Afgewezen schreef:De vraag is of dit Calvijns 'privémening' geweest is, of dat dit steeds de opvatting van de christelijke kerk is geweest. Ik weet niet hoe iemand als Augustinus hier bijv. in stond?

Zo'n beetje hetzelfde: Calvijn baseerde zich grotendeels op Augustinus.

Augustinus toont in zijn geschriften buitengewoon veel waardering voor Plato.
Het verschil tussen Plato en Augustinus is natuurlijk wel dat de godheid voor Augustinus veel
geprononceerder is dan bij Plato. Augustinus en de christenen weten van de God va
n Israël. De God die zich aan Mozes openbaarde als Jahweh, hetgeen betekent: ik zal zijn die ik zijn zal.
Nog een stap verder gaat de menswording van God in Jezus Christus.
Van dit alles wist Plato niets en het zal ook in dit opzicht zijn dat Augustinus zegt
dat Plato niet te vergelijken valt met ‘enig christenmens’.
(...)
Het was Augustinus die zijn waardering voor de ‘heidense’ Plato uitsprak door hem de Attische Mozes te noemen.

Bron: http://media.leidenuniv.nl/legacy/BAscr ... boom_1.pdf

Dat is ook juist het punt; de kritiek over de vermenging van theologie met filosofie gaat met name terug op Augustinus. Zijn grote waardering van het neo-platonisme heeft heel veel invloed gehad op de christelijke leer. De vraag is hoe je dat in de eerste plaats al waardeert.

Afgewezen schreef: Overigens weet ik niet wat eilander bedoelt met 'een argument van Afgewezen'. Ik heb juist benadrukt dat het niet uitmaakt of je zo'n boek voor je eigen genoegen (eilander zegt 'fun') leest of dat je het doet om de tijdgeest te verstaan. Ik lees zo'n boek voor mijn eigen genoegen en en passant drink je wat van de tijdgeest in.

Ik bedoelde te zeggen: Afgewezen gebruikt als argument dat je door zo'n boek te lezen de tijdgeest leert verstaan.
Daartegenover heb ik gezegd: is het niet méér onze roeping om de tijdgeest te leren verstaan door midden in de samenleving te staan en gesprekken met onze naaste te voeren (dus i.p.v. deze boeken te lezen)?
Overigens ga je daar (nog) niet op in in je posting.

Als je Tonio leest, krijg je een heel goede indruk van hoe iemand is die zonder God leeft en dan zijn zoon verliest. Hoe hij egoïstisch in het leven staat. Hij is zeer openhartig.
Zulke gesprekken heb je niet als je met een ongelovige collega of broer of buurman praat. Als die zich al bewust is van zijn innerlijke motieven en gedachten, dan zal hij die niet zomaar onder woorden brengen voor je. Met hoeveel mensen kun je zo'n vertrouwensband hebben? Bijna niemand.
Ik denk dat moderne literatuur hier juist een functie kan hebben, omdat de schrijvers zorgvuldig hun gedachten en motieven onder woorden brengen, zoals je dat in het gewone dagelijks leven niet tegenkomt.

Dodo schreef:Als je Tonio leest, krijg je een heel goede indruk van hoe iemand is die zonder God leeft en dan zijn zoon verliest. Hoe hij egoïstisch in het leven staat. Hij is zeer openhartig.
Zulke gesprekken heb je niet als je met een ongelovige collega of broer of buurman praat. Als die zich al bewust is van zijn innerlijke motieven en gedachten, dan zal hij die niet zomaar onder woorden brengen voor je. Met hoeveel mensen kun je zo'n vertrouwensband hebben? Bijna niemand.
Ik denk dat moderne literatuur hier juist een functie kan hebben, omdat de schrijvers zorgvuldig hun gedachten en motieven onder woorden brengen, zoals je dat in het gewone dagelijks leven niet tegenkomt.

De vraag is of het exemplarisch is.

Jongere schreef:Dat is ook juist het punt; de kritiek over de vermenging van theologie met filosofie gaat met name terug op Augustinus. Zijn grote waardering van het neo-platonisme heeft heel veel invloed gehad op de christelijke leer. De vraag is hoe je dat in de eerste plaats al waardeert.

Ik denk toch dat het hier vooral ook gaat om het vraagstuk: hoe combineren we de verworvenheden van de 'wereld' (wetenschap, kunst, filosofie) met het christelijk geloof.
De vraag in hoeverre een bepaalde filosofie de opvattingen van Augustinus en Calvijn beïnvloed heeft, kan dan buiten beschouwing blijven.

eilander schreef:Ik bedoelde te zeggen: Afgewezen gebruikt als argument dat je door zo'n boek te lezen de tijdgeest leert verstaan.
Daartegenover heb ik gezegd: is het niet méér onze roeping om de tijdgeest te leren verstaan door midden in de samenleving te staan en gesprekken met onze naaste te voeren (dus i.p.v. deze boeken te lezen)?
Overigens ga je daar (nog) niet op in in je posting.

Ook hier geldt: het een sluit het ander niet uit. Verder heb ik inmiddels vrij duidelijk aangegeven dat ik een boek niet lees om de tijdgeest te verstaan maar voor mijn eigen genoegen. En dat je dan en passant iets meepikt van de tijdgeest. Meer nog dan door alleen middenin in de samenleving te staan en gesprekken met onze naaste te voeren. Maar nogmaals, dat is voor mij niet de beweegreden om niet-christelijke boeken te lezen.

