Twee Drie-verbondsleren?

[Afgewezen]

Het probleem is dat men in de GG koste wat het koste probeert beide lijnen bij elkaar te krijgen. Ik ben van mening dat dit niet lukt, maar deze uitspraak is al een beetje gevaarlijk, omdat ik me daarmee dan 'buiten het gereformeerd belijden' zou kunnen plaatsen.

Mijns inziens liggen beide lijnen in elkaars verlengde, zoals er sprake is van een Reformatie en Nadere Reformatie.
En zo positioneert men ze in de GG.

Ik zou willen dat je gelijk had, Tiberius.

[Afgewezen]

Dat raakt uiteindelijk de prediking van de verzoening.

Want?

[Tiberius]

Nee, misschien zit daar dan het verschil in taxatie: het gaat hier dus niet om een 'paar vierkante centimeter van het christelijk belijden'. We zitten hier bij de reikwijdte van de prediking en de toezeggingen Gods.
Het is niet een fout van Geka om wezen en bediening van het genadeverbond door elkaar te halen. Geka maakt - als ik hem goed begrijp - maakt er bezwaar tegen dat de spanning uit de waarheid van Gods spreken gehaald wordt, als er gesproken wordt over een 'slechts uitwendige relatie' tot het verbond. Dat raakt uiteindelijk de prediking van de verzoening.

Nee, dan schat je het niet goed in.
Het gaat hier niet in de eerste plaats om de prediking, maar om het verbond. Met wie is dat opgericht? Wie zijn er in begrepen? Enzovoorts.
Zie daarvoor bijvoorbeeld 1 Korinthe 10, waar je beide soorten verbondskinderen naast elkaar ziet staan: zij die tot het wezen van het verbond behoorden, en zij die dat niet deden.

Sja... dan worden we het niet eens op dit punt.

Als we maar gelijke basis hebben...

[Ad Anker]

Bovengenoemde consequenties (onderstrepingen zijn van mij) zijn wél de consequenties van het spreken van Afgewezen in dit topic. (En wellicht ook van WimA.) Dat mag van mij allemaal op RF, maar wat ik dan niet begrijp is de verbazing en de verbijstering die men toont, als ik de conclusie trek dat er dan kennelijk geen gemeenschappelijke uitgangspunten zijn. De gespreksbasis om over het verbond te spreken, ontvalt dan toch?

Blijft je naaldje hangen, Luther? Ik heb de discussie met plezier gevolgd en geconstateerd dat de visie van de GG(iN) niet op een zandgrond is gebaseerd maar duidelijk lijnen heeft met Schrift en belijdenis.

[Bookreader]

Bovengenoemde consequenties (onderstrepingen zijn van mij) zijn wél de consequenties van het spreken van Afgewezen in dit topic. (En wellicht ook van WimA.) Dat mag van mij allemaal op RF, maar wat ik dan niet begrijp is de verbazing en de verbijstering die men toont, als ik de conclusie trek dat er dan kennelijk geen gemeenschappelijke uitgangspunten zijn. De gespreksbasis om over het verbond te spreken, ontvalt dan toch?

Die fout die Geka hier maakt, is het genadeverbond in zijn wezen en bediening door elkaar halen. Hiermee kan je iemand buiten het gereformeerde belijden plaatsen.
Het is wel waar, dat God Zijn genadeverbond in uitwendige zin opricht met de gelovigen en hun kinderen. Als men dat ontkent, plaatst men zichzelf inderdaad buiten het gereformeerde belijden. In ieder geval komt men dan in grote moeite met het doopformulier en HC 74.
Het wezen van het genadeverbond richt God op met alleen Zijn uitverkorenen.

Hetgeen jij onderstreept is niet de consequentie van Afgewezens standpunt, maar een verdere doortrekking daarvan.

Ik van mijn kant begrijp eigenlijk niet waarom je de verbazing over zo'n uitspraak van jou niet begrijpt. We zitten hier allemaal op een paar vierkante centimeter van het christelijk belijden en dan zeg je koeltjes dat er geen basis voor gesprek is.

