Veel zorg op refoscholen over koers

[Rens]

aangezien er maar weinig sprake is van een waar geloof onder refo-ouders, verwacht ik van refo-kinderen ook niet veel. Ze doen niets meer dan uitleven wat er ook in het hart van hun ouders (onder een hele laag reformatorische vroomheid verstopt) leeft: vijandschap tegen God. De grote opmars van de secularisatie in onze gezindte is niet te wijten aan de kinderen, maar daarin komt slechts openbaar dat hun ouders hen nooit godzalig hebben opgevoed.

Ik heb steeds meer het idee dat je in een ideaaltypische waanwereld leeft. Je kunt de theorie prachtig vertellen, iedereen aanwijzen als zijnde verkeerd en zondig en zelf voldoe je - al zul je dat natuurlijk niet zeggen - wel aan je ideaaltype. Maar ik kan je vertellen dat de werkelijkheid een stukje anders is. Ook ouders waar de godzaligheid van afstraalt, hebben kinderen die helemaal losslaan. Echt memento, kom uit je ivoren toren.

Moeten we ons Bijbels ideaalbeeld opgeven, omdat wij met onze afwijkingen er niet aan voldoen in de praktijk? Ik hou liever de zondige werkelijkheid Gods ideaalbeeld voor, om zich daarnaar te schikken. Juist als we, heel gereformeerd, belijden dat we bekering nodig hebben, eens en steeds weer, zou dat hoge prioriteit moeten hebben. Want daarmee belijden we dat we, ook na ontvangen genade, steeds afwijken van Gods goede plan, en dat we steeds weer nodig hebben daartoe terug gebracht te worden. Omdat alleen het leven volgens Zijn "ideaalbeeld" echte zegen geeft.

Je kan mij ivoren-toren-taal verwijten, maar deze taal kom je ook bij de oudvaders tegen. Een voorbeeld van hoe dit bij hen leefde vindt je bv in het voorwoord van de Godvruchtige avondmaalganger van Petrus Immens, of in de Redelijke Godsdienst van Brakel. Om maar te zwijgen over Calvijn (die graag in de imperativus spreekt) en Luther. En de Puriteinen. Lees eens hoe zegenrijk de huisgodsdienst geweest in bij de Nadere Reformatoren en de Puriteinen, en de gezinnen die nu nog zo leven. En durf het dan nog eens een onrealistisch ideaalbeeld te noemen! De fout ligt in ongeloof en onwil, niet in het onrealistisch zijn van het ideaalbeeld!
.

in de eerste alinea kan ik mij goed vinden.

de tweede alinea: het is zaak om aan hen in deze tijd een voorbeeld te nemen. in dezen is het juist, hen ten voorbeeld te stellen. we moeten echter niet de fout begaan om hún leefwijze één op één over te zetten naar ónze tijd, juist omdat die zo onnomelijk veel verschilt van hún tijd. de essentie van de leef- en denkwijze te integreren in óns leven is juist, niet het totaal van essentie en dagelijkse praktijk. daarvoor is er een té groot verschil in tijden.

[memento]

de tweede alinea: het is zaak om aan hen in deze tijd een voorbeeld te nemen. in dezen is het juist, hen ten voorbeeld te stellen. we moeten echter niet de fout begaan om hún leefwijze één op één over te zetten naar ónze tijd, juist omdat die zo onnomelijk veel verschilt van hún tijd. de essentie van de leef- en denkwijze te integreren in óns leven is juist, niet het totaal van essentie en dagelijkse praktijk. daarvoor is er een té groot verschil in tijden.

Ik pleit niet voor een letterlijk overzetten van hun praktische uitwerkingen. Maar de essentie, dat er in de gezinnen met regelmaat gesproken wordt over God, het elkaar vermanen de zonden te haten en te vlieden, aan te sporen in, door en uit Christus te leven, in nederigheid elkaar dienende, de ander uitnemender achten dan zichzelf, met goede werken de ander tot voorbeeld zijnde, psalmen en gezangen tot eer van God aanheffen, het samen lezen, bespreken en bemediteren van het Woord, etc etc. Allemaal dingen die volgens mij ook vandaag de dag nog prima kunnen. En waarvan ik vast geloof dat ze zegenrijk zullen zijn. Omdat God zich paart aan de middelen. En we hebben de geschiedenis, veraf (NR + Puriteinen), en dichtbij (de gezinnen die dit vandaag-de-dag praktisch vorm geven) als lichtend voorbeeld.

