Hertrouwen na echtscheiding?

[Mara]

Er wordt wel veel waarde gehecht aan het zgn. schuldloos gescheiden zijn. Maar bestaat dat? Is het niet altijd een samenspel van twee mensen waardoor er nooit 100% schuld is bij de een en niets bij de ander?

Als de man vertrekt om met een andere man te trouwen, lijkt mij het niet echt een samenspel van die twee, waardoor ze gescheiden zijn.
De vrouw, de verlatene, mocht dus voor de tweede keer trouwen in de GG.

[Lilian1975]

@Zonderling
Ook al hebben anderen , ook de geachte Calvijn (en dat meen ik oprecht) een andere , maakt dat nog niet dat ik geen verantwoording hebt om de Schrift op dat punt serieus te nemen.

Eigenlijk wordt er gezegd. Overspel is het verbreken van de huwelijkse staat, ook voor God. Want de weg tot hertrouwen staat open.
Maar;
1)alleen de dood maakt scheiding. En wat God heeft samengevoegd mogen wij niet scheiden. Zij beiden dingen die dan kennelijk niet kloppen. En moeten we dus maar uit de Bijbel schappen of onze formulieren.
Want door overspel wat wij doen komt er een einde aan het huwelijk. En behalve de dood is er door overspel ook geen huweijk meer
2) wanneer de onschuldige partij de ander vergeeft, en deze komt tot inkeer zou er toch weer sprake zijn van overspel. Want het huwelijk bestond immers niet meer door de daad van overspel? De over speler is een nieuw huwelijk aangegaan met de derde partij. (Op her moment van de daad)
Overspel is de grond om niet meer sanen te hoeven leven. In feite komt wat verborgen was, openbaar. Maar dat maakt nog niet dat het verbond voor Gods aangezicht gesloten, niet meer bestaat.
Verder ligt overspel misschien inderdaad vaak veel gecompliceerder zoals Dodo terecht zegt. En dan toch hertrouwen? Als de liefde niet functioneert in een huwelijk is de weg tot overspel open. En liefde komt van 2 kanten. En is vaak juist waar sprake is van overspel het diepere probleem het ontbreken van liefe of niet functioneren daarvan? En kan je als dat waar is, nog altijd spreken over onschuldig?

Het gij zult niet echtbreken wordt in de behandeling hietvan in de HC nog veel verder getrokken... hoe ga je daarmee om?

Verder is seksualiteit kennelijk de kern van huwelijk ( is niet mijn idee). Zodra je dat meent kom je dus in de situatie dat je zegt fat het huwelijk niet echt meer is, als er op dat gebied onmogelijkheden zijn ontstaan (bijv. handicap) Sexueel contact maakt kennelijk dat je getrouwd bent, maakt het verbond. En het huwelijk voor de burgelijke strand is er de bezegeling daarvan .
Maar de huwelijkse staat ligt vast in het hebben van sexueel contact. Is dat juist?


Maar hoe ga je dan om met alle stellen die (ook in onze kerken helaas) al sexueel contact hebben, dus getrouwd zijn, en uiteindelijk toch met een ander trouwen? Is er dan sprake van overspel en wordt daar dan naar gehandeld? Hoe kunnen we een zegen over een huwelijk geven wat rechtstreeks tegen het 7e gebod gaat. Ook na schuldbekentenis?


Verder in OT was de oorspronkelijke wet dat de overspelige gestenigd gedood werd. Maakte toen de dood het einde of de daad van overspel een einde aan het huwelijk? Ik meen het eerste. Want daarna pas was de weg vrij tot een nieuw huwelijk.
Later werd die straf niet meer uitgevoerd.o.a. Omdat het "juridisch bewijs" er niet altijd was of makkelijk te bewijzen was.En dat geeft ook aan dat het niet altijd helder ligt kennelijk. En dat als ik door gedrag, houding mijn man in andermans armen zou jagen, ook ernstig tekort schiet. En daardoor de weg tot een nieuw huwelijk niet kan.
Kennelijk kan in jullie ogen het verbond van het huwelijk 1 zijdig worden opgezegd. Terwijl het huwelijk 2 partijen kent. Ik weet dat het in ons huidig rechtssysteem zo werkt. Maar zo was het niet.
Ik zeg niet dat als er overspel is de mensen niet gescheiden mogen leven. Alleen wist dat nog niet de huwelijkse staat uit. De belofte die voor Gods aangezicht is gedaan. Daar komt alleen door de dood een einde aan. Ook ontken ik niet de eenzaamheid voor de achtergebleven partij. Kom ik nog op terug, straks. Maar zijn dat niet de gevolgen van de zonden? En zou God híer ook geen kracht naar kruis geven? Net zoals er wegen gesloten zijn op andere gebieden bijv bij kinderloosheid?

