Beste Forummers,
Ik vind dit eigenlijk geen discussieonderwerp, want een ieder die christen is, die is dat niet zomaar geworden.
Immers: Gods Woord leert ons dat elke christen wederom geboren moet worden om op de smalle weg te wandelen.
Gelukkig staat in Gods Woord dat zo wie zijn leven zal willen behouden het zal verliezen, en wie zijn leven zal verliezen, het behouden zal.
Paulus was zijn leven verloren, hij was gestorven, aan de wet gestorven, om erachter te komen dat de grote Wetsvervuller: Jezus Christus alles voor hem volbracht had. Daar mocht hij uit leven. Daarom mocht hij zeggen: NIet meer ik, maar Christus leeft in mij.
Dus: Op rekening van die Ander leven, uit Zijn volbrachte werk putten, van Christus leven. Dat kan alleen maar als je je eigen werk opgeeft zoals een Levi deed, zoals de vissers deden. Eigen werk verachten. Wie zullen dat doen? Alleen zij die zien dat hun werk niet deugt, zelfs de beste werken niet deugen en blinkende zonden zijn. Daarom moet de Geest ons ontdekken aan schuld. Zodat wij vastlopen en alles overgeven aan Christus. God gelijk geven dat wij schuldig staan zodat wij de Borg leren nodig krijgen en aannemen. Dit alles is een hartezaak, dit alles behoort volgens mij toch tot de bekering.
Is dat ook niet jouw ervaring, beste medechristen?
Vastgelopen
-
Majorca
Ik vind het ook vreemd dat er kennelijk mensen zijn die hier zo nodig bijbelplaatsen voor genoemd willen zien. Je zou je haast af vragen of ze zelf de bijbel wel lezen/kennen.
Daarnaast is het betreurenswaardig dat niemand zelf een poging doet om eens te bedenken waar dit soort zaken in de Bijbel uit op te maken is. (muv Herman en Refojongere, o.a.)
OK, dan zal ik maar weer een paar plaatsen noemen. Het is maar een enkele greep, zo uit m'n hoofd, want ik heb het druk en moet verder met m'n werk. Maar als ik ff de tijd zou nemen, zouden 30 plaatsen binnen een mum gevonden zijn en op het forum gezet!
Denk eens even mee.
Allereerst de Bijbelplaatsen die al genoemd zijn:
zo wie zijn leven zal willen behouden die zal het verliezen, en wie zijn leven zal verliezen, die zal het behouden. etc.
1. Adam en Eva in het paradijs. Hoe was hun gesteldheid voordat de belofte in het Evangelie (de eerste in de Bijbel!) tot hen kwam? Wel, daarover laat Genesis ons niet in het ongewisse: ze waren volledig vastgelopen. God kwam met zijn eisend recht "Waar zijt Gij?"
2. Jacob, vlak voordat de Weg (Christus, de ladder tussen hemel en aarde) hem geopenbaard werd in de droom. Let eens op zijn zielsgesteldheid. Hij moest vluchten, terwijl hij het eerstgeboorterecht gekregen had. Denk je dat hij het allemaal nog goed op een rijtje had, en het geloof in Jezus op zak? Of zou hij vastgelopen zijn geraakt in veel zielevragen nadat hij geprobeerd had het zelf te regelen?
3. Denk aan het volk Israel bij de Rode Zee. Met de Egyptenaren op de hielen, bergen aan weerszijden en de zee voor zich. Onverbiddelijk de dood tegemoet. Zou het niet helemaal vastgelopen zijn aan hun zijde? Letterlijk, èn geestelijk? Besef dat in de Bijbel vaak naar dit moment terugverwezen wordt (o.a. Psalm 77 en Openbaringen) en dat dit ook geestelijk doorgetrokken wordt, in de Schrift zelf, nl. als Kanaän vergeleken wordt met het hemelse Kanaän.
4. Denk, nu we in Advent leven, aan de toestand van Israel voor de komst van de Heere Jezus in het vlees. "Die in de duisternis gezeten zijn zullen een groot licht zien..." zegt Jesaja 9. De kanttekenaren merken zo treffend op dat dit verwijst naar de tientallen, ja honderden, jaren zonder profetie, voor de komst van Christus. Voor degenen die hoop hadden gekregen op Gods beloften een duistere tijd, want er leek niets dan ook niets van uit te komen. Alles hadden ze tegen. Vastgelopen, naar de mens grsproken onmogelijk geworden.
5. Denk aan de Kananese vrouw, die tot Jezus komt, maar hij wijst haar af, als heidin. Alle moed wordt haar ontnomen. Ze wordt bij een hond vergeleken. Zou ze toen niet vastgelopen zijn, aan haar kant? En juist dan: het nochtans des geloofs!
