Eerst de Wet ?

[memento]

Het moment van levenmaking is een andere dan de bewustwording en de inplanting van de Heiligen Geest van het levende geloof in Christus Jezus. Daar gaat de hele discussie over. Dat moet ook noodzakelijkerwijs want je kan niet "bidden" als levengemaakte (stelling 1) en tegelijk dood zijn in zonden en misdaden omdat je - nog - niet hebt ontvangen waarom je bid....(stelling 2).

Mijn stelling is inderdaad dat dit niet te vatten is. Ik zie dat als een verborgenheid Gods, waar we ons niet druk om moeten maken. Het geloof in Christus is hét kenpunt van een waar geloof. Zonder het geloof in Hem is er geen sprake van een behouden zijn.

maar tegelijkertijd heeft het harde "stellen" dat er geen leven is zonder Christuskennis het gevaar in zich dat de "kleinen in de genade" worden weggetrapt.

Laten we asjeblieft wél duidelijk stellen dat er geen leven is buiten de kennis van Christus! Laat daar geen misverstanden over bestaan. Wie meent buiten Christus de eeuwigheid aan te kunnen, bedriegt zichzelf en anderen! En "de kleinen in de genade"? Die moet men vragen naar wie Christus voor hen is. Als zij in het geloof zijn, zal je kunnen horen dat zij Hem kennen, en zéér liefhebben. Vestig hun aandacht maar op Hem (en niet op kenmerken buiten Hem, want daar wordt een mens niet gelukkig van) en wijs ze op de rijkdom die in Hem te vinden is...

Laten we ons voor 2 dwalingen hoeden:
1. De dwaling dat een mens, zonder levendmaking, naar God vraagt.
2. De dwaling dat er geestelijk leven is, zonder dat men zich gereinigd weet in Christus bloed.

En ja, dan heb je inderdaad een niet 100% sluitend systeem. Gelukkig hoeft dat ook niet, de Bijbel doet dat ook niet...

Om deze 2 stellingen tezamen niet 100% sluitend te noemen is een understatement. Volgens mij sluiten deze stellingen op deze manier gesteld elkaar uit. En dan volgt m.i. noodzakelijkerwijs dat stelling 1 klopt maar stelling 2 niet.

De Schrift is er duidelijk in, dat buiten het geloof in Christus Jezus geen zaligheid is. En hoe zullen zij geloven in (dat is: hun vertrouwen stellen in) Iemand, die zij niet kennen?

De Schrift leert heel scherp 2 wegen: Iemand die gelooft in Christus Jezus is behouden, een ieder die dat niet is ligt nog verloren. Laten we die scherpte niet - met wat voor motieven dan ook - wegpoetsen.

Ja, daar ging juist deze hele discussie over.
Sommigen stellen, dat een dode zondaar de stad Verderf verlaat, vervolgens door de smalle poort gaat en daarna bij de bewuste vergeving der zonden levend wordt.
Dat bestrijd ik (en anderen): vanaf het moment dat de Heilige Geest de zondaar de zaligmakende ellendekennis gaat schenken, zoals dat verwoord wordt in zondag 2, 3 en 4, is deze levendgemaakt.

De vraag is natuurlijk heel simpel: Is er behoudt buiten het geloof in Christus? Daar "ja" op antwoorden is onBijbels. Helaas kom je het in de praktijk wel tegen, dat mensen wel hun zonden kennen, en op die basis aangezegd hebben gekregen (door predikant, ouderling of kind van God) dat zij behouden zijn. Zonder ze ooit over Christus te horen. Het geloof in Christus Jezus is onmisbaar. En hoe kan je nu iemand geloven (dat is: vertrouwen) die je niet kent?

Er is één kenmerk, wat in ALLE ware gelovigen gevonden wordt, namelijk dat zij bij beginsel hun hoop en vertrouwen op Christus gesteld hebben. Ziende op zichzelf vrezen ze misschien dat Hij hen niet vergeven zal. Maar ziende op Hem, weten ze dat Hij de getrouwe is, die doet wat Hij beloofd. Een ieder die daar niet iets van kent: Bekeer je, want je ligt nog hopeloos verloren!

[Fjodor]

Het moment van levenmaking is een andere dan de bewustwording en de inplanting van de Heiligen Geest van het levende geloof in Christus Jezus. Daar gaat de hele discussie over. Dat moet ook noodzakelijkerwijs want je kan niet "bidden" als levengemaakte (stelling 1) en tegelijk dood zijn in zonden en misdaden omdat je - nog - niet hebt ontvangen waarom je bid....(stelling 2).

