Statelijke en standelijke vrijspraak

[Posthoorn]

Ter verduidelijking: Waarom schreef ik Waarheid hier met een hoofdletter? Om dezelfde reden waarom ik Bijbel met een hoofdletter schrijf. Als we de Bijbel of de Bijbelse waarheid kort de Waarheid noemen lijkt het me te verstaan.

Er is verschil tussen de Bijbel en een bijbel. De Bijbel is de naam van een heilig boek, een bijbel is een fysiek exemplaar.

Waar gaat dit over? Kunnen we niet stoppen met off-topic opmerkingen die bovendien tamelijk flauw zijn? DIA is heel wat zorgvuldiger in zijn taalgebruik dan menig ander, dus laten we het hem niet zo lastig maken.

Overigens heeft Ambtenaar wel gelijk: in de officiële spellingsregels geldt inderdaad dit onderscheid.

[Tiberius]

Ik weet het niet zo goed in refo-taal te omschrijven, maar ik doe toch maar een poging vanuit m´n hart:
als de Heere je het onmogelijk maakt om zalig te worden, je de diepe afgrond van je verlorenheid laat zien, dan gaat het erom niet alleen verloren te moeten gaan, maar om verloren te zijn!

Maar - wat een wonder! - dan betrekt de Heere je ook in die zelfde rechtszaak tot inzicht - wie kan dat uitspreken! - in diezelfde rechtspraak tot vrijspraak door diezelfde Goddelijke rechter - door de tussenkomst van de Heere Jezus als Middelaar.
Dat is een ongedeeld moment in je leven - dat gebeurd maar 1 keer in je leven, dat de Heere je vrijspreekt, en daar ben je bij hoor!
Dat is een moment dat je nooit meer vergeet.
En net als die onbeholpen man die moet zeggen: "Heere, kom mijn ongelovigheid te hulp", moet je dan altijd weer aan de Heere vragen: wees maar elke keer mijn hulp, omdat ik daartoe niet in staat ben.

Dit is denk ik wat men de 'rechtvaardiging in de vierschaar der consciëntie' noemt en dit is waar een ieder naar heeft te staan. Om het met de tale Kanaäns te zeggen: 'hier val ik bovenop'.

Helemaal eens.
Maar wat heeft dat met statelijke en standelijke vrijspraak te maken?

[Posthoorn]

Dit is denk ik wat men de 'rechtvaardiging in de vierschaar der consciëntie' noemt en dit is waar een ieder naar heeft te staan. Om het met de tale Kanaäns te zeggen: 'hier val ik bovenop'.

Helemaal eens.
Maar wat heeft dat met statelijke en standelijke vrijspraak te maken?

Ik denk dat men met een 'standelijke' vrijspraak bedoelt dat de zoekende zondaar een vertroosting ontvangt, die met veel liefde en blijdschap gepaard gaat. Terwijl de zaak toch nog niet is opgelost (ook een uitdrukking uit de tale Kanaäns).

[J.C. Philpot]

.

[Valcke]

Ik weet het niet zo goed in refo-taal te omschrijven, maar ik doe toch maar een poging vanuit m´n hart:
als de Heere je het onmogelijk maakt om zalig te worden, je de diepe afgrond van je verlorenheid laat zien, dan gaat het erom niet alleen verloren te moeten gaan, maar om verloren te zijn!

Maar - wat een wonder! - dan betrekt de Heere je ook in die zelfde rechtszaak tot inzicht - wie kan dat uitspreken! - in diezelfde rechtspraak tot vrijspraak door diezelfde Goddelijke rechter - door de tussenkomst van de Heere Jezus als Middelaar.
Dat is een ongedeeld moment in je leven - dat gebeurd maar 1 keer in je leven, dat de Heere je vrijspreekt, en daar ben je bij hoor!
Dat is een moment dat je nooit meer vergeet.
En net als die onbeholpen man die moet zeggen: "Heere, kom mijn ongelovigheid te hulp", moet je dan altijd weer aan de Heere vragen: wees maar elke keer mijn hulp, omdat ik daartoe niet in staat ben.