6. Denk aan de bloedvloeiende vrouw. Jarenlang alle dokters langsgelopen. Niets geholpen. Volledig vastgelopen. Tot ze van Jezus hoort en tot Hem gaat!
7. Denk aan de prediking van Johannes de doper. De eis van de wet werd zo scherp aan de harten van zijn hoorders gelegd dat zij wel vast moesten lopen. (of wil je beweren dat iemand op de been kan blijven als hij de eis van de wet werkelijk gaat verstaan: de bijl ligt alrede aan de wortel van de boom...?) En juist daar lezen we dat Johannes en Andreas op Christus mochten zien, voor het eerst, "Zie het Lam Gods..."
8. Denk aan de rijke jongeling, bij wie het juist niet was vastgelopen. En daar zat het op vast bij deze jongeling. De Heere Jezus wees hem erop dat alles overboord moest (ook zijn rijkdommen waar hij aan verknocht was). Het moet vastlopen. De discipelen vragen immers vertwijfeld, in de bovenstaande context, "wie kan dan nog zalig worden?"
9. Denk aan de discipelen in de storm: ze meenden te zullen vergaan! En juist dan vertoont Christus' Zijn almacht en koninklijke kracht.
Denk ook nog aan:
de moordenaar aan het kruis, de weduwe te sarfath, Elisa bij de beek krith (toen de beek uitdroogde), geborte van Izak, offer van izak, afgehoudewen tronk van Isaï. Al de Schrift is ingegeven tot ..... Zo kan ik wel en half uurtje doorgaan. Door heel Gods Woord werkt God de verlossing dor het wonder van de onmogelijkheid aan 's mensen zijde.
Daarnaast is het betreurenswaardig dat niemand zelf een poging doet om eens te bedenken waar dit soort zaken in de Bijbel uit op te maken is. (muv Herman en Refojongere, o.a.)
OK, dan zal ik maar weer een paar plaatsen noemen. Het is maar een enkele greep, zo uit m'n hoofd, want ik heb het druk en moet verder met m'n werk. Maar als ik ff de tijd zou nemen, zouden 30 plaatsen binnen een mum gevonden zijn en op het forum gezet!
Denk eens even mee.
Allereerst de Bijbelplaatsen die al genoemd zijn:
zo wie zijn leven zal willen behouden die zal het verliezen, en wie zijn leven zal verliezen, die zal het behouden. etc.
1. Adam en Eva in het paradijs. Hoe was hun gesteldheid voordat de belofte in het Evangelie (de eerste in de Bijbel!) tot hen kwam? Wel, daarover laat Genesis ons niet in het ongewisse: ze waren volledig vastgelopen. God kwam met zijn eisend recht "Waar zijt Gij?"
2. Jacob, vlak voordat de Weg (Christus, de ladder tussen hemel en aarde) hem geopenbaard werd in de droom. Let eens op zijn zielsgesteldheid. Hij moest vluchten, terwijl hij het eerstgeboorterecht gekregen had. Denk je dat hij het allemaal nog goed op een rijtje had, en het geloof in Jezus op zak? Of zou hij vastgelopen zijn geraakt in veel zielevragen nadat hij geprobeerd had het zelf te regelen?
3. Denk aan het volk Israel bij de Rode Zee. Met de Egyptenaren op de hielen, bergen aan weerszijden en de zee voor zich. Onverbiddelijk de dood tegemoet. Zou het niet helemaal vastgelopen zijn aan hun zijde? Letterlijk, èn geestelijk? Besef dat in de Bijbel vaak naar dit moment terugverwezen wordt (o.a. Psalm 77 en Openbaringen) en dat dit ook geestelijk doorgetrokken wordt, in de Schrift zelf, nl. als Kanaän vergeleken wordt met het hemelse Kanaän.
4. Denk, nu we in Advent leven, aan de toestand van Israel voor de komst van de Heere Jezus in het vlees. "Die in de duisternis gezeten zijn zullen een groot licht zien..." zegt Jesaja 9. De kanttekenaren merken zo treffend op dat dit verwijst naar de tientallen, ja honderden, jaren zonder profetie, voor de komst van Christus. Voor degenen die hoop hadden gekregen op Gods beloften een duistere tijd, want er leek niets dan ook niets van uit te komen. Alles hadden ze tegen. Vastgelopen, naar de mens grsproken onmogelijk geworden.
5. Denk aan de Kananese vrouw, die tot Jezus komt, maar hij wijst haar af, als heidin. Alle moed wordt haar ontnomen. Ze wordt bij een hond vergeleken. Zou ze toen niet vastgelopen zijn, aan haar kant? En juist dan: het nochtans des geloofs!
6. Denk aan de bloedvloeiende vrouw. Jarenlang alle dokters langsgelopen. Niets geholpen. Volledig vastgelopen. Tot ze van Jezus hoort en tot Hem gaat!
