Prediking en Zending zonder een Verzwakkend Aanbod

[Christiaan]

is dat niet ietwat héél erg verwarrend?

Dat is het zeker, velen hebben in het verleden te veel vergeestelijkt, en velen hebben in het verleden te veel te letterlijk genomen. Onze interpretatie blijft altijd feilbaar. Daarom past ons bescheidenheid, en de bede om de verlichting van ons verstand.

Ook hier is de uitspraak ook mijn onderschrift van Pascal weer van toepassing.
Bij het lezen van de bijbel zijn twee fouten mogelijk: men neemt alles letterlijk of met vergeestelijkt alles (Blaise Pascal)

Soms wijst de achtergrond van een bijbelgedeelte ook naar of we iets geestelijk of letterlijk of figuurlijk moeten opvatten.

[Bert Mulder]

Hier dus een begin aan mijn antwoord:

-> Het probleem hiervan is, dat het een onpersoonlijke boodschap is, die niet is gebaseerd op de algenoegzaamheid van Christus’ offerande voor allen, maar op de krachtdadigheid daarvan voor de uitverkorenen.

Gods Woord, en onze godsdienst, moet altijd uiteindelijk voor 1 doel dienen, en dat is de ere Gods. Zo komt het Evangelie wel tot iedereen, maar is niet genade voor iedereen, maar alleen voor de uitverkorenen. Voor de verworpenen is het een reuk doods ten dode. Toch werkt het ook in hen tot Gods eer. Ook leren wij in de Schrift en de Dordtse leerregels dat hoewel Christus' offerande algenoegzaam is, Christus niet voor allen dood of gestorven is, maar alleen voor de Zijnen.

-> precies dezelfde redenering als dr Steenblok: de eis en het bevel voorop stellen. Pas als men daaraan voldoet, is er het recht van toegang tot Gods beloften. Steenblok zei het zo: een onbekeerd mens heeft geen enkel recht. Dit opent de weg tot de wanhoop. Als God niet eerst komt en ons verzekert dat Hij ons alles wil schenken wat ons onbreekt, eist Hij tevergeefs. De Schotse verbondstheologen zoals Boston en de Erskines hebben daarom geleerd dat de onbekeerden een recht van toegang hebben tot Gods beloften. Het recht van bezit daarvan komt echter alleen toe aan degenen die zich door Gods genade en uit kracht van de belofte bekeren en geloven.

Precies hetzelfde ook als de Bijbel. Zoals Petrus op Pinksteren, in Hand. 2:

37 En als zij dit hoorden, werden zij verslagen in74) het hart, en zeiden tot Petrus en de andere apostelen: Wat zullen wij doen mannen broeders?75)
38 En Petrus zeide tot hen: Bekeert u,76) en een iegelijk van u worde gedoopt in den Naam77) van Jezus Christus, tot vergeving78) der zonden; en gij zult de gave des79) Heiligen Geestes ontvangen.

Altijd weer de eis van bekering. En het is volop Bijbels dat er geen rechten zijn voor de onbekeerden. Dat hebben we in het paradijs verspeeld, namelijk. En ik kan helaas nergens in de Bijbel vinden dat men, zonder levendmaking, uit zichzelf tot God kan komen, of zelfs de lust daartoe heeft. Verder verschillen wij van Dr. Steenblok, in dat men in de GGinN leren dat er een voorwaardelijk aanbod van genade is. Wij leren dat genade niet aangeboden wordt, verder dat er geen voorwaarden zijn die wij zouden moeten of kunnen voldoen. God werkt de genade zelf in het hart van Zijn volk door middel van Zijn Woord en Geest.

-> hier worden de beloften, vanuit de uitverkiezing, beperkt tot de verkorenen. Dat is punt één. En punt twee, op die manier maakt men van beloften voorspellingen die zeker zullen worden vervuld en dus voor de vervulling niet – ook niet middelijkerwijs – afhankelijk zijn van het geloof. En zo komt men dan tot de stelling, dat er voor de verworpenen geen beloften zijn, want God gooit zijn beloften niet te grabbel, of, zoals Steenblok het zei, Hij gooit geen paarlen voor de zwijnen. Calvijn heeft altijd en overal geleerd dat de beloften algemeen zijn. Hij bedoelt dan dat ze aan allen worden aangeboden of zelfs geschonken, maar dat (vanuit de zondaar gezien) voor hun vervulling het geloof vereist is. Vanuit God gezien, spreekt hij over het doel of effect van de beloften en dat is wel beperkt tot de uitverkorenen.

