Mara schreef: Daar gaat het niet om Helma, maar het begrip volgen kan zo moeilijk zijn.
Als 1 van mijn vriendinnen op zondagavond uit de kerk thuis komt, zit haar man voor studio sport.
Ze ging dan met haar kopje koffie in een andere kamer zitten, maar op een dag pikte hij dat niet meer, zij moest met hem koffie drinken.
Maar zij wilde niet bij dat voetballen zitten. Dat werd elke zondag ruzie..

Mara schreef:

Luther schreef:Ik denk dat juist dan 'gebekt' zijn niet de goede oplossing is. Moeder Monica, de moeder van Augustinus, is dan een voorbeeld: een biddende vrouw in de stilte. Ik vermoed dat ze tegen haar man steeds meer gezwegen zal hebben, maar altijd heeft laten zien wat onvoorwaardelijke liefde en trouw betekenen.

Lees deze vraag en antwoord eens op RW, van een vrouw die een man heeft met diagnose autisme.
Een voorbeeld uit de praktijk!
http://www.refoweb.nl/vragenrubriek/200 ... ante-kenau

Ben je het met deze dominee eens?

helma schreef:

Mara schreef: Daar gaat het niet om Helma, maar het begrip volgen kan zo moeilijk zijn.
Als 1 van mijn vriendinnen op zondagavond uit de kerk thuis komt, zit haar man voor studio sport.
Ze ging dan met haar kopje koffie in een andere kamer zitten, maar op een dag pikte hij dat niet meer, zij moest met hem koffie drinken.
Maar zij wilde niet bij dat voetballen zitten. Dat werd elke zondag ruzie..

Dat lijkt me ook echt moeilijk. Ik zou dat proberen uit te praten. Waarom wil je dat ik hier kom zitten?

Mag ze dan niet wat voor zichzelf doen of wil hij dat ze met hem meekijkt?
Of zoekt hij dan toch een stukje gezelligheid van haar en kan ze zo proberen hem toch daarin tegemoet te komen. En op het moment dat zijn aandacht weer naar de sport gaat vragen of zij dan ergens mag zitten waar ze ongestoord kan lezen.
Ik zou rustig en duidelijk zeggen dat de sporttv voor mij helemaal geen aantrekkingskracht heeft en zeker na een kerkdienst niet. Dat ik heel graag samen met hem wil koffiedrinken maar of de tv dan even uit mag.
Zou hij perse willen dat ik erbij bleef zitten zou ik mezelf proberen met wat anders bezig te houden en me af te sluiten voor de tv.
Ik zou er geen ruzie over maken. Maar proberen de (on)redelijkheid van dingen in te laten zien.

helma schreef:Ik vind dat sowieso een vreemde verhouding waar ik me helemaal niets bij voor kan stellen gelukkig.

Mara schreef:

Luther schreef:Ik denk dat juist dan 'gebekt' zijn niet de goede oplossing is. Moeder Monica, de moeder van Augustinus, is dan een voorbeeld: een biddende vrouw in de stilte. Ik vermoed dat ze tegen haar man steeds meer gezwegen zal hebben, maar altijd heeft laten zien wat onvoorwaardelijke liefde en trouw betekenen.

Lees deze vraag en antwoord eens op RW, van een vrouw die een man heeft met diagnose autisme.
Een voorbeeld uit de praktijk!
http://www.refoweb.nl/vragenrubriek/200 ... ante-kenau

Ben je het met deze dominee eens?

Door de zondeval is het 'hoofd zijn' van de man voor de vrouw als iets knellends geworden. De man zal door de zonde willen heersen en de vrouw zal het onderdanig zijn als knellend ervaren.
Door het werk van Christus is er herstel en worden huwelijken weer als een afspiegeling van Christus en Zijn bruidsgemeente.

Zita schreef:Toch heb ik het idee dat het hoofd-zijn in veel gevallen een theoretische notie is. Bij de stellen die ik ken en die het hoofd-zijn van de man onderschrijven, zie ik er in de praktijk heel weinig van terug. Beslissingen worden in overleg en harmonie genomen, waarbij het niet altijd de man is die de uiteindelijke leiding neemt of de knoop doorhakt. ook niet persé de vrouw, al hebben de vrouwen het in de huishoudelijke aangelegenheden meestal behoorlijk voor het zeggen. Bij de stellen waarbij de man de leidende figuur is, is meestal de vrouw geen krachtige persoonlijkheid, en komt het meer voort uit karakter dan uit principe.
Dat de vrouw zich daadwerkelijk door de man laat leiden, zoals man en vrouw zich door Christus laten leiden, zie ik in de praktijk gewoon niet zo gebeuren. Maar misschien zijn dat nou juist de dingen die je niet deelt met de buitenwacht.

