Herman schreef:Ik vind het zingen van Psalm 103:8 een eigen waarde hebben die ons bij de dood en de oorzaak daarvan bepaald. Dat lijkt me bij uitstek een boodschap die we mogen overdenken rondom het sterven van een medegemeentelid. Alternatieven als Psalm 39:3, 89:19 en 102:15 zou ik op zo'n moment ook graag wat vaker willen zingen, dat is goed voor de afwisseling.

De argumenten voor het zingen van beide verzen van 103 kan ik overigens ook positief waarderen.

Eens hoor. Al gebeurt het wel als het 'een kind van God betreft' ineens vers 9 wel gezongen wordt. En dan gaat er iets mis.

Geytenbeekje schreef:Wat wel zo is, is dat je bij Psalm 103 de 2 kanten kan belichten de kant van vers 8 en de kant van vers 9.
Bij psalm 89 en 102 gaat dat lastiger/niet.

Als we wat meer onze gedachten en geloofsoefeningen op de hemel zouden richten, dan scheelt het niet zingen van vers 9 niet zo veel op het totaal aan geloofsbeleving.
De crux zit hem in onze armetierigheid, blijkbaar.

Ad Anker schreef:Eens hoor. Al gebeurt het wel als het 'een kind van God betreft' ineens vers 9 wel gezongen wordt. En dan gaat er iets mis.

Dat klopt. Als op de achtergrond dergelijke redeneringen spelen, dan is het goed om wel altijd beide verzen te zingen.

Herman schreef:

Geytenbeekje schreef:Wat wel zo is, is dat je bij Psalm 103 de 2 kanten kan belichten de kant van vers 8 en de kant van vers 9.
Bij psalm 89 en 102 gaat dat lastiger/niet.

Als we wat meer onze gedachten en geloofsoefeningen op de hemel zouden richten, dan scheelt het niet zingen van vers 9 niet zo veel op het totaal aan geloofsbeleving.
De crux zit hem in onze armetierigheid, blijkbaar.

Dat kan je ook pas doen als je je hebt ingeleefd dat je een groot beest bent van jezelf, dus ik snap wel de voorzichtigheid

Ad Anker schreef:

GerefGemeente-lid schreef:

Ad Anker schreef:In onze kerkbode een mooi stuk van ds. M. Karens om bij rouw nooit alleen psalm 103:8 te (laten) zingen maar altijd in combinatie met vers 9.
"Wat mij betreft spreken we altijd met twee woorden. En zingen we altijd deze twee verzen uit psalm 103 samen."

Ik ben wel benieuwd. Kun je dat hier delen?

Ik ga het niet overtypen. Hij vertelt dat hij als student in Den Haag een begrafenis leidde en daar vers 8 liet zingen. Er kwam een man naar hem toe die zei: 'Meneer, wat u nu gedaan hebt moet u nooit meer doen. U hebt vers 8 laten zingen, dit mag nooit gebeuren zonder vers 9.' Ds. Karens kwam erachter dat die man gelijk had.

Staat het in het Kerkelijk Nieuws? Want dan lees ik het binnenkort wellicht in die van de classis Goes.

GerefGemeente-lid schreef:

Ad Anker schreef:

GerefGemeente-lid schreef:

Ad Anker schreef:In onze kerkbode een mooi stuk van ds. M. Karens om bij rouw nooit alleen psalm 103:8 te (laten) zingen maar altijd in combinatie met vers 9.
"Wat mij betreft spreken we altijd met twee woorden. En zingen we altijd deze twee verzen uit psalm 103 samen."

Ik ben wel benieuwd. Kun je dat hier delen?

Ik ga het niet overtypen. Hij vertelt dat hij als student in Den Haag een begrafenis leidde en daar vers 8 liet zingen. Er kwam een man naar hem toe die zei: 'Meneer, wat u nu gedaan hebt moet u nooit meer doen. U hebt vers 8 laten zingen, dit mag nooit gebeuren zonder vers 9.' Ds. Karens kwam erachter dat die man gelijk had.

