Hendrikus schreef:
Niets ten nadele van de psalmen, zéker niet, maar de krampachtigheid waarmee men hier wil vasthouden aan uitsluitend psalmen (met als secundaire voorwaarden: op hele noten, langzaam, etc.) is symptoom van een verstarring die niet gezond is en die de Gereformeerde Gezindte volstrekt buiten de werkelijkheid van de kerk anno 2012 plaatst.
Eigenlijk had ik geen zin om te reageren, maar toch die laatste opmerking die hier even 'hard' wordt neergezet. Als iemand zijn zin niet krijgt of de ander denkt niet in zijn kader dan is het de ander die zich buiten de werkelijkheid van de kerk anno 2012 plaatst. Gelukkig gebruik je hier nog net niet het Anno Dominius. Keer op keer zie je zulke opmerkingen tegen komen. De ander verstart, de ander is niet gezond, maar waar we zelf mee bezig zijn is gezond, is goed en valt wel binnen de kaders van de 'eigen' kerk.
Zijn dit niet precies de tekenen waarmee rond 1830 geschermd werd. Hoe in die jaren het gezangenboek (inclusief hele gezonde gezangen) door de strot van kerkmensen werd gedrukt. Waar zelfs een koning zich mee begon te bemoeien. Waarom zit in onze cultuur een verschrikkelijke aanhang van het 'andere' lied of een 'wanhopig' vastklemmen aan alleen de Psalmen? De 1 interesseert het zich niet, die bulkt gewoon over alles heen 'De Psalmen dat is het' en dan van ademtocht beroofd na het zingen dat je bij het vee in de stal neervalt. De ander knalt er over heen, nee het is het lied, het gezang, dat moet het zijn en die gaat er op een andere manier over heen, op zo'n manier dat je aan het einde van de dag de refreinen zo zat bent als het gejengel van Frans Bauer van Radio 3.
We kunnen enorm pro of contra zijn, maar waar is de normale manier om over deze zaken te spreken? Waarom altijd de anderen verwijten maken met hele scherpe bewoordingen, maar waar het eigen voetpaadje zeer netjes is aangeharkt?
Er wordt dan wel verwezen naar Noord Amerika, waar de Psalters gezongen worden door Nederlandse predikanten die hier in NL maar op het aambeeld van de 1773 blijven slaan. (Ik verwijs alleen maar naar de bevestiging van ds Geuze in Chilliwack vorig jaar). Maar op 1 of andere manier kan men daar wel op een zeer genuanceerde manier daarmee omgaan, terwijl we hier elkaar de 'kerk'tent uitvechten.
Wat hebben zij daar meer dan wij hier hebben? Meer aanhankelijkheid aan het Woord misschien? Of zijn de mensen daar meer op elkaar aangewezen? Of zijn we hier zo verdeeld, dat als het ons niet in de ene kerk zint, we over gaan naar een andere kerk en dan lekker de kerk waar je uit komt letterlijk en figuurlijk 'zwart' afschilderen?