De commentator moet alleen niet net doen alsof er in refokringen géén ontwikkeling geweest is waar het om de visie op Rome gaat. Hoeveel RD-lezers geloven nog dat Rome de antichrist is? En is de CU de eerste organisatie waar op ethisch gebied samengewerkt wordt met rooms-katholieken? Geenszins.
Ik voel met veel rk-christenen eigenlijk helemaal niet zoveel overeenkomst in geloofsbeleving. Met veel ultra-gereformeerden ook niet, trouwens.
Maar als zij belijden dat Jezus Christus hun Zaligmaker is, dan ben ik hun vriend en metgezel.
CU Limburg zet roomsen op kieslijst
De oecumene van het hart dus?Unionist schreef:De commentator moet alleen niet net doen alsof er in refokringen géén ontwikkeling geweest is waar het om de visie op Rome gaat. Hoeveel RD-lezers geloven nog dat Rome de antichrist is? En is de CU de eerste organisatie waar op ethisch gebied samengewerkt wordt met rooms-katholieken? Geenszins.
Ik voel met veel rk-christenen eigenlijk helemaal niet zoveel overeenkomst in geloofsbeleving. Met veel ultra-gereformeerden ook niet, trouwens.
Maar als zij belijden dat Jezus Christus hun Zaligmaker is, dan ben ik hun vriend en metgezel.
Natuurlijk is er in de refokringen een ontwikkeling van de visie op "Rome" geweest. Volg politiek gezien de lijn Ds. G.H. Kersten naar de heer Van der Vlies maar.
Maar het is nog heel wat anders dat een "protestants gefundeerde" partij haar gelederen laat versterken door vertegenwoordigers uit een kerk waaruit juist het protestantisme als tegenactie is ontstaan.
Let wel, ik neem het de CU niet kwalijk, maar principieel gezien is het verhaal niet waterdicht.
Een beetje geconstrueerd, eerlijk gezegd.
Met alle respect, maar ik kan dit alles niet plaatsen.
In deze ontwikkelingen laat de CU helaas meer en meer zien dat het in weze geen andere partij is als (de rechtse vleugel in) de CDA.
M.i. zouden ze, als ze deze tour opgaan, beter kunnen kiezen voor een fusie met bovengenoemde partij om zo die rechter vleugel te versterken.
In deze ontwikkelingen laat de CU helaas meer en meer zien dat het in weze geen andere partij is als (de rechtse vleugel in) de CDA.
M.i. zouden ze, als ze deze tour opgaan, beter kunnen kiezen voor een fusie met bovengenoemde partij om zo die rechter vleugel te versterken.
-
Shaul
De partij heet ChristenUnie, dus wat het bezwaar is tegen de toetreding van rooms-katholieke christenen is mij een raadsel.geledu schreef:Met alle respect, maar ik kan dit alles niet plaatsen.
In deze ontwikkelingen laat de CU helaas meer en meer zien dat het in weze geen andere partij is als (de rechtse vleugel in) de CDA.
M.i. zouden ze, als ze deze tour opgaan, beter kunnen kiezen voor een fusie met bovengenoemde partij om zo die rechter vleugel te versterken.
-
Petrus
Ach, er zijn nog steeds karrevrachten refo's die katholieken niet als christenen willen zien, hooguit dat er wel enkele échte christenen tussen zullen kunnen zijn, maar over het algemeen is het beeld ronduit negatief.Shaul schreef:De partij heet ChristenUnie, dus wat het bezwaar is tegen de toetreding van rooms-katholieke christenen is mij een raadsel.geledu schreef:Met alle respect, maar ik kan dit alles niet plaatsen.
In deze ontwikkelingen laat de CU helaas meer en meer zien dat het in weze geen andere partij is als (de rechtse vleugel in) de CDA.
M.i. zouden ze, als ze deze tour opgaan, beter kunnen kiezen voor een fusie met bovengenoemde partij om zo die rechter vleugel te versterken.