Mijn stelling is inderdaad dat dit niet te vatten is. Ik zie dat als een verborgenheid Gods, waar we ons niet druk om moeten maken. Het geloof in Christus is hét kenpunt van een waar geloof. Zonder het geloof in Hem is er geen sprake van een behouden zijn.

maar tegelijkertijd heeft het harde "stellen" dat er geen leven is zonder Christuskennis het gevaar in zich dat de "kleinen in de genade" worden weggetrapt.

Laten we asjeblieft wél duidelijk stellen dat er geen leven is buiten de kennis van Christus! Laat daar geen misverstanden over bestaan. Wie meent buiten Christus de eeuwigheid aan te kunnen, bedriegt zichzelf en anderen! En "de kleinen in de genade"? Die moet men vragen naar wie Christus voor hen is. Als zij in het geloof zijn, zal je kunnen horen dat zij Hem kennen, en zéér liefhebben. Vestig hun aandacht maar op Hem (en niet op kenmerken buiten Hem, want daar wordt een mens niet gelukkig van) en wijs ze op de rijkdom die in Hem te vinden is...

Om deze 2 stellingen tezamen niet 100% sluitend te noemen is een understatement. Volgens mij sluiten deze stellingen op deze manier gesteld elkaar uit. En dan volgt m.i. noodzakelijkerwijs dat stelling 1 klopt maar stelling 2 niet.

De Schrift is er duidelijk in, dat buiten het geloof in Christus Jezus geen zaligheid is. En hoe zullen zij geloven in (dat is: hun vertrouwen stellen in) Iemand, die zij niet kennen?

De Schrift leert heel scherp 2 wegen: Iemand die gelooft in Christus Jezus is behouden, een ieder die dat niet is ligt nog verloren. Laten we die scherpte niet - met wat voor motieven dan ook - wegpoetsen.

Ja, daar ging juist deze hele discussie over.
Sommigen stellen, dat een dode zondaar de stad Verderf verlaat, vervolgens door de smalle poort gaat en daarna bij de bewuste vergeving der zonden levend wordt.
Dat bestrijd ik (en anderen): vanaf het moment dat de Heilige Geest de zondaar de zaligmakende ellendekennis gaat schenken, zoals dat verwoord wordt in zondag 2, 3 en 4, is deze levendgemaakt.

De vraag is natuurlijk heel simpel: Is er behoudt buiten het geloof in Christus? Daar "ja" op antwoorden is onBijbels. Helaas kom je het in de praktijk wel tegen, dat mensen wel hun zonden kennen, en op die basis aangezegd hebben gekregen (door predikant, ouderling of kind van God) dat zij behouden zijn. Zonder ze ooit over Christus te horen. Het geloof in Christus Jezus is onmisbaar. En hoe kan je nu iemand geloven (dat is: vertrouwen) die je niet kent?

Er is één kenmerk, wat in ALLE ware gelovigen gevonden wordt, namelijk dat zij bij beginsel hun hoop en vertrouwen op Christus gesteld hebben. Ziende op zichzelf vrezen ze misschien dat Hij hen niet vergeven zal. Maar ziende op Hem, weten ze dat Hij de getrouwe is, die doet wat Hij beloofd. Een ieder die daar niet iets van kent: Bekeer je, want je ligt nog hopeloos verloren!

Dit alles @ Tiberius.

[DWW]

Ik zou bijna hetzelfde kunnen schrijven, DWW. Het is eerlijk waar. Met dat verschil dat ik niet zeker weet of daar pas de rechtvaardigmaking was.

Er is een moment van het ontvangen van deze zaak. (zondag 7) Daarnaast hoeft mijn weg, jouw weg niet te zijn. Maar al dat volk kan er wel van getuigen : "Die in de nood uw Redder is geweest." Hoe hoog die nood geweest moet zijn? Zo hoog, dat het onleefbaar en onhoudbaar werd onder de heerschappij van je eerste man, Rom. 7:1-3. Het was ondenkelijk dat de bloedvloeiende vrouw als een onreine, door de onhoudbare nood gedreven, door de menigte heen de toevlucht tot Jezus nam. Als het werkelijk onhoudbare nood geworden is, dan weet je niets meer (al ken je de Bijbel uitwendig geheel uit je hoofd), en zie je niets meer, dan Jezus alleen. Dit is de zekerheid des geloofs. In dat zaligmakende geloof, is zekerheid, de vrijheid, de kennis, het geloofsvertrouwen, en toestemming.

