Geestelijke chantage

[albion]

Mee eens, maar ik denk niet dat reformatorisch Nederland nu zal toestaan dat een man in huis woont bij een weduwe met haar zoon, vanwege het "behoed u voor de schijn des kwaads"!

Dat komt omdat wij tegenwoordig (denk ik) anders met elkaar omgaan dan in vroegere tijden. In het Oude Testament had je nog vele wetten (en de doodstraf) zie Numeri (ook wat betreft het omgaan met getrouwde/ongetrouwde vrouwen, mannen etc. Ik denk dat door het vrije hoe we met elkaar omgaan ook veel gauwer de praatjes in omloop komen (terwijl het helemaal niet zo is) en dan voel je je niet vrij tegenoverelkaar, omdat je eigenlijk 'mensenvrees' hebt.

Het is net als je iemand tegemoet treedt en je hebt al wat van hem/haar gehoord, dan ben lang niet zo onbevangen dan degene die helemaal geen voorgeschiedenis weet.

[eilander]

Ik ben nog wel benieuwd naar reacties op mijn laatste deel in de vorige posting, hoe het nieuwe leven, de heiliging, de vrucht van de Geest in tegenstelling tot het oude leven, hoe dit Bijbelse zaken zich tot elkaar verhouden, of dat een basis voor vertrouwen mag zijn. Nog even het citaat:

En nog 1 vraag: Ik hoor regelmatig over de arglistigheid van het hart, dat we onszelf niet teveel moeten vertrouwen. Terecht. Maar de Bijbel leert toch ook een andere kant, over de vrucht van de Geest (zelfbeheersing, goedheid, liefde, vrede), die bij gelovigen plaats heeft gemaakt voor de werken van het vlees (ontucht, zedeloosheid en losbandigheid, jaloezie, rivaliteit). Hoe verhoudt dat zich in dit soort situaties? Paulus zet dat duidelijk neer als iets van vroeger, wat plaats heeft gemaakt voor het nieuwe leven door de Geest. Wie Christus Jezus toebehoort, heeft zijn eigen natuur met alle hartstocht en begeerte aan het kruis geslagen. Nou denk ik niet dat dit betekent dat al die verleidingen helemaal niet meer actueel zijn, dat het ons niets meer kan doen. Wel dat er toch iets heel anders is ten opzichte van vroeger. Dat verhaal mis ik hier nog een beetje, mis ik sowieso vaak. Het gaat over hoe zondig we zijn, geneigd tot alle kwaad... maar over het nieuwe leven door de Geest, in Christus, die ons verandert hoor ik dan weinig. We hebben wel de Geest ontvangen die ons verandert, we hebben sterke wapens in de strijd gekregen. Hoe verhoudt dat zich tot dit issue?

Dit is wel een terecht punt. Alleen: ik vraag me af of iemand waarin Gods Geest werkt zichzelf MEER of MINDER gaat vertrouwen. Ik denk dat er door een verlichte zelfkennis ook meer kennis is van de arglistigheid van het hart. De bede "En leidt ons niet in verzoeking" wordt dan alleen maar meer actueel. De HC legt dat overigens als volgt uit:

Dat is: Dewijl wij van onszelven zo zwak zijn, dat wij niet een ogenblik zouden kunnen bestaan , en daartoe onze doodsvijanden, de duivel , de wereld en ons eigen vlees , niet ophouden ons aan te vechten; zo wil ons toch behouden en sterken door de kracht Uws Heiligen Geestes, opdat wij in dezen geestelijken strijd niet onderliggen , maar altijd sterken wederstand doen, totdat wij eindelijk ten enenmale de overhand behouden .

[Marnix]

Mee eens, helder, genuanceerd antwoord.... Ik vind dat wel eens een lastig spanningsveld, dat de Geest je vernieuwt en verandert, dat ontucht, zedeloosheid enz bij de oude mens horen die we volgens Paulus hebben afgelegd... maar er nog steeds verleidingen zijn, hoe daar mee om te gaan. En verder blijf ik er dan bij dat als het een verleiding voor je is om alleen bij iemand van het andere geslacht op bezoek te gaan, of die ander aangeeft dat het een verleiding is, je dit niet moet doen, omdat verleidingen tot het kwaad horen en je je daarvan moet onthouden. Maar ik denk niet dat het goed is (en dat de Bijbel geen opdracht geeft) om er algemene regels van te maken, dat niemand dit moet doen omdat het voor sommigen een verleiding kan zijn, net zo min als dat we een regel hebben om alcohol collectief in het geheel te mijden omdat een glas alcohol voor sommigen een verleiding is dat teveel drinken / verslaving. En als het voor ons een verslaving is moeten we anderen niet beoordelen op ons gevoel om dat niet te doen maar elkaar de vrijheid te laten die de Bijbel geeft, en onze medechristenen dan ook te vertrouwen ipv te wantrouwen omdat we onszelf op dat punt wantrouwen.

[eilander]

Mee eens, helder, genuanceerd antwoord.... Ik vind dat wel eens een lastig spanningsveld, dat de Geest je vernieuwt en verandert, dat ontucht, zedeloosheid enz bij de oude mens horen die we volgens Paulus hebben afgelegd... maar er nog steeds verleidingen zijn, hoe daar mee om te gaan. En verder blijf ik er dan bij dat als het een verleiding voor je is om alleen bij iemand van het andere geslacht op bezoek te gaan, of die ander aangeeft dat het een verleiding is, je dit niet moet doen, omdat verleidingen tot het kwaad horen en je je daarvan moet onthouden. Maar ik denk niet dat het goed is (en dat de Bijbel geen opdracht geeft) om er algemene regels van te maken, dat niemand dit moet doen omdat het voor sommigen een verleiding kan zijn, net zo min als dat we een regel hebben om alcohol collectief in het geheel te mijden omdat een glas alcohol voor sommigen een verleiding is dat teveel drinken / verslaving. En als het voor ons een verslaving is moeten we anderen niet beoordelen op ons gevoel om dat niet te doen maar elkaar de vrijheid te laten die de Bijbel geeft, en onze medechristenen dan ook te vertrouwen ipv te wantrouwen omdat we onszelf op dat punt wantrouwen.