Het grote probleem is, dat we dit doende, onze eigen geestelijke tekortkomingen zullen ervaren. Zowel de bekeerden, als de ongelovigen. Maar moeten we ons dan maar schikken naar die werkelijkheid, of moeten wij tóch de middelen waarnemen, met een persoonlijk en gezamenlijk belijden van onze schuld en tekortkomingen...?

[Rens]

de tweede alinea: het is zaak om aan hen in deze tijd een voorbeeld te nemen. in dezen is het juist, hen ten voorbeeld te stellen. we moeten echter niet de fout begaan om hún leefwijze één op één over te zetten naar ónze tijd, juist omdat die zo onnomelijk veel verschilt van hún tijd. de essentie van de leef- en denkwijze te integreren in óns leven is juist, niet het totaal van essentie en dagelijkse praktijk. daarvoor is er een té groot verschil in tijden.

Ik pleit niet voor een letterlijk overzetten van hun praktische uitwerkingen. .

ik zeg ook niet dat JIJ er voor pleit, ik gaf alleen in algemen termen aan dat we niet die vergissing mogen maken.

verder kan ik mij uitstekend vinden in hetgeen je stelde.

[refo]

Het 'afwezig zijn van geloof' is alleen maar de oppervlakkige beoordeling van de situatie.
Dat is wat je ziet.
memento heeft in zekere zin gelijk, maar hij geeft geen oplossing. Hoe gaat een mens geloven?

De hele gereformeerde gezindte worstelt met de toe-eigening van het persoonlijk heil.
Dat komt namelijk steeds verder van de mensen af te staan.
De dominees rollen al een eeuw over elkaar heen over aanboddiscussies.
(Op deze site doen we mee.)
Het begint steeds meer te lijken op iets wat je overkomt. Op genoemd huisbezoek benadrukten ouderlingen het nog eens: je bent kind van de duivel en God moet daar verandering in brengen.
Vanuit die gedachte is het volstrekt logisch dat mensen dan van het leven een feest gaan maken. Want wat moet je als God geen wedergeboorte geeft? Als je dan toch verloren gaat, geniet dan tenminste hier en nu!

Ik veronderstel dat op dit forum de wat serieuzere types rondlopen, die dergelijke gedachtengang niet kan volgen, maar zo neem ik het waar. En heb het zelfs wel eens een keer horen zeggen, zo. En ook heb ik horen zeggen: ik ben best bereid die wereldse zaken op te geven: als ik bekeerd ben. Nu heeft het geen zin.

Zo zie je de gemeente vormgegeven.
1) Een kerkenraad die in de inner-circle van het heil zich bevindt.
2) Een kleine groep van voornamelijk vrouwen daaromheen. Mannen komen in het algemeen via die groep in de kerkenraad.
3) Daarom heen een groep met twijfelgevallen. Of omdat ze zelf twijfelen, of omdat ze te weinig twijfelen (de vrolijke christenen).
4) Daarweer buiten de 'serieuze onbekeerden'. Zij benaderen God zoals de baälpriesters deden: antwoord ons!
5) En als buitenste schil van de kerk-cirkel: de groep die niet weet hoe met God in contact te komen.

Dat we zo geen boodschap meer aan de wereld en voor de wereld hebben is wel duidelijk zo.

[Medereiziger]

Ik moet het helaas met je eens zijn. Enerzijds willen we onze naaste wel aanmoedigen, maar anderzijds verzanden we in dogmatische termen en ligt het allemaal zo gecompliceerd dat men door de bomen het bos niet meer ziet.

Daarmee zeg ik niet dat deze dogma's niet waar zijn, maar in plaats van dat ze naar Hem leiden, leiden ze naar een groeiende afwezigheid van het geloof.

[Tiberius]

Op genoemd huisbezoek benadrukten ouderlingen het nog eens: je bent kind van de duivel en God moet daar verandering in brengen.

Dat is een beetje een karikatuur maken van de woorden van het Doopformulier, wat zegt, dat we kinderen des toorns zijn en niet in het rijk Gods kunnen komen, tenzij we van nieuws geboren worden.
We zijn geen kinderen van de duivel, want de duivel heeft nergens recht op, hij eigent het zich alleen maar toe.