Daar komt nog bij als er in de Bijbel een scheidbrief werd gegeven en er hertrouwt werd, wel degelijk sprake was van overspel. Het huwelijk bestond namelijk nog voor God. @Zonderling maakte er in een eerdere post al van dat als er andere oorzaken zijn en er wordt in volhard, dat dan de weg ook open ligt voor hertrouwen voor de verlaten partij.
Zien jullie dan niet dat de lijn zo verder opgerekt wordt? De weg open komt te staan naar meer.

Ik wil nogmaals niet ontkennen of verwaarlozen de pijn voor de achtergebleven partij.(ligt hierin niet een taak voor de christelijke gemeente) En het verbod op hertrouwen na overspel door de ander. Maar geldt dat net zo niet voor de andere oorzaken? (Mishandeling, de ander ziet het gewoon niet zitten en wat nog meer)

Tot slot kom ik ook hopeloos in de problemen met waarvan het huwelijk een afspiegeling is. Ondanks bijvoorbeeld in het OT de ontrouw van de kant van de Israëlieten, bleef God trouw. HIJ strafte ze, verborg Zijn Aangezicht. Maar het verbond is blijven bestaan. Hij is geen huwelijk met een ander volk aangegaan.
En ook handelt Hij zo met Zijn Kerk.

[Zonderling]

Lilian,
Ik waardeer het zeer dat je iedere Schriftplaats in dit verband recht wilt doen. Dat wil ik ook.
De essentie is en blijft dat de Heere Jezus in Mattheüs 19:9 en parallelle plaatsen spreekt over lichtvaardige echtscheiding (om allerlei oorzaak). Hij zondert uitdrukkelijk de hoererij/het overspel hiervan uit. Als dat dan zo is, dan kun je niet deze zelfde alsook andere teksten blijven hanteren als een absoluut verbod voor een nieuw huwelijk in alle gevallen. Schrift moet met Schrift verklaard worden, en de ene Schriftplaats mag niet uitgespeeld worden tegen de andere. Dat is wel wat hier in essentie gebeurt.
Verder zijn we het er over eens dat situaties gecompliceerd en niet zo zwart-wit kunnen zijn; in die gevallen is uiterste voorzichtigheid nodig en ook onderzoek voordat tot een nieuw huwelijk mag wirden overgegaan.
Ik verzet mij echter tegen de zwart-wit stelling dat de Schrift het hertrouwen onder alle omstandigheden verbiedt. De Heere Jezus Zelf zondert één situatie uit. Voor mij is dat heel helder en het tegendeel heb je niet kunnen bewijzen! Door middel van analogie en zorgvuldig Schriftonderzoek moeten vervolgens de specifieke gevallen onderzocht worden, waarbij op voorhand er terughoudendheid moet zijn om een nieuw huwelijk toe te staan. Maar daar waar de Schrift zelf hiertoe in bepaalde gevallen ruimte geeft, mogen wij deze mogelijkheid niet volledig afsnijden. Overigens ga ik in mijn opvatting over hertrouwen alsook kwaadwillige verlating helemaal niet verder dat de Reformatoren en kanttekeningen reeds gingen.

Wat je laatste punt: de zondeval maakt dat het huwelijk niet meer de volkomen afspiegeling is van Christus en Zijn bruidskerk. Wanneer je dit als argument hanteert zou je ook het hertrouwen na de dood van de eerste man of vrouw niet mogen toestaan! Want ook dit geldt niet voor Christus en Zijn Kerk. Maar Christus leert dit anders: het aardse huwelijk houdt eens op (zijn antwoord aan de Sadduceeën); de vergelijking of afschaduwing kent dan ook zijn grenzen; en dat geldt zeker als gevolg van de zonde.

[Dodo]

Er wordt wel veel waarde gehecht aan het zgn. schuldloos gescheiden zijn. Maar bestaat dat? Is het niet altijd een samenspel van twee mensen waardoor er nooit 100% schuld is bij de een en niets bij de ander?

Als de man vertrekt om met een andere man te trouwen, lijkt mij het niet echt een samenspel van die twee, waardoor ze gescheiden zijn.
De vrouw, de verlatene, mocht dus voor de tweede keer trouwen in de GG.

