Verterend vuur of liefdevolle Vader?

[Johann Gottfried Walther]

Mijn vraag is dus nog niet beantwoord. Ik lees in de postings hoe we zouden moeten denken, maar mijn vraag was:
hoe komt het dat er verschillend wordt gedacht en over Hem gesproken.
We hebben allemaal een beeld, misschien door opvoeding, later prediking, dus daarmee is een deel verklaard, maar verandert dit in de loop van je leven?
M.a.w. waar de één te klein denkt, denkt de ander te ruim.
En dat lijkt moeilijk bij elkaar te komen.

De Bijbel leert ons toch het juiste Godsbeeld.
De Bijbel zegt, God is liefde!
Maar de Bijbel zegt ook, God is een verterend vuur.
Gods is een gloed waarbij niemand kan wonen.

Gods liefde en rechtvaardigheid horen bij elkaar.

Nu een vraag: Hoe kan God Liefde zijn ten opzichte van een zondaar die tegen
Hem heeft gezondigd? Gaat Hij dan met eerbied gezegd van de troon van Zijn
Recht af, en gaat Hij dan op de troon van Zijn Liefde zitten?
Hoe actueel is de vraag waar Luther mee worstelde: Hoe krijg ik genade bij
een rechtvaardig God? God is Liede, dat is waar, maar God is ook Recht,
en hoe kunnen deze deugden Gods verenigd worden?

In Christus offer, komen Gods liefde en Gods recht samen!

En in Johannes 3 kun je lezen over wie de Heere Jezus niet lief heeft, de toorn Gods blijft op hem.

[Jvslooten]

een rechtvaardig God? God is Liede, dat is waar, maar God is ook Recht,
en hoe kunnen deze deugden Gods verenigd worden?

Gods liefde blijkt als Hij ons door recht tot Zijn kinderen aanneemt. Waarom noemen we het recht? Omdat er volkomen genoegdoening is gedaan. En waarom noemen we het dan ook liefde? Omdat God, ondanks dat hij ons niets schuldig is, Hij toch in Zijn genade genoegdoening voor onze zonden heeft willen bewerkstelligen. Dààruit blijkt Zijn liefde voor deze wereld: dat Hij zijn eniggeboren Zoon gezonden heeft.

[Desiree]

Ik herinner me de preek.

Ja, juist ook voor Gods volk. Ik had nog nooit die vergelijking gehoord in het positieve van een kind van God te zijn. Zo vertroost elkander met deze woorden, zei ds. Van Dieren. Dus inderdaad ook Maranatha. Vergis je niet in Ds. Van Dieren, ook niet als je HHK bent. Ik mag hem graag.

Meestal wordt de tekst inderdaad uitgelegd met, onderzoek jezelf etc. Ja, theoretisch snap ik je wel Dia, maar nu de praktijk.

Maar reageer gerust.

Er zijn een paar dingen te noemen.
Je zegt: ja, juist voor Gods volk.
Er wordt hier wel eens gezegd: Die dominee preekt alleen voor Gods volk.
Dat is natuurlijk niet waar. Hij legt het Evangelie open, houdt het de hoorders
ernstig en welmenend voor. Is dat dan alleen voor Gods volk?
Ik dacht van niet.

Verder is ook op te merken, als je hoort van het grote voorrecht van Gods volk,
dat je er dan heilig jaloers op mag worden,
We weten wel dat we onszelf niet kunnen bekeren, maar zou je dan niet met
heel je verstand God gaan zoeken, om Hem te kennen, zoals Zijn volk Hem mag
kennen? De Heere roept ons op tot bekering, en wij zeggen dan vaak: We kunnen
ons toch niet bekeren? Op zich is dat waar, maar als je onvekeerd-zijn een
nood wordt, zou je dan stil met de armen over elkaar gaan zitten afwachten:
Zo van: Och, of het nog nocht staan te gebeuren? Nee toch? Dan wordt je erachter
gebracht, en niet als een blote belijdenis, maar als een bevonden waarheid, dat
je je niet kan bekeren omdat je niet wilt.

Als de Heere echter iets van Zijn liefde in je hart doet voelen, dan wordt dat niet-
willen je een smart. Dan wordt zonde wat ze is: Zonde tegen God.
Er is dus geen reden om te zeggen: Het is aleen voor Gods volk. Wel een waarheid
op zich, maar daar mogen wij vanzelf niet in gaan rusten. Denk aan wat hier eerder
werd gezegd: Gaan werken, zeven schoften op een dag. En toch: God vrij laten.

Over theroretich snappen, ja dat begrijp ik ook wel. Iedereen die onder deze leer
is opgevoed moet het theoretisch wel snappen. Maar het is geen bergripsleer,
maar een geloofsleer. Uiterlijke kennis is niet voldoende, want daarmee is God
niet bevredigd in Zijn recht. De mens moet om het heel kinderlijk eenvoudig te
zeggen: Bekeerd worden. Een nieuw hart ontvangen.

Dat is ook het allergrootste wonder van alle wonderen! Als God een nieuw hart
schept, is dat niet minder dan een nieuwe schepping. Dat is iets wat er niet was,
maar wat God door Zijn almcht schept en inplant in het hart. Dan wordt ervaren
wat het is: Een tweemens: Ik ellendig mens, wie zal mij verlossen, en het goede
dat ik wil dat doe ik niet... enz.

Ik hoop dat je deze therorie ook in de praktijk mag leren, want dat geeft een
blijdschap die de wereld niet kent. En ook niet begeert. Want ze kent die niet,
en ziet het aan voor een naargeestig en droef leven. Maar toch: Het vrome volk
in U verheugd zal huppelen van zielenvreugde! Hier op aarde al de voorsmaken
om straks voor eeuwig zonder scheiden, bij de Heere te zijn: Hun blijdschap zal
dan onbepaald door het licht dat van Zijn aanzicht straalt ten hoogste toppunt
stijgen. Dan is het onvolmaakte volmaakt, en alle strijd voor eeuwig voorbij.
Zouden we dan van de theorie niet zoeken om die in de praktijk te mogen
leren kennen?

