't zal wel wat reactie oproepen als ik dit schrijf!
Maar ik denk ook aan de vele geroepenen maar weinige uitverkorenen.......
en daar lees ik in de topics niet over!
GOD is een oordeler over de bestemming van de mens!
Laten we daarom sober zijn in onze uitlatingen over de dode,
Maar spreken tot eer van God!
Verheerlijken bestaat niet in het alleen lofliederen zingen.
Ook Zijn verheerlijking in Zijn rechtvaardigheid moet een plaats hebben!
Nadenken over je begrafenis
-
MV
-
Miscanthus
- Berichten: 5306
- Lid geworden op: 30 okt 2004, 14:38
- Locatie: Heuvelrug
Geloven is zeker weten, MV.MV schreef:God is de oordeler van het hart!Unionist schreef:Het topic heet Nadenken over "je" begrafenis.
Als jij mag weten een kind van God te zijn, dan hoeft men er op je begrafenis toch niet in te gaan op jouw mogelijke niet-uitverkoren zijn?
Wij zitten veelal te veel op Zijn troon
Twijfel is ongeloof en de moeder van alle zonde.
-
MV
Twijfelende Christenen zijn dus geen Christenen?Miscanthus schreef:Geloven is zeker weten, MV.MV schreef:God is de oordeler van het hart!Unionist schreef:Het topic heet Nadenken over "je" begrafenis.
Als jij mag weten een kind van God te zijn, dan hoeft men er op je begrafenis toch niet in te gaan op jouw mogelijke niet-uitverkoren zijn?
Wij zitten veelal te veel op Zijn troon
Twijfel is ongeloof en de moeder van alle zonde.
of ..een lagere categorie Christenen?
Kleinen in het geloof.MV schreef:Twijfelende Christenen zijn dus geen Christenen?
of ..een lagere categorie Christenen?
Alle mensen zijn voor God hetzelfde en van Jezus mogen we ons niet verheffen boven onze broeders.
Toch is de bijbel niet positief over twijfelaars. Petrus verdronk zowat in de zee en de discipelen konden de maanzieke jongen niet genezen.
-
Miscanthus
- Berichten: 5306
- Lid geworden op: 30 okt 2004, 14:38
- Locatie: Heuvelrug
Beste MV, Lees dit eens:MV schreef:Twijfelende Christenen zijn dus geen Christenen?
of ..een lagere categorie Christenen?
Titus 1:15 Alle dingen zijn wel rein den reinen, maar den bevlekten en ongelovigen is geen ding rein, maar beide hun verstand en geweten zijn bevlekt.
16 Zij belijden, dat zij God kennen, maar zij verloochenen Hem met de werken, alzo zij gruwelijk zijn en ongehoorzaam, en tot alle goed werk ongeschikt.
1 ¶ Doch gij, spreek hetgeen der gezonde leer betaamt.
-
MV
Ik neem aan dat vooral het vetgedrukte aandacht behoeft.Miscanthus schreef:Beste MV, Lees dit eens:MV schreef:Twijfelende Christenen zijn dus geen Christenen?
of ..een lagere categorie Christenen?
Titus 1:15 Alle dingen zijn wel rein den reinen, maar den bevlekten en ongelovigen is geen ding rein, maar beide hun verstand en geweten zijn bevlekt.
16 Zij belijden, dat zij God kennen, maar zij verloochenen Hem met de werken, alzo zij gruwelijk zijn en ongehoorzaam, en tot alle goed werk ongeschikt.
1 ¶ Doch gij, spreek hetgeen der gezonde leer betaamt.
Mijn reactie was op een topic over de zekerheid van het geloof.
Dit wil niet zeggen dat ik twijfelend geloof propageer!
Gezonde leer is de Bijbelse leer:
Ik ellendig mens, wie zal mij verlossen van het lichaam dezes doods.
Je kunt staan naar vastheid in het geloof, maar wij struikelen allen in vele
Rom 7:24 Ik ellendig mens, wie zal mij verlossen uit het lichaam dezes doods?MV schreef:Ik neem aan dat vooral het vetgedrukte aandacht behoeft.Miscanthus schreef:Beste MV, Lees dit eens:MV schreef:Twijfelende Christenen zijn dus geen Christenen?
of ..een lagere categorie Christenen?
Titus 1:15 Alle dingen zijn wel rein den reinen, maar den bevlekten en ongelovigen is geen ding rein, maar beide hun verstand en geweten zijn bevlekt.
