Wist je dat...

[DDD]

Het is als het goed is altijd leuk om bezoek te krijgen van de kerk. Waarom zou dat voor DIA niet zo zijn, ook als hij het woord zelf niet zo zou noemen?

Ook als het niet gezellig is, kan het toch een vruchtbaar of nuttig gesprek zijn.

[Mara]

Ook als het niet gezellig is, kan het toch een vruchtbaar of nuttig gesprek zijn.

Laat ik het zo zeggen: het blijft gezellig als het niet nuttig wordt. (in ons geval)
Zodra het nut begon te krijgen, was de gezelligheid weg.

[Mannetje]

Hoe kwam dat? Of is dat te persoonlijk?

[Mara]

Hoe kwam dat? Of is dat te persoonlijk?

Ik wil er wel iets over vertellen.
Er worden en zijn in onze kerk bepaalde veranderingen doorgevoerd, waarvan de k.r. (en veel andere mensen) vinden dat dit maar bijzaken zijn.
Dus daar zwijgen we op een gegeven moment dan maar over.
Maar met die bijzaken verandert ook de ligging, hebben wij gemerkt.
Als we bijvoorbeeld vragen waarom wij bepaalde predikanten niet meer op de kansel zien, die je elders wel ziet, soms hemelsbreed maar 10 kilometer,
krijgen we als antwoord dat die predikanten niet zouden willen.

Al eerder besproken hier, het is het verdriet van een aantal gemeenteleden van de CGK.
Dan kun je 2 dingen doen:
blijven en steeds weer toch aan de bel trekken
vertrekken naar een gemeente verderop, wat velen gedaan hebben. Soms vanwege een bepaalde predikant, maar zo'n man krijgt op een bepaald moment ook een beroep en vertrekt. Dus dat zou voor mij persoonlijk nooit een reden zijn.
En opmerkelijk genoeg word ik als de rechtse voortrekker gezien, terwijl mijn man en oudste zoon bijvoorbeeld, veel "rechtser" zijn.
Alleen, mijn man kan het niet zo goed verwoorden, omdat hij er niet in opgegroeid is.
Maar hij heeft door de jaren heen wel leren luisteren!
En als je dan het gevoel krijgt dat wij als gezin, een soort zitten te miepen over kleine dingetjes (wat dus niet het geval is) slaat de sfeer wel om kan ik je zeggen.
Het is niet altijd zo hoor, maar de laatste keer helaas wel.

[Mannetje]

Dat kan ik mij goed voorstellen.

[Mara]

Dat kan ik mij goed voorstellen.

En heb je dan een tip?

[Mannetje]

Accepteer wat je niet kunt veranderen. Je hebt het aangekaart, gedaan wat in jouw macht lag, het is jouw verantwoordelijkheid niet meer.

Klinkt makkelijk, is het niet, dat weet ik...

[-DIA-]

Dat kan ik mij goed voorstellen.

En heb je dan een tip?

Een tante van me is altijd hervormd gebleven, ondanks de grote bezwaren tegen prediking en liturgie.
Maar ze bleef tot haar dood toe getuigen tegen de predikanten en kerkenraad.
Zo maakte ze haar ziel vrij, maar anderzijds had ze voor haar ziel niet de vrijmoedigheid om de
kerk te verlaten. Ze had daar een taak.

[Mara]

Accepteer wat je niet kunt veranderen. Je hebt het aangekaart, gedaan wat in jouw macht lag, het is jouw verantwoordelijkheid niet meer.
Klinkt makkelijk, is het niet, dat weet ik...

Toen ze weg waren, was één van onze kinderen nogal aangeslagen. Ik zei toen: luister, we hebben hen niet kunnen overtuigen, maar we hebben ons vrijgemaakt.