Hier ben ik het zeker mee eens! In mijn vorige reactie ging het ook alleen over hoe we naar onszelf kijken, niet hoe we een ander beoordelen.
En je voorbeeld over alcohol: dat was precies waaraan ik ook zat te denken. Een ex-alcoholverslaafde die van zijn verslaving afgeholpen is, zal niet de grens opzoeken van hoeveel alcohol hij nog net kan drinken, maar zal er geheel vanaf (willen) blijven.

[Marnix]

Precies. Aan de andere kant is het natuurlijk ook zaak voor iedereen om het in eerste instantie, en niet alleen in tweede instantie, te voorkomen. Dat werkt niet altijd. (Failures are finger posts on the road to achievement - Lewis). Een afgekickte alcoholist heeft allicht geleerd van zijn fouten en blijft bij alcohol uit de buurt omdat het voor hem een grote verleiding is. Aan de andere kant zou het goed geweest zijn als hij voor hij alcohol ging gebruiken, zich bewust was van deze gevaren en had geleerd er goed mee om te gaan, of in zijn geval, kwetsbaar hiervoor, vanaf het begin had geleerd om helemaal niet te drinken. Met de vrijheid die ik noem is het wel goed elkaar preventief te onderwijzen en op te roepen om voor onszelf te onderzoeken en de verleiding uit de weg te gaan. De praktijk is helaas vaak anders, dat we door vallen en opstaan (overeind geholpen worden) iets wijzer worden, maar het zou goed zijn als we al naar onszelf kijken voor we vallen.

[MarthaMartha]

Ik was niet van plan om voorbeelden te geven, maar gezien de diverse opvattingen over dit 'complexe' onderwerp wil ik toch iets zeggen.

Uit hoofde van mijn vrijwilligerswerk kom ik over de vloer bij o.a. alleenstaande vrouwen.
De inhoud van mijn werk betreft het verlenen van administratieve bijstand en het geven van financiële informatie en advisering.
In het afleggen van die bezoeken zit een zekere regelmaat, dus de omgeving ziet mij dan regelmatig verschijnen, waarna ik zo'n 2 uur later weer verdwijn.
Er is hier dus sprake van het uitwisselen van, gewichtig gezegd, vertrouwelijke informatie, waar derden niets mee te maken hebben.

Hoe denken de streng denkende "schijn des kwaads" mijdende mensen hierover?

Mag ik zulke vrouwen niet meer ten dienste zijn?

(Ik beschik wel over een door het Min. van Justitie afgegeven VOG )

Naast wat andere kwalificaties die ik al bezit, ben ik nu ook nog een "streng-denkend-schijn-des-kwaads-mijdend-mens" geworden

Maar ja, de vraag stellen is wel een beetje haar beantwoorden. Laat ik nogmaals benadrukken dat ik je uiteraard niet beticht van ongeoorloofde dingen. Mocht iemand dat wel doen, dan is dat zonde.
En toch ben ik van mening dat dit niet verstandig is. De uitleg hiervan heb ik eigenlijk al gegeven. Ik denk nog na over een nadere onderbouwing vanuit meer bijbelse gegevens dan alleen een tekst die mogelijk verkeerd uitgelegd is.

Daar ben ik dan wel nieuwsgierig naar.
Maar geen bijbeltekst kan mij weerhouden mijn naaste lief te hebben of te helpen.
Niet omdat ik twijfels heb bij Gods Woord, maar ik kan me niet voorstellen dat Gods Woord in een bepaalde context mij zou verbieden om hulp te verlenen aan mijn door diezelfde God op mijn weg geplaatste naaste.
Wil voor de (verkeeerde) vroomheid mij behoeden.

Mag ik het nog uitbreiden?
Na mijn ziekte ben ik in handen "gevallen" van vele hulpverleners, waaronder veel vrouwen.
Moet ik die hulp dan ook weigeren?

Overigens, ik wil niet verkeerd overkomen, maar elk bezoek wat ik afleg, hetzij bij mannen, hetzij bij vrouwen, vraag ik de Heere om wijsheid en verstand bij de hulpverlening.

Eigenlijk ben ik erg nieuwsgierig hoe MM hierover denkt.

Tjonge, wat een discussie... Er is al veel gezegd. Er lijken voor- en tegenstanders. Beiden hebben m.i. in bepaalde facetten gelijk. De waarheid ligt misschien wel een beetje in het midden.

Ik denk dat verschillende dingen hierin een rol spelen. Allereerst al wat je positie en/of functie is in de relatie. Wanneer je als 'professional' ergens komt zie ik niet direct problemen, zolang je je professioneel gedraagt. Dat betekent dat er in het contact een gever is (van een dienst / zorg of wat dan ook) en een ontvanger. Je kunt denken aan de verpleegkundige die naar een alleenstaande gaat. Ik schaar hier ook de administratieve hulpverlening van Jan onder. De huisarts die ook vrouwen helpt, hulpverleners en andere dergelijke situaties. In deze contacten is geen sprake van wederzijdse belangen uit de relatie. Uiteraard dien je ervoor te waken dat dit zo blijft, daarom de toevoeging: zolang je je professioneel gedraagt.

