De prediking van het Evangelie

[memento]

Dit:

Voor mij leidt een waar vertrouwen op de beloften van God altijd tot de Openbaring van Christus. Dit vertrouwen zou ik zelfs geloof willen noemen, wat het alleen van God verwacht. Ook al laat God soms op Zich wachten. Ook na ontvangen genade is dat zo. Het zicht op Christus is er niet altijd, de vastigheid van de beloften Gods wel.

matcht niet met dit:

Ik stel inderdaad dat God de vervulling van de beloften in de zin van de openbaring van Christus op Zijn tijd geeft. Daar kan dus tijd tussen zitten. Ik doe daarom ook geen uitspraak over het precieze begin van het geestelijke leven, maar laat dat met Brakel in het midden. Als we spreken over geestelijk leven, dan zou ik dat in het spreken laten beginnen met kennen van Christus.

Als jij het geestelijk leven zou laten beginnen met het kennen van Christus, dan stel je dus dat er "waar vertrouwen op de beloften van God kan zijn", dus geloof (!), zónder dat er sprake is van geestelijk leven. (Of is er bij jou kennis van Christus vóór de openbaring van Christus aan de ziel?)
Vervolgens zeg je dan ook weer dat je dat niet wilt loskoppelen, in tegenstelling tot Calvijn.
En vervolgens koppel je het toch wel weer los.
Je spreekt voor mij in raadselen.

Zoals ik ook zei: Ik denk dat we een bevindelijke theologie nooit kloppend kunnen maken. Het is voor mij een zoeken naar de juiste woorden, een sturen tussen kliffen die je wilt vermijden door. Enerzijds recht doen aan de beloften, anderzijds aan de openbaring van Christus. Enerzijds aan de woorden dat de bekering (dus ook de toeleidende weg) nooit uit de mens kan komen, en dus geheel Gods werk is, en anderzijds de woorden: Buiten Jezus is geen leven maar een eeuwig zielsverderf.

Ik zeg dus: waar een waar vertrouwen op de beloften is, leidt dat altijd tot de openbaring van Christus. Maar ik sluit niet uit dat daar tijd tussen kan zitten. Dat het een waar vertrouwen, een waar geloof was, openbaart zich in het geopenbaard krijgen van Christus. Degene wie men via de belofte kende, krijgt men dan geopenbaard in Persoon.

Wel zou ik buiten de persoonlijke openbaring van Christus heel duidelijk benadrukken dat er geen enkele rustgrond is. Dat men daarmee nog verloren ligt. Slechts wanneer ik de vergeving ontvangen heb, is er rust, is het goed.

Is dat strijdig? Misschien wel. Maar ik denk dat als je het teveel kloppend maakt, je in on-evenwichtigheid vervalt.

[Afgewezen]

Zoals ik ook zei: Ik denk dat we een bevindelijke theologie nooit kloppend kunnen maken. Het is voor mij een zoeken naar de juiste woorden, een sturen tussen kliffen die je wilt vermijden door. Enerzijds recht doen aan de beloften, anderzijds aan de openbaring van Christus. Enerzijds aan de woorden dat de bekering (dus ook de toeleidende weg) nooit uit de mens kan komen, en dus geheel Gods werk is, en anderzijds de woorden: Buiten Jezus is geen leven maar een eeuwig zielsverderf.

Ik zeg dus: waar een waar vertrouwen op de beloften is, leidt dat altijd tot de openbaring van Christus. Maar ik sluit niet uit dat daar tijd tussen kan zitten. Dat het een waar vertrouwen, een waar geloof was, openbaart zich in het geopenbaard krijgen van Christus. Degene wie men via de belofte kende, krijgt men dan geopenbaard in Persoon.

Wel zou ik buiten de persoonlijke openbaring van Christus heel duidelijk benadrukken dat er geen enkele rustgrond is. Dat men daarmee nog verloren ligt. Slechts wanneer ik de vergeving ontvangen heb, is er rust, is het goed.

Is dat strijdig? Misschien wel. Maar ik denk dat als je het teveel kloppend maakt, je in on-evenwichtigheid vervalt.

