Kerk en WO2

[merel]

Vind jij ook dat de kerken schuld moeten bekennen voor Nederlands Indie, slavernij, kruistochten, vervolgingen, misbruik in andere kerken etc etc? In het verleden heeft de kerk veel fouten gemaakt. Dat gebeurt nu eenmaal omdat de kerk bestuurd wordt door zondige mensen. Bezinning is een andere vorm, maar een excuses 80 jaar na datum, door mensen die nooit in een situatie van oorlog zijn geweest, komt op mij goedkoop over.

[Herman]

Het probleem is dat er duidelijk een agenda onder zit, namelijk een gewijzigde visie dat het joodse volk permanent het verkoren volk is én dat christenen om die reden met hen in dialoog willen zijn. In de waarheidsvriend wordt binnen dit kader dan ook een voorzet gedaan naar de vraag hoe die schuldbelijdenis zich dan tot de toekomstige contacten moet verhouden en met welke initiatieven (!) deze belijdenis gepaard moet gaan.

Het blijft niet bij louter een formaliteit, en dat kan ook niet.

[HersteldHervormd]

Pas werd er bij ons ook voor gebeden, persoonlijk vind ik het niet nodig. Ik sluit me aan bij Merel.

[deschpin]

ter info

https://dewaarheidsvriend.nl/blog/erkenning-van-schuld

Een schets van de achterliggende gedachten, het is niet zomaar gedaan omdat het hip is of zo. In de verklaring wordt ook nadrukkelijk stilgestaan bij hen die wel hebben gestreden.

[Germanicus]

ik begreep dat de voorlezer het had gelezen

Klopt. Hij had ook de tekst geschreven. :-)

[Hendrikus]

ter info

https://dewaarheidsvriend.nl/blog/erkenning-van-schuld

Een schets van de achterliggende gedachten, het is niet zomaar gedaan omdat het hip is of zo. In de verklaring wordt ook nadrukkelijk stilgestaan bij hen die wel hebben gestreden.

Zo ook hier:
https://www.tubantia.nl/hellendoorn/twe ... ~a69adad6/

[Maanenschijn]

Ik denk dat het goed is om dit onderwerp ook in de kerk zeker te behandelen. De schuldbelijdenis zie ik dan ook als een erkennen van schuld, van het instituut als zodanig. Dat neemt niet weg dat individuen binnen dat instituut heel andere keuzen hebben gemaakt. Die hoeven zich als individu dan ook niet aangesproken te voelen, maar kunnen wel schuld belijden als onderdeel van het instituut.
Als voorbeeld: De bloedschuld van Nederland als natie is enorm, gezien de abortussen etc. Als onderdeel van die natie moeten we daar zeker onze schuld in erkennen, terwijl dat individueel anders zal zijn.

Wat mij opvalt is dat (onder andere door de geromantiseerde boeken) velen denken dat ons land ten tijde van WO2 uit helden en verzetsstrijders heeft bestaan. En dat wij ons bij een oorlog zeker ook als held zouden gedragen. De realiteit was toen heel anders, en ik vermoed dat het nu ook heel anders zou zijn. Ik ben bang dat er heden ten dage velen zich in grote mate aan de overheid wensen aan te passen. De huidige crisis geeft daar al een indruk van.

[mulder]

Ik vind het erg scheef en zelfs wel frustrerend dat de predikanten die het meest voor boetedagen en boetepreken zijn nu opeens juist tegen deze schuldbelijdenis zijn. genoeg boetepreken gehoord waar werd opgeroepen om de schuld van ons voorgeslacht en ons volk toe te eigenen en waarbij werd gesproken over collectieve schuld. ik heb respect voor de andere zienswijze hoor. maar ik vraag me toch af of er dan werkelijk bezwaren zijn of dat het de angst is voor iets ongebruikelijks en de angst voor samenwerking met andere donominaties...

[Jantje]

https://www.rd.nl/opinie/er-ligt-nog-gr ... -1.1714312

Een nieuw inzicht in deze casus. Ds. C.J. Meeuse schrijft een indringend stuk over de nog grotere schuld die er is ten opzichte van het Joodse volk.

[mcgk]

Is het niet de hoogste tijd om Hem, Wiens naam in het verleden schandelijk misbruikt is, aan te wijzen en aan te prijzen als de beloofde Verlosser en Zaligmaker?

Bron: Bovenstaande link

Ik snap dat deze ds. de Joden wil wijzen op Jezus Christus. Toch lijkt me dat geen verplicht element in een schuldbelijdenis. Het wijzen op en naar de Heere Jezus kan via andere projecten in Israel toch uitgevoerd worden?

[Mara]

Een collectieve schuldbekentenis is heel mooi voor de nabestaanden.
Ook vond ik het aangrijpend om te moeten horen dat velen hebben nagelaten om hun naasten, die in zware nood verkeerden, te helpen aan een veilige schuilplek. Of hun kind dan wel liefdevol hadden opgenomen, maar het niet terug hebben gegeven na de oorlog.
Maar is dit niet (te) laat?
En zouden wij het beter hebben gedaan?
Na het lezen van zoveel oorlogsboeken, het zien van docu's en films, weet ik dat het allemaal niet zo zwart-wit was en is.
Veel Duitsers waren lange tijd onwetend van hetgeen in de concentratiekampen gebeurde.
Afgelopen zondag werd een bijdrage gevraagd voor het Cheider.
Deze school moet zeer zwaar beveiligd worden. Dat wordt uit eigen middelen bekostigd, begreep ik.
Is dat geen aanklacht?
De kinderen kunnen niet eens het hek in- en uithuppelen, lekker vrij in het zonnetje op het schoolplein spelen.
Ze krijgen les in een soort bunker.

