huisman schreef:

RefoCalvinist schreef:

huisman schreef:

modesto schreef:Velen van onze vaderen waren ook behoorlijke betweters, zowel in de goede als de kwade zin van het woord. (Niet dat ik mijzelf onder hen durf te scharen overigens.)

Maar, om even terug te komen op mijn eigenlijke vraag, hoe denk jij, huisman, dat God geeerd wil worden en hoe kun je daar het beste vorm aan geven in de eredienst?

Door niets anders te weten/preken dan Jezus Christus en die gekruisigd. De HEERE heeft Zijn eer verbonden aan de bekering van zondaren.

Behoren we niet met twee woorden te spreken? Niet alleen komt de Heere aan Zijn eer in het zaligen van zondaren, maar ook in het rechtvaardig (be)straffen van zondaren.

Hoor wat de puritein Samuel Rutherford zegt:„Mensen te verdoemen vanwege hun zonden is maar Gods laagste weg om Zich te verheerlijken. Mensen te redden door Zijn genade is Zijn hoogste weg om Zich te verheerlijken".

Ik weet niet of je hier trap en mate in moet aanbrengen. God heeft geen lust in de dood van een zondaar, dat moeten we laten staan.
Maar het gaat hier in beide gevallen om het recht van God dat verheerlijkt wordt.
Naar recht moeten we verloren gaan, maar dat recht heeft Christus verheerlijkt voor de uitverkorenen.
En dat recht wordt verheerlijkt voor de verworpenen, als het vonnis over hen wordt uitgevoerd.

In beide gevallen wordt God op het hoogst verheerlijkt en de zondaar op het diepst vernederd.

Volgens mij voert Jezus dit in het Evangelie nergens zo aan.

In mijn oude studentenstad hadden wij als studenten van de christelijke vereniging juist goede contacten met de plaatselijke pastoor. In bijzonder open gesprekken kom je dan tot bepaalde ontdekkingen, zoals:
- De pastoor was verrast over onze bijbelkennis (gemiddelde RK leest thuis zelden uit de Bijbel)
- De plaatselijke parochie was behoorlijk orthodox (een kleine groep wilde zelfs terug naar de latijnse mis, maar bijv ook Huub Oosterhuis liederen werden liever niet gezongen)
- Het initiatief voor plaatstelijke oecumene en in het bijzonder oecumenische avondmaalsvieringen komt dikwijls uit protestantse koker. Deze pastoor was voor samenwerking, maar tegen samen avondmaal, omdat: men toch moet erkennen dat men een andere visie heeft. Dan denk ik: hear hear!

Bepaalde elementen in de RK liturgie waardeer ik zeer, zoals eerder genoemd de vaste volgorde van schuldbelijdenis e.d. maar ook het staan, uit eerbied, tijdens lezingen uit de evangeliën. Verder voel ik mijn wat betreft goud, mirre en heiligen vooral toeschouwer en een echte protestant. Maar de kracht ligt m.i. juist daar waar men elkaars opvattingen respecteert en samenwerkt in wat men deelt. Dat kan ook zonder kerkelijk een te worden. Dat zie ik ook niet gebeuren, aangezien Rome nog zeer veel (misschien wel steeds meer) invloed uitoefent op de top van de RKK in NL. Denk maar aan die kleine RK kerken die gesloten worden door de bisschop omdat de h. mis niet meer gevierd kan worden, terwijl kerkgangers wel lekendiensten willen houden.

Verder ben ik het er mee eens dat in protestantse gemeenten die de oude liturgie weer ingevoerd hebben (kyrië, gloria, en wisselgebeden) de uiteindelijke diepte mist. Een diepzinnige liturgie wordt een leeg omhulsel als de preek geen inhoud meer heeft. Een verzorgde liturgie met passende psalmen en gezangen en gebeden: graag. Een bijbelse preek daarbij, met goede exegese: onmisbaar!