Heilig Avondmaal/voorbereiding zoals het vanaf het begin was...

[helma]

Nee, het is niet altijd gepaard met emotie of tranen.
En het gaat gepaard met de theorie van Gods Woord.
Maar het is een diepe overtuiging in je hart dat het wáár is. En dat je heel persoonlijk houvast hebt/krijgt aan wat Christus gedaan heeft. Omdat je wéét dat je in jezelf niets kan, moet, maar ook niet meer hoeft te zoeken naar iets wat voor God kan bestaan.
Soms kan er daarvoor veel twijfel zijn. Of aanvechting. Of diep verdriet dat je wéér niet voor Hem hebt geleefd zoals je zou moeten en willen doen. Dat je het weer verzondigd hebt. Hoe kan zGod nu in liefde op mij neerzien? En dan ineens is het er weer. Zíe je het weer. Wéét je het weer. Dat je mag delen in Gods liefde omdat Jezus álles volbracht heeft. Dat je bent besloten in Zijn eeuwige liefde.
En dat kan inderdaad ook bij andere gelegenheden als het Woord opengaat. Thuis of onder het horen van een preek.
Maar juist vanwege de zelfbeproeving in de week vooraf besef je weer wie je zelf bent. En dan is het tijdens de bediening van het Avondmaal weer zo'n groot wonder: Ik voor u daar gij anders de eeuwige dood had moeten sterven.

Uw aangezicht in gunst ( wat een groot wonder!) tot mij (mij??) gewend, schenkt mij in t kort verzadiging van vreugde.

Hier wordt de rust geschonken
Hier 't vette van Uw huis gesmaakt
Een volle beek van wellust maakt
Hier elk in liefde dronken.

Oude woorden, maar zó waar. En afhankelijk van je karakter zijn daar al of geen tranen bij.

[Zeeuw]

Precies, er wordt steeds aangegeven dat het versterkt wordt, maar niet hoe. Dat is het grote verschil.

Nog een keer dan: 'doordat Gods Geest dit werkt'. Praktischer kan ik het niet voor je maken. En wil ik overigens ook niet.

[helma]

En soms kabbelt het geestelijk leven een beetje, ben je lauw. Maar juist omdat je rondom Avondmaalsvieringen jezelf moet beproeven word je weer met je neus op de feiten gedrukt. Ontdek je dat je geloof ingezonken is. Dat je meer als Martha geweest bent dan als een Maria.
Dan zijn de zelfbeproeving en het Avondmaal middelen die je verlangen weer aanwakkeren om meer tijd aan de voeten van Jezus te zitten.
Dat is óók versterking van het geloof.

[Posthoorn]

Klopt ging wel erg vrij vertalen... maar zo vaak als je kunt was bij de eerste christenen iedere week. Hebben wij die opdracht van Jezus minder vaak nodig? Het teken en zegel?

Er staat níét 'zo vaak je kunt'. Er staat 'zo dikwijls als gij dit doet'. Dat is niet hetzelfde.

[Lilian1975]

Refo geeft de juiste interpretatie. Jouw antwoord is zoals uit de boekjes, maar is geen antwoord op mijn vraag. Op welke wijze word je dan versterkt.

Voor de goede orde; ik wil jouw gevoel hierover niet in twijfel trekken. ik weet namelijk hoe het HA door jou ervaren wordt.