Dat is misschien een of twee procent van de echtscheidingen.

[refo]

De tekst van Mattheüs 19 wordt volgens mij veel te makkelijk gehanteerd. Iemand pleegt éénmaal overspel: "hup, weg met jou, want dat mag/moet van de bijbel". Ik denk echt niet dat dat de bedoeling van de uitspraak van Jezus is. Hij spreekt telkens van vergeven en zou deze situatie dan opeens uitzonderen van het 'zeventig maal zevenmaal'.

[eilander]

De tekst van Mattheüs 19 wordt volgens mij veel te makkelijk gehanteerd. Iemand pleegt éénmaal overspel: "hup, weg met jou, want dat mag/moet van de bijbel". Ik denk echt niet dat dat de bedoeling van de uitspraak van Jezus is. Hij spreekt telkens van vergeven en zou deze situatie dan opeens uitzonderen van het 'zeventig maal zevenmaal'.

Zie de link die pierre27 postte: ds. Harinck zegt daar ook dat het gaat om 'gedurig overspel'.

[Zonderling]

De tekst van Mattheüs 19 wordt volgens mij veel te makkelijk gehanteerd. Iemand pleegt éénmaal overspel: "hup, weg met jou, want dat mag/moet van de bijbel". Ik denk echt niet dat dat de bedoeling van de uitspraak van Jezus is. Hij spreekt telkens van vergeven en zou deze situatie dan opeens uitzonderen van het 'zeventig maal zevenmaal'.

Zie de link die pierre27 postte: ds. Harinck zegt daar ook dat het gaat om 'gedurig overspel'.

En/of het zelf door de (primair) schuldige partij afsnijden van de mogelijkheid tot herstel en verzoening.

[Lilian1975]

De tekst van Mattheüs 19 wordt volgens mij veel te makkelijk gehanteerd. Iemand pleegt éénmaal overspel: "hup, weg met jou, want dat mag/moet van de bijbel". Ik denk echt niet dat dat de bedoeling van de uitspraak van Jezus is. Hij spreekt telkens van vergeven en zou deze situatie dan opeens uitzonderen van het 'zeventig maal zevenmaal'.

En dan wordt er gezegd ja bij gedurig overspel. Maar de steniging in het OT was niet bij voortdurend overspel maar ook bij 1 malig. Kennelijk was de ernst zo groot, dat er direct de dood op moest volgen. En niet na gedurig...
Zonderling gaat helaas niet in of de steniging / dood dus einde aan het huwelijk maakte. Of de daad van overspel zelf.
Verder wordt er op grond van een (menselijke) interpretatie van 1 woordje in een parallelle tekst hertrouwen na overspel goed gepraat. Terwijl nergens in de schrift dat nog meer blijkt. Ik vind dat op zijn zachtst gezegd een zwakke schakel om een uitzondering te maken op tot de dood ons scheidde, of wat God heeft samengevoegd scheidde de mens niet.

[eilander]

De tekst van Mattheüs 19 wordt volgens mij veel te makkelijk gehanteerd. Iemand pleegt éénmaal overspel: "hup, weg met jou, want dat mag/moet van de bijbel". Ik denk echt niet dat dat de bedoeling van de uitspraak van Jezus is. Hij spreekt telkens van vergeven en zou deze situatie dan opeens uitzonderen van het 'zeventig maal zevenmaal'.

En dan wordt er gezegd ja bij gedurig overspel. Maar de steniging in het OT was niet bij voortdurend overspel maar ook bij 1 malig. Kennelijk was de ernst zo groot, dat er direct de dood op moest volgen. En niet na gedurig...
Zonderling gaat helaas niet in of de steniging / dood dus einde aan het huwelijk maakte. Of de daad van overspel zelf.
Verder wordt er op grond van een (menselijke) interpretatie van 1 woordje in een parallelle tekst hertrouwen na overspel goed gepraat. Terwijl nergens in de schrift dat nog meer blijkt. Ik vind dat op zijn zachtst gezegd een zwakke schakel om een uitzondering te maken op tot de dood ons scheidde, of wat God heeft samengevoegd scheidde de mens niet.

Dan is dat toch wel een wat wonderlijk verschil. In het OT moest er bij de eerste daad van overspel gestenigd worden (hoewel dat in de praktijk niet werd toegepast...?) en nu zeg je dat overspel zelfs het huwelijksverbond niet teniet doet. Of vind je dat iemand nog steeds de doodstraf zou moeten krijgen?

