Beste Voorbijganger,
Als ik ergens verdrietig van raak, is het wel van jouw reacties telkens.
"Het geloof bestaat in volkomen zekerheid en anders is het ongeloof!"
Jazeker, jazeker. Van wie zeker? Van Christus zeker en van niemand anders. Waarvan ben je nog meer zeker? Van je eigen schuld, van je eigen verlorenheid en verdorvenheid, van je eigen onwil, onmacht en vijandschap. Dat er uit jezelf geen vrucht meer komt in der eeuwigheid, of het moet komen uit Hem. Geloof is volledig het alles, bij aanvang, maar ook bij verdere voortgang, ontvangen van Christus, leven op rekening van Hem. Je kunt niet anders, je wilt niet anders en je ziet dat het nooit anders kan, of je moet verloren gaan met jezelf.
Maar weet je wat NIET de inhoud van het geloof is?
Dat je zeker bent van je eigen geloof. Dat is NIET de inhoud van het geloof. Ja, wel van waangeloof, dat denkt: ik geloof, gelukkig maar, want God belooft de zaligheid op het geloof. Is dat zo? Is dat echt zo? Daar is geen zaligheid in ons geloof, daar is de zaligheid in het gezegende Voorwerp van ons geloof, waar wij mee verbonden worden in ons geloof. O, dan kan dat zo zwak wezen. Zo zwak dat we het er niet eens voor durven houden dat we een waar geloof bezitten. Zoals die arme tollenaar ook niet doorhad dat hij het geloof beoefende. Ja, hij smaakte wel vrede, hij smaakte wel rust in zijn ziel. Maar ziende op Christus hoor. Niet op zijn eigen geloof, ziende op Christus dan alleen kan het.
"Iemand die in Christus is (Hem heeft aangenomen) die is een nieuw schepsel. En die weet dat ook!"
Nee, trap de kleintjes maar de grond in. De kleintjes met geloofsoefeningen, maar die de zekerheid (die er altijd wel is) zo snel kwijt zijn en met Heman twijfelmoedig zijn. Schop er maar tegenaan, drijf ze maar naar het ongeloof toe, want dat doe je op die manier. Drijf ze maar naar wanhoop.
In plaats van naast ze te staan en ze aan te moedigen om hun zekerheid te zoeken in de gemeenschap met Christus, ga je boven ze staan en je gaat ze radeloos maken met te zeggen dat een waar gelovige zeker is van zijn behoud. Maar 't ergste is nog dat je Gods werk in hen zo veracht. Dat je hen verdoemt, die gerechtvaardigd zijn. Daar komt het wel op neer.
De Dordtse Leerregels zijn duizenden malen pastoraler (H 1; Art. XVI):
"Die het levend geloof in Christus, of het zeker vertrouwen des harten, den vrede der conscientie, de betrachting van de kinderlijke gehoorzaamheid, de roem in God door Christus, in zich nog niet krachtig gevoelen, en toch de middelen gebruiken, door welke God beloofd heeft deze dingen in ons te werken, die moeten niet mismoedig worden, wanneer zij van de verwerping horen gewagen, noch zichzelf onder de verworpenen rekenen, maar in het waarnemen der middelen vlijtig voortgaan, naar de tijd van overvloediger genade vurig verlangen, en die met eerbiedigheid en ootmoedigheid verwachten."
Wat jij doet is die mensen aanzeggen dat het helemaal niks is tenzij ze volkomen zeker zijn dat ze gered zijn. Dat doet ze mismoedig worden, alles wat God hun reeds geschonken heeft verwerpen, terwijl dat ze juist tot hoop en vuriger verlangen tot volle zekerheid zou moeten aanzetten en tot een meer aankleven van God.
Nogmaals Brakel:
"Een gelovige heeft reden en grond, om zich altijd ontwijfelbaar verzekerd te houden, en hij moest het ook doen, omdat de onfeilbare beloften Gods op hem zijn; maar 't is zijn zwakheid, dat hij 't niet altijd is, niet omdat hij twijfelt aan de waarheid der beloften Gods, maar omdat hij dikwijls duister is in zijne genade te kennen."
Je moest maar eens bladzijde 1041 lezen hoe 'onverzekerden zich moeten gedragen bij de voorbereiding van het H.A.'
"Men heeft niet van node, voor men aangaat, een volkomen, vaste, werkzame verzekering, zonder bekommering, dat men in de staat der genade is, en een wederkeren op die verzekering; maar 't is genoeg , dat men overtuigd is van de uitgaande daden des geloofs en der bekering, al durft men dit besluit daaruit niet opmaken: ik geloof, ik ben bekeerd."
1076: "Wankelt het geloof, is er geen kracht tot aanneming van de Heere Jezus, en komt op die duistere en flauwe onderhandeling met Hem noch licht, noch vrede, noch verzekering. Denkt u menigmaal, hoe zal ik 't maken, hoe zal ik zalig worden, zal ik dan nooit in Jezus waarlijk geloven, zal Hij mij nooit tot Zich trekken, zal ik nooit verzoening vinden? Mijne ziel wordt overstelpt, och, dat Hij mij voorkwame, och, dat ik Hem kon vinden! Ziet op de beloften:
Matth. 12:20: 'Het gekrookte riet zal Hij niet verbreken, en het rookende lemmet zal Hij niet uitblussen'
Jes. 40:11, 29: 'Hij zal Zijn kudde weiden gelijk een herder; Hij zal de lammeren in Zijn armen vergaderen, en in Zijn schoot dragen; de zogenden zal Hij zachtjes leidne. Hij geeft de moeden kracht, en Hij vermenigvuldigt de sterkte dien, die geen krachten heeft.'
De bekering begint niet met Christus???
Refojongere,Oorspronkelijk gepost door Refojongere
Maar weet je wat NIET de inhoud van het geloof is?
Dat je zeker bent van je eigen geloof. Dat is NIET de inhoud van het geloof.
Ik heb veel respect voor je postings en de manier waarop je deze onderbouwt, maar je moet m.i. ook uitkijken voor stelligheden. Je gaat helemaal aan de andere kant van het touw staan trekken (voorbijganger plaatste ook al zo'n stellige opmerking en dan ga je daar helemaal tegenin hangen).
Het is toch niet zo dat zekerheid geen kenmerk is van geloof?? Het leven van een kind van God gaat op en neer, maar er wordt toch wel gesproken dat een Christen op de toppen van zijn geloof kan leven? Zeer veel zekerheid van God ontvangen?! Daarnaast lezen we in God's Woord dat God's kinderen diverse malen in onzekerheid verkeren. Dat is dan tot troost voor degenen die onzeker zijn, maar het is toch geen eikpunt voor het geloof?
