Wilhelm schreef:Eens, maar het alles kwijtraken dat is eigenlijk alleen te beleven, het is zo moeilijk te beschrijven of te bepreken . En daar lopen veel mensen op vast. Omdat er dan geworsteld wordt met de vraag "of ik alles wel genoeg kwijt ben" En dan wordt de hoorder toch op zichzelf terug geworpen.

Maar dat los je toch niet op om ze er dan maar bij te zetten?

Wilhelm schreef:Eens, maar het alles kwijtraken dat is eigenlijk alleen te beleven, het is zo moeilijk te beschrijven of te bepreken . En daar lopen veel mensen op vast. Omdat er dan geworsteld wordt met de vraag "of ik alles wel genoeg kwijt ben" En dan wordt de hoorder toch op zichzelf terug geworpen.

Op het moment dat je 'alles kwijt bent', is het moment van de verlossing daar. Dus het is dwaasheid om daar van tevoren over in te zitten.

Dominee Nagel heeft slechts 2 minuten in een taxi nodig:

Ds. Nagel constateert dat er in Peru een grote openheid voor het Evangelie bestaat. „Die is direct merkbaar als je in de hoofdstad Lima in een taxi stapt en de chauffeur met je in gesprek gaat over het christelijk geloof. Het is dan belangrijk om in twee tot vijf minuten de kern van de christelijke boodschap te kunnen vertellen, voordat je aan het einde van de rit bent.”
bron: RD.nl

Anker schreef:

Wilhelm schreef:Eens, maar het alles kwijtraken dat is eigenlijk alleen te beleven, het is zo moeilijk te beschrijven of te bepreken . En daar lopen veel mensen op vast. Omdat er dan geworsteld wordt met de vraag "of ik alles wel genoeg kwijt ben" En dan wordt de hoorder toch op zichzelf terug geworpen.

Maar dat los je toch niet op om ze er dan maar bij te zetten?

Nee zeker niet. Het 'alles kwijt zijn' is ook geen grond, maar het geloof in Christus. Vraag daar naar. Dat werd ook aan de Moorman gevraagd.

Afgewezen schreef:

Wilhelm schreef:Eens, maar het alles kwijtraken dat is eigenlijk alleen te beleven, het is zo moeilijk te beschrijven of te bepreken . En daar lopen veel mensen op vast. Omdat er dan geworsteld wordt met de vraag "of ik alles wel genoeg kwijt ben" En dan wordt de hoorder toch op zichzelf terug geworpen.

Op het moment dat je 'alles kwijt bent', is het moment van de verlossing daar. Dus het is dwaasheid om daar van tevoren over in te zitten.

Een mens is van nature ook een dwaas.
En de duivel gebruikt dit graag om mensen van Christus af te houden. Op een rechtzinnige wijze.

Afgewezen schreef:

Wilhelm schreef:Eens, maar het alles kwijtraken dat is eigenlijk alleen te beleven, het is zo moeilijk te beschrijven of te bepreken . En daar lopen veel mensen op vast. Omdat er dan geworsteld wordt met de vraag "of ik alles wel genoeg kwijt ben" En dan wordt de hoorder toch op zichzelf terug geworpen.

Op het moment dat je 'alles kwijt bent', is het moment van de verlossing daar. Dus het is dwaasheid om daar van tevoren over in te zitten.

Het worstelen met deze vraag is dus tegelijkertijd het bewijs dat je nog niet alles kwijt bent?

Wilhelm schreef:

Anker schreef:

Wilhelm schreef:Eens, maar het alles kwijtraken dat is eigenlijk alleen te beleven, het is zo moeilijk te beschrijven of te bepreken . En daar lopen veel mensen op vast. Omdat er dan geworsteld wordt met de vraag "of ik alles wel genoeg kwijt ben" En dan wordt de hoorder toch op zichzelf terug geworpen.

Maar dat los je toch niet op om ze er dan maar bij te zetten?

