Beste Roseline,
Maar indien wij - wij die onszelf gelovigen noemen en kennis hebben van het evangelie - er niet zeker van zijn dat Christus in ons is, dan zijn we verwerpelijk. 2 Kor. 13:5. Lijkt me ook duidelijk. Laten we onszelf daarom onderzoeken of we wel in het geloof zijn.
SV: "Of kent gij uzelven niet, dat Jezus Christus in u is? tenzij dat gij enigszins verwerpelijk zijt."
Slaat dat 'verwerpelijk' zijn op het hebben van je kennis dat Jezus in je woont? Of slaat dat verwerpelijk op het feit of Jezus in je woont?
Volgens mij is het dat laatste.
Met schrik in de hemel vallen
-
roseline
In de NBG vertaling staat:
Of zijt gij niet zo zeker van uzelf dat Jezus Christus in u is? Want anders zijt gij verwerpelijk.
Ik denk dat je ook naar de voorgaande zin moet kijken:Onderzoekt uzelf, of gij wel in het geloof zijt.
Om welk geloof gaat dat? En wat gebeurt er op het moment dat je tot geloof komt? Ef. 1:13.
Na jezelf te onderzoeken of je wel in het geloof bent, kun je tot verschillende conclusies komen:
a. Ja ik ben in het geloof
b. Twijfel
c. Nee ik ben niet in het geloof
Nu is twijfel ook ongeloof...
Jac. 1 Maar hij moet bidden in geloof, in geen enkel opzicht twijfelende...
Heb. 11 Het geloof nu is de zekerheid der dingen die men hoopt...
Nu is het niet zo dat je als gelovige niet meer verzocht kunt worden tot twijfel of ongeloof. Dat er gedachten en gevoelens in je opkomen die je aan het twijfelen willen brengen. Maar een verzoeking tot ongeloof betekent nog niet dat je direct twijfelt. Dan kun je dat ongeloof zien als een aanklacht van satan waartegen je weerstand kunt bieden in Gods kracht. Daarom schrijft Paulus: Strijdt de goede strijd des geloofs!
Groeten, Rose.
[Veranderd op 3/2/03 door roseline]
Of zijt gij niet zo zeker van uzelf dat Jezus Christus in u is? Want anders zijt gij verwerpelijk.
Ik denk dat je ook naar de voorgaande zin moet kijken:Onderzoekt uzelf, of gij wel in het geloof zijt.
Om welk geloof gaat dat? En wat gebeurt er op het moment dat je tot geloof komt? Ef. 1:13.
Na jezelf te onderzoeken of je wel in het geloof bent, kun je tot verschillende conclusies komen:
a. Ja ik ben in het geloof
b. Twijfel
c. Nee ik ben niet in het geloof
Nu is twijfel ook ongeloof...
Jac. 1 Maar hij moet bidden in geloof, in geen enkel opzicht twijfelende...
Heb. 11 Het geloof nu is de zekerheid der dingen die men hoopt...
Nu is het niet zo dat je als gelovige niet meer verzocht kunt worden tot twijfel of ongeloof. Dat er gedachten en gevoelens in je opkomen die je aan het twijfelen willen brengen. Maar een verzoeking tot ongeloof betekent nog niet dat je direct twijfelt. Dan kun je dat ongeloof zien als een aanklacht van satan waartegen je weerstand kunt bieden in Gods kracht. Daarom schrijft Paulus: Strijdt de goede strijd des geloofs!
Groeten, Rose.
[Veranderd op 3/2/03 door roseline]
-
Refojongere
Beste Forummers,
Ik ga hier een pleidooi voeren voor het feit dat er ook gelovigen zijn die heel weinig zekerheid hebben, maar dus wel een klein beetje zekerheid [kan volgens DL 1-12] (misschien) of ze wel zalig worden of het zaligmakende geloof wel bezitten.
Veel reformatorische mensen op dit forum oordelen keihard over mensen met een 'misschientje', die niet zeker weten of ze zalig zullen worden. De kleintjes in de genade worden neergesabeld, in plaats dat ze geholpen worden naar meer zekerheid (zoals Smytegelt nog deed met zijn meer dan 100 preken over het 'gekrookte riet' ).
Nee, men moet maar zekerheid hebben, zoniet, dan wordt er veel 'wee u' geroepen, in plaats van dat de mensen geholpen worden.
Belangrijkste oorzaak van 'misschien'
"Als een ander hem vraagt of hij er nu zeker van is dat hij zaligmakende genade bezit en eeuwig zalig zal worden, kan hij vanwege de grootheid der zaak en uit vrees voor zelfbedrog zeer geslingerd en zelfs in het genieten van zijn rust gestoord worden."