De beloften in het Evangelie zijn alleen voor de uitverkorenen. En Gods beloften worden zeker vervult! Hij zelf werkt het geloof in onze harten. En ook Calvijn leert dat Christus alleen voor de Zijnen gestorven is, en dat de eis van bekering tot iedereen komt. Verder leert ook Calvijn niet dat Gods beloften voor iedereen zijn. Wel leert Calvijn dat het Evangelie aan iedereen gepredikt moet worden. Zoals je zelf ook stelt, dat Calvijn spreekt over het doel, of effect van de beloften, en dat is wel beperkt tot de uitverkorenen.

-> Onder dit kopje wordt impliciet geloochend dat de verkondiging van de belofte van het Evangelie aan allen is gebaseerd op de algenoegzaamheid van Christus’ verdiensten voor allen en niet op de krachtdadigheid daarvan. Voor een bewijs hiervan zie: http://www.afwachtenofverwachten.nl/lwalgenoegz.htm

En terecht! De verkondiging van het Evangelie ten eerste is nooit en te nimmer tot allen gekomen. Verder is het zo, dat de verkondiging aan de verworpenen voor een verzwaring van het oordeel is, dus geen genade. Lees hierover ook Ds. Kersten maar eens.

-> Ursinus zegt dat Christus algenoegzaam is gestorven voor allen, maar krachtdadig voor de gelovigen. Was hij ook al een dwaalleraar?

Precies. Dus ook Ursinus leerde dat hoewel de dood van Christus genoegzaam was voor de zonden der gehele wereld, Hij alleen voor de Zijnen gestorven is.

-> precies zoals Steenblok, worden o.a. Boston en de Erskines (Marrowmen!) hier beschuldigd van een remonstrantse draad. Op deze manier wordt de algenoegzaamheid beperkt tot de uitverkorenen op de manier van Steenblok. Hij zei: “De algenoegzaamheid van Christus’ offerande is niet te vereenzelvigen met de algemeenheid en uitgestrektheid tot alle uitwendig geroepenen. De zaligheid toch, en zo ook de beloften, waarvan de zaligheid de vervulling is, is middelijkerwijs gesproken al tevoren door het besluit der verkiezing beperkt tot de uitverkorenen.”

Precies. Helemaal hierop met Dr. Steenblok eens.

-> dit is pure geschiedvervalsing, zie: http://www.afwachtenofverwachten.nl/lwalgenoegz.htm

Dat is zijn mening (vd Zwaag), niet de onze dus.

-> dan kan je beter ook maar nooit meer zingen: al wat u ontbreekt, schenk ik zo gij ’t smeekt, mild en overvloedig en dan ook niet meer preken: Gij die geen geld hebt, waarom weegt gijlieden geld uit voor hetgeen niet verzadigen kan? Komt, koopt, zonder geld, wijn en melk, Jes. 55.

Vergeet je wel dat die beloften in de Schrift altijd alleen de uitverkoren gelden. En God zal beslist Zijn Woord waar maken! Toch komt de eis tot iedereen. En hierom, omdat, zonder de levendmaking, men nooit komt om te kopen, omdat men niet wilt. Zo zal de mens in de natuurstaat ook nooit smeken.

Verder de volgende keer, voor de rest van de vragen.

[Zonderling]

Bert,

Even reagerend op de discussie tussen jou en Polemicus:

Wanneer je zegt dat de beloften alleen voor de uitverkorenen zijn, geef je je dan wel voldoende rekenschap dat deze beloften aan alle hoorders van het Evangelie verkondigd worden? Wanneer jij gelijk zou hebben, had Petrus nooit tot zijn hoorders mogen zeggen: 'U komt de beloften toe en uw kinderen'. Want ook Petrus wist niet of allen die daar waren, wel uitverkoren waren. (En de kanttekening zegt niet, dat Petrus tot deze uitspraak kwam op grond van het uitverkoren-zijn van zijn hoorders, maar op grond van het Verbond, al zal het effect van de beloften inderdaad alleen gaan over de uitverkorenen, dat laatste is niet het verschil waar het hier over gaat.)

