Wandelende schreef:heusden-op schreef:Bizar om te praten over omega-diensten. Omega is de laatste letter van het alfabet, heb ik wel eens gehoord. Dus dat zijn diensten voor gearriveerde mensen, zeker!
Wat zijn "gearriveerde mensen"?
Deze term moet ik vast figuurlijk nemen ipv letterlijk?
Dat is kerkelijke taal voor mensen die eens bekeerd zijn en altijd bekeerd blijven.
De zin is dus negatief, daar dit bij de levende Kerk niet voorkomt.
Het leven is in beweging, ofwel levend.
Bekend is ook een oude term die hetzelfde bedoeld;
Het leven kent zijn op en neer, of misschien ook bekend:
Zo in de wolken en zo in de kolken. Of: zo genoten en zo weer toegesloten.
Geaariveerd wil zeggen: Aangekomen. Er hoeft geen verdere reis ondernomen te worden
Men is bekeerd en men meent het te kunnen vasthouden.
Strijd kennen deze mensen in het algemeen niet zo.
Als Asaf niet op de plaats is kan hij er zichzelf ook niet brengen.
Dan moet hij eens in Gods heiligdommen ingaan en oplettende gemaakt worden
en niet ziende op der goddelozen voorspoed maar op hun einde.
Vers 1
Ja waarlijk, God is Isrel goed, voor hen, die rein zijn van gemoed;
Hoe donker ooit Gods weg moog' wezen, Hij ziet in gunst op die Hem vrezen.
Maar ach, hoewel mijn ziel dit weet, mijn voeten waren in mijn leed
Schier uitgeweken, en mijn treên van 't spoor der godsvrucht afgegleên.
Vers 2
Ik zag met nijdig' ogen aan, hoe dwazen hier op rozen gaan,
En hoe godd'lozen in hun gangen, al veeltijds rust en vreê erlangen.
Zij weten van geen tranenbrood, van gene banden, tot hun dood;
Hun kracht is fris; zij zijn gezond tot op hun laatsten avondstond.
Vers 3
Zij weten doorgaans van verdriet en moeit' als and're mensen, niet;
Men ziet hen bitt're smart noch plagen, als and're stervelingen, dragen.
Dies zijn zij trots, en doen den waan, gelijk een gouden keten, aan;
't Geweld, dat deugd en plicht versmaadt, bedekt hen als een praalgewaad.
Vers 4
Indien men op hun voorspoed let, hun ogen puilen uit van vet;
Hun weelde, wat zij zich beloven, gaat hun verbeelding nog te boven,
Zij mergelen de mensen uit, en spreken, trots op roof en buit,
Steeds uit de hoogte van hun macht, terwijl hun hart de deugd belacht.
Vers 5
Hun mond tast zelfs den hemel aan; Gods albestuur schijnt hun een waan;
Terwijl hun tong op aarde wandelt; geen mens ontziet, maar elk mishandelt.
Daarom keert zich Gods volk hiertoe, en schrikt, wanneer hun bang te moê,
Het water, daar hun niets gelukt, met bekers vol wordt uitgedrukt.
Vers 6
Dan peinst de ziel: is 't waar, zou God ook weten van mijn droevig lot?
Zou d' Allerhoogste van mijn klagen en bitt're rampen kennis dragen?
Zie, dezen, hoe godd'loos en wreed, zijn evenwel bevrijd van leed;
De rust volgt hen op al hun paân, en hun vermogen groeit steeds aan.
Vers 7
Zo heb ik dan vergeefs gestreên, mijn hart gezuiverd en gebeên;
Vergeefs heb ik in reine plassen van onschuld mijne hand gewassen.
Want al den dag ben ik geplaagd; mijn ziel verschrikt, mijn boezem jaagt;
En nooit verscheen er morgenstond, waarop ik geen kastijding vond.
Vers 8
Zo ik dit zeggen staven zou, gewis, dan waar' ik niet getrouw
Aan 't waard geslacht van Uwe kind'ren, en zou hun hoop en moed vermind'ren.
Nochtans heb ik met al mijn kracht de Godsregering overdacht;
Maar 't was een stuk, dat in mijn oog, mij moeilijk viel en veel te hoog.
Vers 9
Dit duurde, tot ik uit dien drom van neev'len ging in 't heiligdom,
Om met de Godsspraak raad te plegen. Daar zag ik, op wat gladde wegen
De voorspoed zelfs de bozen leidt, en hoe G' in 't eind hun val bereidt;
Zij storten van den top van eer, in eeuwige verwoesting neer.
Vers 10
Hoe worden zij, tot ieders schrik, vernield, als in een ogenblik,
Hoe moeten zij het leven enden! Van angst verteerd in hun ellenden!
Hun weeld' is als een droom vergaan. O HEER', wanneer Gij op zult staan,
Zult Gij hun tonen, onverwacht, hoe Gij hun ijdel beeld veracht.
Vers 11
Toen 't zwellend hart met ongeduld en wrevel' afgunst werd vervuld,
En ik geprikkeld in mijn nieren, om trots mijn drift den toom te vieren,
Was mijn verstand van licht beroofd; ik heb Gods waarheid niet geloofd,
Maar was, door mijn verwaanden geest, bij U een onvernuftig beest.
Vers 12
'k Zal dan gedurig bij U zijn, in al mijn noden, angst en pijn;
U al mijn liefde waardig schatten, wijl Gij mijn rechterhand woudt vatten.
Gij zult mij leiden door Uw raad, o God, mijn heil, mijn toeverlaat;
En mij, hiertoe door U bereid, Opnemen in Uw heerlijkheid.
Vers 13
Wien heb ik nevens U omhoog? Wat zou mijn hart, wat zou mijn oog,
Op aarde nevens U toch lusten? Niets is er, waar ik in kan rusten.
Bezwijkt dan ooit, in bitt're smart of bangen nood, mijn vlees en hart,
Zo zult Gij zijn voor mijn gemoed mijn rots, mijn deel, mijn eeuwig goed.
Vers 14
Wie, ver van U, de weelde zoekt, vergaat eerlang en wordt vervloekt;
Gij roeit hen uit, die afhoereren en U den trotsen nek toekeren;
Maar 't is mij goed, mijn zaligst lot, nabij te wezen bij mijn God;
'k Vertrouw op Hem geheel en al, den HEER', Wiens werk ik roemen zal.
