De vergeving der zonden het vaste fundament van de Kerke God

[VDB-23]

Beste Caprice,

Hartelijk dank voor je vraag!

De Heere heeft mij 6 jaar geleden getrokken vanuit de duisternis tot Zijn wonderbaar licht. Daarvoor had ik wel allerlei gedachten en voorstellingen gemaakt van het bekeerd worden. Als Hij mij zou willen aannemen als Zijn kind, dan zou het wel zo en zo gaan. Maar nee! Het ging gans anders dan dat ik mij ooit voor heb kunnen stellen. Wat de Heere uitwerkte in en aan mijn verloren ziel, en wat ik daar onderging en gevoelde was zo overweldigend, dat het met menselijke woorden niet is te beschrijven. De vrije gunst van de genade Gods in Chirstus laat zich slechts omschrijven in stille aanbidding met een onbevattelijke rust en vrede van ongekende hoogte. Op dat éne overgetelijke moment toonde God mij in een ogenblik mijn gehele leven, als in een sneltreinvaart ging mij ganse leven als in een flits aan mij voorbij. Mijn totale levensloop was een grote opeenstapeling van zonde en ongerechtigheid. De geestelijkheid van de Wet toonde mij dat ik geheel in zonden geboren was, en daarom geheel verwerpelijk. Toen heb ik het uigeroepen dat ik uit de werken der wet nooit meer gerechtvaardigd kon worden. Die overtuigingen ging gepaard met ongekende droefheid, dat ik op de grond ben gevallen van smart. Golven van overweldigende smart gingen over mijn ziel heen, die droefheid kan ik nooit verklaren met menselijke woorden. Mijn hart brak in stukken, mijn kleren waren doordrenkt van tranen. Welk een gruwelijk monster was ik, en welk een goedoend God was Hij. Ik zou mij hebben dood geweend als Christus niet overgekomen was in de belofte van het Evangelie. Ik was op dat moment stervende en vlak nabij de dood, zo scheen het echt te zijn. Zalig worden kon niet meer, want mijn gehele leven getuigde tegen mij. Verloren was het, het kon niet meer, wachtend op de voltrekking van het vonnis menend dat mijn laatste uurtje geslagen was.
Maar daar mocht en kon ik nog één noodschreeuw naar Boven doen, uitroepende: “Heere”! En daar kwam Hij, de Christus met zulk een kracht en heerlijkheid over in de belofte van het Evangelie. Een onbevattelijke en levendmakende kracht bezette mijn ganse ziel. Al mijn zonden werden in een ogenblik weggeveegd als in een zee van eeuwige vergetelheid, en toen ik mijn ogen opende waren al mijn tranen van mijn ogen afgewist. Ik heb toen uitgeroepen: Waar zijn mijn zonden gebleven? Ik begon ijverig te zoeken en te graven in mijn geweten op zoek naar mijn zonden, maar ze waren allen weg. Een onbevattelijke rust en vrede daalde voortdurend in mijn geweten. Een onzichtbare vreugdeolie stroomde door mijn ganse ziel. Ik werd overgoten met een Hemelse vreugde in mijn geestelijke wonden.
Ik keek naar mijn handen, naar mijn voeten en zag dat alles nieuw geworden was. Die week heb ik voor het eerst de vogels horen fluiten, en het was alsof ik de engelen Gods hoorde zingen in de velden van Efratha.
Ja, de wedergeboorte is een onbevattelijke en ingrijpende daad, dat ik er iedere dag nog aan denk wat daar gebeurd is. Geen leed zal dat ooit uit mijn geheugen wissen!

VDB

Ik kan heel ver met je meegaan, VDB, maar kun je nog toelichten hoe de Zaligmaker aan Zijn eer komt?
Daar gaat het toch om, ja en meer, we hebben gezondigd tegen God, waar die Zaligmaker alleen maar kan bemiddelen op grond van Zijn kruisverdienste

Ik leg geen valstrik, maar ik vraag me echt af of je, met eerbied gesproken, bent teruggebracht in het Hart van God de Vader.

