Anonieme brieven

[Josephus]

Maar stel dat er een brief binnenkomt waarin een gemeentelid in verband wordt gebracht met een ernstige zonde. Theorie: in de versnipperaar en daarna even vrolijk koffie drinken met elkaar. Praktijk: iets weerbarstiger.

Maar stel dat je er wel serieus mee aan de slag gaat. Dan kom je procedureel gezien al meteen in de problemen, want je kunt de briefschrijver (indien nodig) niet om een nadere onderbouwing of om bewijsstukken vragen. Eigenlijk hangt de procedure dan al meteen scheef en m.i. moet er ook in kerkrechtelijke procedures sprake zijn van 'fair play'. Een anonieme brief als basis nemen voor een procedure vind ik niet echt een kenmerk daarvan.

[Wilhelm]

Toch vraag ik me af waar de gedachte vandaan komt dat er met anonieme brieven niets hoeft te gebeuren. Natuurlijk zijn er vele argumenten te benoemen waarom zo'n brief ongelezen en onbehandeld aan de kant moet worden gelegd. Maar een anonieme brief kan toch waarheid bevatten ? Het kan toch wel tot opscherping zijn ?

Vroeger werden boeken en brochures die onder een pseudoniem geschreven werden toch ook heel serieus genomen ?

De vraag is alleen waarom je het anoniem zou doen. Misschien is het wel omdat men zichzelf niet over heeft voor de gevolgen. Dan moet het toch maar niet in behandeling genomen worden.

Dat is mij toch te makkelijk. Ik vind het ook zwak als een brief binnen een kerkelijke gemeente anoniem geschreven wordt. Het zegt iets over de schrijver / ster. Maar daarmee kunnen we nog niet zeggen dat er inhoudelijk niets gezegd wordt.

Kijk eens naar de diverse fora en reacties op div sites , velen maken gebruik van een nick omdat men toch het liefst wat anonime is. En regelmatig zijn het lezenswaardige reacties te vinden al weet men niet wie de schrijver is.

Zo kan het ook met anonieme brieven zijn. Er zijn mensen die het echt niet durven om bepaalde zaken kenbaar te maken en die er voor kiezen om het op een anonieme wijze te doen. Er blijft bij mij een spanning zitten hoe om te gaan met positief kritische brieven die anoniem geschreven zijn. Vaak worden anonieme brieven bij voorbaat al, ook inhoudelijk, als geheel verwerpelijk gezien, maar dat hoeft niet altijd zo te zijn. Dat is een beetje mijn punt.

[Wilhelm]

Maar stel dat er een brief binnenkomt waarin een gemeentelid in verband wordt gebracht met een ernstige zonde. Theorie: in de versnipperaar en daarna even vrolijk koffie drinken met elkaar. Praktijk: iets weerbarstiger.

Maar stel dat je er wel serieus mee aan de slag gaat. Dan kom je procedureel gezien al meteen in de problemen, want je kunt de briefschrijver (indien nodig) niet om een nadere onderbouwing of om bewijsstukken vragen. Eigenlijk hangt de procedure dan al meteen scheef en m.i. moet er ook in kerkrechtelijke procedures sprake zijn van 'fair play'. Een anonieme brief als basis nemen voor een procedure vind ik niet echt een kenmerk daarvan.

Dat is idd het kerkrechtelijke probleem. Maar dat neemt niet weg dat men de inhoud van de brief wel serieus door moet nemen en in de verdere besluitvorming mee kan nemen " ter leering ende vermaack"

[Josephus]

Dat is idd het kerkrechtelijke probleem. Maar dat neemt niet weg dat men de inhoud van de brief wel serieus door moet nemen en in de verdere besluitvorming mee kan nemen " ter leering ende vermaack"

Nou ja, je zal in de praktijk zien dat anonieme brieven meestal toch wel gelezen worden. Ook door degenen die het hardst roepen dat ze zulke brieven altijd ongelezen in de shredder gooien...

[Luther]

Toch vraag ik me af waar de gedachte vandaan komt dat er met anonieme brieven niets hoeft te gebeuren. Natuurlijk zijn er vele argumenten te benoemen waarom zo'n brief ongelezen en onbehandeld aan de kant moet worden gelegd. Maar een anonieme brief kan toch waarheid bevatten ? Het kan toch wel tot opscherping zijn ?

Vroeger werden boeken en brochures die onder een pseudoniem geschreven werden toch ook heel serieus genomen ?

De vraag is alleen waarom je het anoniem zou doen. Misschien is het wel omdat men zichzelf niet over heeft voor de gevolgen. Dan moet het toch maar niet in behandeling genomen worden.