Laat het hier maar even bij.

Uh, Dia, ik kan hier alleen maar mee instemmen. Even heel serieus, het is van het grootste belang dat iemand in de kerk 'gedwongen' wordt na te denken over het leven en het eeuwige leven. Daar is een ds vrij in om dat 'aan te pakken' zoals hij dat wil of naar beste vermogen kan. Zijn 'directeur' is immers God en wie zou dan niet met zijn handen in het haar of met een kinderlijke vraag aan de Heere vragen: Heere hoe ga ik dat ooit goed doen? Bij jullie zitten zoveel mensen in de kerk en als je dan als ds voorin op de preekstoel sta, en al die mensen ziet...

Ik denk dat die prediking die jij 'schetst' ongeveer vroeger bij mij ook was. Natuurlijk hoopte ik ook dat ik de Heere zou leren kennen, maar vaak was dat voor die mevrouw of die meneer. In de loop van mijn leven ben ik dat anders gaan zien, niet omdat mijn theorie veranderde maar theorie inderdaad praktijk werd. (Trouwens, ik vind het heel mooi om te lezen hoe jij dat schrijft, jaloers zijn op het volk van God, zonder woorden toch te preken door handel en wandel is een heel mooie nodiging.)

Als ik nu dominee zou worden, (kan natuurlijk niet) dan zou ik (zoals ik nu denk) 'de blijde boodschap' de mogelijkheid benadrukken. Mensen, het is mogelijk om de Heere te leren kennen, dat ik hier op de preekstoel sta, is al een bewijs ervan dat Hij wil dat je je bekeert, omkeert naar Hem en vanaf nu zegt, U bent de pottenbakker en wij zijn het leem...

Als ik mensen buiten de kerk spreek, vinden zij zichzelf hardstikke goed bezig. Dan begrijp ik jou. Er is niets wat naar God vraagt of naar Hem zoekt. Jesaja 65:1. Dan kan ik natuurlijk heel aardig gevonden worden door te zeggen, maar ja hoor, je hebt helemaal gelijk. Het komt wel goed met jou. Maar dat is niet de waarheid van de Bijbel.
Als mensen binnen de kerk dat denken, zitten ook zij fout. Want voor hen geldt hetzelfde. Tja, en hoe 'ga je dan preken'.

Misschien zou ik als dominee in de fout gaan door vanuit mijn eigen ervaring het predikambt in de vullen.. maar ook dat mag geen maatstaf zijn want dan doe je ook weer mensen tekort.

Nou, Dia, ik ben bang dat je me niet meer volgt. Mensen in het westen 'durven' veel te zeggen, maar deze gedachten zaten een beetje achter mijn verhaal.

Groet,

P.S. Kom je dan uit het dorp met de grote klomp? Waar ze een museum hebben waar je een heel grappige weegschaal kan uitproberen. Trouwens, je hoeft het niet te zeggen hoor. Het is prachtig bij jullie daar. Heerlijk om in de bossen te wandelen en na te denken etc.

[-DIA-]

Mijn vraag is dus nog niet beantwoord. Ik lees in de postings hoe we zouden moeten denken, maar mijn vraag was:
hoe komt het dat er verschillend wordt gedacht en over Hem gesproken.
We hebben allemaal een beeld, misschien door opvoeding, later prediking, dus daarmee is een deel verklaard, maar verandert dit in de loop van je leven?
M.a.w. waar de één te klein denkt, denkt de ander te ruim.
En dat lijkt moeilijk bij elkaar te komen.

De Bijbel leert ons toch het juiste Godsbeeld.
De Bijbel zegt, God is liefde!
Maar de Bijbel zegt ook, God is een verterend vuur.
Gods is een gloed waarbij niemand kan wonen.

Gods liefde en rechtvaardigheid horen bij elkaar.

Nu een vraag: Hoe kan God Liefde zijn ten opzichte van een zondaar die tegen
Hem heeft gezondigd? Gaat Hij dan met eerbied gezegd van de troon van Zijn
Recht af, en gaat Hij dan op de troon van Zijn Liefde zitten?
Hoe actueel is de vraag waar Luther mee worstelde: Hoe krijg ik genade bij
een rechtvaardig God? God is Liede, dat is waar, maar God is ook Recht,
en hoe kunnen deze deugden Gods verenigd worden?

In Christus offer, komen Gods liefde en Gods recht samen!

En in Johannes 3 kun je lezen over wie de Heere Jezus niet lief heeft, de toorn Gods blijft op hem.

Dat wisten de Roomsen ook wel vóór de Reformatie. Maar de praktijk.
Zoals Luther, en al Gods volk dat leert kennen.
Daar ligt vrees ik, het gebrek in veel kerken. Hoe, op welke manier wordt
een verdoemelijk zondaar met een Rechtvaardig God verzoend? En zonder
aan één van Gods deugden af te doen.
Als we niet verder komen was de Reformatie toch niet eens nodig geweest
en was het slechts een uiterlijke menselijke actie geweest.
Of zie ik dat fout?

[refo]

De Bijbel leert ons toch het juiste Godsbeeld.
De Bijbel zegt, God is liefde!
Maar de Bijbel zegt ook, God is een verterend vuur.
Gods is een gloed waarbij niemand kan wonen.

Gods liefde en rechtvaardigheid horen bij elkaar.

