Mijn Verlosser hangt aan 't kruis
en Hij hangt er mijnentwege
mij ten zegen
van de vloek spreekt Hij mij vrij
en Zijn sterven zaligt mij
Elkaar opbouwen in het geloof
-
JolandaOudshoorn
- Berichten: 11271
- Lid geworden op: 15 mar 2006, 20:53
- Locatie: Groot Ammers
En door Zijn striemen is ons genezing geworden Jes 53:5
Christenen zijn genezen mensen. Want door Christus striemen is hunn genezing geworden. Wat heerlijk om zo'n mens tegen te komen. Wat heerlijk om ook zelf zo'n mens te zijn. Genezen van wonden van schuld en angst, waar ikzelf en ook geen ander mens een geneesmiddel voor had. Slechts Hij! Zijn striemen, Zijn bloedstorting aan het kruis, toen ik daar deel aan kreeg, het niet langs mij heen ging, maar mij raakte, toen is mij daardoor genezing geworden. De schuld is dicht. De angst is dicht. Welgelukzalig is hij, wiens overtreding vergeven, wiens zonde bedekt is!
Christenen zijn genezen mensen. Want door Christus striemen is hunn genezing geworden. Wat heerlijk om zo'n mens tegen te komen. Wat heerlijk om ook zelf zo'n mens te zijn. Genezen van wonden van schuld en angst, waar ikzelf en ook geen ander mens een geneesmiddel voor had. Slechts Hij! Zijn striemen, Zijn bloedstorting aan het kruis, toen ik daar deel aan kreeg, het niet langs mij heen ging, maar mij raakte, toen is mij daardoor genezing geworden. De schuld is dicht. De angst is dicht. Welgelukzalig is hij, wiens overtreding vergeven, wiens zonde bedekt is!
Ik weet, mijn Verlosser leeft
-
JolandaOudshoorn
- Berichten: 11271
- Lid geworden op: 15 mar 2006, 20:53
- Locatie: Groot Ammers
Doch de Heere.... Jes 53:6
Prachtig en verlossend is dat woordje: doch Het tegendeel van dus Gode zij dank is onze God niet de God van het "dus", van de rede, van de logica, maar van het wonder, van de liefde zonder peil, van het heerlijk en hemels "doch". De Heere trekt niet de consequenties van straf en oordeel vanuit ons wangedrag, maar Hij handelt vanuit Zijn liefderijk Vaderhart. Op die gronden, op Gods hartegronden worden wij bejegend: een Verlosser wordt gezonden, die de straffen overneemt. Is ons eigen gedrag jegens onze naaste door dat doch al van logisch tot liefderijk bekeerd?
Prachtig en verlossend is dat woordje: doch Het tegendeel van dus Gode zij dank is onze God niet de God van het "dus", van de rede, van de logica, maar van het wonder, van de liefde zonder peil, van het heerlijk en hemels "doch". De Heere trekt niet de consequenties van straf en oordeel vanuit ons wangedrag, maar Hij handelt vanuit Zijn liefderijk Vaderhart. Op die gronden, op Gods hartegronden worden wij bejegend: een Verlosser wordt gezonden, die de straffen overneemt. Is ons eigen gedrag jegens onze naaste door dat doch al van logisch tot liefderijk bekeerd?
Ik weet, mijn Verlosser leeft
-
JolandaOudshoorn
- Berichten: 11271
- Lid geworden op: 15 mar 2006, 20:53
- Locatie: Groot Ammers
...heeft onzer aller ongerechtiheid op Hem doen aanlopen Jes 53:6
"Ik en de Vader zijn een" Niet alleen de Heere heeft dus aller ongerechtigheid van ons vandaan gehouden en op Christus gelegd, maar Christus is het daarmee eens geweest en heeft in alle gehoorzaamhied daaraan meegewerkt: als een lam ter slachting. Liever wilden dus zowel de Vader als de Zoon dat het de Zoon zou treffen, dan dat de schuldige mens zelf onder de toorn van God zou komen. Het Avondmaasformulier spreekt van "deze Mijn hartelijke liefde en trouw jegens u." Is er vandaag van ons uit wederliefde? Wedertrouw? Biedt ons leven enig antwoord?.