Dat is mij toch te makkelijk. Ik vind het ook zwak als een brief binnen een kerkelijke gemeente anoniem geschreven wordt. Het zegt iets over de schrijver / ster. Maar daarmee kunnen we nog niet zeggen dat er inhoudelijk niets gezegd wordt.

Kijk eens naar de diverse fora en reacties op div sites , velen maken gebruik van een nick omdat men toch het liefst wat anonime is. En regelmatig zijn het lezenswaardige reacties te vinden al weet men niet wie de schrijver is.

Zo kan het ook met anonieme brieven zijn. Er zijn mensen die het echt niet durven om bepaalde zaken kenbaar te maken en die er voor kiezen om het op een anonieme wijze te doen. Er blijft bij mij een spanning zitten hoe om te gaan met positief kritische brieven die anoniem geschreven zijn. Vaak worden anonieme brieven bij voorbaat al, ook inhoudelijk, als geheel verwerpelijk gezien, maar dat hoeft niet altijd zo te zijn. Dat is een beetje mijn punt.

Dat is misschien ook een interessante vraag: waarom hier onder een nick posten?
Heeft in mijn geval ook iets te maken met druk van buitenaf.

[Mara]

Toch vraag ik me af waar de gedachte vandaan komt dat er met anonieme brieven niets hoeft te gebeuren. Natuurlijk zijn er vele argumenten te benoemen waarom zo'n brief ongelezen en onbehandeld aan de kant moet worden gelegd. Maar een anonieme brief kan toch waarheid bevatten ? Het kan toch wel tot opscherping zijn ?

Vroeger werden boeken en brochures die onder een pseudoniem geschreven werden toch ook heel serieus genomen ?

Boeken worden nog onder pseudoniem geschreven !
Daar is niks mis mee, maar dat betekent nog niet dat niemand weet wie je bent, de uitgever wel bijv.
En vaak zie je dat er na publicatie toch bekend wordt gemaakt wie het was.

En als het tot opscherping moet zijn ? Prima ! Maar dan wel met je naam.
Je moet staan voor hetgeen je beweert, dus met bewijzen en met een rechte rug.

[Mara]

Maar stel dat er een brief binnenkomt waarin een gemeentelid in verband wordt gebracht met een ernstige zonde. Theorie: in de versnipperaar en daarna even vrolijk koffie drinken met elkaar. Praktijk: iets weerbarstiger.

Maar stel dat je er wel serieus mee aan de slag gaat. Dan kom je procedureel gezien al meteen in de problemen, want je kunt de briefschrijver (indien nodig) niet om een nadere onderbouwing of om bewijsstukken vragen. Eigenlijk hangt de procedure dan al meteen scheef en m.i. moet er ook in kerkrechtelijke procedures sprake zijn van 'fair play'. Een anonieme brief als basis nemen voor een procedure vind ik niet echt een kenmerk daarvan.

Bovendien is dat niet bijbels. Je moet naar de persoon zelf gaan en dan ook met getuigen werken !
Dus als jij vindt dat Jantje een scheve schaats rijdt, moet je eerst naar Jantje toe gaan.
En als dat niet werkt, met een getuige.
En als Jantje blijft ontkennen, een scheve schaats rijden, ook na waarschuwing, PAS DAN wordt het tijd om de k.r. in te lichten. Lijkt mij dan.

[Democritus]

Dat is misschien ook een interessante vraag: waarom hier onder een nick posten?
Heeft in mijn geval ook iets te maken met druk van buitenaf.

Op een openbaar forum in de anonimiteit willen opereren is wat anders dan een anonieme brief met een mogelijk ongegronde aanklacht (die een ander beschadigd) naar een kerkenraad sturen.

Er wordt ook anders gekeken naar een schrijver van een huis-tuin-keuken roman die een pseudoniem hanteert dan iemand die een opiniestuk of een aanklacht schrijft.

Maar iedereen die op een openbaar forum onder een nick opereert dient zijn woorden te wegen omdat er geen persoonlijk contact mogelijk is en dat een ander niet weet wie het is.

[haaf]

Toch kunnen aan de andere kant anonieme brieven ook mooi zijn. Maar dan de positieve..
Ik herinner me dat Ds Meeuwse daar eens wat over heeft geschreven.
Weet het niet helemaal precies meer, maar ging over iemand die vertelde wat de Heere in haar leven gedaan had. Of dat de prediking van de ds haar tot zegen was geweest. Zoiets in elk geval.
Die persoon wilde niet met zichzelf te koop lopen maar deze dingen wel delen.
En ik denk dat zoiets ook wel vaker zal gebeuren.