Beste JvdG,

Ja, dat heb ik mij ook dikwijls afgevraagd. Één ding weet ik, en ik hoop dat jij daar ook wat van mag kennen! Op het werk Gods komt de ganse hellemacht af. Ik kreeg last van een vloekende duivel. Overal werden twijfels gezaaid, en naar een aantal maanden had ik niets meer. Op een zeer bange avond, daar ik niets anders zag dan de dood, werden deze tekstwoorden uit Hebreeën 6:4 in mijn oor geblazen: “Want het is onmogelijk, degenen die een verlicht zijn geweest…” Toen kwam ik tot het radicale besluit dat ik een afvallige geworden was, en dat ik de zonde tegen de Heilige Geest begaan had. Ieder moment dacht ik dat de poorten der hel onder mij geopend zouden worden, en dat ik levend ter helle zou varen. Ik zou lichamelijk zijn bezweken als Christus niet over gekomen was, met de volgende woorden: De satan heeft uliederen zeer begeerd te ziften gelijk de tarwe. Sta op, uw geloof heeft u behouden. En deze laatste woorden kwamen met zulk een kracht, dat ik meende dat de Hemel en de Aarde uit haar voegen waren gesprongen.

Maar het wachtwoord van Kerk is dikwijls met Goddelijke kracht en Autoriteit aan mijn ziel bevestigt, namelijk:
Nu ken ik die waarheid zo diep als gewist, dat Christus alleen mijn gerechtigheid is.

[refo]

Ik zou in deze nogmaals aanraden om het boek te lezen: Jezus zien en ervaren van J Piper
Het draait alles om Hem!
Niet om onze vergeving van zonde, niet om onze verlossing
zij zijn slechts een middel (en geen doel) om intens van Zijn Heerlijkheid te genieten!

En misschien kunnen ze ook wat van de aloude gereformeerde leer opsteken door de 'Institutie' van Calvijn te lezen?

Of de Acta van de Dortse synode even doornemen?

Hier heb ik wat van Calvijn:

Institutie 2-16-7. In de geloofsbelijdenis volgt dan, dat Hij gestorven is en begraven. Daarin kan men
wederom zien, hoe Hij zich overal in onze plaats gesteld heeft om de prijs onzer
verlossing te betalen. De dood hield ons onderworpen onder zijn juk; Hij heeft zich
aan zijn macht overgegeven in onze plaats, om ons daaruit te verlossen. Dit bedoelt de
apostel (Hebr. 2:9), wanneer hij schrijft, dat Hij de dood voor allen heeft gesmaakt.
Want door te sterven heeft Hij bewerkt, dat wij niet sterven of (wat hetzelfde is) door
zijn dood heeft Hij voor ons het leven verlost. Maar hierin verschilde Hij van ons, dat
Hij zich de dood ter verslinding heeft overgegeven niet om door zijn diepten te
worden verzwolgen, maar meer om hem te verzwelgen, door wie wij terstond hadden
verzwolgen moeten worden, dat Hij zich door de dood heeft laten onderwerpen, niet
om door zijn macht te worden onderdrukt, maar meer om hem terneder te werpen, die
ons boven het hoofd hing en ons tartte, terwijl we reeds onderdrukt waren. Kortom om
door de dood te vernietigen hem, die het geweld des doods had, dat is de duivel, en
hen te verlossen, die met vreze des doods, door al hun leven, der dienstbaarheid
onderworpen waren. Dit is de eerste vrucht, die zijn dood ons toegebracht heeft. De
andere echter is deze dat Hij, door ons Zijner deelachtig te maken, onze aardse
ledematen doodt, opdat die voortaan hun werkzaamheden niet meer verrichten, en dat
Hij onze oude mens doodt, opdat die daarna geen kracht meer hebbe noch vruchten
drage. Hier toe dient ook zijn begrafenis: namelijk opdat wij, deelgenoten daaraan,
ook zelf begraven worden. Want wanneer de apostel leert, dat wij in de gelijkmaking
van Christus' dood ingeplant en met Hem in de dood der zonde begraven zijn (Rom.
6:5) (Gal. 2:19), dat door zijn kruis de wereld ons gekruisigd is en wij der wereld
(Gal. 6:14), en dat wij met Hem gestorven zijn (Col. 3:3), spoort hij ons niet slechts
aan om het voorbeeld van zijn dood uit te drukken, maar hij verklaart ook, dat die
dood de krachtdadigheid heeft, welke in alle Christenen moet gezien worden, indien
ze de dood zelf niet onnuttig en onvruchtbaar willen maken. Daarom wordt ons in de
dood en de begrafenis van Christus een dubbele weldaad ter genieting voorgesteld: de
verlossing van de dood, waaraan wij onderworpen waren en de doding van ons vlees..