Heel anders vind ik het wanneer er een relatie is die gelijkwaardig is. Waarin wederzijdse belangen zijn. Natuurlijk mogen er vriendschappen zijn, maar wanneer persoonlijke dingen worden uitgewisseld (met name waar het gaat om problemen in relationele sfeer / huwelijksproblemen of juist problemen rond alleen zijn / sexualiteit), dan zou ik dit niet doen in een dergelijke relatie. Er ontstaat een band van vertrouwen, van intimiteit, en de stap van genegenheid naar verliefdheid, de stap van een troostende arm naar wat meer knuffel, kan zo maar heel geleidelijk gemaakt worden. In eenzaamheid kan daar juist zo'n diepe behoefte aan zijn, evenzo bij iemand met minderwaardigheidsgevoelens die snakt naar waardering en positieve bevestiging. In een gelijkwaardige relatie zou ik dus altijd ervoor kiezen om met 2 personen te gaan (en dan zo mogelijk man en vrouw).

Wanneer het gaat om bezoek vanuit de kerk, huisbezoek bijvoorbeeld, vind ik het een goede zaak om samen te gaan. Samen als ouderlingen, of ook als predikant samen met zijn vrouw, of hoe dan ook maar. Reden is dat tijdens deze gesprekken óf bepaalde problematiek besproken wordt (zoals bovenstaande) en de ambtsdrager niet uit hoofde van hulpverlener maar als medemens / medegemeentelid daar komt (hierin kan ik me voorstellen dat er situaties zijn waarin hiervan wordt afgeweken, maar dat iemand op afstand meekijkt/ meedenkt. De andere reden is dat in veelvuldige contacten waarin je geestelijk één bent ook een diep vertrouwen en saamhorigheid kan ontstaan die makkelijk kan ontsporen of leiden tot diepere gevoelens van genegenheid die geen plaats mogen hebben.

Bij de laatste categorie en verder bij al degenen die als christen leven is dit het terrein waarop de duivel machtige slagen kan maken. Wanneer een predikant, ouderling of andere christen in deze zonden valt heeft dat grote gevolgen voor de mensen om hem heen en de betrouwbaarheid van het christelijk geloof. We weten allemaal wel een dominee of voorganger te noemen of bekende christen die in deze zonde is gevallen, er wordt zelfs tot na hun dood over gesproken. Ik denk dat de satan juist op dit terrein actief is omdat hij hier veel behalen kan.

En verder gaat het in dit topic ook over de schijn des kwaads. Ik weet niet wat ik daarover zeggen moet. Ik weet ook niet waar de grenzen daarvan liggen. En of het dan de schijn des kwaads is voor roddelaars die altijd loeren op nieuwtjes, of de schijn des kwaads voor .... ja wie eigenlijk? Ik vind dat moeilijk en heb er geen antwoord op.

Nou heel verhaal, maar dat is dus hoe ik erover denk, ik zou hier - buiten een professionele relatie - dus zéér, ja zéér terughoudend in zijn.

Val ik nu onder de "streng-denkend-schijn-des-kwaads-mijdend-mensen" ?

[JolandaOudshoorn]

Ik was niet van plan om voorbeelden te geven, maar gezien de diverse opvattingen over dit 'complexe' onderwerp wil ik toch iets zeggen.

Uit hoofde van mijn vrijwilligerswerk kom ik over de vloer bij o.a. alleenstaande vrouwen.
De inhoud van mijn werk betreft het verlenen van administratieve bijstand en het geven van financiële informatie en advisering.
In het afleggen van die bezoeken zit een zekere regelmaat, dus de omgeving ziet mij dan regelmatig verschijnen, waarna ik zo'n 2 uur later weer verdwijn.
Er is hier dus sprake van het uitwisselen van, gewichtig gezegd, vertrouwelijke informatie, waar derden niets mee te maken hebben.

Hoe denken de streng denkende "schijn des kwaads" mijdende mensen hierover?

Mag ik zulke vrouwen niet meer ten dienste zijn?

(Ik beschik wel over een door het Min. van Justitie afgegeven VOG )

Naast wat andere kwalificaties die ik al bezit, ben ik nu ook nog een "streng-denkend-schijn-des-kwaads-mijdend-mens" geworden

Maar ja, de vraag stellen is wel een beetje haar beantwoorden. Laat ik nogmaals benadrukken dat ik je uiteraard niet beticht van ongeoorloofde dingen. Mocht iemand dat wel doen, dan is dat zonde.
En toch ben ik van mening dat dit niet verstandig is. De uitleg hiervan heb ik eigenlijk al gegeven. Ik denk nog na over een nadere onderbouwing vanuit meer bijbelse gegevens dan alleen een tekst die mogelijk verkeerd uitgelegd is.

Daar ben ik dan wel nieuwsgierig naar.
Maar geen bijbeltekst kan mij weerhouden mijn naaste lief te hebben of te helpen.
Niet omdat ik twijfels heb bij Gods Woord, maar ik kan me niet voorstellen dat Gods Woord in een bepaalde context mij zou verbieden om hulp te verlenen aan mijn door diezelfde God op mijn weg geplaatste naaste.
Wil voor de (verkeeerde) vroomheid mij behoeden.

Mag ik het nog uitbreiden?
Na mijn ziekte ben ik in handen "gevallen" van vele hulpverleners, waaronder veel vrouwen.
Moet ik die hulp dan ook weigeren?

Overigens, ik wil niet verkeerd overkomen, maar elk bezoek wat ik afleg, hetzij bij mannen, hetzij bij vrouwen, vraag ik de Heere om wijsheid en verstand bij de hulpverlening.

Eigenlijk ben ik erg nieuwsgierig hoe MM hierover denkt.

Tjonge, wat een discussie... Er is al veel gezegd. Er lijken voor- en tegenstanders. Beiden hebben m.i. in bepaalde facetten gelijk. De waarheid ligt misschien wel een beetje in het midden.