Zo zeker dat het brood gebroken wordt en de wijn geschonken. Zo zeker zijn ook mijn zonden vergeven. Niet om iets in mij. Totaal onverdiend. Verrassende vrije genade! Maar omdat Hij uitriep: Het is volbracht. Hij onderging het Oordeel waar ik middenin lig zonder die vrijspraak!
Dat teken en zegel is steeds weer een bevestiging. Geen bevestiging van mijn geloof. Maar een bevestiging van Zijn werk. En je zit samen aan tafel. Ik vind het belangrijk om de ander aan te kijken. Verbinding. Zij ook. We zijn een in Hem! Ipv naar beneden staren. Het onderstreept de waarheid van het Levende Woord dat je zelf uit Zijn mond hebt gehoord. Door Zijn Woord. De Heilige Geest die overtuigt. Dat valt niet uit boekjes te leren. Anders is het napraterij. Dat is er in het geloof, een werkelijke band in Christus alleen. De wijn en brood zijn tekenen. Het is niet een middel waardoor je geloof krijgt. Eigenlijk niet echt in woorden te vangen. Diepe heilige vreugde aan de tafel. Maar soms ook niet. Soms achteraf als je erop terugkijkt. Versterkt in en door geloof. Niet door de materie die je in de mond neemt. De vergelijking is misschien slecht. En gaat altijd ergens mank...Mijn trouwring herinnert me eraan, is een teken, dat mijn man van mij houdt. Ik weet (geloof) dat hij van mij houdt. Het versterkt in zekere zin je band. De ring zorgt er niet voor dat ik dat geloof. Wel dat ik eraan herinnerd wordt. Maar de band met mijn man, de omgang met hem.
Is dit wat duidelijker voor je?

Ik lees opnieuw een theoretische verhandeling van het werk van Jezus Christus, maar niemand die daadwerkelijk ingaat op welke wijze het geloof versterkt wordt en hoe dat de rest van de periode doorwerkt.

Je kan theoretisch geloven , verstandelijk , dat Christus voor jouw zonden gestorven is. Je kan zeggen ik ga naar de kerk en dus is Hij voor mij gestorven. Ik ben opgegroeid in een omgeving waar dat gedacht werd. Maar weet je het ook persoonlijk? Dat laatste hoorde ik pas toen ik onder reformatorische prediking kwam. Wat mijn verlorenheid is. Wat zonde is. Wat God eist. Ook hoorde ik waarom ik het persoonlijk moest kennen. Het moet toegepast zijn in je hart. Wanneer het realiteit is dat je buiten Hem onder het oordeel ligt. Je alles uut handen geslagen is van eigen gerechtigheid. Dingen waar we mee denken voor God te kunnen bestaan. In mijn doen, denken, praten en niet doen etc Dan wordt het ook een zaak van levensbelang om vrijspraak te ontvangen. Ik zeg het theologisch wat krom. Ben absoluut niet volledig. Maar probeer het zo eenvoudig mogelijk over te brengen.


Wat is dat toegepast? Het is werkelijkheid voor je geworden. Hij voor mij anders ik de eeuwige dood verdiend.

Dat maak je niet. Dat wordt je geschonken door de Geest. Met zo'n onverwachte en wonderlijke overtuigingskracht. Je kunt er niet meer onderuit.

Hoe? Bij de een zo, bij de ander zo. Maar altijd via het Woord.

Maar in dat geloofsleven na ontvangen genade. Is er zoveel wat daaraan kan schudden. Dat je weer op jezelf gaat zien. Het gaat zoeken in wat jij doet zegt en denkt. Of mensen die je van dat vaste vertrouwen af proberen te brengen of gebeurtenissen of... noem maar op.
Als je dan in geloof Hij voor mij, dat brood en wijn ziet. Dan zeg je tegen jezelf. Zo zeker dat ik dat brood en wijn zie. Zo waar is Zijn Woord tot mij. Zo zeker dat jij die ring van je man ziet. Zo zeker is zijn liefde voor jou. (En dan is dit vb nog iets dat ook helemaal mis kan gaan door bedrog) .

Wanneer jij hoort dat je liefste zijn leven voor je gaf om jou te redden. Hoe is dat dan wel niet als de Liefste het voor jou DE Zondaar deed, zonder dat er ook maar een verdienste van jou kant bij zit?

En je ziet dan de tekenen die aan die Redding herinneren? Wat doet dat met je?
Je wordt aangespoord, zoeken in Zijn nabijheid, in Zijn Woord. Zo dicht bij Jezus aan tafel. De Liefste. Daar zou je altijd willen zijn toch? Vooruitzicht op de hemel.

