SecorDabar schreef:Beste DIA,
Ik hoor dat wel meer van predikanten wat u schreef:
Het komt er maar op aan dat we eens vast lopen met alles wat van ons is, en voor God in leren vallen.
Maar als twee mensen hetzelfde zeggen, wil nog niet zeggen dat zij hetzelfde bedoelen.
1. Wat verstaat men onder vastlopen?
2. Hoe diep is dat vastlopen ?
Ik bedoel: Ook in een algemene overtuiging kan men vastlopen, maar dat hoeft nog niet zaligmakend te zijn.
Vriendelijke groeten van Secor Dabar
Ja ik begrijp het. We lopen met onszelf niet zo snel vast.
1. Je kan zien waar het komen moet. Er er tegen vechten. Je ziet dat je het voor God toch eens zal moeten verliezen.
En je bent wel overtuigd dat er zo'n schuld ligt tussen jou en tussen God, dat, als God in het gericht treedt je zal moeten
sterven. Dat ga je toch wel toestemmen. Maar daadwerkelijk het hoofd op het blok leggen is toch een andere zaak.
Daar zal de mens van zichzelf nooit komen, en ook niet kunnen komen. En toch... God wil dat aan Zijn gerechtigheid
genoeg gedaan wordt. Je kan de nood wel eens voelen. Het kan wel eens zo benauwd worden. Je ziet de dood voor
ogen... Maar, het buigen onder God. Dat betekent je dood. Denk aan Jona. Hij kwam op een punt dat hij onvoorwaardelijk
overboord ging. Dat werd zijn dood, en hij stemde ermee in, want hij wist niet dat er een vis was... Begrijp je dat het
een Godswerk is als een mens een onder het Recht mag buigen? Als zijn verzet eens gebroken mag worden?
2. Hoe diep is dat vastlopen? Ik zou denken dat Psalm 142 dat verwoordt: Ik wou vluchten, maar ik kon nerges heen, zodat mijn dood voorhanden scheen.En alle hoop mij gans ontviel, daar niemand zorgde voor mijn ziel. Ook psalm 116: Ik lag gekneld in banden van de dood. Daar de angst der hel mij alle troost dees missen. Ik vond benauwdheid en driefenis.
3. Algemene overtuiging kan zeer ver gaan. En de benauwdheid onder een algemene overtuiging kan zelfs nog groter zijn als
bij een zaligmakende overtuiging. Maar er is wel verschil. De algemene overtuigde stemt wel in dat God recht is, maar heeft geen liefde tot dat Recht. Toch zul je ook wel vaak denken: Is het nu allemaal algemeen werk? Dat kan ook wel eens benauwd zijn. Maar toch... Dan zal het gebed toch zijn: Heere, als U nog nooit begonnen bent, zou U dan nog willen beginnen? Want we weten het toch wel hoe ver een algemene overtuiging kan gaan. Dat kan wel eens tot wanhoop brengen, terwijl God Zijn uitverkorenen toch bewaard voor de wanhoop. Maar we kunnen toch niet eerder rusten als dan, waar de Rechter gesproken heeft. En dat is het punt: We proberen van nature uit handen van de Rechter te blijven. We vrezen de dood. En terecht...
Dan zijn er ook mensen die helemaal niet vrezen, en geloven dat het zonder vereffening van het Recht wel goed is. Nee, daar kun je dan toch ook niet jaloers op worden. Het zijn mensen die nooit kennis hebben gemaakt van de diepte van verlorenheid en de schuld tegenover God niet zo kennen als des doods waardig. In feite geloven deze mensen niet eens "Ten dage als gij daarvan eet zult gij den dood sterven". Men gelooft, heeft wel een en ander meegemaakt, en men maakt er een grond van voor de eeuwigheid. Ach je begrijpt misschien wel wat ik bedoel. Dat zijn mensen waar je niet jaloers op kan worden.