7. Denk aan de prediking van Johannes de doper. De eis van de wet werd zo scherp aan de harten van zijn hoorders gelegd dat zij wel vast moesten lopen. (of wil je beweren dat iemand op de been kan blijven als hij de eis van de wet werkelijk gaat verstaan: de bijl ligt alrede aan de wortel van de boom...?) En juist daar lezen we dat Johannes en Andreas op Christus mochten zien, voor het eerst, "Zie het Lam Gods..."
8. Denk aan de rijke jongeling, bij wie het juist niet was vastgelopen. En daar zat het op vast bij deze jongeling. De Heere Jezus wees hem erop dat alles overboord moest (ook zijn rijkdommen waar hij aan verknocht was). Het moet vastlopen. De discipelen vragen immers vertwijfeld, in de bovenstaande context, "wie kan dan nog zalig worden?"
9. Denk aan de discipelen in de storm: ze meenden te zullen vergaan! En juist dan vertoont Christus' Zijn almacht en koninklijke kracht.
Denk ook nog aan:
de moordenaar aan het kruis, de weduwe te sarfath, Elisa bij de beek krith (toen de beek uitdroogde), geborte van Izak, offer van izak, afgehoudewen tronk van Isaï. Al de Schrift is ingegeven tot ..... Zo kan ik wel en half uurtje doorgaan. Door heel Gods Woord werkt God de verlossing dor het wonder van de onmogelijkheid aan 's mensen zijde.
-
Miscanthus
- Berichten: 5306
- Lid geworden op: 30 okt 2004, 14:38
- Locatie: Heuvelrug
Het is niet alleen een opgeven van je eigen werk, het gaat veel verder: opgeven van jezelf, van je eigen ik, je eigen leven. Je eigen wil verzaken en de wil van God doen. Niet meer zelf bepalen wat je wilt doen, maar vragen wat God wil dat we doen zullen.Oorspronkelijk gepost door Refojongere....Dat kan alleen maar als je je eigen werk opgeeft zoals een Levi deed, zoals de vissers deden. Eigen werk verachten. Wie zullen dat doen? Alleen zij die zien dat hun werk niet deugt, zelfs de beste werken niet deugen en blinkende zonden zijn. ...... is dat ook niet jouw ervaring, beste medechristen?
Overigens zijn de personen uit jouw voorbeelden eerst geroepen alvorens ze alles achterlieten. Andersom kan dus nooit.
[Aangepast op 13/12/04 door Miscanthus]
-
Refojongere
-
Miscanthus
- Berichten: 5306
- Lid geworden op: 30 okt 2004, 14:38
- Locatie: Heuvelrug
-
jacob
nou ik denk dat ik het wel met refojongere eens ben.Oorspronkelijk gepost door MiscanthusIk dacht dat we elkaar wel begrepen nu, maar hier zeg je iets wat ik niet in de Bijbel tegenkom....Oorspronkelijk gepost door RefojongereEerst is er het roepen van God door de Wet en het gaan tot Christus door het Evangelie.
Maar vermeng geen wet en evangelie. Eerst wet, dan evangelie.
als je in Romeinen dit leest
En zonder de wet, zo leefde ik28) eertijds;29) maar als het gebod gekomen is,30) zo is de zonde weder levend geworden,31) doch ik ben gestorven.32)
kan je niet zeggen dat Paulus altijd zonder de wet zou hebben geleefd. Maar ik denk juist dat hij bedoelt dat dit bij zijn bekering duidelijk is geworden. Hij kreeg de wet voor ogen en zijn zonde kwamen levend voor ogen.
-
Refojongere
Wet en Evangelie
In het boek van ds. C. Harinck (Toeleidende weg) lees ik dat met name in Galaten en Romeinen de tegenstelling tussen Wet en Evangelie duidelijk aan de orde komt (Rom. 3:20 / Rom. 7:7 / Gal 3:10).
De wet heeft een functie om de overtredingen en zonden aan te wijzen (Gal. 3:19 / Rom. 7:7 / Rom. 5:20 / Rom. 3:20). Zij confronteert ons met de toorn van God (Rom. 4:15).
De wet leidt ons tot Christus (Gal. 3:24). Hoewel deze tekst over de ceremoniele wet gaat in eerste instantie, leert zij ons ook de algemene functie van de wet: Om ons de ongenoegzaamheid van ons werk te leren en ons te doen verlangen naar Christus.
God gebruikt de wet om de hoogmoed van de mens en het verzet tegen het Evangelie te doden (Rom. 10:4).
Het heilsordelijk verband tussen wet en evangelie wordt bewezen door Rom. 7:9 en Gal. 2:19
Uit dit alles kunnen wij volgens ds. C. Harinck besluiten dat de wet een voorbereidende functie heeft voor het geloof in het evangelie.