Nu een vraag: Hoe kan God Liefde zijn ten opzichte van een zondaar die tegen
Hem heeft gezondigd? Gaat Hij dan met eerbied gezegd van de troon van Zijn
Recht af, en gaat Hij dan op de troon van Zijn Liefde zitten?
Hoe actueel is de vraag waar Luther mee worstelde: Hoe krijg ik genade bij
een rechtvaardig God? God is Liede, dat is waar, maar God is ook Recht,
en hoe kunnen deze deugden Gods verenigd worden?

In Christus offer, komen Gods liefde en Gods recht samen!

En in Johannes 3 kun je lezen over wie de Heere Jezus niet lief heeft, de toorn Gods blijft op hem.

Dat wisten de Roomsen ook wel vóór de Reformatie. Maar de praktijk.
Zoals Luther, en al Gods volk dat leert kennen.
Daar ligt vrees ik, het gebrek in veel kerken. Hoe, op welke manier wordt
een verdoemelijk zondaar met een Rechtvaardig God verzoend? En zonder
aan één van Gods deugden af te doen.
Als we niet verder komen was de Reformatie toch niet eens nodig geweest
en was het slechts een uiterlijke menselijke actie geweest.
Of zie ik dat fout?

Nee, je moet de geschiedenis niet aanpassen aan je eigen denkbeelden.
Toen Luther een genadig God zocht was hij Rooms.
Toen hij ontdekte dat het God was Die hém zocht was daar meteen de Reformatie geboren.

[Johann Gottfried Walther]

De Bijbel leert ons toch het juiste Godsbeeld.
De Bijbel zegt, God is liefde!
Maar de Bijbel zegt ook, God is een verterend vuur.
Gods is een gloed waarbij niemand kan wonen.

Gods liefde en rechtvaardigheid horen bij elkaar.

Nu een vraag: Hoe kan God Liefde zijn ten opzichte van een zondaar die tegen
Hem heeft gezondigd? Gaat Hij dan met eerbied gezegd van de troon van Zijn
Recht af, en gaat Hij dan op de troon van Zijn Liefde zitten?
Hoe actueel is de vraag waar Luther mee worstelde: Hoe krijg ik genade bij
een rechtvaardig God? God is Liede, dat is waar, maar God is ook Recht,
en hoe kunnen deze deugden Gods verenigd worden?

In Christus offer, komen Gods liefde en Gods recht samen!

En in Johannes 3 kun je lezen over wie de Heere Jezus niet lief heeft, de toorn Gods blijft op hem.

Dat wisten de Roomsen ook wel vóór de Reformatie. Maar de praktijk.
Zoals Luther, en al Gods volk dat leert kennen.
Daar ligt vrees ik, het gebrek in veel kerken. Hoe, op welke manier wordt
een verdoemelijk zondaar met een Rechtvaardig God verzoend? En zonder
aan één van Gods deugden af te doen.
Als we niet verder komen was de Reformatie toch niet eens nodig geweest
en was het slechts een uiterlijke menselijke actie geweest.
Of zie ik dat fout?

Voor elke gelovige, is Gods recht vervuld in Christus offer, maar jij vind dat niet voldoende?
De Reformatie leerde juist dat Gods recht vervuld is in Christus offer.

[-DIA-]

Ik herinner me de preek.

Ja, juist ook voor Gods volk. Ik had nog nooit die vergelijking gehoord in het positieve van een kind van God te zijn. Zo vertroost elkander met deze woorden, zei ds. Van Dieren. Dus inderdaad ook Maranatha. Vergis je niet in Ds. Van Dieren, ook niet als je HHK bent. Ik mag hem graag.

Meestal wordt de tekst inderdaad uitgelegd met, onderzoek jezelf etc. Ja, theoretisch snap ik je wel Dia, maar nu de praktijk.

Maar reageer gerust.

Er zijn een paar dingen te noemen.
Je zegt: ja, juist voor Gods volk.
Er wordt hier wel eens gezegd: Die dominee preekt alleen voor Gods volk.
Dat is natuurlijk niet waar. Hij legt het Evangelie open, houdt het de hoorders
ernstig en welmenend voor. Is dat dan alleen voor Gods volk?
Ik dacht van niet.

Verder is ook op te merken, als je hoort van het grote voorrecht van Gods volk,
dat je er dan heilig jaloers op mag worden,
We weten wel dat we onszelf niet kunnen bekeren, maar zou je dan niet met
heel je verstand God gaan zoeken, om Hem te kennen, zoals Zijn volk Hem mag
kennen? De Heere roept ons op tot bekering, en wij zeggen dan vaak: We kunnen
ons toch niet bekeren? Op zich is dat waar, maar als je onvekeerd-zijn een
nood wordt, zou je dan stil met de armen over elkaar gaan zitten afwachten:
Zo van: Och, of het nog nocht staan te gebeuren? Nee toch? Dan wordt je erachter
gebracht, en niet als een blote belijdenis, maar als een bevonden waarheid, dat
je je niet kan bekeren omdat je niet wilt.

Als de Heere echter iets van Zijn liefde in je hart doet voelen, dan wordt dat niet-
willen je een smart. Dan wordt zonde wat ze is: Zonde tegen God.
Er is dus geen reden om te zeggen: Het is aleen voor Gods volk. Wel een waarheid
op zich, maar daar mogen wij vanzelf niet in gaan rusten. Denk aan wat hier eerder
werd gezegd: Gaan werken, zeven schoften op een dag. En toch: God vrij laten.

Over theroretich snappen, ja dat begrijp ik ook wel. Iedereen die onder deze leer
is opgevoed moet het theoretisch wel snappen. Maar het is geen bergripsleer,
maar een geloofsleer. Uiterlijke kennis is niet voldoende, want daarmee is God
niet bevredigd in Zijn recht. De mens moet om het heel kinderlijk eenvoudig te
zeggen: Bekeerd worden. Een nieuw hart ontvangen.

