De prediking van het Evangelie

[Afgewezen]

En toch is dit de boodschap van het evangelie, voor de reformatorische kerkmens een ergernis, en voor de wereldling een dwaasheid. De enige voorwaarde die ons gesteld wordt, is 'geloof!'

De vraag is: Hoe geef je zulks concreet vorm in een preek. Op een Billy Graham manier, op een Calvijn manier, op een Nadere Reformatie manier, etc? Daarom vraag ik naar een voorbeeld. De verwoording van jouw citaat doet me nl. erg denken aan het Amerikaanse evangelicalisme van Billy Graham, met toestanden als handen opsteken wanneer je voor Jezus kiest, of waarbij je een standaardgebedje doet waarin je Jezus aanneemt, etc.

Zeker, je kunt er een karikatuur van maken. Maar dat is niet wat ik bedoel.

En o ja, als je preken wilt lezen die van déze gedachte uitgaan, verwijs ik je naar preken van McCheyne: reformatorisch en evangelisch tegelijk!

[GJdeBruijn]

Maar één citaat:

Onze zaligheid is in hope verborgen, daarom beveelt de Heilige Geest, zolang wij in dit leven zijn, op de beloften te steunen (deel 2, IX-3).

Ik begin al iets te begrijpen, geloof ik. Jij koppelt het kennen van Christus door openbaring en het steunen op de belofte van elkaar los. Daar hebben we het almeer over gehad. Ja, dán kan ik begrijpen dat je Calvijn zo leest.

Terwijl de beloften IN Christus ja en amen zijn! Memento, ik denk dat je Calvijn tekort doet. Calvijn kan dan wel de zaken vanuit verschillende hoeken afzonderlijk belichten; daarmee is het nog wel steeds dezelfde zaak, ook in bevinding!

Toch vraag ik me af, of we Calvijn recht doen als wij onze sterke koppeling tussen beloften en Christus teruglezen in Calvijn. Hoewel Calvijn die koppeling soms sterk maakt, maakt hij die koppeling soms ook niet of minder sterk als dat ikzelf (en ik denk velen hier) zouden doen. Ik vind het te voorbarig om te zeggen: Calvijn bedoelt in die gedeelten waar hij die koppeling NIET maakt, NATUURLIJK dat dat niet buiten Christus om gaat.

Juist zo'n opmerking als ik hier citeer: Onze zaligheid is in hope verborgen, daarom (...) op de beloften te steunen. Wat zou Calvijn hier mee bedoelen. Waarom zegt hij dit? Wat bedoelt hij te zeggen, met dat onze zaligheid "verborgen is in hoop"? Waarom noemt hij hier de belofte, en niet Christus? En zo zijn er meer gedeeltes waarbij je die vragen zou kunnen stellen, met name: Waarom spreek je hier over de beloften, zonder hier de openbaring van Christus bij te noemen.

Elders noemt Calvijn het wel in hetzelfde verband. Dus ik snap jouw probleem niet?

[Fjodor]

Maar één citaat:

Onze zaligheid is in hope verborgen, daarom beveelt de Heilige Geest, zolang wij in dit leven zijn, op de beloften te steunen (deel 2, IX-3).

Ik begin al iets te begrijpen, geloof ik. Jij koppelt het kennen van Christus door openbaring en het steunen op de belofte van elkaar los. Daar hebben we het almeer over gehad. Ja, dán kan ik begrijpen dat je Calvijn zo leest.

Terwijl de beloften IN Christus ja en amen zijn! Memento, ik denk dat je Calvijn tekort doet. Calvijn kan dan wel de zaken vanuit verschillende hoeken afzonderlijk belichten; daarmee is het nog wel steeds dezelfde zaak, ook in bevinding!