"Ik en de Vader zijn een" Niet alleen de Heere heeft dus aller ongerechtigheid van ons vandaan gehouden en op Christus gelegd, maar Christus is het daarmee eens geweest en heeft in alle gehoorzaamhied daaraan meegewerkt: als een lam ter slachting. Liever wilden dus zowel de Vader als de Zoon dat het de Zoon zou treffen, dan dat de schuldige mens zelf onder de toorn van God zou komen. Het Avondmaasformulier spreekt van "deze Mijn hartelijke liefde en trouw jegens u." Is er vandaag van ons uit wederliefde? Wedertrouw? Biedt ons leven enig antwoord?.
Ik weet, mijn Verlosser leeft
-
MarthaMartha
- Berichten: 13043
- Lid geworden op: 21 nov 2007, 21:04
- Locatie: Linquenda
Weet je, uit mezelf niet, maar als je dit dan leest en het ringt tot je door, dan kún je toch niet anders dan instemmen: Heere U kiest mijn hart, eeuwig tot haar Koning!JolandaOudshoorn schreef:...heeft onzer aller ongerechtiheid op Hem doen aanlopen Jes 53:6
"Ik en de Vader zijn een" Niet alleen de Heere heeft dus aller ongerechtigheid van ons vandaan gehouden en op Christus gelegd, maar Christus is het daarmee eens geweest en heeft in alle gehoorzaamhied daaraan meegewerkt: als een lam ter slachting. Liever wilden dus zowel de Vader als de Zoon dat het de Zoon zou treffen, dan dat de schuldige mens zelf onder de toorn van God zou komen. Het Avondmaasformulier spreekt van "deze Mijn hartelijke liefde en trouw jegens u." Is er vandaag van ons uit wederliefde? Wedertrouw? Biedt ons leven enig antwoord?.
-
JolandaOudshoorn
- Berichten: 11271
- Lid geworden op: 15 mar 2006, 20:53
- Locatie: Groot Ammers
...Dat Hij moest heengaan naar Jeruzalem Matt. 16: 21
Hij moest lijden. Jezus zegt niet, in deze eerste lijdensaankondiging, dat het "onwaarschijnlijk zou zijn als er moeilijkheiden zouden komen" of iets dergelijks, nee, Hij verkondigt hier Zelf voor het eerst wat door de profeten reeds eeuwenlang gezegd is van Godswege: dat Hij "als lam ter slachting" geleid moest worden. Het moest, van God! Wat moeten wij vandaag allemaal? Wat moet van ons, van de mensen, van de agenda? Navolging van Christus is: gehoorzaam en liefdevol doen wat van de Hemelse Vader moet. "Leer mij naar Uw wil te wandelen!"
Hij moest lijden. Jezus zegt niet, in deze eerste lijdensaankondiging, dat het "onwaarschijnlijk zou zijn als er moeilijkheiden zouden komen" of iets dergelijks, nee, Hij verkondigt hier Zelf voor het eerst wat door de profeten reeds eeuwenlang gezegd is van Godswege: dat Hij "als lam ter slachting" geleid moest worden. Het moest, van God! Wat moeten wij vandaag allemaal? Wat moet van ons, van de mensen, van de agenda? Navolging van Christus is: gehoorzaam en liefdevol doen wat van de Hemelse Vader moet. "Leer mij naar Uw wil te wandelen!"
Ik weet, mijn Verlosser leeft
Zich laten overwinnen
Gods Woord zegt ons in 1 Koningen 19:7,8: En de engel des Heren kwam ten andere male weder en roerde hem (Elia) aan en zeide: sta op, eet, want de weg zou voor u te veel zijn. Zo stond hij op en at en dronk; en hij ging door de kracht van die spijs verrtig dagen en veertig nachten tot aan de berg Gods Horeb.
Er is in deze geschiedenis van Elia iets diep aangrijpends. Elia ligt daar ergens in de woestijn onder een bremstruik en heeft maar één verlangen: hij wil dood zijn. Hij heeft er schoon genoeg van. Zo heeft hij zich neergelegd met de vaste bedoeling om te sterven. Dan komt daar die engel die hem aanraakt. En als Elia opkijkt hoort hij een stem: sta op, eet. Hij gehoorzaamt, werktuigelijk, maar daarna legt hij zich weer neer in zijn volstrekte moedeloosheid. En dan staat er: de engel des Heren kwam ten andere male.