Dat is ook het allergrootste wonder van alle wonderen! Als God een nieuw hart
schept, is dat niet minder dan een nieuwe schepping. Dat is iets wat er niet was,
maar wat God door Zijn almcht schept en inplant in het hart. Dan wordt ervaren
wat het is: Een tweemens: Ik ellendig mens, wie zal mij verlossen, en het goede
dat ik wil dat doe ik niet... enz.

Ik hoop dat je deze therorie ook in de praktijk mag leren, want dat geeft een
blijdschap die de wereld niet kent. En ook niet begeert. Want ze kent die niet,
en ziet het aan voor een naargeestig en droef leven. Maar toch: Het vrome volk
in U verheugd zal huppelen van zielenvreugde! Hier op aarde al de voorsmaken
om straks voor eeuwig zonder scheiden, bij de Heere te zijn: Hun blijdschap zal
dan onbepaald door het licht dat van Zijn aanzicht straalt ten hoogste toppunt
stijgen. Dan is het onvolmaakte volmaakt, en alle strijd voor eeuwig voorbij.
Zouden we dan van de theorie niet zoeken om die in de praktijk te mogen
leren kennen?

Laat het hier maar even bij.

Uh, Dia, ik kan hier alleen maar mee instemmen. Even heel serieus, het is van het grootste belang dat iemand in de kerk 'gedwongen' wordt na te denken over het leven en het eeuwige leven. Daar is een ds vrij in om dat 'aan te pakken' zoals hij dat wil of naar beste vermogen kan. Zijn 'directeur' is immers God en wie zou dan niet met zijn handen in het haar of met een kinderlijke vraag aan de Heere vragen: Heere hoe ga ik dat ooit goed doen? Bij jullie zitten zoveel mensen in de kerk en als je dan als ds voorin op de preekstoel sta, en al die mensen ziet...

Ik denk dat die prediking die jij 'schetst' ongeveer vroeger bij mij ook was. Natuurlijk hoopte ik ook dat ik de Heere zou leren kennen, maar vaak was dat voor die mevrouw of die meneer. In de loop van mijn leven ben ik dat anders gaan zien, niet omdat mijn theorie veranderde maar theorie inderdaad praktijk werd. (Trouwens, ik vind het heel mooi om te lezen hoe jij dat schrijft, jaloers zijn op het volk van God, zonder woorden toch te preken door handel en wandel is een heel mooie nodiging.)

Als ik nu dominee zou worden, (kan natuurlijk niet) dan zou ik (zoals ik nu denk) 'de blijde boodschap' de mogelijkheid benadrukken. Mensen, het is mogelijk om de Heere te leren kennen, dat ik hier op de preekstoel sta, is al een bewijs ervan dat Hij wil dat je je bekeert, omkeert naar Hem en vanaf nu zegt, U bent de pottenbakker en wij zijn het leem...

Als ik mensen buiten de kerk spreek, vinden zij zichzelf hardstikke goed bezig. Dan begrijp ik jou. Er is niets wat naar God vraagt of naar Hem zoekt. Jesaja 65:1. Dan kan ik natuurlijk heel aardig gevonden worden door te zeggen, maar ja hoor, je hebt helemaal gelijk. Het komt wel goed met jou. Maar dat is niet de waarheid van de Bijbel.
Als mensen binnen de kerk dat denken, zitten ook zij fout. Want voor hen geldt hetzelfde. Tja, en hoe 'ga je dan preken'.

Misschien zou ik als dominee in de fout gaan door vanuit mijn eigen ervaring het predikambt in de vullen.. maar ook dat mag geen maatstaf zijn want dan doe je ook weer mensen tekort.

Nou, Dia, ik ben bang dat je me niet meer volgt. Mensen in het westen 'durven' veel te zeggen, maar deze gedachten zaten een beetje achter mijn verhaal.

Groet,

P.S. Kom je dan uit het dorp met de grote klomp? Waar ze een museum hebben waar je een heel grappige weegschaal kan uitproberen. Trouwens, je hoeft het niet te zeggen hoor. Het is prachtig bij jullie daar. Heerlijk om in de bossen te wandelen en na te denken etc.

Ik zal hier serieus op ingaan. Ik wil dat graag ook uitvoerig doen, voor zover
ik het kan beantwoorden. Maar dan wil ik het wel even voorbereiden.
Want dit zijn wel zaken van leven en dood.
Daarom mag, kan en wil ik mij hier niet op een makkelijke manier van afmaken.

En nee, ik kom niet uit het 'klompendorp. Ik ben er wel veel in de kerk
geweest, d.w.z. de Gereformeerde Gemeente aan de Dorpstraat. Ik ben een beetje
westelijker opgegroeid in de richting van Deventer.

[-DIA-]

Nu een vraag: Hoe kan God Liefde zijn ten opzichte van een zondaar die tegen
Hem heeft gezondigd? Gaat Hij dan met eerbied gezegd van de troon van Zijn
Recht af, en gaat Hij dan op de troon van Zijn Liefde zitten?
Hoe actueel is de vraag waar Luther mee worstelde: Hoe krijg ik genade bij
een rechtvaardig God? God is Liede, dat is waar, maar God is ook Recht,
en hoe kunnen deze deugden Gods verenigd worden?

In Christus offer, komen Gods liefde en Gods recht samen!

En in Johannes 3 kun je lezen over wie de Heere Jezus niet lief heeft, de toorn Gods blijft op hem.

Dat wisten de Roomsen ook wel vóór de Reformatie. Maar de praktijk.
Zoals Luther, en al Gods volk dat leert kennen.
Daar ligt vrees ik, het gebrek in veel kerken. Hoe, op welke manier wordt
een verdoemelijk zondaar met een Rechtvaardig God verzoend? En zonder
aan één van Gods deugden af te doen.
Als we niet verder komen was de Reformatie toch niet eens nodig geweest
en was het slechts een uiterlijke menselijke actie geweest.
Of zie ik dat fout?