Daarom, het onderscheid dat gemaakt moet worden, is het onderscheid tussen het dadelijk bezit en effect van de beloften (dat alleen het deel is van de uitverkorenen) en het feit dat de beloften aan alle hoorders van het Evangelie worden voorgesteld en aangeboden. Niet dat deze hoorders deze beloften in hun doodsstaat zouden kunnen aannemen, verre van dat. Maar dit aanbod maakt hen onverontschuldigbaar. Hoe zou anders iemand schuldig kunnen staan aan de zonde van ongeloof wanneer dit aanbod er niet was?

Je probeert de argumenten van Polemicus te weerleggen vanuit de particuliere verzoening, maar je bewijst op geen enkele manier waaróm de particuliere verzoening met een algemeen Evangelie-aanbod in strijd zou zijn. Nee, het algemeen aanbod is niet strijdig met de vrije wil, want de voorstanders van een algemeen Evangelie-aanbod léren niet dat de hoorders van het Evangelie in staat zijn om dit aanbod te kunnen aannemen, integendeel!

Wanneer God Christus en de zaligmakende beloften aanbiedt, vervult hij deze beloften alleen aan hen die door de werking van de Heilige Geest in staat gesteld worden deze beloften in Christus aan te nemen en te omhelzen. En voor hen die deze aangeboden beloften verwerpen, strekt dit aanbod tot een verzwaring van hun oordeel. Ik ben ervan overtuigd dat deze leer van onze vaderen ook de leer is van de Schrift. Calvijn en de Synode van Dordrecht leerden op dit punt in wezen niet anders dan Boston en de Erskines.

Met vriendelijke groet,
Zonderling

[jvdg]

Bert,

Even reagerend op de discussie tussen jou en Polemicus:

Wanneer je zegt dat de beloften alleen voor de uitverkorenen zijn, geef je je dan wel voldoende rekenschap dat deze beloften aan alle hoorders van het Evangelie verkondigd worden? Wanneer jij gelijk zou hebben, had Petrus nooit tot zijn hoorders mogen zeggen: 'U komt de beloften toe en uw kinderen'. Want ook Petrus wist niet of allen die daar waren, wel uitverkoren waren.

Ook is het vreemd dat je zegt dat het Evangelie wel aan alle gepredikt moet worden, maar niet de beloften. Het Evangelie bestaat toch uit enkel beloften?

Daarom, het onderscheid dat gemaakt moet worden, is het onderscheid tussen het dadelijk bezit van de beloften (dat alleen het deel is van de uitverkorenen) en het feit dat de beloften aan alle hoorders van het Evangelie worden voorgesteld en aangeboden. Niet dat deze hoorders deze beloften in hun doodsstaat zouden kunnen aannemen, verre van dat. Maar dit aanbod maakt hen onverontschuldigbaar. Hoe zou iemand schuldig kunnen staan aan de zonde van ongeloof wanneer we handhaven dat Christus en de beloften in Hem niet worden aangeboden dan alleen aan de uitverkorenen?

Je probeert de argumenten van Polemicus te weerleggen vanuit de particuliere verzoening, maar je bewijst helaas op geen enkele manier waaróm de particuliere verzoening met een algemeen Evangelie-aanbod in strijd zou zijn.

Met vriendelijke groet,
Zonderling

Ben zeer benieuwd naar het wederwoord van Bert.

Maar ik ben bang voor een woordenstrijd "on the edge".

[Zonderling]

Ben zeer benieuwd naar het wederwoord van Bert.

Maar ik ben bang voor een woordenstrijd "on the edge".

Sorry, ik had mijn posting nog iets aangepast na je reactie.
Laten we de reactie van Bert afwachten, al verwacht ik niet dat Bert met ons mee kan gaan. Het idee dat een algemeen Evangelie-aanbod strijdig is met particuliere genade zit er bij hem (en sommige anderen) zeer diep in, ondanks dat dit nimmer door de Synode van Dordrecht of Calvijn geleerd is!