Zo zie je de gemeente vormgegeven.
1) Een kerkenraad die in de inner-circle van het heil zich bevindt.
2) Een kleine groep van voornamelijk vrouwen daaromheen. Mannen komen in het algemeen via die groep in de kerkenraad.
3) Daarom heen een groep met twijfelgevallen. Of omdat ze zelf twijfelen, of omdat ze te weinig twijfelen (de vrolijke christenen).
4) Daarweer buiten de 'serieuze onbekeerden'. Zij benaderen God zoals de baälpriesters deden: antwoord ons!
5) En als buitenste schil van de kerk-cirkel: de groep die niet weet hoe met God in contact te komen.

Je beschrijft in deze op zichzelf aardige typering de gemeente als een sociaal netwerk.
Alleen het vrouwelijke karakter van cirkeltje 2 klopt niet (althans in de gemeentes die ik ken), terwijl ik cirkeltje 4 en 5 samen zou nemen en nog een extra schilletje toevoegen: de mensen die het allemaal eigenlijk niet zoveel scheelt en denken dat het na hun dood wel mee zal vallen.

Maar dat is niet zoals de gemeente als lichaam van Christus is. Dan wordt de inner-circle, de ruggegraat, gevormd door de kinderen van God. En in al wat daarbuiten is, voor zover ze niet onder het zegel van de verkiezing liggen, heeft God geen behagen.

[memento]

Het 'afwezig zijn van geloof' is alleen maar de oppervlakkige beoordeling van de situatie.
Dat is wat je ziet.
memento heeft in zekere zin gelijk, maar hij geeft geen oplossing. Hoe gaat een mens geloven?

Mijn oplossing is: de middelen waarnemen, omdat God belooft via de middelen te werken. In erkenning en belijdenis van onze schuld en geesteloosheid. Niet tevreden zijn met de gebrekkige situatie, maar bekering! Dát is waar gereformeerd.

Refo, jouw oplossing van een soort "iedereen die onder woord zit is automatisch bekeerd, en heeft geen wedergeboorte nodig" is toch iets echt anders dan wat ik bij onze oudvaders tegenkom. Ik kan begrijpen als je mijn "oplossing" niets vindt, omdat het geen keiharde garanties biedt, en omdat het een weg van continue ervaring met eigen zonde en geesteloosheid is. Het enige wat ik daarop kan antwoorden is, dat het Gods weg is. Lees Paulus' brieven maar. We moeten streven naar volmaaktheid, ernaar jagen, maar tegelijkertijd belijden dat wij vleselijk, verkocht onder de zonde zijn.

Heiliging is alleen uit God. Wij zijn onheilig in onszelf, en dat gaat ons leven lang niet over. Dát is waar de middelen ons mee confronteren, als het goed is. Met als doel ons op de knieën te krijgen voor God, om bekering te smeken, om door Hem rechtvaardig en heilig gemaakt te worden. Zowel voor bekeerden, als (nog)-niet-bekeerden. Geen toverformule, maar Gods weg. En juist omdat het Gods weg is, is het zo erg als we ons neerleggen bij onze geesteloosheid, en we daarom die strenge, corrigerende stem van de middelen toesluiten. Daarom is het zo erg, als we het normaal kunnen vinden dat een reformatorisch mens onbekeerd is.

PS> Het meest verbaasd me altijd de weerstand die dit oproept bij mensen die in de lijn van de gezelschappen willen staan. Kén uw geschiedenis! De gezelschappen gingen hand-in-hand met de huisgodsdienst. Zowel bij Puriteinen als bij de NR.

[freek]

Het 'afwezig zijn van geloof' is alleen maar de oppervlakkige beoordeling van de situatie.
Dat is wat je ziet.
memento heeft in zekere zin gelijk, maar hij geeft geen oplossing. Hoe gaat een mens geloven?

De hele gereformeerde gezindte worstelt met de toe-eigening van het persoonlijk heil.
Dat komt namelijk steeds verder van de mensen af te staan.
De dominees rollen al een eeuw over elkaar heen over aanboddiscussies.
(Op deze site doen we mee.)
Het begint steeds meer te lijken op iets wat je overkomt. Op genoemd huisbezoek benadrukten ouderlingen het nog eens: je bent kind van de duivel en God moet daar verandering in brengen.
Vanuit die gedachte is het volstrekt logisch dat mensen dan van het leven een feest gaan maken. Want wat moet je als God geen wedergeboorte geeft? Als je dan toch verloren gaat, geniet dan tenminste hier en nu!