In het boek van ds. C. Harinck (Toeleidende weg) lees ik dat met name in Galaten en Romeinen de tegenstelling tussen Wet en Evangelie duidelijk aan de orde komt (Rom. 3:20 / Rom. 7:7 / Gal 3:10).
De wet heeft een functie om de overtredingen en zonden aan te wijzen (Gal. 3:19 / Rom. 7:7 / Rom. 5:20 / Rom. 3:20). Zij confronteert ons met de toorn van God (Rom. 4:15).
De wet leidt ons tot Christus (Gal. 3:24). Hoewel deze tekst over de ceremoniele wet gaat in eerste instantie, leert zij ons ook de algemene functie van de wet: Om ons de ongenoegzaamheid van ons werk te leren en ons te doen verlangen naar Christus.
God gebruikt de wet om de hoogmoed van de mens en het verzet tegen het Evangelie te doden (Rom. 10:4).
Het heilsordelijk verband tussen wet en evangelie wordt bewezen door Rom. 7:9 en Gal. 2:19
Uit dit alles kunnen wij volgens ds. C. Harinck besluiten dat de wet een voorbereidende functie heeft voor het geloof in het evangelie.
-
Majorca
Correct.Oorspronkelijk gepost door MiscanthusHet is niet alleen een opgeven van je eigen werk, het gaat veel verder: opgeven van jezelf, van je eigen ik, je eigen leven. Je eigen wil verzaken en de wil van God doen. Niet meer zelf bepalen wat je wilt doen, maar vragen wat God wil dat we doen zullen.Oorspronkelijk gepost door Refojongere....Dat kan alleen maar als je je eigen werk opgeeft zoals een Levi deed, zoals de vissers deden. Eigen werk verachten. Wie zullen dat doen? Alleen zij die zien dat hun werk niet deugt, zelfs de beste werken niet deugen en blinkende zonden zijn. ...... is dat ook niet jouw ervaring, beste medechristen?
Overigens zijn de personen uit jouw voorbeelden eerst geroepen alvorens ze alles achterlieten. Andersom kan dus nooit.
[Aangepast op 13/12/04 door Miscanthus]
met bovenstaande stem ik hartelijk in.
-
Majorca
een misverstand wat in deze draad hier en daar de kop op steekt is dat "vastlopen" alleen over ellendekennis zou gaan en alleen over de "toeleidende weg". Dat is niet zo. Het is vastlopen bij aanvang en voortgang. Niets uit ons , alles uit Hem. Dat ga je in de weg van ontgronding en ontlediging steeds dieper leren. Ook na geloofsoefeningen van het aannemen van Christus!
Dus: vastlopen heeft niet perse met ellende te maken, maar ook met heiligmaking. En vastlopen heeft ook niet perse met de verhouding wet - Evangelie te maken, waar de discussie nu weer heen dreigt te gaan. Al kan de wet wel degelijk een rol spelen, als tuchtmeester tot Christus (dit gaf ik in één van mijn voorbeelden aan).
Dus: vastlopen heeft niet perse met ellende te maken, maar ook met heiligmaking. En vastlopen heeft ook niet perse met de verhouding wet - Evangelie te maken, waar de discussie nu weer heen dreigt te gaan. Al kan de wet wel degelijk een rol spelen, als tuchtmeester tot Christus (dit gaf ik in één van mijn voorbeelden aan).
-
Refojongere
Het enige moment in de Bijbel waar er inderdaad geen enkele hoop was. Er was namelijk nog geen Chrsitus geopenbaard.Oorspronkelijk gepost door Majorca
1. Adam en Eva in het paradijs. Hoe was hun gesteldheid voordat de belofte in het Evangelie (de eerste in de Bijbel!) tot hen kwam? Wel, daarover laat Genesis ons niet in het ongewisse: ze waren volledig vastgelopen. God kwam met zijn eisend recht "Waar zijt Gij?"
Jacob vastgelopen? Welnee! Hij vluchtte voor zijn broer. En voor hij zou vastlopen kwam God al.
2. Jacob, vlak voordat de Weg (Christus, de ladder tussen hemel en aarde) hem geopenbaard werd in de droom. Let eens op zijn zielsgesteldheid. Hij moest vluchten, terwijl hij het eerstgeboorterecht gekregen had. Denk je dat hij het allemaal nog goed op een rijtje had, en het geloof in Jezus op zak? Of zou hij vastgelopen zijn geraakt in veel zielevragen nadat hij geprobeerd had het zelf te regelen?
Met wat goede wil, zou je het inderdaad kunnen zeggen. Maar wat ze werkelijk deden was schelden op Mozes.
