Vrouwen aan de studie...??!!

[Afgewezen]

Ik ontketen wel een heftige discussie...

Nogmaals wil ik aangeven dat het in ons geval niet gaat om hele weken of hele dagen kinderen "dumpen". Daar zou ik ook op tegen zijn. Natuurlijk moeten we als ouders onze verantwoordelijkheden nemen wat betreft onze kinderen. We moeten er voor hen zijn! Daarom hebben we heel bewust gekozen voor de voltijd opleiding. Zo kan mijn vrouw elke morgen onze dochter op school brengen en hebben we in het slechtse geval 1 a 2 x in de week een klein uurtje oppas nodig. De rest van de tijd niet.
Mijn vrouw heeft psychisch behoorlijk diep in de put gezeten. Moet ik dan maar een vrouw blijven houden die alleen maar depressiever wordt? Nee, ik geloof van niet. Laat haar dan maar gaan studeren, zodat ze een doel heeft. Ze heeft oprecht geprobeerd om zich aan te passen en voor het huishouden te gaan zorgen, maar het lukt niet! Haar talenten liggen daar echt niet, natuurlijk ze houdt alles netjes glad (en anderen zeggen dat het in huis brandschoon is), maar het kost haar zo veel energie!

Iemand zei dat het beter is voor een kind als moeder met een bakje thee en een koekje thuis zit te wachten... Tja, bij sommigen wel, maar ik ken ook van nabij dat dat verplichte dingen zijn. Kinderen die dat helemaal niet fijn vonden, die lekker wilde spelen, bij wie je alles aan moeder moest vertellen en anders had moeder het wel door, altijd op de voet gevolgd worden etc etc etc

Kijk en dat mijn vrouw gaat studeren betekent ook voor mij dat ik e.e.a. in het huishouden zal moeten gaan doen... Dat hoort er ook bij (hoewel ik regelmatig al een strijkijzer, wc-borstel, afwaskwast, theedoek, stofzuiger o.i.d. ter hand neem)

In bijzondere situatie kun je bijzondere afwegingen maken. Volgens mij is daar ook niets mis mee.
En van dat wachten thuis met de thee... Ik kan me niet eens herinneren hoe mijn moeder het deed als we vroeger uit school kwamen. Ze wás er, voor ons. Dat was het belangrijkste. Ook al besteedde je misschien nauwelijks aandacht aan haar.

[henriët]

Hoe je het ook wendt of keert: Als je belijdt dat kinderen een gave van God zijn, dan kan je ook niet anders dan stellen dat God een moeder door die gave tot het moederschap roept. Ook al liggen daar misschien niet direct je meeste talenten. En wees anders consequent: Noem dan het krijgen van kinderen geen gave van God, en begin er niet aan! Want welke rechtgeaarde moeder stelt haar kinderen nodeloos aan risico's bloot (de voorzichtige onderzoeken die er geweest zijn, zijn niet echt positief over kinderopvang zoals die nu is in de Nederlandse situatie) puur om haar eigen belang, puur uit ego-centrische motieven...? Veel mensen, niet alleen uit de kerk maar ook uit "de wereld" zullen me in de oproep steunen als ik zeg: Doe dat je kinderen, en doe dat de maatschappij, niet aan!

Waar een moeder is, is meestal ook een vader. Je negeert consequent het idee dat God vrouwen een andere plek kan hebben toegedacht dan thuis in het huishouden.

Ik negeer dat idee absoluut niet. Ik stel steeds dat áls het het beste is voor het gezin dat de vrouw werkt, dat de man dan hetzij uit vrije wil, hetzij uit zelfverloochening, het huishouden en opvoeding overneemt. Een dag per week naar opa of oma, mits die dat met liefde willen, lijkt me ook geen probleem. Maar voorderest: Gun de kinderen in hun eerste levensjaren de rust, stabiliteit en vertrouwen die ze nodig hebben!

PS> Ik schrijf steed dat het moet gaan om het beste voor het gezin. Dit houdt dus niet alleen voor de vrouw, maar evenzeer voor de man in, dat hun eigen wil en hun eigen idealen per definitie ondergeschikt moet zijn aan wat voor het gezin het beste is.

Eens

[Bert Mulder]

Henriet, het moment dat God je kinderen geeft, geeft hij je ook een roeping. En dat wel de taak van moeder. Net zoals het moment dat je trouwt, krijg je een roeping van Hem. De roeping om een hulp voor je man te wezen.

Aan Cosmo: Je opmerkingen zijn al beantwoord, of door mij, of door anderen. Als er iets gemist is, zeg het dan even, dan zal ik dat alsnog antwoorden.