Staat het in het Kerkelijk Nieuws? Want dan lees ik het binnenkort wellicht in die van de classis Goes.

Yep

Geytenbeekje schreef:

Herman schreef:Ik vind het zingen van Psalm 103:8 een eigen waarde hebben die ons bij de dood en de oorzaak daarvan bepaald. Dat lijkt me bij uitstek een boodschap die we mogen overdenken rondom het sterven van een medegemeentelid. Alternatieven als Psalm 39:3, 89:19 en 102:15 zou ik op zo'n moment ook graag wat vaker willen zingen, dat is goed voor de afwisseling.

De argumenten voor het zingen van beide verzen van 103 kan ik overigens ook positief waarderen.

Wat wel zo is, is dat je bij Psalm 103 de 2 kanten kan belichten de kant van vers 8 en de kant van vers 9.
Bij psalm 89 en 102 gaat dat lastiger/niet.

Het laten zingen van losse versjes is sowieso niet overeenkomstig de bedoeling van de psalmen en van Calvijn. De gewoonte om naar eigen inzicht losse versjes uit hun verband te rukken dateert uit de 18e eeuw.

Hendrikus schreef:

Geytenbeekje schreef:

Herman schreef:Ik vind het zingen van Psalm 103:8 een eigen waarde hebben die ons bij de dood en de oorzaak daarvan bepaald. Dat lijkt me bij uitstek een boodschap die we mogen overdenken rondom het sterven van een medegemeentelid. Alternatieven als Psalm 39:3, 89:19 en 102:15 zou ik op zo'n moment ook graag wat vaker willen zingen, dat is goed voor de afwisseling.

De argumenten voor het zingen van beide verzen van 103 kan ik overigens ook positief waarderen.

Wat wel zo is, is dat je bij Psalm 103 de 2 kanten kan belichten de kant van vers 8 en de kant van vers 9.
Bij psalm 89 en 102 gaat dat lastiger/niet.

Het laten zingen van losse versjes is sowieso niet overeenkomstig de bedoeling van de psalmen en van Calvijn. De gewoonte om naar eigen inzicht losse versjes uit hun verband te rukken dateert uit de 18e eeuw.

Ik zou toch willen vragen of je dit stokpaardje niet meer wil aansnijden. Praktisch gezien is het in een eredienst van anderhalf uur onmogelijk om 4 of 5 hele Psalmen te zingen.

Je hoeft er ook geen vier te zingen, natuurlijk. Maar je kunt psalm 31 in 22 minuten zingen, dus dat kan best in in één kerkdienst.

Los daarvan ben ik meer een voorstander van toepasselijke coupletten, maar wel in hun verband gelezen.

DDD schreef:Je hoeft er ook geen vier te zingen, natuurlijk. Maar je kunt psalm 31 in 22 minuten zingen, dus dat kan best in in één kerkdienst.

Los daarvan ben ik meer een voorstander van toepasselijke coupletten, maar wel in hun verband gelezen.

Ik ben van de GG, en over het gemiddelde genomen weet jij, als medelid van de GG, dat die 22 minuten in het merendeel van de gemeenten in geen enkel geval wordt gehaald.

Het is inderdaad beter om toepasselijke coupletten te zingen.

Overigens werd hier gisterenmorgen Psalm 150 in zijn geheel opgegeven voor de nazang. Dus het gebeurt wel degelijk.

GerefGemeente-lid schreef:Ik zou toch willen vragen of je dit stokpaardje niet meer wil aansnijden. Praktisch gezien is het in een eredienst van anderhalf uur onmogelijk om 4 of 5 hele Psalmen te zingen.

Gewoon sneller zingen

En over stokpaardjes gesproken...

22 minuten is in de meeste Gergemmen niet bijzonder veel als je ook de voor- en naspelen meetelt.
En ik dacht dat de pauzes daarom in de psalmboeken staan: om de psalm in grotere delen te zingen, als deze voor het praktische te lang wordt gevonden.

