Kerkverband-typerende preken

[Bert Mulder]

Eens, maar het alles kwijtraken dat is eigenlijk alleen te beleven, het is zo moeilijk te beschrijven of te bepreken . En daar lopen veel mensen op vast. Omdat er dan geworsteld wordt met de vraag "of ik alles wel genoeg kwijt ben" En dan wordt de hoorder toch op zichzelf terug geworpen.

Wil je hier mee zeggen dat een dood zondaar worstelen kan?

Dat is wel interessant. Is iemand die worstelt, iemand die als een rechteloze zoekt naar een oplossing en niet meer weet hoe het moet een dode? Ik denk het niet. En toch zijn ze niet verlost.

We weten, uit de Schrift en de belijdenis, dat een dood zondaar zulks niet kan. En als hij van dood levend gemaakt is, dan bezit hij, in principe, alle weldaden der zaligheid. Ook is het zo, dat wij ons nooit genoeg de zonden inleven. We zijn nooit genoeg alles kwijt. Maar we rusten in Christus.

[Ad Anker]

En toch zijn ze niet verlost.

En dát is nu het punt waar het om gaat. En hoe daar in de prediking mee om wordt gegaan.

In het ene preekcitaat van Luther wordt er gezegd: Pleit maar als een rechteloze, zo'n gebed zal verhoord worden. Ik lees daar niet over de noodzaak van het verloren gaan onder het recht om Christus over te houden.
In het andere preekcitaat van Luther wordt gezegd: het is noodzakelijk om alles van jezelf te verliezen, verloren te gaan om zo, door de verdienste van Christus, in een verzoende betrekking met God in Christus te komen.

Dat is dus het verschil in prediking.

[Wilhelm]

[
Dit bedoelde ik een paar postings terug. Een levensweg buiten Christus om. Dat kan echt niet mensen.
De NGB beschrijft het zo in art 22:

Wij geloven, dat, om ware kennis dezer grote verborgenheid te bekomen, de Heilige Geest in onze harten ontsteekt een oprecht geloof, hetwelk Jezus Christus met al Zijn verdiensten omhelst, Hem eigen maakt, en niets anders meer buiten Hem zoekt. Want het moet noodzakelijk volgen, óf dat niet al wat tot onze zaligheid van node is, in Jezus Christus zij; óf, zo het alles in Hem is, dat degene die Jezus Christus door het geloof bezit, zijn gehele zaligheid heeft. Nu, dat men zeggen zou dat Christus niet genoegzaam is, maar dat er nog benevens Hem iets meer toe behoeft, ware een al te ongeschikte Godslastering; want daaruit zou volgen dat Christus maar een halve Zaligmaker ware. Daarom zeggen wij terecht met Paulus dat wij door het geloof alleen, of door het geloof zonder de werken gerechtvaardigd worden. Doch wij verstaan niet dat het, om eigenlijk te spreken, het geloof zelf is dat ons rechtvaardigt; want het is maar een instrument, waarmede wij Christus, onze rechtvaardigheid, omhelzen. Maar Jezus Christus, ons toerekenende al Zijn verdiensten en zoveel heilige werken, die Hij voor ons en in onze plaats heeft gedaan, is onze rechtvaardigheid; en het geloof is een instrument dat ons met Hem in de gemeenschap van al Zijn goederen houdt; dewelke, de onze geworden zijnde, ons meer dan genoegzaam zijn tot onze vrijspreking van onze zonden.

Pleit ik hier voor een levensweg buiten Christus om?
Jij zegt zelf: Omdat er dan geworsteld wordt met de vraag "of ik alles wel genoeg kwijt ben". Heb je het dan over een dode zondaar of over een kind van God. Een dode zondaar kan niet worstelen en als ik jouw visie gebruik kan een kind van God niet worstelen met de vraag 'of ik alles wel genoeg kwijt ben'. Of die blinde: Een ding weet ik... Kende hij Christus?