Het is opmerkelijk, dat voor de 2e wereldoorlog dit probleem (het is een probleem) van vrouwen die buitenshuis werken, er niet was. Ook waren er bijna geen echtscheidingen. En er was nagenoeg geen jeugd misdaad, vergeleken bij nu.

Als je dan je leven niet volgens de Bijbel geregeerd wilt zien, kijk dan even naar de wereld, hoeveel problemen het zoal veroorzaakt, als men de Goddelijke orde verontachtzaamt.

[parsifal]

Henriet, het moment dat God je kinderen geeft, geeft hij je ook een roeping. En dat wel de taak van moeder. Net zoals het moment dat je trouwt, krijg je een roeping van Hem. De roeping om een hulp voor je man te wezen.

Aan Cosmo: Je opmerkingen zijn al beantwoord, of door mij, of door anderen. Als er iets gemist is, zeg het dan even, dan zal ik dat alsnog antwoorden.

Het is opmerkelijk, dat voor de 2e wereldoorlog dit probleem (het is een probleem) van vrouwen die buitenshuis werken, er niet was. Ook waren er bijna geen echtscheidingen. En er was nagenoeg geen jeugd misdaad, vergeleken bij nu.

Als je dan je leven niet volgens de Bijbel geregeerd wilt zien, kijk dan even naar de wereld, hoeveel problemen het zoal veroorzaakt, als men de Goddelijke orde verontachtzaamt.

En in die tijd werden er weinig mensen 80. In de 19e eeuw werkten er trouwens heel veel vrouwen buitenshuis, alleen de allerrijksten konden zich veroorloven dit niet te doen.

[cosmo]

Het is opmerkelijk, dat voor de 2e wereldoorlog dit probleem (het is een probleem) van vrouwen die buitenshuis werken, er niet was. Ook waren er bijna geen echtscheidingen. En er was nagenoeg geen jeugd misdaad, vergeleken bij nu.

Iemand die dit zegt, heeft wat mij betreft een verwrongen c.q. idealistisch beeld van de historie. Misschien zou je je eens moeten verdiepen in de rol van de vrouw tijdens de industriele revolutie. Heel veel vrouwen waren toen al werkzaam, simpelweg omdat hun man onvoldoende verdiende om het gezin te onderhouden.

Als je dan je leven niet volgens de Bijbel geregeerd wilt zien, kijk dan even naar de wereld, hoeveel problemen het zoal veroorzaakt, als men de Goddelijke orde verontachtzaamt.

In mijn ogen is hetgeen jij voorstelt niet de goddelijke orde, maar de mulderiaanse orde.

[Bert Mulder]

In mijn ogen is hetgeen jij voorstelt niet de goddelijke orde, maar de mulderiaanse orde.

Ad hominem?

[JALP]

Mag ik een citaat van een psycholoog aandragen. Je snapt dat de beslissing om te gaan studeren niet zomaar zonder slag of stoot is gevallen. Daar zijn behoorlijk wat uurtjes (soms tot late) over gepraat. Misschien vooral ook door de enorme sociale druk in het kleine wereldje dat refo-wereld heet.
Toen wij daar mee bezig waren, kregen we de volgende uitspraak: "Ik ben er van overtuigd dat als jíj gaat studeren, je pas een goede moeder kan zijn."

Die psycholoog probeerde daar mee aan te geven dat als een kind een psychisch zwakke moeder, die altijd depressief is en nooit ergens zin in heeft etc. etc. heeft, daar niets aan heeft. Dan pas geef je een kind bagage mee.

Ik zou niemand de weg toe willen wensen die wij de afgelopen 3 jaar achter de rug hebben. Als je vrouw dan gelukkig is in huis, wat een groot voorrecht is, laten jullie dankbaar zijn, maar ga anderen niet veroordelen omdat ze 1 of 2 dagen werken of gaan studeren. Waar ik echt van BAAL is dat er zo vaak onterecht geoordeeld wordt over mensen die psychisch in de kreukels zitten. Je mag weten dat ik daar gewoon boos van wordt (en nu zelfs onbewust harder op mijn toetsenbord zit te typen).

[memento]

Waar ik echt van BAAL is dat er zo vaak onterecht geoordeeld wordt over mensen die psychisch in de kreukels zitten. Je mag weten dat ik daar gewoon boos van wordt

In deze discussie wordt gesproken over wat in een normale situatie gewenst is. Dat in het geval van een psychische ziekte of zwakte het soms beter is om anders te handelen dan normaal wenselijk zou zijn, is heel goed mogelijk.