Nee, misschien zit daar dan het verschil in taxatie: het gaat hier dus niet om een 'paar vierkante centimeter van het christelijk belijden'. We zitten hier bij de reikwijdte van de prediking en de toezeggingen Gods.
Het is niet een fout van Geka om wezen en bediening van het genadeverbond door elkaar te halen. Geka maakt - als ik hem goed begrijp - maakt er bezwaar tegen dat de spanning uit de waarheid van Gods spreken gehaald wordt, als er gesproken wordt over een 'slechts uitwendige relatie' tot het verbond. Dat raakt uiteindelijk de prediking van de verzoening.

Nee, dan schat je het niet goed in.
Het gaat hier niet in de eerste plaats om de prediking, maar om het verbond. Met wie is dat opgericht? Wie zijn er in begrepen? Enzovoorts.
Zie daarvoor bijvoorbeeld 1 Korinthe 10, waar je beide soorten verbondskinderen naast elkaar ziet staan: zij die tot het wezen van het verbond behoorden, en zij die dat niet deden.

Luther heeft toch wel gelijk. Hij heeft het scherp gezien. De reikwijdte van Gods verbondsbeloften zijn hier in het geding. Kun je als gedoopte je beroepen op Gods verbond, of moet je dan eerst weten dat je uitverkoren bent? Dat is de vraag die in geding komt.

Wie het onderhavige verschil in verbondsvisie omschrijft als 'een paar vierkante centimeter van het christelijk belijden' heeft duidelijk geen besef van de fundamentele betekenis van Gods verbond. Vooral de Pentateuch maakt goed duidelijk dat Gods verbond de ondergrond is waarop heel het godsdienstige leven van Israël plaatsvindt.

In een huwelijk werkt het toch ook niet zo, dat de huwelijksbeloften pas echt zijn als het huwelijk goed gaat? Waarom dan ineens wel zo'n dwaze onderscheiding invoeren als het over Gods verbond gaat?!

[Luther]

Bovengenoemde consequenties (onderstrepingen zijn van mij) zijn wél de consequenties van het spreken van Afgewezen in dit topic. (En wellicht ook van WimA.) Dat mag van mij allemaal op RF, maar wat ik dan niet begrijp is de verbazing en de verbijstering die men toont, als ik de conclusie trek dat er dan kennelijk geen gemeenschappelijke uitgangspunten zijn. De gespreksbasis om over het verbond te spreken, ontvalt dan toch?

Blijft je naaldje hangen, Luther? Ik heb de discussie met plezier gevolgd en geconstateerd dat de visie van de GG(iN) niet op een zandgrond is gebaseerd maar duidelijk lijnen heeft met Schrift en belijdenis.

Lees eerst eens de postings van Geka goed door. Dat is toch fundamenteel wat anders dan de wijze waarop dr. Steenblok en ds. Kersten over het verbond spraken.

Wat ik nog steeds niet goed begrijp in dit topic, is het feit dat sommigen de doop echt onderschatten. Ik bespeur toch een bepaalde kramp om maar niet te hoeven zeggen dat de Heere ook echt echt zegt tegen elk gedoopt kind: Ik ben jouw God! En Ik heb alles ter zaligheid in jouw nabijheid gebracht, opdat je geloven zou.
Daarop mag elk gedoopt kind de Heere aanspreken. Ik moet opeens denken aan het LCJ-kinderappel in Noordeloos (uitgezonden via rd.nl; wellicht hebben jullie het ook gezien). Aan het einde sprak Kees van Vianen: "Kinderen, leggen jullie allemaal je hand eens op je voorhoofd." Het was een ontroerend moment dat je al die jonge handjes op hun voorhoofd zag. Kees zei: "Daar staat het kinderen, dat de Heere jou wil hebben. Dat Hij nog voor jij kon denken, praten, naar de kerk gaan, bidden, al wilde dat jij bij Hem zou horen. Zeg het maar: Heere, U heeft het beloofd. Reinig mijn hart om Jezus' wil!"