Een tante van me is altijd hervormd gebleven, ondanks de grote bezwaren tegen prediking en liturgie.
Maar ze bleef tot haar dood toe getuigen tegen de predikanten en kerkenraad.
Zo maakte ze haar ziel vrij, maar anderzijds had ze voor haar ziel niet de vrijmoedigheid om de
kerk te verlaten. Ze had daar een taak.

Wat mooi DIA. Ik heb hier diep respect voor.
Ik had een tante die op zeer hoge leeftijd nog overstapte naar een andere gemeente, omdat ze jarenlang had gewaarschuwd en men niet naar haar luisterde.
Ze had aangegeven geen bezoek van de vrouwelijke dominee te willen hebben en dat werd haar toch opgedrongen. (Ze kwam ook nog in een lange broek)
Toen was voor mijn tante de maat vol, terecht.
Want dit is duidelijk een overschrijding van iemand's grens en dat ging zonder enkel respect.
Toen ze haar attestatie opvroeg, werd dat simpelweg zo in de brievenbus gedeponeerd.

Het is inmiddels off topic, maar ik hoop dat de ambtsdragers die hier lezen, zich zullen realiseren, hoeveel verdriet ze (misschien ongewild en onbedoeld) veroorzaken, als ze iemand zo weg laten gaan. Zonder woord van spijt of afscheid.
En dit gebeurt wel vaker!

Ik probeer altijd het vanuit de k.r. te bekijken, zoveel hoofden, zoveel zinnen. Vooral in een stadsgemeente.
Maar geef iemand niet het gevoel: nou die zeurt, laat die dan maar naar elders gaan.

Al zou het dan om een stropdas of wel/geen hoed gaan. Dat kan voor iemand een principieel punt zijn!

[-DIA-]

Accepteer wat je niet kunt veranderen. Je hebt het aangekaart, gedaan wat in jouw macht lag, het is jouw verantwoordelijkheid niet meer.
Klinkt makkelijk, is het niet, dat weet ik...

Toen ze weg waren, was één van onze kinderen nogal aangeslagen. Ik zei toen: luister, we hebben hen niet kunnen overtuigen, maar we hebben ons vrijgemaakt.

Een tante van me is altijd hervormd gebleven, ondanks de grote bezwaren tegen prediking en liturgie.
Maar ze bleef tot haar dood toe getuigen tegen de predikanten en kerkenraad.
Zo maakte ze haar ziel vrij, maar anderzijds had ze voor haar ziel niet de vrijmoedigheid om de
kerk te verlaten. Ze had daar een taak.

Wat mooi DIA. Ik heb hier diep respect voor.
Ik had een tante die op zeer hoge leeftijd nog overstapte naar een andere gemeente, omdat ze jarenlang had gewaarschuwd en men niet naar haar luisterde.
Ze had aangegeven geen bezoek van de vrouwelijke dominee te willen hebben en dat werd haar toch opgedrongen. (Ze kwam ook nog in een lange broek)
Toen was voor mijn tante de maat vol, terecht.
Want dit is duidelijk een overschrijding van iemand's grens en dat ging zonder enkel respect.
Toen ze haar attestatie opvroeg, werd dat simpelweg zo in de brievenbus gedeponeerd.

Het is inmiddels off topic, maar ik hoop dat de ambtsdragers die hier lezen, zich zullen realiseren, hoeveel verdriet ze (misschien ongewild en onbedoeld) veroorzaken, als ze iemand zo weg laten gaan. Zonder woord van spijt of afscheid.
En dit gebeurt wel vaker!

Ik probeer altijd het vanuit de k.r. te bekijken, zoveel hoofden, zoveel zinnen. Vooral in een stadsgemeente.
Maar geef iemand niet het gevoel: nou die zeurt, laat die dan maar naar elders gaan.

Al zou het dan om een stropdas of wel/geen hoed gaan. Dat kan voor iemand een principieel punt zijn!