Mijnsinziens is het daarom (omdat we het lezen in God's Woord) niet juist dat Voorbijganger zegt dat onzekerheid gelijk staat aan ongeloof. In onzekerheid komt ook een stukje afhankelijkheid naar voren; afhankelijkheid van de Schenker van het geloof.
Mijn vraag is aan beiden (Refojongere en Voorbijganger) ga niet aan het uiteinde van het touw staan trekken, maar ga eens naast elkaar staan en houd met de strekking van beide stellingen deze discussie in evenwicht.
Pim.
-
Refojongere
Beste Pim,
'Je gaat helemaal aan de andere kant van het touw staan trekken (voorbijganger plaatste ook al zo'n stellige opmerking en dan ga je daar helemaal tegenin hangen).'
Ik ben niet van plan om weer zo stellig te zijn als ik was. Maar ik vond dat ik nu een keer heel hard en stellig moest zeggen waar het op stond. Bedankt voor je opmerking, ik waak er zeker voor om al te vaak zeer stellig te zijn, want het doet vaak meer kwaad dan goed. Dit keer was ik van mening dat het meer goed zou doen dan kwaad.
In reactie op de rest van je posting. Twijfelingen in de gelovige zijn inderdaad teken van zwakte in het geloof. Hoe sterker (gezonder) het geloof, hoe zekerder en standvastiger, daar hebben we allemaal naar te staan. Gods beloften staan voor eeuwig vast! Daaraan ligt het niet, twijfel komt altijd van buiten Gods Woord.
Ik waak er zeker voor om van twijfel een kenmerk te maken. Maar evenzeer om van zekerheid van je eigen geloof een kenmerk te maken, het is echter wel een kenmerk van een gezond, sterk geloof.
'Je gaat helemaal aan de andere kant van het touw staan trekken (voorbijganger plaatste ook al zo'n stellige opmerking en dan ga je daar helemaal tegenin hangen).'
Ik ben niet van plan om weer zo stellig te zijn als ik was. Maar ik vond dat ik nu een keer heel hard en stellig moest zeggen waar het op stond. Bedankt voor je opmerking, ik waak er zeker voor om al te vaak zeer stellig te zijn, want het doet vaak meer kwaad dan goed. Dit keer was ik van mening dat het meer goed zou doen dan kwaad.
In reactie op de rest van je posting. Twijfelingen in de gelovige zijn inderdaad teken van zwakte in het geloof. Hoe sterker (gezonder) het geloof, hoe zekerder en standvastiger, daar hebben we allemaal naar te staan. Gods beloften staan voor eeuwig vast! Daaraan ligt het niet, twijfel komt altijd van buiten Gods Woord.
Ik waak er zeker voor om van twijfel een kenmerk te maken. Maar evenzeer om van zekerheid van je eigen geloof een kenmerk te maken, het is echter wel een kenmerk van een gezond, sterk geloof.
-
roseline
Betekent geloven direct dat satan je niet meer probeert aan te vallen met gedachten van twijfel?
Betekent geloven direct dat je niet meer verzocht kunt worden tot moedeloosheid, twijfel, ongeloof?
Betekent geloven dat dit geloof niet meer beproefd wordt?
Of betekent geloven dat je ondanks alle aanvallen van satan en verzoekingen tot twijfel, ondanks de beproevingen blijft volharden in ootmoed, nederigheid en gebed, alles in je leven eenvoudigweg overgevend in Gods handen, zodat je telkens weer bevestigd wordt in je geloof, omdat je ziet dat hetgeen je gelooft wèrkelijk bewezen wordt in je eigen leven?
Lees het verhaal van Job. Hij zei God nóóit vaarwel. Maar hoe vaak is hij daartoe verzocht? Door satan, door zijn eigen vrienden en zijn vrouw?
Maar zijn geloof werd wèrkelijk bevestigd: Hij ontving alles wat hij had verloren meerdere keren terug.
Dat mijn geloof beproefd wordt - dat weet ik van tevoren. Geloof dat de beproeving niet doorstaat is niet echt.
"Verheugt u daarin, al wordt gij thans, indien het moet zijn, voor korte tijd door allerlei verzoekingen bedroefd, opdat de echtheid van uw geloof, kostbaarder dan vergankelijk goud, dat door vuur beproefd wordt, tot lof en heerlijkheid en eer blijke te zijn bij de openbaring van Jezus Christus." 1 Petr. 1:6-7.
Dat ik verzocht zal worden tot allerlei zonden, inclusief twijfel, moedeloosheid en ongeloof - dat weet ik van tevoren. Als ik niet volhard in de verzoeking, dan gaat de kroon des levens aan mij voorbij.
"Houdt het voor enkel vreugde, mijn broeders, wanneer gij in velerlei verzoekingen valt, want gij weet, dat de beproefdheid van uw geloof volharding uitwerkt." Jac. 1:2-3.
"Zalig is de man, die in verzoeking volhardt." Jac. 1;12.
Oók weet ik dat de verzoeking op zich nog geen zonde is, maar geef ik toe - dan is het zonde: "Dáárna, als de begeerte bevrucht is, baart zij zonde." vs. 15.
Dat satan mij aan wil vallen - dat weet ik van tevoren. Juist dán kan mijn geloof beproefd worden.
"Wordt nuchter en waakzaam. Uw tegenpartij, de duivel, gaat rond als een brullende leeuw, zoekende wie hij zal verslinden. Wederstaat hem, vast in het geloof..." 1 Petr. 5:8-9.
"Doet de wapenrusting Gods aan om te kunnen stand houden tegen de verleidingen des duivels..." Ef. 6:10.
"Neemt bij dit alles het schild des geloofs ter hand, waarmede gij al de brandende pijlen van de boze zult kunnen doven..." vs. 16.
Het gaat erom: Wat doe ik ermee? Wat werkt het uit in mijn leven? Pak ik die gedachten van twijfel aan? Breng ik ze bij God? Houd ik stand in verzoeking? Worden de brandende pijlen van de boze gedoofd door het schild des geloofs? Blijkt mijn geloof kostbaarder dan vergankelijk goud? Weersta ik de duivel?
"Want wij hebben niet te worstelen tegen bloed en vlees, maar tegen de overheden, tegen de machten, tegen de wereldbeheersers dezer duisternis, tegen de boze geesten in de hemelse gewesten." vs. 12.
Díe overheden, díe machten, díe boze geesten, die wil satan het liefst állemaal inzetten om ons van het geloof af te brengen! En dat kunnen we soms heel erg voelen, ja. Dat merken we. Gedachten kunnen als brandende pijlen komen op je af komen. Maar: wat dóen we ermee? Houden we stand in Gods kracht of geven we op?