Ander, ik heb idd het voorbeeld van de blinde genoemd. Of we deze genezingsgeschiedenis helemaal naast een bekeringsweg mogen leggen weet ik niet.
Exegetisch is er veel voor te zeggen dat deze man eerst genezen en daarna bekeerd werd. Bij de geraakte die door zijn vrienden door het dak voor Jezus werd gelegd, was het precies andersom.
Wel is het zo dat er buiten Jezus geen leven is. Wel is er een opwas in de kennis van Hem.

[Eppo Gremdaat]

En we zijn al weer 31 pagina`s verder.......pfffff.......pfffff.......
Mijn grootmoeder zaliger zei ooit, toen ik eens een opmerking gaf over de
gehoorde verkondiging: `luister nou maar of er iets voor je bij is!`En zo is het!
En we vergeten (als `refo-gezinden`) dat God in de hemel onze postings meeleest......
Dus stoppen a.j.b. met dit oeverloze gezwets, waar men toch niet uitkomt.

Eppo, 't zijn er maar een paar, maar je opbouwende postings zo af en toe tussendoor zijn wel grappig.

`Opbouwend`....(probeer ik te zijn), `grappig.....`(is af en toe nodig)..... Noem het dan maar `doordenkertjes`.
Maar wat willen we nou eigenlijk bereiken??? We zijn nu al -tig postings verder.......
Laten we dankbaar zijn dat we zondags de blijde boodschap nog kunnen beluisteren!

[DDD]

Het is werkelijk verbazend om te zien wat er hier allemaal bediscussierd wordt. En dan heb ik het nog niet eens over hoe er hier gediscussieerd wordt. En vooral wat een conclusies er allemaal aan verbonden worden. Ik houd er persoonlijk helemaal niet van om preken te horen van mensen die overduidelijk voor de spiegel oefenen in mismoedig kijken, maar om nou gelijk zulke oordelen te geven als hier zo nodig moet!!! Soms denk ik wel eens dat de rechtse broeders gewoon jaloers zijn op de talenten van de predikers in de linkerflank.

Ik kom nog even terug op de discussie van DIA.

Gisteren werd er tot mijn verrassing een preek van ds. Van Haaren gelezen, over de keus van Ezau en Jacob. Die zou zo door -om maar een willekeurige predikant te noemen- ds. Van der Net gehouden kunnen zijn. Ik bedoel maar. Het beroep op de voorgaande generatie is helemaal niet bij voorbaat altijd terecht, dat zie je maar weer.

Ik denk trouwens dat een belangrijk verschil tussen de genoemde stromingen in iets heel anders zit: de mate waarin ze zichzelf kunnen relativeren. Volgens mij is dat een veel belangrijker onderscheid in de klankkleur van de prediking. Het is goed als mensen zichzelf niet als norm voor alle dingen zien. Voor een prettig verloop van discussies op synodes en internetfora is het ook heel plezierig. Maar bepaalde typen mensen houden er meer van als iemand ze stap voor stap voorschrijft wat ze moeten doen en meemaken. Ik denk daarom dat de verschillende voorkeuren meer met karaktereigenschappen te maken hebben dan met de leidingen van Gods Geest of zelfs de heilsorde.

[-DIA-]

Het is werkelijk verbazend om te zien wat er hier allemaal bediscussierd wordt. En dan heb ik het nog niet eens over hoe er hier gediscussieerd wordt. En vooral wat een conclusies er allemaal aan verbonden worden. Ik houd er persoonlijk helemaal niet van om preken te horen van mensen die overduidelijk voor de spiegel oefenen in mismoedig kijken, maar om nou gelijk zulke oordelen te geven als hier zo nodig moet!!! Soms denk ik wel eens dat de rechtse broeders gewoon jaloers zijn op de talenten van de predikers in de linkerflank.

Ik kom nog even terug op de discussie van DIA.