Voor elke gelovige, is Gods recht vervuld in Christus offer, maar jij vind dat niet voldoende?
De Reformatie leerde juist dat Gods recht vervuld is in Christus offer.

Dat is waar, maar geldt dat ook voor bijvoorbeeld de paus? Hij gelooft toch ook in het
offer van Christus? Het Recht is vervuld, maar voor wie heeft Christus geleden en is Hij
gestorven? Als we dat zo uiterlijk stellen komen we echt (zie ander topic) tot een
Groot Kuddeken, en zullen er met stromen ingaan door een Brede Poort. Dan zal men
niet zo veel hoeven te zoeken, en over een tekst als: "Velen zullen zoeken in te gaan..."
dat moeten we dan maar veranderen in "Velen zullen ingaan en ook kunnen en willen?"
Misschien is het nuttig om de werken van John Bunyan eens te lezen?

De Reformatie leerde dat Gods Recht vervuld was in Christus's Offer zeg je. Ik ben zo
vrij om daar toch iets anders over te denken (ook al is dat een moderne regel van de
mondige mens van nu) maar ik wil toch niet betweterig zijn.
Maar toch, niet de Reformatie op zich leerde dat. Het leerde wel hoe een zich geheel
schuldig kennend mens, een door Gods Geest ontdekt mens, de Weg, tot dat Offer.
We kunnen WETEN van een Offer, dat wist de Roomse kerk ook, maar daar hebben we
dan nog geen deel aan. Of denk je van wel? Was dan de Reformatie, zoals jij die ziet,
zoals die werkelijk was?
Als je het zo stelt? Ik meen toch van niet!

[Johann Gottfried Walther]

In Christus offer, komen Gods liefde en Gods recht samen!

En in Johannes 3 kun je lezen over wie de Heere Jezus niet lief heeft, de toorn Gods blijft op hem.

Dat wisten de Roomsen ook wel vóór de Reformatie. Maar de praktijk.
Zoals Luther, en al Gods volk dat leert kennen.
Daar ligt vrees ik, het gebrek in veel kerken. Hoe, op welke manier wordt
een verdoemelijk zondaar met een Rechtvaardig God verzoend? En zonder
aan één van Gods deugden af te doen.
Als we niet verder komen was de Reformatie toch niet eens nodig geweest
en was het slechts een uiterlijke menselijke actie geweest.
Of zie ik dat fout?

Voor elke gelovige, is Gods recht vervuld in Christus offer, maar jij vind dat niet voldoende?
De Reformatie leerde juist dat Gods recht vervuld is in Christus offer.

Dat is waar, maar geldt dat ook voor bijvoorbeeld de paus? Hij gelooft toch ook in het
offer van Christus? Het Recht is vervuld, maar voor wie heeft Christus geleden en is Hij
gestorven? Als we dat zo uiterlijk stellen komen we echt (zie ander topic) tot een
Groot Kuddeken, en zullen er met stromen ingaan door een Brede Poort. Dan zal men
niet zo veel hoeven te zoeken, en over een tekst als: "Velen zullen zoeken in te gaan..."
dat moeten we dan maar veranderen in "Velen zullen ingaan en ook kunnen en willen?"
Misschien is het nuttig om de werken van John Bunyan eens te lezen?

De Reformatie leerde dat Gods Recht vervuld was in Christus's Offer zeg je. Ik ben zo
vrij om daar toch iets anders over te denken (ook al is dat een moderne regel van de
mondige mens van nu) maar ik wil toch niet betweterig zijn.
Maar toch, niet de Reformatie op zich leerde dat. Het leerde wel hoe een zich geheel
schuldig kennend mens, een door Gods Geest ontdekt mens, de Weg, tot dat Offer.
We kunnen WETEN van een Offer, dat wist de Roomse kerk ook, maar daar hebben we
dan nog geen deel aan. Of denk je van wel? Was dan de Reformatie, zoals jij die ziet,
zoals die werkelijk was?
Als je het zo stelt? Ik meen toch van niet!

Je gaat nu wel erg ver. Ik heb het over ware gelovigen.
En dan denk je dat ik meen dat mensen die weten van een offer behouden zouden zijn.

Zoals ik al zei, wie de Heere Jezus niet lief heeft, de toorn Gods blijft op hem.

Of nog scherper:

"Indien iemand den Heere Jezus Christus niet liefheeft, die zij een vervloeking; Maran-atha!"


En in Christus volmaakte offer, is aan Gods recht voldaan, tenvolle! God zij eeuwig dank daarvoor!
Maar wie niet gelooft, die is ook niet behouden.

[-DIA-]

Dat wisten de Roomsen ook wel vóór de Reformatie. Maar de praktijk.
Zoals Luther, en al Gods volk dat leert kennen.
Daar ligt vrees ik, het gebrek in veel kerken. Hoe, op welke manier wordt
een verdoemelijk zondaar met een Rechtvaardig God verzoend? En zonder
aan één van Gods deugden af te doen.
Als we niet verder komen was de Reformatie toch niet eens nodig geweest
en was het slechts een uiterlijke menselijke actie geweest.
Of zie ik dat fout?

Voor elke gelovige, is Gods recht vervuld in Christus offer, maar jij vind dat niet voldoende?
De Reformatie leerde juist dat Gods recht vervuld is in Christus offer.

Dat is waar, maar geldt dat ook voor bijvoorbeeld de paus? Hij gelooft toch ook in het
offer van Christus? Het Recht is vervuld, maar voor wie heeft Christus geleden en is Hij
gestorven? Als we dat zo uiterlijk stellen komen we echt (zie ander topic) tot een
Groot Kuddeken, en zullen er met stromen ingaan door een Brede Poort. Dan zal men
niet zo veel hoeven te zoeken, en over een tekst als: "Velen zullen zoeken in te gaan..."
dat moeten we dan maar veranderen in "Velen zullen ingaan en ook kunnen en willen?"
Misschien is het nuttig om de werken van John Bunyan eens te lezen?

