarte schapen heb gezien, dan moet elk volgend schaap wat ik zie ook zwart zijn. En je dan toch een wit schaap (Lydia bv) tegenkomt, dan zeg je dat het een wit-geverfd zwart schaap is, of het helemaal geen schaap is...

Heel overzichtelijk en rechtlijnig enzo, maar het doet denk ik geen recht aan de werkelijkheid.

Alle verkoren schapen aan wie Christus Jezus Zich openbaarde tot zaligheid, waren inderdaad zwart van zonden, en waren er allen idd achter gebracht dat ze vanwege deze bedreven zonden voor eeuwig verloren moesten gaan, en zij zijn idd allen geestelijk gestorven, één plant zijnde met Hem, aan de vloekeis der Wet tot een volkomen betaling, maar ook geestelijk met Hem opgestaan uit de doden, en gerechtvaardigd middels het geloof hun in de Heere Jezus Christus, Rom. 6:4-8.

Wilhelm schreef:Toch vraag ik me af of de verschillen die er nu lijken te onstaan , werkelijk fundementele verschillen zijn. Worden er misschien andere accenten gelegd , of is er misschien soms wat onbegrip door de gekozen bewoordingen ?

Het verraste me toen ik een boekje aan het lezen was hoe er daarin over de ware bekering gesproken werd en de voorwaarden ontkracht werden voordat iemand tot Christus zou mogen komen. Een boekje waar we het waarschijnlijk allen van harte mee eens kunnen zijn. Wat vinden jullie van het volgende citaat ?

1.
De vernedering voor God in de ware boetvaardigen komt voort uit de liefde tot God, hun goedertieren Vader, en dus uit haat tegen die zonden , die Hem mishaagd hebben. En dit kan niet zonder geloof.
2.
De droefheid naar God, omdat wij Hem beledigd hebben door onze zonden ,bewijst al dat er een liefde tot God moet zijn. Nu is het onmogelijk dat wij God zouden liefhebben, voordat wij door het geloof weten dat wij door God geliefd zijn.
3.
Niemand kan zich tot God bekeren, tenzij hij eerst door God bekeerd wordt. En nadat hij bekeerd is, heeft hij berouw, zo zei Efraim (Jer 31v19) : Zekerlijk, nadat ik bekeerd ben , heb ik berouw gehad. De waarheid is dat een zondaar die zich bekeerd , eerst gelooft dat God zal doen hetgeen Hij beloofd heeft, namelijk zijn zonden vergeven en zijn ongerechtigheden wegnemen. En dan berust hij in de hoop daarvan, en verlaat uit dien hoofde de zonde en zijn oude levenskoers, omdat deze God mishagen; en hij gaat doen hetgeen Hem behagelijk en aangenaam is. Dus eerst wordt Gods liefde ervaren, en de vergeving der zonden geloofd, en daarop volgt dan een verandering van levenswandel.

Als we dit kunnen onderschrijven, zullen we ook meer oog krijgen voor de verschillen waar er in dit topic over gesproken wordt.

pierre27 schreef:De HC is in dezen wel een goede koerswijzer, en volgens mij de juiste drieslag.

Als we de HC maar nooit uitleggen als een standelijke heilsweg, wat veelal in de GG juist wél gedaan wordt.

In tegenstelling tot wat de Heere Jezus en Zijn apostelen, en ook de Reformatie leerden, namelijk als een stondelijke heilsleer.

Hier moet je eens over nadenken...

Afgewezen schreef:Je zou de voorafgaande ellendekennis het overtuigende werk van de Geest kunnen noemen (Joh. 16), en de blijvende ellendekennis de zelfkennis van Rom. 7 (Paulus).
Bedoelen jullie zoiets?