Als ik die pleigrond niet meer zou mogen doorgeven aan mijn kinderen, waarom zijn ze dan eigenlijk nog gedoopt?
Het eerste versje wat wij onze kinderen leren, is psalm 81: 12: "Opent uwen mond, eis van Mij vrijmoedig, op Mijn trouwverbond, al wat u ontbreekt, schenk Ik zo gij 't smeekt, mild en overvloedig!"

- eis van Mij: Hij heeft het immers Zelf toegezegd. We mogen het eerbiedig eisen, omdat de Heere niet van Zijn verbond en Woord af kan.
- vrijmoedig: door de doop heeft een kind het recht van vrijmoedigheid; dat is: het recht van spreken, als onheilige tegen een heilig God.
- op Mijn trouwverbond: dus nooit om wie jij bent, zo zwart als de raven, en zo onwillig en zo ontrouw.

Maar ook vers 13: "Maar Mijn volk (let wel: Mijn volk, dus niet in uitwendige zin; het is serieus) wou niet, naar Mijn stemme horen; Israël verliet, Mij en Mijn geboôn, heeft zich and're goôn, naar zijn lust verkoren."
Hier zien we de keerzijde van het verachten van het verbond en verbreken van het verbond. Dat kunnen alleen verbondskinderen doen.

Kortom: een gedoopt kind behoort werkelijk tot het verbond. En ja, ook verbondskinderen kunnen verloren gaan. Maar als een kind niet werkelijk tot het verbond zou behoren, klinken ook de beloften van dat verbond niet tot dat kind.

[Ad Anker]

Bovengenoemde consequenties (onderstrepingen zijn van mij) zijn wél de consequenties van het spreken van Afgewezen in dit topic. (En wellicht ook van WimA.) Dat mag van mij allemaal op RF, maar wat ik dan niet begrijp is de verbazing en de verbijstering die men toont, als ik de conclusie trek dat er dan kennelijk geen gemeenschappelijke uitgangspunten zijn. De gespreksbasis om over het verbond te spreken, ontvalt dan toch?

Blijft je naaldje hangen, Luther? Ik heb de discussie met plezier gevolgd en geconstateerd dat de visie van de GG(iN) niet op een zandgrond is gebaseerd maar duidelijk lijnen heeft met Schrift en belijdenis.

Lees eerst eens de postings van Geka goed door. Dat is toch fundamenteel wat anders dan de wijze waarop dr. Steenblok en ds. Kersten over het verbond spraken.

Wat ik nog steeds niet goed begrijp in dit topic, is het feit dat sommigen de doop echt onderschatten. Ik bespeur toch een bepaalde kramp om maar niet te hoeven zeggen dat de Heere ook echt echt zegt tegen elk gedoopt kind: Ik ben jouw God! En Ik heb alles ter zaligheid in jouw nabijheid gebracht, opdat je geloven zou.
Daarop mag elk gedoopt kind de Heere aanspreken. Ik moet opeens denken aan het LCJ-kinderappel in Noordeloos (uitgezonden via rd.nl; wellicht hebben jullie het ook gezien). Aan het einde sprak Kees van Vianen: "Kinderen, leggen jullie allemaal je hand eens op je voorhoofd." Het was een ontroerend moment dat je al die jonge handjes op hun voorhoofd zag. Kees zei: "Daar staat het kinderen, dat de Heere jou wil hebben. Dat Hij nog voor jij kon denken, praten, naar de kerk gaan, bidden, al wilde dat jij bij Hem zou horen. Zeg het maar: Heere, U heeft het beloofd. Reinig mijn hart om Jezus' wil!"

Als ik die pleigrond niet meer zou mogen doorgeven aan mijn kinderen, waarom zijn ze dan eigenlijk nog gedoopt?
Het eerste versje wat wij onze kinderen leren, is psalm 81: 12: "Opent uwen mond, eis van Mij vrijmoedig, op Mijn trouwverbond, al wat u ontbreekt, schenk Ik zo gij 't smeekt, mild en overvloedig!"

- eis van Mij: Hij heeft het immers Zelf toegezegd. We mogen het eerbiedig eisen, omdat de Heere niet van Zijn verbond en Woord af kan.
- vrijmoedig: door de doop heeft een kind het recht van vrijmoedigheid; dat is: het recht van spreken, als onheilige tegen een heilig God.
- op Mijn trouwverbond: dus nooit om wie jij bent, zo zwart als de raven, en zo onwillig en zo ontrouw.