16 Zij belijden, dat zij God kennen, maar zij verloochenen Hem met de werken, alzo zij gruwelijk zijn en ongehoorzaam, en tot alle goed werk ongeschikt.
1 ¶ Doch gij, spreek hetgeen der gezonde leer betaamt.
Mijn reactie was op een topic over de zekerheid van het geloof.
Dit wil niet zeggen dat ik twijfelend geloof propageer!
Gezonde leer is de Bijbelse leer:
Ik ellendig mens, wie zal mij verlossen van het lichaam dezes doods.
Je kunt staan naar vastheid in het geloof, maar wij struikelen allen in vele
25 Ik dank God, door Jezus Christus, onzen Heere.
26 Zo dan, ik zelf dien wel met het gemoed de wet Gods, maar met het vlees de wet der zonde.
Rom 8:
1 Zo is er dan nu geen verdoemenis voor degenen, die in Christus Jezus zijn, die niet naar het vlees wandelen, maar naar den Geest.
2 Want de wet des Geestes des levens in Christus Jezus heeft mij vrijgemaakt van de wet der zonde en des doods.
e.v.
MV, ik geloof in het zekere maar tegelijkertijd laag-over-zichzelf-denkend christendom. Een christen die klaagt over zijn zonden en zondigheid, over zijn afmakingen, over dat het van hem vandaan nooit meer kan. Maar een christen die tegelijkertijd roemt in God, dat God zondaren (zoals hij zichzelf, vanuit de voortdurende beleving, kent) zalig maakt.
Een christendom wat nooit Gods verlossende liefde heeft ervaren (ook al is het dan maar slechts voor een moment), mag het nog wel eens goed nakijken. De reden waarom ik dat zeg, is omdat ik (op basis van de Heilige Schrift) stel dat de kennis van, en het geloof in Christus, onmisbaar is voor het christelijke geloof. Buiten Jezus is geen leven, maar een eeuwig zielsverderf. En ik weet wel, het geloof is vaak zwak. Vaak leeft een kind van God van de schaarse momenten dat het even uit haar ellende wordt opgetild en Gods liefde en nabijheid mag ervaren. En in tussentijd? Ach, dan vreest het vaak dat het zichzelf bedriegt. Dan ziet het op zichzelf, op eigen zonden, zondigheid en schuld, en weet men het allemaal niet. Maar toch is daar op de grond van het hart dat verlangen naar God, naar Zijn nabijheid. Het missen van God, maar Hem niet kunnen missen.
Laten we asjeblieft beide zaken bij elkaar behouden. De kennis van Christus (al is het in zeer kleine mate) is absoluut noodzakelijk. Met alleen zondekennis ga je verloren! Aan de andere kant kan dat geloof soms zo enorm zwak zijn, dat het zichzelf niet durft te rekenen als kind van God. Het gaat uiteindelijk er niet om, of wij onszelf durven te bestempelen als gelovige. Als we maar hebben leren vluchten tot Jezus.
Een christendom wat nooit Gods verlossende liefde heeft ervaren (ook al is het dan maar slechts voor een moment), mag het nog wel eens goed nakijken. De reden waarom ik dat zeg, is omdat ik (op basis van de Heilige Schrift) stel dat de kennis van, en het geloof in Christus, onmisbaar is voor het christelijke geloof. Buiten Jezus is geen leven, maar een eeuwig zielsverderf. En ik weet wel, het geloof is vaak zwak. Vaak leeft een kind van God van de schaarse momenten dat het even uit haar ellende wordt opgetild en Gods liefde en nabijheid mag ervaren. En in tussentijd? Ach, dan vreest het vaak dat het zichzelf bedriegt. Dan ziet het op zichzelf, op eigen zonden, zondigheid en schuld, en weet men het allemaal niet. Maar toch is daar op de grond van het hart dat verlangen naar God, naar Zijn nabijheid. Het missen van God, maar Hem niet kunnen missen.
Laten we asjeblieft beide zaken bij elkaar behouden. De kennis van Christus (al is het in zeer kleine mate) is absoluut noodzakelijk. Met alleen zondekennis ga je verloren! Aan de andere kant kan dat geloof soms zo enorm zwak zijn, dat het zichzelf niet durft te rekenen als kind van God. Het gaat uiteindelijk er niet om, of wij onszelf durven te bestempelen als gelovige. Als we maar hebben leren vluchten tot Jezus.