Strijd de goede strijd des geloofs!, schrijft Paulus aan Timotheus. Hij, Paulus, had het geloof behouden, tot aan het eind van zijn leven.
Groeten, Rose.
Betekent geloven direct dat je niet meer verzocht kunt worden tot moedeloosheid, twijfel, ongeloof?
Betekent geloven dat dit geloof niet meer beproefd wordt?
Of betekent geloven dat je ondanks alle aanvallen van satan en verzoekingen tot twijfel, ondanks de beproevingen blijft volharden in ootmoed, nederigheid en gebed, alles in je leven eenvoudigweg overgevend in Gods handen, zodat je telkens weer bevestigd wordt in je geloof, omdat je ziet dat hetgeen je gelooft wèrkelijk bewezen wordt in je eigen leven?
Lees het verhaal van Job. Hij zei God nóóit vaarwel. Maar hoe vaak is hij daartoe verzocht? Door satan, door zijn eigen vrienden en zijn vrouw?
Maar zijn geloof werd wèrkelijk bevestigd: Hij ontving alles wat hij had verloren meerdere keren terug.
Dat mijn geloof beproefd wordt - dat weet ik van tevoren. Geloof dat de beproeving niet doorstaat is niet echt.
"Verheugt u daarin, al wordt gij thans, indien het moet zijn, voor korte tijd door allerlei verzoekingen bedroefd, opdat de echtheid van uw geloof, kostbaarder dan vergankelijk goud, dat door vuur beproefd wordt, tot lof en heerlijkheid en eer blijke te zijn bij de openbaring van Jezus Christus." 1 Petr. 1:6-7.
Dat ik verzocht zal worden tot allerlei zonden, inclusief twijfel, moedeloosheid en ongeloof - dat weet ik van tevoren. Als ik niet volhard in de verzoeking, dan gaat de kroon des levens aan mij voorbij.
"Houdt het voor enkel vreugde, mijn broeders, wanneer gij in velerlei verzoekingen valt, want gij weet, dat de beproefdheid van uw geloof volharding uitwerkt." Jac. 1:2-3.
"Zalig is de man, die in verzoeking volhardt." Jac. 1;12.
Oók weet ik dat de verzoeking op zich nog geen zonde is, maar geef ik toe - dan is het zonde: "Dáárna, als de begeerte bevrucht is, baart zij zonde." vs. 15.
Dat satan mij aan wil vallen - dat weet ik van tevoren. Juist dán kan mijn geloof beproefd worden.
"Wordt nuchter en waakzaam. Uw tegenpartij, de duivel, gaat rond als een brullende leeuw, zoekende wie hij zal verslinden. Wederstaat hem, vast in het geloof..." 1 Petr. 5:8-9.
"Doet de wapenrusting Gods aan om te kunnen stand houden tegen de verleidingen des duivels..." Ef. 6:10.
"Neemt bij dit alles het schild des geloofs ter hand, waarmede gij al de brandende pijlen van de boze zult kunnen doven..." vs. 16.
Het gaat erom: Wat doe ik ermee? Wat werkt het uit in mijn leven? Pak ik die gedachten van twijfel aan? Breng ik ze bij God? Houd ik stand in verzoeking? Worden de brandende pijlen van de boze gedoofd door het schild des geloofs? Blijkt mijn geloof kostbaarder dan vergankelijk goud? Weersta ik de duivel?
"Want wij hebben niet te worstelen tegen bloed en vlees, maar tegen de overheden, tegen de machten, tegen de wereldbeheersers dezer duisternis, tegen de boze geesten in de hemelse gewesten." vs. 12.
Díe overheden, díe machten, díe boze geesten, die wil satan het liefst állemaal inzetten om ons van het geloof af te brengen! En dat kunnen we soms heel erg voelen, ja. Dat merken we. Gedachten kunnen als brandende pijlen komen op je af komen. Maar: wat dóen we ermee? Houden we stand in Gods kracht of geven we op?
Strijd de goede strijd des geloofs!, schrijft Paulus aan Timotheus. Hij, Paulus, had het geloof behouden, tot aan het eind van zijn leven.
Groeten, Rose.
Bij Refojongere zijn er maar 2 mogelijkheden: Of je bent het met hem eens of je vertrapt het kleine. Dat is al eens eerder tegen hem gezegd.
Vergeet nou eens al die mensen die je in je hoofd hebt en waarvan je maar al te graag wilt aannemen dat het kinderen van God zijn. Benader de zaak nu eerst eens dogmatisch. Dan kunnen we daarna gaan toetsen.
Nu worden de belevenissen van die mensen als maatgevend voor het geloof en dan kan het snel ontsporen. Niet de bevinding is regel, maar de Schrift. En dat is wat voorbijganger je steeds probeert duidelijk te maken.
Twijfel en onzekerheid is ongeloof en niet een teken van latent aaanwezig, nog niet verzekerd geloof. De Catechismus geeft geen ruimte voor twijfel: "Niet alleen anderen, maar ook mij." "Dat ik met lichaam en ziel Chritus eigen ben" en meer van dergelijke woorden.
De Heere Jezus 'trapt' de Emmaüsgangers ook: "O onverstandigen en tragen van hart, om te geloven al hetgeen de profeten gesproken hebben! " Als Voorbijganger zoiets zegt, word je kriegel, maar hier zegt de Heere Jezus het. Ongeloof moet ongeloof genoemd worden.
Vergeet nou eens al die mensen die je in je hoofd hebt en waarvan je maar al te graag wilt aannemen dat het kinderen van God zijn. Benader de zaak nu eerst eens dogmatisch. Dan kunnen we daarna gaan toetsen.
Nu worden de belevenissen van die mensen als maatgevend voor het geloof en dan kan het snel ontsporen. Niet de bevinding is regel, maar de Schrift. En dat is wat voorbijganger je steeds probeert duidelijk te maken.
Twijfel en onzekerheid is ongeloof en niet een teken van latent aaanwezig, nog niet verzekerd geloof. De Catechismus geeft geen ruimte voor twijfel: "Niet alleen anderen, maar ook mij." "Dat ik met lichaam en ziel Chritus eigen ben" en meer van dergelijke woorden.
De Heere Jezus 'trapt' de Emmaüsgangers ook: "O onverstandigen en tragen van hart, om te geloven al hetgeen de profeten gesproken hebben! " Als Voorbijganger zoiets zegt, word je kriegel, maar hier zegt de Heere Jezus het. Ongeloof moet ongeloof genoemd worden.
Maar je moet het niet omdraaien. Wie dit allemaal in zich gevoelen mogen ervan uitgaan verkorenen te zijn, want dat staat er niet. 't Is wel pastoraal, maar dan in die zin dat onbekeerden niet behoeven te wanhopen. Wel aan zichzelf, niet aan God.