Gisteren werd er tot mijn verrassing een preek van ds. Van Haaren gelezen, over de keus van Ezau en Jacob. Die zou zo door -om maar een willekeurige predikant te noemen- ds. Van der Net gehouden kunnen zijn. Ik bedoel maar. Het beroep op de voorgaande generatie is helemaal niet bij voorbaat altijd terecht, dat zie je maar weer.

Ik denk trouwens dat een belangrijk verschil tussen de genoemde stromingen in iets heel anders zit: de mate waarin ze zichzelf kunnen relativeren. Volgens mij is dat een veel belangrijker onderscheid in de klankkleur van de prediking. Het is goed als mensen zichzelf niet als norm voor alle dingen zien. Voor een prettig verloop van discussies op synodes en internetfora is het ook heel plezierig. Maar bepaalde typen mensen houden er meer van als iemand ze stap voor stap voorschrijft wat ze moeten doen en meemaken. Ik denk daarom dat de verschillende voorkeuren meer met karaktereigenschappen te maken hebben dan met de leidingen van Gods Geest of zelfs de heilsorde.

Het is dat ik er niet meer op in wil gaan, maar anders zou je eens een preek van ds. Van Haaren naast een van ds. vd Net moeten leggen, en dan met onderscheid lezen. Ik heb beide predikers vaker gehoord, zelfs ds. vd Net nog vaker als ds. Van Haaren. Ik was nog te jong om het te begrijpen toen hij hier stond. Maar veel preken van hem gehoord op cd's etc, en veel in leesdiensten gehoord. Maar zoals ik zei, er is al meer dan genoeg gezegd. Wie niet overtuigd is zal dat ook niet willen, en voor wie het een zaak van principe is kan ook niet anders.

[Afgewezen]

Ik denk daarom dat de verschillende voorkeuren meer met karaktereigenschappen te maken hebben dan met de leidingen van Gods Geest of zelfs de heilsorde.

Ik denk het niet.

[WimA]

HC Vraag 21
Wat is een waar geloof?

HC Antwoord 21
Een waar geloof is een stellig weten of kennis, waardoor ik allesvoor waarachtig houd, dat ons God in Zijn Woord geopenbaard heeft , maar ookeen vast vertrouwen , hetwelk de Heilige Geest door het Evangelie in mijnhart werkt , dat niet alleen anderen, maar ook mij vergeving der zonden,eeuwige gerechtigheid en zaligheid van God geschonken is, uit louter genade,alleen om der verdienste van Christus wil.

Onderstaande verklaring uit de 18e preek van Johannes Temmink, uit "Het Hogepriesterlyk gebed van Christus, of verklaring over het zeventiende capittel van het evangelium van Johannes, in XXIII leerredenen", 1769