Dit is denk ik wat men de 'rechtvaardiging in de vierschaar der consciëntie' noemt en dit is waar een ieder naar heeft te staan. Om het met de tale Kanaäns te zeggen: 'hier val ik bovenop'.

Is dat zo? Is er zo’n ‘nadere weldaad’ waar ieder naar moet staan? Of is het zo dat God bij het eerste ware, Christus aangrijpende geloof reeds terstond een vrede schenkt die de vrucht is van de rechtvaardiging (Rom. 5:1), waaraan ook nooit meer iets (als bijzondere weldaad) hoeft te worden toegevoegd?

Ja, een mens moet staan naar meer geloof en meer verzekering, maar mi niet naar een tweede rechtvaardiging; een mens wordt maar één keer in zijn leven gerechtvaardigd.

[KDD]

ds. Hellenbroek:

10. V. Welke is de voornaamste en eigenlijke rechtvaardigmakende daad des geloofs?
A. Het is die daad der ziel, waardoor zij hartelijk wil en wenst, niet alleen dat de beloften des Evangeliums in zich zelve waar mogen zijn, maar waardoor zij ook met overgegeven genegenheid de Heere Jezus als de enige oorzaak van haar zaligheid, met verloochening van zich zelve en alle andere dingen of personen, begeert en dadelijk aangrijpt.

11. V. Wat is het gevolg van de rechtvaardigmakende daad des geloofs?
A. De bijzondere en zekere toepassing van de beloften des Evangeliums en de Heere Jezus tot de eigen persoon van elke gelovige, welke geenszins altijd tegenwoordig is in alle gelovigen, door de aanvechtingen des satans, de beschuldiging van de Wet, en de verleidingen des vleses; doch naar welke echter allen moeten staan, die Jezus oprecht aannemen.

[J.C. Philpot]

Ik denk dat men met een 'standelijke' vrijspraak bedoelt dat de zoekende zondaar een vertroosting ontvangt, die met veel liefde en blijdschap gepaard gaat. Terwijl de zaak toch nog niet is opgelost (ook een uitdrukking uit de tale Kanaäns).

Hoe ik het interpreteerde was dat men met de statelijke vrijspraak bedoelt, de vrijspraak die in wedergeboorte geschonken word. En dat men men de standelijke vrijspraak bedoelt, dat men dit ook bewust beleeft in het geweten (waar jaren lang overheen kan gaan).

Ik zie echter meer heil in hoe de Reformatie dit heeft verwoord (zie de posting van Valcke) in plaats van hoe de standenleer dit verwoord.

Is dat zo? Is er zo’n ‘nadere weldaad’ waar ieder naar moet staan? Of is het zo dat God bij het eerste ware, Christus aangrijpende geloof reeds terstond een vrede schenkt die de vrucht is van de rechtvaardiging (Rom. 5:1), waaraan ook nooit meer iets (als bijzondere weldaad) hoeft te worden toegevoegd?

Ja, een mens moet staan naar meer geloof en meer verzekering, maar mi niet naar een tweede rechtvaardiging; een mens wordt maar één keer in zijn leven gerechtvaardigd.

[Tiberius]

Dit is denk ik wat men de 'rechtvaardiging in de vierschaar der consciëntie' noemt en dit is waar een ieder naar heeft te staan. Om het met de tale Kanaäns te zeggen: 'hier val ik bovenop'.

Helemaal eens.
Maar wat heeft dat met statelijke en standelijke vrijspraak te maken?

Ik denk dat men met een 'standelijke' vrijspraak bedoelt dat de zoekende zondaar een vertroosting ontvangt, die met veel liefde en blijdschap gepaard gaat. Terwijl de zaak toch nog niet is opgelost (ook een uitdrukking uit de tale Kanaäns).

Dat begrijp ik wel. Ik heb hiernaar zelf zoals je weet een langdurige zoektocht achter de rug die steeds op niets uitliep. Daarom maar even vanaf 0 beginnen.