Toch vraag ik me af, of we Calvijn recht doen als wij onze sterke koppeling tussen beloften en Christus teruglezen in Calvijn. Hoewel Calvijn die koppeling soms sterk maakt, maakt hij die koppeling soms ook niet of minder sterk als dat ikzelf (en ik denk velen hier) zouden doen. Ik vind het te voorbarig om te zeggen: Calvijn bedoelt in die gedeelten waar hij die koppeling NIET maakt, NATUURLIJK dat dat niet buiten Christus om gaat.

Juist zo'n opmerking als ik hier citeer: Onze zaligheid is in hope verborgen, daarom (...) op de beloften te steunen. Wat zou Calvijn hier mee bedoelen. Waarom zegt hij dit? Wat bedoelt hij te zeggen, met dat onze zaligheid "verborgen is in hoop"? Waarom noemt hij hier de belofte, en niet Christus? En zo zijn er meer gedeeltes waarbij je die vragen zou kunnen stellen, met name: Waarom spreek je hier over de beloften, zonder hier de openbaring van Christus bij te noemen.

Dat gaat over het eeuwige leven, neem ik aan. En die is ons beloofd in het Woord, in de belofte. Dan vind ik het niet raar dat Calvijn ons niet direct op de openbaring van Christus aan het hart wijst. (hoewel hij die laatste term voor zover ik weet helemaal niet gebruikt).

[Afgewezen]

Toch vraag ik me af, of we Calvijn recht doen als wij onze sterke koppeling tussen beloften en Christus teruglezen in Calvijn. Hoewel Calvijn die koppeling soms sterk maakt, maakt hij die koppeling soms ook niet of minder sterk als dat ikzelf (en ik denk velen hier) zouden doen. Ik vind het te voorbarig om te zeggen: Calvijn bedoelt in die gedeelten waar hij die koppeling NIET maakt, NATUURLIJK dat dat niet buiten Christus om gaat.

Juist zo'n opmerking als ik hier citeer: Onze zaligheid is in hope verborgen, daarom (...) op de beloften te steunen. Wat zou Calvijn hier mee bedoelen. Waarom zegt hij dit? Wat bedoelt hij te zeggen, met dat onze zaligheid "verborgen is in hoop"? Waarom noemt hij hier de belofte, en niet Christus? En zo zijn er meer gedeeltes waarbij je die vragen zou kunnen stellen, met name: Waarom spreek je hier over de beloften, zonder hier de openbaring van Christus bij te noemen.

Fjodor heeft net twee overtuigende citaten gegeven, waaruit blijkt dat Calvijn het geloof en het kennen van Christus met elkaar verbindt. Dus wat je nu nog te berde brengt, snijdt absoluut geen hout.

[memento]

Dan herinner ik je even aan wat je zelf een tijdje terug postte (de onderstrepingen zijn van mij):

Met de woorden: Christus komt precies op tijd kan ik het eens zijn. God komt altijd op Zijn tijd. Hij kan ons laten wachten. Totdat Hij Zich openbaart moeten en mogen wij vertrouwen op de beloften die Hij in Zijn Woord geeft, in het vaste vertrouwen dat Hij betrouwbaar is, en Zijn belofte ten uitvoer zál brengen. Rusten in de belofte van God, zonder dat dit in mindering komt op het uitziende verlangen naar het moment dat Hij Zich Persoonlijk openbaart (Luther schrijft in zijn boek over de gebondenheid van de wil hier hele mooie en diepe dingen, en ook bij Calvijn komen we de notie tegen dat God soms op zich laat wachten, en het dan toch vertrouwen op Zijn beloften).

Misschien ben je inmiddels van gedachten veranderd, dat kan.

Nee hoor. Voor mij leidt een waar vertrouwen op de beloften van God altijd tot de Openbaring van Christus. Dit vertrouwen zou ik zelfs geloof willen noemen, wat het alleen van God verwacht. Ook al laat God soms op Zich wachten. Ook na ontvangen genade is dat zo. Het zicht op Christus is er niet altijd, de vastigheid van de beloften Gods wel.