Maar ook vers 13: "Maar Mijn volk (let wel: Mijn volk, dus niet in uitwendige zin; het is serieus) wou niet, naar Mijn stemme horen; Israël verliet, Mij en Mijn geboôn, heeft zich and're goôn, naar zijn lust verkoren."
Hier zien we de keerzijde van het verachten van het verbond en verbreken van het verbond. Dat kunnen alleen verbondskinderen doen.

Kortom: een gedoopt kind behoort werkelijk tot het verbond. En ja, ook verbondskinderen kunnen verloren gaan. Maar als een kind niet werkelijk tot het verbond zou behoren, klinken ook de beloften van dat verbond niet tot dat kind.

Luther, wat doe je hier? Geka heeft het juist en daarom is zijn visie gebaseerd op Schrift en belijdenis. Ds. Kersten en zijn volgelingen hebben het niet juist en wijken daarom af van Schrift en belijdenis. Zij onderschatten de doop en dat begrijp je niet zo goed. Prima, jouw mening. Ik heb met veel belangstelling de inhoudelijke discussie gevolgd en heb er weer veel van opgestoken. Maar goed, wat is precies je punt in deze posting? En dan nog maar eens de vraag: wat is de meerwaarde van de doop voor verbondskinderen t.o.v. ongedoopte kinderen? Kun je dat kort zeggen?

[Luther]

Luther, wat doe je hier? Geka heeft het juist en daarom is zijn visie gebaseerd op Schrift en belijdenis. Ds. Kersten en zijn volgelingen hebben het niet juist en wijken daarom af van Schrift en belijdenis.

Ik heb dit niet gezegd. Ik heb gezegd dat de verbondsvisie van Kersten en Steenblok toch een versmalling zijn van het spreken van de Reformatie en Nadere Reformatie, en dan vooral uit angst voor verbondsoptimisme en -automatisme. (En let wel: beide gevaren zijn er ook!)

Zij onderschatten de doop en dat begrijp je niet zo goed.

Als je met 'zij' Kersten en Steenblok bedoelt, dan wil ik dat zó niet gezegd hebben. Ik heb het over het idee dat ik krijg uit de postings van Afgewezen en WimA: dooponderschatting.

Maar goed, wat is precies je punt in deze posting? En dan nog maar eens de vraag: wat is de meerwaarde van de doop voor verbondskinderen t.o.v. ongedoopte kinderen? Kun je dat kort zeggen?

Als het kort moet zeggen, dan is dat dat de Heere tegen elk gedoopt kind zegt: "Ik bén jouw God! Er is reddend bloed voor jou beschikbaar en Ik zeg je dat bloed toe en de werkingen van de Heilige Geest, alsook Mijn Vaderlijke zorg."

(Overigens heb ik deze laatste vraag al enkele keren beantwoord in dit topic.)

[Bert Mulder]

Als het kort moet zeggen, dan is dat dat de Heere tegen elk gedoopt kind zegt: "Ik bén jouw God! Er is reddend bloed voor jou beschikbaar en Ik zeg je dat bloed toe en de werkingen van de Heilige Geest, alsook Mijn Vaderlijke zorg."

(Overigens heb ik deze laatste vraag al enkele keren beantwoord in dit topic.)

En DAT maakt God van de mens afhankelijk...

[Afgewezen]

...dat de Heere ook echt echt zegt tegen elk gedoopt kind: Ik ben jouw God! En Ik heb alles ter zaligheid in jouw nabijheid gebracht, opdat je geloven zou.

Ik verval in herhaling, maar toch nog maar een keer: ieder die het Evangelie hoort, heeft alles in zijn nabijheid, opdat hij geloven zou. En God meent het met die mens net zo goed als met dat gedoopte kind.
Waarom al die verbondsromantiek eromheen, terwijl het maar om één ding gaat: bekeer u en geloof het Evangelie! De hele inhoud van het verbond is in het Evangelie vervat. Wie het Woord heeft, heeft genoeg.