Wie zal het Brakel nog naspreken als hij zegt:
"Men heeft ook niet nodig eer men aangaat, een volkomen, vaste, werkzame verzekering zonder bekommernis, dat men in de staat der genade is, en een wederkeren op die verzekering. Maar het is genoeg, dat men overtuigd is van de uitgaande daden des geloofs en der bekering, al durft men dit besluit daaruit niet opmaken: ik geloof, ik ben bekeerd."
Mensen zonder zekerheid over hun staat, die heen en weer geslingerd worden, worden nu als verdacht aangemerkt, er wordt hen gezegd dat ze niet op hun kenmerken en gestalten en bevindingen mogen rusten. Geloof...ja, geloven moeten ze in de Heere Jezus. En ze hebben nu juist geen armen des geloofs. En dan wordt hun ook nog eens aangezegd dat ze ongelovigen zijn, ongelovigen zijn vijanden, verwerpers. Dit steekt hen in het hart, ze hebben immers de Heere hartelijk lief en mensen om hen heen zien dat ze voor Hem leven...alleen durven ze niet besluiten dat ze bekeerd zijn.
De kerken zitten vol met deze mensen. En in plaats dat ze getroost worden met kenmerken uit Gods Woord over de waarachtige liefde tot de Heere Jezus, worden ze neergesabeld als ongelovigen die op hun gestalten bouwen en rusten. Immers, er bestaan toch maar twee groepen: bekeerd of onbekeerd en tja, dan blijft er weinig over voor de bekommerden, zij die op de weg tot Christus zijn in een weg van afbraak van hunzelf, in een weg van diepere ontdekking, zij die op weg zijn naar de enge poort...want zij missen de verzoening met God. En zij die de verzoening met God missen, missen God Zelf, want ze hebben Hem liefgekregen. En zal God het volk dat Hem liefheeft zo laten behandelen als waren het ongelovigen?
Wat moeten we met deze groep die de Heere Jezus wil gaan volgen: "Heere wat wilt Gij dat ik doen zal", maar die nog niet gerechtvaardigd zijn. Toen Paulus om Gods wil in zijn leven ging vragen was hij ook nog niet. Er ligt een verschil tussen Handelingen 9:6 en 9:18.
Hen soms vertellen dat het niet kan dat iemand met een 'misschientje' zalig wordt? Of moeten we anders handelen, omdat we weten wie we zelf zijn geweest?
[Aangepast op 1/5/03 door Refojongere]
[Aangepast op 1/5/03 door Refojongere]
Ik ga hier een pleidooi voeren voor het feit dat er ook gelovigen zijn die heel weinig zekerheid hebben, maar dus wel een klein beetje zekerheid [kan volgens DL 1-12] (misschien) of ze wel zalig worden of het zaligmakende geloof wel bezitten.
Veel reformatorische mensen op dit forum oordelen keihard over mensen met een 'misschientje', die niet zeker weten of ze zalig zullen worden. De kleintjes in de genade worden neergesabeld, in plaats dat ze geholpen worden naar meer zekerheid (zoals Smytegelt nog deed met zijn meer dan 100 preken over het 'gekrookte riet' ).
Nee, men moet maar zekerheid hebben, zoniet, dan wordt er veel 'wee u' geroepen, in plaats van dat de mensen geholpen worden.
Belangrijkste oorzaak van 'misschien'
"Als een ander hem vraagt of hij er nu zeker van is dat hij zaligmakende genade bezit en eeuwig zalig zal worden, kan hij vanwege de grootheid der zaak en uit vrees voor zelfbedrog zeer geslingerd en zelfs in het genieten van zijn rust gestoord worden."
Wie zal het Brakel nog naspreken als hij zegt:
"Men heeft ook niet nodig eer men aangaat, een volkomen, vaste, werkzame verzekering zonder bekommernis, dat men in de staat der genade is, en een wederkeren op die verzekering. Maar het is genoeg, dat men overtuigd is van de uitgaande daden des geloofs en der bekering, al durft men dit besluit daaruit niet opmaken: ik geloof, ik ben bekeerd."
Mensen zonder zekerheid over hun staat, die heen en weer geslingerd worden, worden nu als verdacht aangemerkt, er wordt hen gezegd dat ze niet op hun kenmerken en gestalten en bevindingen mogen rusten. Geloof...ja, geloven moeten ze in de Heere Jezus. En ze hebben nu juist geen armen des geloofs. En dan wordt hun ook nog eens aangezegd dat ze ongelovigen zijn, ongelovigen zijn vijanden, verwerpers. Dit steekt hen in het hart, ze hebben immers de Heere hartelijk lief en mensen om hen heen zien dat ze voor Hem leven...alleen durven ze niet besluiten dat ze bekeerd zijn.
