Deze reactie plaats ik voor Ereunao.


Rinie,excuseer mij dat ik mij ongevraagd in deze discussie meng, maar je vroeg om een persoonlijke toepassing en ervaring n.a.v. Markus 2. Voor mij is de geschiedenis van de genezing van de verlamde onlosmakelijk verbonden met de herinnering aan een ongeneeslijk zieke, oude man uit onze gemeente, nu ruim vijf jaar geleden. Ik had hem twee maanden lang iedere week bezocht in het verpleeghuis, hij was erg opstandig en foeterde op alles en iedereen. Op het laatst was hij zo dement dat hij soms zijn vrouw niet herkende. Geestelijk een hopeloos geval, hij reageerde nergens op. Op een morgen, circa veertien dagen voor zijn dood, bond de Heere de nood van deze man op mijn ziel, hij moest sterven en hij kon zo niet sterven. Toen deze nood de mijne werd heb ik de Heere aangeroepen en Hij kwam mij voor met Markus 2, hoe die vier vrienden een verlamde bij Jezus brachten en Hij beloofde mij dat als wij dit ook met deze man deden Hij hem aan zou nemen.

Ik heb toen zijn vrouw opgebeld en voorgesteld dat wij met nog een paar vrienden bij haar samen zouden komen om voor haar man te bidden. Zij is een vrouw die in oprechtheid de Heere vreest en was hier dadelijk toe bereid . Wij waren die morgen precies met ons vieren, al geloof ik niet dat dat persé moet in zo’n geval, de vrouw, een van de zoons van de man en nog een vriendin van die vrouw. Wij zijn begonnen met Ps.86:6: neig o,Heer Uw gunstig oren, om mij in mijn angst te horen enz. Daarna heb ik uit Jes.65:17-gelezen "eer zij roepen, zo zal Ik antwoorden; terwijl zij nog spreken, zo zal Ik horen" en vervolgens Markus 2: 1-6. Daarna hebben mijn vriend ( die zoon )en ik gebeden. En de Heere goot Zijn Geest over ons uit, zo als ik daar gebeden heb had ik nog nooit gebeden en ik geloof niet dat ik ooit zo nog eens bidden zal: " Heere Jezus, Wij leggen een zondaar voor U neer waar niets goeds van te zeggen is, maar wij hebben gehoord en ervaren dat U gekomen bent om de zondaren zalig te maken, hier is werk voor U, was hem in Uw bloed en neem hem in genade aan" En God gaf onder het gebed de zekerheid in ons hart dat Hij ons gebed verhoord had. In die zekerheid mochten wij voor wij uit elkander gingen nog zingen: Hij kan en wil en zal in nood, zelfs bij het naadren van de dood, volkomen uitkomst geven. En het bloed van Christus kwam over de ziel van deze demente man en bracht een totale verandering in zijn gehele wezen. Als je bij hem kwam en hij was even bij lag hij je met een stralend gezicht aan te kijken. "Wat een wonder, wat een wonder, dat zoiets kan, kun jij dat nou begrijpen?" "Nee, pa" zei mijn vriend, dat kan ik ook niet begrijpen" De verpleegsters begrepen er niets van, alle opstandigheid was verdwenen," eerst mopperde hij altijd, nu is hij dankbaar voor een glas water" Dat had zo al bijna een week geduurd toen ik onze wijkpredikant ontmoette op een gemeenteavond. Hij is een kind Gods en een dienstknecht van Christus die met heel zijn hart het evangelie verkondigt met al de gaven van hoofd en hart die hem God geschonken heeft. Maar qua karakter heeft hij één ongeluk; hij is net als ik en dat zegt genoeg voor allen die mij en hem kennen. Toen ik hem vertelde wat er gebeurd was keek hij mij vol verbazing en ongeloof aan. Want hij had juist enkele dagen tevoren op zijn verjaardag tegen zijn ouderlingen gezegd dat de Heere aan oude en demente mensen niets meer doet, die hadden het leven en hun kansen gehad. "Maar, broeder, je kunt toch voor een ander niet geloven?" Ik zei "dominee, er staat toch niet en Jezus zijn maar hun geloof ziende zei tot de geraakte uw zonden zijn u vergeven?" Hij kon dat niet overnemen, maar het was genoeg om de andere morgen direct in zijn auto te stappen en er naar toe te rijden, hij wou dat dan wel eens zien. En toen heeft hij het gezien en hij kreeg de schuldbrief thuis, want de Heere toonde hem dat Hij dit deze mensen geschonken had omdat zij Hem in het geloof gebeden hadden. En hij had in de kerk slechts plichtmatig voor deze man gebeden: "Heere, wilt U de oude broeder I gedenken, wij kunnen hem niet meer bereiken, maar U wel" Maar nu moest hij tot zijn beschaming erkennen dat hij dat niet geloofd had, voor hem was dit al voorbij. Als kind Gods moest hij zich nu schuldig kennen en zeggen: "Heere, als dit van U is en het gaat aan mij voorbij, dan heb ik dat verdiend" Hij is toen dadelijk naar de familie van die man gegaan om vergeving te vragen dat hij hier als pastor tekort geschoten was en te klein van de Heere gedacht had. Drie dagen later raadde de dokter aan om de familie bijeen te roepen want het kon ieder ogenblik aflopen. De vrouw van de stervende zei:" zouden wij de dominee niet roepen?" Mijn vriend stond op om te gaan bellen toen er op de deur geklopt werd en daar stond de dominee: "Ik geloof dat ik hier moet zijn:" zei hij. "ja, dominee, dat klopt, ik zou u juist gaan bellen" zei mijn vriend. Toen hij met de familie bad kwam de Heere over en kreeg hij te geloven dat de Heere ook tegen deze man gezegd had: "mijn zoon uw zonden zijn u vergeven" Zoals hij toen in de rouwdienst gepreekt heeft over Markus 2! Onvergetelijk, al de registers van het evangelie van Gods genade voor zondaren gingen open en het was meer een dank- dan een rouwdienst. Dit alles kwam weer bij mij boven toen ik de verschillende posters op deze topic las en ik hoop dat het voor ieder die dit leest een aansporing mag zijn om wel aan zichzelf, maar nooit aan Gods genade te wanhopen.