Is een vertroosting die met veel liefde en blijdschap gepaard gaat, een vrijspraak? (Los van het bijvoeglijk naamwoord.) Ik denk van niet.
En door onderscheid te maken tussen standelijk en statelijk lijkt het erop alsof het gaat om een second blessing.

Ik voel dan meer voor de verwoording van Valcke. Maar daarbij is geen sprake van een tweede vrijspraak.

[samanthi]

Ik weet het niet zo goed in refo-taal te omschrijven, maar ik doe toch maar een poging vanuit m´n hart:
als de Heere je het onmogelijk maakt om zalig te worden, je de diepe afgrond van je verlorenheid laat zien, dan gaat het erom niet alleen verloren te moeten gaan, maar om verloren te zijn!

Maar - wat een wonder! - dan betrekt de Heere je ook in die zelfde rechtszaak tot inzicht - wie kan dat uitspreken! - in diezelfde rechtspraak tot vrijspraak door diezelfde Goddelijke rechter - door de tussenkomst van de Heere Jezus als Middelaar.
Dat is een ongedeeld moment in je leven - dat gebeurd maar 1 keer in je leven, dat de Heere je vrijspreekt, en daar ben je bij hoor!
Dat is een moment dat je nooit meer vergeet.
En net als die onbeholpen man die moet zeggen: "Heere, kom mijn ongelovigheid te hulp", moet je dan altijd weer aan de Heere vragen: wees maar elke keer mijn hulp, omdat ik daartoe niet in staat ben.

Dit is denk ik wat men de 'rechtvaardiging in de vierschaar der consciëntie' noemt en dit is waar een ieder naar heeft te staan. Om het met de tale Kanaäns te zeggen: 'hier val ik bovenop'.

Is dat zo? Is er zo’n ‘nadere weldaad’ waar ieder naar moet staan? Of is het zo dat God bij het eerste ware, Christus aangrijpende geloof reeds terstond een vrede schenkt die de vrucht is van de rechtvaardiging (Rom. 5:1), waaraan ook nooit meer iets (als bijzondere weldaad) hoeft te worden toegevoegd?

Ja, een mens moet staan naar meer geloof en meer verzekering, maar mi niet naar een tweede rechtvaardiging; een mens wordt maar één keer in zijn leven gerechtvaardigd.

Klopt Valcke, ik kan het ook nergens in de Bijbel vinden, het is nl óf...óf, wij hadden zondag een preek over 1 Joh 2 ook de kinderkens worden als volwaardige aangesproken.

[Valcke]

ds. Hellenbroek:

10. V. Welke is de voornaamste en eigenlijke rechtvaardigmakende daad des geloofs?
A. Het is die daad der ziel, waardoor zij hartelijk wil en wenst, niet alleen dat de beloften des Evangeliums in zich zelve waar mogen zijn, maar waardoor zij ook met overgegeven genegenheid de Heere Jezus als de enige oorzaak van haar zaligheid, met verloochening van zich zelve en alle andere dingen of personen, begeert en dadelijk aangrijpt.

11. V. Wat is het gevolg van de rechtvaardigmakende daad des geloofs?
A. De bijzondere en zekere toepassing van de beloften des Evangeliums en de Heere Jezus tot de eigen persoon van elke gelovige, welke geenszins altijd tegenwoordig is in alle gelovigen, door de aanvechtingen des satans, de beschuldiging van de Wet, en de verleidingen des vleses; doch naar welke echter allen moeten staan, die Jezus oprecht aannemen.

Juist, dit is heel duidelijk met dien verstande dat iedere gelovige iets van deze zekere toepassing van de belofte weet, hoewel dit verduisterd en bestreden kan worden.

[Valcke]

Dit is denk ik wat men de 'rechtvaardiging in de vierschaar der consciëntie' noemt en dit is waar een ieder naar heeft te staan. Om het met de tale Kanaäns te zeggen: 'hier val ik bovenop'.

Helemaal eens.
Maar wat heeft dat met statelijke en standelijke vrijspraak te maken?