Maar er is ook een moment daarna, van het licht krijgen over de in Christus ontvangen genade. Dat is de verzegeling, 2 Petrus 1:10. Dat noemde de Erskines ook wel de zekerheid des gevoels. Daar heb ik drie jaren over gedaan. Velen kinderen Gods durven het er niet voor te houden. Dan kan zijn, vanwege het eeuwige wonder aan hun verdorven harten geschiedt, of uit pure onkunde, of door verkeerd onderwijs (dwaalleringen), of door een gebrek aan Bijbelse uitleggers, Hand. 8:31. Want, Gods volk moet bevestigd en/of verklaard worden vanuit het Woord Zelf, of in de middelijke weg door andere kinderen Gods. Gelijk Paulus deed bij de twijfelachtige en wankelijkmoedige Galatiers. Troost, troost Mijn volk, zal ulieder God zeggen. Spreekt naar het hart van Jeruzalem, en roept haar toe, dat haar strijd vervuld is, dat haar ongerechtigheid verzoend is, dat zij van de hand des HEEREN dubbel ontvangen heeft voor al haar zonden, Jes. 40:1-2.

Lees hier de vermaning uit liefde van de apostel Paulus aan de VERLOSTE Galaten:
Staat dan in de vrijheid, met welke ons Christus vrijgemaakt heeft, en wordt niet wederom met het juk der dienstbaarheid bevangen, Gal. 5:1.

De verzegeling door de Geest is onlosmakelijk verbonden met de ontvangen rechtvaardiging. Waar de vrijspraak klinkt ontvangt men ook de Heilige Geest (Efeze 1).

Daarom, broeders, benaarstigt u te meer, om uw roeping en verkiezing vast te maken; want dat doende zult gij nimmermeer struikelen, 2 Petrus 1:10.

Hervormde, je moet niet wijzer proberen te zijn als de apostel Petrus was. Wanneer de zaak der verlossing in het uur der minne door het zaligmakende geloof in Christus, gewerkt door de Werkmeester van het geloof, geschonken en verheerlijkt wordt in het hart van die verkoren zondaar, wordt deze zaak inderdaad verzegeld door de H. Geest, Joh. 16:13-15. Dat is de weeromstuitende daad in de zekerheid des geloofs. Als dit er niet is, dan is het geen verlossingswerk in Christus. Wat ik bedoelde te zeggen, ziet op de zgn. zekerheid des gevoels zoals verwoord in kanttekening 44 bij 2 Petrus 1:10. Namelijk niet ten opzichte van God, maar ten opzichte van onszelf, om te vaster verzekerd te mogen zijn.

vast te maken
Namelijk niet ten opzichte van God, Jes. 14:27, en Jes. 46:10; Rom. 11:29; 2 Tim. 2:13; maar ten opzichte van onszelf, om te vaster verzekerd te mogen zijn, dat wij door God tot de zaligheid zijn uitverkoren. In sommige boeken staat er nog bij: door de goede werken; namelijk als door de vruchten, waaruit een goede boom bekend wordt; Matth. 7:17,18.

Inderdaad kan door verkeerd onderwijs de zekerheid beneveld worden. Daar werpt de brief aan de Galaten licht op. Of het VERLOSTE Galaten zijn durf ik niet te zeggen. Ze zijn de gemeente des HEEREN net als het volk Israël in de woestijn. Maar er is wel kaf en koren.

In het geestelijk verkoren/verloste Israel is geen onkruid/kaf. Zij groeien wel op met het onkruid, maar zijn geen onkruid, Matth. 13:30. Daarnaast is het aardse bondsvolk Israel geen beeld van de gestichte kerk uit de heidenen, maar een beeld van het geestelijk verkoren Israel binnen de kerk uit de heidenen...!! Laat dit eens tot je doordringen.

[Tiberius]

Laten we asjeblieft wél duidelijk stellen dat er geen leven is buiten de kennis van Christus!

Nee, daar vergis je je in. In de levendmaking, een proces, is wel degelijk een fase aan te wijzen, dat een zondaar nog geen kennis van Christus heeft, maar wel werkzaam is met levende overtuigingen.
Wanneer een zondaar levendgemaakt wordt, gaat hij eerst zijn verlorenheid inleven.

Laat daar geen misverstanden over bestaan. Wie meent buiten Christus de eeuwigheid aan te kunnen, bedriegt zichzelf en anderen!

Dat is wat anders. We moeten die pas-geborenen (om het zo maar eens uit te drukken) geen rust geven buiten Christus. Want onder de algemene werkingen kan het met een hypocriet ver komen. Dan kan een mens ook een misser zijn, hij kan daar zelfs stichtelijk over spreken. Maar zolang deze misser geen Godszoeker is, is er geen sprake van de bijzonder werking van de Geest.