Erasmiaan schreef:

Dodo schreef:Als je Tonio leest, krijg je een heel goede indruk van hoe iemand is die zonder God leeft en dan zijn zoon verliest. Hoe hij egoïstisch in het leven staat. Hij is zeer openhartig.
Zulke gesprekken heb je niet als je met een ongelovige collega of broer of buurman praat. Als die zich al bewust is van zijn innerlijke motieven en gedachten, dan zal hij die niet zomaar onder woorden brengen voor je. Met hoeveel mensen kun je zo'n vertrouwensband hebben? Bijna niemand.
Ik denk dat moderne literatuur hier juist een functie kan hebben, omdat de schrijvers zorgvuldig hun gedachten en motieven onder woorden brengen, zoals je dat in het gewone dagelijks leven niet tegenkomt.

De vraag is of het exemplarisch is.

Als dat niet zo is, wat is er dán exemplarisch?

Ik ben het ook met Calvijn eens. Maar daarbij moeten we natuurlijk wel vaststellen dat er nu ontzettend veel meer 'pulp' bestaat dan in zijn dagen..
Voorzichtige omgang met niet Christelijke literatuur lijkt me wijs. Maar die niet lezen gaat mij een brug te ver.

(natuurlijk ligt dit heel persoonlijk. Voor sommige mensen kan het beter zijn om er niet aan te beginnen. Dat besef ik.)

Afgewezen schreef:Als dat niet zo is, wat is er dán exemplarisch?

Daar kun je pas achter komen als je weet hoe het gros er over denkt.

Erasmiaan schreef:

Afgewezen schreef:Als dat niet zo is, wat is er dán exemplarisch?

Daar kun je pas achter komen als je weet hoe het gros er over denkt.

Daarom ook niet alleen niet-christelijke literatuur lezen, maar ook gewoon andere verhalen.

Omdat ik zelf wat pubers heb rondlopen én ik het gewoon prachtige verhalen vind, lees ik ook niet-christelijke young-adult boeken, met name fantasy.

Ik kies die boeken met zorg, doe er eerst wat onderzoek naar, en als het mooie verhalen zijn, bied ik ze mijn kinderen aan, ga er met hen over in gesprek (wat is er mooi, goed, verkeerd, etc.).

Erasmiaan schreef:

Afgewezen schreef:Als dat niet zo is, wat is er dán exemplarisch?

Daar kun je pas achter komen als je weet hoe het gros er over denkt.

Misschien moet je dat niet willen. De ene mens is de ander niet, de ene schrijver is de andere niet. Iemand als A.F.Th. van der Heijden is mij 'sympathieker' als schrijver dan Adriaan van Dis. Vergelijk bijv. hoe beide auteurs over het bezoek van een begrafenisondernemer schrijven, dan doet AFTh dat heel wat ingetogener. Moet ik er wel bij zeggen dat het bij de laatste om zijn eigen zoon ging.
Inderdaad kun je uit één boek niet 'de' tijdgeest halen, maar toch zeker wel wat ervan. En wat één mens te vertellen heeft, kan toch ook al de moeite waard zijn?

Witter dan sneeuw van Marianne Grandia.

Ik weet niet wat het is, maar het is het niet...

Afgewezen schreef:Witter dan sneeuw van Marianne Grandia.

Ik weet niet wat het is, maar het is het niet...

Ik las verschillende recensies die ook niet echt positief waren
Stijlfouten, teveel uitgelegd, te dik opgelegde emoties.
Ben jij ook die mening toegedaan?

Mara schreef:

Afgewezen schreef:Witter dan sneeuw van Marianne Grandia.

Ik weet niet wat het is, maar het is het niet...

Ik las verschillende recensies die ook niet echt positief waren
Stijlfouten, teveel uitgelegd, te dik opgelegde emoties.
Ben jij ook die mening toegedaan?

O, ik had alleen nog maar positieve recensies gelezen.
Maar helemaal mee eens. En daarbij: ik houd er niet van dat de hoofdpersoon een 'geheim' heeft, dat in de loop van het verhaal eindelijk, eindelijk ontrafeld wordt. En dat oorlogsverleden van die grootvader slaat echt helemaal nergens op.

Op twee-derde. Mijn mening moet ik nog opmaken.
Ik ben wel heel benieuwd of mensen hier het boek kennen?

Anthony van Kampen - Het land dat God vergat.

In 1965 ging Anthony van Kampen een jarenlang gekoesterde wens in vervulling: een reis van enkele maanden naar Brazilië. Daar kwam Van Kampen door een toeval in contact met een jonge missionaris, Jan de Vries, die hem meenam naar een voormalige gavangenis, bewoond door zeshonderd mannen, vrouwen en kinderen, allen lijdend aan lepra. Er waren geen medicijnen. Allen hadden honger. Terug in Nederland schreef Van Kampen in een aantal dagbladen een artikel over zijn verschrikkelijke belevenis. Het bracht een miljoen gulden op, die de schrijver persoonlijk naar de melaatsen aan de Rio Negro bracht.