Ik denk dat verschillende dingen hierin een rol spelen. Allereerst al wat je positie en/of functie is in de relatie. Wanneer je als 'professional' ergens komt zie ik niet direct problemen, zolang je je professioneel gedraagt. Dat betekent dat er in het contact een gever is (van een dienst / zorg of wat dan ook) en een ontvanger. Je kunt denken aan de verpleegkundige die naar een alleenstaande gaat. Ik schaar hier ook de administratieve hulpverlening van Jan onder. De huisarts die ook vrouwen helpt, hulpverleners en andere dergelijke situaties. In deze contacten is geen sprake van wederzijdse belangen uit de relatie. Uiteraard dien je ervoor te waken dat dit zo blijft, daarom de toevoeging: zolang je je professioneel gedraagt.

Heel anders vind ik het wanneer er een relatie is die gelijkwaardig is. Waarin wederzijdse belangen zijn. Natuurlijk mogen er vriendschappen zijn, maar wanneer persoonlijke dingen worden uitgewisseld (met name waar het gaat om problemen in relationele sfeer / huwelijksproblemen of juist problemen rond alleen zijn / sexualiteit), dan zou ik dit niet doen in een dergelijke relatie. Er ontstaat een band van vertrouwen, van intimiteit, en de stap van genegenheid naar verliefdheid, de stap van een troostende arm naar wat meer knuffel, kan zo maar heel geleidelijk gemaakt worden. In eenzaamheid kan daar juist zo'n diepe behoefte aan zijn, evenzo bij iemand met minderwaardigheidsgevoelens die snakt naar waardering en positieve bevestiging. In een gelijkwaardige relatie zou ik dus altijd ervoor kiezen om met 2 personen te gaan (en dan zo mogelijk man en vrouw).

Wanneer het gaat om bezoek vanuit de kerk, huisbezoek bijvoorbeeld, vind ik het een goede zaak om samen te gaan. Samen als ouderlingen, of ook als predikant samen met zijn vrouw, of hoe dan ook maar. Reden is dat tijdens deze gesprekken óf bepaalde problematiek besproken wordt (zoals bovenstaande) en de ambtsdrager niet uit hoofde van hulpverlener maar als medemens / medegemeentelid daar komt (hierin kan ik me voorstellen dat er situaties zijn waarin hiervan wordt afgeweken, maar dat iemand op afstand meekijkt/ meedenkt. De andere reden is dat in veelvuldige contacten waarin je geestelijk één bent ook een diep vertrouwen en saamhorigheid kan ontstaan die makkelijk kan ontsporen of leiden tot diepere gevoelens van genegenheid die geen plaats mogen hebben.

Bij de laatste categorie en verder bij al degenen die als christen leven is dit het terrein waarop de duivel machtige slagen kan maken. Wanneer een predikant, ouderling of andere christen in deze zonden valt heeft dat grote gevolgen voor de mensen om hem heen en de betrouwbaarheid van het christelijk geloof. We weten allemaal wel een dominee of voorganger te noemen of bekende christen die in deze zonde is gevallen, er wordt zelfs tot na hun dood over gesproken. Ik denk dat de satan juist op dit terrein actief is omdat hij hier veel behalen kan.

En verder gaat het in dit topic ook over de schijn des kwaads. Ik weet niet wat ik daarover zeggen moet. Ik weet ook niet waar de grenzen daarvan liggen. En of het dan de schijn des kwaads is voor roddelaars die altijd loeren op nieuwtjes, of de schijn des kwaads voor .... ja wie eigenlijk? Ik vind dat moeilijk en heb er geen antwoord op.

Nou heel verhaal, maar dat is dus hoe ik erover denk, ik zou hier - buiten een professionele relatie - dus zéér, ja zéér terughoudend in zijn.

Val ik nu onder de "streng-denkend-schijn-des-kwaads-mijdend-mensen" ?

MM, ben het eigenlijk helemaal met je eens. Alleen zal ik de relatie ambtsdrager ook onder professioneel willen scharen. Ik verwacht dat zij ook op een professionele manier hulpverlening en pastoraat zullen geven.

[Zita]

Tjonge, wat een discussie... Er is al veel gezegd. Er lijken voor- en tegenstanders. Beiden hebben m.i. in bepaalde facetten gelijk. De waarheid ligt misschien wel een beetje in het midden.

Ik denk dat verschillende dingen hierin een rol spelen. Allereerst al wat je positie en/of functie is in de relatie. Wanneer je als 'professional' ergens komt zie ik niet direct problemen, zolang je je professioneel gedraagt. Dat betekent dat er in het contact een gever is (van een dienst / zorg of wat dan ook) en een ontvanger. Je kunt denken aan de verpleegkundige die naar een alleenstaande gaat. Ik schaar hier ook de administratieve hulpverlening van Jan onder. De huisarts die ook vrouwen helpt, hulpverleners en andere dergelijke situaties. In deze contacten is geen sprake van wederzijdse belangen uit de relatie. Uiteraard dien je ervoor te waken dat dit zo blijft, daarom de toevoeging: zolang je je professioneel gedraagt.

Heel anders vind ik het wanneer er een relatie is die gelijkwaardig is. Waarin wederzijdse belangen zijn. Natuurlijk mogen er vriendschappen zijn, maar wanneer persoonlijke dingen worden uitgewisseld (met name waar het gaat om problemen in relationele sfeer / huwelijksproblemen of juist problemen rond alleen zijn / sexualiteit), dan zou ik dit niet doen in een dergelijke relatie. Er ontstaat een band van vertrouwen, van intimiteit, en de stap van genegenheid naar verliefdheid, de stap van een troostende arm naar wat meer knuffel, kan zo maar heel geleidelijk gemaakt worden. In eenzaamheid kan daar juist zo'n diepe behoefte aan zijn, evenzo bij iemand met minderwaardigheidsgevoelens die snakt naar waardering en positieve bevestiging. In een gelijkwaardige relatie zou ik dus altijd ervoor kiezen om met 2 personen te gaan (en dan zo mogelijk man en vrouw).