[Wilhelm]

Ik doe wel niet mee met de discussie, ik probeer wel het eea bij te lezen in dit topic.
Nu las ik vanavond ook weer een deel uit het boekje van ds. Harinck,wat ik graag wil delen, sloot mi wel goed aan bij dit onderwerp:

Evenals Petrus over Noachs ark, spreekt de apostel Paulus, na over de bevoorrechting van Israël gehandeld te hebben, direkt over de noodzakelijkheid van een meerdere genade. Vermanend voegt de apostel aan zijn woorden toe: ,,Maar in het merendeel van hen heeft God geen welgevallen gehad, want zij zijn in de woestijn terneder geslagen”. Ze waren grotelijks bevoorrecht. Door de Rode Zee waren zij heengegaan, en toch zijn zij niet allen in Kanaän gekomen. Vanwege hun verwerpen en verachten van hun voorrechten zijn zij gevallen in de woestijn en hebben niet kunnen ingaan vanwege hun ongeloof.
Het uitgaan niet alleen uit het uiterlijke Egypte, maar uit het diensthuis der zonde is nodig om Kanaän te kunnen ingaan.
Het water alleen is ook hier niet genoeg.
In de N.G.B., art. 34, wordt daar heel mooi van gezegd:
,,Niet dat zulks door het uiterlijke water geschied, maar door de besprenging des dierbaren bloeds des Zoons van God, Die onze Rode Zee is, door welke wij moeten doorgaan om te ontgaan de tyranniën van Farao, welke is de duivel, en in te gaan in het geestelijke land Kanaän”.
Alleen als we door het geloof doorgaan door de Rode Zee van Immanuëls bloed, zullen we waarlijk Kanaän ingaan.

Na de aanhaling van deze wonderen blijkt waarom de gemeente dit alles in haar gebed aanhaalt.
Het is om op grond van die wonderdaden Gods te pleiten op Zijn barmhartigheid voor de kinderen der gemeente.
Zo lezen we immers verder: Wij bidden U, bij Uw grondeloze barmhartigheid, dat Gij dit Uw kind (of deze Uw kinderen) genadiglijk wilt aanzien.
Tot die God, Die zulke grote verlossingswonderen aan Noachs huisgezin en het Israëlitische volk bewees, bidt de gemeente bij de Doop.
Zij bidt tot de God van de zondvloed en de Rode Zee. Zij roept tot de God van Noach en Israël. Zij roept tot een God, Die bewezen heeft een Redder in nood en een Helper in ellenden te zijn. Zij bidt tot Hem Wiens Naam Ontfermer is. Zij bidt, pleitende op Zijn aan Noach en Israël bewezen barmhartigheid.
De barmhartigheid Gods is Gods ontferming ten opzichte van de ellendige. Waar de genade Gods staat tegenover de schuldige, staat de barmhartigheid Gods tegenover de ellendige. Ellendig kent zich de gemeente, die hier bidt. Ze kent zich allerlei ellende, ja de verdoemenis zelf, vanwege de zonde onderworpen. Zij ziet ook het te dopen kind in nameloze ellende en bidt om Gods ontferming over die ellende, zij vraagt om Zijn grondeloze barmhartigheid. Grondeloos noemt het gebed des Doops Gods barmhartigheid. Dat wil zeggen: niet te peilen of te doorgronden. Het was grondeloze barmhartigheid, die God bewees aan Noachs huisgezin om hen niet met het ganse menselijke geslacht te verdelgen in de vloed.
Eveneens was het niet te doorgronden barmhartigheid, die zich ontfermde over het zuchtende en ellendige Israël in Egypte.
Grondeloos was die barmhartigheid. Niet te peilen met enig menselijk peillood.

Pleitende op die niet te peilen barmhartigheid vraagt de gemeente of God het kind of de kinderen, die het teken en zegel hunner afzondering zullen ontvangen, in- genade wil aanzien.
De gemeente, die hier bidt, beseft dat het kind dezelfde barmhartigheid nodig heeft als welke God aan Noach en Israël heeft bewezen.
Het kind is immers van nature een kind des toorns en evenals de eerste wereld verdoemelijk voor God.
Het is van zichzelf boos en verdorven als Farao en Egypteland. Het zou dus rechtvaardig in de Rode Zee verdronken moeten worden.
Alleen grondeloze barmhartigheid kan hier redden.
Dit is de pleitgrond waarop de gemeente haar te dopen kinderen aan God opdraagt.