Het is mij niet onbekend dat om aan een verzekerd vertrouwen vast te houden, uitlatingen van vroegere, belangrijke godgeleerden en van onze eigen belijdenis tegen deze verklaring naar voren worden gebracht. Inzonderheid wordt zo onze Heidelberger Catechismus met antwoord 21 uitgelegd. Daar vooral stelt men dat een oprecht geloof beschreven wordt als 'een vast vertrouwen (....) dat niet alleen anderen, maar ook mij vergeving der zonden, eeuwige gerechtigheid en zaligheid door God geschonken is'. Daarop wordt verschillend gereageerd door een aantal gerespecteerde auteurs. Maar voor mijzelf geloof ik dat men doorgaans het woord "schenken" in een andere betekenis opvat dan het opgevat moet worden. Ik denk namelijk dat men dit niet zo kan zeggen. Als ik geloof dat ik iets al in bezit heb, dient mijn geloof niet meer om het in eigendom te krijgen, of zelfs niet om van dat eigendom verzekerd te zijn. Het geloof dat ik voor God rechtvaardig ben, is immers al de verzekering van die weldaad in mij hart. Een geloof om rechtvaardigheid te krijgen zal er dan hoegenaamd niet meer aan te pas komen. Als men het schenken ziet als een daadwerkelijk in bezit stellen, is het voor mij altijd merkwaaardig geweest waarom dan de woorden eraan toegevoegd zijn dat niet alleen aan anderen vergeving van zonden geschonken is. Bemoeit de ziel die werkzaam is ten aanzien van haar eigen geloof ter rechtvaardiging, zich dan zo veel met wat anderen hebben of zeker weten te hebben? Daarom doet men er beter aan het schenken op te vatten als een daad van aanbieden of toereiken. Dat aanbieden maakt mij nog niet tot de daadwerkelijke bezitter, voordat ik mijn hand uitsteek, het toegereikte aanneem, en mij dus toe-eigen. Zo opgevat zie ik dat de zinsnede 'dat de gerechtigheid niet alleen aan anderen, maar ook aan mij geschonken is' op een heel gewone manier haar plaats inneemt. Want de ziel die wel zeker weet en alles voor waarachtig houdt wat haar door Christus geopenbaard wordt, en die ook door een besef van haar ellende Hem voor zichzelf zo nodig heeft en begerenswaardig acht, durft meestal niet direct al te geloven dat Hij er voor haar zal zijn. Ze kan ook niet zo gemakkelijk komen tot de daad van persoonlijke toe-eigening voor haarzelf, hoe begerig ze daarnaar ook mag zijn. De ziel gelooft wel dat Hij voor zondaren in de wereld is gekomen, maar is altijd bang dat het voor anderen is, die niet zo langdurig of zo zwaar gezondigd hebben, of meer verootmoedigd en ernstiger zijn. Maar de Heidelberger Catechismus wil duidelijk maken dat de ziel om gelovig te kunnen toetasten niet alleen de algemene aanbieding aan anderen moet geloven, maar ook de persoonlijk gerichte aan haarzelf. Als ze er licht in krijgt dat Jezus zulke zondaars hebben wil als zij is, en dat Hij haar in het bijzonder dat heil aanbiedt, dan kan en durft zij dat ook aannemen, en wordt het pas werkelijk iets van haar. Dat is nu het aannemen van alle weldaden van Christus, waarover in antwoord 20 van de Heidelberger Catechismus gesproken wordt. Dit gebeurt als zij dat persoonlijke schenken, geven of aanbieden van God aan haar gelóóft. Dat de opstellers van de Catechismus dit schenken zo hebben opgevat, dat mijn daad van aanneming er aan te pas moet komen vóór ik het daadwerkelijk in bezit heb, kan verder blijken uit antwoord 60 van de Heidelberger Catechismus. Daarin doet ze de gelovigen uitspreken 'dat God mij de volkomen gerechtigheid en heiligheid van Christus schenkt en toerekent (...) in zoverre ik zulk een weldaad met een gelovig hart aanneem.' Als ik het al heb, komt er geen aannemen aan te pas.

Dit gaat toch over een waar gelovige die echter de verzekering - omdat de weldaad nog niet met gelovig hart is aangenomen - nog mist?

[refo]

HC Vraag 21
Wat is een waar geloof?

HC Antwoord 21
Een waar geloof is een stellig weten of kennis, waardoor ik allesvoor waarachtig houd, dat ons God in Zijn Woord geopenbaard heeft , maar ookeen vast vertrouwen , hetwelk de Heilige Geest door het Evangelie in mijnhart werkt , dat niet alleen anderen, maar ook mij vergeving der zonden,eeuwige gerechtigheid en zaligheid van God geschonken is, uit louter genade,alleen om der verdienste van Christus wil.