Ik veronderstel dat op dit forum de wat serieuzere types rondlopen, die dergelijke gedachtengang niet kan volgen, maar zo neem ik het waar. En heb het zelfs wel eens een keer horen zeggen, zo. En ook heb ik horen zeggen: ik ben best bereid die wereldse zaken op te geven: als ik bekeerd ben. Nu heeft het geen zin.

Zo zie je de gemeente vormgegeven.
1) Een kerkenraad die in de inner-circle van het heil zich bevindt.
2) Een kleine groep van voornamelijk vrouwen daaromheen. Mannen komen in het algemeen via die groep in de kerkenraad.
3) Daarom heen een groep met twijfelgevallen. Of omdat ze zelf twijfelen, of omdat ze te weinig twijfelen (de vrolijke christenen).
4) Daarweer buiten de 'serieuze onbekeerden'. Zij benaderen God zoals de baälpriesters deden: antwoord ons!
5) En als buitenste schil van de kerk-cirkel: de groep die niet weet hoe met God in contact te komen.

Dat we zo geen boodschap meer aan de wereld en voor de wereld hebben is wel duidelijk zo.

Ja, ik ben het hier helemaal mee eens. Pas hadden we preekbespreking. Een van de vragen was: zie je verkiezing als troost of als struikelblok. Zegt één van de deelnemers in ons groepje: Ja ik begrijp wel dat sommigen het zo zien. Mensen uit de wereld worden zomaar bekeerd, en wij zijn nog steeds onbekeerd terwijl we wel naar de kerk gaan. Hij wist er niet goed raad mee. Dat is zo ontzettend verdrietig.Ten diepste geloven we niet meer in de kracht en de betekenis van het Woord. Sterker nog: het Woord wordt ontkracht door de prediking van het werk van de Heilige Geest. Mensen hebben geen vaste grond meer waarop ze terug kunnen vallen. Mijn opa zei het deze week nog. "Zoek de Heere terwijl hij te vinden is; ja het staat er wel, maar we kúnnen het niet hoor". Dat geldt ook voor de prediking van Wie God nu eigenlijk is. Barmhartig, genadig, lankmoedig, groot van goedertierenheid, gaarne vergevend? Ja natuurlijk, het staat er wel, maar het moet je toch maar geopenbaard worden. En daar wachten we dan geduldig op, met diep in het hart de gedachte dat het toch niet helemaal eerlijk is. Zelf zoekende zielen worden afgescheept met de oproep: Smeek toch of de Heere zich wil laten vinden. Ja, is het dan merkwaardig dat refoscholen zich in de uitleving nauwelijks meer onderscheiden van gewone scholen. Ik denk het niet.

[Zita]

Om even on-topic terug te komen, wil ik hier nog even op reageren:

Wat een onzin toch, Freek. Dat bezoek is toch logisch?

Zo'n school staat meestal onder tucht en toezicht van de kerkenraden. Kerkenraadsleden echter hebben niet de capaciteit en tijd om zelf zitting te nemen in al dergelijke besturen en raden. Daarom wordt de last verdeeld en het bestuur van een school aan een bekwaam gemeentelid uitbesteed.
Van tijd tot tijd komt dan een kerkenraadslid op bezoek om het reilen en zeilen te proeven.
Precies hetzelfde zie je bij ons bij de kerkelijke verenigingen: daarvan wordt het bestuur ook voornamelijk door "gemene" leden gevormd. Zo één keer per jaar komt dan een kerkenraadslid op bezoek.

Wat een onzin toch, Tiberius. Reformatorische scholen (ik spreek nu over middelbare scholen) staan niet onder toezicht van een kerkenraad, maar onder toezicht van het bestuur. De kerkelijke verenigingen staan onder toezicht van de eigen kerkenraad, dat lijkt me logisch. Als het een school is die uitgaat van een bepaalde kerkelijke gemeente, kan ik me iets dergelijks voorstellen.

Middelbare scholen niet, nee.
Maar reformatorische basisscholen (en daar ging het in dit artikel over) in doorsnee wel, op de wijze, die ik hieronder beschreef: het bestuur vraagt aan de kerkenraad om iemand aan te wijzen voor een vrijgekomen bestuursfunctie; dat kan een kerkenraadslid zijn, maar ook een gewoon gemeentelid.
Dat soort besturen kenmerkt zich altijd door een statutair vastgelegd aantal bestuurszetels per kerkverband.