[Zonderling]

Lilian,
- ik heb niet de gelegenheid om terstond op alle vragen en argumenten in te gaan
- ik ben ook niet van plan om dat te doen omdat sommige argumenten nu eenmaal meer relevant zijn dan andere; ik wil mij graag tot de hoofdzaken beperken
- ik vind het ronduit erg dat je mijn beroep op Matth 19:9 afdoet als een interpretatie op basis van één woord; alsof dit woord er voor niets staat en geen betekenis heeft
- verder doe ik niets af aan het altijd geldende verbod op echtscheiding (tot de dood toe); alleen zeg ik dat de echtscheiding plaatsvindt door de overspelige partij indien deze de weg van herstel en verzoening afsnijdt; terwijl jij dit blijft neerleggen bij de onschuldige partij, zelfs indien de schuldige partij reeds hertrouwd is, enz.
- ik vraag van jou om een gedegen onderbouwing van je exegese van Matth 19:9, inclusief de weerlegging dat de Heere Jezus een uitzondering geeft op de algemene regel; kom je daar niet mee, dan kun je door blijven gaan met schrijven, maar heb ik er eerlijk gezegd weinig respect meer voor

[liz boer]

In de tijd van Paulus gingen de mensen, uit het heidendom, over naar het christendom, maarhun echtgenoot ging niet altijd met hen mee, nu schrijft Paulus aan de Korinthe:

Over echtscheiding
10 Doch den getrouwden gebied niet ik, maar de Heere, dat de vrouw van den man niet scheide;
11 En indien zij ook scheidt, dat zij ongetrouwd blijve, of met den man verzoene; en dat de man de vrouw niet verlate.
12 Maar den anderen zeg ik, niet de Heere: Indien enig broeder een ongelovige vrouw heeft, en dezelve tevreden is bij hem te wonen, dat hij haar niet verlate;
13 En een vrouw die een ongelovigen man heeft, en hij tevreden is bij haar te wonen, dat zij hem niet verlate.
14 Want de ongelovige man is geheiligd door de vrouw, en de ongelovige vrouw is geheiligd door den man; want anders waren uw kinderen onrein, maar nu zijn zij heilig.
15 Maar indien de ongelovige scheidt, dat hij scheide; de broeder of de zuster wordt in zodanige gevallen niet dienstbaar gemaakt; maar God heeft ons tot vrede geroepen.
16 Want wat weet gij, vrouw, of gij den man zult zalig maken? Of wat weet gij, man, of gij de vrouw zult zalig maken?

Hoe moeten we dit duiden?
Ik denk niet dat het zo is dat je een ongelijk juk aangaat en het gaat niet dat deze regel dan geldt, maar toch is hier een opening voor echtscheiden en hertrouwen... of toch niet?

[Tiberius]

De tekst van Mattheüs 19 wordt volgens mij veel te makkelijk gehanteerd. Iemand pleegt éénmaal overspel: "hup, weg met jou, want dat mag/moet van de bijbel". Ik denk echt niet dat dat de bedoeling van de uitspraak van Jezus is. Hij spreekt telkens van vergeven en zou deze situatie dan opeens uitzonderen van het 'zeventig maal zevenmaal'.

En dan wordt er gezegd ja bij gedurig overspel. Maar de steniging in het OT was niet bij voortdurend overspel maar ook bij 1 malig. Kennelijk was de ernst zo groot, dat er direct de dood op moest volgen. En niet na gedurig...
Zonderling gaat helaas niet in of de steniging / dood dus einde aan het huwelijk maakte. Of de daad van overspel zelf.
Verder wordt er op grond van een (menselijke) interpretatie van 1 woordje in een parallelle tekst hertrouwen na overspel goed gepraat. Terwijl nergens in de schrift dat nog meer blijkt. Ik vind dat op zijn zachtst gezegd een zwakke schakel om een uitzondering te maken op tot de dood ons scheidde, of wat God heeft samengevoegd scheidde de mens niet.

Wat jij hier verwoordt, is de meest strikte, Bijbelse lijn, al is er (bij mijn weten) maar 1 kerkverband die deze strikte lijn praktiseert, nl. de GGiN. Al krijg ik de indruk, dat men inmiddels in incidentele gevallen wat coulanter wordt.
Het kan heel goed zijn, dat de bevestiging van Henks nieuwe huwelijk (in de Dodo-casus) om deze reden niet doorgaat.