Op andere plaatsen zegt hij dat 'sterven aan de wet' een krachtiger uittrdukking is voor: 'de wet afleggen'. De manier waarop Gal 2:19 op dit forum wordt uitgelegd is pertinent fout. Niet de mens sterft, maar Christus is gestorven aan de wet, daarom kunnen wij leven. Niemand hoeft dat over te doen.

[refo]

Beste Caprice,

Hartelijk dank voor je vraag!

De Heere heeft mij 6 jaar geleden getrokken vanuit de duisternis tot Zijn wonderbaar licht. Daarvoor had ik wel allerlei gedachten en voorstellingen gemaakt van het bekeerd worden. Als Hij mij zou willen aannemen als Zijn kind, dan zou het wel zo en zo gaan. Maar nee! Het ging gans anders dan dat ik mij ooit voor heb kunnen stellen. Wat de Heere uitwerkte in en aan mijn verloren ziel, en wat ik daar onderging en gevoelde was zo overweldigend, dat het met menselijke woorden niet is te beschrijven. De vrije gunst van de genade Gods in Chirstus laat zich slechts omschrijven in stille aanbidding met een onbevattelijke rust en vrede van ongekende hoogte. Op dat éne overgetelijke moment toonde God mij in een ogenblik mijn gehele leven, als in een sneltreinvaart ging mij ganse leven als in een flits aan mij voorbij. Mijn totale levensloop was een grote opeenstapeling van zonde en ongerechtigheid. De geestelijkheid van de Wet toonde mij dat ik geheel in zonden geboren was, en daarom geheel verwerpelijk. Toen heb ik het uigeroepen dat ik uit de werken der wet nooit meer gerechtvaardigd kon worden. Die overtuigingen ging gepaard met ongekende droefheid, dat ik op de grond ben gevallen van smart. Golven van overweldigende smart gingen over mijn ziel heen, die droefheid kan ik nooit verklaren met menselijke woorden. Mijn hart brak in stukken, mijn kleren waren doordrenkt van tranen. Welk een gruwelijk monster was ik, en welk een goedoend God was Hij. Ik zou mij hebben dood geweend als Christus niet overgekomen was in de belofte van het Evangelie. Ik was op dat moment stervende en vlak nabij de dood, zo scheen het echt te zijn. Zalig worden kon niet meer, want mijn gehele leven getuigde tegen mij. Verloren was het, het kon niet meer, wachtend op de voltrekking van het vonnis menend dat mijn laatste uurtje geslagen was.
Maar daar mocht en kon ik nog één noodschreeuw naar Boven doen, uitroepende: “Heere”! En daar kwam Hij, de Christus met zulk een kracht en heerlijkheid over in de belofte van het Evangelie. Een onbevattelijke en levendmakende kracht bezette mijn ganse ziel. Al mijn zonden werden in een ogenblik weggeveegd als in een zee van eeuwige vergetelheid, en toen ik mijn ogen opende waren al mijn tranen van mijn ogen afgewist. Ik heb toen uitgeroepen: Waar zijn mijn zonden gebleven? Ik begon ijverig te zoeken en te graven in mijn geweten op zoek naar mijn zonden, maar ze waren allen weg. Een onbevattelijke rust en vrede daalde voortdurend in mijn geweten. Een onzichtbare vreugdeolie stroomde door mijn ganse ziel. Ik werd overgoten met een Hemelse vreugde in mijn geestelijke wonden.
Ik keek naar mijn handen, naar mijn voeten en zag dat alles nieuw geworden was. Die week heb ik voor het eerst de vogels horen fluiten, en het was alsof ik de engelen Gods hoorde zingen in de velden van Efratha.
Ja, de wedergeboorte is een onbevattelijke en ingrijpende daad, dat ik er iedere dag nog aan denk wat daar gebeurd is. Geen leed zal dat ooit uit mijn geheugen wissen!

VDB

Ik kan heel ver met je meegaan, VDB, maar kun je nog toelichten hoe de Zaligmaker aan Zijn eer komt?
Daar gaat het toch om, ja en meer, we hebben gezondigd tegen God, waar die Zaligmaker alleen maar kan bemiddelen op grond van Zijn kruisverdienste

Ik leg geen valstrik, maar ik vraag me echt af of je, met eerbied gesproken, bent teruggebracht in het Hart van God de Vader.