-
MV
memento schreef:MV, ik geloof in het zekere maar tegelijkertijd laag-over-zichzelf-denkend christendom. Een christen die klaagt over zijn zonden en zondigheid, over zijn afmakingen, over dat het van hem vandaan nooit meer kan. Maar een christen die tegelijkertijd roemt in God, dat God zondaren (zoals hij zichzelf, vanuit de voortdurende beleving, kent) zalig maakt.
Een christendom wat nooit Gods verlossende liefde heeft ervaren (ook al is het dan maar slechts voor een moment), mag het nog wel eens goed nakijken. De reden waarom ik dat zeg, is omdat ik (op basis van de Heilige Schrift) stel dat de kennis van, en het geloof in Christus, onmisbaar is voor het christelijke geloof. Buiten Jezus is geen leven, maar een eeuwig zielsverderf. En ik weet wel, het geloof is vaak zwak. Vaak leeft een kind van God van de schaarse momenten dat het even uit haar ellende wordt opgetild en Gods liefde en nabijheid mag ervaren. En in tussentijd? Ach, dan vreest het vaak dat het zichzelf bedriegt. Dan ziet het op zichzelf, op eigen zonden, zondigheid en schuld, en weet men het allemaal niet. Maar toch is daar op de grond van het hart dat verlangen naar God, naar Zijn nabijheid. Het missen van God, maar Hem niet kunnen missen.
Laten we asjeblieft beide zaken bij elkaar behouden. De kennis van Christus (al is het in zeer kleine mate) is absoluut noodzakelijk. Met alleen zondekennis ga je verloren! Aan de andere kant kan dat geloof soms zo enorm zwak zijn, dat het zichzelf niet durft te rekenen als kind van God. Het gaat uiteindelijk er niet om, of wij onszelf durven te bestempelen als gelovige. Als we maar hebben leren vluchten tot Jezus.
Hier sta ik volledig achter!
-
Miscanthus
- Berichten: 5306
- Lid geworden op: 30 okt 2004, 14:38
- Locatie: Heuvelrug
Ik ben het met je eens als het gaat om het nemen van de toevlucht tot Christus en Zijn noodzakelijkheid. Als je het hebt over de schaarse momenten van geloven, heb ik een andere bevinding. Het gaat er niet om hoe wij ons rekenen maar Hoe God ons rekent. Dat lezen we in Zijn Woord en als we daar dichtbij leven en zo wandelen met God, zijn de momenten van twijfel schaars.memento schreef:Een christendom wat nooit Gods verlossende liefde heeft ervaren (ook al is het dan maar slechts voor een moment), mag het nog wel eens goed nakijken. De reden waarom ik dat zeg, is omdat ik (op basis van de Heilige Schrift) stel dat de kennis van, en het geloof in Christus, onmisbaar is voor het christelijke geloof. Buiten Jezus is geen leven, maar een eeuwig zielsverderf. En ik weet wel, het geloof is vaak zwak. Vaak leeft een kind van God van de schaarse momenten dat het even uit haar ellende wordt opgetild en Gods liefde en nabijheid mag ervaren. En in tussentijd? Ach, dan vreest het vaak dat het zichzelf bedriegt. Dan ziet het op zichzelf, op eigen zonden, zondigheid en schuld, en weet men het allemaal niet. Maar toch is daar op de grond van het hart dat verlangen naar God, naar Zijn nabijheid. Het missen van God, maar Hem niet kunnen missen.
Laten we asjeblieft beide zaken bij elkaar behouden. De kennis van Christus (al is het in zeer kleine mate) is absoluut noodzakelijk. Met alleen zondekennis ga je verloren! Aan de andere kant kan dat geloof soms zo enorm zwak zijn, dat het zichzelf niet durft te rekenen als kind van God. Het gaat uiteindelijk er niet om, of wij onszelf durven te bestempelen als gelovige. Als we maar hebben leren vluchten tot Jezus.
God is getrouw, en Zijn beloften gewis en onze kenmerken zo zwak.
Daarom moeten we dagelijks, ja van uur tot uur gevoed worden met de goederen des heils, Gods beloften en het Brood des levens, Jezus Christus. Dan zullen we in der eeuwigheid niet meer hongeren. En als we God loven en danken voor Zijn genade ons bewezen in Christus Jezus, dan heeft de twijfel weinig plaats. dan moeten we onze roeping en verkiezing vast maken met goede werken.
Dat betekent dat we met levensheiliging bezig moeten zijn en niet telkens met de vraag of het wel echt is en of we ons wel een kind van God kunnen rekenen op grond van onze kenmerken. Dat kunnen we op grond van Gods tgenadige toezegging. Dat is de vaste grond.
Maar over bevinding valt moeilijk te twisten....