Toch vind ik de visie op de CU wel apart Ik quote twee vragen:
Wat is het verschil tussen de CU en het linkerdeel van het CDA?
Wat onderscheidt de CU nog van het rechterdeel van het CDA?
Tja...
Maar goed, ik leg het nog één keer uit:
Het CDA is een christen-democratische partij. In beginsel geen christelijke partij, maar een partij van christenen
De CU is een christelijke partij, met de Bijbel als grondslag.
Binnen het CDA kunnen allerlei mensen participeren, zoals joden, moslims en agnosten. Binnen de CU alleen christenen.
Dat laatste gold indertijd ook voor CHU en ARP, maar juist de open grondslag was in 1975 de oorzaak van het oprichten van de RPF. De RPF zou niet opgericht zijn als het CDA een christelijke partij was geweest. Het GPV laat ik even buiten beschouwing, gezien zijn kerkgebonden verleden.
Dat er in het CDA mensen zijn, en dat het CDA ideeën heeft die heel goed passen bij de CU moge duidelijk zijn. Anderzijds geldt dat voor de SGP ook, al hoor ik hier verbazend weinnig mensen vragen waarom er twee christelijke partijen zijn naast elkaar en of het eens geen tijd wordt dat die één worden. Blijkbaar gaat hier het verschil in geloofsbeleving wél boven de veelgeprezen confessie.
Maar zolang de CU expliciet haar beginsel op Gods Woord baseert, is het géén mini-CDA. Is het een wezenlijk andere partij. Mensen die de nadruk op de grondslag/beginselen leggen, zullen niet anders kunenn dan dat beamen.
Wat is het verschil tussen de CU en het linkerdeel van het CDA?
Wat onderscheidt de CU nog van het rechterdeel van het CDA?
Tja...
Maar goed, ik leg het nog één keer uit:
Het CDA is een christen-democratische partij. In beginsel geen christelijke partij, maar een partij van christenen
De CU is een christelijke partij, met de Bijbel als grondslag.
Binnen het CDA kunnen allerlei mensen participeren, zoals joden, moslims en agnosten. Binnen de CU alleen christenen.
Dat laatste gold indertijd ook voor CHU en ARP, maar juist de open grondslag was in 1975 de oorzaak van het oprichten van de RPF. De RPF zou niet opgericht zijn als het CDA een christelijke partij was geweest. Het GPV laat ik even buiten beschouwing, gezien zijn kerkgebonden verleden.
Dat er in het CDA mensen zijn, en dat het CDA ideeën heeft die heel goed passen bij de CU moge duidelijk zijn. Anderzijds geldt dat voor de SGP ook, al hoor ik hier verbazend weinnig mensen vragen waarom er twee christelijke partijen zijn naast elkaar en of het eens geen tijd wordt dat die één worden. Blijkbaar gaat hier het verschil in geloofsbeleving wél boven de veelgeprezen confessie.
Maar zolang de CU expliciet haar beginsel op Gods Woord baseert, is het géén mini-CDA. Is het een wezenlijk andere partij. Mensen die de nadruk op de grondslag/beginselen leggen, zullen niet anders kunenn dan dat beamen.
Op de site van de CU staat het volgende:
Limburg
donderdag 01 februari 2007 09:59
In diverse media is ophef gemaakt over rooms-katholieke kandidaten op de lijst voor de statenverkiezingen in Limburg. Ja, ook dat is misschien even wennen - net als het dragen van regeringsverantwoordelijkheid - maar nieuw is het niet.
Al eerder stond er bij gemeenteraadsverkiezingen iemand op een kandidatenlijst, die lid is van de Roomskatholieke kerk. En bovendien, onze partij heeft er bewust voor gekozen om bij het lid worden en kandidaatstelling geen onderscheid te maken op de enkele grond van kerklidmaatschap.
Centraal staat de vraag of je de grondslag bestaande uit UnieVerklaring en UnieFundering kunt onderschrijven en als volksvertegenwoordiger het verkiezingsprogramma wilt uitvoeren. Als dat het geval is, dan is de kandidaatstelling verder een zaak van toetsing door een selectiecommissie en het betreffende bestuur.