Nee zeker niet. Het 'alles kwijt zijn' is ook geen grond, maar het geloof in Christus. Vraag daar naar. Dat werd ook aan de Moorman gevraagd.

Maar ik denk dat het moment van alles kwijt te zijn ook het moment is van het geloof in Christus. Dat valt samen. Want anders zou het niet kunnen. Maar ik mis dat nog vaak in preken. Wel dat je een ellendige, een verlorene bent en dat je als zodanig moet pleiten aan Jezus voeten en dan komt het wel goed. Want Jezus laat zo'n bidder niet staan. Maar het wordt, en dat is Bijbels, een totaal verloren zaak, omdat God rechtvaardig eist. En dan is er plaats voor Christus. En dat moet gepreekt worden. Ik ellendig mens... Ik dank God. En dat 'Ik ellendig mens' niet overslaan.

Wilhelm schreef: Eens, maar het alles kwijtraken dat is eigenlijk alleen te beleven, het is zo moeilijk te beschrijven of te bepreken . En daar lopen veel mensen op vast. Omdat er dan geworsteld wordt met de vraag "of ik alles wel genoeg kwijt ben" En dan wordt de hoorder toch op zichzelf terug geworpen.

Wil je hier mee zeggen dat een dood zondaar worstelen kan?

WimA schreef:

Afgewezen schreef:

Wilhelm schreef:Eens, maar het alles kwijtraken dat is eigenlijk alleen te beleven, het is zo moeilijk te beschrijven of te bepreken . En daar lopen veel mensen op vast. Omdat er dan geworsteld wordt met de vraag "of ik alles wel genoeg kwijt ben" En dan wordt de hoorder toch op zichzelf terug geworpen.

Op het moment dat je 'alles kwijt bent', is het moment van de verlossing daar. Dus het is dwaasheid om daar van tevoren over in te zitten.

Het worstelen met deze vraag is dus tegelijkertijd het bewijs dat je nog niet alles kwijt bent?

Ja.

Bert Mulder schreef:

Wilhelm schreef: Eens, maar het alles kwijtraken dat is eigenlijk alleen te beleven, het is zo moeilijk te beschrijven of te bepreken . En daar lopen veel mensen op vast. Omdat er dan geworsteld wordt met de vraag "of ik alles wel genoeg kwijt ben" En dan wordt de hoorder toch op zichzelf terug geworpen.

Wil je hier mee zeggen dat een dood zondaar worstelen kan?

Dat is wel interessant. Is iemand die worstelt, iemand die als een rechteloze zoekt naar een oplossing en niet meer weet hoe het moet een dode? Ik denk het niet. En toch zijn ze niet verlost.

Anker schreef:

Wilhelm schreef:

Anker schreef:

Wilhelm schreef:Eens, maar het alles kwijtraken dat is eigenlijk alleen te beleven, het is zo moeilijk te beschrijven of te bepreken . En daar lopen veel mensen op vast. Omdat er dan geworsteld wordt met de vraag "of ik alles wel genoeg kwijt ben" En dan wordt de hoorder toch op zichzelf terug geworpen.

Maar dat los je toch niet op om ze er dan maar bij te zetten?

Nee zeker niet. Het 'alles kwijt zijn' is ook geen grond, maar het geloof in Christus. Vraag daar naar. Dat werd ook aan de Moorman gevraagd.

Maar ik denk dat het moment van alles kwijt te zijn ook het moment is van het geloof in Christus. Dat valt samen. Want anders zou het niet kunnen. Maar ik mis dat nog vaak in preken. Wel dat je een ellendige, een verlorene bent en dat je als zodanig moet pleiten aan Jezus voeten en dan komt het wel goed. Want Jezus laat zo'n bidder niet staan. Maar het wordt, en dat is Bijbels, een totaal verloren zaak, omdat God rechtvaardig eist. En dan is er plaats voor Christus. En dat moet gepreekt worden. Ik ellendig mens... Ik dank God. En dat 'Ik ellendig mens' niet overslaan.

Ken je het? Of geloof je ook dat het op een geleidelijkere wijze kan gaan? En dat een mens dan zo verwonderd is dat hij als een onwaardige door God is opgezocht, dat de gevoelens van blijdschap en verwondering zo de overhand hebben, dat hij of zij het niet zo meer kan verwoorden hoe hij zich toen ervaarde als een ellendig mens? Dat er maar een roep van verwondering overblijft "Een ding weet ik dat ik blind was en nu zie? " Zo zou ik graag eens van Levi, Zacheus of Lydia horen hoe zij het ervaren hebben.
Natuurlijk met twee woorden blijven spreken. Zondaren worden gerechtvaardigd, wedergeboren, tot het geloof gebracht. Maar een gedetailleerde beschrijving van die weg van ontdekking kan voor veel verwarring zorgen. Het gaat om de zaak. Dat dode zondaren, levend worden.

Anker schreef:

Bert Mulder schreef:

Wilhelm schreef: Eens, maar het alles kwijtraken dat is eigenlijk alleen te beleven, het is zo moeilijk te beschrijven of te bepreken . En daar lopen veel mensen op vast. Omdat er dan geworsteld wordt met de vraag "of ik alles wel genoeg kwijt ben" En dan wordt de hoorder toch op zichzelf terug geworpen.

Wil je hier mee zeggen dat een dood zondaar worstelen kan?

Dat is wel interessant. Is iemand die worstelt, iemand die als een rechteloze zoekt naar een oplossing en niet meer weet hoe het moet een dode? Ik denk het niet. En toch zijn ze niet verlost.

Dit bedoelde ik een paar postings terug. Een levensweg buiten Christus om. Dat kan echt niet mensen.
De NGB beschrijft het zo in art 22:

Wij geloven, dat, om ware kennis dezer grote verborgenheid te bekomen, de Heilige Geest in onze harten ontsteekt een oprecht geloof, hetwelk Jezus Christus met al Zijn verdiensten omhelst, Hem eigen maakt, en niets anders meer buiten Hem zoekt. Want het moet noodzakelijk volgen, óf dat niet al wat tot onze zaligheid van node is, in Jezus Christus zij; óf, zo het alles in Hem is, dat degene die Jezus Christus door het geloof bezit, zijn gehele zaligheid heeft. Nu, dat men zeggen zou dat Christus niet genoegzaam is, maar dat er nog benevens Hem iets meer toe behoeft, ware een al te ongeschikte Godslastering; want daaruit zou volgen dat Christus maar een halve Zaligmaker ware. Daarom zeggen wij terecht met Paulus dat wij door het geloof alleen, of door het geloof zonder de werken gerechtvaardigd worden. Doch wij verstaan niet dat het, om eigenlijk te spreken, het geloof zelf is dat ons rechtvaardigt; want het is maar een instrument, waarmede wij Christus, onze rechtvaardigheid, omhelzen. Maar Jezus Christus, ons toerekenende al Zijn verdiensten en zoveel heilige werken, die Hij voor ons en in onze plaats heeft gedaan, is onze rechtvaardigheid; en het geloof is een instrument dat ons met Hem in de gemeenschap van al Zijn goederen houdt; dewelke, de onze geworden zijnde, ons meer dan genoegzaam zijn tot onze vrijspreking van onze zonden.

Wilhelm schreef: Ken je het? Of geloof je ook dat het op een geleidelijkere wijze kan gaan? En dat een mens dan zo verwonderd is dat hij als een onwaardige door God is opgezocht, dat de gevoelens van blijdschap en verwondering zo de overhand hebben, dat hij of zij het niet zo meer kan verwoorden hoe hij zich toen ervaarde als een ellendig mens? Dat er maar een roep van verwondering overblijft "Een ding weet ik dat ik blind was en nu zie? " Zo zou ik graag eens van Levi, Zacheus of Lydia horen hoe zij het ervaren hebben.
Natuurlijk met twee woorden blijven spreken. Zondaren worden gerechtvaardigd, wedergeboren, tot het geloof gebracht. Maar een gedetailleerde beschrijving van die weg van ontdekking kan voor veel verwarring zorgen. Het gaat om de zaak. Dat dode zondaren, levend worden.