Mij treft altijd de stugheid waarmee Elia vasthoudt aan zijn pessimisme. Het is toch alles beroerd, het loopt toch alles mis. Het kan hem allemaal niets meer schelen, hij wil eruit. Dat is zo echt menselijk getekend. Wij kunnen soms zo weerbarstig vasthouden aan onze teleurstelling, aan onze droefheid. Daar ligt ook een stukje zelfhandhaving in. Wij kruipen weg in onze burcht moedeloosheid en pessimisme, omdat we niet langer dienen willen.
Weet u wat me ook altijd opvalt? Dat is dat God ten andere male tot Elia komt. Eerst een keer en later nog een keer. God laat die stugge mens niet over aan zijn sombere gedachten en verlangens. Dat is voor die mens niet prettig: die mens wilde veel liever maar wegsterven in die woestijn, de wereld laat hem koud. Maar God breekt telkens weer in in zijn donkere overleggingen. "Sta op, eet."
Daarin ligt iets van nameloos geduld en ook van tere liefde. Er zit geen woord van verwijt in, alleen maar diep begrijpen. Maar tegelijkertijd ook: een barmhartig ingrijpen in de bewegingen van dat doffe, moedeloze mensenhart. Daar mag je niet in blijven! Je mag jezelf niet handhaven tegenover Mijn bevel, tegenover Mijn liefde. Je mag Mij niet vergeten. Ik ben er ook nog! Elia moet wakker worden uit zijn pessimisme, zoals wij allen telkens weer wakker moeten worden uit onze donkerheid, en dan zal Christus over ons lichten.
En nu vind ik dit het merkwaardige, dat God tegen Elia zegt: eet, want de weg zou voor u teveel zijn. Welke weg? Er is helemaal geen weg. Elia wil dood! God negeert Elia's somber begeren en spreekt, alsof het een doodgewone zaak is, over een weg die nu nog voor hem ligt. En notabene, Elia doet het nog ook. Hij eet en hij gaat op weg! Hij laat zich door God overwinnen. Moeten wij dat niet allen dagelijks doen? God geve u allen de kracht om ook in kinderlijk vertrouwen úw weg te gaan.
dr. J. H. Bavinck
Gods Woord zegt ons in 1 Koningen 19:7,8: En de engel des Heren kwam ten andere male weder en roerde hem (Elia) aan en zeide: sta op, eet, want de weg zou voor u te veel zijn. Zo stond hij op en at en dronk; en hij ging door de kracht van die spijs verrtig dagen en veertig nachten tot aan de berg Gods Horeb.
Er is in deze geschiedenis van Elia iets diep aangrijpends. Elia ligt daar ergens in de woestijn onder een bremstruik en heeft maar één verlangen: hij wil dood zijn. Hij heeft er schoon genoeg van. Zo heeft hij zich neergelegd met de vaste bedoeling om te sterven. Dan komt daar die engel die hem aanraakt. En als Elia opkijkt hoort hij een stem: sta op, eet. Hij gehoorzaamt, werktuigelijk, maar daarna legt hij zich weer neer in zijn volstrekte moedeloosheid. En dan staat er: de engel des Heren kwam ten andere male.
Mij treft altijd de stugheid waarmee Elia vasthoudt aan zijn pessimisme. Het is toch alles beroerd, het loopt toch alles mis. Het kan hem allemaal niets meer schelen, hij wil eruit. Dat is zo echt menselijk getekend. Wij kunnen soms zo weerbarstig vasthouden aan onze teleurstelling, aan onze droefheid. Daar ligt ook een stukje zelfhandhaving in. Wij kruipen weg in onze burcht moedeloosheid en pessimisme, omdat we niet langer dienen willen.
Weet u wat me ook altijd opvalt? Dat is dat God ten andere male tot Elia komt. Eerst een keer en later nog een keer. God laat die stugge mens niet over aan zijn sombere gedachten en verlangens. Dat is voor die mens niet prettig: die mens wilde veel liever maar wegsterven in die woestijn, de wereld laat hem koud. Maar God breekt telkens weer in in zijn donkere overleggingen. "Sta op, eet."