De nu in de media aangezwengelde discussie is overigens een goede aanleiding om in de partij het contact over kerkmuren heen verder te stimuleren. Het partijbureau zal daar voorstellen voor ontwikkelen.
Ten overvloede misschien; dit betekent in geen enkel opzicht een vervaging in het onderscheid met het CDA. De katholieken - en ook evangelischen - die nu voor de ChristenUnie kiezen, doen dat uitdrukkelijk vanwege onze op bijbelse uitgangspunsten gebaseerde politiek. Met een keuze voor de ChristenUnie zetten deze 'nieuwkomers' zich vaak juist af tegen het in hun ogen 'verwaterde' CDA.
Henk van Rhee
Campagneleider
elbert schreef:Op de site van de CU staat het volgende:
Limburg
donderdag 01 februari 2007 09:59
In diverse media is ophef gemaakt over rooms-katholieke kandidaten op de lijst voor de statenverkiezingen in Limburg. Ja, ook dat is misschien even wennen - net als het dragen van regeringsverantwoordelijkheid - maar nieuw is het niet.
Al eerder stond er bij gemeenteraadsverkiezingen iemand op een kandidatenlijst, die lid is van de Roomskatholieke kerk. En bovendien, onze partij heeft er bewust voor gekozen om bij het lid worden en kandidaatstelling geen onderscheid te maken op de enkele grond van kerklidmaatschap.
Centraal staat de vraag of je de grondslag bestaande uit UnieVerklaring en UnieFundering kunt onderschrijven en als volksvertegenwoordiger het verkiezingsprogramma wilt uitvoeren. Als dat het geval is, dan is de kandidaatstelling verder een zaak van toetsing door een selectiecommissie en het betreffende bestuur.
De nu in de media aangezwengelde discussie is overigens een goede aanleiding om in de partij het contact over kerkmuren heen verder te stimuleren. Het partijbureau zal daar voorstellen voor ontwikkelen.
Ten overvloede misschien; dit betekent in geen enkel opzicht een vervaging in het onderscheid met het CDA. De katholieken - en ook evangelischen - die nu voor de ChristenUnie kiezen, doen dat uitdrukkelijk vanwege onze op bijbelse uitgangspunsten gebaseerde politiek. Met een keuze voor de ChristenUnie zetten deze 'nieuwkomers' zich vaak juist af tegen het in hun ogen 'verwaterde' CDA.
Henk van Rhee
Campagneleider
Deze "verantwoording" is stukken beter dan die van het CDA toen deze partij moest ingaan op het feit dat moslims als kamerleden voor het CDA fungeren.
Het CDA stelde alleen maar dat ze een brede partij is en derhalve openstaat vor iedereen.
Dan ben je pas echt je christelijke wortels aan het verwateren.
En dat is nou exact het verschil!Deze "verantwoording" is stukken beter dan die van het CDA toen deze partij moest ingaan op het feit dat moslims als kamerleden voor het CDA fungeren.
Het CDA stelde alleen maar dat ze een brede partij is en derhalve openstaat vor iedereen.
Dan ben je pas echt je christelijke wortels aan het verwateren.
mr J.J. van der Tol, raadslid CU schreef: Uniefundering CU functioneert niet
RUIME TOELATINGSBELEID ZAL OP TERMIJN SCHADELIJK ZIJN VOOR DE CHRISTELIJKE POLITIEK
Het ruime standpunt van de ChristenUnie om ieder toe te laten die het programma en de verklaring zegt te onderschrijven, terwijl hij of zij Gods Woord op essentiële punten anders of zelfs niet gelooft, zal op termijn schadelijk zijn voor de christelijke politiek, stelt mr. J. J. van der Tol.