Ik denk dat men met een 'standelijke' vrijspraak bedoelt dat de zoekende zondaar een vertroosting ontvangt, die met veel liefde en blijdschap gepaard gaat. Terwijl de zaak toch nog niet is opgelost (ook een uitdrukking uit de tale Kanaäns).

Dit vind ik al helemaal wonderlijk. Eerst statelijk gerechtvaardigd, dan standelijk, maar de zaak toch niet opgelost...

Ik houd mij daar verre van... de oudvaders hebben zulk dingen nooit geleerd; de belijdenissen ook niet. Romeinen 3, 4 en 5, Galaten, die leren ons duidelijk dat ieder die waarlijk gelooft gerechtvaardigd is; gelovigen hebben daar meer of minder de zekerheid en vertroosting van. Specifieke standen ten aanzien van de rechtvaardiging leert de Schrift niet.

[Vervolgde]

ds. Hellenbroek:

10. V. Welke is de voornaamste en eigenlijke rechtvaardigmakende daad des geloofs?
A. Het is die daad der ziel, waardoor zij hartelijk wil en wenst, niet alleen dat de beloften des Evangeliums in zich zelve waar mogen zijn, maar waardoor zij ook met overgegeven genegenheid de Heere Jezus als de enige oorzaak van haar zaligheid, met verloochening van zich zelve en alle andere dingen of personen, begeert en dadelijk aangrijpt.

11. V. Wat is het gevolg van de rechtvaardigmakende daad des geloofs?
A. De bijzondere en zekere toepassing van de beloften des Evangeliums en de Heere Jezus tot de eigen persoon van elke gelovige, welke geenszins altijd tegenwoordig is in alle gelovigen, door de aanvechtingen des satans, de beschuldiging van de Wet, en de verleidingen des vleses; doch naar welke echter allen moeten staan, die Jezus oprecht aannemen.

Juist, dit is heel duidelijk met dien verstande dat iedere gelovige iets van deze zekere toepassing van de belofte weet, hoewel dit verduisterd en bestreden kan worden.

Hiermee raak je eigenlijk het onderwerp kwijt, dat gaat namelijk over de vrijspraak of de rechtvaardigmaking. Dat hoofdstuk gaat in het vragenboekje voor het hoofdstuk over het geloof.

[J.C. Philpot]

ds. Hellenbroek:

10. V. Welke is de voornaamste en eigenlijke rechtvaardigmakende daad des geloofs?
A. Het is die daad der ziel, waardoor zij hartelijk wil en wenst, niet alleen dat de beloften des Evangeliums in zich zelve waar mogen zijn, maar waardoor zij ook met overgegeven genegenheid de Heere Jezus als de enige oorzaak van haar zaligheid, met verloochening van zich zelve en alle andere dingen of personen, begeert en dadelijk aangrijpt.

11. V. Wat is het gevolg van de rechtvaardigmakende daad des geloofs?
A. De bijzondere en zekere toepassing van de beloften des Evangeliums en de Heere Jezus tot de eigen persoon van elke gelovige, welke geenszins altijd tegenwoordig is in alle gelovigen, door de aanvechtingen des satans, de beschuldiging van de Wet, en de verleidingen des vleses; doch naar welke echter allen moeten staan, die Jezus oprecht aannemen.

Juist, dit is heel duidelijk met dien verstande dat iedere gelovige iets van deze zekere toepassing van de belofte weet, hoewel dit verduisterd en bestreden kan worden.

Hiermee raak je eigenlijk het onderwerp kwijt, dat gaat namelijk over de vrijspraak of de rechtvaardigmaking. Dat hoofdstuk gaat in het vragenboekje voor het hoofdstuk over het geloof.

Lees vooral wat Van der Groe hierover schrijft. Er is geen rechtvaardiging voor of zonder het geloof, en tegelijkertijd met de rechtvaardiging in de hemel geschied deze ook in het geweten.