Als de kerkenraad iemand aandraagt die zij niet bekwaam acht tot besturen van een school, inclusief het toetsen van het Bijbelonderwijs, hebben ze de verkeerde persoon voorgedragen. En als zij die wel bekwaam achten, moeten ze niet nog eens extra onverwachts de boel checken.

[albion]

Vanuit die gedachte is het volstrekt logisch dat mensen dan van het leven een feest gaan maken. Want wat moet je als God geen wedergeboorte geeft? Als je dan toch verloren gaat, geniet dan tenminste hier en nu!

Ik vind dat helemaal niet volstrekt logisch.
Punt 1: van alles wat je zegt, doet en laat moet je rekenschap afleggen.
Punt 2: als je christelijk opgevoed wordt, je gaat naar de kerk, je komt onder het gehoor van het Evangelie en je leeft zoals je hier bovenschetst, zal je straf veel groter zijn dan van degenen die er niet in opgevoed zijn (Kapernaüm tov Sodom en Gomorra).

Je kunt niet zomaar raak leven. Daarom vind ik die opmerking van die ouderlingen heel raar.

[freek]

Vanuit die gedachte is het volstrekt logisch dat mensen dan van het leven een feest gaan maken. Want wat moet je als God geen wedergeboorte geeft? Als je dan toch verloren gaat, geniet dan tenminste hier en nu!

Ik vind dat helemaal niet volstrekt logisch.
Punt 1: van alles wat je zegt, doet en laat moet je rekenschap afleggen.
Punt 2: als je christelijk opgevoed wordt, je gaat naar de kerk, je komt onder het gehoor van het Evangelie en je leeft zoals je hier bovenschetst, zal je straf veel groter zijn dan van degenen die er niet in opgevoed zijn (Kapernaüm tov Sodom en Gomorra).

Je kunt niet zomaar raak leven. Daarom vind ik die opmerking van die ouderlingen heel raar.

Nee Albion, de straf van Kapernaum werd niet groter omdat ze 'zomaar raak leefden', maar omdat ze Jezus niet wilde geloven.

[albion]

Vanuit die gedachte is het volstrekt logisch dat mensen dan van het leven een feest gaan maken. Want wat moet je als God geen wedergeboorte geeft? Als je dan toch verloren gaat, geniet dan tenminste hier en nu!

Ik vind dat helemaal niet volstrekt logisch.
Punt 1: van alles wat je zegt, doet en laat moet je rekenschap afleggen.
Punt 2: als je christelijk opgevoed wordt, je gaat naar de kerk, je komt onder het gehoor van het Evangelie en je leeft zoals je hier bovenschetst, zal je straf veel groter zijn dan van degenen die er niet in opgevoed zijn (Kapernaüm tov Sodom en Gomorra).

Je kunt niet zomaar raak leven. Daarom vind ik die opmerking van die ouderlingen heel raar.

Nee Albion, de straf van Kapernaum werd niet groter omdat ze 'zomaar raak leefden', maar omdat ze Jezus niet wilde geloven.

Freek, je leest niet goed. Ik heb het niet over raak leven, ik heb het over de opvoeding. Terwijl wij het Evangelie krijgen aangeboden en het wegwerpen zal het ons zwaarder worden aangerekend dan degenen die nooit in de kerk komen

[freek]

Vanuit die gedachte is het volstrekt logisch dat mensen dan van het leven een feest gaan maken. Want wat moet je als God geen wedergeboorte geeft? Als je dan toch verloren gaat, geniet dan tenminste hier en nu!

Ik vind dat helemaal niet volstrekt logisch.
Punt 1: van alles wat je zegt, doet en laat moet je rekenschap afleggen.
Punt 2: als je christelijk opgevoed wordt, je gaat naar de kerk, je komt onder het gehoor van het Evangelie en je leeft zoals je hier bovenschetst, zal je straf veel groter zijn dan van degenen die er niet in opgevoed zijn (Kapernaüm tov Sodom en Gomorra).

Je kunt niet zomaar raak leven. Daarom vind ik die opmerking van die ouderlingen heel raar.

Nee Albion, de straf van Kapernaum werd niet groter omdat ze 'zomaar raak leefden', maar omdat ze Jezus niet wilde geloven.

Freek, je leest niet goed. Ik heb het niet over raak leven, ik heb het over de opvoeding. Terwijl wij het Evangelie krijgen aangeboden en het wegwerpen zal het ons zwaarder worden aangerekend dan degenen die nooit in de kerk komen

Oke, dan ben ik idd met je eens.