We worden geconfronteerd met commotie nu blijkt dat rooms-katholieken op de kieslijst van de ChristenUnie voor de Provinciale Staten van de provincie Limburg staan. De kranten noteren dat het voor het eerst in de geschiedenis van een protestantse partij is dat katholieken op een protestantse kieslijst staan. Hoe kan dat? Vervult de Uniefundering wel de functie die zij behoort te vervullen?
Laat ik vooraf stellen dat ik iedereen respecteer, van welk geloof hij of zij ook is. Ik wil geen mensen veroordelen. Het is mooi dat mensen door de politiek van de ChristenUnie aangesproken worden. Maar die politiek komt wel ergens vandaan, is ergens op gebaseerd. En om die verbinding en dat principiële kader gaat het en ook om hoe we dat kader behoren te hanteren.
Wat heeft de ChristenUnie, die uit GPV en RPF ontstaan is, van het gereformeerde, respectievelijk reformatorische karakter als erfenis meegenomen? Staat zij in die traditie?
Ik vrees dat we steeds meer door het pragmatisme van deze tijd en door een zeker machtsdenken de antenne voor principiële stellingname uit het oog dreigen te verliezen.
Dat blijkt bijvoorbeeld al uit de naamgeving van de partij. Kwam in de naam van de oorspronkelijke partijen tot uitdrukking dat ons ijkpunt in de norm (van buiten de mens) lag, namelijk gereformeerd en reformatorisch gedachtegoed, nu schijnen we ons ijkpunt te moeten nemen in de mens zelf, in dit geval de christen, vandaar ChristenUnie. „Het gaat om betrokken christenen, om wat ze geloven”, lees je steeds. Maar het is maar net wat die christen gelooft. Wat hanteren we als norm? Waaraan is die christen dan gebonden?
Maar gelukkig zijn er nog de Unieverklaring en de Uniefundering. De laatste is een document waarop we ons (voort)bestaan gronden. Vroeger noemde je zoiets de grondslag. Zo’n fundering geeft toch altijd de gezamenlijke norm aan. In de Uniefundering wordt erover gesproken dat het om de Bijbel gaat, die door de Drie Formulieren van Enigheid wordt nagesproken. Dat lijkt op het eerste gezicht normatieve, gereformeerde of reformatorische taal. Maar dat blijkt dus niet het geval te zijn.
Je kunt namelijk gewoon lid zijn terwijl je de Uniefundering onderschrijft en het er toch niet mee eens bent.
Of je neemt je toevlucht tot de Unieverklaring. Niet nodig, zeggen anderen: in de Uniefundering staat namelijk niet dat de ChristenUnie de Bijbel verstaat zoals de Drie Formulieren van Enigheid die naspreken, maar alleen dat ze daarin nagesproken wordt.
En in de staart van de zin wordt genoemd dat die Bijbel „ook voor het staatkundig leven wijsheid bevat.” Dat geeft volgens hen alle ruimte.
Atheïst
We moeten teleurgesteld constateren dat deze fundering niet die kracht heeft die de funderingen bij haar voorgangers hadden. Zeker omdat deze fundering zo ruim wordt uitgelegd. Wie zich niet kan vinden in de Drie Formulieren van Enigheid, kan evengoed lid worden en op de kieslijst staan: van gereformeerd-katholiek tot en met rooms-katholiek. Dat is nu wel gebleken.
Dat dit kon gebeuren, zat eigenlijk al in de Uniefundering ingebakken.
Op het internetforum van de ChristenUnie werd het zelfs door een voorstander van het ruime standpunt zo naar voren gebracht: „Dat betekent dat iedereen (rk, protestant, evangelisch) lid kan worden van de CU. Al zijn ze atheïst, als ze die verklaring ondertekenen lijkt me dat afdoende.” Dit citaat gaat op het punt van de atheïst wel heel ver. Maar in principe is het vanuit het bovengenoemde interpretatiekader wel mogelijk.