De kerken zitten vol met deze mensen. En in plaats dat ze getroost worden met kenmerken uit Gods Woord over de waarachtige liefde tot de Heere Jezus, worden ze neergesabeld als ongelovigen die op hun gestalten bouwen en rusten. Immers, er bestaan toch maar twee groepen: bekeerd of onbekeerd en tja, dan blijft er weinig over voor de bekommerden, zij die op de weg tot Christus zijn in een weg van afbraak van hunzelf, in een weg van diepere ontdekking, zij die op weg zijn naar de enge poort...want zij missen de verzoening met God. En zij die de verzoening met God missen, missen God Zelf, want ze hebben Hem liefgekregen. En zal God het volk dat Hem liefheeft zo laten behandelen als waren het ongelovigen?
Wat moeten we met deze groep die de Heere Jezus wil gaan volgen: "Heere wat wilt Gij dat ik doen zal", maar die nog niet gerechtvaardigd zijn. Toen Paulus om Gods wil in zijn leven ging vragen was hij ook nog niet. Er ligt een verschil tussen Handelingen 9:6 en 9:18.
Hen soms vertellen dat het niet kan dat iemand met een 'misschientje' zalig wordt? Of moeten we anders handelen, omdat we weten wie we zelf zijn geweest?
[Aangepast op 1/5/03 door Refojongere]
[Aangepast op 1/5/03 door Refojongere]
-
Refojongere
Dat is toch machtig he! Wat een mooi getuigenis. 17 jaar nadat de Heere tot haar gesproken had, Hij gaf haar zekerheid.
De Heere was bij haar al die jaren met Zijn gunst, al die jaren van onzekerheid over haar staat, terwijl ze hoogst waarschijnlijk al die jaren met de Heere en voor de Heere geleefd had, en dan komen tot de volle zekerheid, de volle bevestiging...van een bekommerde, tot een bevestigde, zeggen we dan in 'gezelschapstermen'.
En dat is een heerlijke staat, dan wou je dat de hemel al begon en dat het leven hier op aarde ten einde was om eeuwig Zijn heerlijkheid te genieten.
De Heere was bij haar al die jaren met Zijn gunst, al die jaren van onzekerheid over haar staat, terwijl ze hoogst waarschijnlijk al die jaren met de Heere en voor de Heere geleefd had, en dan komen tot de volle zekerheid, de volle bevestiging...van een bekommerde, tot een bevestigde, zeggen we dan in 'gezelschapstermen'.
En dat is een heerlijke staat, dan wou je dat de hemel al begon en dat het leven hier op aarde ten einde was om eeuwig Zijn heerlijkheid te genieten.
Mocht ik me er ooit aan schuldig gemaakt hebben het te kleine te vertrappen, wat ik denk wel gedaan te hebben, dan wil ik me daarvoor echt verontschuldigen. Niet iedere Chirsten heeft zekerheid. Velen van de groten in de geschiedenis zijn ook door de twijfel heen gegaan. Ik noem alleen al Wesley, Luther en Darby. En dat duurde tijden.
En nu volgt er toch een maar, niet om het vorige ook maar iets te relativeren, maar omdat er ook een andere kant is. Wij mogen zekerheid hebben van God. Romeinen 8 wijst op ieder Christen, niet alleen op mensen die een soort tweede zegen gehad hebben. Met minder dan de laatste verzen doe je het werk van God tekort. Nu is de oplossing van een groot deel van de Evangelische beweging: Nou dan roepen we toch dat God alles gedaan heeft, terwijl we er eigenlijk niets van beseffen. Dat is huichelen. Echter wat ook gebeurt is dat we de onzekerheid gaan koesteren en de zekerheid wantrouwen. Dan gaan we een niet volmaakte toestand beter vinden, omdat het volmaakte vaak nep is.
Vaya con Dios,
parsifal
En nu volgt er toch een maar, niet om het vorige ook maar iets te relativeren, maar omdat er ook een andere kant is. Wij mogen zekerheid hebben van God. Romeinen 8 wijst op ieder Christen, niet alleen op mensen die een soort tweede zegen gehad hebben. Met minder dan de laatste verzen doe je het werk van God tekort. Nu is de oplossing van een groot deel van de Evangelische beweging: Nou dan roepen we toch dat God alles gedaan heeft, terwijl we er eigenlijk niets van beseffen. Dat is huichelen. Echter wat ook gebeurt is dat we de onzekerheid gaan koesteren en de zekerheid wantrouwen. Dan gaan we een niet volmaakte toestand beter vinden, omdat het volmaakte vaak nep is.
Vaya con Dios,
parsifal
"Then he isn't safe?" said Lucy.
"Safe?" said Mr. Beaver. "Don't you hear what Mrs. Beaver tells you? Who said anything about safe? "Course he isn't safe. But he's good. He's the King, I tell you."
"Safe?" said Mr. Beaver. "Don't you hear what Mrs. Beaver tells you? Who said anything about safe? "Course he isn't safe. But he's good. He's the King, I tell you."
