J.C. Philpot schreef:Vrijwel elk jaar worden er in Europa verschillende terreuraanslagen, gepleegd door Mohammedanen.
De meest recente aanslag:
Bijbels gezien moeten we mijns inziens de volgende conclusies trekken:
- We dienen de waarheid te spreken, en dus kunnen we niet zeggen dat het Mohammadanisme een religie van vrede is (lees de Koran er maar op na)
- We dienen aan de andere kant niet te generaliseren (de meerderheid van de Mohammadanen zijn gematigd, en herinterpreteren de Koran). Aan de andere kant is het gevaar van de significate radicale minderheid erg groot.
- We dienen naasteliefde te betuigen, en "de vreemdeling die in onze poorten is" gastvrij te onthalen
- We dienen respectvol over een ieder te spreken, en personen en zaken te scheiden.
- Anderzeids is het de plicht van de Europesche regeringen allereerst om eigen onderdanen te beschermen. Dit zou kunnen door migratiebeperkingen uit landen waar het radicale Mohammadisme hoogtij voert, en in plaats daarvan onze naastenliefde actief gestalte geven door in de landen zelf vluchtelingen op te vangen en te helpen. Wat ook beter is voor het land zelf, want het land moet ook weer opgebouwd worden, en de vluchtelingen zijn vaak uit de meer bevoorrechte klasse.
Uitdagingen:
- Eventuele beperkingen voor Moskees of onderwijs, gelden ook voor Reformatische kerken en onderwijs
- Bewaren van balans tussen waarheid en spreken in liefde
- Niet meegaan met de uitersten van enerzeids populisme en anderzeids het extreem politiek-correcte denken
Het lijkt mij goed om te bespreken hoe we hier als christenen in zijn algemeenheid en als christenpolitici tegenover moeten staan. Ik ben benieuwd naar een ieders inbreng als het gaat om dit precaire en gevoelige onderwerp.
Je snijdt een moeilijk maar ook boeiend onderwerp aan, Philpot. Zomaar enkele gedachten van mijn kant. Ik ben in de loop van de jaren niet optimistisch geworden over integratie en gematigdheid van de Islam. Zoals je zelf ook aangeeft, waar ik het mee eens ben, is de Islam geen religie van vrede en tolerantie. Daarnaast brengt deze religie ook met zich mee dat de geloofsbeleving vooral gestoeld is op 'dingen doen'. Door een leven overeenkomstig de geboden, ontvang je een goede toekomst na dit leven. Dit brengt onder andere met zich mee dat er altijd, bij een serieus moslim, de aandrang zal zijn om niet-moslims te bekeren, of zo niet, als 'minder' te beschouwen.
Uit onderzoeken blijkt ook dat juist bij de opvolgende generaties het religieus besef en de eigen islamitische identiteit toeneemt. Het hebben van werk en positie in de maatschappij doet daar niet veel aan af. Dit uit zich onder andere in de vaak geringe afkeuring van islamitisch terreur van gematigde moslims, die zelf deze daden mogelijk nooit zouden uitvoeren. Dit laatste maakt het voor een overheid ook moeilijk om terreurcellen te achterhalen en te elimineren. Islamitisch terreur is doorgaans gestoeld op soera's uit de koran of fatwa's van geestelijken en daarmee onderdeel van de religie, ook van gematigde moslims.
Hoe moeten we daar als Christenen dan tegenover staan?
Als eerste denk ik dat we behoorlijk radicaler mogen zijn in het uitdragen van onze geloofsleer: Door eigen schuld totaal verdorven, maar zonder onze verdienste is er een totale vergeving mogelijk door een Ander. Dit is een leer die diametraal staat ten opzichte van de Islam. En hiermee is elk activisme af te wijzen.
Als tweede ben ik in de loop van de jaren steeds meer terughoudend geworden in mijn denken wat betreft het verlenen van asiel aan islamieten. Het gebod van naastenliefde en de angst voor verdere islamisering strijden om voorrang, in mijn denken. Integratie is wat mij betreft een illusie. De vreemdelingen die met het volk Israël verkeerden hadden een bijzondere positie en bescherming, maar dienen zich wel aan Gods geboden te houden. Het is ook opvallend dat landen, vaak steenrijke landen in het Midden Oosten geen vluchtelingen of immigranten op wensen te nemen, maar deze graag naar 'christelijke' culturen laten gaan. Ik zie daar een gedachte van 'religie-export'.
Als derde: De islam is hard op weg de belangrijkste en grootste godsdienst te zijn en te worden. We denken soms alleen aan het midden-Oosten, maar ook een groot deel van de Russische Federatie en voormalige USSR landen zijn islam-georiënteerd. De islam heeft een groter verspreidingsgebied dan het Rooms Katholicisme. In mijn denken heeft de Islam zich als de antichrist gemanifesteerd.
Als vierde: De overheid zoals wij die kennen heeft haar wortels in het christendom, maar is niet meer christelijk. Het verlichtingsdenken en liberalisme zorgt er voor dat christelijke waarden niet meer exclusief zijn. Het beschermen van die waarden ten opzichte van anders denkenden is dan ook ingewikkeld geworden. Dit maakt het voor een overheid lastiger om terreur bij de bron aan te pakken, maar kan vooral reactief te reageren. Ook het tegengaan van immigratie is daarmee per definitie in strijd, omdat je daarmee mogelijk een religie buitensluit. En dat is in strijd met het gelijkheid denken.
Daarmee kom ik ook bij mijn vijfde punt: Omdat we in ons land het gelijkheidsdenken tot norm hebben verheven en niet meer exclusief het Christelijke gedachtengoed, is elke beperking die je wenst om de Islam te beteugelen, ook een beperking voor ons zelf. Want wij Reformatorischen bevinden zich ook in een uitzonderingspositie. Daarnaast zijn wij bang geworden voor radicaliteit, omdat we daarin onwillekeurig vergeleken worden met de radicale Islam. Iets wat we niet wensen. Daarmee maken we ons als christenen vleugellam en kunnen we weinig anders dan onze vrijheden en uitzonderingspositie bevechten en koesteren en daarmee accepteren dat ook anderen daarvan gebruik maken. Voor mij een heel erg moeilijk dilemma. Vooral ook om dat politiek kenbaar te maken.
Dit zijn wat uitgebreide ontboezemingen en gedachten.