Daarom protesteer ik tegen het op deze wijze omgaan met de Uniefundering en de Unieverklaring. Er wordt namelijk in de eerste en belangrijkste plaats vergeten dat het juist ook in de politiek gaat om de volledige zeggenschap van Christus en van Zijn Woord. Het ruime standpunt om ieder maar toe te laten die wel het programma en de verklaring zegt te onderschrijven, terwijl hij of zij Gods Woord op essentiële punten anders of zelfs niet gelooft, zal op termijn schadelijk voor christelijke politiek zijn, die juist een zoutend zout moet zijn in de politiek.
Het vertoont mijns inziens een begin van postmodern denken. Want het geeft aan dat hier in principe geloof en politiek min of meer gescheiden worden. Tegen die scheiding wilde de ChristenUnie nu juist een dam opwerpen.
Deze niet te ontkennen inconsistentie zorgt ervoor dat het christelijk karakter van de partij niet gewaarborgd is. En als beginselen en uitgangspunten niet duidelijk zijn en het schijnbaar alleen om het programma gaat, welke kant moet het dan op? Is bijvoorbeeld Romeinen 13 met het roomse schema van natuur en genade te verzoenen? We hebben gezien welke weg het CDA hierin is gegaan. Heeft dat ons wat te zeggen?
Verzwakt
Het gaat hier dus over meer dan alleen het lidmaatschap of het staan op de kieslijst.
Het gaat erom of de ChristenUnie een partij is die haar bestaan en voeding zoekt in een vaste norm of fundering, of dat zij verdergaat op de weg om haar uitgangspunt in de christen te nemen, om daarmee uit te komen op de grootste gemene deler van allerlei al dan niet behoudende meningen en opvattingen.
In het laatste geval zal ze vervallen tot het min of meer conserveren van bepaalde christelijke uitgangspunten, die na verloop van tijd door gewenning en aanpassing de kracht van het concreet christelijk handelen verzwakken door een zwakke principiële onderbouwing. De mens bepaalt namelijk zelf (en natuurlijk wel vanuit zijn geloof) wat er wel of niet acceptabel dan wel haalbaar is.
Hierdoor zal de partij mogelijk wel groeien in aantal, maar niet in kracht. De Schriftuurlijke stellingname zal verder afnemen.
Dat betekent in dat geval dat de ChristenUnie geen ander lot staat te wachten dan het CDA. Waar antirevolutionair gedachtegoed wordt ingeruild voor ’orthodox’ christendom (inclusief Rome), zal het getuigenis dat Jezus Christus de enige Weg ten leven is ook voor de politiek overstemd worden door pragmatische oplossingen als gevolg van haalbaarheidspolitiek.
De Bijbel functioneert dan slechts als inspiratiebron en niet meer als norm.
Eigenlijk zijn we dan weer twee eeuwen terug, in de tijd voordat Groen van Prinsterer opriep: „In het isolement, namelijk in ons vaste beginsel ligt onze kracht”, en: „Tegen de revolutie, het Evangelie.” Vanuit dat beginsel, Gods Woord, mocht anderhalve eeuw lang antirevolutionaire politiek bedreven worden. Het bewaarde ons ervoor ten aanzien van de wezenlijke punten water bij de wijn te doen en het zorgde ervoor dat het gereformeerde of reformatorische beginsel een zoutend zout voor onze samenleving mocht zijn. Dat is onopgeefbaar, want dat beginsel is het enige dat werft en appelleert aan Christus als enige Verlosser. Laten we elkaar daarop aanspreken. Samen terug naar de Schrift en buigen voor onze Koning.
De auteur is raadslid voor de ChristenUnie in Ferwerderadiel.
Intern zijn er nu dus ook die grote vraagtekens zetten.
Ook dit artikel wilde ik jullie niet onthouden.dr. C.A. van der Sluis, emeritus predikant schreef:
Belijdenis van Dordt is in het geding
Ook dr. C. A. van der Sluijs maakt zich zorgen over de koers van de ChristenUnie. „Mij intrigeert de vraag hoe het zo ver heeft kunnen komen.”