Onderstaande verklaring uit de 18e preek van Johannes Temmink, uit "Het Hogepriesterlyk gebed van Christus, of verklaring over het zeventiende capittel van het evangelium van Johannes, in XXIII leerredenen", 1769

Het is mij niet onbekend dat om aan een verzekerd vertrouwen vast te houden, uitlatingen van vroegere, belangrijke godgeleerden en van onze eigen belijdenis tegen deze verklaring naar voren worden gebracht. Inzonderheid wordt zo onze Heidelberger Catechismus met antwoord 21 uitgelegd. Daar vooral stelt men dat een oprecht geloof beschreven wordt als 'een vast vertrouwen (....) dat niet alleen anderen, maar ook mij vergeving der zonden, eeuwige gerechtigheid en zaligheid door God geschonken is'. Daarop wordt verschillend gereageerd door een aantal gerespecteerde auteurs. Maar voor mijzelf geloof ik dat men doorgaans het woord "schenken" in een andere betekenis opvat dan het opgevat moet worden. Ik denk namelijk dat men dit niet zo kan zeggen. Als ik geloof dat ik iets al in bezit heb, dient mijn geloof niet meer om het in eigendom te krijgen, of zelfs niet om van dat eigendom verzekerd te zijn. Het geloof dat ik voor God rechtvaardig ben, is immers al de verzekering van die weldaad in mij hart. Een geloof om rechtvaardigheid te krijgen zal er dan hoegenaamd niet meer aan te pas komen. Als men het schenken ziet als een daadwerkelijk in bezit stellen, is het voor mij altijd merkwaaardig geweest waarom dan de woorden eraan toegevoegd zijn dat niet alleen aan anderen vergeving van zonden geschonken is. Bemoeit de ziel die werkzaam is ten aanzien van haar eigen geloof ter rechtvaardiging, zich dan zo veel met wat anderen hebben of zeker weten te hebben? Daarom doet men er beter aan het schenken op te vatten als een daad van aanbieden of toereiken. Dat aanbieden maakt mij nog niet tot de daadwerkelijke bezitter, voordat ik mijn hand uitsteek, het toegereikte aanneem, en mij dus toe-eigen. Zo opgevat zie ik dat de zinsnede 'dat de gerechtigheid niet alleen aan anderen, maar ook aan mij geschonken is' op een heel gewone manier haar plaats inneemt. Want de ziel die wel zeker weet en alles voor waarachtig houdt wat haar door Christus geopenbaard wordt, en die ook door een besef van haar ellende Hem voor zichzelf zo nodig heeft en begerenswaardig acht, durft meestal niet direct al te geloven dat Hij er voor haar zal zijn. Ze kan ook niet zo gemakkelijk komen tot de daad van persoonlijke toe-eigening voor haarzelf, hoe begerig ze daarnaar ook mag zijn. De ziel gelooft wel dat Hij voor zondaren in de wereld is gekomen, maar is altijd bang dat het voor anderen is, die niet zo langdurig of zo zwaar gezondigd hebben, of meer verootmoedigd en ernstiger zijn. Maar de Heidelberger Catechismus wil duidelijk maken dat de ziel om gelovig te kunnen toetasten niet alleen de algemene aanbieding aan anderen moet geloven, maar ook de persoonlijk gerichte aan haarzelf. Als ze er licht in krijgt dat Jezus zulke zondaars hebben wil als zij is, en dat Hij haar in het bijzonder dat heil aanbiedt, dan kan en durft zij dat ook aannemen, en wordt het pas werkelijk iets van haar. Dat is nu het aannemen van alle weldaden van Christus, waarover in antwoord 20 van de Heidelberger Catechismus gesproken wordt. Dit gebeurt als zij dat persoonlijke schenken, geven of aanbieden van God aan haar gelóóft. Dat de opstellers van de Catechismus dit schenken zo hebben opgevat, dat mijn daad van aanneming er aan te pas moet komen vóór ik het daadwerkelijk in bezit heb, kan verder blijken uit antwoord 60 van de Heidelberger Catechismus. Daarin doet ze de gelovigen uitspreken 'dat God mij de volkomen gerechtigheid en heiligheid van Christus schenkt en toerekent (...) in zoverre ik zulk een weldaad met een gelovig hart aanneem.' Als ik het al heb, komt er geen aannemen aan te pas.