Wanneer het gaat om bezoek vanuit de kerk, huisbezoek bijvoorbeeld, vind ik het een goede zaak om samen te gaan. Samen als ouderlingen, of ook als predikant samen met zijn vrouw, of hoe dan ook maar. Reden is dat tijdens deze gesprekken óf bepaalde problematiek besproken wordt (zoals bovenstaande) en de ambtsdrager niet uit hoofde van hulpverlener maar als medemens / medegemeentelid daar komt (hierin kan ik me voorstellen dat er situaties zijn waarin hiervan wordt afgeweken, maar dat iemand op afstand meekijkt/ meedenkt. De andere reden is dat in veelvuldige contacten waarin je geestelijk één bent ook een diep vertrouwen en saamhorigheid kan ontstaan die makkelijk kan ontsporen of leiden tot diepere gevoelens van genegenheid die geen plaats mogen hebben.

Bij de laatste categorie en verder bij al degenen die als christen leven is dit het terrein waarop de duivel machtige slagen kan maken. Wanneer een predikant, ouderling of andere christen in deze zonden valt heeft dat grote gevolgen voor de mensen om hem heen en de betrouwbaarheid van het christelijk geloof. We weten allemaal wel een dominee of voorganger te noemen of bekende christen die in deze zonde is gevallen, er wordt zelfs tot na hun dood over gesproken. Ik denk dat de satan juist op dit terrein actief is omdat hij hier veel behalen kan.

En verder gaat het in dit topic ook over de schijn des kwaads. Ik weet niet wat ik daarover zeggen moet. Ik weet ook niet waar de grenzen daarvan liggen. En of het dan de schijn des kwaads is voor roddelaars die altijd loeren op nieuwtjes, of de schijn des kwaads voor .... ja wie eigenlijk? Ik vind dat moeilijk en heb er geen antwoord op.

Nou heel verhaal, maar dat is dus hoe ik erover denk, ik zou hier - buiten een professionele relatie - dus zéér, ja zéér terughoudend in zijn.

Val ik nu onder de "streng-denkend-schijn-des-kwaads-mijdend-mensen" ?

MM, ben het eigenlijk helemaal met je eens. Alleen zal ik de relatie ambtsdrager ook onder professioneel willen scharen. Ik verwacht dat zij ook op een professionele manier hulpverlening en pastoraat zullen geven.

Eens. Ik zou het bovendien erg vervelend vinden als de predikant bij een heel persoonlijk gesprek zijn vrouw meebracht. Een ouderling erbij zou ik een ander verhaal vinden.

[Mara]

Ik was niet van plan om voorbeelden te geven, maar gezien de diverse opvattingen over dit 'complexe' onderwerp wil ik toch iets zeggen.

Uit hoofde van mijn vrijwilligerswerk kom ik over de vloer bij o.a. alleenstaande vrouwen.
De inhoud van mijn werk betreft het verlenen van administratieve bijstand en het geven van financiële informatie en advisering.
In het afleggen van die bezoeken zit een zekere regelmaat, dus de omgeving ziet mij dan regelmatig verschijnen, waarna ik zo'n 2 uur later weer verdwijn.
Er is hier dus sprake van het uitwisselen van, gewichtig gezegd, vertrouwelijke informatie, waar derden niets mee te maken hebben.

Hoe denken de streng denkende "schijn des kwaads" mijdende mensen hierover?

Mag ik zulke vrouwen niet meer ten dienste zijn?

(Ik beschik wel over een door het Min. van Justitie afgegeven VOG )

Naast wat andere kwalificaties die ik al bezit, ben ik nu ook nog een "streng-denkend-schijn-des-kwaads-mijdend-mens" geworden

Maar ja, de vraag stellen is wel een beetje haar beantwoorden. Laat ik nogmaals benadrukken dat ik je uiteraard niet beticht van ongeoorloofde dingen. Mocht iemand dat wel doen, dan is dat zonde.
En toch ben ik van mening dat dit niet verstandig is. De uitleg hiervan heb ik eigenlijk al gegeven. Ik denk nog na over een nadere onderbouwing vanuit meer bijbelse gegevens dan alleen een tekst die mogelijk verkeerd uitgelegd is.

Daar ben ik dan wel nieuwsgierig naar.
Maar geen bijbeltekst kan mij weerhouden mijn naaste lief te hebben of te helpen.
Niet omdat ik twijfels heb bij Gods Woord, maar ik kan me niet voorstellen dat Gods Woord in een bepaalde context mij zou verbieden om hulp te verlenen aan mijn door diezelfde God op mijn weg geplaatste naaste.
Wil voor de (verkeeerde) vroomheid mij behoeden.

Mag ik het nog uitbreiden?
Na mijn ziekte ben ik in handen "gevallen" van vele hulpverleners, waaronder veel vrouwen.
Moet ik die hulp dan ook weigeren?

Overigens, ik wil niet verkeerd overkomen, maar elk bezoek wat ik afleg, hetzij bij mannen, hetzij bij vrouwen, vraag ik de Heere om wijsheid en verstand bij de hulpverlening.

Eigenlijk ben ik erg nieuwsgierig hoe MM hierover denkt.

Tjonge, wat een discussie... Er is al veel gezegd. Er lijken voor- en tegenstanders. Beiden hebben m.i. in bepaalde facetten gelijk. De waarheid ligt misschien wel een beetje in het midden.