Daarnaast wordt in deze topic niet echt veroordeeld hoor. Lees nog maar eens door. Zelfs de meest stellige tegenstanders van werkende moeders met jonge kinderen (waartoe ik me zelf ook reken) laten de mogelijkheid open dat de vader een deel van de huishoudelijke taken en het thuis-zijn overneemt, als dat het beste is voor het gezin.

------

Nog even een persoonlijke noot: Ik maak me wel zorgen als een psycholoog een studie oid voorschrijft, omdat een doel nodig is in het leven. Vaak vallen zulke niet-duurzame en prestatie-gerichte doelen erg tegen, zeker op langere termein (ik ken er helaas genoeg voorbeelden van).

[JolandaOudshoorn]

Als (net) studerende moeder wil ik in de eerste plaats JALP (of eigenlijk zijn vrouw) veel suc6 wensen met haar studie. Studie is nooit verkeerd, voor leren ben je nooit te oud en studeren doe je nooit voor niets.
Ik denk dat er ook niets mis is met studeren, ook al ben je een vrouw. Als je een oordeel wil geven, kijk dan naar de motivatie die iemand heeft om te leren. Denk ook aan de toekomst. Dat kleine kinderen hun moeder nodig hebben, ontken ik niet, integendeel zelfs! Maar kleintjes worden groot en veel sneller dan je denkt. Er zal op een gegeven moment een tijd zijn, waarbij je weer samen in je huisje zit. En dan??
De mogelijkheden voor vrijwilligerswerk zijn legio, er zit daar ook veel uitdaging in, dat zal ik niet ontkennen. Maar ik denk niet dat het verkeerd is om ook je persoonlijke interesses uit te diepen, om (als het je gegeven is) je goede intelligentie te benutten.
Om een keuze te maken, is het belangrijk om biddend hierin je weg te zoeken en om naar mensen om je heen te luisteren. Persoonlijk denk ik dat het goed is dat elke vrouw een afgeronde opleiding heeft. Want wie garandeert dat elk meisje trouwt, of dat ieder echtpaar het 40-jarig huwelijk haalt??

[Josephus]

In deze discussie wordt gesproken over wat in een normale situatie gewenst is.

Erg ideaaltypisch en theoretisch dus. Dat is in een discussie op zich best interessant, alleen kun je je hier de vraag stellen of je er in de praktijk altijd even veel aan hebt. Wat is 'normaal'? Bestaat er zoiets als een 'standaardgezin'?

[helma]

Laat het in ieder geval een kwestie zijn van een biddend zoeken naar de weg die de Heere wil dat je gaat.
Ik denk dat het daar veelal mis gaat. Dat we zélf willen kiezen, zélf kunnen ontplooien enz.
Heere wat wilt U dat ik met mijn leven doe. Ik denk dat als je het eens bent met de plaats waar de Heere je gesteld hebt (en niet de plaats die je familie/je omgeving voor je uitdenkt óf je psycholoog.....want zelfontplooiing en je eigen ik hebben wel een erg grote ruimte in de psychologie;)dat je dan pas echt gelukkig kan zijn. Het gaat ten diepste niet om jezelf, maar hoe en waar je God het beste kan dienen met de gaven die Hij jou gegeven heeft.Dienstbaar zijn. Zoals Hij gekomen is om te dienen. We vragen toch elke dag: maak ons Uw beeld gelijk?

Zelf denk ik dat de Heere mij als moeder een belangrijke taak heeft gegeven in mijn gezin. En ik heb daar mijn handen aan vol. Er zijn momenten dat ik ook wel eens denk: had ik maar een baan. (het lijkt me alleen al handig om je ziek te kunnen melden)
maar eigenlijk voel ik me een rijk bevoorrecht mens dat de Heere mij deze taak op mijn schouders heeft gelegd. Ik geniet enorm van de kinderen (en poepluiers verschonen is echt niet zo erg als je denkt; als je van je kinderen houdt is het toch heerlijk om ze weer lekker schoon te maken? je wast je handen erna en je bent weer klaar. Een vette glimlach van je baby en je voelt je de gelukkigste mens van de hele wereld)

Het is zo rijk om moeder te mógen zijn. En zulk verantwoordelijk werk! en ja...het is ook best wel eens heel zwaar. Maar dan te mogen leunen op Hem! Heere, U hebt mij deze taak op de schouders gelegd, mij deze verantwoordelijkheid gegeven. Wilt U mij dan ook de kracht en de wijsheid geven om mijn werk (want dat is het net zo goed) zo getrouw te doen als de engelen in de hemelen.

En wat krijg je ervoor terug? Een heleboel liefde. Een heleboel rijkdom.