3. Denk aan het volk Israel bij de Rode Zee. Met de Egyptenaren op de hielen, bergen aan weerszijden en de zee voor zich. Onverbiddelijk de dood tegemoet. Zou het niet helemaal vastgelopen zijn aan hun zijde? Letterlijk, èn geestelijk? Besef dat in de Bijbel vaak naar dit moment terugverwezen wordt (o.a. Psalm 77 en Openbaringen) en dat dit ook geestelijk doorgetrokken wordt, in de Schrift zelf, nl. als Kanaän vergeleken wordt met het hemelse Kanaän.
1. Nu laat Gij Heer uw knecht, naar 't woord hem toegezegd.4. Denk, nu we in Advent leven, aan de toestand van Israel voor de komst van de Heere Jezus in het vlees. "Die in de duisternis gezeten zijn zullen een groot licht zien..." zegt Jesaja 9. De kanttekenaren merken zo treffend op dat dit verwijst naar de tientallen, ja honderden, jaren zonder profetie, voor de komst van Christus. Voor degenen die hoop hadden gekregen op Gods beloften een duistere tijd, want er leek niets dan ook niets van uit te komen. Alles hadden ze tegen. Vastgelopen, naar de mens grsproken onmogelijk geworden.
2. En deze, te dierzelfder ure daarbij komende, heeft insgelijks den Heere beleden, en sprak van Hem tot allen, die de verlossing in Jeruzalem verwachtten
Wie hoop heeft op Gods beloften, loopt niet vast.
Vastgelopen? Ze ging toch naar Christus? Niet Hij naar haar. Bovendien had ze een groot geloof. Haar zieke dochter wordt vaak verward met haar geestelijk leven.
5. Denk aan de Kananese vrouw, die tot Jezus komt, maar hij wijst haar af, als heidin. Alle moed wordt haar ontnomen. Ze wordt bij een hond vergeleken. Zou ze toen niet vastgelopen zijn, aan haar kant? En juist dan: het nochtans des geloofs!
Inderdaad. Tot ze van Hem hoort. Dan gaat ze meteen. We lezen dat niets heeft geholpen, niet dat ze vastgelopen is.
6. Denk aan de bloedvloeiende vrouw. Jarenlang alle dokters langsgelopen. Niets geholpen. Volledig vastgelopen. Tot ze van Jezus hoort en tot Hem gaat!
Johnannes en Andreas waren toch al kinderen van God? Hoe dan vastgelopen?
7. Denk aan de prediking van Johannes de doper. De eis van de wet werd zo scherp aan de harten van zijn hoorders gelegd dat zij wel vast moesten lopen. (of wil je beweren dat iemand op de been kan blijven als hij de eis van de wet werkelijk gaat verstaan: de bijl ligt alrede aan de wortel van de boom...?) En juist daar lezen we dat Johannes en Andreas op Christus mochten zien, voor het eerst, "Zie het Lam Gods..."
?
8. Denk aan de rijke jongeling, bij wie het juist niet was vastgelopen. En daar zat het op vast bij deze jongeling. De Heere Jezus wees hem erop dat alles overboord moest (ook zijn rijkdommen waar hij aan verknocht was). Het moet vastlopen. De discipelen vragen immers vertwijfeld, in de bovenstaande context, "wie kan dan nog zalig worden?"
De discipelen waren ongelovig. Ze gingen niet in geloof tot hun Verlosser. Ze vonden dat Hij mee moest hozen.
9. Denk aan de discipelen in de storm: ze meenden te zullen vergaan! En juist dan vertoont Christus' Zijn almacht en koninklijke kracht.
Het gaat er om: moet je vast lopen? Nee, want dan kun je na een preek altijd zeggen: sorry, u hebt me nog niet vast laten lopen, daar wacht ik nu op. Anders mag het niet.
Denk ook nog aan:
de moordenaar aan het kruis, de weduwe te sarfath, Elisa bij de beek krith (toen de beek uitdroogde), geborte van Izak, offer van izak, afgehoudewen tronk van Isaï. Al de Schrift is ingegeven tot ..... Zo kan ik wel en half uurtje doorgaan. Door heel Gods Woord werkt God de verlossing dor het wonder van de onmogelijkheid aan 's mensen zijde.
--------------
Voorts ben ik van mening dat portretten van oudvaders, reformatoren en andere theologen niet zouden moeten worden toegestaan als avatar.
Voorts ben ik van mening dat portretten van oudvaders, reformatoren en andere theologen niet zouden moeten worden toegestaan als avatar.
-
visje
ik begrijp wat je bedoelt, maar jij bedoelt niet vastlopen maar WEGLOPEN[Dus: vastlopen heeft niet perse met ellende te maken, maar ook met heiligmaking..
als je niet dicht bij de Heere leeft dan loop je langzamerhand steeds verder bij Hem vandaan, heb je Hem niet meer in alles nodig.
als je dat inziet, zie op Hem.
wacht niet tot je vastgelopen bent, laat het zover niet komen.
vastlopen is geen voorwaarde om weer tot Hem te gaan.