[Mara]

Okay, maar dat is heel wat anders !
Dan betreft het hier een bescheiden iemand, die zichzelf niet wil verheffen.
Er wordt juist niemand mee geschaadt, maar God bovenal gesteld.
Dat doe je met roddelen en kwaadspreken nooit !

[haaf]

Okay, maar dat is heel wat anders !
Dan betreft het hier een bescheiden iemand, die zichzelf niet wil verheffen.
Er wordt juist niemand mee geschaadt, maar God bovenal gesteld.
Dat doe je met roddelen en kwaadspreken nooit !

Dat is zeker waar.
Maar ik dacht, misschien is t goed om ook even wat positieve dingen te noemen.
Maar voor anonieme roddels en beschuldigingen het zij persoonlijk of over een ander, heb ik idd ook geen goed woord voor over.
Heb wel s een dominee horen zeggen, je krijgt wel s van die anonieme brieven, en daar staat meestal niet veel goeds in en die gaan bij mij rechtstreeks de kachel in.

[Mara]

Verstandige dominee
Ik denk wel dat bij de meeste predikanten en k.r.'s wat rommel binnenkomt hoor, helaas.

[oesterschelpje]

Toch heb ik zelf eens meegemaakt dat ik een persoonlijke brief heb geschreven.
Niet anoniem, maar met mijn naam en adres eronder.
Ik heb nooit een persoonlijk antwoord gehad, alleen zei de ds maanden later een keer van de preekstoel, ach ds zijn ook maar mensen.
Worden ze in liefde op hun fouten gewezen, dan zullen er vanzelf ook dingen veranderen.
Ze hebben ook hun fouten en hebben ook net als ieder ander moeite om dat toe te geven.
Wij zagen dat toen als een antwoord op onze brief.
Ds is altijd heel attent en normaal richting ons gebleven, er is nooit een woord van wanklank gevallen.

Ik geloof dat het voor ds en kerkeraden ook moeilijk is om overal op in te gaan.
Zelf vond ik het niet makkelijk om mijn naam er onder te zetten, maar wel de eerlijkste weg.
Wil men hierover met je praten, dan staat de weg open.
Is het helder genoeg en wil men het zo laten, dan is het zo.

[SecorDabar]

Toch kunnen aan de andere kant anonieme brieven ook mooi zijn. Maar dan de positieve..
Ik herinner me dat Ds Meeuwse daar eens wat over heeft geschreven.
Weet het niet helemaal precies meer, maar ging over iemand die vertelde wat de Heere in haar leven gedaan had. Of dat de prediking van de ds haar tot zegen was geweest. Zoiets in elk geval.
Die persoon wilde niet met zichzelf te koop lopen maar deze dingen wel delen.
En ik denk dat zoiets ook wel vaker zal gebeuren.

Ds. W.C. Lamain schreef op 21-2-1980 in de Saambinder iets over anonieme brieven:

Er zijn altijd mensen in de kerk geweest, en dat geslacht zal wel niet uitsterven, die leven van kritiek. Vanzelf, het is zulk een groot verschil of het opbouwende of afbrekende kritiek is. Of het - laat ik het maar dadelijk neerschrijven - voortkomt uit de geest der liefde dan wel of het voortkomt uit de bittere wortel van haat en nijd.

Ik kan me nog herinneren dat er een leraar was in een gemeente, die veel gekweld en benauwd werd met ongetekende brieven, ''s Avonds laat, wanneer allen naar bed waren, of zelfs in de nacht en in de vroege morgen, werden er allerlei brieven onder de deur gestopt of in de brievenbus, wanneer niemand van de huisgenoten het bemerkte. De mensen, die dat deden, waren vanzelf familie van het ongedierte dat ''s nachts uitgaat om te verderven. Verschrikkelijk wanneer we zulk een duivelse geest met ons omdragen, die zulke goddeloze praktijken uitoefent. „Zij hebben geen vreze Gods voor hun ogen".

Gods molens malen langzaam, maar zeker. Dat God alwetend is en dat er een God is, '' Die leeft en op deze aarde vonnis geeft, dringt bij zulke mensen niet door.

Dat God soms in de oefening van Zijn heilig recht de zonde op de daad straft, zoals we de voorbeelden daarvan hebben in Gods Woord, wordt door zulke mensen niet geloofd. Wat is het een lage praktijk om onder te verzenden brieven namen te schrijven die niemand kan ontcijferen, of brieven waar onder helemaal geen naam gezet wordt.

Of alle ongetekende brieven verkeerd zijn ...???