Looft, looft de Heer de Hoorder der gebeden.

Vergeet nooit één van Zijn weldadigheden.

Vergeet ze niet, ’t is God Die z’ u bewees.

Ereunao

Sorry dat ik niet eerder reeageerde maar ik opende altijd alleen maar Kerk en Theologie. Maar nu Markus hier is, hoop ik toch weer mee te gaan doen. Ik was onder de indruk van het stukje van Euraneo. Wat een grote en genadige God hebben wij toch. Wat de vorm van de Bijbelstudie betreft, het is toch niet erg als iedereen op zijn eigen manier een bijdrage levert? Tot spoedig...

Markus 3
1 ¶ En Hij ging wederom in de synagoge; en aldaar was een mens, hebbende een verdorde hand.
2 En zij namen Hem waar, of Hij op den sabbat hem genezen zou, opdat zij Hem beschuldigen mochten.
(Ik denk dat de Farizeers heimelijk hoopte dat Jezus de man zou genezen zodat ze Hem konden beschuldigen, en dat het onderhouden van de Sabbat hen persoonlijk eigenlijk heel weinig schelen kon. Voor zulke situaties mogen wij zelf ook nog wel uitkijken, dat wij ons daar niet aan schuldig maken.)

3 En Hij zeide tot den mens, die de verdorde hand had: Sta op in het midden.
4 En Hij zeide tot hen: Is het geoorloofd op sabbatdagen goed te doen, of kwaad te doen, een mens te behouden, of te doden? En zij zwegen stil.

(Jezus besefte natuurlijk als geen ander dat de Sabbat voor de mens was en niet andersom. Dat de liefde belangrijker is dan het stipt navolgen van de Sabbat. Dan moet ik toch wel onwillekeurig denken aan de mensen die het rijden van een rolstoel op Zondag zondig vinden. Wat is belanrijker- dat een gehandicapte ook naar de kerk zou kunnen en in de dienst zitten op Zondag of dat er geen wielen draaien op Zondag?)