Zonderling

[jvdg]

Ben zeer benieuwd naar het wederwoord van Bert.

Maar ik ben bang voor een woordenstrijd "on the edge".

Sorry, ik had mijn posting nog iets aangepast na je reactie.
Laten we de reactie van Bert afwachten, al verwacht ik niet dat Bert met ons mee kan gaan. Het idee dat een algemeen Evangelie-aanbod strijdig is met particuliere genade zit er bij hem (en sommige anderen) zeer diep in, ondanks dat dit nimmer door de Synode van Dordrecht of Calvijn geleerd is!

Zonderling

Ligt er ten diepste aan deze discussie niet ten grondslag dat wij het beter (willen) weten dan Hem die het verbond (ZELF) heeft opgericht?
En (ongewild misschien) gaan graven in Zijn verborgen Wil?

En ook dat wij tekort doen aan Zijn souvereine genade?

[Bert Mulder]

Even verder. Voor de duidelijkheid, Afwachten of Verwachten heb ik niet gelezen, en is niet in mijn bezit.

-> wat moeten we dan nog met Christus tranen over Jeruzalem en Zijn betuiging: hoe menigmaal heb Ik u willen bijeenvergaderen … och, of gij nog in deze uw dag mocht bekennen wat tot uw vrede is dienende?

Ziet hierover de kanttekening bij Mat 23:13:

13) hebt niet gewild.
Dat is, gij hebt zulks altijd gezocht te verhinderen, zie Matth. 23:13, en nochtans heeft Christus, tegen hun dank, al de zijnen uit hen vergaderd; Jes. 1:8; Rom. 9:29.

Blijkt daar wel, ook uit de kanttekening, dat al dat Hem van de Vader gegeven is, tot Christus komt. Denk niet dat je hier meent te zeggen dat Christus werkelijk, of heel Jeruzalem zalig wilde maken. Maar meer zoals een aardse rechter geen plezier heeft in zijn rechtvaardig oordeel van een moordenaar naar de galg te sturen, heeft God ook geen lust in de dood van de zondaar.

-> het is veeleer zo dat in deze hypercalvinistische leer Hebr. 10:29 de ijskast in gaat: Hoeveel te zwaarder straf, meent gij, zal hij waardig geacht worden, die den Zoon van God vertreden heeft, en het bloed des testaments onrein geacht heeft, waardoor hij geheiligd was, en den Geest der genade smaadheid heeft aangedaan?

Weten we beiden dat hier niet bedoeld wordt dat men uit de genade kan vallen. Hoe leg jij dit dus uit? Dit kan dus alleen zo uitgelegd worden, dat hier over degenen met een historisch of een tijdgeloof gesproken wordt. Volgt wat Calvijn hierover schrijft, waar, moet ik toegeven, het lijkt of hij hier over een aanbod van genade spreekt:

28. He that despised, etc. This is an argument from the less to the greater; for if it was a capital offense to violate the law of Moses, how much heavier punishment does the rejection of the gospel deserve, a sin which involves so many and so heinous impieties! This reasoning was indeed most fitted to impress the Jews; for so severe a punishment on apostates under the Law was neither new to them, nor could it appear unjustly rigorous. They ought then to have acknowledged that vengeance just, however severe, by which God now sanctions the majesty of his Gospel 182182 “Despised” of our version ought to have been “rejected,” as Calvin renders the word, for the renouncing of the Law is what is meant. Followed by “commandment” in Mark 7:9, it is rendered “reject,” and “cast off” when followed by “faith” in 1 Timothy 5:12; and “cast off” would be very suitable here. — Ed.
Hereby is also confirmed what I have already said, that the Apostle speaks not of particular sins, but of the entire denial of Christ; for the Law did not punish all kinds of transgressions with death, but apostasy, that is, when any one wholly renounced religion; for the Apostle referred to a passage in Deuteronomy 17:2-7, 183183 Both Doddridge and Stuart refer to Numbers 15:30, 31, but incorrectly, as there the specific sin of apostasy is not mentioned, nor is there mention made of witnesses. Besides, it is not the presumptuous or willful sin there referred to, that is here intended, but the sin of apostasy, when it is the result of a free choice, without any outward constraining power as under violent persecution. — Ed. where we find, that if any one violated God’s covenant by worshipping foreign gods, he was to be brought outside of the gate and stoned to death.