-
Refojongere
Dankjewel Parsifal voor je evenwichtige reactie. Ik zie het precies zo.
Nog iets verder nuanceren, ieder christen heeft wel een beetje zekerheid van de staat, hoewel dat snel weer bedolven kan zijn door zonde, aanvechting en angst voor zelfbedrog. Dat kan leiden tot heel voorzichtige uitspraken tot 'misschien' aan toe. De Heere is vrij om zekerheid te geven in welke mate dan ook. Daarom is het belangrijk om op Hem en Zijn genade te wachten en te hopen en te staan naar zekerheid, welke christen staat daar niet naar?
Nog iets verder nuanceren, ieder christen heeft wel een beetje zekerheid van de staat, hoewel dat snel weer bedolven kan zijn door zonde, aanvechting en angst voor zelfbedrog. Dat kan leiden tot heel voorzichtige uitspraken tot 'misschien' aan toe. De Heere is vrij om zekerheid te geven in welke mate dan ook. Daarom is het belangrijk om op Hem en Zijn genade te wachten en te hopen en te staan naar zekerheid, welke christen staat daar niet naar?
Refojongere,
weer een terzijde. Een aanvulling op wat ik net zij. Een Christen is niet uitverkoren voor de hemel, maar uitverkoren om God's wil te doen. Geschapen voor goede werken. Ik denk dat in de zekerheid dit beter gaat (zolang de zekerheid maar afhankelijkheid blijft.). Maar er blijft staan degene die de zekerheid van Romeinen 8 mist, mag niet daarom afgeschreven worden als Christen. Degene die dat doet maakt een fout die te vergelijken is met het wegsturen van de moeders met kinderen door de discipelen.
Vaya con Dios,
parsifal
weer een terzijde. Een aanvulling op wat ik net zij. Een Christen is niet uitverkoren voor de hemel, maar uitverkoren om God's wil te doen. Geschapen voor goede werken. Ik denk dat in de zekerheid dit beter gaat (zolang de zekerheid maar afhankelijkheid blijft.). Maar er blijft staan degene die de zekerheid van Romeinen 8 mist, mag niet daarom afgeschreven worden als Christen. Degene die dat doet maakt een fout die te vergelijken is met het wegsturen van de moeders met kinderen door de discipelen.
Vaya con Dios,
parsifal
"Then he isn't safe?" said Lucy.
"Safe?" said Mr. Beaver. "Don't you hear what Mrs. Beaver tells you? Who said anything about safe? "Course he isn't safe. But he's good. He's the King, I tell you."
"Safe?" said Mr. Beaver. "Don't you hear what Mrs. Beaver tells you? Who said anything about safe? "Course he isn't safe. But he's good. He's the King, I tell you."
-
Refojongere
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Beste RJ,
Dat je pastoraal wilt zijn tegenover dié gelovigen die juist zo klein zijn in dat geloof, is te waarderen maar je verontrust me met je slotopmerking:
De kerken zitten vol met deze mensen. En in plaats dat ze getroost worden met kenmerken uit Gods Woord over de waarachtige liefde tot de Heere Jezus, worden ze neergesabeld als ongelovigen die op hun gestalten bouwen en rusten. Immers, er bestaan toch maar twee groepen: bekeerd of onbekeerd en tja, dan blijft er weinig over voor de bekommerden, zij die op de weg tot Christus zijn in een weg van afbraak van hunzelf, in een weg van diepere ontdekking, zij die op weg zijn naar de enge poort...want zij missen de verzoening met God. En zij die de verzoening met God missen, missen God Zelf, want ze hebben Hem liefgekregen. En zal God het volk dat Hem liefheeft zo laten behandelen als waren het ongelovigen?
Wat moeten we met deze groep die de Heere Jezus wil gaan volgen: "Heere wat wilt Gij dat ik doen zal", maar die nog niet gerechtvaardigd zijn. Toen Paulus om Gods wil in zijn leven ging vragen was hij ook nog niet. Er ligt een verschil tussen Handelingen 9:6 en 9:18.
Hen soms vertellen dat het niet kan dat iemand met een 'misschientje' zalig wordt? Of moeten we anders handelen, omdat we weten wie we zelf zijn geweest?
RJ,
De Wet kan niets anders doen dan ons vervloeken. Als de Wet met zijn vloekspraak ons overtuigt dan zijn we nog even dood als daarvoor, want als we menen dat we met onze eigengerechtigheid iets te kunnen toe doen willen we Christus niet als een volkomen Zaligmaker. Hoe boetvaardig kan het klinken als we zeggen: Ik ben onwaardig? Zeker zijn we onwaardig maar ook in deze zin ligt een verkapt weigeren van Christus te omhelzen als haar of zijn Zaligmaker. Echter om met Th. v.d. Groe te spreken ‘de overtuiging is dan pas zaligmakend als ze dadelijk doet vluchten tot Jezus Christus’. Andrew Gray schrijft in één van zijn preken dat er velen zijn die de stad verderf ontvluchten die nu al lange tijd ‘zuchten in de hel’.