5 En als Hij hen met toorn rondom aangezien had, meteen bedroefd zijnde over de verharding van hun hart,
(Zo moet onze houding tegenover liefdeloosheid ook zijn- boos en bedroefd tegelijk.)
zeide Hij tot den mens: Strek uw hand uit. En hij strekte ze uit; en zijn hand werd hersteld, gezond gelijk de andere.
6 En de Farizeen, uitgegaan zijnde, hebben terstond met de Herodeanen te zamen raad gehouden tegen Hem, hoe zij Hem doden zouden.

(En dat allemaal op de Sabbat! Maar doen wij ook niet hetzelfde als over het Zondagse kopje koffie flink geroddeld wordt, of de dominee eens over de kolen gehaald wordt?)

7 En Jezus vertrok met Zijn discipelen naar de zee; en Hem volgde een grote menigte van Galilea, en van Judea,
8 en van Jeruzalem, en van Idumea, en van over de Jordaan; en die van omtrent Tyrus en Sidon, een grote menigte, gehoord hebbende, hoe grote dingen Hij deed, kwamen tot Hem.
9 En Hij zeide tot Zijn discipelen, dat een scheepje steeds omtrent Hem blijven zou, om der schare wil, opdat zij Hem niet zouden verdringen.
(Heel menselijk en heel praktisch)

10 Want Hij had er velen genezen, alzo dat Hem al degenen, die enige kwalen hadden, overvielen, opdat zij Hem mochten aanraken.
(De bloedvloeiende vrouw was dus niet de enige die zo genezen werd.)
11 En de onreine geesten, als zij Hem zagen, vielen voor Hem neder en riepen, zeggende: Gij zijt de Zone Gods!
(Demonen hebben veel meer geestelijk inzicht dan mensen)
12 En Hij gebood hun scherpelijk dat zij Hem niet zouden openbaar maken.
(Je leest het vaker dat Jezus toen nog niet wilde laten merken Wie Hij werkelijk was)

13 ¶ En Hij klom op den berg, en riep tot Zich, die Hij wilde; en zij kwamen tot Hem.
(Dit is nu een prachtig voorbeeld van uitverkiezing voor een bepaald doel.)
14 En Hij stelde er twaalf, opdat zij met Hem zouden zijn, en opdat Hij dezelve zou uitzenden om te prediken;
15 En om macht te hebben, de ziekten te genezen, en de duivelen uit te werpen.
16 En Simon gaf Hij den toe naam Petrus;
(de uitleg hiervan: Mattheus 16:18 En Ik zeg u ook, dat gij zijt Petrus, en op deze petra zal Ik Mijn gemeente bouwen, en de poorten der hel zullen dezelve niet overweldigen.)
17 En Jakobus, den zoon van Zebedeus, en Johannes, den broeder van Jakobus; en gaf hun toe namen, Boanerges, hetwelk is, zonen des donders;
(Uitleg: Luk 9:54 Als nu Zijn discipelen, Jakobus en Johannes, dat zagen, zeiden zij: Heere, wilt Gij, dat wij zeggen, dat vuur van den hemel nederdale, en dezen verslinde, gelijk ook Elias gedaan heeft?
55 Maar Zich omkerende, bestrafte Hij hen, en zeide: Gij weet niet van hoedanigen geest gij zijt.
56 Want de Zoon des mensen is niet gekomen om der mensen zielen te verderven, maar om te behouden. En zij gingen naar een ander vlek.)

18 En Andreas, en Filippus, en Bartholomeus, en Mattheus, en Thomas, en Jakobus, den zoon van Alfeus, en Thaddeus, en Simon Kananites,
19 En Judas Iskariot, die Hem ook verraden heeft.
('En om macht te hebben, de ziekten te genezen, en de duivelen uit te werpen'- dat gold dus ook voor Judas, en kunnen wij zien dat dat soort zaken toch geen kenmerk van het geloof zijn. Velen zullen te dien dage tot Mij zeggen: Heere, Heere! hebben wij niet in Uw Naam geprofeteerd, en in Uw Naam duivelen uitgeworpen, en in Uw Naam vele krachten gedaan? Mattheus 7:22)

De rest een volgende keer.

Ik zie in Markus 3 vier verschillende reacties op Jezus.