De ellendekennis waar de HC over spreekt is pas daar, waar God Zijn Beeld terug eist, het Beeld van geloof en bekering, waaraan de verkoren zondaar niet aan kan voldoen, en daarom geestelijk de kruis- en vloekdood met Christus moet sterven. Al de andere overtuigingen van zonden, gemeen of algemeen, etc...., zonder dat die ziel verloren gaat voor en onder God, heet : geestelijke ONTDEKKING, en is tekort om mee te kunnen sterven, vanwege dat Christus Zich (nog) niet aan zo'n ziel kan/wil openbaren. Hij is een Behouder des levens, de meerdere Safnath Pahaneah. En voor iemand die zijn leven (nog) niet heeft leren verliezen, door recht, kan Hij geen Behouder ten leven zijn. God kan een zondaar niet tegelijkertijd als een rechtvaardig Rechter, en als een Barmhartig Behouder zijn. De zondaar moet daarom eerst verloren gaan. Want, de Zoon des mensen is alleen gekomen om te zoeken én zaligen, dat verloren was.

DWW schreef:

Wilhelm schreef:Toch vraag ik me af of de verschillen die er nu lijken te onstaan , werkelijk fundementele verschillen zijn. Worden er misschien andere accenten gelegd , of is er misschien soms wat onbegrip door de gekozen bewoordingen ?

Het verraste me toen ik een boekje aan het lezen was hoe er daarin over de ware bekering gesproken werd en de voorwaarden ontkracht werden voordat iemand tot Christus zou mogen komen. Een boekje waar we het waarschijnlijk allen van harte mee eens kunnen zijn. Wat vinden jullie van het volgende citaat ?

1.
De vernedering voor God in de ware boetvaardigen komt voort uit de liefde tot God, hun goedertieren Vader, en dus uit haat tegen die zonden , die Hem mishaagd hebben. En dit kan niet zonder geloof.
2.
De droefheid naar God, omdat wij Hem beledigd hebben door onze zonden ,bewijst al dat er een liefde tot God moet zijn. Nu is het onmogelijk dat wij God zouden liefhebben, voordat wij door het geloof weten dat wij door God geliefd zijn.
3.
Niemand kan zich tot God bekeren, tenzij hij eerst door God bekeerd wordt. En nadat hij bekeerd is, heeft hij berouw, zo zei Efraim (Jer 31v19) : Zekerlijk, nadat ik bekeerd ben , heb ik berouw gehad. De waarheid is dat een zondaar die zich bekeerd , eerst gelooft dat God zal doen hetgeen Hij beloofd heeft, namelijk zijn zonden vergeven en zijn ongerechtigheden wegnemen. En dan berust hij in de hoop daarvan, en verlaat uit dien hoofde de zonde en zijn oude levenskoers, omdat deze God mishagen; en hij gaat doen hetgeen Hem behagelijk en aangenaam is. Dus eerst wordt Gods liefde ervaren, en de vergeving der zonden geloofd, en daarop volgt dan een verandering van levenswandel.

Als we dit kunnen onderschrijven, zullen we ook meer oog krijgen voor de verschillen waar er in dit topic over gesproken wordt.

pierre27 schreef:De HC is in dezen wel een goede koerswijzer, en volgens mij de juiste drieslag.

Als we de HC maar nooit uitleggen als een standelijke heilsweg, wat veelal in de GG juist wél gedaan wordt.

In tegenstelling tot wat de Heere Jezus en Zijn apostelen, en ook de Reformatie leerden, namelijk als een stondelijke heilsleer.

Hier moet je eens over nadenken...

Deze reactie heb je al op pagina 50 neergezet, ik denk er over na, maar ik heb moeite om je te volgen.
Dit komt door bijbels taalgebruik te mixen met bevindelijk taalgebruik, het meeste wat mij tegenstaat is dat je in geen hokje bent te plaatsen en zodoende kan ik absoluut niet de waarde van jouw postings bepalen.
Je schrijft met enige regelmaal zinnige zinnen, maar wanneer ik de postings eens teruglees en af en toe woeste links aanklik dan is het voor mij nu een grote hutspot.