Verder merken wij de rechtvaardigmaking hier ook aan, zoals die tegelijk of gelijkzaan geschiedt in Gods vierschaar, en in van de mensen consciëntie. Want van geen andere rechtvaardigmaking spreekt de Heilige Schrift, gelijk ook niet onze formulieren. Het moet ook noodwendig alzo volgen uit de samen bestaanbaarheid van de twee daden van de rechtvaardigmaking, namelijk de Goddelijke toerekening en de menselijke aanneming van Christus' gerechtigheid, dat de rechtvaardigmaking gelijkzaan geschiedt van God in de hemel, en in de consciëntie des gelovigen. Tussen die beiden is een zodanig volstrekt noodzakelijk verband, dat Gods rechtvaardigen in de hemel geen ogenblik bestaat, zonder zijn rechtvaardigen in des gelovigen consciëntie, weshalve die twee als onderscheiden, maar in het minste niet vaneen gescheiden moeten worden.

Deze dingen klaarheidhalve almede vooruit gezonden zijnde, zo zullen wij hier nu ons gevoelen, omtrent de voorgestelde verschilstaat, ook terneder stellen, hetgeen summierlijk hierop uitkomt, dat aan beide zijden, van de rechtvaardigmaking in de verschilstaat niet recht geleerd wordt, maar dat dezelve van de ene zijde te laat gesteld wordt, en dat zij aldus beiden dwalen, elk in een bijzonder uiterste, die in dezer voege dit hoogwichtige geloofsartikel zouden willen opnemen en begrijpen.

Het komt ons voor, dat zij die de rechtvaardigmaking willen stellen vóór het geloof, teveel zien op de rechtvaardigmaking of de toerekening alleen aan Gods zijde. En wederom dat de anderen, die de rechtvaardigmaking willen stellen na het geloof, hier teveel of te sterk zien, op het geloof alleen aan 's mensen zijde, en te weinig op de rechtvaardigmaking en toerekening aan de zijde Gods. Doch om van dit Goddelijk genadewerk een recht verstand te bekomen, is het volstrekt noodzakelijk, dat men gelijk en evenzeer het oog moet slaan op de rechtvaardigmaking, zoals God die uit genade om Christus toegerekende gerechtigheid aan de zondaar die gelooft, bewijst en doet.

Rechtvaardigmaking en geloof zijn doch allernauwst aan elkander verbonden en verenigd, en kunnen volstrekt niet van elkander gescheiden worden, zelfs niet voor een ogenblik, maar zij zijn aan te merken als een daad Gods en als het middel, waardoor dezelve geschiedt, en dus niet zonder het midddel, en het middel niet zonder de daad. God rechtvaardigt NB. alleen de gelovige zondaar, die Hijzelf door het geloof, ja door de Geest des geloofs, inlijft in Christus. Doch buiten Christus en zonder het geloof wordt nooit iemand van Hem gerechtvaardigd.

Wanneer God de gelovige zondaar rechtvaardigt in de vierschaar des hemels, dan doet Hij zulks terzelfder tijd NB. ook in de consciëntie. Het is in de grond één en dezelfde werking van Gods genade, die in de hemel geschiedt, en in de consciëntie door middel van het geloof.

[Posthoorn]

Is dat zo? Is er zo’n ‘nadere weldaad’ waar ieder naar moet staan? Of is het zo dat God bij het eerste ware, Christus aangrijpende geloof reeds terstond een vrede schenkt die de vrucht is van de rechtvaardiging (Rom. 5:1), waaraan ook nooit meer iets (als bijzondere weldaad) hoeft te worden toegevoegd?

Ja, een mens moet staan naar meer geloof en meer verzekering, maar mi niet naar een tweede rechtvaardiging; een mens wordt maar één keer in zijn leven gerechtvaardigd.

Het is geen nadere weldaad, dit is wat er gebeurt als men gaat geloven. Hier pas is er sprake van dat Christus aangrijpende geloof. De zondaar moet geen rust hebben tot hij dít heeft leren verstaan.

[Forummer]

@ Valcke, dank voor de heldere uitleg.

Ik denk dat er inderdaad geen "nadere weldaad" is, maar dat het in 1x goed en voorgoed opgelost wordt. God doet geen half werk.

Dat het geloof bestreden wordt, en een gelovige in duisternis kan zijn, dat kan wel. Maar dat ligt nóóit aan God!