Beste JvdG,

Ja, dat heb ik mij ook dikwijls afgevraagd. Één ding weet ik, en ik hoop dat jij daar ook wat van mag kennen! Op het werk Gods komt de ganse hellemacht af. Ik kreeg last van een vloekende duivel. Overal werden twijfels gezaaid, en naar een aantal maanden had ik niets meer. Op een zeer bange avond, daar ik niets anders zag dan de dood, werden deze tekstwoorden uit Hebreeën 6:4 in mijn oor geblazen: “Want het is onmogelijk, degenen die een verlicht zijn geweest…” Toen kwam ik tot het radicale besluit dat ik een afvallige geworden was, en dat ik de zonde tegen de Heilige Geest begaan had. Ieder moment dacht ik dat de poorten der hel onder mij geopend zouden worden, en dat ik levend ter helle zou varen. Ik zou lichamelijk zijn bezweken als Christus niet over gekomen was, met de volgende woorden: De satan heeft uliederen zeer begeerd te ziften gelijk de tarwe. Sta op, uw geloof heeft u behouden. En deze laatste woorden kwamen met zulk een kracht, dat ik meende dat de Hemel en de Aarde uit haar voegen waren gesprongen.

Maar het wachtwoord van Kerk is dikwijls met Goddelijke kracht en Autoriteit aan mijn ziel bevestigt, namelijk:
Nu ken ik die waarheid zo diep als gewist, dat Christus alleen mijn gerechtigheid is.

Sja, wat moeten we hier nu mee? Een moment van puur ongeloof en Christus zegt dan 'uw geloof heeft u behouden'. Met uw welnemen, dat gaat echt niet. En wat was dan die 'kracht'?

[VDB-23]

Beste Caprice,

Hartelijk dank voor je vraag!

De Heere heeft mij 6 jaar geleden getrokken vanuit de duisternis tot Zijn wonderbaar licht. Daarvoor had ik wel allerlei gedachten en voorstellingen gemaakt van het bekeerd worden. Als Hij mij zou willen aannemen als Zijn kind, dan zou het wel zo en zo gaan. Maar nee! Het ging gans anders dan dat ik mij ooit voor heb kunnen stellen. Wat de Heere uitwerkte in en aan mijn verloren ziel, en wat ik daar onderging en gevoelde was zo overweldigend, dat het met menselijke woorden niet is te beschrijven. De vrije gunst van de genade Gods in Chirstus laat zich slechts omschrijven in stille aanbidding met een onbevattelijke rust en vrede van ongekende hoogte. Op dat éne overgetelijke moment toonde God mij in een ogenblik mijn gehele leven, als in een sneltreinvaart ging mij ganse leven als in een flits aan mij voorbij. Mijn totale levensloop was een grote opeenstapeling van zonde en ongerechtigheid. De geestelijkheid van de Wet toonde mij dat ik geheel in zonden geboren was, en daarom geheel verwerpelijk. Toen heb ik het uigeroepen dat ik uit de werken der wet nooit meer gerechtvaardigd kon worden. Die overtuigingen ging gepaard met ongekende droefheid, dat ik op de grond ben gevallen van smart. Golven van overweldigende smart gingen over mijn ziel heen, die droefheid kan ik nooit verklaren met menselijke woorden. Mijn hart brak in stukken, mijn kleren waren doordrenkt van tranen. Welk een gruwelijk monster was ik, en welk een goedoend God was Hij. Ik zou mij hebben dood geweend als Christus niet overgekomen was in de belofte van het Evangelie. Ik was op dat moment stervende en vlak nabij de dood, zo scheen het echt te zijn. Zalig worden kon niet meer, want mijn gehele leven getuigde tegen mij. Verloren was het, het kon niet meer, wachtend op de voltrekking van het vonnis menend dat mijn laatste uurtje geslagen was.
Maar daar mocht en kon ik nog één noodschreeuw naar Boven doen, uitroepende: “Heere”! En daar kwam Hij, de Christus met zulk een kracht en heerlijkheid over in de belofte van het Evangelie. Een onbevattelijke en levendmakende kracht bezette mijn ganse ziel. Al mijn zonden werden in een ogenblik weggeveegd als in een zee van eeuwige vergetelheid, en toen ik mijn ogen opende waren al mijn tranen van mijn ogen afgewist. Ik heb toen uitgeroepen: Waar zijn mijn zonden gebleven? Ik begon ijverig te zoeken en te graven in mijn geweten op zoek naar mijn zonden, maar ze waren allen weg. Een onbevattelijke rust en vrede daalde voortdurend in mijn geweten. Een onzichtbare vreugdeolie stroomde door mijn ganse ziel. Ik werd overgoten met een Hemelse vreugde in mijn geestelijke wonden.
Ik keek naar mijn handen, naar mijn voeten en zag dat alles nieuw geworden was. Die week heb ik voor het eerst de vogels horen fluiten, en het was alsof ik de engelen Gods hoorde zingen in de velden van Efratha.
Ja, de wedergeboorte is een onbevattelijke en ingrijpende daad, dat ik er iedere dag nog aan denk wat daar gebeurd is. Geen leed zal dat ooit uit mijn geheugen wissen!