En "de kleinen in de genade"? Die moet men vragen naar wie Christus voor hen is. Als zij in het geloof zijn, zal je kunnen horen dat zij Hem kennen, en zéér liefhebben. Vestig hun aandacht maar op Hem (en niet op kenmerken buiten Hem, want daar wordt een mens niet gelukkig van) en wijs ze op de rijkdom die in Hem te vinden is...

Precies. Ze moeten inderdaad in prediking en pastoraat anders behandeld worden dan hen die dood in hun zonden en misdaden voortleven.

De vraag is natuurlijk heel simpel: Is er behoudt buiten het geloof in Christus? Daar "ja" op antwoorden is onBijbels.

Eigenlijk hetzelfde: wat dat betreft is die metafoor van de Christenreis zo mooi. Wanneer Christen gevlucht is uit de stad Verderf, maant Evangelist hem om zich te haasten en te spoeden om zijns levens wil.

Helaas kom je het in de praktijk wel tegen, dat mensen wel hun zonden kennen, en op die basis aangezegd hebben gekregen (door predikant, ouderling of kind van God) dat zij behouden zijn. Zonder ze ooit over Christus te horen. Het geloof in Christus Jezus is onmisbaar. En hoe kan je nu iemand geloven (dat is: vertrouwen) die je niet kent?

Dat kan ja, dat je zulke pastors in de praktijk tegenkomt. Maar door dat misbruik hoeven we niet te ontkennen dat er zulke mensen zijn.

[Tiberius]

Dit alles @ Tiberius.

Zeg het maar?

[Fjodor]

Laten we asjeblieft wél duidelijk stellen dat er geen leven is buiten de kennis van Christus!

Nee, daar vergis je je in. In de levendmaking, een proces, is wel degelijk een fase aan te wijzen, dat een zondaar nog geen kennis van Christus heeft, maar wel werkzaam is met levende overtuigingen.
Wanneer een zondaar levendgemaakt wordt, gaat hij eerst zijn verlorenheid inleven.

En is die levend gemaakte die Christus niet kent nu gerechtvaardigd?

Laat daar geen misverstanden over bestaan. Wie meent buiten Christus de eeuwigheid aan te kunnen, bedriegt zichzelf en anderen!

Dat is wat anders. We moeten die pas-geborenen (om het zo maar eens uit te drukken) geen rust geven buiten Christus. Want onder de algemene werkingen kan het met een hypocriet ver komen. Dan kan een mens ook een misser zijn, hij kan daar zelfs stichtelijk over spreken. Maar zolang deze misser geen Godszoeker is, is er geen sprake van de bijzonder werking van de Geest.

Het geen rust geven buiten Christus vindt jij noodzakelijk omdat die pas-geborenen niet weten of ze levend zijn of niet. Als ze het zouden weten zou het volgens jou niet eens noodzakelijk zijn. Sommigen kunnen volgens jou buiten Christuskennis de eeuwigheid aan maar weten het niet.
We moeten ze dus volgens jou aansporen om zekerheid te verkrijgen, niet om verlossing te ontvangen, dat hebben ze misschien al.

[Bert Mulder]

Luk 18: 13,14 "En de tollenaar, van verre staande, wilde ook zelfs de ogen niet opheffen naar den hemel, maar sloeg op zijn borst, zeggende: O God! wees mij zondaar genadig! Ik zeg ulieden: Deze ging af gerechtvaardigd in zijn huis, meer dan die; want een ieder, die zichzelven verhoogt, zal vernederd worden, en die zichzelven vernedert, zal verhoogd worden."
Hier wordt door de Heere Jezus gezegt dat deze zondaar gerechtvaardigd naar huis ging. Er staat helemaal niet dat deze tollenaar op dat moment kennis aan Christus als de schuldovernemende Borg kreeg. Mischien ging hij in z'n eigen beleving wel als een "doodbrakende" naar huis. We weten het niet. Maar God verklaarde hem al rechtvaardig!. Laten wij dan oppassen dat wij mensen die lopen in de overtuiging van zonde en schuld onrechtvaardig verklaren omdat ze Christus nog niet kennen voor hun eigen hart en leven.
Overigens voeren we hier hele lang discussie's over en we hebben het telkenmale over het verschil tussen "statelijk" en "standelijk" wat ook onder onze oudvaders wel bekende woorden waren.

Als men levend gemaakt wordt door Gods Woord en Geest, bezit men in principe alle gaven Gods ter zaligheid: geloof, rechtvaardigmaking, heiligmaking en verheerlijking.

[Tiberius]

Laten we asjeblieft wél duidelijk stellen dat er geen leven is buiten de kennis van Christus!