De Reformatie leerde dat Gods Recht vervuld was in Christus's Offer zeg je. Ik ben zo
vrij om daar toch iets anders over te denken (ook al is dat een moderne regel van de
mondige mens van nu) maar ik wil toch niet betweterig zijn.
Maar toch, niet de Reformatie op zich leerde dat. Het leerde wel hoe een zich geheel
schuldig kennend mens, een door Gods Geest ontdekt mens, de Weg, tot dat Offer.
We kunnen WETEN van een Offer, dat wist de Roomse kerk ook, maar daar hebben we
dan nog geen deel aan. Of denk je van wel? Was dan de Reformatie, zoals jij die ziet,
zoals die werkelijk was?
Als je het zo stelt? Ik meen toch van niet!

Je gaat nu wel erg ver. Ik heb het over ware gelovigen.
En dan denk je dat ik meen dat mensen die weten van een offer behouden zouden zijn.

Zoals ik al zei, wie de Heere Jezus niet lief heeft, de toorn Gods blijft op hem.

Of nog scherper:

"Indien iemand den Heere Jezus Christus niet liefheeft, die zij een vervloeking; Maran-atha!"


En in Christus volmaakte offer, is aan Gods recht voldaan, tenvolle! God zij eeuwig dank daarvoor!
Maar wie niet gelooft, die is ook niet behouden.

Dat is het punt... Gods Geest werkte in Luther, hij werd een uitgewerkt mens, een in zichzelf
hopeloos geval. Waar hem alle hoop ontviel en niemand zorgde voor zijn ziel.
Daar... Daar heeft het God behaagd Zijn Zoon in hem te openbaren. Dat gaat niet met een
uiterlijk toestemmen van een bepaalde leer, maar een Goddelijke ontdekking van dat je
niet anders te wachten hebt dan een eeuwig en zeker verderf. En een door Gods
Geest ontdekt mesn mag daar 'amen' op leren zeggen.

Nee, laten we het niet zo simpel stellen, hoewel het werk Gods eenvoudig is, maar van
's mensen kant blijft het een strijden, ja een onmogelijkheid om in te gaan, en wordt zalig
worden een eeuwig wonder.
Een volk dat weet uit welke grote nood en dood het verlost is, zal dan ook eewig dankensstof hebben.
Ik heb zo bij mezelf wel eens gedacht: Wat zou een onbekeerd mens in de hemel toch
willen? Zou hij het er uithouden? Zou hij weten wat hij moet doen, zodat hij (even in de tijd
gedacht, maar denk maar even na) zich niet vervelen?

Zalig worden is geen theorie of een menselijke wetenschap. Nee, het is iets wat bij de mens
onmogelijk is, en alleen mogelijk bij God. Dat is voor een mens beslist niet simpel. Nee,
het is een steen des aanstoots, want we willen alles doen om zalig te worden (wat leerden
de Roomsen ook weer) maar het moeilijke (van 's mensen kant) is dat een mens er totaal
met alle redeneren buiten gaat vallen en ook niets meer kan doen.

Ik heb wel eens gedacht: Gelukkig als ik eens een mens hoor die het eens niet meer weet.
Die met alle godsdienst vastloopt. Ik hoop dat je het begrijpt. want met zo'n mens zou ik
wel van hart tot hart willen praten.

[Johann Gottfried Walther]

Voor elke gelovige, is Gods recht vervuld in Christus offer, maar jij vind dat niet voldoende?
De Reformatie leerde juist dat Gods recht vervuld is in Christus offer.

Dat is waar, maar geldt dat ook voor bijvoorbeeld de paus? Hij gelooft toch ook in het
offer van Christus? Het Recht is vervuld, maar voor wie heeft Christus geleden en is Hij
gestorven? Als we dat zo uiterlijk stellen komen we echt (zie ander topic) tot een
Groot Kuddeken, en zullen er met stromen ingaan door een Brede Poort. Dan zal men
niet zo veel hoeven te zoeken, en over een tekst als: "Velen zullen zoeken in te gaan..."
dat moeten we dan maar veranderen in "Velen zullen ingaan en ook kunnen en willen?"
Misschien is het nuttig om de werken van John Bunyan eens te lezen?

De Reformatie leerde dat Gods Recht vervuld was in Christus's Offer zeg je. Ik ben zo
vrij om daar toch iets anders over te denken (ook al is dat een moderne regel van de
mondige mens van nu) maar ik wil toch niet betweterig zijn.
Maar toch, niet de Reformatie op zich leerde dat. Het leerde wel hoe een zich geheel
schuldig kennend mens, een door Gods Geest ontdekt mens, de Weg, tot dat Offer.
We kunnen WETEN van een Offer, dat wist de Roomse kerk ook, maar daar hebben we
dan nog geen deel aan. Of denk je van wel? Was dan de Reformatie, zoals jij die ziet,
zoals die werkelijk was?
Als je het zo stelt? Ik meen toch van niet!

Je gaat nu wel erg ver. Ik heb het over ware gelovigen.
En dan denk je dat ik meen dat mensen die weten van een offer behouden zouden zijn.

Zoals ik al zei, wie de Heere Jezus niet lief heeft, de toorn Gods blijft op hem.

Of nog scherper:

"Indien iemand den Heere Jezus Christus niet liefheeft, die zij een vervloeking; Maran-atha!"


En in Christus volmaakte offer, is aan Gods recht voldaan, tenvolle! God zij eeuwig dank daarvoor!
Maar wie niet gelooft, die is ook niet behouden.