Aan de andere kant waardeer ik je stukje wel, want je schrijft ‘ze hebben Hem liefgekregen’. Als dat Hem is die alle lof, eer en dankzegging waard is. Als dat Hem is, in Wien alle beloften ja, en amen zijn, dan moeten we de ruis wegnemen RJ.
Het bekommerde volk kan niemand anders zijn dan dat volk dat door het geloof gerechtvaardigd is en dat het geloofsleven oefent. Het bekommerde volk kan zich nooit bevinden vóór de enge poort!
Tenslotte je opmerking over ‘Heere wat wilt Gij dat ik doen zal’ maar die nog niet gerechtvaardigd zijn. Als deze vraag vanuit het hart door het geloof geslaakt wordt zijn ze gerechtvaardigd. Hier is nu het geloof in oefening wat alleen zijn vertrouwen (geloof) op de Heere stelt. Het vraagt toch ‘wat wilt Gij’.
Met de rechtvaardiging bedoel je RJ de ‘gevoelige zekerheid’, oftewel wat de Erskine’s noemden de zekerheid van het gevoel. Dat is nooit de rechtvaardigmaking. Dit misverstand heeft de grote verwarring doen ontstaan in het huidige kerkelijk klimaat. Een verschuiving van de zekerheid van het gevoel als was dat de rechtvaardigmaking heeft veel mensen opgebouwd in hun veronderstelde bekering. Het enige onderscheid moet zijn, zijn we door de enge poort heen? Zijn we gerechtvaardigd door het geloof? Mogen we met Paulus getuigen, als is het soms met een stamelend hart, ik leef, doch niet ik maar Christus leeft in mij? Dan zijn we gerechtvaardigd.
Ik las vanavond in de krant het verslag van de zendingsdag. Ds. A. vd. Voorden heeft daar gesproken van een ‘schuldbrief’, het inleven van de ellende, ja het diep inleven’. Voor die mag de Zaligmaker gepredikt worden. Als dat zo is dan wordt niet de goddeloze door het geloof gerechtvaardigd, maar de boetvaardige.
Dat je pastoraal wilt zijn tegenover dié gelovigen die juist zo klein zijn in dat geloof, is te waarderen maar je verontrust me met je slotopmerking:
De kerken zitten vol met deze mensen. En in plaats dat ze getroost worden met kenmerken uit Gods Woord over de waarachtige liefde tot de Heere Jezus, worden ze neergesabeld als ongelovigen die op hun gestalten bouwen en rusten. Immers, er bestaan toch maar twee groepen: bekeerd of onbekeerd en tja, dan blijft er weinig over voor de bekommerden, zij die op de weg tot Christus zijn in een weg van afbraak van hunzelf, in een weg van diepere ontdekking, zij die op weg zijn naar de enge poort...want zij missen de verzoening met God. En zij die de verzoening met God missen, missen God Zelf, want ze hebben Hem liefgekregen. En zal God het volk dat Hem liefheeft zo laten behandelen als waren het ongelovigen?
Wat moeten we met deze groep die de Heere Jezus wil gaan volgen: "Heere wat wilt Gij dat ik doen zal", maar die nog niet gerechtvaardigd zijn. Toen Paulus om Gods wil in zijn leven ging vragen was hij ook nog niet. Er ligt een verschil tussen Handelingen 9:6 en 9:18.
Hen soms vertellen dat het niet kan dat iemand met een 'misschientje' zalig wordt? Of moeten we anders handelen, omdat we weten wie we zelf zijn geweest?
RJ,
De Wet kan niets anders doen dan ons vervloeken. Als de Wet met zijn vloekspraak ons overtuigt dan zijn we nog even dood als daarvoor, want als we menen dat we met onze eigengerechtigheid iets te kunnen toe doen willen we Christus niet als een volkomen Zaligmaker. Hoe boetvaardig kan het klinken als we zeggen: Ik ben onwaardig? Zeker zijn we onwaardig maar ook in deze zin ligt een verkapt weigeren van Christus te omhelzen als haar of zijn Zaligmaker. Echter om met Th. v.d. Groe te spreken ‘de overtuiging is dan pas zaligmakend als ze dadelijk doet vluchten tot Jezus Christus’. Andrew Gray schrijft in één van zijn preken dat er velen zijn die de stad verderf ontvluchten die nu al lange tijd ‘zuchten in de hel’.
Aan de andere kant waardeer ik je stukje wel, want je schrijft ‘ze hebben Hem liefgekregen’. Als dat Hem is die alle lof, eer en dankzegging waard is. Als dat Hem is, in Wien alle beloften ja, en amen zijn, dan moeten we de ruis wegnemen RJ.
Het bekommerde volk kan niemand anders zijn dan dat volk dat door het geloof gerechtvaardigd is en dat het geloofsleven oefent. Het bekommerde volk kan zich nooit bevinden vóór de enge poort!
Tenslotte je opmerking over ‘Heere wat wilt Gij dat ik doen zal’ maar die nog niet gerechtvaardigd zijn. Als deze vraag vanuit het hart door het geloof geslaakt wordt zijn ze gerechtvaardigd. Hier is nu het geloof in oefening wat alleen zijn vertrouwen (geloof) op de Heere stelt. Het vraagt toch ‘wat wilt Gij’.
Met de rechtvaardiging bedoel je RJ de ‘gevoelige zekerheid’, oftewel wat de Erskine’s noemden de zekerheid van het gevoel. Dat is nooit de rechtvaardigmaking. Dit misverstand heeft de grote verwarring doen ontstaan in het huidige kerkelijk klimaat. Een verschuiving van de zekerheid van het gevoel als was dat de rechtvaardigmaking heeft veel mensen opgebouwd in hun veronderstelde bekering. Het enige onderscheid moet zijn, zijn we door de enge poort heen? Zijn we gerechtvaardigd door het geloof? Mogen we met Paulus getuigen, als is het soms met een stamelend hart, ik leef, doch niet ik maar Christus leeft in mij? Dan zijn we gerechtvaardigd.
Ik las vanavond in de krant het verslag van de zendingsdag. Ds. A. vd. Voorden heeft daar gesproken van een ‘schuldbrief’, het inleven van de ellende, ja het diep inleven’. Voor die mag de Zaligmaker gepredikt worden. Als dat zo is dan wordt niet de goddeloze door het geloof gerechtvaardigd, maar de boetvaardige.
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Als aanvulling hierop nog een stukje van Th. vd. Groe wat ik zelf geplaatst heb in ons plaatstelijk kerkblad:
[align=centerHet schadelijk misbruik van een algemene overtuiging tot een valse grond van rust voor de ziel door Th. van der Groe. (vijfde gedeelte)[/align]
4. Dus moet het dan noodzakelijk door ons gehouden worden voor een vaste regel in het Christendom, dat zolang als iemand de Heere Jezus niet kent, met een geestelijke en gelovige kennis van bijzondere toe-eigening voor zich zelve en van een hartelijk vertrouwen op Hem en Zijn genade, op grond van de beloften des Heiligen Evangelies, hij dan ook nog geen ware zaligende overtuiging bekomen heeft welke ontdekking van zonde en vloek, verdoemenis, onmacht, enz., hij schoon anders ook al in zich bevinden moge, en hoe grotelijks beangst en bekommerd hij daardoor ook wezen moge.
De reden hiervan is klaar voor degenen wier ogen des verstands geestelijk verlicht en geopend worden. Want zolang als iemand de Heere Jezus nog niet waarlijk kent met een gelovige en geestelijke kennis, zo gelooft hij dan ook niet hartelijk en tot zaligheid in Hem. Dies is het dan nu volstrekt noodzakelijk, dat zo een van deze zijn ongelovigheid eerst nog grondig overtuigd moet worden door de Heilige Geest, indien zijn overtuiging volkomen en zaligmakend zal zijn om hem eens gelovig tot Christus te leiden. Immers wordt niet Christus ons, uit loutere genade, in de beloften des Heiligen Evangelies tot een Zaligmaker van God geschonken? En mag ook niet een ieder, die waarlijk gewillig is, Hem aanstonds aannemen voor zijn eigen Verlosser en Zaligmaker, en op Hem alleen al zijn hoop en vertrouwen stellen? Doch al wie zulks niet wil doen in ware zielsoprechtheid, die blijft dan immers zekerlijk nog staan in zijn ongeloof jegens God en aan zijn allerwaarachtigst Evangeliewoord en maakt alzo de God der waarheid nog tot een leugenaar, want "die God niet gelooft heeft Hem tot een leugenaar gemaakt," 1 Joh.5:10.
En ziet, juist dit is des mensen grootste zonde en schuld van de Heere. Al zijn andere zonden tezamen kunnen immers zo zwaar en verdoemelijk niet zijn als deze zonde des ongeloofs alleen, daar die veroorzaakt dat er geen vergeving of verlossing kan vallen van enige zonde. Hierom komt Gods Geest degenen, die Hij zaligmakend vernieuwt en bekeert in Christus, van deze zonden des ongeloofs, waar natuurlijk alle mensen zeer vast in gebonden liggen, ook bijzonder overtuigen, gelijk de Zaligmaker Zelf ons dat leert, zeggende van de Heilige Geest: en Die, gekomen zijnde, zal de wereld overtuigen van zonde; te weten, de uitverkorene en gelovige wereld, die zalig wordt. En die overtuiging van zonde wordt ons nader nog beschreven, zoals die formeel van de Geest aan allen zal geschieden: "van zonde, omdat zij in Mij niet geloven," Joh.16:8,9, dat is te zeggen, dat de Heilige Geest de mens bijzonder en krachtdadig van die grote zonde des ongeloofs zal komen overtuiging daaraan ook zullen bemerken en onderscheiden. En voorzeker, deze is des Geestes zaligmakende overtuiging, wanneer Hij krachtdadig komt werken in onze harten om ons te overtuigen, niet slecht van onze zonde tegen de wet, maar ook van onze bijzondere zonde tegen het Evangelie; en dat wij in Christus en aan de waarachtige beloften Gods met onze harten niet geloven, dat wij gans gezonken liggen in de poel des ongeloofs en van volstrekte vijandschap tegen God en ons in zijn eigen beraamde weg van loutere genade door Christus niet willen laten behouden. Zolang dan iemand van deze zonde des ongeloofs door Gods Geest niet levendig in zijn hart overtuigd wordt, kan al zijn andere overtuiging, welke hij ook moge hebben, toch geenszins genoegzaam zijn om hem in ware zielsverslagenheid oprecht gelovig tot Christus te doen komen. Hij zal dan nog niet gans gewond en krank aan zijn ziel gevonden worden en diensvolgens ook nog niet recht begerig zijn om zijn toevlucht zuiver alleen te nemen tot die hemelse Medicijnmeester, maar hij zal zijn leven en zijn behoudenis dan altijd nog meer of min in de grond van zijn eigen gerechtigheid blijven zoeken en daartoe met zijn gebeden en tranen en met allerhande wettisch werk ook nog iets trachten toe te brengen, teneinde de Heere te bewegen tot genade, dewijl hij beide zijn ogen ongelovig blijft toesluiten voor de goddelijke genadebeloften in het Evangelie.
Hieraan zal het, in onze geesteloze eeuw, mogelijk duizenden van bekommerde en verlegen zielen schorten, dat, hoezeer zij ook mogen overtuigd zijn van hun zonden tegen de wet, zij nochtans geen de minste rechte overtuiging hebben van hun zonde tegen het Evangelie, of van hun natuurlijk ongeloof en hun vijandschap tegen Christus, welke enkele ongelovigheid echter een veel grotere en verderfelijker zonde is dan al hun andere zonden tegen de wet, gelijkelijk tezamen, naardien van alle zonden, waarvan wij niet gerechtvaardigd kunnen worden door de wet van Mozes, "nochtans, een iegelijk die gelooft, gerechtvaardigd wordt door Christus, door Wien ons de vergeving der zonden verkondigd wordt," Hand.13:38,39.
[align=centerHet schadelijk misbruik van een algemene overtuiging tot een valse grond van rust voor de ziel door Th. van der Groe. (vijfde gedeelte)[/align]
4. Dus moet het dan noodzakelijk door ons gehouden worden voor een vaste regel in het Christendom, dat zolang als iemand de Heere Jezus niet kent, met een geestelijke en gelovige kennis van bijzondere toe-eigening voor zich zelve en van een hartelijk vertrouwen op Hem en Zijn genade, op grond van de beloften des Heiligen Evangelies, hij dan ook nog geen ware zaligende overtuiging bekomen heeft welke ontdekking van zonde en vloek, verdoemenis, onmacht, enz., hij schoon anders ook al in zich bevinden moge, en hoe grotelijks beangst en bekommerd hij daardoor ook wezen moge.
De reden hiervan is klaar voor degenen wier ogen des verstands geestelijk verlicht en geopend worden. Want zolang als iemand de Heere Jezus nog niet waarlijk kent met een gelovige en geestelijke kennis, zo gelooft hij dan ook niet hartelijk en tot zaligheid in Hem. Dies is het dan nu volstrekt noodzakelijk, dat zo een van deze zijn ongelovigheid eerst nog grondig overtuigd moet worden door de Heilige Geest, indien zijn overtuiging volkomen en zaligmakend zal zijn om hem eens gelovig tot Christus te leiden. Immers wordt niet Christus ons, uit loutere genade, in de beloften des Heiligen Evangelies tot een Zaligmaker van God geschonken? En mag ook niet een ieder, die waarlijk gewillig is, Hem aanstonds aannemen voor zijn eigen Verlosser en Zaligmaker, en op Hem alleen al zijn hoop en vertrouwen stellen? Doch al wie zulks niet wil doen in ware zielsoprechtheid, die blijft dan immers zekerlijk nog staan in zijn ongeloof jegens God en aan zijn allerwaarachtigst Evangeliewoord en maakt alzo de God der waarheid nog tot een leugenaar, want "die God niet gelooft heeft Hem tot een leugenaar gemaakt," 1 Joh.5:10.