Nee, daar vergis je je in. In de levendmaking, een proces, is wel degelijk een fase aan te wijzen, dat een zondaar nog geen kennis van Christus heeft, maar wel werkzaam is met levende overtuigingen.
Wanneer een zondaar levendgemaakt wordt, gaat hij eerst zijn verlorenheid inleven.

En is die levend gemaakte die Christus niet kent nu gerechtvaardigd?

Van Gods zijde ligt dat vast, ja.

Laat daar geen misverstanden over bestaan. Wie meent buiten Christus de eeuwigheid aan te kunnen, bedriegt zichzelf en anderen!

Dat is wat anders. We moeten die pas-geborenen (om het zo maar eens uit te drukken) geen rust geven buiten Christus. Want onder de algemene werkingen kan het met een hypocriet ver komen. Dan kan een mens ook een misser zijn, hij kan daar zelfs stichtelijk over spreken. Maar zolang deze misser geen Godszoeker is, is er geen sprake van de bijzonder werking van de Geest.

Het geen rust geven buiten Christus vindt jij noodzakelijk omdat die pas-geborenen niet weten of ze levend zijn of niet. Als ze het zouden weten zou het volgens jou niet eens noodzakelijk zijn. Sommigen kunnen volgens jou buiten Christuskennis de eeuwigheid aan maar weten het niet.
We moeten ze dus volgens jou aansporen om zekerheid te verkrijgen, niet om verlossing te ontvangen, dat hebben ze misschien al.

Nee, dat klopt niet. Lees nog eens rustig mijn vorige bijdragen door.
Buiten Christus kunnen ze niet op de eeuwigheid aan, is daarvan steeds de teneur.

[Tiberius]

Luk 18: 13,14 "En de tollenaar, van verre staande, wilde ook zelfs de ogen niet opheffen naar den hemel, maar sloeg op zijn borst, zeggende: O God! wees mij zondaar genadig! Ik zeg ulieden: Deze ging af gerechtvaardigd in zijn huis, meer dan die; want een ieder, die zichzelven verhoogt, zal vernederd worden, en die zichzelven vernedert, zal verhoogd worden."
Hier wordt door de Heere Jezus gezegt dat deze zondaar gerechtvaardigd naar huis ging. Er staat helemaal niet dat deze tollenaar op dat moment kennis aan Christus als de schuldovernemende Borg kreeg. Mischien ging hij in z'n eigen beleving wel als een "doodbrakende" naar huis. We weten het niet. Maar God verklaarde hem al rechtvaardig!. Laten wij dan oppassen dat wij mensen die lopen in de overtuiging van zonde en schuld onrechtvaardig verklaren omdat ze Christus nog niet kennen voor hun eigen hart en leven.
Overigens voeren we hier hele lang discussie's over en we hebben het telkenmale over het verschil tussen "statelijk" en "standelijk" wat ook onder onze oudvaders wel bekende woorden waren.

Als men levend gemaakt wordt door Gods Woord en Geest, bezit men in principe alle gaven Gods ter zaligheid: geloof, rechtvaardigmaking, heiligmaking en verheerlijking.

Precies, ja.
Alleen moet men die gaven nog gaan benutten.
Comrie noemt het beeld van het gezicht: mensen kunnen gezichtsvermogen hebben, maar iets (nog) niet zien.

[memento]

Laten we asjeblieft wél duidelijk stellen dat er geen leven is buiten de kennis van Christus!

Nee, daar vergis je je in. In de levendmaking, een proces, is wel degelijk een fase aan te wijzen, dat een zondaar nog geen kennis van Christus heeft, maar wel werkzaam is met levende overtuigingen.
Wanneer een zondaar levendgemaakt wordt, gaat hij eerst zijn verlorenheid inleven.

Misschien kan ik mijn visie met een voorbeeld duidelijk maken:

In een land, hier ver vandaan, was eens een grote hongersnood. Velen stierven en het zou niet lang meer duren voordat de overgeblevenen ook om zouden komen van de honger. Eén der omringende landen, waarmee het land in oorlog leefde, had echter voedsel in overvloed. De koning van dat land besloot barmhartig te zijn, en richtte bij de grens een hulppost op, waar de hongerende bevolking gratis eten konden afhalen. Ook liet hij folders uitwerpen boven het land, om de burgers te wijzen op het gratis voedsel. Velen bleven thuis, ze waren verzwakt en vertrouwden de buitenlandse koning niet (ze hadden tenslotte officieel oorlog). Anderen gingen wel op weg. Sommigen stierven op de weg, anderen haakten halverwege af en besloten terug te keren. En zij stierven. Maar zij die de hulppost bereikte werden geholpen, en leefden.