Zita schreef:Toch heb ik het idee dat het hoofd-zijn in veel gevallen een theoretische notie is. Bij de stellen die ik ken en die het hoofd-zijn van de man onderschrijven, zie ik er in de praktijk heel weinig van terug. Beslissingen worden in overleg en harmonie genomen, waarbij het niet altijd de man is die de uiteindelijke leiding neemt of de knoop doorhakt. ook niet persé de vrouw, al hebben de vrouwen het in de huishoudelijke aangelegenheden meestal behoorlijk voor het zeggen. Bij de stellen waarbij de man de leidende figuur is, is meestal de vrouw geen krachtige persoonlijkheid, en komt het meer voort uit karakter dan uit principe.
Dat de vrouw zich daadwerkelijk door de man laat leiden, zoals man en vrouw zich door Christus laten leiden, zie ik in de praktijk gewoon niet zo gebeuren. Maar misschien zijn dat nou juist de dingen die je niet deelt met de buitenwacht.

helma schreef:Merel; met de kinderen heb je inderdaad een ander soort band. Je voedt je kinderen op tot zelfstandigheid en na een jaar of 20 'verlaten ze je' en gaan hun eigen weg. Dan blijf je met je eigen man/vrouw 'over'.
Daarom zegt de Heere ook dat de man zijn vader en moeder zal verlaten, en die twee zullen tot één vlees zijn.
Die samensmelting heb je met je kinderen niet.
Twee van mijn zoons zijn getrouwd; zij hebben nu die éénwording met hun eigen vrouw. Zodra zij verkering kregen heb ik een stap terug gedaan. En ook altijd gezegd: zij is nu belangrijker dan ik.
Ik denk dat dat Gods bedoeling is.

Verder kan ik niet zo goed begrijpen waarom God dit alleen zou bedoeld hebben voor die tijd en die cultuur. Zowel het OT als het NT spreekt erover en dat beslaat toch samen zo'n 4000 jaar....zou het dan in de laatste decennia niet meer gelden?
Waarom denk je dat Paulus dit zo uitgebreid heeft behandeld in zijn brieven aan gemeentes die uit een andere cultuur kwamen? Zij hadden daar blijkbaar specifiek onderwijs over nodig omdat het in hun eigen cultuur haaks stond op de gebruikelijke opvattingen.

Luther schreef:

Zita schreef:Toch heb ik het idee dat het hoofd-zijn in veel gevallen een theoretische notie is. Bij de stellen die ik ken en die het hoofd-zijn van de man onderschrijven, zie ik er in de praktijk heel weinig van terug. Beslissingen worden in overleg en harmonie genomen, waarbij het niet altijd de man is die de uiteindelijke leiding neemt of de knoop doorhakt. ook niet persé de vrouw, al hebben de vrouwen het in de huishoudelijke aangelegenheden meestal behoorlijk voor het zeggen. Bij de stellen waarbij de man de leidende figuur is, is meestal de vrouw geen krachtige persoonlijkheid, en komt het meer voort uit karakter dan uit principe.
Dat de vrouw zich daadwerkelijk door de man laat leiden, zoals man en vrouw zich door Christus laten leiden, zie ik in de praktijk gewoon niet zo gebeuren. Maar misschien zijn dat nou juist de dingen die je niet deelt met de buitenwacht.

Van dat laatste is het ook maar de vraag wat voor beeld je daarbij hebt.

Zita schreef:Toch heb ik het idee dat het hoofd-zijn in veel gevallen een theoretische notie is. Bij de stellen die ik ken en die het hoofd-zijn van de man onderschrijven, zie ik er in de praktijk heel weinig van terug. Beslissingen worden in overleg en harmonie genomen, waarbij het niet altijd de man is die de uiteindelijke leiding neemt of de knoop doorhakt. ook niet persé de vrouw, al hebben de vrouwen het in de huishoudelijke aangelegenheden meestal behoorlijk voor het zeggen. Bij de stellen waarbij de man de leidende figuur is, is meestal de vrouw geen krachtige persoonlijkheid, en komt het meer voort uit karakter dan uit principe.
Dat de vrouw zich daadwerkelijk door de man laat leiden, zoals man en vrouw zich door Christus laten leiden, zie ik in de praktijk gewoon niet zo gebeuren. Maar misschien zijn dat nou juist de dingen die je niet deelt met de buitenwacht.

Mara schreef:

Zita schreef:Toch heb ik het idee dat het hoofd-zijn in veel gevallen een theoretische notie is. Bij de stellen die ik ken en die het hoofd-zijn van de man onderschrijven, zie ik er in de praktijk heel weinig van terug. Beslissingen worden in overleg en harmonie genomen, waarbij het niet altijd de man is die de uiteindelijke leiding neemt of de knoop doorhakt. ook niet persé de vrouw, al hebben de vrouwen het in de huishoudelijke aangelegenheden meestal behoorlijk voor het zeggen. Bij de stellen waarbij de man de leidende figuur is, is meestal de vrouw geen krachtige persoonlijkheid, en komt het meer voort uit karakter dan uit principe.
Dat de vrouw zich daadwerkelijk door de man laat leiden, zoals man en vrouw zich door Christus laten leiden, zie ik in de praktijk gewoon niet zo gebeuren. Maar misschien zijn dat nou juist de dingen die je niet deelt met de buitenwacht.

Dat zie ik ook. En komt het niet (ook) dat veel jonge vrouwen hoger opgeleid zijn?
Als ik zie hoe assertief mijn dochter al is, dat was ik echt niet op haar leeftijd.
Wij werden heel anders opgevoed. Nu voed je je dochter op met het gegeven dat ze NEE moet zeggen als ze nee bedoelt.
Er zijn ook huwelijken waar de vrouw meer verdient dan de man, of zelfs kostwinster is.
Dan krijg je toch eigenlijk sowieso een andere verhouding lijkt mij?