Now, though the Law proceeded from God, and Moses was not its author, but its minister, yet the Apostle calls it the law of Moses, because it had been given through him: this was said in order to amplify the more the dignity of the Gospel, which has been delivered to us by the Son of God.

Under two or three witnesses, etc. This bears not on the present subject; but it was a part of the civil law of Moses that two or three witnesses were required to prove the accused guilty. However, we hence learn what sort of crime the Apostle meant; for had not this been added, an opening would have been left for many false conjectures. But now it is beyond all dispute that he speaks of apostasy. At the same time that equity ought to be observed which almost all statesmen have adopted, that no one is to be condemned without being proved guilty by the testimony of two witnesses. 184184 “Neither the king nor the Senate,” says Grotius, “had the power to pardon.” It is to be observed that God delegated the power to execute apostates to the rulers of Israel: but we find here that he has under the Gospel resumed that power and holds it in his own hands; the execution of the vengeance belongs alone to him, and the punishment will be everlasting perdition. Then to assume such a power now is a most impious presumption, whether done by civil or ecclesiastical rulers. To put apostates or heretics to death, receives no sanction from the Gospel, and is wholly alien to its spirit. — Ed.

29. Who has trodden under foot the Son of God, etc. There is this likeness between apostates under the Law and under the Gospel, that both perish without mercy; but the kind of death is different; for the Apostle denounces on the despisers of Christ not only the deaths of the body, but eternal perdition. And therefore he says that a sorer punishment awaits them. And he designates the desertion of Christianity by three things; for he says that thus the Son of God is trodden under foot, that his blood is counted an unholy thing, and that despite is done to the Spirit of grace. Now, it is a more heinous thing to tread under foot than to despise or reject; and the dignity of Christ is far different from that of Moses; and further, he does not simply set the Gospel in opposition to the Law, but the person of Christ and of the Holy Spirit to the person of Moses.

The blood of the covenant, etc. He enhances ingratitude by a comparison with the benefits. It is the greatest indignity to count the blood of Christ unholy, by which our holiness is effected; this is done by those who depart from the faith. For our faith looks not on the naked doctrine, but on the blood by which our salvation has been ratified. He calls it the blood of the covenant, because then only were the promises made sure to us when this pledge was added. But he points out the manner of this confirmation by saying that we are sanctified; for the blood shed would avail us nothing, except we were sprinkled with it by the Holy Spirit; and hence come our expiation and sanctification. The apostle at the same time alludes to the ancient rite of sprinkling, which availed not to real sanctification, but was only its shadow or image. 185185 The words “covenant,” and “sanctified,” and “unclean” or “unholy,” are derived from the old dispensation. “The blood of the covenant” was the blood shed on the cross; and the reference to it is not as sprinkled for the ratifying of the covenant, but as the blood of atonement, as “the blood of the New Testament, or rather covenant, “shed for many for the remission of sins,” Matthew 26:28. Then “sanctified” has the same meaning here as in verse 10 and in chapter 2:11, expiated or atoned for; “by which he has expiated.” He who professes the Christian faith, professes to believe in the atoning sacrifice of Christ, that Christ shed his blood for many for the remission of sins. As to “unholy,” or rather unclean, such was the blood of a malefactor or impostor, and as such Christ was counted by the Jews and by every Jew who returned to Judaism. — Ed.
The Spirit of grace. He calls it the Spirit of grace from the effects produced; for it is by the Spirit and through his influence that we receive the grace offered to us in Christ. For he it is who enlightens our minds by faith, who seals the adoption of God on our hearts, who regenerates us unto newness of life, who grafts us into the body of Christ, that he may live in us and we in him. He is therefore rightly called the Spirit of grace, by whom Christ becomes ours with all his blessings. But to do despite to him, or to treat him with scorn, by whom we are endowed with so many benefits, is an impiety extremely wicked. Hence learn that all who willfully render useless his grace, by which they had been favored, act disdainfully towards the Spirit of God.

It is therefore no wonder that God so severely visits blasphemies of this kind; it is no wonder that he shows himself inexorable towards those who tread under foot Christ the Mediator, who alone reconciles us to himself; it is no wonder that he closes up the way of salvation against those who spurn the Holy Spirit, the only true guide.

-> zie de voorgaande teksten. Memento noemde ook terecht: Wij bidden u van Christuswege: laat u met God verzoenen. Daaraan kan nog worden toegevoegd: werkt uws zelfs zaligheid, met vrezen en beven, want het is God Die in u werkt, beide het willen en het volbrengen, naar Zijn welbehagen, Fil 2:12

Het hele artikel ademt de sfeer van het hypercalvinisme. Je vindt dit pertinent niet terug bij Calvijn.

Hypercalvinist zijn degenen die niet in de prediking van het Evangelie aan allen geloven, en niet aan zendingswerk doen.

Verder, precies, laat u met God verzoenen, voegende daarbij, dat God het in ons werkt, naar Zijn welbehagen.

[Bert Mulder]

[

Bert, ik zal er nog het commentaar van Calvijn aan toevoegen op Rom. 5:18:

"Hij maakt deze gunst voor allen algemeen, omdat het is aangeboden aan allen, en niet omdat het werkelijk uitgestrekt is tot allen. Want hoewel Christus leed voor de zonden van de gehele wereld en door Gods goedheid zonder onderscheid aan allen wordt aangeboden, toch ontvangen allen Hem niet."

Kan je hier eens een verklaring van geven?

Zoals Calvijn hier schrijft, de zonden van de gehele wereld. Hij schrijft dus beslist niet, dat Christus voor allen gestorven is. Verder klop hier mijn uitleg van 'offere' ook, zoals het in het engels ook weergegeven wordt: "He makes this favor common to all, because it is propounded to all, and not because it is in reality extended to all;" Dus:, "hij maakt deze gunst algemeen, omdat het aan allen gepredikt wordt, niet omdat het in wezen aan allen gegeven wordt."

Antwoord: Ik had gevraagd om één citaat, laat eens zien, zou ik zeggen. Ik ben benieuwd.

Heb een aantal citaten gegeven.

Antwoord: Je zou ook kunnen zeggen dat een offerte hetzelfde is als een voorstel. Maar je kunt niet ontkennen dat het voorgestelde ook aangeboden wordt en aanvaard kan worden. Het is niet bedoeld om er alleen maar naar te kijken, het is persoonlijk en bindend.

Men kan, in de natuurstaat, dus de doodstaat, niet aannemen. Verder kan men niet weigeren in de levendmaking, omdat God onwederstandelijk werkt. Dus niet zoals iemand je een appel aanbiedt.

Antwoord: Prima dat je dat vindt Bert, maar geef dan ook even aan dat je het hier oneens bent met Calvijn. Dan is het helder.

[/quote]

Ik ben niet oneens met Calvijn. Wel heb ik problemen als men Calvijn door een bepaalde bril leest.

[Bert Mulder]

Geachte Polemicus, ben je hier nog antwoord op schuldig. Verder zal ik daarna ook de anderen antwoorden, die vandaag gereageerd hebben.

Hier gaan we dus, Polemicus:

In Boek III, Hoofdstuk 22, Paragr. 10 schrijft Calvijn:

It is objected by some that God will be inconsistent with Himself, if He invites all men universally to come to Him, and receives only a few elect.

22. Dus als een "algemeen aanbod van genade" inderdaad niet tot iedereen komt, hoe kan het dan ooit algemeen genaamd worden?