Zijn allen die op weg gegaan zijn, geredt? Of alleen zij, die daadwerkelijk aankwamen bij de hulppost? En wat zou je boodschap zijn tegen hen die op weg gegaan zijn? Doe maar rustig aan, je bent op de goede weg, dus je bent behouden? Of: haast je, want straks bezwijk je voordat je de hulppost bereikt hebt...

M.i. is slechts degenen die de hulppost bereikt heeft, gered. Degenen die op weg zijn, zijn "op de goede weg", maar zij zijn nog niet gered, zij zijn op weg naar redding.

Kortom, niet de rechtvaardiging is een proces, maar de weg naar de rechtvaardiging (die door God gewerkt wordt) is een proces.

[Bert Mulder]

Het argument dat altijd terugkeert, is dat een 'dode' zondaar niet tot God kan roepen. Maar een mens kan onder overtuiging, algemeen of zaligmakend, heel veel!
Wat te denken van bijv. 1 Kon. 21:

27 Het geschiedde nu, als Achab deze woorden hoorde, dat hij zijn klederen scheurde, en een zak om zijn vlees leide, en vastte; hij lag ook neder in den zak, en ging langzaam.
28 En het woord des HEEREN geschiedde tot Elia, den Thisbiet, zeggende:
29 Hebt gij gezien, dat Achab zich vernedert voor Mijn aangezicht? Daarom dewijl hij zich vernedert voor Mijn aangezicht, zo zal Ik dat kwaad in zijn dagen niet brengen; in de dagen zijns zoons zal Ik dat kwaad over zijn huis brengen.

Hoe kan God nu de vernedering van een goddeloze Achab zó honoreren? 'Logisch' gezien kan dat niet. Maar het gebeurde wél.
Laten we ons hoeden voor een al te systematisch denken!

En als het over 'leven' gaat in de Bijbel: de eerste tekst die me te binnen schoot, was Num. 21:8: "... als hij haar (de koperen slang) aanziet, zo zal hij leven."
Dus eerst aanzien, dán leven. Eerst op Christus zien, dán leven.

Dus stel je dat de mens, zonder God, uit eigen vrije wil, iets goeds doen kan, en nog wel ter zaligheid...

De enigen die de slang aanzagen, waren die het Woord van Mozes geloofden. Ze waren al door Woord en Geest geestelijk levend, en behielden hun aardse leven.

[DWW]

Laten we ons voor 2 dwalingen hoeden:
1. De dwaling dat een mens, zonder levendmaking, naar God vraagt.
2. De dwaling dat er geestelijk leven is, zonder dat men zich gereinigd weet in Christus bloed.

En ja, dan heb je inderdaad een niet 100% sluitend systeem. Gelukkig hoeft dat ook niet, de Bijbel doet dat ook niet...

Om deze 2 stellingen tezamen niet 100% sluitend te noemen is een understatement. Volgens mij sluiten deze stellingen op deze manier gesteld elkaar uit. En dan volgt m.i. noodzakelijkerwijs dat stelling 1 klopt maar stelling 2 niet.

De Schrift is er duidelijk in, dat buiten het geloof in Christus Jezus geen zaligheid is. En hoe zullen zij geloven in (dat is: hun vertrouwen stellen in) Iemand, die zij niet kennen? De Schrift leert heel scherp 2 wegen: Iemand die gelooft in Christus Jezus is behouden, een ieder die dat niet is ligt nog verloren. Laten we die scherpte niet - met wat voor motieven dan ook - wegpoetsen.

Ja, daar ging juist deze hele discussie over. Sommigen stellen, dat een dode zondaar de stad Verderf verlaat, vervolgens door de smalle poort gaat en daarna bij de bewuste vergeving der zonden levend wordt. Dat bestrijd ik (en anderen): vanaf het moment dat de Heilige Geest de zondaar de zaligmakende ellendekennis gaat schenken, zoals dat verwoord wordt in zondag 2, 3 en 4, is deze levendgemaakt.