Dat is het punt... Gods Geest werkte in Luther, hij werd een uitgewerkt mens, een in zichzelf
hopeloos geval. Waar hem alle hoop ontviel en niemand zorgde voor zijn ziel.
Daar... Daar heeft het God behaagd Zijn Zoon in hem te openbaren. Dat gaat niet met een
uiterlijk toestemmen van een bepaalde leer, maar een Goddelijke ontdekking van dat je
niet anders te wachten hebt dan een eeuwig en zeker verderf. En een door Gods
Geest ontdekt mesn mag daar 'amen' op leren zeggen.

Nee, laten we het niet zo simpel stellen, hoewel het werk Gods eenvoudig is, maar van
's mensen kant blijft het een strijden, ja een onmogelijkheid om in te gaan, en wordt zalig
worden een eeuwig wonder.
Een volk dat weet uit welke grote nood en dood het verlost is, zal dan ook eewig dankensstof hebben.
Ik heb zo bij mezelf wel eens gedacht: Wat zou een onbekeerd mens in de hemel toch
willen? Zou hij het er uithouden? Zou hij weten wat hij moet doen, zodat hij (even in de tijd
gedacht, maar denk maar even na) zich niet vervelen?

Zalig worden is geen theorie of een menselijke wetenschap. Nee, het is iets wat bij de mens
onmogelijk is, en alleen mogelijk bij God. Dat is voor een mens beslist niet simpel. Nee,
het is een steen des aanstoots, want we willen alles doen om zalig te worden (wat leerden
de Roomsen ook weer) maar het moeilijke (van 's mensen kant) is dat een mens er totaal
met alle redeneren buiten gaat vallen en ook niets meer kan doen.

Ik heb wel eens gedacht: Gelukkig als ik eens een mens hoor die het eens niet meer weet.
Die met alle godsdienst vastloopt. Ik hoop dat je het begrijpt. want met zo'n mens zou ik
wel van hart tot hart willen praten.

Misschien moet je eens iets van Luther lezen?! Wel eens gedaan?

[-DIA-]

Dat is waar, maar geldt dat ook voor bijvoorbeeld de paus? Hij gelooft toch ook in het
offer van Christus? Het Recht is vervuld, maar voor wie heeft Christus geleden en is Hij
gestorven? Als we dat zo uiterlijk stellen komen we echt (zie ander topic) tot een
Groot Kuddeken, en zullen er met stromen ingaan door een Brede Poort. Dan zal men
niet zo veel hoeven te zoeken, en over een tekst als: "Velen zullen zoeken in te gaan..."
dat moeten we dan maar veranderen in "Velen zullen ingaan en ook kunnen en willen?"
Misschien is het nuttig om de werken van John Bunyan eens te lezen?

De Reformatie leerde dat Gods Recht vervuld was in Christus's Offer zeg je. Ik ben zo
vrij om daar toch iets anders over te denken (ook al is dat een moderne regel van de
mondige mens van nu) maar ik wil toch niet betweterig zijn.
Maar toch, niet de Reformatie op zich leerde dat. Het leerde wel hoe een zich geheel
schuldig kennend mens, een door Gods Geest ontdekt mens, de Weg, tot dat Offer.
We kunnen WETEN van een Offer, dat wist de Roomse kerk ook, maar daar hebben we
dan nog geen deel aan. Of denk je van wel? Was dan de Reformatie, zoals jij die ziet,
zoals die werkelijk was?
Als je het zo stelt? Ik meen toch van niet!

Je gaat nu wel erg ver. Ik heb het over ware gelovigen.
En dan denk je dat ik meen dat mensen die weten van een offer behouden zouden zijn.

Zoals ik al zei, wie de Heere Jezus niet lief heeft, de toorn Gods blijft op hem.

Of nog scherper:

"Indien iemand den Heere Jezus Christus niet liefheeft, die zij een vervloeking; Maran-atha!"


En in Christus volmaakte offer, is aan Gods recht voldaan, tenvolle! God zij eeuwig dank daarvoor!
Maar wie niet gelooft, die is ook niet behouden.

Dat is het punt... Gods Geest werkte in Luther, hij werd een uitgewerkt mens, een in zichzelf
hopeloos geval. Waar hem alle hoop ontviel en niemand zorgde voor zijn ziel.
Daar... Daar heeft het God behaagd Zijn Zoon in hem te openbaren. Dat gaat niet met een
uiterlijk toestemmen van een bepaalde leer, maar een Goddelijke ontdekking van dat je
niet anders te wachten hebt dan een eeuwig en zeker verderf. En een door Gods
Geest ontdekt mesn mag daar 'amen' op leren zeggen.

Nee, laten we het niet zo simpel stellen, hoewel het werk Gods eenvoudig is, maar van
's mensen kant blijft het een strijden, ja een onmogelijkheid om in te gaan, en wordt zalig
worden een eeuwig wonder.
Een volk dat weet uit welke grote nood en dood het verlost is, zal dan ook eewig dankensstof hebben.
Ik heb zo bij mezelf wel eens gedacht: Wat zou een onbekeerd mens in de hemel toch
willen? Zou hij het er uithouden? Zou hij weten wat hij moet doen, zodat hij (even in de tijd
gedacht, maar denk maar even na) zich niet vervelen?

Zalig worden is geen theorie of een menselijke wetenschap. Nee, het is iets wat bij de mens
onmogelijk is, en alleen mogelijk bij God. Dat is voor een mens beslist niet simpel. Nee,
het is een steen des aanstoots, want we willen alles doen om zalig te worden (wat leerden
de Roomsen ook weer) maar het moeilijke (van 's mensen kant) is dat een mens er totaal
met alle redeneren buiten gaat vallen en ook niets meer kan doen.