Maar wat ik bij Calvijn me afvroeg, toen ik hem las: is bij hem altijd de directe koppeling tussen de belofte en Christus wel aanwezig. Juist omdat hij sterk oproept tot vertrouwen op de belofte. En dat soms ook doet zonder Christus daarbij te noemen. Volgens mij laat Calvijn hier meer speelruimte, dan ik zelf zou doen. Omdat ik hier een verschil in nadruk proef tussen mijn eigen visie en Calvijn noemde ik dat. Niet meer en niet minder.

PS> Zoals gezegd, gaat het om nadruk, om waar het evenwichtspunt ligt. Daarom wilde ik geen citaat noemen, omdat met citaten een evenwichtspunt niet te bepalen is. En zie, het vermoeden is uitgekomen. Er worden enkele citaten tegenovergezet, en de conclusie getrokken. Terwijl dat natuurlijk zo niet werkt, als het gaat om het evenwichtspunt.

[GJdeBruijn]

Dan herinner ik je even aan wat je zelf een tijdje terug postte (de onderstrepingen zijn van mij):

Met de woorden: Christus komt precies op tijd kan ik het eens zijn. God komt altijd op Zijn tijd. Hij kan ons laten wachten. Totdat Hij Zich openbaart moeten en mogen wij vertrouwen op de beloften die Hij in Zijn Woord geeft, in het vaste vertrouwen dat Hij betrouwbaar is, en Zijn belofte ten uitvoer zál brengen. Rusten in de belofte van God, zonder dat dit in mindering komt op het uitziende verlangen naar het moment dat Hij Zich Persoonlijk openbaart (Luther schrijft in zijn boek over de gebondenheid van de wil hier hele mooie en diepe dingen, en ook bij Calvijn komen we de notie tegen dat God soms op zich laat wachten, en het dan toch vertrouwen op Zijn beloften).

Misschien ben je inmiddels van gedachten veranderd, dat kan.

Nee hoor. Voor mij leidt een waar vertrouwen op de beloften van God altijd tot de Openbaring van Christus. Dit vertrouwen zou ik zelfs geloof willen noemen, wat het alleen van God verwacht. Ook al laat God soms op Zich wachten. Ook na ontvangen genade is dat zo. Het zicht op Christus is er niet altijd, de vastigheid van de beloften Gods wel.

Maar wat ik bij Calvijn me afvroeg, toen ik hem las: is bij hem altijd de directe koppeling tussen de belofte en Christus wel aanwezig. Juist omdat hij sterk oproept tot vertrouwen op de belofte. En dat soms ook doet zonder Christus daarbij te noemen. Volgens mij laat Calvijn hier meer speelruimte, dan ik zelf zou doen. Omdat ik hier een verschil in nadruk proef tussen mijn eigen visie en Calvijn noemde ik dat. Niet meer en niet minder.

Memento, wat jij aanvoert is niet de openbaring van Christus aan de ziel, maar de verzekering van het gevoel. Overigens, de puriteinen hebben die lijn exact zo overgenomen.

[Afgewezen]

Voor mij leidt een waar vertrouwen op de beloften van God altijd tot de Openbaring van Christus. Dit vertrouwen zou ik zelfs geloof willen noemen, wat het alleen van God verwacht. Ook al laat God soms op Zich wachten. Ook na ontvangen genade is dat zo. Het zicht op Christus is er niet altijd, de vastigheid van de beloften Gods wel.

Juist, en omdat jij die scheiding teweegbrengt, lees jij Calvijn met een speciale bril. Maar als je zó redeneert, zou refo nog gelijk hebben ook als hij stelt dat wij in onze kring iets willen 'zien' en niet genoeg hebben aan 'geloven'. Die kant wil je toch zeker niet op?

Maar wat ik bij Calvijn me afvroeg, toen ik hem las: is bij hem altijd de directe koppeling tussen de belofte en Christus wel aanwezig. Juist omdat hij sterk oproept tot vertrouwen op de belofte. En dat soms ook doet zonder Christus daarbij te noemen. Volgens mij laat Calvijn hier meer speelruimte, dan ik zelf zou doen. Omdat ik hier een verschil in nadruk proef tussen mijn eigen visie en Calvijn noemde ik dat. Niet meer en niet minder.