O neen. Er zullen altijd zielen in de kerk zijn, die met David moeten zeggen: „Mijn bestrijders zijn vele, o Allerhoogste!"
Soms komt er wel eens een brief, waarin vermeld wordt dat ze al zo vele brieven geschreven hebben, maar die nooit op het postkantoor gekomen zijn. Er zijn zielen, die zulke kleine en geringe gedachten van zichzelf hebben, dat ze niet graag zouden willen bekend zien, dat zij de schrijvers of schrijfsters zijn van de ongetekende brieven, doch die met zo vele zieleraadsels over de aarde zwerven; met zo vele zaken, waarover zij maar geen licht hebben, en geen vrijmoedigheid aan een leraar of ouderling te vragen om er eens iets van te willen zeggen, dat is openbaar.

Soms zijn ze bevreesd om zelfs aan een redakteur van een kerkelijk blad vragen te stellen, zonder vermelding van hun naam. Vanzelf, het is wel gewenst om hun naam bekend te maken tegenover de persoon die de vragen beantwoordt, al zouden ze dan vragen om hun naam niet in het publiek bekend te maken. Er is niets nieuws onder de zon ook in dit opzicht.

Gods Woord spreekt in Psalm 35 : 20 van „stillen in den lande". En in Psalm 83 : 4 van de „verborgenen". Dat zijn zielen, die niet op de voorgrond willen komen. Zielen die maar graag op de achtergrond blijven. Dat zijn geen farizeeërs, die voor zich laten bazuinen opdat een ieder zou weten wie ze zijn.

Ze zijn de meeste tijd maar bang voor zichzelf, hebben zoveel strijd inwendig of het wel waar is in hun hart en leven. Zij zijn bevreesd als er onder Gods kinderen of onder de waarlijk geroepen leraars gevonden zouden worden die iets van hen zouden denken. Die hun - uit liefde - iets zouden geven wat hun niet toekomt, enz. Zulke zielen hebben het zo benauwd met en over zichzelf, dat het niet in hun hoofd en hart opkomt om anderen te benauwen.

[Ad Anker]

Er stond in er een in de laatste saambinder, anoniem:

Er zijn al heel wat brieven in gedachten geschreven die nooit op de post gedaan zijn.


In uw boekje 't zal je kind maar zijn' zoek ik een antwoord op vragen waar ik mee loop. Bij voorbeeld: Wat te doen als je kind gaat samen wonen? Mijn dochter (23) kwam met de boodschap dat ze een huis heeft, gaat samen wonen om te sparen voor de bruiloft. Op een dag heeft ze de daad bij het woord gevoegd. Misschien is het wel verkeerd, maar in overleg met mijn man heb ik een Bijbel gekocht en gegeven. Ze pakte hem wel aan, gelukkig. Toen we in de kerk zaten heeft ze haar spullen weggehaald. Het doet extra pijn dat ze op deze manier wegging. Ze was jarig en we zijn er niet geweest. De andere kinderen nemen ons dat kwalijk: 'jullie moeten je kinderen meer vrijlaten.' Weet u wat ik ook zo erg vind? Dat we van niemand iets horen. Van kerkmensen niet, van ambtsdragers niet. Ze gaat al een paar jaar niet meer naar de catechisatie. Nooit heeft de dominee of de ouderling gebeld of gevraagd waar ze bleef. Tijdens het huisbezoek hebben we het ter sprake gebracht. Het antwoord was: 'we zullen het meenemen naar de kerkenraad'. Maar we hoorden niets meer. Het jaar daarna hadden we weer huisbezoek. De vrijdag daarvoor stond in de kerkbod, dat een jongen 'tot leedwezen van de kerkenraad' zijn dooplidmaatschap had beëindigd. Toen dacht ik: 'als ik het durf vraag ik ernaar tijdens het huisbezoek'. Ik heb alle moed bij elkaar geraapt om de vraag te stellen: 'waarom staat er eigenlijk in de kerkbode 'tot leedwezen van de kerkenraad'? De ambtsdragers zeiden: 'wat moet er dan staan?' Moet er soms achter staan 'en van de ouders'? 'Neen', zei ik, 'alleen tot leedwezen van de ouders. Want de kerkenraad kijkt er nooit naar om'. Ja, dat begrepen ze. Ze zouden het meenemen naar de kerkenraad. Maar we hoorden weer helemaal niets... Naast ons blijft de plaats in de kerkbank leeg. Dat went nooit. Ik heb niets, helemaal niets om voor God te kunnen bestaan. Het wordt steeds stiller om ons heen. We hebben het blijkbaar allemaal verkeerd gedaan. 'We zijn ouderwets en moeten meer met de tijd meegaan. We moeten alles goed vinden.' Maar dat kan toch niet? Misschien is het beter dat ik de brief weer verscheur in plaats van op de post doen. Ik kan toch niet alles op papier zetten, want geen mens kan me helpen...

Een moeder