"De stichting “Vrienden van het Cheider” werd opgericht in 1988 met de intentie steun te verlenen aan joodse volksgenoten en de dialoog met hen te bevorderen. De grondslag van de stichting is de Bijbel, die zij erkent als het onfeilbaar Woord van God.

En dat dringt tot solidariteit met Israël op basis van Romeinen 11:28 waar gesproken wordt over “de beminden om der vaderen wil”. De bedreiging van de kinderen van het Cheider blijft onverminderd hoog. Vooral door de adequate beveiliging hebben zich in het recente verleden gelukkig geen ernstige incidenten voorgedaan. Deze zijn voornamelijk beperkt gebleven tot schelden en andere vormen van treiteren."

[-DIA-]

Kerk en WO2 staat hierboven.
In de laatste jaren van de wereldoorlog heerste in het westen van ons land honger. Iedereen zal wel gehoord hebben van de hongertochten met name naar het oosten van het land. Van huis uit weten we er ook van. Mijn opa en oma hadden ook 'onderduikkinderen' uit het westen. Nog lang na de wereldoorlog kwamen er verschillende van die kinderen (die volwassen werden, en van wie er nu heel veel zijn overleden) ons weer opzoeken. We waren ergens een soort familie geworden.
Ook in het naburige Rijssen (waar wij kerkten) zorgde met name ds. Lamain voor opvanggezinnen. Hier een oud verslagje dat in 1994 in Daniël werd geplaatst.

https://www.digibron.nl/viewer/collecti ... 66089e9be1

[deschpin]

Ik denk dat het goed is om dit onderwerp ook in de kerk zeker te behandelen. De schuldbelijdenis zie ik dan ook als een erkennen van schuld, van het instituut als zodanig. Dat neemt niet weg dat individuen binnen dat instituut heel andere keuzen hebben gemaakt. Die hoeven zich als individu dan ook niet aangesproken te voelen, maar kunnen wel schuld belijden als onderdeel van het instituut.
Als voorbeeld: De bloedschuld van Nederland als natie is enorm, gezien de abortussen etc. Als onderdeel van die natie moeten we daar zeker onze schuld in erkennen, terwijl dat individueel anders zal zijn.

Wat mij opvalt is dat (onder andere door de geromantiseerde boeken) velen denken dat ons land ten tijde van WO2 uit helden en verzetsstrijders heeft bestaan. En dat wij ons bij een oorlog zeker ook als held zouden gedragen. De realiteit was toen heel anders, en ik vermoed dat het nu ook heel anders zou zijn. Ik ben bang dat er heden ten dage velen zich in grote mate aan de overheid wensen aan te passen. De huidige crisis geeft daar al een indruk van.

Mijn voorouders hadden duitser ingekwartierd in huis en voorraadschuur. Dan ben je al redelijk beperkt met wat je kan doen in het verzet.
(die duitsers lagen trouwens ook regelmatig huilend in bed omdat ze naar hun gezin terug wilden.)

[-DIA-]

Ik denk dat het goed is om dit onderwerp ook in de kerk zeker te behandelen. De schuldbelijdenis zie ik dan ook als een erkennen van schuld, van het instituut als zodanig. Dat neemt niet weg dat individuen binnen dat instituut heel andere keuzen hebben gemaakt. Die hoeven zich als individu dan ook niet aangesproken te voelen, maar kunnen wel schuld belijden als onderdeel van het instituut.
Als voorbeeld: De bloedschuld van Nederland als natie is enorm, gezien de abortussen etc. Als onderdeel van die natie moeten we daar zeker onze schuld in erkennen, terwijl dat individueel anders zal zijn.

Wat mij opvalt is dat (onder andere door de geromantiseerde boeken) velen denken dat ons land ten tijde van WO2 uit helden en verzetsstrijders heeft bestaan. En dat wij ons bij een oorlog zeker ook als held zouden gedragen. De realiteit was toen heel anders, en ik vermoed dat het nu ook heel anders zou zijn. Ik ben bang dat er heden ten dage velen zich in grote mate aan de overheid wensen aan te passen. De huidige crisis geeft daar al een indruk van.

Mijn voorouders hadden duitser ingekwartierd in huis en voorraadschuur. Dan ben je al redelijk beperkt met wat je kan doen in het verzet.
(die duitsers lagen trouwens ook regelmatig huilend in bed omdat ze naar hun gezin terug wilden.)

Dat is ook in onze familie bekend. Vooral aan het eind van de oorlog werden eigenlijk nog kinderen als soldaten ingezet. Dat op bevel van (de grote kindervriend, zoals hij zich deed voorstaan) de heer A.Htlr.

[Herman]

Ik las een opmerkelijke bijdrage van ds. Slomp (de zoon van...).
https://www.rd.nl/kerk-religie/ds-slomp ... -1.1712013

Het is inderdaad zeer opmerkelijk. Persoonlijk is dat ook mij een doorn in het oog dat met de feiten en de waardering ervan door de hedendaagse theologen niet juist wordt omgegaan. Het geeft te denken dat deze verklaring pas 75 jaar na dato is opgesteld. Alle belangrijke ooggetuigen zijn inmiddels uit de tijd en daarmee is ook de ervaringskennis van de moeitevolle situatie van oorlogsomstandigheden in het graf verdwenen. Het collectieve geheugen wat altijd een zeer duidelijk onderscheid kent tussen schuld als gevolg van eigen handelen (dus in deze casus de schuld van de nazi's) en afgeleide verantwoordelijkheden (het gedrag van de omstanders) lijkt niet meer te functioneren.