Je spreekt jezelf tegen en vervolgens verontschuldig je dat met het feit dat je niet alles kloppend kunt krijgen. Nu, dat laatste is ook niet mijn bedoeling. Maar je kunt niet zeggen dat het geloof en kennen van Christus bij elkaar horen en tegelijk zeggen dat geloof en het kennen van Christus niet bij elkaar horen.
Je bent in feite zo onduidelijk. Je hebt het over geloof, over belofte, over kennis van Christus, maar door de wijze waarop je deze begrippen invult, maak je alles alleen maar warriger en vager. Geloof in de belofte is dan 'geloven dat God je hoort, als je bidt'. En vertrouwen op de belofte kan er dan zijn, zonder dat Christus wordt gekend, in Wie alle beloften 'ja en amen' zijn. En kennis van Christus is dan toch maar iets betrekkelijks, want het gaat om de belofte (?). En zo raakt de hele Bijbelse boodschap uit zijn voegen.
Geen wonder dat we dan een Bram krijgen op een forum die vraagt "hoe zit het nu?"
En als ik dan terugkoppel naar de eenvoudige boodschap van het Evangelie, waar het allemaal om gaat en die geloofd moet worden, dan verwijt je me Billy Graham-achtige toestanden en dergelijke.
Het is inderdaad ingewikkeld geworden. Maar dat had niet gehoeven...

[memento]

@Afgewezen: Misschien kan je uitleggen hoe jij de zaken dan ziet. Want enerzijds verwijs je naar "geloof alleen" in een evangelisch-getinte omschrijving, en anderzijds kom je wel met de bevindelijke prediking van McChayne. Misschien kan je uitleggen:
1. hoe jij de verhouding belofte en openbaring van Christus ziet.
2. wat "geloven" precies inhoudt. Is dat de openbaring van Christus?
3. is al het toeleidende werk niet door Gods Geest?
4. hoe leg je aan iemand als Bram uit, hoe hij geloven moet?

Ik probeer in mijn spreken recht te doen aan allerlei facetten. Natuurlijk mag iemand vinden dat dat een visie opleverd die "onduidelijk" is. Maar ik ben benieuwd naar jouw visie, zodat we eens kunnen kijken of dat uiteindelijk wél zo duidelijk is, zonder dat dit ten koste gaat van één van de Bijbelse noties.

[GJdeBruijn]

Calvijn BOEK III, HOOFDSTUK II, 6

En toch beperk ik het geloof niet zo tot het evangelie, of ik erken, dat door Mozes en de profeten geleerd is, wat tot opbouwing van het geloof voldoende was, maar omdat een voller openbaring van Christus in het evangelie is geschonken, wordt dat terecht door Paulus genoemd de leer des geloofs (1 Tim. 4 : 6). En daarom zegt hij ook elders (Rom. 10 : 4), dat door de komst des geloofs de wet te niet gedaan is: onder dit woord geloof verstaande een nieuwe en ongewone wijze van leren, waardoor Christus de barmhartigheid des Vaders meer verklaard en aangaande onze zaligheid vaster getuigenis gegeven heeft, nadat Hij als Meester verschenen is. Maar het zal een gemakkelijker en geschikter methode zijn, wanneer we trapsgewijs van het algemene tot het bijzondere afdalen. Om te beginnen moeten wij er op gewezen worden, dat het geloof in voortdurende betrekking staat met het Woord, en evenmin daarvan kan worden losgerukt als de stralen van de zon, van welke ze hun oorsprong hebben. Daarom roept God bij Jesaja (55 :3): ,,Hoort naar Mij en uw ziel zal leven/' En deze zelfde bron des geloofs wijst Johannes aan met deze woorden: ,,Deze dingen zijn geschreven, opdat gij gelooft" (Joh. 20 : 31). Ook de profeet, zegt, wanneer hij het volk wil vermanen tot geloof: ,,Heden, indien gij zijn stem hoort" (Ps. 95 : 8). En horen wordt op verscheidene plaatsen gebruikt in de betekenis van geloven. Eindelijk, niet zonder reden onderscheidt God bij Jesaja (53 : 13) de kinderen der kerk van hen, die daarbuiten zijn, door dit kenmerk, dat Hij, die allen zal onderwijzen, opdat ze door Hem geleerd zijn. Want als het een weldaad was, die aan allen zonder onderscheid geschonken wordt, waarom zou Hij dan het woord richten tot weinigen? Daarmee is in overeenstemming, dat op vele plaatsen de evangelisten de woorden gelovigen en discipelen gebruiken als van gelijke betekenis, en voornamelijk Lucas meermalen in de Handelingen der Apostelen. Ja zelfs strekt hij deze titel van discipel ook uit tot een vrouw (Hand. 9 : 36). Daarom, indien het geloof van dit doelwit, waarop het richten moet, ook maar het minst afwijkt, behoudt het zijn natuur niet, maar is een onzekere lichtgelovigheid en een onbestendige dwaling des verstands.

