Ik lees met verbazing het citaat van ds. Moerkerken. Ik denk niet dat hij heeft begrepen wat het wil zeggen om dankbaar te zijn. Hier spreekt naar ik vrees meer het karakter van de dominee dan zijn schriftgetrouwheid.

Ik zou eerder menen dat ieder waar kind van God dagelijks dankbaar is. Maar ook dat is niet zo. Ook droefgeestige en cynische mensen horen tot de schapen in Gods stal. Maar het zou wel zo moeten zijn. Altijd dankbaar. In alles.

En dan hoort dat zeker op een geboortekaartje. Ik begrijp nu wel waar de gesignaleerde trend vandaan komt. Maar hij is zeker niet naar de Schrift.

De formuliergebeden spreken veelvuldig over dank. Waarom voor velen (wat ook lang voor mij zelf zo was) abstracte taal gebruiken, zoals 'Uw Naam erkennen' als dat het zelfde zou inhouden als 'wij danken U'.

Overigens vraag ik het mij af of die twee zegswijzen het zelfde betekenen. Ik denk het niet.

Naar het voorbeeld van de Schrift is 'wij danken U' zeker een gepaste formulering (voor begenadigden). Dat neemt niet weg dat ik mij goed kan voorstellen dat mensen beschroomd zijn om het zo uit te spreken. Dan bedoel ik óók gelovigen. En dan mag er zeker ook in de vragende (Geef dat...) of wensende vorm om dankbaarheid gebeden worden. Het is niet juist om de ene vorm tegen de andere uit te spelen.

(Bovenstaande schrijf ik met oog op het gebed. De tekst op een geboortekaartje is m.i. inderdaad weer een andere zaak. M.i. moet ieder dat voor zijn eigen geweten bepalen.)

Ik zou wel eens willen weten of je dan ook niet dankbaar mag zijn voor een mooi cadeau of een goede vriendschap?

Dankbaarheid hoeft zich zeker niet alleen tot God te richten.

DDD schreef:Ik zou wel eens willen weten of je dan ook niet dankbaar mag zijn voor een mooi cadeau of een goede vriendschap?

Dankbaarheid hoeft zich zeker niet alleen tot God te richten.

De christelijke dankbaarheid gaat m.i. altijd gepaard met dankbaarheid tot God. Ook wanneer we de mensen dankbaar zijn.

Als de dankbaarheid zó niet is, kun je niet van de ware (christelijke) dankbaarheid spreken, maar heb je het over een natuurlijke dankbaarheid die ieder mens kan hebben.

Zo is dat. Daar ben ik het geheel mee eens.

En voor iedere christen zou dan toch moeten gelden dat hij op zijn minst dankbaar is voor de geboorte van een kind.

Maar goed, op een geboortekaartje staat niet of het christelijke dankbaarheid of natuurlijke.

Tiberius schreef:Maar goed, op een geboortekaartje staat niet of het christelijke dankbaarheid of natuurlijke.

Behalve dan dat het vaak wel uit de tekst blijkt. Ik denk dat daarnaast het overgrote deel van de ouders niet in de eerste plaats elkaar dankbaar is, maar God. Maar goed, ik kan mij vergissen. Er is ook niets mis mee om je man of vrouw dankbaar te zijn voor je kinderen. Dankbaarheid moet zich in ieder geval tot iemand richten.

Mijn punt is, dat de genoemde bezwaren op geen enkele manier bijbels onderbouwd zijn. Het is heel aardig dat ds. Post een poging doet deze te analyseren, maar ik vrees dat de uitleg toch niet deugt.

Ik meen integendeel dat de tendens om metafysische dankbaarheid te verwoorden in oppervlakkige termen als blij en gelukkig, een ernstige vorm van secularisatie inhoudt. Daar raken de uitersten elkaar weer. Dat speelt op meer gebieden.

DDD schreef:

Tiberius schreef:Maar goed, op een geboortekaartje staat niet of het christelijke dankbaarheid of natuurlijke.

Behalve dan dat het vaak wel uit de tekst blijkt. (...)

Ik vraag mij ernstig af je wel begrijpt wat ik / wij bedoelde(n) met natuurlijke dankbaarheid. En dus ook wat ik / wij bedoelde(n) met ware (christelijke) dankbaarheid.

Ik denk dat ik het prima begrijp. Maar ik ben het niet eens met de conclusies die men aan zulke onderscheidingen verbindt. Dat heb ik gemeld in mijn voorbeeld over het fietsen.

Alleen een werkelijk gelovige kan ook werkelijk dankbaar zijn in de diepste zin van het woord. Maar dat is mijns inziens geen reden om het woord maar helemaal te vermijden.

Jantje schreef:

TSD schreef: Ik ken een dominee aan het eind van zijn dankgebed na de preek altijd steevast zegt: Het past ons Uw Naam te erkennen voor de hulp die Gij schonk.

Ik vind dat een mooie verwoording.

Stel. Je geeft je kinderen een heel mooi cadeau ter gelegenheid van hun huwelijk. Wat zou je er van vinden als een zoon of dochter dan zou zeggen: "Het zou goed zijn als ik je/u hartelijk zou bedanken voor dit cadeau". En het daarbij zou laten?

Zou dat niet heel ondankbaar en onaangenaam afstandelijk klinken?

Ik wil niet beweren dat ik weet hoe zulke dingen God in de oren klinken, maar hoe langer ik er over nadenk, hoe wonderlijker ik het standpunt van Jantje vind.

DDD schreef:Ik denk dat ik het prima begrijp.

Nou, wanneer je meent dat je aan de tekst van het kaartje kunt aflezen of het om ware (christelijke) dankbaarheid gaat of om natuurlijke dankbaarheid, dan gaapt er een grote kloof tussen wat ik versta onder christelijke dankbaarheid en wat jij daaronder verstaat. Want dat valt helemaal niet aan de tekst af te lezen.

Natuurlijke dankbaarheid richt zich op mensen, christelijke dankbaarheid richt zich op God.

Werkelijke christelijke dankbaarheid is alleen mogelijk vanuit een vernieuwd hart.

Maar het is alles een kwestie van definitie, want je zou christelijke dankbaarheid van ten diepste ongelovigen ook een vorm van natuurlijke dankbaarheid kunnen noemen en je zou dankbaarheid jegens mensen ook christelijke dankbaarheid kunnen noemen, want dankbaarheid jegens mensen is ook onlosmakelijk verbonden aan het ware geloof.

Een ondankbare gelovige is een contradictio in terminis.

En een dankbare ongelovige?

Mannetje schreef:En een dankbare ongelovige?

Ook dat is weer een definitiekwestie. Maar in Gods algemene genade is er gelukkig nog veel dankbaarheid, ook onder ongelovigen.

DDD schreef:Natuurlijke dankbaarheid richt zich op mensen, christelijke dankbaarheid richt zich op God.

Werkelijke christelijke dankbaarheid is alleen mogelijk vanuit een vernieuwd hart.

Maar het is alles een kwestie van definitie, want je zou christelijke dankbaarheid van ten diepste ongelovigen ook een vorm van natuurlijke dankbaarheid kunnen noemen en je zou dankbaarheid jegens mensen ook christelijke dankbaarheid kunnen noemen, want dankbaarheid jegens mensen is ook onlosmakelijk verbonden aan het ware geloof.

Een ondankbare gelovige is een contradictio in terminis.

Waar het mij om ging: je kunt niet aflezen uit het kaartje of het gaat om een werkelijke christelijke dankbaarheid of niet.