Daarin ligt iets van nameloos geduld en ook van tere liefde. Er zit geen woord van verwijt in, alleen maar diep begrijpen. Maar tegelijkertijd ook: een barmhartig ingrijpen in de bewegingen van dat doffe, moedeloze mensenhart. Daar mag je niet in blijven! Je mag jezelf niet handhaven tegenover Mijn bevel, tegenover Mijn liefde. Je mag Mij niet vergeten. Ik ben er ook nog! Elia moet wakker worden uit zijn pessimisme, zoals wij allen telkens weer wakker moeten worden uit onze donkerheid, en dan zal Christus over ons lichten.
En nu vind ik dit het merkwaardige, dat God tegen Elia zegt: eet, want de weg zou voor u teveel zijn. Welke weg? Er is helemaal geen weg. Elia wil dood! God negeert Elia's somber begeren en spreekt, alsof het een doodgewone zaak is, over een weg die nu nog voor hem ligt. En notabene, Elia doet het nog ook. Hij eet en hij gaat op weg! Hij laat zich door God overwinnen. Moeten wij dat niet allen dagelijks doen? God geve u allen de kracht om ook in kinderlijk vertrouwen úw weg te gaan.
dr. J. H. Bavinck
-
JolandaOudshoorn
- Berichten: 11271
- Lid geworden op: 15 mar 2006, 20:53
- Locatie: Groot Ammers
En veel lijden Matt 16:21
Wie de weg van Gods bevelen gaat, zal dikwijls worden aangevallen. Dat ervaart u wellicht ook en ook hebt u misschien wel afgunstig gekeken naar "der goddelozen vrede: zij hebben geen moeite" Maar zie liever van hen af en zie ook af van alle zelfbeklag en zie op tot Jezus: veel lijden moeste Hij. En nimmer door eigen schuld, maar alleen om de schuld van anderen. Om uw schuld! Veel lijden. Daar besterven ons de klachten op de mond en vangt in eigen lijden nog een danklied aan: Dank mijn Heiland voor Uw lijden....
Wie de weg van Gods bevelen gaat, zal dikwijls worden aangevallen. Dat ervaart u wellicht ook en ook hebt u misschien wel afgunstig gekeken naar "der goddelozen vrede: zij hebben geen moeite" Maar zie liever van hen af en zie ook af van alle zelfbeklag en zie op tot Jezus: veel lijden moeste Hij. En nimmer door eigen schuld, maar alleen om de schuld van anderen. Om uw schuld! Veel lijden. Daar besterven ons de klachten op de mond en vangt in eigen lijden nog een danklied aan: Dank mijn Heiland voor Uw lijden....
Ik weet, mijn Verlosser leeft
Na de dood van de bekende wis- en natuurkundige, filosoof en theoloog Blaise Pascal vond men in de voering van zijn kleding een perkament genaaid. Een vluchtige krabbel, na deze ervaring trok Pascal zich terug in een klooster. Ook wel bekend als zijn Mémorial. Bijzonder!
HET JAAR DES HEREN 1654
Maandag, 23 november, dag van Sint-Clemens, paus en martelaar, en anderen van het martyrologium, vooravond van Sint-Chrysogonus, martelaar, en anderen, vanaf ongeveer half elf 's avonds tot ongeveer half een 's nachts.
“VUUR”
‘God van Abraham, God van Isaac, God van Jacob’, niet die der wijsgeren en geleerden.
Zekerheid. Zekerheid. Aandoening. Vreugde. Vrede.
God van Jezus Christus.
Deum meum et Deum nestrum.
‘Uw God zal mijn God zijn.’
De wereld vergeten, en alles buiten God.
Hij wordt slechts gevonden langs de wegen, die in het Evangelie worden geleerd.
Grootheid van ’s mensen ziel.
‘Rechtvaardige Vader, de wereld heeft u niet gekend, maar ik heb u gekend.’
Vreugde, vreugde, vreugde, tranen van vreugde.
Ik heb me van hem afgescheiden:
Dereliquerent me fontem aquae vivae.
‘Mijn God, zult Gij mij verlaten?’
Dat ik in eeuwigheid niet van Hem gescheiden worde.