De Dordtse Leerregels zijn duizenden malen pastoraler (H 1; Art. XVI):
"Die het levend geloof in Christus, of het zeker vertrouwen des harten, den vrede der conscientie, de betrachting van de kinderlijke gehoorzaamheid, de roem in God door Christus, in zich nog niet krachtig gevoelen, en toch de middelen gebruiken, door welke God beloofd heeft deze dingen in ons te werken, die moeten niet mismoedig worden, wanneer zij van de verwerping horen gewagen, noch zichzelf onder de verworpenen rekenen, maar in het waarnemen der middelen vlijtig voortgaan, naar de tijd van overvloediger genade vurig verlangen, en die met eerbiedigheid en ootmoedigheid verwachten."
REfo,Oorspronkelijk gepost door refo
Vergeet nou eens al die mensen die je in je hoofd hebt en waarvan je maar al te graag wilt aannemen dat het kinderen van God zijn. Benader de zaak nu eerst eens dogmatisch. Dan kunnen we daarna gaan toetsen.
2 dingen:
ten eerste zijn de voorbeelden die hier veelal genoemd worden niet 'mensen in ons hoofd', maar voorbeelden die God ons geeft in Zijn Woord.
ten tweede kunnen we de zaak beter vanuit de Bijbel benaderen. Ik weet wel dat de dogmatiek daarvan afgeleid is, maar God gaf ons toch Zijn Woord? Laten we niet proberen Gods werk in menselijke hokjes te plaatsen.
Begrijp me goed, ik wijs dogmatiek niet af, maar de instelling van 'benader het eerst vanuit de dogmatiek' onderschrijf ik niet, omdat het zo droog wordt! Wat heeft een verlossing zoekende zondaar nou aan dogmatiek? Hij/zij zoekt naar verlossing van zijn/haar ellendige bestaan en naar "Ik heb het zelf uit Zijne mond gehoord".
Pim.
Tten eerste zijn de voorbeelden die hier veelal genoemd worden niet 'mensen in ons hoofd', maar voorbeelden die God ons geeft in Zijn Woord.
Helemaal niet. De voorbeelden die Refojongere bedoelt zijn voorbeelden van mensen uit 2003.
Ten tweede kunnen we de zaak beter vanuit de Bijbel benaderen. Ik weet wel dat de dogmatiek daarvan afgeleid is, maar God gaf ons toch Zijn Woord? Laten we niet proberen Gods werk in menselijke hokjes te plaatsen.
Nee, gelijk heb je. We moeten proberen mensen in goddelijke hokjes te plaatsen. En daar zijn er maar 2 van.
Begrijp me goed, ik wijs dogmatiek niet af, maar de instelling van 'benader het eerst vanuit de dogmatiek' onderschrijf ik niet, omdat het zo droog wordt!
Wat een onzin! Dogmatiek is een wetenschap die de geloofsleer op grond van Gods Woord handen en voeten geeft.
Wat heeft een verlossing zoekende zondaar nou aan dogmatiek?
Niets en alles. Maar als je je eigen ervaringen of bevindingen gaat toetsen aan anderer ervaringen of bevindingen kan er snel ontsporing zijn. Leg dan een toetssteen aan en gebruik daar een op Gods Woord gegronde dogmatiek voor.
Hij/zij zoekt naar verlossing van zijn/haar ellendige bestaan en naar "Ik heb het zelf uit Zijne mond gehoord".
Dat ontken ik nou juist niet. Maar als je 'het niet uit Zijne mond hebt gehoord'? Dan zegt de één: dat is vast leven. En de ander: zou dat wel altijd zo zijn?
Met alles moet dit voor ogen worden gehouden: als het echt is, kan het onderzoek lijden. Als het onecht is, kan er niet genoeg gewaarschuwd worden.
Helemaal niet. De voorbeelden die Refojongere bedoelt zijn voorbeelden van mensen uit 2003.
Ten tweede kunnen we de zaak beter vanuit de Bijbel benaderen. Ik weet wel dat de dogmatiek daarvan afgeleid is, maar God gaf ons toch Zijn Woord? Laten we niet proberen Gods werk in menselijke hokjes te plaatsen.
Nee, gelijk heb je. We moeten proberen mensen in goddelijke hokjes te plaatsen. En daar zijn er maar 2 van.
Begrijp me goed, ik wijs dogmatiek niet af, maar de instelling van 'benader het eerst vanuit de dogmatiek' onderschrijf ik niet, omdat het zo droog wordt!
Wat een onzin! Dogmatiek is een wetenschap die de geloofsleer op grond van Gods Woord handen en voeten geeft.
Wat heeft een verlossing zoekende zondaar nou aan dogmatiek?
Niets en alles. Maar als je je eigen ervaringen of bevindingen gaat toetsen aan anderer ervaringen of bevindingen kan er snel ontsporing zijn. Leg dan een toetssteen aan en gebruik daar een op Gods Woord gegronde dogmatiek voor.
Hij/zij zoekt naar verlossing van zijn/haar ellendige bestaan en naar "Ik heb het zelf uit Zijne mond gehoord".
Dat ontken ik nou juist niet. Maar als je 'het niet uit Zijne mond hebt gehoord'? Dan zegt de één: dat is vast leven. En de ander: zou dat wel altijd zo zijn?
Met alles moet dit voor ogen worden gehouden: als het echt is, kan het onderzoek lijden. Als het onecht is, kan er niet genoeg gewaarschuwd worden.
-
jacob
Deze discussie gaat veels te hard.
We moeten inderdaad oppassen voor een bekering zonder Christus. Een heel leven lopen in het duister is onmogelijk. (als dat wel zo is wil ik daarvoor een Schriftbewijs) Het kan uiteraard wel dat het geloof zo word aangevochten dat de aangevochtene wanhoopt en zich er nooit onder zou durven scharen. Maar er moeten momenten zijn dat ze inderdaad geheiligd de tempel zullen verlaten. Maar laten we elkaar niet de maat nemen in de mate van zekerheid.
De belijdenis van Peterus : Simon Petrus dan antwoordde Hem: Heere, tot Wien zullen wij heengaan? Gij hebt de woorden des eeuwigen levens.
En wij hebben geloofd en bekend, dat Gij zijt de Christus, de Zoon des levenden Gods. En
die van Thomas; Mijn Heere en mijn God
Ik krijg van beide uiterste wel eens de kriebels. Er zijn mensen die altijd in het Licht lopen. En en nooit ene verzoeking over zich zelf heen krijgen. Ook zijn er mensen die alsmaar kruipend over de aarde heen gaan. Ze hebben nooit wat. Ik vind in beide uitersten geen Schrift bewijs. Inderdaad Alles van God verwachten en niets van de mens.