Voel ik dat altijd even sterk? Nee, ik zou liegen. Is het van mijn tranen, gemoedstoestand afhankelijk? Pas was er een preek. Ik was vol verwachting opgegaan naar Gods huis. Om.Christus te ontmoeten. De preek, ach ik hoorde Christus niet. Het ging over de mens. Dat zat me dwars. Ook tijdens het H.A. . Het ging maar niet uit mijn hoofd. Ook de dankzegging 's avonds. Nee.
Oorzaken? Die liggen in jezelf, omgeving soms. Maar dat ligt niet aan de brood en wijn!
En toch. Zo zeker als ik dat gebroken brood gesmaakt heb. En zo ook de gegoten wijn. Door mijn lichaam is gegaan. Zo zeker weet ik Hij voor mij. En als ik dit opschrijf. Voel ik diepe blijdschap in mijn hart. Want dat weet ik zeker!

Kennelijk hebben we dat teken en zegel regelmatig nodig. Omdat Hij wist hoe zwak we zijn. Om dat grote onvoorstelbare wonder te geloven. Er vanuit te leven. ( en ik zeg heus niet dagelijks/wekelijks) nodig. Dat wist Jezus. Daarom stelde Hij dit in. Niet om het zo min mogelijk te doen. Maar als onderstreping van Zijn Woord.

De zelfbeproeving is bij mij niet afhankelijk van een voorbereidingsweek. Wanneer ik merk dat ik de nabijheid van de Heere mis. Ik in donkere rotsen lig. Koud en verlaten (hooglied) dan is er dat heimwee. En dan ga ik op zoek naar de Bruidegom. Tot ik Zijn stem weer hoor. Het voelt voor mij een beetje vreemd om te wachten met hoor ik Zijn Stem nog wel over 3 maanden pas weer. En als het goed is wordt je daartoe ook aangespoord in de preken, in gesprekken met mede christenen door het lezen van Zijn Woord, gebed etc.

[helma]

Bij mij komt de vraag op of goed is om als gelovige af te blijven in een Avondmaalsdienst waar je als gast bent omdat je het van te voren niet wist.
Is het genoeg om jezelf in de dienst voorafgaand aan de bediening te beproeven of heb je langer/een week nodig.
(In het geval van een open nodiging ook voor gasten)

Als je ergens gast bent, heeft die kerkenraad geen zicht op jouw leer en leven. Wel kan je van te voren toestemming vragen. Bijvoorbeeld als je tijdelijk ergens bent? Maar dan is er voor een kr ook tijd om een gesprek te voeren?

Dus als ik het goed begrijp moet je niet alleen jezelf beproeven maar moet ook een kerkenraad je beproeven? Is het niet 'genoeg' als ze weten dat je elders belijdend lid bent en niet onder de tucht staat?

Hoe zou dat in Bijbelse tijd gegaan zijn?

Geen idee. We hebben tafelwachters om erop toe te zien dat alles ordentelijk gebeurt. En niet mensen aangaan die in openbare zonden leven. Een tafelwachter kan dat niet zien als ze je niet kennen. Het zijn geen hartekenners.

In de Bijbelse tijd... het waren kleine huisgemeenten. Ze kenden elkaar? En zomaar elders gaan. Ik weet niet of dat voorkwam.

Maar ik begrijp wel je vraag hoor. Maar je kind zomaar ergens anders laten lopen gebeurt ook niet toch? En zijn er doopgesprekken.

Alle onheilige wandel is niet uitgesloten. Vroeger in mijn Rotterdamse tijd in de Hervormde Kerk gebeurde het ook. Mensen wilde kindje dopen. Kwamen x keer, doorgesproken bij de kr. Dan was de doopdienst geweest. Dan zag je ze niet meer.

Onze kinderen zijn in Ethiopië gedoopt. Ouders waren Ethiopisch orthodox. Ze liepen gewoon kerk binnen, even dopen en weer weg. Ouders kwamen verder niet in de kerk.

Dat er dus wat orde geschept wordt rondom H.A. en doop. Is niet verkeerd 'm.i.

Was het zondag ook H.A. in Gouda?

Nee, alleen dopen.