Hendrikus schreef:

GerefGemeente-lid schreef:Ik zou toch willen vragen of je dit stokpaardje niet meer wil aansnijden. Praktisch gezien is het in een eredienst van anderhalf uur onmogelijk om 4 of 5 hele Psalmen te zingen.

Gewoon sneller zingen

En over stokpaardjes gesproken...

Jaja, maak ze dat nou maar eens wijs. Alhier in de gemeente is dat niet zo moeilijk, maar in bepaalde streken des lands..., daar hebben ze alle tijd. Gisterenmiddag ging het alhier trouwens weer vreselijk ongelijk. De organist speelde al in een vrij vlot tempo, maar liet tussen de Psalmregels een wat langere rus. En dan zijn er mensen die het presteren om voor de samenzangbegeleiding uit te zingen of eerder in te zetten dan de organist.

En welke stokpaardjes bedoel je nou weer??

GerefGemeente-lid schreef:

Hendrikus schreef:

Geytenbeekje schreef:

Herman schreef:Ik vind het zingen van Psalm 103:8 een eigen waarde hebben die ons bij de dood en de oorzaak daarvan bepaald. Dat lijkt me bij uitstek een boodschap die we mogen overdenken rondom het sterven van een medegemeentelid. Alternatieven als Psalm 39:3, 89:19 en 102:15 zou ik op zo'n moment ook graag wat vaker willen zingen, dat is goed voor de afwisseling.

De argumenten voor het zingen van beide verzen van 103 kan ik overigens ook positief waarderen.

Wat wel zo is, is dat je bij Psalm 103 de 2 kanten kan belichten de kant van vers 8 en de kant van vers 9.
Bij psalm 89 en 102 gaat dat lastiger/niet.

Het laten zingen van losse versjes is sowieso niet overeenkomstig de bedoeling van de psalmen en van Calvijn. De gewoonte om naar eigen inzicht losse versjes uit hun verband te rukken dateert uit de 18e eeuw.

Ik zou toch willen vragen of je dit stokpaardje niet meer wil aansnijden. Praktisch gezien is het in een eredienst van anderhalf uur onmogelijk om 4 of 5 hele Psalmen te zingen.

Ik zou juist willen vragen dit te blijven herhalen. Waarom zou je niet er op mogen blijven wijzen wat de bedoeling van de Psalmen was? Ook in de tijd van de Bijbel werden de Psalmen in hun geheel gezongen. Dat het nu nergens meer gedaan wordt is geen reden om er dan maar over te zwijgen. Dus ik wil Hendrikus vragen ons hier steeds aan te blijven herinneren in de hoop dat het in de kerken nog eens verandert. Het aantal coupletten kan bijvoorbeeld al een stuk minder als je alleen zou berijmen wat er staat. Dat dit mogelijk is laat De Nieuwe Psalmberijming bijvoorbeeld zien, even los van wat je van de berijming op zich kunt vinden. Maar Psalm 119 heeft daar nog 44 coupletten in plaats van de 88 coupletten in de berijming van 1773.

Ditbenik schreef:Het aantal coupletten kan bijvoorbeeld al een stuk minder als je alleen zou berijmen wat er staat. Dat dit mogelijk is laat De Nieuwe Psalmberijming bijvoorbeeld zien, even los van wat je van de berijming op zich kunt vinden. Maar Psalm 119 heeft daar nog 44 coupletten in plaats van de 88 coupletten in de berijming van 1773.

Een berijming doet altijd af van het Woord.

Dus ik zou zeggen: als je verbeteringen voorsteld, doe het dan gelijk goed. We zouden net als in de Engelse traditie onberijmde psalmen moeten gaan zingen. Dan zing je puur de schrift. De psalmen zijn niet bedoeld om door elkaar te hutselen tot rijmverzen.

Deze persoon pleit er ook voor:
https://www.rd.nl/artikel/419865-zing-p ... de-melodie