(gister op de bijbelweek ging mijn zoon van 17 iets eerder weg dan de rest. midden in de kerk kwam hij mij een kus geven tot grote hilariteit van mijn omgeving. Weet je dat ik me dan ontzettend gelukkig voel? Zo'n stoere puber...)

[Josephus]

Er zijn momenten dat ik ook wel eens denk: had ik maar een baan. (het lijkt me alleen al handig om je ziek te kunnen melden)

Als je nog eens ergens gaat solliciteren, zou ik deze opmerking toch maar achterwege laten...

[helma]

Er zijn momenten dat ik ook wel eens denk: had ik maar een baan. (het lijkt me alleen al handig om je ziek te kunnen melden)

Als je nog eens ergens gaat solliciteren, zou ik deze opmerking toch maar achterwege laten...

[Hendrikus]

In deze discussie wordt gesproken over wat in een normale situatie gewenst is.

Erg ideaaltypisch en theoretisch dus. Dat is in een discussie op zich best interessant, alleen kun je je hier de vraag stellen of je er in de praktijk altijd even veel aan hebt. Wat is 'normaal'? Bestaat er zoiets als een 'standaardgezin'?

Nee. Daarom heb ik me ook tot dusverre maar buiten deze discussie gehouden. Mijn vrouw heeft ook gestudeerd, werkte parttime tot onze tweede geboren werd. En toen de kinderen naar school gingen, is ze weer gaan werken. Heeft nooit een probleem gegeven.

[memento]

In deze discussie wordt gesproken over wat in een normale situatie gewenst is.

Erg ideaaltypisch en theoretisch dus. Dat is in een discussie op zich best interessant, alleen kun je je hier de vraag stellen of je er in de praktijk altijd even veel aan hebt. Wat is 'normaal'? Bestaat er zoiets als een 'standaardgezin'?

Ik geloof dat verreweg de meeste gezinnen vallen binnen deze "theoretische ideaalsituatie". Natuurlijk zijn er uitzonderingen, zoals een psychisch zieke of zwakke moeder, of een vader die om verschillende redenen niet meer kan werken.

Daarnaast heb ik ook de vaste overtuiging dat het gaan in Gods ordeningen (en het gezin, en de rol van man en vrouw zie ik als orde van God) per definitie de beste weg is. Waar de rol van de man is het verzorgen van zijn gezin met de (financiele) middelen, is de rol van de vrouw het verzorgen van haar gezin met haar vrouwelijke kwaliteiten. Beide rollen zijn onmisbaar, en maar beperkt overdraagbaar.

Stel nu dat een man zich ongelukkig zou voelen als hij moet werken. Dan is niet-werken geen oplossing. Misschien dat zo'n man tijdelijk thuis kan zitten vanwege een depressie of andere psychische nood, maar als hij structureel thuis gaat zitten dan vinden we dat toch wel raar. Zeker als het argument is dat hij zich ongelukkig voelt als hij moet werken...

Well, iemand die het orde-denken volgt, zal ook zo denken over de vrouw. Haar plek in Gods orde wordt dan gezien in het gezin, en als zij structureel die werkplek ontvlucht, zeker als het argument is dat ze daarin niet gelukkig wordt, dan zal een orde-denker dat raar vinden. Het is strijdig met Gods plan voor het gezin.

De laatste conclusie uit het orde-denken is dat het niet uitmaakt of je gelukkig bent in je door-God-gewezen-plek. Paulus zal waarschijnlijk ook, als hij naar uiterlijkheden gekeken had, erg ongelukkig geweest zijn. Of Abraham. Beiden moesten hun goede leven opgeven, om de weg te gaan die God voor hen in petto had. Een weg, gepaard met een hoop moeite en ellende. Maar wel in gehoorzaamheid aan God, en met de zegen van God. Een orde-denker heeft dat als hoogste doel, bóven het gelukkig-zijn van het individu. Of, beter gezegd, een orde-denker gelooft dat het geluk van een mens, een individu, júist bestaat uit het gehoorzam zijn aan God, in een weg van het gaan in zijn inzettingen en ordeningen.

Nu snap ik dat iemand die niet het orde-denken volgt, de conclusies ook zeker niet zal delen. Ja, waarschijnlijk vind hij de conclusies zelfs grof, beledigend en vrouw-hatend. Als dat zo is, dan wil ik je vragen je niet direct boos en beledigd te voelen, en deze discussie te voeren vanuit je persoonlijke situatie, maar om deze discussie te voeren op het niveau van het onderliggende denken. Kortom, de vraag: Hoe wil God dat wij ons leven, als man, als vrouw en als gezin, inrichten, en gelden daarbij nog specifieke rollen voor man, vrouw en kinderen. Kortom, wat is je theologische visie op het gezin.