Het RD van woensdag meldde dat rooms-katholieken een plaats krijgen op de kandidatenlijst van de ChristenUnie voor de Statenverkiezingen in Limburg. Nu vermelden de statuten van deze partij dat de Drie Formulieren van Enigheid de Bijbel naspreken. Een roomse CU-stemmer gaf echter te kennen: „Die Drie Formulieren van Enigheid zijn bijzaak.” Of het CU-bestuur er ook zo over denkt, weet ik niet.
Mij intrigeert de vraag hoe het zo ver heeft kunnen komen. Ik vermoed dat een en ander samenhangt met een dieperliggende crisis ten aanzien van de zogenaamde reformatorischen van vandaag.
Het is bekend dat in genoemde politieke partij reformatorischen en evangelischen broederlijk en zusterlijk samengaan. Als zich, afgezien van de media, ergens de evangelische doorbraak manifesteert, dan hier. Maar ondertussen was die evangelische doorbraak er al lang in kerken van reformatorische snit. En dit stelt ons voor de vraag hoe reformatorisch we in deze kerken vandaag nog zijn.
Nu gaat het mij niet om een nieuwe vorm van antipapisme, maar wel om theologische correctheid. Voor de oecumenisch gezinde en getinte beweging onder ons is deze stelling vandaag zo ongeveer hetzelfde als vloeken in de kerk. Ondertussen onderkent men niet dat de kerk vanaf haar ontstaan te strijden had met de veronderstelde menselijke mogelijkheid om mee te kunnen werken met God inzake de realisering van het heil. Een strijd die geleverd wordt vanaf de apostel Paulus over de kerkvader Augustinus en de Reformatie heen tot op heden, en die gevoerd zal worden tot op de jongste dag. Die veronderstelde medewerking inzake het heil is de rode draad door het hele roomse denken; door de Reformatie en door onze gereformeerde vaderen aan de kaak gesteld als zijnde semipelagianisme, genoemd naar Pelagius, die de keuzevrijheid van de menselijke wil leerde.
Ditzelfde verschijnsel keerde na de Reformatie terug in de vorm van het arminianisme. De Dordtse Synode van 1618-1619 heeft dit krachtig bestreden in de Dordtse Leerregels. Wij geloven dat de kerk op dit kritieke moment in de geschiedenis verkeerde ”in statu confessionis” (in staat van belijden). Een markeringspunt waarachter niet teruggegrepen kan en mag worden!
Fatale vergissing
Nu is het van het hoogste belang te onderkennen dat de evangelische beweging veel van dit arminiaanse denken in zich heeft. En dit manifesteert zich met name in haar niet-aflatende kritiek op Dordt. Het Dordtse predestinatiedenken betreffende Gods eeuwige verkiezing en verwerping inzake uitverkorenen en verworpenen is haar een doorn in het oog, want een doorn in het vlees! Ondertussen meent men het ”alleen door genade” en het ”alleen door het geloof” van de Reformatie mee te kunnen belijden. Een fatale vergissing, want deze kenmerkende woorden van de Reformatie zijn dan wel van kleur en inhoud veranderd. Niets minder dan Gods soevereiniteit en de vrijheid van de genade zijn hier immers in het geding. Wie dit niet verstaat, verstaat niet waar het om ging en nog altijd om gaat in de Reformatie.
Gevreesd moet worden dat dit verstaan onder de huidige reformatorischen ook zo goed als weg is. Getuige de schuivende panelen! Op wetenschappelijk niveau tot uitdrukking gebracht in het tegenover elkaar plaatsen van de belijdenisgeschriften. En met name Dordt moet het dan weer ontgelden. De predestinatieleer van dit belijdenisgeschrift zou niet Bijbels zijn. De verkiezing van eeuwigheid meent men te kunnen belijden terwijl men de verwerping van eeuwigheid afwijst. En men snapt niet dat dan de verkiezing van kleur verschiet en dat daarmee de vrije genade en de eeuwige zaligheid op het spel staan. Evenmin is men ervan te overtuigen dat er dan een verschuiving optreedt in het Godsbeeld. Dordt heeft het weer gedaan, en nu bij vele reformatorischen.