Dit gaat toch over een waar gelovige die echter de verzekering - omdat de weldaad nog niet met gelovig hart is aangenomen - nog mist?

Dat lijkt me niet.
Wat deze -overigens volslagen onbekende man- hier schrijft is exegese van een belijdenisgeschrift. De bijbel mag geëxegetiseerd worden. Prima. Maar ga nu niet aan een halve zin binnen de HC een theologie ophangen, tenzij deze uit het Woord opkomt.
Wat er staat is dat het iets persóónlijks is voor iedere gelovige. Niet alleen anderen (die ook!), maar ook aan mij. Het geloof geeft die zekerheid. Door de exegese van deze 18e eeuwse predikant, waarvan ik niet weet waar deze zich op de schaal van DIA bevindt, komt er grond voor de notie dat er ook geloof is zonder de zekerheid van vergeving van zonden. En dat is nu juist wat de HC probeert aan te geven (nog) géén geloof te zijn.
Het omgekeerde. En op grond van de Schrift.

[eilander]

Een aantal off-topic reacties verwijderd.

[Afgewezen]

Dit gaat toch over een waar gelovige die echter de verzekering - omdat de weldaad nog niet met gelovig hart is aangenomen - nog mist?

Eigenlijk zeg je: dit gaat over een waar gelovige, die nog niet tot geloof is gekomen! Het geloven ís immers het aannemen van die weldaad? Dat zegt Temmink ook.
Wat Temmink volgens mij wil zeggen, is: je gelooft niet dat je gelooft, maar je gelooft dat het aangebodene voor jóú is. Dat is ook zo. Maar op het moment dat je dat gelooft, héb je het ook.
En verder ben ik het met refo eens, dat een belijdenisgeschrift niet op deze wijze beëxegetiseerd moet worden.

[WimA]

Dit gaat toch over een waar gelovige die echter de verzekering - omdat de weldaad nog niet met gelovig hart is aangenomen - nog mist?

Eigenlijk zeg je: dit gaat over een waar gelovige, die nog niet tot geloof is gekomen! Het geloven ís immers het aannemen van die weldaad? Dat zegt Temmink ook.
Wat Temmink volgens mij wil zeggen, is: je gelooft niet dat je gelooft, maar je gelooft dat het aangebodene voor jóú is. Dat is ook zo. Maar op het moment dat je dat gelooft, héb je het ook.
En verder ben ik het met refo eens, dat een belijdenisgeschrift niet op deze wijze beëxegetiseerd moet worden.

Ik moet hier nog even verder over nadenken, maar de getrokken conclusie gaat mij iig even te snel. Volgens mij zegt Temmink nl. hier dat de gelovige in dit antwoord wel gelooft dat het ook hem of haar wordt aangeboden maar dat de aanneming - en daarbij de verzekering - voor de gelovige nog een pijl is die verder ligt.

Wat m.i. wel een verkeerde opvatting is de bewering dat hier een belijdenisgeschrift wordt beëxegetiseerd. m.i. wordt hier enkel - door Temmink - uitgelegd hoe dit antwoord van de HC moet worden verstaan, met name het woord "schenken". En deze verklaring van de HC is m.i. in dit topic van belang omdat het een zienswijze levert op het het geloof en de geloofszekerheid. Maar ik ben me ervan bewust dat ik op de grenzen - of eroverheen - van mij begrijpen in deze zit, ik hoor het wel als e.e.a. anders opgevat moet worden.

[Afgewezen]

Volgens mij zegt Temmink nl. hier dat de gelovige in dit antwoord wel gelooft dat het ook hem of haar wordt aangeboden maar dat de aanneming - en daarbij de verzekering - voor de gelovige nog een pijl is die verder ligt.