Ja, natuurlijk is die koppeling bij Calvijn aanwezig. Dat kun je lezen in de gedeeltes waar hij die koppeling wél aanbrengt. Dan moet je vervolgens niet het tegendeel afleiden uit die plaatsen waar hij dat niet expliciet noemt.
Daarbij, je stelt zelf dat er een soort geloof is vóór de kennis van Christus, maar als je dat bij Calvijn ook meent aan te treffen, zeg je dat Calvijn meer speelruimte geeft dan jij zelf zou doen (?). Hier volg ik je even niet meer.

[Afgewezen]

PS> Zoals gezegd, gaat het om nadruk, om waar het evenwichtspunt ligt. Daarom wilde ik geen citaat noemen, omdat met citaten een evenwichtspunt niet te bepalen is. En zie, het vermoeden is uitgekomen. Er worden enkele citaten tegenovergezet, en de conclusie getrokken. Terwijl dat natuurlijk zo niet werkt, als het gaat om het evenwichtspunt.

Geen citaten, maar de conclusie van memento.

[Fjodor]

Memento, wat jij aanvoert is niet de openbaring van Christus aan de ziel, maar de verzekering van het gevoel. Overigens, de puriteinen hebben die lijn exact zo overgenomen.

Idd

[memento]

PS> Zoals gezegd, gaat het om nadruk, om waar het evenwichtspunt ligt. Daarom wilde ik geen citaat noemen, omdat met citaten een evenwichtspunt niet te bepalen is. En zie, het vermoeden is uitgekomen. Er worden enkele citaten tegenovergezet, en de conclusie getrokken. Terwijl dat natuurlijk zo niet werkt, als het gaat om het evenwichtspunt.

Geen citaten, maar de conclusie van memento.

Klopt, in de reactie waarop je zo reageerde gaf ik ook heel duidelijk aan dat dit mijn gevoel bij het lezen van Calvijn was:

Ik denk dat Calvijn méér nadruk legt op de beloften, en dat zijn evenwichtspunt tussen beloften en Christus in het aansporen van de gemeente méér ligt richting de beloften dan richting Christus. Dát is wat ik wilde zeggen. Zelf zou ik dat evenwichtspunt meer richting de openbaring van Christus leggen.

Memento, wat jij aanvoert is niet de openbaring van Christus aan de ziel, maar de verzekering van het gevoel. Overigens, de puriteinen hebben die lijn exact zo overgenomen.

Idd

Afgewezen citeerde mij ook zonder context. Betreffend citaat kwam uit mijn reactie op een bevindelijke notie die ds. Schot aandroeg. Vandaar dat dat citaat ook een vreemde eend in de bijt was.

[Afgewezen]

PS> Zoals gezegd, gaat het om nadruk, om waar het evenwichtspunt ligt. Daarom wilde ik geen citaat noemen, omdat met citaten een evenwichtspunt niet te bepalen is. En zie, het vermoeden is uitgekomen. Er worden enkele citaten tegenovergezet, en de conclusie getrokken. Terwijl dat natuurlijk zo niet werkt, als het gaat om het evenwichtspunt.

Geen citaten, maar de conclusie van memento.

Klopt, in de reactie waarop je zo reageerde gaf ik ook heel duidelijk aan dat dit mijn gevoel bij het lezen van Calvijn was:

Ik denk dat Calvijn méér nadruk legt op de beloften, en dat zijn evenwichtspunt tussen beloften en Christus in het aansporen van de gemeente méér ligt richting de beloften dan richting Christus. Dát is wat ik wilde zeggen. Zelf zou ik dat evenwichtspunt meer richting de openbaring van Christus leggen.

Nogmaals, het is jouw conclusie, die nog steeds niet bewezen is. Integendeel, zou ik zeggen.