Ik denk dat verschillende dingen hierin een rol spelen. Allereerst al wat je positie en/of functie is in de relatie. Wanneer je als 'professional' ergens komt zie ik niet direct problemen, zolang je je professioneel gedraagt. Dat betekent dat er in het contact een gever is (van een dienst / zorg of wat dan ook) en een ontvanger. Je kunt denken aan de verpleegkundige die naar een alleenstaande gaat. Ik schaar hier ook de administratieve hulpverlening van Jan onder. De huisarts die ook vrouwen helpt, hulpverleners en andere dergelijke situaties. In deze contacten is geen sprake van wederzijdse belangen uit de relatie. Uiteraard dien je ervoor te waken dat dit zo blijft, daarom de toevoeging: zolang je je professioneel gedraagt.

Heel anders vind ik het wanneer er een relatie is die gelijkwaardig is. Waarin wederzijdse belangen zijn. Natuurlijk mogen er vriendschappen zijn, maar wanneer persoonlijke dingen worden uitgewisseld (met name waar het gaat om problemen in relationele sfeer / huwelijksproblemen of juist problemen rond alleen zijn / sexualiteit), dan zou ik dit niet doen in een dergelijke relatie. Er ontstaat een band van vertrouwen, van intimiteit, en de stap van genegenheid naar verliefdheid, de stap van een troostende arm naar wat meer knuffel, kan zo maar heel geleidelijk gemaakt worden. In eenzaamheid kan daar juist zo'n diepe behoefte aan zijn, evenzo bij iemand met minderwaardigheidsgevoelens die snakt naar waardering en positieve bevestiging. In een gelijkwaardige relatie zou ik dus altijd ervoor kiezen om met 2 personen te gaan (en dan zo mogelijk man en vrouw).

Wanneer het gaat om bezoek vanuit de kerk, huisbezoek bijvoorbeeld, vind ik het een goede zaak om samen te gaan. Samen als ouderlingen, of ook als predikant samen met zijn vrouw, of hoe dan ook maar. Reden is dat tijdens deze gesprekken óf bepaalde problematiek besproken wordt (zoals bovenstaande) en de ambtsdrager niet uit hoofde van hulpverlener maar als medemens / medegemeentelid daar komt (hierin kan ik me voorstellen dat er situaties zijn waarin hiervan wordt afgeweken, maar dat iemand op afstand meekijkt/ meedenkt. De andere reden is dat in veelvuldige contacten waarin je geestelijk één bent ook een diep vertrouwen en saamhorigheid kan ontstaan die makkelijk kan ontsporen of leiden tot diepere gevoelens van genegenheid die geen plaats mogen hebben.

Bij de laatste categorie en verder bij al degenen die als christen leven is dit het terrein waarop de duivel machtige slagen kan maken. Wanneer een predikant, ouderling of andere christen in deze zonden valt heeft dat grote gevolgen voor de mensen om hem heen en de betrouwbaarheid van het christelijk geloof. We weten allemaal wel een dominee of voorganger te noemen of bekende christen die in deze zonde is gevallen, er wordt zelfs tot na hun dood over gesproken. Ik denk dat de satan juist op dit terrein actief is omdat hij hier veel behalen kan.

En verder gaat het in dit topic ook over de schijn des kwaads. Ik weet niet wat ik daarover zeggen moet. Ik weet ook niet waar de grenzen daarvan liggen. En of het dan de schijn des kwaads is voor roddelaars die altijd loeren op nieuwtjes, of de schijn des kwaads voor .... ja wie eigenlijk? Ik vind dat moeilijk en heb er geen antwoord op.

Nou heel verhaal, maar dat is dus hoe ik erover denk, ik zou hier - buiten een professionele relatie - dus zéér, ja zéér terughoudend in zijn.

Val ik nu onder de "streng-denkend-schijn-des-kwaads-mijdend-mensen" ?

Dat een dominee altijd met "gezelschap" op bezoek zou moeten gaan, ben ik niet mee eens.
Ik kom zachies in de leeftijd dat de dominee mijn zoon kan zijn
Omdat een paar zieke geesten het ooit vergriept hebben, moet elk weldenkend mens zich aanpassen aan gordijntjesroddel. Aan vrouwtjes die niks anders te doen hebben. Want ik denk dat het bijna altijd vrouwen zijn. Mannen houden zich in het algemeen hier veel minder mee bezig. Ik neem de mannen in mijn omgeving maar. Hen valt weinig op, zien niet zo veel.
En al is de dominee wel van mijn leeftijd, wil dat toch niet zeggen dat ik me tot hem aangetrokken zou voelen ?
En zo ervaren veel vrouwen dat. Misschien niet allemaal, maar als je echt wilt, kun je een scheve schaats rijden.
Ik vind het nogal bekrompen en heel achterdochtig als je werkelijk overal iets achter zoekt.
Miljoenen vrouwen ontmoeten dagelijks miljoenen mannen, zou het zo vaak fout gaan dan

[Marnix]

Als beiden het willen kan dat heel goed vaak fout gaan. Ik denk dat dat wel belangrijk is.