Ik dacht aan een verslag dat ik hoorde van deputaten die net voor een kerkdienst in het buitenland erachter kwamen dat het Avondmaal gevierd werd. Ze gingen niet aan omdat ze geen voorbereidingsweek hadden gehad.
Ik vond dat best ingewikkeld, eerlijk gezegd.
Doe je dan de Heere niet tekort. Hoe zou dat in Bijbelse tijd gegaan zijn? Geef je dan ook geen verkeerd signaal af aan zo'n gemeente?

Ook weet ik van een voorbeeld dat een gast (in een zelfde gemeente, maar in een andere plaats) wél bij voorbereiding en viering aanwezig was en zich toch gedrongen/verlangen voelde toestemming te vragen na de voorbereidingsdienst in de consistorie. Het bevel van de Gastheer overstijgt toch onze kilometers. Hij kreeg geen toestemming. Ook dat vind ik ingewikkeld.

Als mijn oma uit Canada bij ons logeerde vroeger en er werd Avondmaal gevierd dan was er voor haar ook een plekje. (GG te Scherpenzeel)
Mijn overgrootmoeder was Hervormd in Veen maar mocht aldaar in de GG aan de bediening.
Soms lijkt het wel of men vroeger toch iets milder was in zulke dingen.

[Lilian1975]

Klopt ging wel erg vrij vertalen... maar zo vaak als je kunt was bij de eerste christenen iedere week. Hebben wij die opdracht van Jezus minder vaak nodig? Het teken en zegel?

Er staat níét 'zo vaak je kunt'. Er staat 'zo dikwijls als gij dit doet'. Dat is niet hetzelfde.

Dit zei Zeeuw dat dat in de StudieBijbel stond. Zo dikwijls is meer als je het doet, dan doe je het zo?

En dat onderschrijf ik, ook als het b.w.v. spreken iedere maand zou zijn! .

[merel]

Wordt bij jullie het oude formulier voorgelezen Merel? Herken je je daarin? Ik vind dat zó liefdevol en pastoraal.

Nee, ik ben er eerlijk gezegd nog steeds niet achter welk formulier bij ons gelezen wordt.

Volgens mij de GB-hertaling van het klassieke formulier. https://www.hervormd-elst.nl/documenten ... lieren.pdf

Ik heb het idee dat daarvan delen worden weggelaten. Ik zal deze er de volgende eens bijpakken

[Posthoorn]

Zo dikwijls is meer 'als je het doet, dan doe je het zo'?

Precies.

[Lilian1975]

Als je ergens gast bent, heeft die kerkenraad geen zicht op jouw leer en leven. Wel kan je van te voren toestemming vragen. Bijvoorbeeld als je tijdelijk ergens bent? Maar dan is er voor een kr ook tijd om een gesprek te voeren?

Dus als ik het goed begrijp moet je niet alleen jezelf beproeven maar moet ook een kerkenraad je beproeven? Is het niet 'genoeg' als ze weten dat je elders belijdend lid bent en niet onder de tucht staat?

Hoe zou dat in Bijbelse tijd gegaan zijn?

Geen idee. We hebben tafelwachters om erop toe te zien dat alles ordentelijk gebeurt. En niet mensen aangaan die in openbare zonden leven. Een tafelwachter kan dat niet zien als ze je niet kennen. Het zijn geen hartekenners.

In de Bijbelse tijd... het waren kleine huisgemeenten. Ze kenden elkaar? En zomaar elders gaan. Ik weet niet of dat voorkwam.

Maar ik begrijp wel je vraag hoor. Maar je kind zomaar ergens anders laten lopen gebeurt ook niet toch? En zijn er doopgesprekken.

Alle onheilige wandel is niet uitgesloten. Vroeger in mijn Rotterdamse tijd in de Hervormde Kerk gebeurde het ook. Mensen wilde kindje dopen. Kwamen x keer, doorgesproken bij de kr. Dan was de doopdienst geweest. Dan zag je ze niet meer.

Onze kinderen zijn in Ethiopië gedoopt. Ouders waren Ethiopisch orthodox. Ze liepen gewoon kerk binnen, even dopen en weer weg. Ouders kwamen verder niet in de kerk.

Dat er dus wat orde geschept wordt rondom H.A. en doop. Is niet verkeerd 'm.i.

Was het zondag ook H.A. in Gouda?

Nee, alleen dopen.

Ik dacht aan een verslag dat ik hoorde van deputaten die net voor een kerkdienst in het buitenland erachter kwamen dat het Avondmaal gevierd werd. Ze gingen niet aan omdat ze geen voorbereidingsweek hadden gehad.
Ik vond dat best ingewikkeld, eerlijk gezegd.
Doe je dan de Heere niet tekort. Hoe zou dat in Bijbelse tijd gegaan zijn? Geef je dan ook geen verkeerd signaal af aan zo'n gemeente?

Ook weet ik van een voorbeeld dat een gast (in een zelfde gemeente, maar in een andere plaats) wél bij voorbereiding en viering aanwezig was en zich toch gedrongen/verlangen voelde toestemming te vragen na de voorbereidingsdienst in de consistorie. Het bevel van de Gastheer overstijgt toch onze kilometers. Hij kreeg geen toestemming. Ook dat vind ik ingewikkeld.

Als mijn oma uit Canada bij ons logeerde vroeger en er werd Avondmaal gevierd dan was er voor haar ook een plekje. (GG te Scherpenzeel)
Mijn overgrootmoeder was Hervormd in Veen maar mocht aldaar in de GG aan de bediening.
Soms lijkt het wel of men vroeger toch iets milder was in zulke dingen.

Ah ja dat snap ik. Ik zou denk ik dat ook niet begrijpen. Het ging mij erom dat ik als niet ambtsdrager (ben vrouw hé ) ergens in de vreemden ben en zomaar 1 keer een kerkdienst bijwoon als gast zonder een bijzondere achtergrond of functie of wat dan ook. . Bij familie in gemeenten waar je vaker komt, ze van je afweten. Als deputaatschap idem.... vind ik dat gevoelsmatig ook wel anders liggen. Weet alleen niet misschien dat als je oma kwam... dat misschien ook al vooraf bij de kr bekend was?

[Forummer]

Precies, er wordt steeds aangegeven dat het versterkt wordt, maar niet hoe. Dat is het grote verschil.

Nog een keer dan: 'doordat Gods Geest dit werkt'. Praktischer kan ik het niet voor je maken. En wil ik overigens ook niet.

Merel, is het misschien zo dat jij bij het woord versterking denkt aan groei, terwijl een ander bij versterking misschien meer aan bevestiging denkt, en dat er daardoor langs elkaar heen gepraat wordt? Dat idee heb ik, maar ik kan het natuurlijk mis hebben.

Persoonlijk zie ik groei meer in de vruchten van de Geest, en daar heb ik niet zozeer verwondering over want God doet wat Hij belooft. Wel ervaar ik daar heel veel blijdschap over.

Ik denk ook wel dat het verschil in beleving met achtergrond en karakter te maken heeft. Dat verschillende karakter hebben we gekregen van onze Schepper en het is dus helemaal niet erg als Christenen het geloof wat verschillend beleven.

[huisman]

Als je ergens gast bent, heeft die kerkenraad geen zicht op jouw leer en leven. Wel kan je van te voren toestemming vragen. Bijvoorbeeld als je tijdelijk ergens bent? Maar dan is er voor een kr ook tijd om een gesprek te voeren?

Dus als ik het goed begrijp moet je niet alleen jezelf beproeven maar moet ook een kerkenraad je beproeven? Is het niet 'genoeg' als ze weten dat je elders belijdend lid bent en niet onder de tucht staat?

Hoe zou dat in Bijbelse tijd gegaan zijn?

Geen idee. We hebben tafelwachters om erop toe te zien dat alles ordentelijk gebeurt. En niet mensen aangaan die in openbare zonden leven. Een tafelwachter kan dat niet zien als ze je niet kennen. Het zijn geen hartekenners.

In de Bijbelse tijd... het waren kleine huisgemeenten. Ze kenden elkaar? En zomaar elders gaan. Ik weet niet of dat voorkwam.

Maar ik begrijp wel je vraag hoor. Maar je kind zomaar ergens anders laten lopen gebeurt ook niet toch? En zijn er doopgesprekken.

Alle onheilige wandel is niet uitgesloten. Vroeger in mijn Rotterdamse tijd in de Hervormde Kerk gebeurde het ook. Mensen wilde kindje dopen. Kwamen x keer, doorgesproken bij de kr. Dan was de doopdienst geweest. Dan zag je ze niet meer.

Onze kinderen zijn in Ethiopië gedoopt. Ouders waren Ethiopisch orthodox. Ze liepen gewoon kerk binnen, even dopen en weer weg. Ouders kwamen verder niet in de kerk.

Dat er dus wat orde geschept wordt rondom H.A. en doop. Is niet verkeerd 'm.i.

Was het zondag ook H.A. in Gouda?

Nee, alleen dopen.

Ik dacht aan een verslag dat ik hoorde van deputaten die net voor een kerkdienst in het buitenland erachter kwamen dat het Avondmaal gevierd werd. Ze gingen niet aan omdat ze geen voorbereidingsweek hadden gehad.
Ik vond dat best ingewikkeld, eerlijk gezegd.
Doe je dan de Heere niet tekort. Hoe zou dat in Bijbelse tijd gegaan zijn? Geef je dan ook geen verkeerd signaal af aan zo'n gemeente?

Ook weet ik van een voorbeeld dat een gast (in een zelfde gemeente, maar in een andere plaats) wél bij voorbereiding en viering aanwezig was en zich toch gedrongen/verlangen voelde toestemming te vragen na de voorbereidingsdienst in de consistorie. Het bevel van de Gastheer overstijgt toch onze kilometers. Hij kreeg geen toestemming. Ook dat vind ik ingewikkeld.

Als mijn oma uit Canada bij ons logeerde vroeger en er werd Avondmaal gevierd dan was er voor haar ook een plekje. (GG te Scherpenzeel)
Mijn overgrootmoeder was Hervormd in Veen maar mocht aldaar in de GG aan de bediening.
Soms lijkt het wel of men vroeger toch iets milder was in zulke dingen.

Je kent uit je familie de term ‘fencing the table’ misschien wel. PdB heeft mij dat dat eens uitgelegd uit zijn overzeese tijd, Heb de link niet helemaal gelezen maar in Schotland kennen ze de term iig ook.

https://www.fpchurch.org.uk/about-us/wh ... the-table/

[Zita]

Wordt bij jullie het oude formulier voorgelezen Merel? Herken je je daarin? Ik vind dat zó liefdevol en pastoraal.

Nee, ik ben er eerlijk gezegd nog steeds niet achter welk formulier bij ons gelezen wordt.

Volgens mij de GB-hertaling van het klassieke formulier. https://www.hervormd-elst.nl/documenten ... lieren.pdf

Ik heb het idee dat daarvan delen worden weggelaten. Ik zal deze er de volgende eens bijpakken

Voor zover mij bekend: het eerste deel op de voorbereidingszondag. Vanaf 'Onderwijzing over de instelling' op de zondag van het Heilig Avondmaal. Maar met de recente praktijk in je wijk ben ik niet heel erg bekend.

[merel]

Laat ik het zo zeggen dat ik blij ben met de predikant van de andere wijkgemeente .

[merel]

Precies, er wordt steeds aangegeven dat het versterkt wordt, maar niet hoe. Dat is het grote verschil.

Nog een keer dan: 'doordat Gods Geest dit werkt'. Praktischer kan ik het niet voor je maken. En wil ik overigens ook niet.

Merel, is het misschien zo dat jij bij het woord versterking denkt aan groei, terwijl een ander bij versterking misschien meer aan bevestiging denkt, en dat er daardoor langs elkaar heen gepraat wordt? Dat idee heb ik, maar ik kan het natuurlijk mis hebben.

Persoonlijk zie ik groei meer in de vruchten van de Geest, en daar heb ik niet zozeer verwondering over want God doet wat Hij belooft. Wel ervaar ik daar heel veel blijdschap over.

Ik denk dat je daar een punt hebt en het op de juiste wijze onder woorden brengt.