[Afgewezen]

@Afgewezen: Misschien kan je uitleggen hoe jij de zaken dan ziet. Want enerzijds verwijs je naar "geloof alleen" in een evangelisch-getinte omschrijving, en anderzijds kom je wel met de bevindelijke prediking van McCheyne.

Jazeker. Het gaat om het ‘geloof alleen’. Heb jij daar dan niet genoeg aan? Strijdt dat tegen een bevindelijke prediking? Dat pleit dan niet voor die bevindelijke prediking, zou ik zeggen. Maar zo is het gelukkig niet.

Misschien kan je uitleggen:
1. hoe jij de verhouding belofte en openbaring van Christus ziet.
2. wat "geloven" precies inhoudt. Is dat de openbaring van Christus?
3. is al het toeleidende werk niet door Gods Geest?
4. hoe leg je aan iemand als Bram uit, hoe hij geloven moet?

1. De belofte is in dit geval de boodschap van het Evangelie. Calvijn schrijft in zijn comm. op Rom. 10:8: “Het woord des geloofs heeft hij [Paulus Afg.] gesteld voor het woord der belofte, dat is, voor het Evangelie, zonder hetwelk het geloof niet kan zijn.”

2. Geloven is wat ik aangegeven heb met het citaat van Cutting. Dat impliceert de openbaring van Christus aan de ziel: dán wordt de boodschap van het Evangelie ook waarheid voor míj.

3. In de toeleidende weg ‘twist’ Gods Geest met een mens om hem tot behoud te brengen. Deze ‘ontwaking’ wordt door de een ‘leven’ genoemd, door de ander niet. Calvijn noemt het ergens een “beginsel van bekering, dat niemand zich door eigen kracht geven kan” (comm. Matth. 11:28). Hoe dit ook zij, één ding is duidelijk: deze ontwaking is geen doel in zichzelf, maar dient om ons uit te drijven tot Christus.

4. In principe kan ik ‘Bram’ het stukje van Cutting voorhouden. Ik weet uit eigen ervaring hoe heilzaam het is als je eens een keer in je leven persoonlijk de boodschap van het Evangelie aan het hart gelegd krijgt. En als hij door blijft vragen, hem adviseren tot God te roepen in het gebed om hem het geloof te geven. Het komt onder ons maar weinig voor dat de boodschap van het Evangelie meteen met zó’n kracht naar binnen gaat, dat iemand meteen tot geloof komt. Meestal volgt er eerst een weg van ontdekking en smeking.

[helma]

Het komt onder ons maar weinig voor dat de boodschap van het Evangelie meteen met zó’n kracht naar binnen gaat, dat iemand meteen tot geloof komt. Meestal volgt er eerst een weg van ontdekking en smeking.

Wat zou de oorzaak ervan zijn als het zo is?
Of herkennen/geloven we het niet zo snel als het gebeurt?
Hoe wisten de apostelen dat het geloof van die mensen echt was? (stokbewaarder/moorman e.d.)
Hoe moet je hiermee omgaan bijvoorbeeld in het evangelisatiewerk?

[Gian]

Het zaad valt in toebereide aarde.
Is het dan aan ons om uit te maken hoe God plaats maakt?
Waar komen de meeste mensen tot geloof? Daar, waar mensen niets meer hebben te verliezen. In de praktijk zijn dat gevangenissen, asielzoekerscentra, klinieken ect.

[Willem]

Het komt onder ons maar weinig voor dat de boodschap van het Evangelie meteen met zó’n kracht naar binnen gaat, dat iemand meteen tot geloof komt. Meestal volgt er eerst een weg van ontdekking en smeking.

Wat zou de oorzaak ervan zijn als het zo is?
Of herkennen/geloven we het niet zo snel als het gebeurt?
Hoe wisten de apostelen dat het geloof van die mensen echt was? (stokbewaarder/moorman e.d.)
Hoe moet je hiermee omgaan bijvoorbeeld in het evangelisatiewerk?