[Tiberius]

Om even on-topic terug te komen, wil ik hier nog even op reageren:

Wat een onzin toch, Freek. Dat bezoek is toch logisch?

Zo'n school staat meestal onder tucht en toezicht van de kerkenraden. Kerkenraadsleden echter hebben niet de capaciteit en tijd om zelf zitting te nemen in al dergelijke besturen en raden. Daarom wordt de last verdeeld en het bestuur van een school aan een bekwaam gemeentelid uitbesteed.
Van tijd tot tijd komt dan een kerkenraadslid op bezoek om het reilen en zeilen te proeven.
Precies hetzelfde zie je bij ons bij de kerkelijke verenigingen: daarvan wordt het bestuur ook voornamelijk door "gemene" leden gevormd. Zo één keer per jaar komt dan een kerkenraadslid op bezoek.

Wat een onzin toch, Tiberius. Reformatorische scholen (ik spreek nu over middelbare scholen) staan niet onder toezicht van een kerkenraad, maar onder toezicht van het bestuur. De kerkelijke verenigingen staan onder toezicht van de eigen kerkenraad, dat lijkt me logisch. Als het een school is die uitgaat van een bepaalde kerkelijke gemeente, kan ik me iets dergelijks voorstellen.

Middelbare scholen niet, nee.
Maar reformatorische basisscholen (en daar ging het in dit artikel over) in doorsnee wel, op de wijze, die ik hieronder beschreef: het bestuur vraagt aan de kerkenraad om iemand aan te wijzen voor een vrijgekomen bestuursfunctie; dat kan een kerkenraadslid zijn, maar ook een gewoon gemeentelid.
Dat soort besturen kenmerkt zich altijd door een statutair vastgelegd aantal bestuurszetels per kerkverband.

Als de kerkenraad iemand aandraagt die zij niet bekwaam acht tot besturen van een school, inclusief het toetsen van het Bijbelonderwijs, hebben ze de verkeerde persoon voorgedragen. En als zij die wel bekwaam achten, moeten ze niet nog eens extra onverwachts de boel checken.

Het is niet zozeer een kwestie van vertrouwen, maar het is en blijft de verantwoordelijkheid van de kerkenraad.
Als ik in het zakelijke mijn mensen een bepaald project geef, is het toch logisch, dat ik dat af en toe controleer? Gaat het dan goed, dan is het prima en gaan we gewoon zo verder. Maar als het mis gaat, kan ik vroegtijdig bijsturen, door bijvoorbeeld iemand extra op dat project te zetten.

Zo ook (wat ik in ieder geval weet) bij de verenigingen. Het zal geen wantrouwen zijn, dat de kerkenraad af en toe eens een verenigingsavond meemaakt. Bovendien getuigt het van meeleven. Je kan hen dan wat vertellen over de gang van zaken; eventuele zorgen waar je mee zit, maar ook leuke dingen laten zien.

Ik zou het eerder omdraaien: ik vind het zeer bedenkelijk als een vereniging (of in dit geval: een basisschool) moeite heeft met een bezoekend kerkenraadslid. Men heeft toch niets te verbergen? Of toch wel?

[freek]

Het is niet zozeer een kwestie van vertrouwen, maar het is en blijft de verantwoordelijkheid van de kerkenraad.
Als ik in het zakelijke mijn mensen een bepaald project geef, is het toch logisch, dat ik dat af en toe controleer? Gaat het dan goed, dan is het prima en gaan we gewoon zo verder. Maar als het mis gaat, kan ik vroegtijdig bijsturen, door bijvoorbeeld iemand extra op dat project te zetten.

Zo ook (wat ik in ieder geval weet) bij de verenigingen. Het zal geen wantrouwen zijn, dat de kerkenraad af en toe eens een verenigingsavond meemaakt. Bovendien getuigt het van meeleven. Je kan hen dan wat vertellen over de gang van zaken; eventuele zorgen waar je mee zit, maar ook leuke dingen laten zien.

Ik zou het eerder omdraaien: ik vind het zeer bedenkelijk als een vereniging (of in dit geval: een basisschool) moeite heeft met een bezoekend kerkenraadslid. Men heeft toch niets te verbergen? Of toch wel?[/quote]

Eigenlijk ben ik het wel met je eens.