De kennis der ellende gaat aan de zaligheid in Christus wel vooraf, maar zij maken een ziel niet zalig. De ware kennis der ellende is waar de ziel voor God omkomt in zijn ellende. Daarom is de term zaligmakende overtuigingen eigenlijk een on-Bijbelse uitspraak. Waarom? Omdat de wet krachteloos geworden is door het vlees, Rom. 8:3, en de overtuigingen afkomstig zijn vanuit de vloek wet over de bedreven zonden, gewerkt door de Geest der dienstbaarheid tot vreze. Door de wet is immers de kennis der zonde, zegt de apostel in Rom. 3:20. Daarnaast is de wet NIET uit het zaligmakende geloof, lees Gal. 3:12. Deze zielsovertuigingen kunnen wel gepaard gaan met liefdeslokkingen des Heeren die een zondaar voor Hem doet wenen in het stof. Maar dit is de verbrijzelende liefde Gods in Christus nog niet, Jes. 57:15. Daar gevoelt/ervaart de zondaar dat God goed is voor een slecht mens. Of veracht gij den rijkdom Zijner goedertierenheid, en verdraagzaamheid, en lankmoedigheid, niet wetende, dat de goedertierenheid Gods u tot bekering leidt?(Rom. 2:4). Deze liefdeslokkingen maken de ziel week voor God. Een boer zet immers zijn ploegschaar ook niet in een droog stuk land, hij zou 'em verspelen. Zo ook bij God wanneer Hij een zondaar gaat bearbeiden tot zaligheid. Maar bedenk wel dat niet alle wenende zondaren tot de kennis van Christus gebracht worden. Alleen bij hen waar het onhoudbaar en onleefbaar geworden is onder heerschappij van hun eerste geestelijke man, Rom. 7:1-6. Er zijn er dus ook die geen kracht hebben om te baren of lucht hebben gebaard, weer anderen zijn in de kindergeboorte blijven steken. Daarnaast is er een verschil tussen de droefheid onder de wet of de droefheid die doorleefd wordt onder de heerschappij der genade. De wettische droefheid beweent de bedreven zonden voor God. En de Evangelische droefheid beweent de vergeven zonden aan de voeten van de Heere Jezus. Velen kennen het eerste, zonder kennis genomen te hebben aan het tweede. Die het tweede uit vrije genade om niet mag kennen, kent ook het eerste. Wie oren heeft om te horen, die hore...

Tib, ik blijf het je zeggen. Jij vermengt wet en evangelie op een niet geringe wijze. Daarbij vermeng je dus ook de werking van de Geest der dienstbaarheid tot vreze, met de werking van de Geest der aanneming tot kinderen, Rom. 8:15. Een ziel is dus onder de wet of onder de genade, Tiberius. Onder de wet is enkel vloek en verderfenis. Onder de overtuigingen der wet is wel een geloof in het oordeel Gods, maar geen zaligmakend geloof in Jezus Christus. Als jij van wel denkt, dan is de rechtvaardigheid (volgens jou) ook uit de overtuigingen der wet, Gal. 3:21.

Is dan de wet tegen de beloftenissen Gods(=Evangelie)? Dat zij verre; want indien er een wet gegeven ware, die machtig was levend te maken, zo zou waarlijk de rechtvaardigheid(=vergeving der zonden) uit de wet zijn.

[Erasmiaan]

Helaas kom je het in de praktijk wel tegen, dat mensen wel hun zonden kennen, en op die basis aangezegd hebben gekregen (door predikant, ouderling of kind van God) dat zij behouden zijn. Zonder ze ooit over Christus te horen. Het geloof in Christus Jezus is onmisbaar.

Zulke mensen ben ik gelukkig nog nooit tegengekomen. Eerder dat men aangezegd wordt dat het tekort is voor de eeuwigheid

[DWW]

Laten we asjeblieft wél duidelijk stellen dat er geen leven is buiten de kennis van Christus!

Nee, daar vergis je je in. In de levendmaking, een proces, is wel degelijk een fase aan te wijzen, dat een zondaar nog geen kennis van Christus heeft, maar wel werkzaam is met levende overtuigingen. Wanneer een zondaar levendgemaakt wordt, gaat hij eerst zijn verlorenheid inleven.

Misschien kan ik mijn visie met een voorbeeld duidelijk maken:
In een land, hier ver vandaan, was eens een grote hongersnood. Velen stierven en het zou niet lang meer duren voordat de overgeblevenen ook om zouden komen van de honger. Eén der omringende landen, waarmee het land in oorlog leefde, had echter voedsel in overvloed. De koning van dat land besloot barmhartig te zijn, en richtte bij de grens een hulppost op, waar de hongerende bevolking gratis eten konden afhalen. Ook liet hij folders uitwerpen boven het land, om de burgers te wijzen op het gratis voedsel. Velen bleven thuis, ze waren verzwakt en vertrouwden de buitenlandse koning niet (ze hadden tenslotte officieel oorlog). Anderen gingen wel op weg. Sommigen stierven op de weg, anderen haakten halverwege af en besloten terug te keren. En zij stierven. Maar zij die de hulppost bereikte werden geholpen, en leefden. Zijn allen die op weg gegaan zijn, geredt? Of alleen zij, die daadwerkelijk aankwamen bij de hulppost? En wat zou je boodschap zijn tegen hen die op weg gegaan zijn? Doe maar rustig aan, je bent op de goede weg, dus je bent behouden? Of: haast je, want straks bezwijk je voordat je de hulppost bereikt hebt. M.i. is slechts degenen die de hulppost bereikt heeft, gered. Degenen die op weg zijn, zijn "op de goede weg", maar zij zijn nog niet gered, zij zijn op weg naar redding. Kortom, niet de rechtvaardiging is een proces, maar de weg naar de rechtvaardiging (die door God gewerkt wordt) is een proces.