Maar we beluisteren nog een pleitgrond in deze woorden.
Er staat namelijk in de officiële tekst van het gebed: Dit Uw kind of deze Uw kinderen.
Dit voornaamwoord ,,Uw” is in de laatste 300 jaar door de drukkers uit het formulier weggelaten, maar naar de oorspronkelijke tekst behoort het er te staan.
Er behoort te staan: Dit Uw kind of deze Uw kinderen. Dat kleine voornaamwoord is echter van grote betekenis. Het kind, waarvoor de gemeente bidt, is geen heidenkind, maar een kind, geboren op het erf van het verbond.
De Heere noemt het uit kracht van die geboorte op Zijn verbondserf ,,Zijn kind”.
Heel duidelijk zien we dit in Ezechiël 16 : 21: ,,Dat gij Mijn kinderen geslacht hebt en hebt ze overgegeven, als gij dezelve voor hen door het vuur hebt doen gaan”. De kinderen der Israëlieten noemt de Heere krachtens de verbondsbetrekking, waarin zij met hun zaad tot Hem stonden, ,,Mijn kinderen”.
Ook noemt de Heere daarom het ganse volk Israël ,,Zijn volk’’.
Als God nu zo de kinderen van het Oude Verbond noemde, dan geldt dit zeker van de kinderen van het Nieuwe Verbond, dat hoger staat in bedeling dan de oudtestamentische vorm.
Dit woord ,,uw” moeten wij niet op de inwendige staat van het kind laten slaan, want dat is de bedoeling niet. De gemeente kan en mag dit niet bepalen. Zij weet dit niet. Zij heeft ook vele Ezaus in haar midden. Als zij daarmede op de inwendige staat zag, had zij ook niet meer te bidden of God het kind in genade wilde aanzien. Nee, de gemeente gebruikt dit woord ,,Uw” in haar gebed tot een ander doel. Niet om te veronderstellen of te bepalen de genadestaat van het te dopen kind, maar om dit te gebruiken als pleitgrond in het gebed. De gemeente herinnert God door te zeggen ,,dit Uw kind” aan het verbond, dat Hij met haar en haar zaad heeft opgericht.
Het ,,Uw kind” wil zeggen: dat kind, dat Gij als Noach afzonderde van de eerste wereld, en als Israël afzonderde van het onheilige Egypte.
Het is een kind, dat tot die vergadering behoort, die God heilig noemt.
De gemeente vraagt of God het kind, dat Hij afzonderde door de Doop, genadig wil zijn.
Het is krachtens zijn geboorte op het erf van het verbond niet alleen het kind der ouders, maar het behoort eigenlijk God toe.
God heeft door de Doop een bijzonder recht op dit kind. Het kind is hoogst verplicht God toe te behoren. Zo zegt de Heere van de Israëlitische kinderen: ,,Verder hebt gij uw zonen en uw dochteren, die gij Mij gebaard. had, genomen en hebt die hun geofferd” (Ez. 16 : 20).
De kanttekenaar zegt bij ,,Mij gebaard had”: ,,Te weten, die Mij toekwamen uit kracht van het verbond, dat Ik met u en met uw zaad gemaakt heb. Want hoewel het Joodse volk God verlaten had en waardig was van God verlaten te worden, nochtans dewijl dit nog niet geschied was, genereerde het kinderen, die Hij ook door de besnijdenis voor de Zijnen nog waardigde te kennen, niet willende de kinderen om de misdaad der ouders straffen. Alzo onder Ez. 26: 37”.
Deze woorden spreken voor zichzelf.
De kinderen der Israëlieten kwamen God toe uit kracht van het verbond. Evenzo komen nu de gedoopte kinderen God toe. Op die bevoorrechting pleit de gemeente of God deze kinderen genadiglijk wil aanzien.
Er wordt gevraagd: Genadiglijk wilt aanzien.
De gemeente roept om genade voor haar kinderen.
Een ander gebed blijft er niet over voor een gemeente, die haar Doop verstaat.
De gedachte aan de ellende, die mede in de Doop geleerd wordt, doet roepen om genade.
Er blijft een tollenaarsgebed over: O God, wees ons arme zondaars genadig!
De gemeente bidt of God het niet als de eerste wereld en als Egypte naar Zijn streng en rechtvaardig oordeel wil straffen, maar het om de kruisverdiensten van Christus genadig wil zijn.
Het einde is dat de gemeente roept: O God, wees dit zondaarskind toch genadig!