Ik kan me voor een groot deel in de reactie van MM vinden maar toch weer niet helemaal. Volgens mij is op zich de kans dat er in een professionele relatie iets mis gaat niet kleiner dan in een gewone relatie. Maar dat terzijde, ik heb gewoon vriendinnen (en Joanne vrienden) die ouder zijn dan onze relatie... of waarbij we het gewoon goed met elkaar kunnen vinden. Het is dan soms leuk om wat samen af te spreken, even oude tijden terug te halen... Wat dat betreft zie ik ook niet zoveel verschil met contacten met mensen van je eigen geslacht. Zo heeft Joanne een vriendinnengroep waarmee ze sporadisch een dag of weekend wat gaat doen, en dat is dan "girls only", omdat ze elkaar al 15 jaar kennen. En zo heb ik ook vrienden en vriendinnen waarmee het leuk is om eens af te spreken. En soms is het ook gewoon handig, toen Joanne nog in Ede woonde was ik wel eens op bezoek en als ze dan 's avonds nog ergens wat moest doen ging ik naar een vriendin toe die bij haar in de flat woonde. Ik ervaar die vriendschappen en dus ook die ontmoetingen als goed en zie geen reden om dat te stoppen (of te beperken tot wanneer Joanne er bij kan en wil zijn) omdat het wel eens gebeurt dat een man en een vrouw elkaar ontmoeten en er dan wat mis gaat, of omdat mensen denken dat ik daar om andere redenen zouden komen (kwaaddenken en kwaadspreken). Ik heb Joanne trouw beloofd en zij mij, niet alleen als we samen zijn maar ook als ik ergens anders ben. Daarin vertrouwen we elkaar dan ook. En volgens mij hoef ik dan goede dingen (en dat zijn het als ik er niet door in verleiding wordt gebracht) niet op te geven. Als dat voor mensen anders is moeten ze de verleiding niet opzoeken. Volgens mij is terughoudendheid dan niet de goede houding, dat is iets te grijs. Je moet er met een goed geweten naar toe kunnen gaan (en dan is terughoudendheid niet op zijn plaats) of niet, en dan ook helemaal wegblijven bij de verleiding (dus geen terughoudendheid maar onthouden).

[JolandaOudshoorn]

Als beiden het willen kan dat heel goed vaak fout gaan. Ik denk dat dat wel belangrijk is.

Ik kan me voor een groot deel in de reactie van MM vinden maar toch weer niet helemaal. Volgens mij is op zich de kans dat er in een professionele relatie iets mis gaat niet kleiner dan in een gewone relatie. Maar dat terzijde, ik heb gewoon vriendinnen (en Joanne vrienden) die ouder zijn dan onze relatie... of waarbij we het gewoon goed met elkaar kunnen vinden. Het is dan soms leuk om wat samen af te spreken, even oude tijden terug te halen... Wat dat betreft zie ik ook niet zoveel verschil met contacten met mensen van je eigen geslacht. Zo heeft Joanne een vriendinnengroep waarmee ze sporadisch een dag of weekend wat gaat doen, en dat is dan "girls only", omdat ze elkaar al 15 jaar kennen. En zo heb ik ook vrienden en vriendinnen waarmee het leuk is om eens af te spreken. En soms is het ook gewoon handig, toen Joanne nog in Ede woonde was ik wel eens op bezoek en als ze dan 's avonds nog ergens wat moest doen ging ik naar een vriendin toe die bij haar in de flat woonde. Ik ervaar die vriendschappen en dus ook die ontmoetingen als goed en zie geen reden om dat te stoppen (of te beperken tot wanneer Joanne er bij kan en wil zijn) omdat het wel eens gebeurt dat een man en een vrouw elkaar ontmoeten en er dan wat mis gaat, of omdat mensen denken dat ik daar om andere redenen zouden komen (kwaaddenken en kwaadspreken). Ik heb Joanne trouw beloofd en zij mij, niet alleen als we samen zijn maar ook als ik ergens anders ben. Daarin vertrouwen we elkaar dan ook. En volgens mij hoef ik dan goede dingen (en dat zijn het als ik er niet door in verleiding wordt gebracht) niet op te geven. Als dat voor mensen anders is moeten ze de verleiding niet opzoeken. Volgens mij is terughoudendheid dan niet de goede houding, dat is iets te grijs. Je moet er met een goed geweten naar toe kunnen gaan (en dan is terughoudendheid niet op zijn plaats) of niet, en dan ook helemaal wegblijven bij de verleiding (dus geen terughoudendheid maar onthouden).

Hoorde eens van een weduwe dat ze ze teleurgesteld was in de vrienden van haar man. Die kwamen nooit meer langs, bang voor de schijn des kwaads.

[eilander]

Als beiden het willen kan dat heel goed vaak fout gaan. Ik denk dat dat wel belangrijk is.

Ik kan me voor een groot deel in de reactie van MM vinden maar toch weer niet helemaal. Volgens mij is op zich de kans dat er in een professionele relatie iets mis gaat niet kleiner dan in een gewone relatie. Maar dat terzijde, ik heb gewoon vriendinnen (en Joanne vrienden) die ouder zijn dan onze relatie... of waarbij we het gewoon goed met elkaar kunnen vinden. Het is dan soms leuk om wat samen af te spreken, even oude tijden terug te halen... Wat dat betreft zie ik ook niet zoveel verschil met contacten met mensen van je eigen geslacht. Zo heeft Joanne een vriendinnengroep waarmee ze sporadisch een dag of weekend wat gaat doen, en dat is dan "girls only", omdat ze elkaar al 15 jaar kennen. En zo heb ik ook vrienden en vriendinnen waarmee het leuk is om eens af te spreken. En soms is het ook gewoon handig, toen Joanne nog in Ede woonde was ik wel eens op bezoek en als ze dan 's avonds nog ergens wat moest doen ging ik naar een vriendin toe die bij haar in de flat woonde. Ik ervaar die vriendschappen en dus ook die ontmoetingen als goed en zie geen reden om dat te stoppen (of te beperken tot wanneer Joanne er bij kan en wil zijn) omdat het wel eens gebeurt dat een man en een vrouw elkaar ontmoeten en er dan wat mis gaat, of omdat mensen denken dat ik daar om andere redenen zouden komen (kwaaddenken en kwaadspreken). Ik heb Joanne trouw beloofd en zij mij, niet alleen als we samen zijn maar ook als ik ergens anders ben. Daarin vertrouwen we elkaar dan ook. En volgens mij hoef ik dan goede dingen (en dat zijn het als ik er niet door in verleiding wordt gebracht) niet op te geven. Als dat voor mensen anders is moeten ze de verleiding niet opzoeken. Volgens mij is terughoudendheid dan niet de goede houding, dat is iets te grijs. Je moet er met een goed geweten naar toe kunnen gaan (en dan is terughoudendheid niet op zijn plaats) of niet, en dan ook helemaal wegblijven bij de verleiding (dus geen terughoudendheid maar onthouden).

