Inderdaad Jelle, zo is het ook, Hoogten en diepten. Maar of het nou mijn karakter is of iets anders de dieptepunten hou ik graag voor mijzelf, daar ben ik niet trots op het is eigen schuld. De hoogtepunten daarntegen deel ik het liefst metzoveel mogelijk mensen endat kan wel eens een eenzijdig beeld geven.Oorspronkelijk gepost door Jelle
Ik heb nu eens gelezen wat er hier zoal allemaal over tafel is gegaan. Eigenlijk zou ik de vraag willen stellen: Zijn we altijd zo zeker van onze zaak? Zijn we wel zeker dat we echt bekeerd zijn en dat het geen ingebeelde bekering is.
Zelf merk ik vaak dat ik toch echt hoogten en diepten ken. De ene keer weet ik zeker dat de Heere mij heeft uitverkoren, maar als ik dan weer dagen heb dat er weer van alles verkeerd ging dan kan er soms zo'n twijfel zijn, en vaag ik me vaak af, beeld ik me dat niet allemaal zelf in dat we de Heere hebben leren kennen.
Hebben we wel elke dag die geloofszekerheid? Ik zeg eerlijk dat ik dat niet elke dag heb. Vaak komen er zoveel vragen op mij af, zoveel vragen van de duivel die steeds weer probeerd om je op het verkeerde pad te zetten.
En toch zijn er momenten dat ik merk dat mijn gebeden verhoord worden en verhoord zijn.
In vreselijk moeilijke situaties heb ik mogen ervaren dat de Heere Zijn bewarende en zegenende handen over mij heeft willen uitstrekken. Maar dan toch later weer dat twijfelen zou he echt zijn, zou het ook voor mij zijn.
Volgens mij moet dat toch bij meerder mensen voorkomen. Ik weet wel van een bekeerde vrouw die het voor zichzelf nooit heeft durven toe-eigenen, ze heeft altijd gedacht dat het voor haar niet bestemd was en het is haar leven lang een worsteling geweest. En toch heeft ze op haar sterfbed toen vrijelijk mogen getuigen van haar Heiland en haar verlosser. Een grote troost voor de familie die achter bleef. Zij wisten wel dat moeder een kind van de Heere was, daar leefde zij uit en naar, maar toch niet durven zeggen dat de Heere er ook voor haar was. Wat een troost voor de familie dat zij op het sterfbed van moeder het dan toch nog uit haar eigen mond mochten horen.
Een vrouw om jaloers op te zijn, mijn gebed is altijd: Heere bekeer mij, zo zal ik dan bekeerd zijn.
Even op andere berichten reageren. Eerst wilde ik het niet doen, het maakt mij aan de ene kant een beetje verdrietig en aan de andere kant een beetje boos. Er wordt hier verwijtend gesproken dat er zoveel mensen 'bekeert' zijn en op een toon van "dat kan niet echt zijn, wij horen in de prediking dat er zo weinig mensen bekeert worden en dan hier zoveel? dat kan gewoon niet". Is het onze verantwoording wat een ander zegt? Moeten wij ons dáár zorgen over maken? Het is helemaal niet dapper om zonder te verblikken en veblozen te zeggen dat je onbekeert bent. Het is in onze kringen de gewoonste zaak van de wereld! het is dapper om Christus te belijden voor de mensen en beluister dan ook eens de woorden die Christus daarover zegt bij monde van Zijn apostel. Als je in refokring zegt dat je bekeert bent [normaal zeg je dat niet op die manier] moet je voortdurend in de verdediging. Het is bijna een schande en dan de bedekte toespelingen in een kring gesprek waar het over 'Gods Volk' gaat, met andere woorden "die zitten hier nu niet bij". Nee dan is het niet dapper om onbekeert te zijn. De vraag is al eerder gesteld hoe zal het zijn als je voor God staat en zegt nog eerlijk onbekeert te zijn en jezelf tenminste níet voor de gek gehouden te hebben? Of is het dan misschien de 'gok' waard en God te gaan zoeken ook al ben je er heilig van overtuigd dat je hetzelf niet kan? Ik hoop dat iedereen de 'gok' waagt, het is de moeite waard.