(Ons Doopformulier, ds. C. Harinck, blz 146-149)

[eilander]

Als het kort moet zeggen, dan is dat dat de Heere tegen elk gedoopt kind zegt: "Ik bén jouw God! Er is reddend bloed voor jou beschikbaar en Ik zeg je dat bloed toe en de werkingen van de Heilige Geest, alsook Mijn Vaderlijke zorg."

(Overigens heb ik deze laatste vraag al enkele keren beantwoord in dit topic.)

En DAT maakt God van de mens afhankelijk...

Welnee. Want dan zou dat ook moeten gelden voor teksten als deze: "Zo iemand dorst, die kome tot Mij en drinke."
(Het líjkt van ons komen afhankelijk te zijn, maar dat is het niet)

[Bookreader]

...dat de Heere ook echt echt zegt tegen elk gedoopt kind: Ik ben jouw God! En Ik heb alles ter zaligheid in jouw nabijheid gebracht, opdat je geloven zou.

Ik verval in herhaling, maar toch nog maar een keer: ieder die het Evangelie hoort, heeft alles in zijn nabijheid, opdat hij geloven zou. En God meent het met die mens net zo goed als met dat gedoopte kind.
Waarom al die verbondsromantiek eromheen, terwijl het maar om één ding gaat: bekeer u en geloof het Evangelie! De hele inhoud van het verbond is in het Evangelie vervat. Wie het Woord heeft, heeft genoeg.

Dat 'Ik ben jouw God' is in ieder geval wel een voorrecht van het verbond, iets wat voor een niet-bondeling niet geldt. Zo staat het immers ook bovenaan in de Tien Geboden: "Ik ben JHWH, jouw/uw God" (Exodus 20:2). Dat zegt God tot Israël, en niet tot de heidense volken (gojim). En zoals Israël zich verhield tot de heidense volken, zo verhoudt zich de kerk tot de seculiere wereld.
En een heiden was welkom om lid te worden van het verbondsvolk. Dat gebeurde ook wel. Net zo is een seculier welkom om tot de kerk te gaan behoren.

[Afgewezen]

Het is een kind, dat tot die vergadering behoort, die God heilig noemt.
De gemeente vraagt of God het kind, dat Hij afzonderde door de Doop, genadig wil zijn.
Het is krachtens zijn geboorte op het erf van het verbond niet alleen het kind der ouders, maar het behoort eigenlijk God toe.
God heeft door de Doop een bijzonder recht op dit kind. Het kind is hoogst verplicht God toe te behoren.

Dit is wel mooi gezegd.

[Afgewezen]

En zoals Israël zich verhield tot de heidense volken, zo verhoudt zich de kerk tot de seculiere wereld.

Niet helemaal. De Heere Jezus zegt niet voor niets dat Hij alleen maar gekomen was tot de verloren schapen van het huis Israëls. Er was wel degelijk een scheiding tussen Israël en de andere volken. Die scheiding is opgeheven. En daarmee is de verkondiging van het Evangelie wereldwijd geworden en niet meer beperkt tot het volk Israël. Al zijn er overeenkomsten tussen OT Israël en de NT gemeente, er zijn ook verschillen. Dit is er één van.
De Bijbel leert ons niet dat er een verschillend Evangelie is voor een kind van het verbond en een niet-kind van het verbond. Voor allen geldt: Bekeer u en geloof het Evangelie. Voor allen is de belofte.