En zo heeft Dordt voor velen afgedaan! Want het predestinatiedenken is zó essentieel voor dit belijdenisgeschrift, dat ontkenning daarvan zijn integriteit aantast. En dan te bedenken dat Calvijn in dezen nog calvinistischer is geweest dan Dordt! Reformatorischen die Dordt niet integraal voor hun rekening willen nemen, moeten zich eens afvragen of ze nog langer reformatorisch moeten willen worden genoemd. Dit is evenzeer een kwestie van integriteit. Anders krijgen we een vage gereformeerde spiritualiteit waarmee niemand is gediend, laat staan God. En reiken het semipelagianisme van de Roomse Kerk en het arminianisme van de reformatorischen elkaar blijkbaar de hand.
De auteur is hervormd emeritus predikant
Er staan pittige uitspraken in.
Wat ik niet helemaal begrijp in onderstaande artikelen: De Schrift geldt toch steeds als norm voor het politiek handelen van CU-vertegenwoordigers? Het lijkt wel alsof er geen christenen zijn, behalve gereformeerden. Van der Sluys had dit artikel al moeten schrijven toen in 1975 evangelischen lid werden van de RPF. Die waren tenslotte niet "R".
Is hij bovendien ook bezorgd over Rooms Katholieken die actief meedoen met de pro-lifebeweging?
Bovendien vindt ik dat hij suggestief schrijft. "Een" roomse CU-stemmer zegt dat de 3FvE bijzaak zijn en het is voor hem de vraag of het CU-bestuur dat ook vindt. (Hij had eventjes kunnen bellen als hij daar écht bezorgd over was). Ik ken ook "een" CU-stemmer die volstrekt ongelovig is en voor wie de hele Schrift bijzaak is. Sterker nog: ik heb eens de tweede man van de Centrumdemocraten geïnterviewd, streng heiden, maar hij las het RD. Je kunt niet "een" kiezer of abonnee als maatstaf nemen voor een hele partij of krant of wat dan ook.
Waar ik me aan stoor is het gemak waarmee een isgelijkteken gezet wordt tussen het erkennen van anders-confessionelen als broeders en zusters en relativering van de belijdenis. De belijdenis is mij van harte lief, maar daarmee hoef ik toch een ander niet te verdoemen die deze níet onderschrijft? Ook in Rusland en Engeland onderhouden wij innige banden met evangelischen en Messiasbelijdende joden. Luther was geen Calvijn, maar moeten we hem daarom afschrijven?
Alles wat Van der Sluys vervolgens schrijft over arminianisme, is prachtig. Maar in de Statenzaal in Maastricht denk ik niet dat het heel erg relevant is hoe of je over de uitverkiezing denkt.
Wat Van den Tol betreft: Een uitspraak als deze:
"Machtsdenken" als argument kom ik overigens slechts bij de tegenstanders tegen. "Dan worden we lekker groot" is iets wat ik nog niet heb horen zeggen. De pro-argumenten zijn vooral die van de oecumene van het hart. Daar kun je verschillend over denken, je kunt katholieken juichend binnenhalen of je kunt zeggen: het zijn geen christenen. Je kunt ook zeggen: ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om ze te weren als lid. Onder die laatste mening schaar ik mijzelf.
Ook bij deze scribent proef ik weer; De BIjbel alleen als norm is onvoldoende, het gaat om de confessie. En hoe lief die confessie mij ook is, volgens mij geef je dan de belijdenis te veel eer. Als we dan de Reformatie zo hoog hebben als we zeggen, denk dan eens aan het Sola Scriptura. Dáár ligt de norm, daarin verankerd ligt de kracht van christelijke politiek.
Is hij bovendien ook bezorgd over Rooms Katholieken die actief meedoen met de pro-lifebeweging?