VDB

Ik kan heel ver met je meegaan, VDB, maar kun je nog toelichten hoe de Zaligmaker aan Zijn eer komt?
Daar gaat het toch om, ja en meer, we hebben gezondigd tegen God, waar die Zaligmaker alleen maar kan bemiddelen op grond van Zijn kruisverdienste

Ik leg geen valstrik, maar ik vraag me echt af of je, met eerbied gesproken, bent teruggebracht in het Hart van God de Vader.

Ik vraag me af of jij deze zaak bevindelijk mag kennen, want daar moet het wel naar toe. Wat moet er volgens jou nog bij?
Je praat over zaken, alsof je er zelf bevindelijke kennis aan hebt. Dan zou ik dat ook graag van jouw willen horen tot stichting van je medereizigers.

Onderzoek u zelven nauw, ja zeer nauw! Want velen zijn geroepen, maar weinigen uitverkoren. Dat geld voor ons beide!

[MarthaMartha]

Ik vraag me af of jij deze zaak bevindelijk mag kennen, want daar moet het wel naar toe. Wat moet er volgens jou nog bij?
Je praat over zaken, alsof je er zelf bevindelijke kennis aan hebt. Dan zou ik dat ook graag van jouw willen horen tot stichting van je medereizigers.

Onderzoek u zelven nauw, ja zeer nauw! Want velen zijn geroepen, maar weinigen uitverkoren. Dat geld voor ons beide!

Maar wat voor functie heeft deze laatste zin? Wat wil je daarmee? Daarmee ontneem je iemand toch bijvoorbaat al de moed om te reageren? je mag je verhaal doen, maar de meetlat en het oordeel volgen..... zo komt het over tenminste...... stel gewoon een vraag maar hou dat akelige vingertje achterwege zolang er niets miszegd wordt..........

(dit klinkt fel, dat weet ik, maar ik baal er dan ook verschrikkelijk van...... ooit zei iemand -nee, ik zeg niet wie - "sommige mensen worden al te licht bevonden voordat ze gewogen zijn" - zo klinkt me deze zin ook!)

[jvdg]

Beste Caprice,

Hartelijk dank voor je vraag!