En ziet, juist dit is des mensen grootste zonde en schuld van de Heere. Al zijn andere zonden tezamen kunnen immers zo zwaar en verdoemelijk niet zijn als deze zonde des ongeloofs alleen, daar die veroorzaakt dat er geen vergeving of verlossing kan vallen van enige zonde. Hierom komt Gods Geest degenen, die Hij zaligmakend vernieuwt en bekeert in Christus, van deze zonden des ongeloofs, waar natuurlijk alle mensen zeer vast in gebonden liggen, ook bijzonder overtuigen, gelijk de Zaligmaker Zelf ons dat leert, zeggende van de Heilige Geest: en Die, gekomen zijnde, zal de wereld overtuigen van zonde; te weten, de uitverkorene en gelovige wereld, die zalig wordt. En die overtuiging van zonde wordt ons nader nog beschreven, zoals die formeel van de Geest aan allen zal geschieden: "van zonde, omdat zij in Mij niet geloven," Joh.16:8,9, dat is te zeggen, dat de Heilige Geest de mens bijzonder en krachtdadig van die grote zonde des ongeloofs zal komen overtuiging daaraan ook zullen bemerken en onderscheiden. En voorzeker, deze is des Geestes zaligmakende overtuiging, wanneer Hij krachtdadig komt werken in onze harten om ons te overtuigen, niet slecht van onze zonde tegen de wet, maar ook van onze bijzondere zonde tegen het Evangelie; en dat wij in Christus en aan de waarachtige beloften Gods met onze harten niet geloven, dat wij gans gezonken liggen in de poel des ongeloofs en van volstrekte vijandschap tegen God en ons in zijn eigen beraamde weg van loutere genade door Christus niet willen laten behouden. Zolang dan iemand van deze zonde des ongeloofs door Gods Geest niet levendig in zijn hart overtuigd wordt, kan al zijn andere overtuiging, welke hij ook moge hebben, toch geenszins genoegzaam zijn om hem in ware zielsverslagenheid oprecht gelovig tot Christus te doen komen. Hij zal dan nog niet gans gewond en krank aan zijn ziel gevonden worden en diensvolgens ook nog niet recht begerig zijn om zijn toevlucht zuiver alleen te nemen tot die hemelse Medicijnmeester, maar hij zal zijn leven en zijn behoudenis dan altijd nog meer of min in de grond van zijn eigen gerechtigheid blijven zoeken en daartoe met zijn gebeden en tranen en met allerhande wettisch werk ook nog iets trachten toe te brengen, teneinde de Heere te bewegen tot genade, dewijl hij beide zijn ogen ongelovig blijft toesluiten voor de goddelijke genadebeloften in het Evangelie.
Hieraan zal het, in onze geesteloze eeuw, mogelijk duizenden van bekommerde en verlegen zielen schorten, dat, hoezeer zij ook mogen overtuigd zijn van hun zonden tegen de wet, zij nochtans geen de minste rechte overtuiging hebben van hun zonde tegen het Evangelie, of van hun natuurlijk ongeloof en hun vijandschap tegen Christus, welke enkele ongelovigheid echter een veel grotere en verderfelijker zonde is dan al hun andere zonden tegen de wet, gelijkelijk tezamen, naardien van alle zonden, waarvan wij niet gerechtvaardigd kunnen worden door de wet van Mozes, "nochtans, een iegelijk die gelooft, gerechtvaardigd wordt door Christus, door Wien ons de vergeving der zonden verkondigd wordt," Hand.13:38,39.
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
Oorspronkelijk gepost door voorbijganger
Moet je eens indenken: 17 jaar buiten de gemeenschap van God! Is dat geloof en gemeenschap beoefenen? Bij de verloren zoon ging dat anders. Waar is de boetvaardigheid? Waar de erkenning van schuld? Een schande is het om de suggestie te wekken dat het 17 jaar aan God heeft gelegen dat iemand geen zekerheid van het geloof heeft ontvangen!
Voorbijganger,
Ik denk dat je te weinig weet over de situatie van Maninne's vriendin, om zo te oordelen! Sommige mensen hebben zo'n klein geloof en twijfelen zo vaak aan zichzelf dat ze lange tijd niet de nabijheid van God voelen. Terwijl God wél bij hun is. Dit kan ook een werk van de Heere zijn, opdat deze gelovigen des te meer Hem gaan aanroepen.
Wat een vreugde kan dat dan geven, als je na een tijd van donkerheid, zo Gods vriendelijk aanschijn voelt. Ja, opnieuw zijn barmhartigheid en genadige vergeving ontdekt en voelt! Dan kan je als gelovige alleen maar zeggen: Dank U Heere, dat u Zich zo genadig en getrouw hebt getoond aan een zondaar!
'Voor elk, die in het duister dwaalt,
Verstrekt deez' zon een helder licht'.