Hoorde eens van een weduwe dat ze ze teleurgesteld was in de vrienden van haar man. Die kwamen nooit meer langs, bang voor de schijn des kwaads.

Verstandige vrienden. Maar het was veel socialer geweest als ze hun vrouwen meegenomen haddenop bezoek bij de weduwe. Geen kans op schijn des kwaads, en een stuk gezelliger ook. Grote kans dat de weduwe dat veel meer op prijs had gesteld.

[Orchidee]

Hoorde eens van een weduwe dat ze ze teleurgesteld was in de vrienden van haar man. Die kwamen nooit meer langs, bang voor de schijn des kwaads.

Verstandige vrienden. Maar het was veel socialer geweest als ze hun vrouwen meegenomen haddenop bezoek bij de weduwe. Geen kans op schijn des kwaads, en een stuk gezelliger ook. Grote kans dat de weduwe dat veel meer op prijs had gesteld.

Belachelijk, misschien hadden die mannen geen vrouw meer...

[edward]

Als beiden het willen kan dat heel goed vaak fout gaan. Ik denk dat dat wel belangrijk is.

Ik kan me voor een groot deel in de reactie van MM vinden maar toch weer niet helemaal. Volgens mij is op zich de kans dat er in een professionele relatie iets mis gaat niet kleiner dan in een gewone relatie. Maar dat terzijde, ik heb gewoon vriendinnen (en Joanne vrienden) die ouder zijn dan onze relatie... of waarbij we het gewoon goed met elkaar kunnen vinden. Het is dan soms leuk om wat samen af te spreken, even oude tijden terug te halen... Wat dat betreft zie ik ook niet zoveel verschil met contacten met mensen van je eigen geslacht. Zo heeft Joanne een vriendinnengroep waarmee ze sporadisch een dag of weekend wat gaat doen, en dat is dan "girls only", omdat ze elkaar al 15 jaar kennen. En zo heb ik ook vrienden en vriendinnen waarmee het leuk is om eens af te spreken. En soms is het ook gewoon handig, toen Joanne nog in Ede woonde was ik wel eens op bezoek en als ze dan 's avonds nog ergens wat moest doen ging ik naar een vriendin toe die bij haar in de flat woonde. Ik ervaar die vriendschappen en dus ook die ontmoetingen als goed en zie geen reden om dat te stoppen (of te beperken tot wanneer Joanne er bij kan en wil zijn) omdat het wel eens gebeurt dat een man en een vrouw elkaar ontmoeten en er dan wat mis gaat, of omdat mensen denken dat ik daar om andere redenen zouden komen (kwaaddenken en kwaadspreken). Ik heb Joanne trouw beloofd en zij mij, niet alleen als we samen zijn maar ook als ik ergens anders ben. Daarin vertrouwen we elkaar dan ook. En volgens mij hoef ik dan goede dingen (en dat zijn het als ik er niet door in verleiding wordt gebracht) niet op te geven. Als dat voor mensen anders is moeten ze de verleiding niet opzoeken. Volgens mij is terughoudendheid dan niet de goede houding, dat is iets te grijs. Je moet er met een goed geweten naar toe kunnen gaan (en dan is terughoudendheid niet op zijn plaats) of niet, en dan ook helemaal wegblijven bij de verleiding (dus geen terughoudendheid maar onthouden).

Hoorde eens van een weduwe dat ze ze teleurgesteld was in de vrienden van haar man. Die kwamen nooit meer langs, bang voor de schijn des kwaads.

Verstandige vrienden. Maar het was veel socialer geweest als ze hun vrouwen meegenomen haddenop bezoek bij de weduwe. Geen kans op schijn des kwaads, en een stuk gezelliger ook. Grote kans dat de weduwe dat veel meer op prijs had gesteld.

Het waren duidelijk vrienden van haar man en niet van haar.
Maar juist dan wordt de christenplicht actueel om weduwen te gedenken en bezoeken.
Ik dacht dat we niet te individueel moesten denken, maar meer in het kader van gemeenschappelijk...deze weduwe, kan ik me zo voorstellen, kreeg meer begrip en steun van haar buren en niet kerkelijke mensen...
Ik blijf het nog steeds bizar vinden, dat de buitenwereld zaken zou gaan vermoeden die een beetje fatsoenlijk mens niet in zijn hoofd haalt, en een christen al helemaal niet.
Ik ben dan ook benieuwd naar het antwoord op Marnix's vraag....

[Marnix]

En als ze nou geen vrouwen hadden, die vrienden?

Sorry, maar ik krijg van je opmerking "verstandige vrienden" (dat ze wegbleven en haar lekker in de steek liet toen hun vriend, haar man dood was) een erg wrange smaak. De Bijbel leert juist dat het ware Godsdienst is om voor die mensen te zorgen.... en dan zeg je: Tja, misschien gaat er wel iets mis dus verstandig dat ze wegblijven? Bah.... als ze haar zouden bezoeken zou er als het goed is helemaal niets mis gaan. Nu gaat er echter een hoop mis, als ze vanwege menselijke bedenksels over wat er zou kunnen gebeuren (alsof je daar niet bij bent) en wat mensen zouden kunnen denken dat er zou kunnen gebeuren (roddel, kwaaddenken en kwaadspreken) maar niet meer langs gaan.

Het staat haaks op de Bijbel leert.

De zuivere en onbevlekte godsdienst voor God en de Vader is dit: wezen en weduwen bezoeken in hun verdrukking en zichzelf onbesmet bewaren van de wereld.