Ik begrijp wat je bedoelt. En toch, er moet op gewezen worden dat een zondaar pas gered is als hij weet dat hij alles kwijt geraakt is van zichzelf, dat hij rechtvaardig verloren moet gaan en dat Christus de schuld gedragen heeft. Dat mag in de prediking niet ontbreken. En ook mag er geen rust gegeven worden voordat we Christus mogen kennen maar juist moet heengewezen worden naar die kennis van Hem, door de onmogelijkheid heen.

Wilhelm schreef:

Anker schreef:

Bert Mulder schreef:

Wilhelm schreef: Eens, maar het alles kwijtraken dat is eigenlijk alleen te beleven, het is zo moeilijk te beschrijven of te bepreken . En daar lopen veel mensen op vast. Omdat er dan geworsteld wordt met de vraag "of ik alles wel genoeg kwijt ben" En dan wordt de hoorder toch op zichzelf terug geworpen.

Wil je hier mee zeggen dat een dood zondaar worstelen kan?

Dat is wel interessant. Is iemand die worstelt, iemand die als een rechteloze zoekt naar een oplossing en niet meer weet hoe het moet een dode? Ik denk het niet. En toch zijn ze niet verlost.

Dit bedoelde ik een paar postings terug. Een levensweg buiten Christus om. Dat kan echt niet mensen.
De NGB beschrijft het zo in art 22:

Wij geloven, dat, om ware kennis dezer grote verborgenheid te bekomen, de Heilige Geest in onze harten ontsteekt een oprecht geloof, hetwelk Jezus Christus met al Zijn verdiensten omhelst, Hem eigen maakt, en niets anders meer buiten Hem zoekt. Want het moet noodzakelijk volgen, óf dat niet al wat tot onze zaligheid van node is, in Jezus Christus zij; óf, zo het alles in Hem is, dat degene die Jezus Christus door het geloof bezit, zijn gehele zaligheid heeft. Nu, dat men zeggen zou dat Christus niet genoegzaam is, maar dat er nog benevens Hem iets meer toe behoeft, ware een al te ongeschikte Godslastering; want daaruit zou volgen dat Christus maar een halve Zaligmaker ware. Daarom zeggen wij terecht met Paulus dat wij door het geloof alleen, of door het geloof zonder de werken gerechtvaardigd worden. Doch wij verstaan niet dat het, om eigenlijk te spreken, het geloof zelf is dat ons rechtvaardigt; want het is maar een instrument, waarmede wij Christus, onze rechtvaardigheid, omhelzen. Maar Jezus Christus, ons toerekenende al Zijn verdiensten en zoveel heilige werken, die Hij voor ons en in onze plaats heeft gedaan, is onze rechtvaardigheid; en het geloof is een instrument dat ons met Hem in de gemeenschap van al Zijn goederen houdt; dewelke, de onze geworden zijnde, ons meer dan genoegzaam zijn tot onze vrijspreking van onze zonden.

Pleit ik hier voor een levensweg buiten Christus om?
Jij zegt zelf: Omdat er dan geworsteld wordt met de vraag "of ik alles wel genoeg kwijt ben". Heb je het dan over een dode zondaar of over een kind van God. Een dode zondaar kan niet worstelen en als ik jouw visie gebruik kan een kind van God niet worstelen met de vraag 'of ik alles wel genoeg kwijt ben'. Of die blinde: Een ding weet ik... Kende hij Christus?

Anker schreef: En toch zijn ze niet verlost.

En dát is nu het punt waar het om gaat. En hoe daar in de prediking mee om wordt gegaan.