‘Dit is het eeuwig leven, dat zij U kennen, de enig ware God, en Dien Gij gezonden hebt, Jezus Christus.’
Jezus Christus
Jezus Christus
Ik heb mij van Hem afgescheiden; ik ben voor Hem gevlucht, heb Hem verloochend, gekruisigd.
Dat ik nooit van Hem gescheide worde.
Men kan Hem slechts bij zich houden langs de wegen, die in het Evangelie worden geleerd.
Algehele en zoete zelfverloochening.
Algehele onderwerping aan Jezus Christus en aan mijn geestelijke leidsman.
Eeuwig in vreugde voor een dag oefening op aarde.
Non obliviscar sermones tuos. Amen.”
In I Samuël 28:15 lezen wij: God antwoordt mij niet meer.
Het is een diep tragische geschiedenis, waaraan dit woord ontleend is. Een man, een koning nog wel, in het hachelijkste moment van zijn leven. Hij wordt opgejaagd door de vijand, weet niet waar hij zich bergen moet, wil de strijd aanbinden maar durft niet. Een onzegbare angst maakt zich van hem meester. Hij bidt, hij wil op allerlei manieren trachten te weten te komen, wat God wil, wat God zegt. Maar het echoot hol terug, er is geen antwoord. Het is alsof de sterren hem aankijken en zeggen: wat wil jij, klein aardewormpje, er is niemand die naar je luistert! Het is alsof de fluisterende nachtwind, alsof de donkere silhouetten van de heuvels in de verte, alsof de bomen die ademloos stil hun kruinen omhoog houden, alsof ze allen glimlachen om zijn wanhoop, om zijn bittere vertwijfeling. Daar staat de mens alleen, huiveringwekkend alleen. "God antwoordt mij niet meer." Je staat in een verwilderde, volkomen ontredderde wereld, je ziet al je verwachtingen in puin vallen en je zoekt omhoog, of er ergens in dit wondervol heelal een God is, die zich over je neerbuigt, en er komt geen antwoord. Alle verbindingen zijn stuk geslagen.
Was het werkelijk waar? Antwoordde God werkelijk niet meer? Als die voortjakkerende man, die daar met grote angstogen dwaalt door de duisternis, als hij héél goed geluisterd had, dan zou hij gemerkt hebben dat God wèl antwoordde. Als hij in dat verschrikkelijke ogenblik van zijn bestaan niet meer voortgehold was, maar als hij zijn grote levenszonde voor God gezegd had, dan zou hij wel andere dingen gemerkt hebben. Want hijzelf, hij had niet naar God geluisterd, hij had God maar laten praten, hij was stil zijn eigen weg gegaan, hij had opgebouwd zijn levenshuis en hij had het alleen gedaan. Dat wist hij zelf heel goed. En nu, nu alles ineenstort, nu overvalt hem de waanzin van de verbijsterende eenzaamheid. Als hij het nu maar zag! Als hij nu maar begreep hoe de puinhopen van zijn verloren zekerheid hem alle vertellen van God. Als hij nu maar in de donder van de feiten hoorde hoe ook nu nog een God met hem worstelde, dan zou in één ogenblik alles vernieuwd zijn.
Als wij, mensen van deze tijd, die ons ook zo vaak bang en eenzaam weten, als wij ons in onze vertwijfeling eens diep neerbogen en uitzegden al de ellende van ons verknoeide leven, zouden wij ook niet merken, dat God niet zwijgt, dat God nooit zwijgt?
Dr. J. H. Bavinck.
Het is een diep tragische geschiedenis, waaraan dit woord ontleend is. Een man, een koning nog wel, in het hachelijkste moment van zijn leven. Hij wordt opgejaagd door de vijand, weet niet waar hij zich bergen moet, wil de strijd aanbinden maar durft niet. Een onzegbare angst maakt zich van hem meester. Hij bidt, hij wil op allerlei manieren trachten te weten te komen, wat God wil, wat God zegt. Maar het echoot hol terug, er is geen antwoord. Het is alsof de sterren hem aankijken en zeggen: wat wil jij, klein aardewormpje, er is niemand die naar je luistert! Het is alsof de fluisterende nachtwind, alsof de donkere silhouetten van de heuvels in de verte, alsof de bomen die ademloos stil hun kruinen omhoog houden, alsof ze allen glimlachen om zijn wanhoop, om zijn bittere vertwijfeling. Daar staat de mens alleen, huiveringwekkend alleen. "God antwoordt mij niet meer." Je staat in een verwilderde, volkomen ontredderde wereld, je ziet al je verwachtingen in puin vallen en je zoekt omhoog, of er ergens in dit wondervol heelal een God is, die zich over je neerbuigt, en er komt geen antwoord. Alle verbindingen zijn stuk geslagen.