We moeten geloven als een kind. Zijn we dat hier niet een beetje vergeten
We moeten inderdaad oppassen voor een bekering zonder Christus. Een heel leven lopen in het duister is onmogelijk. (als dat wel zo is wil ik daarvoor een Schriftbewijs) Het kan uiteraard wel dat het geloof zo word aangevochten dat de aangevochtene wanhoopt en zich er nooit onder zou durven scharen. Maar er moeten momenten zijn dat ze inderdaad geheiligd de tempel zullen verlaten. Maar laten we elkaar niet de maat nemen in de mate van zekerheid.
De belijdenis van Peterus : Simon Petrus dan antwoordde Hem: Heere, tot Wien zullen wij heengaan? Gij hebt de woorden des eeuwigen levens.
En wij hebben geloofd en bekend, dat Gij zijt de Christus, de Zoon des levenden Gods. En
die van Thomas; Mijn Heere en mijn God
Ik krijg van beide uiterste wel eens de kriebels. Er zijn mensen die altijd in het Licht lopen. En en nooit ene verzoeking over zich zelf heen krijgen. Ook zijn er mensen die alsmaar kruipend over de aarde heen gaan. Ze hebben nooit wat. Ik vind in beide uitersten geen Schrift bewijs. Inderdaad Alles van God verwachten en niets van de mens.
We moeten geloven als een kind. Zijn we dat hier niet een beetje vergeten
-
Refojongere
"Bij Refojongere zijn er maar 2 mogelijkheden: Of je bent het met hem eens of je vertrapt het kleine. Dat is al eens eerder tegen hem gezegd."
Dat gevoel heb ik andersom ook. Of ik ben het met Voorbijganger eens, of ik bouw mensen op en spreek ze zalig buiten Christus, terwijl dat absoluut niet mijn bedoeling is.
Dogmatisch gezien is het zo dat het geloof inhoudt dat je volledig op Christus en Zijn gewilligheid om je te zaligen vertrouwt en daaruit vrede in je geweten krijgt met God. Volgens de Schrift is het niet het geloven dat je een kind van God bent of het feit dat je een waar geloof hebt.
"De Catechismus geeft geen ruimte voor twijfel: "Niet alleen anderen, maar ook mij.""
Dat staat ook in het formulier voor het H.A., en toch oordeelt Brakel heel erg pastoraal. Waarom? Vermeer zegt:
"Je moet hier onderscheid maken tussen de beloften Gods, die al deze grote dingen inhouden en tussen het geloof, waarmee die zekere beloften worden aangenomen en toege-eigend. Er staat niet dat dit een verzekerd geloof moet zijn. Het kan met veel verzekerdheid en met veel twijfelmoedigheid worden aangenomen."
"De Heere Jezus 'trapt' de Emmaüsgangers ook: "O onverstandigen en tragen van hart, om te geloven al hetgeen de profeten gesproken hebben! " Als Voorbijganger zoiets zegt, word je kriegel, maar hier zegt de Heere Jezus het. Ongeloof moet ongeloof genoemd worden."
Ik heb nergens gezegd dat je zwakgelovigen niet mag vermanen om de verzekerdheid te zoeken. Verder gaat het er bij de Emmausgangers om dat ze niet doorhadden dat Jezus Christus was opgestaan naar de profeten. Daar ging het niet over de zekerheid dat ze een kind Gods waren. Dus die vergelijking gaat mank.
Verder wil ik zwakgelovigen niet buiten Christus plaatsen.
Maar je moet het niet omdraaien. Wie dit allemaal in zich gevoelen mogen ervan uitgaan verkorenen te zijn, want dat staat er niet. 't Is wel pastoraal, maar dan in die zin dat onbekeerden niet behoeven te wanhopen. Wel aan zichzelf, niet aan God.
DL I-16 troost hen die het levend geloof in zichzelf nog niet krachtig gevoelen. Oftewel hen, die niet krachtig gevoelen dat ze een waar geloof hebben.
De opstellers van de DL behandelen dezen als ware gelovigen, aangezien ze de belofte van 'het gekrookte riet' aanhalen, dat niet verbroken zal worden (oftewel: die worden zalig!).
Dat gevoel heb ik andersom ook. Of ik ben het met Voorbijganger eens, of ik bouw mensen op en spreek ze zalig buiten Christus, terwijl dat absoluut niet mijn bedoeling is.
Dogmatisch gezien is het zo dat het geloof inhoudt dat je volledig op Christus en Zijn gewilligheid om je te zaligen vertrouwt en daaruit vrede in je geweten krijgt met God. Volgens de Schrift is het niet het geloven dat je een kind van God bent of het feit dat je een waar geloof hebt.
"De Catechismus geeft geen ruimte voor twijfel: "Niet alleen anderen, maar ook mij.""
Dat staat ook in het formulier voor het H.A., en toch oordeelt Brakel heel erg pastoraal. Waarom? Vermeer zegt:
"Je moet hier onderscheid maken tussen de beloften Gods, die al deze grote dingen inhouden en tussen het geloof, waarmee die zekere beloften worden aangenomen en toege-eigend. Er staat niet dat dit een verzekerd geloof moet zijn. Het kan met veel verzekerdheid en met veel twijfelmoedigheid worden aangenomen."
"De Heere Jezus 'trapt' de Emmaüsgangers ook: "O onverstandigen en tragen van hart, om te geloven al hetgeen de profeten gesproken hebben! " Als Voorbijganger zoiets zegt, word je kriegel, maar hier zegt de Heere Jezus het. Ongeloof moet ongeloof genoemd worden."
Ik heb nergens gezegd dat je zwakgelovigen niet mag vermanen om de verzekerdheid te zoeken. Verder gaat het er bij de Emmausgangers om dat ze niet doorhadden dat Jezus Christus was opgestaan naar de profeten. Daar ging het niet over de zekerheid dat ze een kind Gods waren. Dus die vergelijking gaat mank.
Verder wil ik zwakgelovigen niet buiten Christus plaatsen.
Maar je moet het niet omdraaien. Wie dit allemaal in zich gevoelen mogen ervan uitgaan verkorenen te zijn, want dat staat er niet. 't Is wel pastoraal, maar dan in die zin dat onbekeerden niet behoeven te wanhopen. Wel aan zichzelf, niet aan God.
DL I-16 troost hen die het levend geloof in zichzelf nog niet krachtig gevoelen. Oftewel hen, die niet krachtig gevoelen dat ze een waar geloof hebben.