Bert, je zit klem in je eigen definities. Ik heb je gezegd, dat niemand hier op het forum een mogelijkheid in de mens veronderstelt of de predestinatie loochent, als hij/zij spreekt van een algemeen en onvoorwaardelijk aanbod van genade. En ik heb je ook gezegd dat Calvijn dat aan Melanchton heeft uitgelegd, zoals hij ook hier doet. Hij handhaaft juist het algemeen en onvoorwaardelijk aanbod van genade, maar speelt de predestinatie daar niet tegen uit. Aan Melanchton schreef Calvijn: voor een ieder die slechts middelmatig thuis is in de Schrift, is het toch openbaar dat de beloften algemeen zijn, maar dat God niet aan allen Zijn arm openbaart.

In Hoofdstuk 24, Paragraaf 1 van hetzelfde boek schrijft hij:

But, in order to a further elucidation of the subject, it is necessary to treat of the calling of the elect, and of the blinding and hardening of the impious. On the former I have already made a few observations, with a view to refute the error of those who propose the generality of the promises to put all mankind on an equality.

23. Dus God stelt niet iedereen op gelijke voet. God discrimineert dus, en zodoende zijn de beloften niet algemeen.

De eerste stelling klopt, de tweede niet. Want het gaat niet om de beloften, maar om het effect of de bestemming van de beloften. De beloften zijn algemeen, maar het effect of de bestemming is particulier.

In par 8 van hetzelfde hoofdstuk:

The declaration of Christ, that "many are called, and few chosen," is very improperly understood. For there will be no ambiguity in it if we remember what must be clear from the foregoing observations, that there are two kinds of calling. For there is a universal call, by which God, in the external preaching of the Word, invites all, indiscriminately, to come to him, even those to whom he intends it as a savour of deaths and an occasion of heavier condemnation

24. Dus is er 2erlei roeping. De ene algemeen, en uitwendig door de prediking des Woords, waar iedereen uitgenodigt wordt, zelfs degenen voor wie het een ruik doods ten dode, en verzwaring des oordeels is. Dus niet precies een welmenend aanbod van genade, maar liever "Bekeerd u, en geloof, anders gaat je kop eraan!"

Volgens mij dus wel precies een welmenend aanbod van genade, zonder onderscheid.

...

25. Voor de verworpenen geldt het dus, dat soms hij hen niet het Woord (aanbod) laat horen, en soms horen ze het (Woord) aanbod, met het doel hun blindheid en stommigheid.

Hier spreek je zelf van een ineffectief aanbod. Dat lijkt me hoewel juist, toch inconsequent.

...

26. Verder tot punt 25, dat voor velen het Woord komt tot verharding, niet als een welmenend aanbod.

Dat klopt, maar vergeet niet dat God door het goede het kwade kan werken. Bij de bespreking van de zonde gebruikt Calvijn het voorbeeld van de zon. Die is in al haar aspecten goed: warmte, licht, straling. Maar als zij een lijk beschijnt en verwarmt, ik zeg dit met eerbied, gaat het stinken. Het probleem zit niet in de zon. Zo ook met Gods beloften.

...

27. Dit is verder over het punt, in antwoord op Kaw, en dit keer van de Institutie. Leren we, dat God niet wil de dood van de zondaar, maar dat hij zich bekeerd. Toch wil God niet de bekering van degenen die Hij uitwendig roept in die mate dat het hun hart raakt. Toch veinst God niet, door hun alleen zonder excuus te laten. Het punt van de profeet is dat God altijd klaar staat om de zonden te vergeven van degenen die zich bekeren, en de goddelozen hun zonde aan te wijzen en de verzwaring van hun oordeel in het afwijzen van Gods goedneid en troost. Bekering zal dus altijd geantwoord worden door Gods barmhartigheid.

Calvijn exegetiseert hier Ezech. 33:11 vanuit de predestinatie, althans, tegen degenen die deze plaats exegetiseren alsof daarmee de predestinatie zou zijn ontkend.

Hier zal een onderscheid van dienst zijn. Men kan spreken van aanbiedingsvoorwaarden en vervullingsvoorwaarden. Dr Steenblok had het altijd over aanbiedingsvoorwaarden. Voordat de beloften aangeboden mogen worden, moet er eerst sprake zijn van een inwendige vernieuwing, waardoor een zondaar overtuigd is van zijn zonde. Calvijn heeft het echter over vervullingsvoorwaarden. Om de beloften aan te bieden, geldt geen enkele voorwaarde. De boodschap van het Evangelie is juist, dat God alles schenkt, ook de vervulling van de voorwaarden. En ook de genade van de levendmaking door de Heilige Geest wordt aangeboden. Er is niets, waaraan een zondaar éérst moet voldoen, voordat het Evangelie tot hem komt en de beloften hem worden aangeboden.