Bovendien vindt ik dat hij suggestief schrijft. "Een" roomse CU-stemmer zegt dat de 3FvE bijzaak zijn en het is voor hem de vraag of het CU-bestuur dat ook vindt. (Hij had eventjes kunnen bellen als hij daar écht bezorgd over was). Ik ken ook "een" CU-stemmer die volstrekt ongelovig is en voor wie de hele Schrift bijzaak is. Sterker nog: ik heb eens de tweede man van de Centrumdemocraten geïnterviewd, streng heiden, maar hij las het RD. Je kunt niet "een" kiezer of abonnee als maatstaf nemen voor een hele partij of krant of wat dan ook.
Waar ik me aan stoor is het gemak waarmee een isgelijkteken gezet wordt tussen het erkennen van anders-confessionelen als broeders en zusters en relativering van de belijdenis. De belijdenis is mij van harte lief, maar daarmee hoef ik toch een ander niet te verdoemen die deze níet onderschrijft? Ook in Rusland en Engeland onderhouden wij innige banden met evangelischen en Messiasbelijdende joden. Luther was geen Calvijn, maar moeten we hem daarom afschrijven?
Alles wat Van der Sluys vervolgens schrijft over arminianisme, is prachtig. Maar in de Statenzaal in Maastricht denk ik niet dat het heel erg relevant is hoe of je over de uitverkiezing denkt.
Wat Van den Tol betreft: Een uitspraak als deze:
geldt natuurlijk voor elke vereniging. Ik ben blij dat ik als bestuurslid van de lokale Unie er niet op uitgestuurd wordt om te gaan kijken of de leden wel echt de BIjbel en de 3FvE onderschrijven. Als hij zegt: ik onderschijf ze, en hij liegt, dan is dat helaas, maar wat wou je daaraan doen? En op zijn retorische vragen:Je kunt namelijk gewoon lid zijn terwijl je de Uniefundering onderschrijft en het er toch niet mee eens bent.
is het antwoord heel eenvoudig. De Bijbel als Woord van God.Wat hanteren we als norm? Waaraan is die christen dan gebonden?
"Machtsdenken" als argument kom ik overigens slechts bij de tegenstanders tegen. "Dan worden we lekker groot" is iets wat ik nog niet heb horen zeggen. De pro-argumenten zijn vooral die van de oecumene van het hart. Daar kun je verschillend over denken, je kunt katholieken juichend binnenhalen of je kunt zeggen: het zijn geen christenen. Je kunt ook zeggen: ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om ze te weren als lid. Onder die laatste mening schaar ik mijzelf.
Ook bij deze scribent proef ik weer; De BIjbel alleen als norm is onvoldoende, het gaat om de confessie. En hoe lief die confessie mij ook is, volgens mij geef je dan de belijdenis te veel eer. Als we dan de Reformatie zo hoog hebben als we zeggen, denk dan eens aan het Sola Scriptura. Dáár ligt de norm, daarin verankerd ligt de kracht van christelijke politiek.
Wat me net opviel: op de site van refdag.nl staat een heel artikel van Antoine Bodar. Hij zegt mooie dingen en krijgt volop aandacht in het Refirmatorisch Dagblad. Maar... hij is wel Rooms.
Deze Bodar is nou zo iemand: Als je hem hoort preken of je leest zijn boeken, kom je allerlei typisch Roomse dingetjes tegen. Maar als je de kern van zijn preken beluistert, zie je de essentie van het chritelijk geloof: zonde en genade. Verlossing door het bloed van het Lam.
Is met zo iemand politiek en ethisch niet samen te werken? Moeten we "nee, jij bent niet één van ons" zeggen als hij bij ons aanklopt?
Deze Bodar is nou zo iemand: Als je hem hoort preken of je leest zijn boeken, kom je allerlei typisch Roomse dingetjes tegen. Maar als je de kern van zijn preken beluistert, zie je de essentie van het chritelijk geloof: zonde en genade. Verlossing door het bloed van het Lam.
Is met zo iemand politiek en ethisch niet samen te werken? Moeten we "nee, jij bent niet één van ons" zeggen als hij bij ons aanklopt?