1) De Farizeers wilden Hem doden en gingen daarvoor samen heulen met de Herodianen. (vs.6)

2) Zijn eigen mensen (familie en vrienden) wilden Hem ook al buiten actie stellen door Hem vast te houden want ze dachten dat Hij krankzinnig was. (vs. 21)

3) De Schriftgeleerden die helemaal uit Jeruzalem gekomen waren van oordeel dat Hij duivels was. (vs.22)

4) De menigte bleef maar komen en dringen zodat Jezus bijna geen plaats had om te staan (vs. 9) en niet eens aan het eten toekwam (vs. 20), omdat ze door Hem gezond werden gemaakt.

Wat een toestand. Als mens zal Jezus Zich ontzettend eenzaam en onbegrepen gevoeld hebben. Dat was een mooi stukje, Gerrie, dat jij erover plaatste: We moeten ons realiseren dat er maar één volmaakt Mens op aarde heeft bestaan en Hij werd niet bemind, maar gehaat. De wereld haat de gelovige niet om zijn zonde, maar om zijn goedheid.

Maar wat kunnen wij hieruit leren? Hoe ging Jezus met deze verschillende reacties om?

1) Toen ze Hem wilde doden, vertrok Hij. (vs. 7). Soms moet je gewoon stilletjes verdwijnen als mensen heel vijandig zijn. Jezus deed dat vaker als Zijn leven in gevaar was. (Joh 8:59)

2) Toen de Schriftgeleerde de zonde tegen de Heilige Geest pleegde door te zeggen dat Hij een onreine geest had (vs. 30) bleef Hij niet stil maar waarschuwde ze, en ging uitleggen dat het niet zo was. Zo moeten wij ook niet altijd stil blijven als er verschrikkelijke dingen gezegd worden.

3) Zijn eigen mensen wilden Hem "tegen Zichzelf beschermen". Jezus' reactie daarop was: Wie is Mijn moeder, of Mijn broeders?...Want zo wie de wil van God doet, die is Mijn broeder, en Mijn zuster, en moeder. Soms kan de band met broeders en zusters in het geloof veel sterker zijn dan met natuurlijke familie. Dat is ook niet verkeerd.

4) De schare kwam om de kracht die van Jezus uitging en was ook niet altijd trouw (Joh.7).
Toch was Jezus altijd met ontferming bewogen over ze en joeg Hij ze nooit weg al maakte ze hem het leven weleens moeilijk. Altijd stond Hij weer klaar om te helpen in de nood, al wist Hij dat sommigen niet in Hem geloofden. (Joh 12:37) Zo moeten wij ons ook voor niemand afsluiten maar steeds met ontferming bewogen zijn al zijn wij niet altijd zeker van iemand's motieven.

Markus 4

De gelijkenis (in Mattheus 13 en Lukas 8 ook te vinden)over de verschillende uitwerking van het zaad van het Woord van God. Ik heb wel eens horen zeggen dat je uit een gelijkenis maar een enkele hoofdgedachte moet halen en dat als je aan alle details heel veel waarde gaat toekennen, je theologisch de mist in gaat. Dan zou de hoofdgedachte zijn: Waar gepreekt wordt, zal om verschillende redenen die prediking niet altijd vruchtbaar zijn.

Ook frappant is de uitleg van Jezus i.v.m. juist deze gelijkenis, aan de discipelen over waarom Hij niet gewoon, maar in gelijkenissen spreekt.
11 En Hij zeide tot hen: Het is u gegeven te verstaan de verborgenheid van het Koninkrijk Gods; maar dengenen, die buiten zijn, geschieden al deze dingen door gelijkenissen;
12 Opdat zij ziende zien, en niet bemerken, en horende horen, en niet verstaan; opdat zij zich niet te eniger tijd, bekeren en hun de zonden vergeven worden.

Kunnen wij hieruit iets leren over de manier waarop God Zich openbaart? Heel anders dan wij zouden verwachten. Wij zouden denken dat gelijkenissen de zaak duidelijker moet maken en toch zegt Jezus dat Hij het Koninkrijk verborgen wil houden voor Zijn toehoorders en alleen maar aan Zijn discipelen openbaren. Zou dit een tijdelijk situatie geweest zijn omdat Jezus nog niet gestorven was? Zo wilde Jezus toen ook niet dat mensen het zouden weten dat Hij de Zoon van God was, terwijl dat later juist overal gepredikt werd. Was de “tijd nog niet rijpâ€