Afgewezen citeerde mij ook zonder context. Betreffend citaat kwam uit mijn reactie op een bevindelijke notie die ds. Schot aandroeg. Vandaar dat dat citaat ook een vreemde eend in de bijt was.

Dat maakt natuurlijk niet uit. Je opvatting over de verhouding tussen geloof, belofte en Christus verschilt toch niet per topic, mag ik aannemen. Als ik serieus moet nemen wat je dáár schrijft - wat ik dus een ernstige misvatting vind - dan lees ik jouw postings hier met dát gegeven in mijn achterhoofd.
Edit> Bovendien was je citaat helemaal niet uit de context, want het ging ook dáár over de openbaring van Christus aan de ziel.

[memento]

PS> Zoals gezegd, gaat het om nadruk, om waar het evenwichtspunt ligt. Daarom wilde ik geen citaat noemen, omdat met citaten een evenwichtspunt niet te bepalen is. En zie, het vermoeden is uitgekomen. Er worden enkele citaten tegenovergezet, en de conclusie getrokken. Terwijl dat natuurlijk zo niet werkt, als het gaat om het evenwichtspunt.

Geen citaten, maar de conclusie van memento.

Klopt, in de reactie waarop je zo reageerde gaf ik ook heel duidelijk aan dat dit mijn gevoel bij het lezen van Calvijn was:

Ik denk dat Calvijn méér nadruk legt op de beloften, en dat zijn evenwichtspunt tussen beloften en Christus in het aansporen van de gemeente méér ligt richting de beloften dan richting Christus. Dát is wat ik wilde zeggen. Zelf zou ik dat evenwichtspunt meer richting de openbaring van Christus leggen.

Nogmaals, het is jouw conclusie, die nog steeds niet bewezen is. Integendeel, zou ik zeggen.

Het was ook helemaal niet mijn bedoeling om het gelijk daarvan te bewijzen. Ik wilde gewoon mijn eigen punt maken, en gaf alleen ter volledigheid aan op welk punt ik (naar mijn gevoel) afweek van Calvijn. Als anderen die spanning niet ervaren, of anders ervaren is dat prima, dat was mijn punt ook helemaal niet.

Ik zal mijn punt nogmaals herhalen:

Aanvullend hierop, ik bespeur hier toch hopelijk niet een aanmoediging aan een onbekeerde om zijn vertrouwen en rust te gronden in de "belofte" alvorens deze belofte aan het hart is verzegeld door de openbaring van Christus?

Zelf zou ik zeggen: Het vertrouwen en het rusten op de belofte gaat altijd gepaard met de verzegeling en openbaring van Christus aan het hart.

[Afgewezen]

Ik zal mijn punt nogmaals herhalen:

Aanvullend hierop, ik bespeur hier toch hopelijk niet een aanmoediging aan een onbekeerde om zijn vertrouwen en rust te gronden in de "belofte" alvorens deze belofte aan het hart is verzegeld door de openbaring van Christus?

Zelf zou ik zeggen: Het vertrouwen en het rusten op de belofte gaat altijd gepaard met de verzegeling en openbaring van Christus aan het hart.

Dan heb je kennelijk twee verschillende punten. Want anderzijds zeg je ook dat er al geloof is vóórdat Christus aan het hart geopenbaard is:

Voor mij leidt een waar vertrouwen op de beloften van God altijd tot de Openbaring van Christus. Dit vertrouwen zou ik zelfs geloof willen noemen, wat het alleen van God verwacht. Ook al laat God soms op Zich wachten. Ook na ontvangen genade is dat zo. Het zicht op Christus is er niet altijd, de vastigheid van de beloften Gods wel.

[memento]

Ik zal mijn punt nogmaals herhalen:

Aanvullend hierop, ik bespeur hier toch hopelijk niet een aanmoediging aan een onbekeerde om zijn vertrouwen en rust te gronden in de "belofte" alvorens deze belofte aan het hart is verzegeld door de openbaring van Christus?