1. De Heilige Geest is vrij in zijn werkingen.
2. De Heilige Geest overtuigt. Onze herkenning/geloof is enkel bedriegelijk.
3. Door de Heilige Geest.
4. Bidden om de Heilige Geest.

Zouden we God niet God laten?

[Jongere]

Toch mogen we ons vragen stellen en niet alles op Gods rekening schrijven. Het kan goed zijn dat er dingen fout zijn in de prediking.

Ik denk dat helma een terechte vraag stelt. De Handelingen tekenen ons niet voor niets bepaalde bekeringen.

[Fjodor]

Toch mogen we ons vragen stellen en niet alles op Gods rekening schrijven. Het kan goed zijn dat er dingen fout zijn in de prediking.

Of (ook) in de persoonlijke geloofsopvoeding en onderwijzing.

[Afgewezen]

Toch mogen we ons vragen stellen en niet alles op Gods rekening schrijven. Het kan goed zijn dat er dingen fout zijn in de prediking.

Ik denk dat helma een terechte vraag stelt. De Handelingen tekenen ons niet voor niets bepaalde bekeringen.

Ja, maar kijk eens naar Augustinus en Luther. En dat zijn toch echt 'groten' in de kerkgeschiedenis geworden.

[helma]

Krgen die gezond onderwijs dan voor ze tot bekering kwamen?
Of was hun weg van om-wegen ook een gevolg van een verduisterd Evangelie?

[Afgewezen]

Krgen die gezond onderwijs dan voor ze tot bekering kwamen?
Of was hun weg van om-wegen ook een gevolg van een verduisterd Evangelie?

Dat kun je je afvragen. De prediking speelt zeker een belangrijke rol. Maar neem nu eens de opwekking in de Schotse Hooglanden, waar L.J. van Valen zo'n mooi boek over heeft geschreven (De Dauw van Hermon). Ook daar zag je dat mensen in veel gevallen een weg van ontdekking en gebed hebben meegemaakt, vóórdat Christus hun werd geopenbaard en zij tot ruimte kwamen.

[Erasmiaan]

Krgen die gezond onderwijs dan voor ze tot bekering kwamen?
Of was hun weg van om-wegen ook een gevolg van een verduisterd Evangelie?

Dat kun je je afvragen. De prediking speelt zeker een belangrijke rol. Maar neem nu eens de opwekking in de Schotse Hooglanden, waar L.J. van Valen zo'n mooi boek over heeft geschreven (De Dauw van Hermon). Ook daar zag je dat mensen in veel gevallen een weg van ontdekking en gebed hebben meegemaakt, vóórdat Christus hun werd geopenbaard en zij tot ruimte kwamen.

Ik zat pas nog in het boekje van Jonathan Edwards te lezen, "Die God leeft nog!". Als je daar leest hoe men tot bekering kwam... En als je dan de preek leest die daar in staat afgedrukt... alleen maar zonde, zonde, ellende, schuld. Op dit forum zouden ze zeggen: die man preekt alleen maar hel en verdoemenis, en, zo als die mensen hun zonden gevoelden en beleefden, en hun verloren staat tegenover God, zo hoeft het niet. Je hebt ook Zacheussen en Lydia's etc.

Ja, ja. Ik geloof er geen snars van. Gods werk is altijd hetzelfde. Door de dood naar het leven. Luther zou zeggen: God doet eerst een oneigenlijk werk alvorens Hij het eigenlijke werk doet.

[Jongere]

Toch mogen we ons vragen stellen en niet alles op Gods rekening schrijven. Het kan goed zijn dat er dingen fout zijn in de prediking.

Ik denk dat helma een terechte vraag stelt. De Handelingen tekenen ons niet voor niets bepaalde bekeringen.

Ja, maar kijk eens naar Augustinus en Luther. En dat zijn toch echt 'groten' in de kerkgeschiedenis geworden.

Ik geloof zeker dat in de praktijk niemand 'uit het niets' bekeerd wordt. Aan verlossing gaat (ik zou haast zeggen) natuurlijk de ervaring van schuld vooraf.
Maar toch denk ik dat we te vaak een gebrek aan kracht in de prediking kunnen neerleggen bij de waarheid dat het het werk van de Heilige Geest is.

Overigens heb ik Edwards heel hoog staan. Die zei nog wel wat meer over deze dingen, zie de Religious Affections.