Het moeilijk van dat begrip 'vastlopen' is, dat we niet meer zo gewend zijn aan gebeurtenissen, dat er mensen echt vanuit een zondig leven of een heidens leven bekeerd worden.
Wie jarenlang als crimineel geleefd heeft, als alcoholist, als hoer of tollenaar, als een echte godloochenaar, vloeker of dief, die zal iets kunnen vertellen over de onthutsende ontdekking hoe vuil, hoe smerig en hoe zondig hij heeft geleefd. Dat is pas vastlopen, wanneer je zo hard geconfronteerd wordt met je ellendige en uitzichtsloze schuld, die je ten opzichte van mensen en van God hebt.
Denk aan Adam, aan Manasse, aan David, aan Levi, aan Petrus, aan de moordenaar aan het kruis enz. Denk, wat het heidendom betreft aan Naäman of de Grieken in de tijd van Paulus: de erkenning, dat ze een andere god, een afgod hadden gediend.
Datzelfde geldt voor mensen, die jaren achtereen geslagen zijn door ellendige omstandigheden, rampen en teleurstellingen. Die kapot zijn gegaan aan het leven. Door geweld, of door ongelukken, door vereenzaming, mishandeling of psychische of lichamelijke ziekten. Volledig vastgelopen komt het tot een ontmoeting met God. Denk hierbij aan de bloedvloeiende vrouw, aan alle zieken, blinden en kreupelen op Jezus' weg. Of wat te denken van het volk der hebreeën onder de knoet bij de Egyptenaren? Die waren ook vastgelopen.
Het gaat in de Bijbel vaak over dit soort dramatische gebeurtenissen van overduidelijke schuld of overduidelijke ellendige omstandigheden.
Onze situatie verschilt nogal wezenlijk van deze gebeurtenissen.
Velen zijn trouwe en oppassende kerkgangers, zonder strafblad. Het christelijke leven van normen en waarden en van de Wet van God heeft zijn werk al gedaan.
Velen leven in vrij luxueuse omstandigheden (niks geen bedelarij of melaatsheid). Er is geen reéle levensbedreiging door aanvallen van heidense volken tijdens de woestijnreis of van de dreiging van gevankelijke wegvoering naar Babel.
De neiging bestaat dan om die bijbelse waarheden iets anders in te gaan kleuren.
De bijbelse geschiedenissen moeten worden ge-herinterpreteerd, waarbij de zonde en schuld minder concreet wordt als bijvoorbeeld bij David met Bathseba of bij de moordenaar aan het kruis. Zonde en schuld zitten niet meer van buiten, maar ze zitten van binnen.
Reële zonde wordt zondebesef. Werkelijke aanwijsbare schuld wordt 'schuldbesef'. Lichamelijke ellende wordt geestelijke ellende. Niets lijkt meer in de werkelijkheid plaats te vinden (die werkelijkheid is die van het gewone kerkelijke, godsdienstige leven), maar alles lijkt zich innerlijk af te spelen, waarbij de vragen natuurlijk naar boven komen hoe reëel al dat vastlopen nu is. We weten van elkaar niet meer hoe het van binnen gaat, terwijl in de vroegchristelijke kerk de toetreding uit het heidendom naar de gemeente een duidelijke belijdenis was, verbonden met gevaar voor vervolging en martelaarschap). Dat alles missen we in de 'brave' innerlijkheid. Dat innerlijke leven wordt ook steeds kleurrijker en belangrijker. Alle bijbelse gegevens worden hier beleefd en toegepast op zichzelf.
Zo kon mijn oma, een heel lief vrouwtje zeggen" ik ben een groot beest bij u". En dat deed ons wel even de wenkbrauwen fronsen. Niet dat we niet begrepen, wat ze bedoelde, maar eerlijk is eerlijk: ze was geen beest, ze was een vroom en biddend en trouw christen, begiftigd met een uitzonderlijke genade.
Er ontstond naar ons gevoel een onterecht gebruik van de bijbelse gegevens. Manasse was een kindermoordenaar: moeten wij ons nu allemaal een 'geestelijke' kindermoordenaar gevoelen?
Wordt dat 'vastlopen' nu niet een gekunstelde zoektocht naar de ervaring van veel slechts in de mens en wordt het niet tot een te hoog opgeschroefde eis.