Voor het standpunt dat Zonderling verwoordt, is altijd een bepaalde exegese- of interpretatie-slag (hoe gezaghebbend ook) nodig.

[Tiberius]

In de tijd van Paulus gingen de mensen, uit het heidendom, over naar het christendom, maarhun echtgenoot ging niet altijd met hen mee, nu schrijft Paulus aan de Korinthe:

Over echtscheiding
10 Doch den getrouwden gebied niet ik, maar de Heere, dat de vrouw van den man niet scheide;
11 En indien zij ook scheidt, dat zij ongetrouwd blijve, of met den man verzoene; en dat de man de vrouw niet verlate.
12 Maar den anderen zeg ik, niet de Heere: Indien enig broeder een ongelovige vrouw heeft, en dezelve tevreden is bij hem te wonen, dat hij haar niet verlate;
13 En een vrouw die een ongelovigen man heeft, en hij tevreden is bij haar te wonen, dat zij hem niet verlate.
14 Want de ongelovige man is geheiligd door de vrouw, en de ongelovige vrouw is geheiligd door den man; want anders waren uw kinderen onrein, maar nu zijn zij heilig.
15 Maar indien de ongelovige scheidt, dat hij scheide; de broeder of de zuster wordt in zodanige gevallen niet dienstbaar gemaakt; maar God heeft ons tot vrede geroepen.
16 Want wat weet gij, vrouw, of gij den man zult zalig maken? Of wat weet gij, man, of gij de vrouw zult zalig maken?

Hoe moeten we dit duiden?
Ik denk niet dat het zo is dat je een ongelijk juk aangaat en het gaat niet dat deze regel dan geldt, maar toch is hier een opening voor echtscheiden en hertrouwen... of toch niet?

De kanttekening (28) geeft die opening wel. Maar dat geldt alleen voor verlating door een ongelovige.
De kanttekeningen bij Romeinen 7:1-3 zijn veel strikter.

[liz boer]

In de tijd van Paulus gingen de mensen, uit het heidendom, over naar het christendom, maarhun echtgenoot ging niet altijd met hen mee, nu schrijft Paulus aan de Korinthe:

Over echtscheiding
10 Doch den getrouwden gebied niet ik, maar de Heere, dat de vrouw van den man niet scheide;
11 En indien zij ook scheidt, dat zij ongetrouwd blijve, of met den man verzoene; en dat de man de vrouw niet verlate.
12 Maar den anderen zeg ik, niet de Heere: Indien enig broeder een ongelovige vrouw heeft, en dezelve tevreden is bij hem te wonen, dat hij haar niet verlate;
13 En een vrouw die een ongelovigen man heeft, en hij tevreden is bij haar te wonen, dat zij hem niet verlate.
14 Want de ongelovige man is geheiligd door de vrouw, en de ongelovige vrouw is geheiligd door den man; want anders waren uw kinderen onrein, maar nu zijn zij heilig.
15 Maar indien de ongelovige scheidt, dat hij scheide; de broeder of de zuster wordt in zodanige gevallen niet dienstbaar gemaakt; maar God heeft ons tot vrede geroepen.
16 Want wat weet gij, vrouw, of gij den man zult zalig maken? Of wat weet gij, man, of gij de vrouw zult zalig maken?

Hoe moeten we dit duiden?
Ik denk niet dat het zo is dat je een ongelijk juk aangaat en het gaat niet dat deze regel dan geldt, maar toch is hier een opening voor echtscheiden en hertrouwen... of toch niet?

De kanttekening (28) geeft die opening wel. Maar dat geldt alleen voor verlating door een ongelovige.
De kanttekeningen bij Romeinen 7:1-3 zijn veel strikter.

Dank je wel.

[Ambtenaar]

Als de man vertrekt om met een andere man te trouwen, lijkt mij het niet echt een samenspel van die twee, waardoor ze gescheiden zijn.
De vrouw, de verlatene, mocht dus voor de tweede keer trouwen in de GG.

Je doet nu net of - in dit geval - de man zomaar out of the blue besluit om zijn vrouw te verlaten. Zoals Dodo aangeeft is het zeer waarschijnlijk dat er in de relatie al zaken niet meer in verhouding waren. Beiden dragen hier schuld aan, niet enkel degene die besluit om zijn of haar huwelijkspartner te verlaten.

Louter kijken naar wie verlaten heeft en wie verlaten is, is een zwart-wit benadering van een kwestie die meerdere kanten heeft en die mijns inziens ook niet onbelicht mogen blijven.