Ik heb wel eens gedacht: Gelukkig als ik eens een mens hoor die het eens niet meer weet.
Die met alle godsdienst vastloopt. Ik hoop dat je het begrijpt. want met zo'n mens zou ik
wel van hart tot hart willen praten.

Misschien moet je eens iets van Luther lezen?! Wel eens gedaan?

Ja hoor, maar ik heb zelf geen boeken van hem. Alleen wat uittreksels uit een groter verband.
Ik ken de kerkgeschiedenis een beetje. En ook het leven van Luther getuigt van Gods werk.
Al had hij wat puntjes die de gereformeerden niet hebben overgenomen, en die niet goed waren,
de kern, het nieuwe leven in hem dat getuigt van Gods werk. Misschien is het goed voor ons allemaal om Augustinus, Luther, Bunyan, van der Groe, Justus Vermeer, Boston etc. meer te lezen dan de boeken die nu meest gelezen worden. Ik denk dat je het dat wel met me eens bent. En wat dan het wonderlijke is? Al deze mensen, van alle tijden spreken één taal. Die taal kent een levende ziel. Men noemde en noemt dat nog wel eens de 'tale Kanaäns'. Deze taal kan niemand leren, dan de Heilige Geest.
Voor de duidelijkheid, dat moet ik er altijd maar weer bij zetten, dat gaat niet om een ouderwetse taal of oude uitdrukkingen. Het is de taal die de Geest leert. In welke taal die ook gesproken wordt. Of dat nu Hebreeuws, Latijn, Grieks, Engels, Frans, Duits, Nederlands, of Rijssens is, dat dot allemaal niet ter zake.
Wat deze tijd ook wel kenmerkt is wantrouwen. Dat werkt zelfs door tot onder Gods uitverkorenen, en als we dit forum lezen hoeven dit ook niet verder uit te leggen. Het is ook, naar mijn overtuiging een teken van een ver afleven van God. Laten we dan eerst maar onszelf oproepen: Keert weder, gij afkerige kinderen! Het zij zo!
Een goede nacht gewenst en een verkwikkende nachtrust. We hopen morgen Biddag te houden,
en daarom ook: Een gezegende Biddag gewenst.

[Hendrikus]

Al had hij wat puntjes die de gereformeerden niet hebben overgenomen, en die niet goed waren,

Want alleen de gereformeerden hebben het bij het rechte eind?
Wie bepaalt wat goed is?
Denk eens aan al die christenen op de hele wereld, de eeuwen door, die niet uit de calvinistische traditie komen: zouden die het nou echt allemaal mis hebben (gehad)?

[Jvslooten]

Dat is waar, maar geldt dat ook voor bijvoorbeeld de paus? Hij gelooft toch ook in het
offer van Christus? Het Recht is vervuld, maar voor wie heeft Christus geleden en is Hij
gestorven? Als we dat zo uiterlijk stellen komen we echt (zie ander topic) tot een
Groot Kuddeken, en zullen er met stromen ingaan door een Brede Poort. Dan zal men
niet zo veel hoeven te zoeken, en over een tekst als: "Velen zullen zoeken in te gaan..."
dat moeten we dan maar veranderen in "Velen zullen ingaan en ook kunnen en willen?"
Misschien is het nuttig om de werken van John Bunyan eens te lezen?

De Reformatie leerde dat Gods Recht vervuld was in Christus's Offer zeg je. Ik ben zo
vrij om daar toch iets anders over te denken (ook al is dat een moderne regel van de
mondige mens van nu) maar ik wil toch niet betweterig zijn.
Maar toch, niet de Reformatie op zich leerde dat. Het leerde wel hoe een zich geheel
schuldig kennend mens, een door Gods Geest ontdekt mens, de Weg, tot dat Offer.
We kunnen WETEN van een Offer, dat wist de Roomse kerk ook, maar daar hebben we
dan nog geen deel aan. Of denk je van wel? Was dan de Reformatie, zoals jij die ziet,
zoals die werkelijk was?
Als je het zo stelt? Ik meen toch van niet!

Ik vind het allereerst heel erg gevaarlijk om zo gemakkelijk te oordelen over een man die -naar ik mag aannemen- zijn hele leven in oprechte dienstbaarheid aan Christus geweid heeft. En al zou ik het mis hebben, dan hebben wij nóg het recht niet om te oordelen. Salomo stierf ook volhard in de zonden, en toch zegt God zelf dat Hij hem lief had.

Wat die kudde en die poort betreft.. die kudde is vele malen groter dan jij je ooit zou kunnen voorstellen, en die poort oneindig veel kleiner dan wat je nu denkt. Die poort is niet zo klein dat alleen nette, bevindelijke reformatorische-orthodoxe heiligen kunnen ingaan. Die poort is zó klein dat NIEMAND in kan gaan. En dan pas blijkt hoe groot Gods liefde en Genade is; dat dóór Christus toch velen in zúllen gaan!

Aangaande het Offer betreft ben ik het voorzover ik je kan volgen met je eens; alleen er van weten is niet genoeg, eraan deelhebben wel. De Christus zegt het ons zelf: ´´..dit is het bloed van mijn nieuwe verbond, dat voor velen vergoten wordt tot vergeving van zonden (...) hebt deel eraan.

[eilander]

Al had hij wat puntjes die de gereformeerden niet hebben overgenomen, en die niet goed waren,

Want alleen de gereformeerden hebben het bij het rechte eind?
Wie bepaalt wat goed is?
Denk eens aan al die christenen op de hele wereld, de eeuwen door, die niet uit de calvinistische traditie komen: zouden die het nou echt allemaal mis hebben (gehad)?

Wie bepaalt wat goed is? Wij niet. De Heere Zelf Die ons de Bijbel heeft gegeven. De Bijbel is dus het enige richtsnoer. Daarnaar mogen en moeten we altijd terug.