Zo ken ik via een kennis een vrouw in het 'licht hervormde' gemeente in Midden-Overijssel.
Deze vrouw voelde zich altijd verbonden met de kerk. Waarschuwde haar kinderen:
Blijf bij de kerk, enz..
Het is in die Sallandse gemeente een 'lichte kerk', men weet daar niet of nauwelijks wat
reformatorische kerken zijn. Een kennis is met haar in gesprek gekomen, en deze vrouw staat
open voor het Woord.

Ze ziet er op het oog 'werelds' uit, draagt een broek, heeft tv enz. Maar ze weet niet anders.
Daar is iedereen zo. Toch... Uit de gesprekken zou je misschien wel eens hoop mogen
hebben dat er toch wat in het hart van deze vrouw omgaat... wat ze zelf wellicht niet
kan benoemen omdat ze niets w eet over reformatorische kerken... Hier is wel wijsheid nodig
om zo'n vrouw te onderwijzen in de leer naar de godzaligheid.

Toen in die gemeente een homoseksuele predikant kwam stapte ze op. Dit kon voor haar gevoel
niet, en ze kerkt nu in een Gereformeerd (vrijgemaakte) gemeente aldaar. Verder kan ze nog
niet zoveel onderscheiden. Ze heeft nader onderwijs nodig. Het werk van een evangelist.
En ik geloof wel dat die ook op haar pad is gekomen. Laat ik er niet meer over zeggen, anders
wordt het wellicht te herkenbaar.

[Luther]

Ze ziet er op het oog 'werelds' uit, draagt een broek, heeft tv enz. Maar ze weet niet anders.
Daar is iedereen zo. Toch... Uit de gesprekken zou je misschien wel eens hoop mogen
hebben dat er toch wat in het hart van deze vrouw omgaat...

Wat een ruimte, DIA!
Ik stoor me een beetje aan deze stereotype manier van zeggen.

[Hendrikus]

Ze ziet er op het oog 'werelds' uit, draagt een broek, heeft tv enz. Maar ze weet niet anders.
Daar is iedereen zo. Toch... Uit de gesprekken zou je misschien wel eens hoop mogen
hebben dat er toch wat in het hart van deze vrouw omgaat...

Wat een ruimte, DIA!
Ik stoor me een beetje aan deze stereotype manier van zeggen.

Ik ook, en wel iets meer dan een beetje...

[-DIA-]

Ze ziet er op het oog 'werelds' uit, draagt een broek, heeft tv enz. Maar ze weet niet anders.
Daar is iedereen zo. Toch... Uit de gesprekken zou je misschien wel eens hoop mogen
hebben dat er toch wat in het hart van deze vrouw omgaat...

Wat een ruimte, DIA!
Ik stoor me een beetje aan deze stereotype manier van zeggen.

Ik ook, en wel iets meer dan een beetje...

Hoe zou u het dan verwoorden?

[modesto]

Dia, heb jij die vrouw het onderwijs geboden dat ze zo hard nodig heeft?

[Luther]

Ze ziet er op het oog 'werelds' uit, draagt een broek, heeft tv enz. Maar ze weet niet anders.
Daar is iedereen zo. Toch... Uit de gesprekken zou je misschien wel eens hoop mogen
hebben dat er toch wat in het hart van deze vrouw omgaat...

Wat een ruimte, DIA!
Ik stoor me een beetje aan deze stereotype manier van zeggen.

Ik ook, en wel iets meer dan een beetje...

Hoe zou u het dan verwoorden?

Ik zou die broek en die tv niet noemen.
En vervolgens lees ik...
...zou
...misschien
...wel eens
...hoop
...mogen
...toch wat
...omgaat

Mag ik het even plat zeggen: Er gaat in elk hart 'wat' om. Deze zin zegt helemaal niets.
En als deze vrouw niet Christus door het geloof heeft leren omhelzen, heeft nog helemaal niets. Net zo min als ieder van ons die Christus niet met een waar geloof heeft aangenomen (HC 7 en 23).