Hoe ver moet je gaan? Moet een zoekend mens zich tenslotte de haren uit het hoofd trekken van boete, wroeging en walging, terwijl hij uiterlijk tot één van de discipelen zou kunnen behoren. Komen we deze innerlijke radicalisering nu echt wel overal tegen bij bijbelse figuren? Waren de rechtvaardige koningen (itt de onrechtvaardige) nu ook van die mensen, die een walg van zichzelf hadden: de Bijbel zegt, dat ze oprecht waren en recht deden in de ogen des Heeren. Lees de typering eens van Simeon en Anna. Of van Salomo. Het is soms zo moeilijk om die loodzware innerlijke schuld van doorleefde erfzonde, erfsmet en ellendekennis te combineren met de rechtvaardigen uit de Bijbel. Vaak is het antwoord: dat zullen ze zeker gekend hebben. Maar mij bevredigt het niet altijd.
Die verdorvenheid van het hart kan onder het mom van: daar kun je nooit hard genoeg over oordelen, verworden tot een oneigenlijke en voor niemand begrijpelijke zelfkastijding.
Ik geloof, dat onze zonde- en ellendekennis enig verband moet houden met onze werkelijke zonden. En er zijn veel innerlijke zonden natuurlijk: van jaloezie, van eerzucht, van geldzucht, van driften en neigingen.
Door daar in de prediking wat meer nadruk op te leggen, zal men de vermaning ook sneller begrijpen en ter harte nemen. Het moet concreet zijn, zoals de Bijbel concreet is.
Wanneer het abstract is en ver van je afstaat: (graaf maar dieper mens, en gij zult nog meer gruwelen vinden) dan ga je er ook moeilijker op in en lijkt het altijd over je buurman te gaan.
Er zijn verschillende soorten zonden. We moeten wel onderscheiden en die zonden aanwijzen, die ook werkelijke en overduidelijke overtredingen zijn.
Jezus deed dat ook: die wees hoeren of Schriftgeleerden of discipelen op hun eigen specifieke zonden en riep hen op om zich daarvan te bekeren.
De zonde werd nooit abstract aangewezen. De verlossing overigens ook niet. De één ontving genezing, de ander ontving zijn dode kind terug, een derde ontving vergeving van zijn zonden.
We moeten in het denken over ons geloof het 'vastlopen' daarom ook niet als een abstract begrip hanteren, zonder invulling of concretisering, maar we kunnen het heel goed gebruiken bij gevallen, dat mensen inderdaad en metterdaad vastlopen door schuld of rampspoed.
Andersom geldt het ook. Als we alleen maar spreken over onze innerlijke radicaliteit en verdorvenheid, wil het zicht op de reéle zonden ook nog wel eens vertroebelen: drankmisbruik, geldzucht en fraude komen voor in kringen, waarin het geloof vooral innerlijk wordt beleefd.
gravo
Wie jarenlang als crimineel geleefd heeft, als alcoholist, als hoer of tollenaar, als een echte godloochenaar, vloeker of dief, die zal iets kunnen vertellen over de onthutsende ontdekking hoe vuil, hoe smerig en hoe zondig hij heeft geleefd. Dat is pas vastlopen, wanneer je zo hard geconfronteerd wordt met je ellendige en uitzichtsloze schuld, die je ten opzichte van mensen en van God hebt.
Denk aan Adam, aan Manasse, aan David, aan Levi, aan Petrus, aan de moordenaar aan het kruis enz. Denk, wat het heidendom betreft aan Naäman of de Grieken in de tijd van Paulus: de erkenning, dat ze een andere god, een afgod hadden gediend.
Datzelfde geldt voor mensen, die jaren achtereen geslagen zijn door ellendige omstandigheden, rampen en teleurstellingen. Die kapot zijn gegaan aan het leven. Door geweld, of door ongelukken, door vereenzaming, mishandeling of psychische of lichamelijke ziekten. Volledig vastgelopen komt het tot een ontmoeting met God. Denk hierbij aan de bloedvloeiende vrouw, aan alle zieken, blinden en kreupelen op Jezus' weg. Of wat te denken van het volk der hebreeën onder de knoet bij de Egyptenaren? Die waren ook vastgelopen.
Het gaat in de Bijbel vaak over dit soort dramatische gebeurtenissen van overduidelijke schuld of overduidelijke ellendige omstandigheden.
Onze situatie verschilt nogal wezenlijk van deze gebeurtenissen.
Velen zijn trouwe en oppassende kerkgangers, zonder strafblad. Het christelijke leven van normen en waarden en van de Wet van God heeft zijn werk al gedaan.
Velen leven in vrij luxueuse omstandigheden (niks geen bedelarij of melaatsheid). Er is geen reéle levensbedreiging door aanvallen van heidense volken tijdens de woestijnreis of van de dreiging van gevankelijke wegvoering naar Babel.
De neiging bestaat dan om die bijbelse waarheden iets anders in te gaan kleuren.
De bijbelse geschiedenissen moeten worden ge-herinterpreteerd, waarbij de zonde en schuld minder concreet wordt als bijvoorbeeld bij David met Bathseba of bij de moordenaar aan het kruis. Zonde en schuld zitten niet meer van buiten, maar ze zitten van binnen.
Reële zonde wordt zondebesef. Werkelijke aanwijsbare schuld wordt 'schuldbesef'. Lichamelijke ellende wordt geestelijke ellende. Niets lijkt meer in de werkelijkheid plaats te vinden (die werkelijkheid is die van het gewone kerkelijke, godsdienstige leven), maar alles lijkt zich innerlijk af te spelen, waarbij de vragen natuurlijk naar boven komen hoe reëel al dat vastlopen nu is. We weten van elkaar niet meer hoe het van binnen gaat, terwijl in de vroegchristelijke kerk de toetreding uit het heidendom naar de gemeente een duidelijke belijdenis was, verbonden met gevaar voor vervolging en martelaarschap). Dat alles missen we in de 'brave' innerlijkheid. Dat innerlijke leven wordt ook steeds kleurrijker en belangrijker. Alle bijbelse gegevens worden hier beleefd en toegepast op zichzelf.
Zo kon mijn oma, een heel lief vrouwtje zeggen" ik ben een groot beest bij u". En dat deed ons wel even de wenkbrauwen fronsen. Niet dat we niet begrepen, wat ze bedoelde, maar eerlijk is eerlijk: ze was geen beest, ze was een vroom en biddend en trouw christen, begiftigd met een uitzonderlijke genade.
Er ontstond naar ons gevoel een onterecht gebruik van de bijbelse gegevens. Manasse was een kindermoordenaar: moeten wij ons nu allemaal een 'geestelijke' kindermoordenaar gevoelen?
Wordt dat 'vastlopen' nu niet een gekunstelde zoektocht naar de ervaring van veel slechts in de mens en wordt het niet tot een te hoog opgeschroefde eis.
Hoe ver moet je gaan? Moet een zoekend mens zich tenslotte de haren uit het hoofd trekken van boete, wroeging en walging, terwijl hij uiterlijk tot één van de discipelen zou kunnen behoren. Komen we deze innerlijke radicalisering nu echt wel overal tegen bij bijbelse figuren? Waren de rechtvaardige koningen (itt de onrechtvaardige) nu ook van die mensen, die een walg van zichzelf hadden: de Bijbel zegt, dat ze oprecht waren en recht deden in de ogen des Heeren. Lees de typering eens van Simeon en Anna. Of van Salomo. Het is soms zo moeilijk om die loodzware innerlijke schuld van doorleefde erfzonde, erfsmet en ellendekennis te combineren met de rechtvaardigen uit de Bijbel. Vaak is het antwoord: dat zullen ze zeker gekend hebben. Maar mij bevredigt het niet altijd.
Die verdorvenheid van het hart kan onder het mom van: daar kun je nooit hard genoeg over oordelen, verworden tot een oneigenlijke en voor niemand begrijpelijke zelfkastijding.
Ik geloof, dat onze zonde- en ellendekennis enig verband moet houden met onze werkelijke zonden. En er zijn veel innerlijke zonden natuurlijk: van jaloezie, van eerzucht, van geldzucht, van driften en neigingen.
Door daar in de prediking wat meer nadruk op te leggen, zal men de vermaning ook sneller begrijpen en ter harte nemen. Het moet concreet zijn, zoals de Bijbel concreet is.
Wanneer het abstract is en ver van je afstaat: (graaf maar dieper mens, en gij zult nog meer gruwelen vinden) dan ga je er ook moeilijker op in en lijkt het altijd over je buurman te gaan.
Er zijn verschillende soorten zonden. We moeten wel onderscheiden en die zonden aanwijzen, die ook werkelijke en overduidelijke overtredingen zijn.
Jezus deed dat ook: die wees hoeren of Schriftgeleerden of discipelen op hun eigen specifieke zonden en riep hen op om zich daarvan te bekeren.
De zonde werd nooit abstract aangewezen. De verlossing overigens ook niet. De één ontving genezing, de ander ontving zijn dode kind terug, een derde ontving vergeving van zijn zonden.
We moeten in het denken over ons geloof het 'vastlopen' daarom ook niet als een abstract begrip hanteren, zonder invulling of concretisering, maar we kunnen het heel goed gebruiken bij gevallen, dat mensen inderdaad en metterdaad vastlopen door schuld of rampspoed.
Andersom geldt het ook. Als we alleen maar spreken over onze innerlijke radicaliteit en verdorvenheid, wil het zicht op de reéle zonden ook nog wel eens vertroebelen: drankmisbruik, geldzucht en fraude komen voor in kringen, waarin het geloof vooral innerlijk wordt beleefd.
gravo