Als je wérkelijk gelooft dat het heil aan jóú wordt aangeboden, dan ís dat de aanneming. Het probleem is echter dat een overtuigde, nog niet geredde zondaar dat niet gelooft. Hij verstaat het niet.
Misschien goed om in dit verband eens te lezen wat Boston schrijft:

Gelijk Hagars ogen te rechter tijd geopend werden, om te zien, dat zij een fontein bij zich had, toen zij haar zoon reeds als dood had overgegeven; zo opent de Geest des geloofs de ogen, door middel van het heerlijke Evangelie, in een werk van zaligmakende verlichting als de zondaar in zijn dood-wonden van de Wet in een werk van overtuiging ligt, zodat hij ziet, dat hij een Zaligmaker, een gerechtigheid en zaligheid heeft. En terstond begrijpt of grijpt hij die als zijn eigen.

En gelukkig zijn er altijd nog predikanten die zó prediken, dat dit het is wat gekend moet worden. Misschien bedoelen (veel van) de 'predikanten die Luther graag hoort' dit ook wel, maar dan zeggen ze het wel érg onduidelijk...

[Ad Anker]

Volgens mij zegt Temmink nl. hier dat de gelovige in dit antwoord wel gelooft dat het ook hem of haar wordt aangeboden maar dat de aanneming - en daarbij de verzekering - voor de gelovige nog een pijl is die verder ligt.

Als je wérkelijk gelooft dat het heil aan jóú wordt aangeboden, dan ís dat de aanneming. Het probleem is echter dat een overtuigde, nog niet geredde zondaar dat niet gelooft. Hij verstaat het niet.
Misschien goed om in dit verband eens te lezen wat Boston schrijft:

Gelijk Hagars ogen te rechter tijd geopend werden, om te zien, dat zij een fontein bij zich had, toen zij haar zoon reeds als dood had overgegeven; zo opent de Geest des geloofs de ogen, door middel van het heerlijke Evangelie, in een werk van zaligmakende verlichting als de zondaar in zijn dood-wonden van de Wet in een werk van overtuiging ligt, zodat hij ziet, dat hij een Zaligmaker, een gerechtigheid en zaligheid heeft. En terstond begrijpt of grijpt hij die als zijn eigen.

En gelukkig zijn er altijd nog predikanten die zó prediken, dat dit het is wat gekend moet worden. Misschien bedoelen (veel van) de 'predikanten die Luther graag hoort' dit ook wel, maar dan zeggen ze het wel érg onduidelijk...

Ik vind dit wel een mooie gedachte van Boston, al kan ik er wel tegenin brengen dat we de geschiedenis van Hagar niet moeten vergeestelijken of daar een bekeringsweg in lezen. Wat ik gelezen en gehoord heb bij ds. Paauwe, ds. Du Marchie van Voorthuyzen, de hervormde ds. Koster uit Montfoort komt overeen met deze uitleg. Luister trouwens eens een preek van ds. Roodzant op www.dewoesteweg.nl, die is ook heel duidelijk van die lijn. Een scherp afsnijdende prediking waarbij je echt wel eens verzucht: wie kan dan zalig worden... Maar dat is Bijbels. En 't is ook waar, deze prediking wordt steeds spaarzamelijker. Al zijn ze er echt nog wel. De nadruk ligt dan niet zozeer op de mogelijkheid, maar op de onmogelijkheid. Al pleit jij, Afgewezen, voor een ruime prediking, maar die vind ik er niet zo in terug.

[Curatorium]

Als ik dit topic zo lees, valt me een ding op: Werkelijk waar iedereen heeft ergens wel een andere visie op.
Maar zodra een predikant binnen een kerkverband een wat andere visie heeft moet hier allerlei kritiek en discussie op volgen?!
Wees blij dat er nog eenheid in vele brede kerkverbanden mag zijn!