[Marnix]

Zoals Calvijn hier schrijft, de zonden van de gehele wereld. Hij schrijft dus beslist niet, dat Christus voor allen gestorven is. Verder klop hier mijn uitleg van 'offere' ook, zoals het in het engels ook weergegeven wordt: "He makes this favor common to all, because it is propounded to all, and not because it is in reality extended to all;" Dus:, "hij maakt deze gunst algemeen, omdat het aan allen gepredikt wordt, niet omdat het in wezen aan allen gegeven wordt."

Een belangrijke vraag voor deze discussie is dan: Welke zin gaat nu daadwerkelijk over het aanbod. Is dat de zin "he makes this favor common to all? Of "and not because it is in realitity externded to all?". In beide gevallen blijven de gelovigen dezelfde groep, maar in het ene geval is de groep mensen die het aangeboden krijgt veel ruimer en in het tweede geval juist heel smal, namelijk alleen hen die geloven hebben dan ook de genade angeboden gekregen. Het "to extend" betekent wel zoiets als geven, aanreiken, overhandigen, maar slaat dat op het aanbod van genade? Of op het ontvangen van de genade zelf, en moeten we daarbij het onderscheid maken tussen hen die het aangeboden krijgen en ontvangen, en hen die het aangeboden krijgen en niet ontvangen/afwijzen?

[refo]

Het NT spreekt vrijmoedig over de verzoening van de zonden van de gehele wereld. Want God was in Christus de wereld met Zichzelven verzoenende, hun zonden hun niet toerekenende. En meer van zulk soort 'onvoorzichtige' teksten.
De verzoening is volgens deze teksten een mondiaal gebeuren.

Dat niet ieder gelooft is een andere bijbelse waarheid, maar dat ligt niet aan de verzoening. Je kunt op de jongste dag niet zeggen als ongelovige: Uw verzoening is nooit voor mij geweest. Ook niet: Uw verzoening is nooit voor mij bestemd geweest. Dat is deze namelijk wél.

[Tiberius]

Klopt, Refo.

Dat is precies het verschil tussen algenoegzaamheid (het offer van Christus is voldoende voor iedereen) en alverzoening (het offer van Christus wordt gebruikt door iedereen). Zaken die mensen nogal eens door elkaar gooien.

Boston (volgens mij) noemde het voorbeeld van een (dorps)dokter: zijn diensten staan beschikbaar voor iedereen, maar worden alleen gebruikt door zieken.

[Marnix]

Helemaal mee eens. Het wordt natuurlijk complexer als we hier dan de uitverkiezing bij gaan halen, want dat krijg je stellingen als: Als mensen op de jongste dag niet kunnen zeggen: Ja maar het was niet voor mij, kunnen ze dan als niet uitverkorenen toch het evangelie aannemen? Als ze dat niet kunnen, was er dan wel aanbod van genade? In hoeverre kan je praten over aanbod als van tevoren al vaststaat dat met de manier waarop het wordt aangeboden, je het nooit kan aannemen?

Dat soort zaken.... Maar goed, misschien beter die discussie niet (weer) te gaan voeren... daar komen we toch niet uit. Wat we wel mogen weten is wat de Bijbel hier leert. God biedt het mensen aan en mensen die verloren gaan gaan dat niet omdat ze het niet aangeboden kregen maar omdat ze er niets mee deden, niet geloofde, het niet aannamen.

[refo]

Algenoegzaamheid is me weer wat te restrictief. Dat heeft in zich: het was genoeg voor allen, maar we weten dat het niet bestemd is voor allen.

En ook dat beeld van de dorpsdokter bevalt me niet. Want de hele wereld is namelijk ziek.

[Tiberius]

En ook dat beeld van de dorpsdokter bevalt me niet. Want de hele wereld is namelijk ziek.

Maar niet iedereen gaat naar de dokter.