Hier ben ik het wel mee eens. Het komt redelijk overeen met het beeld van de vluchter naar de Vrijstad. Buiten die Vrijstad was de bloedwreker, die enkel dood, vloek, benauwdheid, onrust, onvrede, duisternis en verderfenis kon brengen.

'Ja maar.....', zou Tib. vervolgens redeneren, 'een dode zondaar kan toch niet vluchten....??'

Daarom zegt Paulus in Gal. 1 vers 11 het volgende:
Maar ik maak u bekend, broeders, dat het Evangelie, hetwelk van mij verkondigd is, niet is naar den mens.

[Willem]

Laten we asjeblieft wél duidelijk stellen dat er geen leven is buiten de kennis van Christus!

Nee, daar vergis je je in. In de levendmaking, een proces, is wel degelijk een fase aan te wijzen, dat een zondaar nog geen kennis van Christus heeft, maar wel werkzaam is met levende overtuigingen.
Wanneer een zondaar levendgemaakt wordt, gaat hij eerst zijn verlorenheid inleven.

Misschien kan ik mijn visie met een voorbeeld duidelijk maken:

In een land, hier ver vandaan, was eens een grote hongersnood. Velen stierven en het zou niet lang meer duren voordat de overgeblevenen ook om zouden komen van de honger. Eén der omringende landen, waarmee het land in oorlog leefde, had echter voedsel in overvloed. De koning van dat land besloot barmhartig te zijn, en richtte bij de grens een hulppost op, waar de hongerende bevolking gratis eten konden afhalen. Ook liet hij folders uitwerpen boven het land, om de burgers te wijzen op het gratis voedsel. Velen bleven thuis, ze waren verzwakt en vertrouwden de buitenlandse koning niet (ze hadden tenslotte officieel oorlog). Anderen gingen wel op weg. Sommigen stierven op de weg, anderen haakten halverwege af en besloten terug te keren. En zij stierven. Maar zij die de hulppost bereikte werden geholpen, en leefden.

Zijn allen die op weg gegaan zijn, geredt? Of alleen zij, die daadwerkelijk aankwamen bij de hulppost? En wat zou je boodschap zijn tegen hen die op weg gegaan zijn? Doe maar rustig aan, je bent op de goede weg, dus je bent behouden? Of: haast je, want straks bezwijk je voordat je de hulppost bereikt hebt...

M.i. is slechts degenen die de hulppost bereikt heeft, gered. Degenen die op weg zijn, zijn "op de goede weg", maar zij zijn nog niet gered, zij zijn op weg naar redding.

Kortom, niet de rechtvaardiging is een proces, maar de weg naar de rechtvaardiging (die door God gewerkt wordt) is een proces.

Je verhaal is veel te mensenlijk. Alleen degenen waarvan de - Almachtige - Koning van eeuwigheid besloten had dat hij ze met onweerstaanbare kracht zou trekken en zaligen uit dat hongerige land en brengen tot Zijn Overvloed zijn of worden gered. Alle anderen, hoeveel algemene overtuigingen ze ook hadden en hoevaak ze ook geroepen zijn weigeren catgorisch te gaan. Enkelen doen net of ze trekken, maar t'is enkel een bewuste poging de Koning een rad voor ogen te draaien. Je maakt dezelfde denkfout als Afgewezen door te stellen dat ik - e.a. - beweer dat de uitwendige roeping een Levendmaking zou zijn. Dit wijs je vervolgens af met de opmerking dat niet iedereen die geroepen wordt ook daadwerkelijk gaat geloven en concludeerd dan dat de roeping dus geen levendmaking is. Maar dat beweer ik - e.a. - niet. Je moet wel het onderscheid tussen inwendige en uitwendige roeping in het oog houden. Evenals het onderscheid tussen de "staatsverwisseling" en de standen in het genadeleven.

Wanneer was volgens jouw de levendmaking van Paulus? Op weg naar Damascus of ergens in of aan het eind van de 3 dagen in Damascus waarvan geschreven staat "want zie, hij bidt"?