Was het werkelijk waar? Antwoordde God werkelijk niet meer? Als die voortjakkerende man, die daar met grote angstogen dwaalt door de duisternis, als hij héél goed geluisterd had, dan zou hij gemerkt hebben dat God wèl antwoordde. Als hij in dat verschrikkelijke ogenblik van zijn bestaan niet meer voortgehold was, maar als hij zijn grote levenszonde voor God gezegd had, dan zou hij wel andere dingen gemerkt hebben. Want hijzelf, hij had niet naar God geluisterd, hij had God maar laten praten, hij was stil zijn eigen weg gegaan, hij had opgebouwd zijn levenshuis en hij had het alleen gedaan. Dat wist hij zelf heel goed. En nu, nu alles ineenstort, nu overvalt hem de waanzin van de verbijsterende eenzaamheid. Als hij het nu maar zag! Als hij nu maar begreep hoe de puinhopen van zijn verloren zekerheid hem alle vertellen van God. Als hij nu maar in de donder van de feiten hoorde hoe ook nu nog een God met hem worstelde, dan zou in één ogenblik alles vernieuwd zijn.
Als wij, mensen van deze tijd, die ons ook zo vaak bang en eenzaam weten, als wij ons in onze vertwijfeling eens diep neerbogen en uitzegden al de ellende van ons verknoeide leven, zouden wij ook niet merken, dat God niet zwijgt, dat God nooit zwijgt?
Dr. J. H. Bavinck.
-
MarthaMartha
- Berichten: 13043
- Lid geworden op: 21 nov 2007, 21:04
- Locatie: Linquenda
Re: Elkaar opbouwen in het geloof
Wie is aan onze God gelijk,
Die armen opricht uit het slijk?
Die armen opricht uit het slijk?
Als de moed je in de schoenen zinkt, ga dan eens op je kop staan!
Re: Elkaar opbouwen in het geloof
Een onderwijzing van David. Welgelukzalig is hij, wiens overtreding vergeven is.” Psalm 32:1
als het RD zelf Petrus van der Hagen citeert mag ik het dan ook gewoon overnemen zonder de woorden te tellen? ik vond het zo'n mooi stukje....
Petrus van der Hagen, predikant te Amsterdam (”Uitbreiding over Psalm 32”, 1676) schreef:Voor ieder mens die deel heeft aan de gelukzaligheid, Jood of Griek, man of vrouw, geldt dat naarmate hij hier meer of minder deel aan heeft, zijn geluk groter of kleiner is.
De heilige vaderen voor Christus’ komst hadden deel aan dit stuk. Hun pak lag op de schouders van Christus. Zij waren bedekt onder Zijn vleugels.
Zij moesten dagelijks offeren voor de zonden, maar ook die offeranden verzekerden hen van de vergeving. Daarom waren zij gelukzalig hier en hiernamaals.
Groter is echter ons geluk, nu de zonde is weggedragen met de Messias in Zijn graf en nu God betaald is voor de zonde.
Daarom is dit bij uitnemendheid de stem van het Evangelie: Welgelukzalig... Niemand is gelukzalig dan deze alleen. Dit is het enige middel tot gelukzaligheid. Zij die niet gerechtvaardigd zijn, zijn rampzalig, al zijn zij schatrijk. Zij die gerechtvaardigd zijn, kunnen door niets anders ongelukkig gemaakt worden.
Het zijn niet de verdiensten van onze goede werken waardoor wij zalig worden, maar het is de kwijtschelding van onze kwade werken. Daarom zijn alleen zij welgelukzalig.
als het RD zelf Petrus van der Hagen citeert mag ik het dan ook gewoon overnemen zonder de woorden te tellen? ik vond het zo'n mooi stukje....