De opstellers van de DL behandelen dezen als ware gelovigen, aangezien ze de belofte van 'het gekrookte riet' aanhalen, dat niet verbroken zal worden (oftewel: die worden zalig!).
Wat een vreemde titel: begint de bekering niet met Christus?
Nee, zeker niet!
De bekering begint met God. Hij is altijd de eerste. Daar kan je je eigen leven op nazien: wie is er begonnen? Ben je zelf begonnen of is het God, Die werkte?
En als God werkt, gaan we Zijn majesteit zien, Zijn hoogheid, Zijn recht op ons en Zijn zondaarsliefde. Dat zorgt er ook voor dat we met Jesaja uitroepen: “Toen zeide ik: Wee mij, want ik verga! dewijl ik een man van onreine lippen ben, en ik woon in het midden eens volks, dat onrein van lippen is; want mijn ogen hebben den Koning, den HEERE der heirscharen gezien.â€
Nee, zeker niet!
De bekering begint met God. Hij is altijd de eerste. Daar kan je je eigen leven op nazien: wie is er begonnen? Ben je zelf begonnen of is het God, Die werkte?
En als God werkt, gaan we Zijn majesteit zien, Zijn hoogheid, Zijn recht op ons en Zijn zondaarsliefde. Dat zorgt er ook voor dat we met Jesaja uitroepen: “Toen zeide ik: Wee mij, want ik verga! dewijl ik een man van onreine lippen ben, en ik woon in het midden eens volks, dat onrein van lippen is; want mijn ogen hebben den Koning, den HEERE der heirscharen gezien.â€
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Zo, ik dacht dat het wel kon, even niet reageren op deze topic. Niet dus.
Toch wil ik wel reageren.
Bewust reageer ik niet teveel richting RJ, omdat hij in de lijn van velen toch ‘ruimte’ wilt laten voor een ‘bekommerde’ kerk. Bij RJ is deze bekommerde kerk wederomgeboren, het geloof ingeplant, alleen we dienen op te wassen in dit geloof. Hoewel ik zelf hier moeite mee heb, omdat hij juist dan gevaarlijk wordt in handen van mensen die menen dat ook het voorbereidende werk het geloof is! Dat is onmogelijk. Ook Thomas Boston leert nadrukkelijk dat alle 12 slagen buiten het geloofsleven en dus de wedergeboorte liggen. Deze 12 slagen zijn helaas door het gezelschapsleven en daarmee verbonden gezelschapstheologie geannexeerd als zijnde het geloofsleven. Dit noemt men dan het wezen van het geloof.
Daarom kan ik ook me niet zo in de reactie van Manninne (Tuppy) vinden die dat ook schrijft en dus dat onderschrijft:
Als er een voorbereidend werk mag plaatsvinden, dan is die persoon niet meer dood, maar leeft in Christus, maar dat wil niet zeggen dat die kennis al is toegepast aan die ziel.
Deze reactie hoort men heel veel. Hij lijkt dogmatisch juist, want hoe kan een dode horen? Nee toch? Welnu, dan is een ‘ontdekte’ ziel levengemaakt. Hij gaat door zijn gemis zoeken. Ja, hij is zoekende gemaakt.
Toch is dit niet juist en ook niet bijbels. Was dan ook Kain levendgemaakt? En was ook Judas levendgemaakt? Was Lots vrouw levendgemaakt? Nee, Christus zelf onderwijst ons in deze: ‘Ik ben de Deur’. Vanmorgen nog een stukje gelezen van R.M. MacCheyne die er zo nadrukkelijk opwijst dat alleen die door deze Deur zijn gegaan, zalig zijn.
Daarom was de reactie van Lecram hierop juist. In de wedergeboorte wordt het geloof geschonken. Dit geloof mag opwassen.
"De godsdienst weet alles en ziet alles en heeft alles. De Kerk in de beleving ziet niets, kan niets en weet niets en dat is de weg naar alles."
Mannine, sluit zich aan bij de bovenstaande opmerking van Ds. v.d. Poel. Deze lijkt gereformeerd en toch ik zou zeggen als hij nog leefde: Dominee, de kerk in beleving kan niets, maar ziet opwaarts naar het kruis en weet zich verbonden met het Voorwerp des geloofs.
Met deze opmerkingen Maninne worden alle gesprekken over deze onderwerpen als ze een kant uit lijken te gaan die ze niet willen, neergeslagen.
Jacob krijgt de de kriebels, getuige zijn reactie:
Ik krijg van beide uiterste wel eens de kriebels. Er zijn mensen die altijd in het Licht lopen. En en nooit ene verzoeking over zich zelf heen krijgen. Ook zijn er mensen die alsmaar kruipend over de aarde heen gaan. Ze hebben nooit wat. Ik vind in beide uitersten geen Schrift bewijs. Inderdaad Alles van God verwachten en niets van de mens.
We moeten geloven als een kind. Zijn we dat hier niet een beetje vergeten
Je hebt gelijk hoor Jacob, maar dé vraag waarom het hier gaat, waarom het in andere discussies gaat is:
Wanneer mogen we van een gelovige spreken, oftewel wanneer is iemand gerechtvaardigd? Gods Woord zegt ons: ‘De rechtvaardige zal door het geloof leven’.
Wij zijn het er echt allemaal over eens dat het geloofsleven zijn hoogten en diepten kent. We onderschrijven toch allemaal ‘de rechtvaardige zal door het geloof leven’, maar ja, wanneer gelooft men nu? Daarover lopen de meningen blijkbaar uiteen. Sommigen benoemen een ‘zoekende’ ziel als een gelovige. Op de weg weliswaar maar toch, gelovig. Sommigen zitten aan het andere uiterste en belijden met Zondag 7 het antwoord op de vraag ‘wat is een waar geloof’.
Zit de waarheid ergens in het midden? Nee, de waarheid is en blijft deze ‘Die de Zoon heeft, heeft het leven en die de Zoon niet heeft die heeft het leven niet!’ Wie heeft dan de Zoon? Die Hem door het geloof ‘gaarne aannemen’. Wie namen Hem in Gods Woord aan?
Dat deden zijn discipelen, de bloedvloeiende vrouw, de geraakte, Zacheus, de melaatse. Moet ik verder gaan? Tot u, jouw en mij komt de klemmende vraag ‘Hebt u Hem al aangenomen?
Groeten,
Tenslotte nog een kleine reactie op Pied. Sorry Pied maar ik had je gemist bovenaan. Zeker is het God die begint, maar dat is niet te doorgronden en niet aan te geven. Dat is het werk waarvan Jezus zei ‘het is als de wind, en gij weet niet waarvan Hij komt’. O, dat is Die dierbare Geest die het hart van de mens wederbaart en in dat hart ook het zaligmakende geloof plant. Dat geplante geloof in de oefening werkt opnmiddellijk op Christus aan. Dus mogen we nu zeggen dat vanuit God gezien de bekering altijd met God begint. Vanuit de mens gezien begint de bekering met de geloofsdaad in de omhelzing van Christus.