De Heere heeft mij 6 jaar geleden getrokken vanuit de duisternis tot Zijn wonderbaar licht. Daarvoor had ik wel allerlei gedachten en voorstellingen gemaakt van het bekeerd worden. Als Hij mij zou willen aannemen als Zijn kind, dan zou het wel zo en zo gaan. Maar nee! Het ging gans anders dan dat ik mij ooit voor heb kunnen stellen. Wat de Heere uitwerkte in en aan mijn verloren ziel, en wat ik daar onderging en gevoelde was zo overweldigend, dat het met menselijke woorden niet is te beschrijven. De vrije gunst van de genade Gods in Chirstus laat zich slechts omschrijven in stille aanbidding met een onbevattelijke rust en vrede van ongekende hoogte. Op dat éne overgetelijke moment toonde God mij in een ogenblik mijn gehele leven, als in een sneltreinvaart ging mij ganse leven als in een flits aan mij voorbij. Mijn totale levensloop was een grote opeenstapeling van zonde en ongerechtigheid. De geestelijkheid van de Wet toonde mij dat ik geheel in zonden geboren was, en daarom geheel verwerpelijk. Toen heb ik het uigeroepen dat ik uit de werken der wet nooit meer gerechtvaardigd kon worden. Die overtuigingen ging gepaard met ongekende droefheid, dat ik op de grond ben gevallen van smart. Golven van overweldigende smart gingen over mijn ziel heen, die droefheid kan ik nooit verklaren met menselijke woorden. Mijn hart brak in stukken, mijn kleren waren doordrenkt van tranen. Welk een gruwelijk monster was ik, en welk een goedoend God was Hij. Ik zou mij hebben dood geweend als Christus niet overgekomen was in de belofte van het Evangelie. Ik was op dat moment stervende en vlak nabij de dood, zo scheen het echt te zijn. Zalig worden kon niet meer, want mijn gehele leven getuigde tegen mij. Verloren was het, het kon niet meer, wachtend op de voltrekking van het vonnis menend dat mijn laatste uurtje geslagen was.
Maar daar mocht en kon ik nog één noodschreeuw naar Boven doen, uitroepende: “Heere”! En daar kwam Hij, de Christus met zulk een kracht en heerlijkheid over in de belofte van het Evangelie. Een onbevattelijke en levendmakende kracht bezette mijn ganse ziel. Al mijn zonden werden in een ogenblik weggeveegd als in een zee van eeuwige vergetelheid, en toen ik mijn ogen opende waren al mijn tranen van mijn ogen afgewist. Ik heb toen uitgeroepen: Waar zijn mijn zonden gebleven? Ik begon ijverig te zoeken en te graven in mijn geweten op zoek naar mijn zonden, maar ze waren allen weg. Een onbevattelijke rust en vrede daalde voortdurend in mijn geweten. Een onzichtbare vreugdeolie stroomde door mijn ganse ziel. Ik werd overgoten met een Hemelse vreugde in mijn geestelijke wonden.
Ik keek naar mijn handen, naar mijn voeten en zag dat alles nieuw geworden was. Die week heb ik voor het eerst de vogels horen fluiten, en het was alsof ik de engelen Gods hoorde zingen in de velden van Efratha.
Ja, de wedergeboorte is een onbevattelijke en ingrijpende daad, dat ik er iedere dag nog aan denk wat daar gebeurd is. Geen leed zal dat ooit uit mijn geheugen wissen!

VDB

Ik kan heel ver met je meegaan, VDB, maar kun je nog toelichten hoe de Zaligmaker aan Zijn eer komt?
Daar gaat het toch om, ja en meer, we hebben gezondigd tegen God, waar die Zaligmaker alleen maar kan bemiddelen op grond van Zijn kruisverdienste

Ik leg geen valstrik, maar ik vraag me echt af of je, met eerbied gesproken, bent teruggebracht in het Hart van God de Vader.

Ik vraag me af of jij deze zaak bevindelijk mag kennen, want daar moet het wel naar toe. Wat moet er volgens jou nog bij?
Je praat over zaken, alsof je er zelf bevindelijke kennis aan hebt. Dan zou ik dat ook graag van jouw willen horen tot stichting van je medereizigers.

Onderzoek u zelven nauw, ja zeer nauw! Want velen zijn geroepen, maar weinigen uitverkoren. Dat geld voor ons beide!

Er moet en er kan van mijn kant niets bij.
Misschien zal ik je er per PB daarvan iets meer willen vertellen, maar wat mij weerhoudt is de stelligheid en zekerheid waarmee je van het Genadewerk van God getuigt.
Zo hoog durf ik niet te gaan.
Ik denk nu aan de jongste zoon: Maak mij één uwer huurlingen..........

[Oude-Waarheid]

Ik vraag me af of jij deze zaak bevindelijk mag kennen, want daar moet het wel naar toe. Wat moet er volgens jou nog bij?
Je praat over zaken, alsof je er zelf bevindelijke kennis aan hebt. Dan zou ik dat ook graag van jouw willen horen tot stichting van je medereizigers.

Onderzoek u zelven nauw, ja zeer nauw! Want velen zijn geroepen, maar weinigen uitverkoren. Dat geld voor ons beide!

Maar wat voor functie heeft deze laatste zin? Wat wil je daarmee? Daarmee ontneem je iemand toch bijvoorbaat al de moed om te reageren? je mag je verhaal doen, maar de meetlat en het oordeel volgen..... zo komt het over tenminste...... stel gewoon een vraag maar hou dat akelige vingertje achterwege zolang er niets miszegd wordt..........

(dit klinkt fel, dat weet ik, maar ik baal er dan ook verschrikkelijk van...... ooit zei iemand -nee, ik zeg niet wie - "sommige mensen worden al te licht bevonden voordat ze gewogen zijn" - zo klinkt me deze zin ook!)

Toch is het een zaak van hoogste belang "Onderzoek u zelven nauw, ja zeer nauw" want de tijd gaat als kaf voorbij!!

[VDB-23]

Ik vraag me af of jij deze zaak bevindelijk mag kennen, want daar moet het wel naar toe. Wat moet er volgens jou nog bij?
Je praat over zaken, alsof je er zelf bevindelijke kennis aan hebt. Dan zou ik dat ook graag van jouw willen horen tot stichting van je medereizigers.

Onderzoek u zelven nauw, ja zeer nauw! Want velen zijn geroepen, maar weinigen uitverkoren. Dat geld voor ons beide!

Maar wat voor functie heeft deze laatste zin? Wat wil je daarmee? Daarmee ontneem je iemand toch bijvoorbaat al de moed om te reageren? je mag je verhaal doen, maar de meetlat en het oordeel volgen..... zo komt het over tenminste...... stel gewoon een vraag maar hou dat akelige vingertje achterwege zolang er niets miszegd wordt..........

(dit klinkt fel, dat weet ik, maar ik baal er dan ook verschrikkelijk van...... ooit zei iemand -nee, ik zeg niet wie - "sommige mensen worden al te licht bevonden voordat ze gewogen zijn" - zo klinkt me deze zin ook!)

Dat vingertje wees ik ook naar mijzelf!
Caprice vroeg aan mij of ik wat wilde vertellen uit mijn leven. Dat wilde ik wel doen, temeer omdat Caprice mij zeer vriendelijk benaderde. Ik hoop dat de Heere het nog wil gebruiken voor zijn onsterfelijke ziel.

Dat andere zich daaraan stoten, doet mij denken aan die oudste zoon die ook niet blijde was dat de verloren zoon thuis was gekomen. Maar die oudste zoon die stond er nog wel buiten, en daarmee lag hij in zijn eigengrechtigheid nog verloren voor God.

[jvdg]

Ik vraag me af of jij deze zaak bevindelijk mag kennen, want daar moet het wel naar toe. Wat moet er volgens jou nog bij?
Je praat over zaken, alsof je er zelf bevindelijke kennis aan hebt. Dan zou ik dat ook graag van jouw willen horen tot stichting van je medereizigers.

Onderzoek u zelven nauw, ja zeer nauw! Want velen zijn geroepen, maar weinigen uitverkoren. Dat geld voor ons beide!

Maar wat voor functie heeft deze laatste zin? Wat wil je daarmee? Daarmee ontneem je iemand toch bijvoorbaat al de moed om te reageren? je mag je verhaal doen, maar de meetlat en het oordeel volgen..... zo komt het over tenminste...... stel gewoon een vraag maar hou dat akelige vingertje achterwege zolang er niets miszegd wordt..........

(dit klinkt fel, dat weet ik, maar ik baal er dan ook verschrikkelijk van...... ooit zei iemand -nee, ik zeg niet wie - "sommige mensen worden al te licht bevonden voordat ze gewogen zijn" - zo klinkt me deze zin ook!)

Dat vingertje wees ik ook naar mijzelf!
Caprice vroeg aan mij of ik wat wilde vertellen uit mijn leven. Dat wilde ik wel doen, temeer omdat Caprice mij zeer vriendelijk benaderde. Ik hoop dat de Heere het nog wil gebruiken voor zijn onsterfelijke ziel.

Dat andere zich daaraan stoten, doet mij denken aan die oudste zoon die ook niet blijde was dat de verloren zoon thuis was gekomen. Maar die oudste zoon die stond er nog wel buiten, en daarmee lag hij in zijn eigengrechtigheid nog verloren voor God.

Jammer VDB, dat je hier durft te oordelen over Caprice en de oudste zoon.
Ik hoop dat je een verloren zoon mag worden, ja sterker nog, ik wenste wel dat je jezelf leerde kennen als de oudste zoon.

[VDB-23]

Stelligheid en zekerheid? Ik begrijp je niet. Gods werk is zeker en onfeilbaar, daar is geen speld tussen te krijgen. Ik denk aan al die martelaren die de brandstapel liever kozen. Gods Woord leert geen onzekere zekerheid, dat is een Roomse dwaling. Van der Groe heeft gezegd: een gelovige zonder enige zekerheid, is voor mij niet meer dan een hersenschim. Hij noemde zulke ook wel mooie doden.

[VDB-23]

Ik oordeel niet over Caprice. Hij heeft mij zeer vriendelijk benaderd, en ik hoop dat de Heere mijn getuigenis nog wil gebruiken tot troost, stichting en mocht het zijn tot eer van God in zijn zieleleven. Nee, Caprice heeft mij nooit benaderd vanuit de oudste zoon, maar hij droeg juist het beeld van de verloren zoon.

Jij kwam met uitspraken over teruggebracht worden in het Vader hart Gods! Daar schrok ik van, temeer omdat zulke hoge termen meestal niet meer genoemd worden. Mensen die daarvan getuigen worden tegenwoordig hoogmoedige mensen genoemd. Mientje Vrijdag zij honderd jaar geleden al: Het is zeer dunnetjes! Was een geoefende vrouw, met een gelouterde ziel. Zulke moeders in Isreal worden in deze tijd niet meer gevonden. Dat is de waarheid! Christus heeft zelf gesproken: Zal ik nog wel geloof vinden, als ik terugkome op aarde? Ja, dat vraag ik mij dikwijls af lieve Heere Jezus.

[MarthaMartha]

Toch is het een zaak van hoogste belang "Onderzoek u zelven nauw, ja zeer nauw" want de tijd gaat als kaf voorbij!!

dat klopt OW, daar stem ik ook mee in. Het is alleen de plaats en tijd waar deze opmerking wordt gezet die me stoorde. Dat wij onszelf moeten onderzoeken is waar, elke dag kan het eeuwigheid worden, daarom dienen we nú bereid te zijn.

[Mister]

Ik oordeel niet over Caprice. Hij heeft mij zeer vriendelijk benaderd, en ik hoop dat de Heere mijn getuigenis nog wil gebruiken tot troost, stichting en mocht het zijn tot eer van God in zijn zieleleven. Nee, Caprice heeft mij nooit benaderd vanuit de oudste zoon, maar hij droeg juist het beeld van de verloren zoon.

Jij kwam met uitspraken over teruggebracht worden in het Vader hart Gods! Daar schrok ik van, temeer omdat zulke hoge termen meestal niet meer genoemd worden. Mensen die daarvan getuigen worden tegenwoordig hoogmoedige mensen genoemd. Mientje Vrijdag zij honderd jaar geleden al: Het is zeer dunnetjes! Was een geoefende vrouw, met een gelouterde ziel. Zulke moeders in Isreal worden in deze tijd niet meer gevonden. Dat is de waarheid! Christus heeft zelf gesproken: Zal ik nog wel geloof vinden, als ik terugkome op aarde? Ja, dat vraag ik mij dikwijls af lieve Heere Jezus.

Denk je niet dat zulke uitspraken als die van Mientje Vrijdag juist ook niet hoogmoedig kunnen klinken? Was vroeger alles beter? Ach, je weet ook wel dat dat niet zo is.

[MarthaMartha]

De Heere Jezus vroeg het ja: zal Ik nog geloof vinden op aarde?
gelukkig zei Hij geen 'nee'.....

Ja! Hij zal geloof vinden op aarde! want Hij heeft het Zelf gezegd:
Zolang de zon en de maan er zijn, zal Mijn Naam voortgeplant worden, van geslacht tot geslacht!
Gode zij dank!

[jvdg]

Stelligheid en zekerheid? Ik begrijp je niet. Gods werk is zeker en onfeilbaar, daar is geen speld tussen te krijgen. Ik denk aan al die martelaren die de brandstapel liever kozen. Gods Woord leert geen onzekere zekerheid, dat is een Roomse dwaling. Van der Groe heeft gezegd: een gelovige zonder enige zekerheid, is voor mij niet meer dan een hersenschim. Hij noemde zulke ook wel mooie doden.

Je gaat niet in op mijn vragen over jouw oordelen van je naaste.

Overigens, voor ik naar bed ga, wil ik je nog een vraag stellen.
Jij, en DJK, schrijven over de rechtvaardigmaking als ware het een technische uitwerking van Gods voornemen om mensen te zaligen.
Het moment van rechtvaardigmaking is voor jullie een duidelijke markering van de Weg tot het eeuwige leven.
Maar hoe oordelen jullie dan over bijvoorbeeld Obadja, die van zijn kindse jaren is geleid?
Obadja kan weinig vertellen over zijn bekering en zeker niet over het moment waarop.

Ik bespeur in jullie redenering toch steeds meer en meer dat de mens geschikt moet zijn om.....

Maar, en dat is voor jullie ook een dogma, zolang ik één nagelschrap tot mijn zaligheid moet toedoen, dan is het voor eeuwig verloren.
Want die nagelschrap heb ik niet.