Zelf zou ik zeggen: Het vertrouwen en het rusten op de belofte gaat altijd gepaard met de verzegeling en openbaring van Christus aan het hart.

Dan heb je kennelijk twee verschillende punten. Want anderzijds zeg je ook dat er al geloof is vóórdat Christus aan het hart geopenbaard is:

Voor mij leidt een waar vertrouwen op de beloften van God altijd tot de Openbaring van Christus. Dit vertrouwen zou ik zelfs geloof willen noemen, wat het alleen van God verwacht. Ook al laat God soms op Zich wachten. Ook na ontvangen genade is dat zo. Het zicht op Christus is er niet altijd, de vastigheid van de beloften Gods wel.

Ik stel inderdaad dat God de vervulling van de beloften in de zin van de openbaring van Christus op Zijn tijd geeft. Daar kan dus tijd tussen zitten. Ik doe daarom ook geen uitspraak over het precieze begin van het geestelijke leven, maar laat dat met Brakel in het midden. Als we spreken over geestelijk leven, dan zou ik dat in het spreken laten beginnen met kennen van Christus.

Ik wijs dus enerzijds het standelijke spreken af, omdat daarmee mensen aangezegd wordt dat zij op de goede weg zijn, terwijl zij nog buiten Christus zijn. Dat is gevaarlijk. De reiziger krijgt zo rust op een punt waar hij nog niet rusten mag. En het gevaar is levensgroot dat een tijdelijke indruk (die nooit bij Christus zal brengen) ook zulke standelijke kenmerken ook vertoont, en dus ongegrond rust krijgt aangeboden.

Anderzijds zie ik het ook als gevaarlijk, om te veel nadruk te leggen op de openbaring van Christus. Het gaat om het kennen van Hem. Dat is zo. Dat is noodzakelijk. Maar de openbaring van Hem is vaak van korte duur, en geen dagelijkse kost. De vastheid ligt in het geloof (dat is: in het vertrouwen) in God, dat Hij betrouwbaar is en Zijn beloften voorzeker vervullen zal. In het geloof in Christus, dat mij mijn zonden vergeven zijn.

Ik denk dat we een bevindelijke theologie nooit kloppend kunnen maken. Het is voor mij een zoeken naar de juiste woorden, een sturen tussen kliffen die je wilt vermijden door. Enerzijds recht doen aan de beloften, anderzijds aan de openbaring van Christus. Enerzijds aan de woorden dat de bekering (dus ook de toeleidende weg) nooit uit de mens kan komen, en dus geheel Gods werk is, en anderzijds de woorden: Buiten Jezus is geen leven maar een eeuwig zielsverderf.

[Afgewezen]

Dit:

Voor mij leidt een waar vertrouwen op de beloften van God altijd tot de Openbaring van Christus. Dit vertrouwen zou ik zelfs geloof willen noemen, wat het alleen van God verwacht. Ook al laat God soms op Zich wachten. Ook na ontvangen genade is dat zo. Het zicht op Christus is er niet altijd, de vastigheid van de beloften Gods wel.

matcht niet met dit:

Ik stel inderdaad dat God de vervulling van de beloften in de zin van de openbaring van Christus op Zijn tijd geeft. Daar kan dus tijd tussen zitten. Ik doe daarom ook geen uitspraak over het precieze begin van het geestelijke leven, maar laat dat met Brakel in het midden. Als we spreken over geestelijk leven, dan zou ik dat in het spreken laten beginnen met kennen van Christus.

Als jij het geestelijk leven zou laten beginnen met het kennen van Christus, dan stel je dus dat er "waar vertrouwen op de beloften van God kan zijn", dus geloof (!), zónder dat er sprake is van geestelijk leven. (Of is er bij jou kennis van Christus vóór de openbaring van Christus aan de ziel?)
Vervolgens zeg je dan ook weer dat je dat niet wilt loskoppelen, in tegenstelling tot Calvijn.
En vervolgens koppel je het toch wel weer los.
Je spreekt voor mij in raadselen.