[Aangepast op 20/5/03 door ndonselaar]
Toch wil ik wel reageren.
Bewust reageer ik niet teveel richting RJ, omdat hij in de lijn van velen toch ‘ruimte’ wilt laten voor een ‘bekommerde’ kerk. Bij RJ is deze bekommerde kerk wederomgeboren, het geloof ingeplant, alleen we dienen op te wassen in dit geloof. Hoewel ik zelf hier moeite mee heb, omdat hij juist dan gevaarlijk wordt in handen van mensen die menen dat ook het voorbereidende werk het geloof is! Dat is onmogelijk. Ook Thomas Boston leert nadrukkelijk dat alle 12 slagen buiten het geloofsleven en dus de wedergeboorte liggen. Deze 12 slagen zijn helaas door het gezelschapsleven en daarmee verbonden gezelschapstheologie geannexeerd als zijnde het geloofsleven. Dit noemt men dan het wezen van het geloof.
Daarom kan ik ook me niet zo in de reactie van Manninne (Tuppy) vinden die dat ook schrijft en dus dat onderschrijft:
Als er een voorbereidend werk mag plaatsvinden, dan is die persoon niet meer dood, maar leeft in Christus, maar dat wil niet zeggen dat die kennis al is toegepast aan die ziel.
Deze reactie hoort men heel veel. Hij lijkt dogmatisch juist, want hoe kan een dode horen? Nee toch? Welnu, dan is een ‘ontdekte’ ziel levengemaakt. Hij gaat door zijn gemis zoeken. Ja, hij is zoekende gemaakt.
Toch is dit niet juist en ook niet bijbels. Was dan ook Kain levendgemaakt? En was ook Judas levendgemaakt? Was Lots vrouw levendgemaakt? Nee, Christus zelf onderwijst ons in deze: ‘Ik ben de Deur’. Vanmorgen nog een stukje gelezen van R.M. MacCheyne die er zo nadrukkelijk opwijst dat alleen die door deze Deur zijn gegaan, zalig zijn.
Daarom was de reactie van Lecram hierop juist. In de wedergeboorte wordt het geloof geschonken. Dit geloof mag opwassen.
"De godsdienst weet alles en ziet alles en heeft alles. De Kerk in de beleving ziet niets, kan niets en weet niets en dat is de weg naar alles."
Mannine, sluit zich aan bij de bovenstaande opmerking van Ds. v.d. Poel. Deze lijkt gereformeerd en toch ik zou zeggen als hij nog leefde: Dominee, de kerk in beleving kan niets, maar ziet opwaarts naar het kruis en weet zich verbonden met het Voorwerp des geloofs.
Met deze opmerkingen Maninne worden alle gesprekken over deze onderwerpen als ze een kant uit lijken te gaan die ze niet willen, neergeslagen.
Jacob krijgt de de kriebels, getuige zijn reactie:
Ik krijg van beide uiterste wel eens de kriebels. Er zijn mensen die altijd in het Licht lopen. En en nooit ene verzoeking over zich zelf heen krijgen. Ook zijn er mensen die alsmaar kruipend over de aarde heen gaan. Ze hebben nooit wat. Ik vind in beide uitersten geen Schrift bewijs. Inderdaad Alles van God verwachten en niets van de mens.
We moeten geloven als een kind. Zijn we dat hier niet een beetje vergeten
Je hebt gelijk hoor Jacob, maar dé vraag waarom het hier gaat, waarom het in andere discussies gaat is:
Wanneer mogen we van een gelovige spreken, oftewel wanneer is iemand gerechtvaardigd? Gods Woord zegt ons: ‘De rechtvaardige zal door het geloof leven’.
Wij zijn het er echt allemaal over eens dat het geloofsleven zijn hoogten en diepten kent. We onderschrijven toch allemaal ‘de rechtvaardige zal door het geloof leven’, maar ja, wanneer gelooft men nu? Daarover lopen de meningen blijkbaar uiteen. Sommigen benoemen een ‘zoekende’ ziel als een gelovige. Op de weg weliswaar maar toch, gelovig. Sommigen zitten aan het andere uiterste en belijden met Zondag 7 het antwoord op de vraag ‘wat is een waar geloof’.
Zit de waarheid ergens in het midden? Nee, de waarheid is en blijft deze ‘Die de Zoon heeft, heeft het leven en die de Zoon niet heeft die heeft het leven niet!’ Wie heeft dan de Zoon? Die Hem door het geloof ‘gaarne aannemen’. Wie namen Hem in Gods Woord aan?
Dat deden zijn discipelen, de bloedvloeiende vrouw, de geraakte, Zacheus, de melaatse. Moet ik verder gaan? Tot u, jouw en mij komt de klemmende vraag ‘Hebt u Hem al aangenomen?
Groeten,
Tenslotte nog een kleine reactie op Pied. Sorry Pied maar ik had je gemist bovenaan. Zeker is het God die begint, maar dat is niet te doorgronden en niet aan te geven. Dat is het werk waarvan Jezus zei ‘het is als de wind, en gij weet niet waarvan Hij komt’. O, dat is Die dierbare Geest die het hart van de mens wederbaart en in dat hart ook het zaligmakende geloof plant. Dat geplante geloof in de oefening werkt opnmiddellijk op Christus aan. Dus mogen we nu zeggen dat vanuit God gezien de bekering altijd met God begint. Vanuit de mens gezien begint de bekering met de geloofsdaad in de omhelzing van Christus.
[Aangepast op 20/5/03 door ndonselaar]
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
Zonder de discussie over te willen doen wil ik toch n.a.v. onderstaand artikel uit het RefDag van vandaag aangeven dat het mij goed doet zoveel herkenning te zien buiten mijn zogenaamde kerkmuren. Gelukkig zitten er open vensters in die kerkmuren!!!
Pim.
ELSPEET - Is de term toeleidende weg legitiem? Wanneer met deze term bedoeld wordt dat aan de heilskennis van de zondevergeving een noodzakelijke zondeontdekking voorafgaat, is er niets mis mee. Het lijkt me evenwel niet correct om te stellen dat de zondekennis aan de ontmoeting met Christus voorafgaat. Deze ontmoeting staat onder geen enkel beding. Ieder mag komen precies zoals hij is. En zoals men is, wordt men ontvangen.
Dat stelde prof. dr. A. Reuver maandag in Elspeet tijdens de eerste dag van de tweedaagse predikantenconferentie van de Christelijke Gereformeerde Kerken. Hij sprak over de toeleidende weg naar Christus, toegespitst op de heilzame zondekennis. De Utrechtse hoogleraar vanwege de Gereformeerde Bond in de Hervormde Kerk zette uiteen dat de eigenlijke bedoeling van de wet naar reformatorisch inzicht is dat wij in Christus moeten zijn om haar te kunnen vervullen. Maar daar zijn we niet van huis uit. Daarom tuchtigt zij ons streng maar heilzaam naar Hem heen. Waar geen zondekennis leeft, is geen behoefte aan Christus. Beslissend is daarbij dat de wet het heilzame resultaat nooit los van het Evangelie bereikt. In de eerste plaats doordat in het Evangelie de ernst van de zonde ten volle aan het licht komt, in de Gekruisigde. In de tweede plaats behoeft de wet daarom het Evangelie omdat daarin Gods vergevende liefde openbaar komt. Het is deze liefde die tot rechte boetvaardigheid leidt.
In de ontmoeting met Christus legt heel de kwaliteit van ons komen tot Hem geen enkel gewicht. Jezus ontvangt zondaren niet op grond van enige kwaliteit, maar bij gebrek aan alle kwaliteit, óók die van berouw. Even onvoorwaardelijk gaat het in de apostolische prediking toe. Ze confronteert ons met Christus, Die in Zijn Evangelie gekleed ons nodigend nabijkomt. Niemand die er gehoor aan geeft, wordt eerst gecontroleerd of teruggestuurd. Discriminatie is er niet bij. Er ligt geen voorbereidende heilsweg tussen een zondaar en de ontmoeting met Christus. Dat de Heere God in Zijn voorzienige leiding wegen gebruikt om mensen met Christus in aanraking te brengen, is wat anders. Maar het is de Heiland Zelf die ons ontdekkend bereidt tot het heil. Dat geeft Hij niet uit handen. Hij is de Weg. Uitsluitend en volkomen. Elke weg die niet Jezus is, moet een dwaalweg heten.
De toeleidende weg tot de rechtvaardiging gaat niet aan dé Weg vooraf, maar is er een vitaal onderdeel van, aldus prof. De Reuver. In deze betekenis heb ik met de term toeleidende weg geen moeite. Waar ik echter wel bezwaar tegen heb, is de gedachte van een toeleidende weg tot Christus. Alsof er sprake was van een heilzame ontdekking aan onze verlorenheid buiten de omgang met Christus. Als het gaat om de verootmoedigende weg die naar de heilskennis voert, moesten we liever genoeg hebben aan de enige Weg. We dienen mensen die ons in prediking en pastoraat zijn toevertrouwd, rechttoe, rechtaan naar Christus te lokken, zonder evenwel te verzwijgen dat Hij een Geneesheer is Die met de wet in handen onze kwalen benoemt alvorens ze te genezen.
Pim.
ELSPEET - Is de term toeleidende weg legitiem? Wanneer met deze term bedoeld wordt dat aan de heilskennis van de zondevergeving een noodzakelijke zondeontdekking voorafgaat, is er niets mis mee. Het lijkt me evenwel niet correct om te stellen dat de zondekennis aan de ontmoeting met Christus voorafgaat. Deze ontmoeting staat onder geen enkel beding. Ieder mag komen precies zoals hij is. En zoals men is, wordt men ontvangen.
Dat stelde prof. dr. A. Reuver maandag in Elspeet tijdens de eerste dag van de tweedaagse predikantenconferentie van de Christelijke Gereformeerde Kerken. Hij sprak over de toeleidende weg naar Christus, toegespitst op de heilzame zondekennis. De Utrechtse hoogleraar vanwege de Gereformeerde Bond in de Hervormde Kerk zette uiteen dat de eigenlijke bedoeling van de wet naar reformatorisch inzicht is dat wij in Christus moeten zijn om haar te kunnen vervullen. Maar daar zijn we niet van huis uit. Daarom tuchtigt zij ons streng maar heilzaam naar Hem heen. Waar geen zondekennis leeft, is geen behoefte aan Christus. Beslissend is daarbij dat de wet het heilzame resultaat nooit los van het Evangelie bereikt. In de eerste plaats doordat in het Evangelie de ernst van de zonde ten volle aan het licht komt, in de Gekruisigde. In de tweede plaats behoeft de wet daarom het Evangelie omdat daarin Gods vergevende liefde openbaar komt. Het is deze liefde die tot rechte boetvaardigheid leidt.
In de ontmoeting met Christus legt heel de kwaliteit van ons komen tot Hem geen enkel gewicht. Jezus ontvangt zondaren niet op grond van enige kwaliteit, maar bij gebrek aan alle kwaliteit, óók die van berouw. Even onvoorwaardelijk gaat het in de apostolische prediking toe. Ze confronteert ons met Christus, Die in Zijn Evangelie gekleed ons nodigend nabijkomt. Niemand die er gehoor aan geeft, wordt eerst gecontroleerd of teruggestuurd. Discriminatie is er niet bij. Er ligt geen voorbereidende heilsweg tussen een zondaar en de ontmoeting met Christus. Dat de Heere God in Zijn voorzienige leiding wegen gebruikt om mensen met Christus in aanraking te brengen, is wat anders. Maar het is de Heiland Zelf die ons ontdekkend bereidt tot het heil. Dat geeft Hij niet uit handen. Hij is de Weg. Uitsluitend en volkomen. Elke weg die niet Jezus is, moet een dwaalweg heten.
De toeleidende weg tot de rechtvaardiging gaat niet aan dé Weg vooraf, maar is er een vitaal onderdeel van, aldus prof. De Reuver. In deze betekenis heb ik met de term toeleidende weg geen moeite. Waar ik echter wel bezwaar tegen heb, is de gedachte van een toeleidende weg tot Christus. Alsof er sprake was van een heilzame ontdekking aan onze verlorenheid buiten de omgang met Christus. Als het gaat om de verootmoedigende weg die naar de heilskennis voert, moesten we liever genoeg hebben aan de enige Weg. We dienen mensen die ons in prediking en pastoraat zijn toevertrouwd, rechttoe, rechtaan naar Christus te lokken, zonder evenwel te verzwijgen dat Hij een Geneesheer is Die met de wet in handen onze kwalen benoemt alvorens ze te genezen.
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Je was me voor Pim, ik wilde het ook plaatsen. Zou Prof. Dr. A. de Reuver soms een bezoeker van Omsionswil zijn? :%
Groeten,
Trouwens lezenswaardig stuk.
Groeten,
Trouwens lezenswaardig stuk.
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini